Ή με Παναρίτες ή με τους ναρίτες

Η ελληνική κυβέρνηση έχει στη διάθεσή της μερικά πολύ δυνατά όπλα, κατά τη διάρκεια της διαπραγμάτευσης, με την κάννη να στρέφεται σε διάφορες κατευθύνσεις.

Καταρχάς υπάρχει το χαλαρωτικό μασάζ προς όσους βουλευτές σφίγγονται και δυσκολεύονται να συναινέσουν στη συμφωνία που θα προταθεί προς ψήφιση και τα μέτρα που συνεπάγεται.

Αν δεν πιάσει αυτό, υπάρχουν κι οι ενδοφλέβιες ενέσεις συριζίνης, με σοβαρές παρενέργειες, όπως στην περίπτωση του κατρούγκαλου, που κάποτε μπορεί να ήταν σοβαρός άνθρωπος (σαν τις παρενέργειές του) αλλά τώρα δηλώνει πως ο τσίπρας είναι ένα κράμα λούλα και τσε γκεβάρα, αλλά όπως ξέρετε ο τσε ήταν κεντρικός τραπεζίτης, κι αυτό είναι τρανή απόδειξη ότι μπορούμε να είμαστε κι επαναστάτες, αλλά και καλοί πολιτικοί.

(Ανοίγουμε παρένθεση για την παράθεση ενός περιστατικού-ανέκδοτου από τα «παραλειπόμενα» της κουβανικής επανάστασης. Λένε λοιπόν πως ο τσε ανέλαβε το υπουργείο οικονομικών, όταν άκουσε το φιντέλ να ρωτάει αν υπάρχει στο υπουργικό συμβούλιο κάποιος οικονομολόγος (δηλ economista), και σήκωσε πρόθυμα το χέρι του γιατί είχε παρακούσει και νόμιζε πως ρώτησε αν υπάρχει κανείς κομμουνιστής –δηλ comunista.

Στην κυβέρνηση της πρώτης φοράς αριστεράς, θα υπήρχε κίνδυνος μη τυχόν παρακούσουν και καταλάβουν το αντίστροφο. Κι όσο για κομμουνιστές, άλλο τίποτα. Να, δες τον κατρούγκαλο...

Κλείνει η παρένθεση)

Το επόμενο όπλο λέγεται η δύναμη της σιωπής. Και εννοεί «βουλώστε το, γιατί αλλιώς πάμε σε εκλογές με λίστα» (και μην περιμένετε να συμπεριληφθείτε, αν δεν καθίσετε φρόνιμα). Και αυτό εξηγεί γιατί παίζει ακόμα το ενδεχόμενο εκλογών, παράλληλα με αυτό του δημοψηφίσματος –για να αποφασίσει ο κυρίαρχος λαός αν συναινεί στη σφαγή του, για να αγιάσει (ο αγάς αγιάζει τα μέσα).

Αλλά και ο άγιος φοβέρα θέλει. Για αυτό παίζει πάντα η λατρεμένη τρομολαγνεία για το ευρώ, τον έλεγχο κεφαλαίων (εννοώντας βασικά τις καταθέσεις κι όχι κάποιου άλλου είδους κεφάλαιο), τους μισθούς και τις συντάξεις που δε θα πληρωθούν, κοκ. Όταν σώζεται ο λαός, τα χρήματα και τα επιχειρήματα (για πολλοστή φορά μες στα τελευταία χρόνια) περισσεύουν ο τρόμος και οι αυταπάτες, σε ένα εκρηκτικό μίγμα. Για αυτό δεν τους ψήφισε εξάλλου ο λαός ως σωτήρες; Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Ζήτω που σωθήκαμε...

Και αν τελικά ο έντιμος συμβιβασμός είναι λιγάκι επώδυνος και δεν πιάσει το παζάρεμα για την ποσότητα βαζελίνης, υπάρχει πάντα το άχαστο επιχείρημα της σύγκρισης με τους άλλους, τους προηγούμενους, το μέιλ χαρδούβελη, τους βενιζελοσαμαράδες που έχουν κατσικωθεί στη θέση τους και λειτουργούν ως βαρίδια, αρνούμενοι να παραιτηθούν. Εδώ μέχρι κι ο μπλάτερ δέχτηκε με το ζόρι να παραιτηθεί από την πούτα φίφα, αλλά αυτοί εκεί, ακλόνητοι.

Το καλό είναι πως η αστική δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα. Έτσι λοιπόν ανοίγεται μια πληθώρα επιλογών στους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, που μπορούν πχ να συμφωνήσουν με τη συμφωνία ή να διαφωνήσουν με τη διαφωνία όσων διατηρούν επιφυλάξεις. Να διαλέξουν μεταξύ της ομοφωνίας ή της αφωνίας, όπως τους ζήτησε κατ’ ουσίαν ο τσίπρας από το βήμα της κε του σύριζα, πριν μερικές μέρες. Το μόνο σίγουρο είναι πως η φωνή τους έχει δύναμη, σε ένα τέτοιο πολυφωνικό κόμμα, με αξιοζήλευτες δημοκρατικές διαδικασίες.

Το πραγματικό δίλημμα λοιπόν για την «τίμια σακοράφα» (που δεν έχει πλέον άλλο πασόκ να εγκαταλείψει) κι όποιον άλλο σκέφτεται σαν κι αυτή, είναι αυτό που λέει ο τίτλος της ανάρτησης: ή με παναρίτες ή με τους ναρίτες και τη διεκδίκηση μιας στροφής προς τα αριστερά.

Το μόνο πρόβλημα είναι πως δεν υπάρχει έτοιμος πολος υποδοχής της δυσαρέσκειας και των κυβερνητικών τριβών. Δεν υπάρχει (;) πχ μια κοε να βγάλει αφίσα, με την οποία να καλεί τους κυβερνητικούς βουλευτές να το καλοσκεφτούν, να... «κάνουν ανταρσία» και να μην ψηφίσουν το νέο μνημόνιο, να λέει πως «η στήριξη στην κυβέρνηση είναι σαν το ευρώ: δεν αποτελεί φετίχ», κι άλλα τέτοια δροσερά και ριζοσπαστικά.

Να δοθεί με άλλα λόγια η μάχη για τον καλό, πραγματικό σύριζα, όπως ο λαπαβίτσας πχ, που λέει ότι η εντολή που τον δεσμεύει είναι το πρόγραμμα της θεσσαλονίκης, αυτό που ο ίδιος είχε χαρακτηρίσει προεκλογικά ως μετριοπαθή κεϊνσιανισμό.Υπάρχει καλύτερος κεϊνσιανισμός, και τον θέλουμε...

Και τελικά το μόνο πραγματικό ερώτημα μπαίνει προς τον κυρίαρχο ελληνικό λαό που καλείται να πανηγυρίσει ανακουφισμένος την επίτευξη της όποιας συμφωνίας, χωρίς να την κοιτάξει στα δόντια, με καχυποψία. Ως πότε θα ανέχεται το ίδιο μνημονιακό σκηνικό, με τις αλλεπάλληλες σωτηρίες, την τρομολαγνεία και το φαύλο κύκλο του χρέους; Σε τι διαφέρουν όλα αυτά από την προηγούμενη κατάσταση; Κι ως πότε θα ζούμε στα στενά της εε και των δανειστών τη μέρα της μαρμότας;