Μαλακά, πιο μαλακά

Εδώ και λίγες μέρες έχει στοιχειώσει τη σκέψη μου ένας πρωτοσέλιδος τίτλος της εφημερίδας των συντακτών, που είναι κάτι σαν άτυπη εφημερίδα της συγ-κυβερνήσεως, στηρίζουμε την αλλαγή, ελέγχουμε την εξουσία, κτλ. Ο τίτλος αναφερόταν στο πακέτρο μέτρων που προτεινόταν από τους εταίρους στην κυβέρνηση και είχε τίτλο «πολύ σκληρό για να περάσει», που ήταν αν μη τι άλλο εμπνευσμένο. Εμπνευσμένο από την ελληνική απόδοση του «die hard» και κάτι κακόγουστων, εφετζίδικων περιπετειών με τον μπρους γουίλις. Κι αν τυχόν είσαι κακεντρεχής (που ελπίζω σφε αναγνώστη, να μην είσαι τέτοιος), μπορείς να φανταστείς το νάρκισσο βαρουφάκη στο ρόλο του μάτσο, μπρατσαρά ήρωα, ή τον αλέξη και τη φράου μέρκελ στη δραματική σειρά «αυτός, αυτή, και τα μνημόνια».

Αν κι εμένα μου ήρθαν συνειρμικά στο μυαλό «οι σκληροί του μαϊάμι» και η ελληνική παρωδία σε μια βιντεοκασέτα με τον τιτάνιο μάρκο λεζέ πρωταγωνιστή στους «σκληρούς του μπραχάμι». Και είναι κρίμα να μην αξιοποιείται ένα τόσο σημαντικό κεφάλαιο, σαν το μάρκο λεζέ, πχ στην πορεία της διαπραγμάτευσης, που (μην το ξεχνάτε) είναι σκληρή κι αδυσώπητη. Εδώ έχει γίνει βουλευτής ο βούρος, ενώ ο πετρόχειλος ήταν στο προεκλογικό σποτάκι των νεοναζί. Γιατί δηλ να μην αξιοποιηθούν και τα υπόλοιπα μέλη από τους «The Κόπανοι»;

Ας επιστρέψουμε όμως στον πρωτοσέλιδο τίτλο και τις πολιτικές του προεκτάσεις. Όπως γίνεται φανερό, ακόμα κι από μια φιλοκυβερνητική προσέγγιση, το βασικό ζητούμενο για την «ελληνική πλευρά» δεν είναι να μείνουν απαραβίαστες οι περίφημες, περήφανες κόκκινες γραμμές, που από πάγια τακτική του σφου κουβέλη, έχουν γίνει σημαία (παντιέρα ρόσα) της κυβέρνησης. Αλλά να μαλακώσει λίγο το μίγμα, για να μπορέσει να περάσει (είδες τι παθαίνει το «no pasaran» με λίγη δημιουργική ασάφεια); Με άλλα λόγια, η διαπραγμάτευση δεν αφορά αυτό καθαυτό το (τελείως ακατάλληλο για ανηλίκους και ευαίσθητα, λαϊκά στρώματα) πρόγραμμα και την ολοκλήρωση ή επέκτασή του, που θεωρείται λίγο-πολύ δεδομένη. Αλλά την ποσότητα βαζελίνης και διάφορων καταπραϋντικών που θα το συνοδεύει, για να μην πονέσει.

Θα μου πεις βέβαια ότι και πάλι, αυτό είναι προτιμότερο από τους άλλους, τους προηγούμενους που μας πρότειναν να στηθούμε ούτως ή άλλως από μόνοι μας, ώστε να χαλαρώσουμε και να το απολαύσουμε. Εξάλλου όλοι λένε (ο μπάμπης ο σουγιάς, ο γιάννης ο πεταλούδας κι ο γιάννης ο πρετεντέρης) πως κάποιες μεταρρυθμίσεις (έτσι το λέμε τώρα) του μνημονίου, που δεν ανήκουν στο τοξικό κομμάτι του, θα έπρεπε να τις πάρουμε και να τις προωθήσουμε, ακόμα κι αν δε μας είχαν επιβληθεί απέξω. Αλλά το θέμα δεν είναι το μικρότερο κακό, που θα μπει στα σκέλια μας, έτσι και αλλιώς, εφόσον είναι (λιγότερο ή περισσότερο) σκληρό. Το θέμα είναι να χτυπηθούνε οι αυταπάτες για εύκολες κι ανώδυνες λύσεις, με βαζελίνη ή χωρίς.

Στους καιρούς της έντονης δημιουργικής ασάφειας, χρειάζεται να καταφεύγουμε πολλές φορές στα κείμενα των κλασικών και τους δίσκους του χάρρυ κλυνν, για να μας λυθούν οι απορίες από την καστασταλαγμένη σοφία τους.

Τα μέτρα περί δακτυλίου

Θα ήτανε προσωρινά

Σου το ‘παν την 1^η Απριλίου

Κι εσύ τους πίστεψες, ΜΑΛΑΚΑ

Πιο μαλακά,

Κι εσύ τους πίστεψες πιο μαλακά.

Αντικαθιστούμε το «περί δακτυλίου», με «περί μνημονίου» κι όλα τα άλλα μένουν ως έχουν. Με μόνη βασική διαφορά πως ο χαρούλης έχει πεθάνει προ πολλού και το καλλιτεχνικό του πτώμα ξεστομίζει τη μία χοντράδα πίσω από την άλλη, χαλώντας την υστεροφημία του.

Η πιο ενδιαφέρουσα σημειολογική πτυχή πάντως είναι πως κανείς δεν ενδιαφέρεται να ρωτήσει πόσο σκληρή είναι η στάση της ελληνικής κυβέρνησης, που θεωρείται προφανώς δεδομένη και διαλλακτική –η πασοκική της αλαζονεία βγαίνει κυρίως όταν έχουν να αντιμετωπίσουν σε πάνελ εκπροσώπους του κουκουέ. Αλλά για να μη γέρνει μονόπατα το έργο και ψυλλιαστούν όλοι πού το πάει, χρειάζεται μια προσθήκη, ο ρόλος του ατσάλινου (για να παραπέμπει στο «σταλινικός») λαφαζάνη, που η τρόικα δεν τον λυγά, κι είναι πολύ σκληρός για να λυγίσει κι απειλεί πως θα τα ανατρέψει όλα κι είναι ο φόβος κι ο τρόμος των αγορών. Λες τελικά αυτός να ‘ναι η πραγματική μετενσάρκωση του γουίλις;

-Μπρους; Μπρους;

Μα τι άλλο περιμένει όμως για να φύγει από την ενδοτική κυβέρνηση; Να πέσει ο Κυνόδοντάς του;

-Μπρους; Μπρους;