Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013

Goodbye Lenin

Με αφορμή τη σημερινή επέτειο της πτώσης του τείχους (ένα είναι το τείχος) η κε του μπλοκ βγάζει στην επιφάνεια το νίκο αντωνάκο που έκρυβε μέσα της για την κριτική της ταινίας goodbye lenin. Η πρώτη φορά που την είδα ήταν στο σινεμά και βγήκα από την αίθουσα με τις χειρότερες εντυπώσεις, γιατί είχα πάει με προδιάθεση και ισχυρά αντανακλαστικά. Τα οποία βρήκαν αρκετές αφορμές και στην ίδια την ταινία να ερεθιστούν. Πχ οι πρώτες σκηνές με τα τζάμια και τα γυαλικά του σπιτιού να τρίζουν από τις ερπύστριες των τανκς στη στρατιωτική παρέλαση της λδγ. Και η άρρωστη μάνα του πρωταγωνιστή, που παραμένει φαινομενικά πιστή ως το τέλος στη λδγ και τα ιδανικά της, αλλά σε κάποια στιγμή λυγίζει και εξομολογείται πως έχει μετανιώσει που δεν ακολούθησε τον πατέρα της οικογένειας στην απόδρασή του στη δυτική γερμανία.

Γράφω παραπάνω «και στην ίδια την ταινία», γιατί η αρνητική προδιάθεση και η ενεργοποίηση των αντανακλαστικών μου οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στον ‘περίγυρο’ της ταινίας, τις κριτικές και την πρώτη ανάγνωση που τη συνόδευαν κατά την προβολή της στον κινηματογράφο (πχ μια καταδίκη του ανελεύθερου καθεστώτος, του σταλινισμού που κατέρρευσε, κτλ) και δευτερευόντως στο περιεχόμενό της.

Χρειάστηκαν μερικές προβολές ακόμα, για να περάσω στη δεύτερη και την τρίτη ανάγνωση. Βασικά όμως χρειάστηκε να λειτουργήσει καταλυτικά η σύγκριση και αντιπαραβολή με τις πολυβραβευμένες «ζωές των άλλων» και τον χυδαίο τρόπο που εκμαίευαν συναισθηματικά τη συμφωνία του θεατή με το πολιτικό τους συμπέρασμα, χρησιμοποιώντας μια σειρά προβλέψιμα κλισέ: τον κοιλαρά υπουργό, τη μεταστροφή του ανήσυχου καλλιτέχνη (που μέχρι τότε ήταν αφοσιωμένος στο καθεστώς), τους αλλοτριωμένους ασφαλίτες της στάζι που ικανοποιούνται σεξουαλικά με πόρνες, τη διαφθορά και τη σαπίλα που σκέπαζαν τα πάντα, und so weiter, und so weiter

Και στο goodbye lenin υπάρχει, όπως είδαμε, κριτική και σάτιρα στα στραβά και τις αδυναμίες της λδ-γερμανικής κοινωνίας. Η μάνα αγνοεί τις κοσμογονικές αλλαγές κι απορεί πώς παραδόθηκε τόσο γρήγορα το αυτοκίνητο –πριν κλείσει καν πενταετία από την παραγγελία του. Ο γιος της βάζει να δει μαγνητοσκοπημένα προγράμματα και δελτία ειδήσεων, που έπαιζαν εναλλάξ τα ίδια ακριβώς θέματα και μπορούσαν να ξαναπαιχτούν αυτούσια μερικούς μήνες αργότερα, χωρίς να αλλάξει τίποτα. Και η σοβιετική φίλη του πρωταγωνιστή (άλεξ) αποδεικνύεται πιο αλλοτριωμένη και από τους δυτικούς, συμβολίζοντας θαυμάσια την παρακμή της πατρίδας και του λαού της στα χρόνια της περεστρόικα.

Η ειδοποιός διαφορά είναι πως o φον ντόνερσμαρκ (ζωές των άλλων) παρουσιάζει μηδενιστικά και με λεπτομέρειες ένα κοινωνικό σύστημα που δε γνώρισε ποτέ από πρώτο χέρι. Και μιλάει για τις ζωές των «άλλων», των ανατολικών, συμπληρώνοντας τα κενά της διήγησής του με τα στερεότυπα της δυτικής προπαγάνδας. Αντιθέτως ο (επίσης δυτικογερμανός) μπέκερ (goodbye lenin) αφήνει αρκετές αιχμές για το καπιταλιστικό σύστημα –που απείχε πολύ από τον παράδεισο που υποσχέθηκαν στους λδ-γερμανούς: πχ την πολύ άσχημη αντιμετώπιση του πρωταγωνιστή από την καπιταλιστική τράπεζα που αρνείται να δεχτεί εκπρόθεσμα τα ανατολικά μάρκα του. Και την καταναλωτική αλλοτρίωση της αδελφής του και του γαμπρού του –ακόμα και του πατέρα του που πέρασε στην άλλη μεριά και τους ξέχασε πολύ γρήγορα, φτιάχνοντας καινούρια ζωή κι οικογένεια.

Το goodbye lenin καταφέρνει να κρατήσει λεπτές ισορροπίες, στέλνοντας έναν τρυφερό, νοσταλγικό αποχαιρετισμό στο σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, με παιδική σχεδόν αγάπη για τη μητέρα πατρίδα, κι όχι ένα χαιρέκακο «στα τσακίδια» των νικητών που ξαναγράφουν την ιστορία. Το άγαλμα του λένιν δεν γκρεμίζεται, ούτε αποκαθηλώνεται ατιμωτικά, αλλά ανελήφθη στους ουρανούς –εν είδει εφόδου- με ένα ελικόπτερο (καμία σχέση με το αργεντινάσο και τα δικά μας αγανακτισμένα «ουστ»). Και η αποσβολωμένη μητέρα του άλεξ (κριστιάν) που κοιτάει το βλαδίμηρο να φεύγει και παθαίνει σαν κι αυτόν το δεύτερο εγκεφαλικό επεισόδιο, αποτυπώνει πολύ γλαφυρά την αμηχανία της παγκόσμιας κοινής γνώμης, καθώς έβλεπε τον κραταιό υπαρκτό σοσιαλισμό να γκρεμίζεται. Κι είναι ίσως η πιο χαρακτηριστική απεικόνιση της υπαρξιακής αγωνίας των κομμουνιστών (και όχι μόνο) της εποχής, που είχε συμπυκνώσει άριστα στους απαράδεκτους ο σπύρος παπαδόπουλος με το περίφημο ρητορικό ερώτημα: τι έγινε ρε παιδιά; Μας την πέσανε;

Να μας ξανάρθεις...


Η παραμυθένια εξέλιξη της λδγ στο τέλος είναι μια ουτοπική εναλλακτική ιστορία, που ως ένα βαθμό εκφράζει το μύχιο πόθο πολλών λδ-γερμανών –ενδεχομένως και του σκηνοθέτη. Που κατά βάθος θα ονειρεύονταν τη ddr μια πραγματικά ανώτερη κοινωνία, με ικανή ηγεσία, που δε θα έχανε το τρένο της ετε και θα ενσωμάτωνε αυτή με τη δύναμή της τη δυτική γερμανία. Ουσιαστικά ο μπέκερ δίνει απάντηση και σε ένα δύσκολο θεωρητικό ερώτημα: αν μπορεί να υπάρξει σοσιαλισμός στους τοίχους ενός μόνο δωματίου, της κατάκοιτης μητέρας του άλεξ.

Κι αυτό μας οδηγεί σε ένα ακόμα επίπεδο ανάγνωσης της ταινίας, που δεν είναι ιδιαίτερα θετικό κι αισιόδοξο. Η άρρωστη μητέρα (πατρίδα) μπορεί να συμβολίζει παράλληλα και το λδ-γερμανικό λαό, με την απλότητα και τις αντιφάσεις του, που ξαφνιάζεται όταν ξανασυναντά μετά από χρόνια τις σβάστικες στον τοίχο του ασανσέρ κι είναι ασφαλής μόνο όσο παραμένει στο τείχος που ξανάχτισε ο γιος (το κόμμα) και δεν αφήνει τίποτα να το διαπεράσει και να επηρεάσει την οικιακή γαλήνη. Έτσι όμως αφήνει αδύναμο κι απροετοίμαστο το λαό για τη ζώσα πραγματικότητα, που βρίσκει τρόπο να τρυπώσει από τις χαραμάδες και τα παράθυρα, για να ανατρέψει τα πάντα.

Ο στόχος του σοσιαλισμού μοιάζει λοιπόν μ’ ένα γλυκό, παιδικό παραμύθι, σαν αυτό που ετοίμασε ο άλεξ για τη μητέρα του κι αυτή –όπως κι εμείς- είχε την ανάγκη να το πιστέψει. Αλλά ήταν φτιαγμένο από μπαγιάτικα υλικά, σαν τις κονσέρβες και τα τρόφιμα που βρήκε ο μικρός σε ένα εγκαταλειμμένο σπίτι και τα σέρβιρε στη μητέρα του με δικό μας περιτύλιγμα για να κρύψει το αστικό περιεχόμενο. Συνεπώς το όραμα αυτό είχε ημερομηνία λήξης κι ήταν καταδικασμένο να αποτύχει.

Μπορεί να πει κανείς πως επιλέγοντας τις ίσες αποστάσεις το goodbye lenin μένει στην πεπατημένη του τρίτου δρόμου, που προσπαθεί τάχα να συνδυάσει τα θετικά από κάθε κοινωνικό σύστημα και σε μια αντίστροφη ανάγνωση καταδικάζει τα αρνητικά τους, εφαρμόζοντας τη «θεωρία των δύο άκρων».


Ωστόσο, πέρα από την αρνητική προδιάθεση που μπορεί να προκαλέσει αρχικά ο τίτλος (και δεν χρησιμοποιήθηκε τυχαία από τους απόγονους του μανιαδάκη), η ταινία εντάσσεται με έναν ιδιαίτερο τρόπο στο ανερχόμενο τότε κύμα της ostalgie, της ρομαντικής νοσταλγίας για αυτό που ήταν η ddr. Το οποίο μπορεί να φαίνεται (και όντως είναι) ουτοπικό κι αδιέξοδο σε τελική ανάλυση, παράλληλα όμως είναι γνήσια αυθόρμητο, δηλ τίμιο κι ειλικρινές. Κι αυτή είναι η βασική αίσθηση που μπορεί να κρατήσει κανείς στο τέλος από την ταινία. Έστω κι αν του πάρει μερικές προβολές παραπάνω για να τη βρει και να την εμπεδώσει.

29 σχόλια:

Ntina είπε...

Η σκηνή που ο γιος ψάχνει στον κάδο σκουπιδιών άδειο βάζο για να χρησιμοποιήσει την ετικέτα για τα αγγουράκια ολλανδίας για να τα σερβίρει στην μάνα του ως τα παλιά καλά αγγουράκια λγδ. και περνάει ο ηλικιωμένος γείτονας και λέει..κοίτα που μας φτάσανε, να ψάχνουμε στους κάδους σκουπιδιών την τροφή....αυτή η σκηνή μου έχει μείνει.

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ωραίο κείμενο και οι επισημάνσεις σου ενδιαφέρουσες. Είδα πρόσφατα την ταινία, καθώς την είχα κατατάξει και εγώ στην κατηγορία ''οι ζωές των άλλων''. Η τελική μου είκόνα ήταν όμως μάλλον η συμπάθεια του σκηνοθέτη/σεναριογραφου προς τη ΛΔΓ. Τα κακά που συνδέονται με τον καπιταλισμό αποδίδονται σημασιολογικά μάλλον ως πολύ πιο ουσιαστικά (εμπορευματοποίηση εργασίας, αποξένωση κλπ) από αυτά που συνδέονται με το κομμουνιστικό παρελθόν. Η σκηνή με τα σκουπίδια προάγγελος αυτού που συμβαίνει σήμερα, πράγμα πολύ φυσιολογικό αφού η πρώην ΛΔΓ ήταν και η πρώτη ουσιαστικά χώρα στην Ευρώπη που εφαρμόστηκαν οι πολιτικές ''ανταγωνιστικότας'' και ''αναδιάρθρωσης'', ήτοι ακραίας απορρύθμισης. Κατά τα άλλα, στην Ελλάδα είναι πολύ της μόδας οι ''κακοί Γερμανοί'' κι όποιον πάρει ο χάρος.
goodmorning Lenin

Ανώνυμος είπε...

Ξέρει μήπως κάποιος, αν μπορεί να βρεθεί κάπου το φιλμ Schaut auf diese Stadt (κοιτάξτε αυτή την πόλη)του Karl Gass? Το είχε προβάλλει παλαιότερα ο 902...

Πρωτάρης

makis είπε...

http://www.veoh.com/watch/v39578260xX8NEZPs

Ανώνυμος είπε...

Πάνε πολλά χρόνια από τότε που την πρωτοείδα,αλλά όποτε τη σκέφτομαι νιώθω μελαγχολία και νοσταλγία,όπως πολύ σωστά παρατήρησες Απολίθωμα..Η πρώτη μου εκτίμηση μετά το πέρας της ταινίας,πριν καμία 12αρια χρόνια,όταν και την πρωτοείδα,ήταν ότι ο σκηνοθέτης έκανε μία καλοπροαίρετη κριτική στα της ανατολικής γερμανίας..Το τέλος μάλιστα αν θυμάμαι καλά είναι σαν το εναλλακτικό χάπι εντ που θα έπρεπε να είχε η ιστορία του τείχους..
ΥΓ : Η σκηνή που ο πρωταγωνιστής περνάει τα σύνορα και "μπαίνει" στον καπιταλισμό,με αγωνία και ενθουσιασμό τι θ αντικρίσει και το πρώτο πράμα που βλέπει είναι άθλιο πορνό πιστεύω λέει πολλά για τη διάθεση και την οπτική του σκηνοθέτη για μένα..



Anorymous

Il Trovatore είπε...

Είσαι σε καλό δρόμο. Συνέχισε

Ανώνυμος είπε...


Απολίθωμα,
Ο Λένιν δεν "αποκαθηλώθηκε" μόνο στις πρώην Σοσιαλιστικές χώρες, όπου η αφαίρεση των αγαλμάτων επιβεβαιώνει συμβολικά το τέλος του Σοσιαλισμού στις χώρες αυτές, αλλά ήδη η παρακαταθήκη του, δηλαδη η Διδασκαλία του, αποκαθηλώθηκε, εδώ που μας αφορά άμεσα, στην Ελλάδα, όπου ο Λενινισμός σταδιακά εγκαταλείπεται και παραμένει μόνο στα λόγια αλλά στην πράξη απορρίπτεται.
Δες σημερα το πρωτοσέλιδο του "Ρ" και αμεσως αντιλαμβάνεσαι ότι ο Οτζοβισμός βρισκεται ηδη στο προσκηνιο!.
Δεν ειναι καθόλου τυχαίο ότι οι αγώνες της εργατικης ταξης ειναι κάποιες αψιμαχίες οπισθοφυλακών, που δεν ενοχλουν καθόλου τον ιμπεριαλισμό και την αστική ταξη πλέον.

Κατα τη γνώμη μου, τωρα η ευθυνη πέφτει στα μελη του ΚΚΕ !.

Εδω σφυροδρέπανε η Λενινιστική ταχτική πάει «περίπατο»!.
η φράση "εξω από το κοινοβουλιο θα δοθεί η λύση" ΕΙΝΑΙ ΒΟΥΤΥΡΟ ΣΤΟ ΨΩΜΙ ΤΟΥ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΥ (του ΣΥΡΙΖΑ) και των άλλων ομάδων (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) που πλαγιοκοπουν το ΚΚΕ, που αφηνει πλέον τα λαικά στρώμματα να στηριξουν τις ελπίδες τους στο ΣΥΡΙΖΑ!!! καθότι άλλη παράλληλη εξουσια (Σοβιετ) ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ και η περιθωριοποίηση του Κόμματος -με ευθυνη της σημερινης ηγεσίας- ειναι ως φαίνεται δεδομενη!.
Το ερώτημα παραμενει και ειναι ένα:
Λενινισμός και ταξική πάλη
ή
αριστερός οπορτουνισμός - ΟΤΖΟΒΙΣΜΟΣ και εγκαταλειψη του λαού στο έλεος της αστικης ταξης και του μικροαστικού τυχοδιωκτισμού-οπορτουνισμού;.

JAKOB SVERDLOV

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Εκτός θέματος, τόπου και χρόνου ιάκωβε.
http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=LfHdZnpMd_c#t=1832

Ο κρετινισμός πάει σύννεφο κι εμείς δε θα 'πρεπε να πούμε ότι η λύση δε θα δοθεί εντός βουλής. Ε δε θα 'στε με τα καλά σας, που λέει κι ο τσεκουράτος

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Η κε του μπλοκ κάνει την αυτοκριτική της, γιατί ξέχασε να αναφερθεί στη σκηνή με τα σκουπίδια που μνημόνευσαν η ντίνα και ο GL (με την ευκαιρία goodmorning lenin, μήπως θα ήθελες να μας πεις κάτι παραπάνω για το ψευδώνυμο που διάλεξες;) Πολύ χαρακτηριστική κι η σκηνή του πορνό που σημειώνει ο anorymous.

Παρόλα αυτά ο αυθεντικός αντωνάκος (κι όχι αυτός που κρύβω μέσα μου κι ευτυχώς δε βγαίνει πολύ συχνά παραέξω) θα διαφωνούσε μαζί μας. Να τι είχε γράψει στο ριζοσπάστη τον καιρό που κυκλοφόρησε η ταινία
http://www.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=2111562
αουφβίντερζεν (δηλ στο επανιδείν) μας λέει θα ήταν το σωστό και όχι αντίο.

ΣΚ, προσοχή στον γκρεμό όμως, να μην την πάθουμε σαν τον καθοδηγητή του τραμπάκουλα

Γκριγκόρι Ορντζονικίντζε είπε...

@JAKOB SVERDLOV

Συμφωνώ εκτός από την διαπίστωση ότι πρόκειται περί "οτσοβισμου". Αν ήταν οτζοβιστές θα έπρεπε να είχαν παραιτηθεί. Το πρωτοσέλιδο του Ρ είναι απλώς ένα πυροτέχνημα για κομματική κατανάλωση. Εφ' όσον η αλλαγή δεν θα έρθει μέσα από τη Βουλή, τότε γιατί δεν παραιτούνται οι βουλευτές του ΚΚΕ; Πολύ περισσότερο όταν το κοινοβούλιο έχει διακοσμητικό ρόλο και συνεργεί στην επιβολή ανοικτής δικτατορίας.

Δεν πρόκειται να παραιτηθούν φυσικά απλώς πρέπει να συντηρείται η κοντρίτσα με τον Συριζα και ειδικά με το "αριστερό ρεύμα" του. Το πρόβλημα είναι ότι παρήλθε η εποχή που έπιαναν τέτοια κόλπα.

Κατα τα άλλα τα γράφεις σωστά. Η φερόμενη ως "πρωτοπορία της ΕΤ" εξαντλείται σε εθιμοτυπικές κινήσεις διαμαρτυρίας με προτάσεις-ευχολόγια κάθε τρίμηνο και μερικές γκρινιάρικες ανακοινώσεις και σχόλια του Γραφείου Τύπου. Φυσικά και δεν ενοχλούν ίσα-ίσα διευκολύνουν το έργο των Δανειστών μέσω της de facto κυβέρνησης.



Αναυδος είπε...

δηλαδη οι σβερντλογπετρουπολοορντονικιτζολιοσιδοκαλτσονιδες πιστευουν οτι η λυση θα δοθει απο το αστικο κοινοβουλιο και οτι αυτο ειναι λενινισμος ?
μηπως επρεπε να ειμαστε σημερα μαζι με τα απολοφαδια του συριζα (2-3 χιλιαδες και αυτοι με το ζορι)εξω απο βουλη ?
φανταζομαι οτι η απεργοσπασια ειναι η υψιστη προσφορα στο κινημα κατα τη γνωμη τους

Αναυδος είπε...

ξεχασα να δωσω τα συγχρητηρια μου στον Κ Γρηγοριαδη για τη νεα του δουλια

Γκριγκόρι Ορντζονικίντζε είπε...

ακριβώς το ανάποδο λέω αγαπητέ Άναυδε.

Ότι το ΚΚΕ κοροϊδεύει τον λαό όσο και ο Σύριζα. Ιδού η Ρόδος!

Ανώνυμος είπε...

απολίθωμα
ενταξει δεν μιλάω για την ταινια, σε αυτό ναι ειμαι εκτός θέματος.

Το ότι προσπάθησα μεταφορικά να φέρω την συζήτηση στην -κατα τη γνωμη μου - "απόρριψη του Λενινισμού στην σημερινη συγκυρια, έχει μια δόση υπερβολής, αλλά θα ηθελα να δεχτείς την μεταφορική σημασία της παρέμβασης μου σχετικά με την "αποκαθηλωση" του Λενιν στο σήμερα στην χώρα μας.

Απολιθωμα, σωστό ειναι αυτο που λες, αλλά το ζητημα ειναι Πότε, το λες.
Αν η σημερινη κατασταση του Κινηματος ηταν "προ των πυλων" και τιθόταν το ζήτημα της εξουσιας (βουλή ή, Λαικη Εξουσια),
τότε η απαντηση του επαναστατικού κόμματος ειναι ΜΙΑ, η Λαικη Εξουσία.
Στην συγκεκριμένη συγκυρια όμως, με το κίνημα σε φανερη αδυναμια να βαλει εστω ενα εμπόδιο στην "επελαση" του κεφαλαιου, στην συγκεκριμένη χώρα την Ελλάδα, η συνθηματολογία περί λύσεων εξω από το κοινοβουλιο, που δεν εχει σχέση με την σημερινη αντικειμενικη πραγματικότητα (χωρις να υπάρχει καν στον οριζοντα μια έστω κινητικότητα των μαζών προς την Λαικη εξουσία)χωρίς να έχουν δημιουργηθεί εκείνες οι κοινωνικές συνθήκες δηλαδη, αποτελεί κενη συνθηματολογία σφε απολιθωμα.
:-)

JAKOB SVERDLOV

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Σωστά. Δεν τίθεται ούτε θέμα ζύμωσης ούτε διαπαιδαγώγησης των μαζών. Όταν είναι θα φτάσουν ως εκεί μόνες τους. Αν τους το λέμε τώρα, θα είναι σκέτη συνθημταολογία.

Γκριγκόρι Ορντζονικίντζε είπε...

@σβερντλόφ

O κόσμος και έτοιμος είναι να αντιπαρατεθεί με την εξουσία, την εχγώρια και των Βρυξελλών και ενωμένος είναι.
Το ότι αποστρέφεται ανοιχτά τις στημένες γιορτές της ΓΣΕΕ-αΔΕΔΥ αλλά και του ΠΑΜΕ και αδιαφορεί για την κοινοβουλευτική πρόζα που παίζουν και τα εφτά κόμματα είναι δείγμα ανέλπιστης ωριμότητας και είναι κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά από τις αρχές του 20ου αιώνα.

Το ΚΚΕ (όπως και τα άλλα κόμματα) δεν εκφράζει πια κανέναν ή μάλλον μόνο τον στενό κομματικό του κύκλο που ούτε ανιδιοτελής είναι, ούτε διακρίνεται για το ήθος του, ούτε έχει διάθεση να χάσει τα όποια προνόμια του. Η ελληνική κοινωνία εχει γυρίσει την πλάτη στο λεγόμενο "κόμμα του λαού" (κατα πάσα πιθανότητα οριστικά) και αυτό το ξέρουν αυτοί που χρειάζεται να το ξέρουν.

Αν δεν συνέτρεχαν ειδικοί λόγοι διατήρησης του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος μέχρι νεωτέρας,από αυτούς που κάνουν κουμάντο στη χώρα μας, το Κόμμα θα είχε διαλυθεί προ πολλού. Διατηρείται όμως τεχνητά στη ζωή αφού χρησιμεύει ακόμα ως αντιπολιτευτικό ντεκόρ μέσα σε έναν ξεθωριασμένο κοινοβούλιο που ήδη μετράει μέρες. Αυτός είναι δυστυχώς ο ρόλος του μετά από έναν αιώνα παρουσίας και αγώνων.

Κατά συνέπεια δεν έχει καμία σημασία αν είπε το ΚΚΕ ότι η αλλαγή έρχεται έξω από το Κοινοβούλιο ή έξω από το Μέγαρο Μουσικής. Μου θυμίζει το ανέκδοτο με τον λαγό: "Ας πούμε και καμια μλκία να περάσει η ώρα..."

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Ορζονικιτζάκο,
Πριν γράψεις με αυτό το νικ εδώ, νοιώθω σαν να βρισκόμουνα σε βαθύ σκοτάδι.
Μας ανοίγεις ορίζοντες, αδερφέ!
ΑΚΕΠ η ΟΑΚΚΕ να πάμε να γραφτούμε;
------------
Κάπταιν, αμα τον μπανάρεις, δε σου ξαναμιλάω!

Γκριγκόρι Ορντζονικίντζε είπε...

Τώρα για να καταλάβω Σεχτάρ, χαίρεσαι με αυτό που έγραψες;

Προσωπικά συμφωνώ με αυτό που είπε η Παπαρήγα για λύση εκτός Βουλής. Διότι από την λύση εξαίρεσε και το ΚΚΕ, αν το καταλάβατε.
Το ζήτημα είναι ότι η οργή του κόσμου θα στραφεί και κατά των φερόμενων ως αντιπολιτευτικών κομμάτων για να μην προεξοφλήσω ότι πρώτα για αυτούς θα στηθούν οι κρεμάλες και για τους λαιμούς τους θα τροχιστούν τα μαχαίρια.

Επίσης από την ομιλία της συγκράτησα ότι "Ούτε φοβάται η κυβέρνηση, η οποιαδήποτε κυβέρνηση, το να γίνονται 5 - 6 απεργίες το χρόνο. Τις βλέπει και σαν εκτόνωση."

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Η κάθε κυβέρνηση λοιπόν δε φοβάται το κκε και τις απεργίες, αλλά το απέξω, το αυθόρμητο, το ανεξέλεγκτο και ακαθοδήγητο, τους ένα, δύο, χιλιάδες ορτζονικίτζε που κάνουν απεργοσπασία αλλά την ίδια στιγμή βράζουν από μέσα τους.
Σεχτάρ καταλαβαίνω πως όλα αυτά είναι διασκεδαστικά και δε σκοπεύω ακριβώς να τα κόψω. Αλλά καταντάν να μου γαμάν τη συζήτηση σε άσχετο κείμενο χωρίς να προσθέτουν τίποτα καινούριο σε κάθε καινούριο σχόλιο Το κουκουέ χρεοκόπησε, τον παίρνει και βασικά γέρνει και λίγο, δεξιά ή αριστερά, αναλόγως τι συμφέρει να πούμε κάθε φορά και βασικά από που το βλέπεις. Και λέμε τα ίδια και τα ίδια και πάλι από την αρχή, γιατί πες-πες κάτι θα μείνει και μπορεί να τσιμπήσει κάποιος. Εντάξει, την πρώτη φορά γελάμε, τη δεύτερη χασκογελάμε, ε από κάποιο σημείο και ύστερα καταντά βαρετό και δεν πληροί καν τα κριτήρια δημοσίευσης, εκτός από το να βάλει ψευδώνυμο.

Ανώνυμος είπε...

Απολίθωμα το ψευδώνυμο έχει να κάνει -πολύ απλοϊκά- με το ότι με την κρίση ξαναλέμε goodmorning Marx, σε λίγο goodmorning Lenin, και πάντως Goodbye Φουκουγιάμα και λοιποί μεταμοντέρνοι.
Φυσικά αυτό βρίσκεται ακόμα σε θεωρητικό επίπεδο. Γεγονός παραμένει όμως ότι ο καπιταλισμός έχει καταστήσει προφανείς όλες του τις ατέλειες, και έτσι τώρα δείχνει σιγά σιγά και στην πρώην ευημερούσα ''δημοκρατική''Δ. Ευράπη και όλα του τα δόντια.
Goodmorning Lenin

zoot horn rollo είπε...

Προσυπογράφω το τελευταίο σχόλιο του Απολιθώματος. Όταν άκουσα το σημείο που μιλάει η Αλέκα για τις απεργίες, ήμουν σίγουρος ότι θα βρεθούν κόπανοι να πουν αυτά που λέει ο Ομάρι Τετράτζε. Θα πει κανείς "ισως πρέπει να προσέχει τις εκφράσεις του/της ο/η ομιλητής του ΚΚΕ", να προσέχει και τι ακούει ο καθένας λέω εγώ, μυαλό υπάρχει και στροφάρει στους περισσότερους, είναι ζήτημα προθέσεων από κει κι ύστερα.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

GL, όντως κολλάει με το θέμα, όπως το θέτεις. Αλλά τόχε χρησιμοποιήσει κι ένα γνωστό.. αμαρτωλό μπλοκ πιο παλιά, γι' αυτό σε ρώτησα.

3η Κομμουνιστική Διεθνής είπε...

Γκριγκόρι Ορντζονικίντζε
το ΚΚΕ έχει έναν ολόκληρο λαό πίσω του, σωματεία, Ομοσπονδίες εργατικά κέντρα, δεν ειναι "ομαδούλα".
Το ΚΚΕ μπορεί να πάρει στις πλάτες του το λαό και να φέρει τα πάνω -κάτω, να τους ανατρέψει.
Τίποτα δεν έχει χαθεί, μερικές διορθωτικές κινήσεις και όλα έρχονται "τούμπα".
Δεν συμφωνώ μαζι σου. Μόνο το ΚΚΕ μπορεί να αλλάξει το τοπίο στην Ελλάδα σήμερα και αυτό ΜΠΟΡΕΙ να το κάνει!.

Poe είπε...

Εμένα πάλι η ταινία μου θυμίζει το γνωστο "τελος της ιστοριας" του Φουκουγιάμα, αν και την εχω δει καιρο και δεν θυμαμαι λεπτομερειες.

Το οτι "παραδεχεται" τα ασχημα του καπιταλισμου, που ετσι και αλιώς δεν κρυβονται, είναι απλά ένα τέχνασμα για να αποκτήσει περισσότερο κύρος η επίθεση στο σοσιαίσμό. Είναι δηλαδή το "ορίστε εγώ είμαι αντικειμενικός".

Η ταινία παίρνει θέση και παίρνει θέση υπέρ του καπιταλισμού ως "αναγκαίο κακό" και ταυτόχρονα κατά του σοσιαλισμού ως "ουτοπικό όραμα που δεν καρποφορεί στην πράξη". Στο κάτω κάτω αυτό δεν προσπαθεί να κάνει και η σύγχρονη κυρίαρχη ιδεολογία, δηλαδή να σου επιβάλει τον εαυτό της ως αναγκαίο κακό; Πως θα μπορούσε άλλωστε να πλασαριστεί ως κάτι καλό και αγαθό;

Ανώνυμος είπε...

Απολίθωμα, δεν είχα ιδέα για το αμαρτωλό μπλόγκ!
Poe, νομίζω η συζήτηση εξελίσσεται ενδιαφέρουσα. Νομίζω ότι η σύγχρονη κυρίαρχη ιδεολογία έχει ήδη επιβληθεί ως καλό: ''φιλελευθερισμός'', ''ανοικτή κοινωνία'', μπλα μπλα μπλά. Ως τάχα αναγκαίο κακό και πάει να επιβληθει στον κόσμο η σημερινή φάση λιτότητας, μνημονίων, κλπ, ενώ είναι η απόλυτα φυσική εξέλιξη του καπιταλισμού σε μονοπωλιακό, global καπιταλισμό, όπως ακόμα και οι κλασσικοί δεξιοί -αλλά όχι οι μεταμοντέρνοι αριστερούληδες- οικονομολόγοι παραδέχονται. Γι'αυτό δεν θεωρώ την ταινία προπαγανδιστική: δείχνει -όσο μπορεί στα πλαίσια των κυρίαρχων μηχανισμών- τη μετάβαση σε ένα σκληρό καπιταλισμό και όχι σε μια ανοικτή, φιλελεύθερη κοινωνία. Όλα τα λεφτά, η ανάληψη του Λένιν στους ουρανούς, που επισήμανε και το Απολίθωμα νομίζω.
GL

Ανώνυμος είπε...

Επίσης η σκηνή που η μάνα συντάσσει έγγραφο παραπόνων για να το στείλει στο Κόμμα πολύ καλή..

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Όντως. Ψευδώνυμο όμως;

Ανώνυμος είπε...

Γελάω πάρα πολύ που ο "Γκριγκόρι" και ο "Τζεικομπ" μιλανε ο "ένας" στον "άλλο". Είπαμε είμαστε απολιθωμένοι αλλό ξέρουμε από sock-puppets!

Partydog

ΕΡΝΕΣΤΟ είπε...

Η ταινία είναι μακράν από τις αγαπημένες μου από τη πρώτη προβολή, κάνοντας τα στραβά μάτια και αιτιολογώντας τα στραβά που αναδείκνυε στη λογική της ''παρακμής του '80''. Ωστόσο ακόμα κι ο στρατός, η αστυνομία κτλ δεν επιτίθεντε στο πλήθος με μανία (άριστη ευκαιρία για να δείξει κάποιος την ''απολυταρχικότητα'' ενός καθεστώτος) αλλά αντιδρούν αξίσου με τους διαδηλωτές μουδιασμένα. Τις ''ζωές των άλλων'' τις είδα πολύ αργότερα με θετική προδιάθεση αλλά τη σιχάθηκα. χοντροκομμένη προπαγάνδα που ενσωματώνει όλα τα στερεότυπα που αφορούν το τέως ανατολικό μπλοκ. Μου θύμισε το αηδιαστικό ''Πλτεία Λένιν πρώην Συντάγματος'' (για το οποίο επίσης εκεινη τη περίοδο είχα κάνει το λάθος να αφιερώσω λεφτά και χρόνο). Και τα δύο αυτά είναι καχέκτυπα του 1984 το οποίο αν μη τι άλλο και πέρα από τις προθέσεις του δημιουργού του αποτελεί λενα αριστούργμα φουτουριστικής λογοτεχνίας με πολλά επίπεδα ανάγνωσης . Εντέλει ούτε καν πρέπει να περνάει από το μυαλό μας η όποιαδήποτε σύγκριση του Goodbuy Lenin με τις Ζωές των άλλων το σενάριο του οποίου θα μπορούσε να είχε γράψει ο γελοιοδέστατος και ατάλαντυος Δ. Φύσσας σε παραγωγή του Τζέιμσ Πάρις