Δεν υπάρχει

Δεν υπάρχουν στατιστικές που να απαλύνουν την αλήθεια και να τη φτιασιδώνουν.

Δεν υπάρχουν αριθμοί να χωρέσουν την οργή. Λέξεις να περιγράψουν τα συναισθήματα και να μιλήσουν για τις ευθύνες των υπαίτιων –ή αρχές να τις αποδώσουν.

Δεν υπάρχουν άλλα δάκρυα για ένα έγκλημα χωρίς τιμωρία, διαρκές και επαναλαμβανόμενο.

Δεν υπάρχουν τηλεοπτικά δελτία να παίξουν την είδηση για τους δολοφονημένους εργάτες και τους πραγματικούς δράστες.

Δεν υπάρχει ίχνος τσίπας στους παρουσιαστές που ψάχνουν τρόπους να μειώσουν και να θάψουν το θέμα (μαζί με τους εργάτες).

Δεν υπάρχει ατυχία και γενικά τυχαίος παράγοντας που να ανατρέπει τα γενικά δεδομένα και το πλαίσιο που καθορίζουν (τη νομοτέλεια, όπως θα λέγαμε με φιλοσοφικούς όρους).

Δεν υπάρχουν γενικά εργατικά «ατυχήματα» (γιατί τότε θα γινόταν καμιά φορά λόγος και για κάποιο εργοδοτικό ατύχημα. Δεν μπορεί η ατυχία να είναι πάντα στη μία πλευρά, ταξική και αμείλικτη.

Δεν υπάρχουν οάσεις μες στην καπιταλιστική έρημο και επιχειρήσεις που να εφαρμόζουν μέτρα προστασίας για τους εργάτες τους, επειδή έχουν «ημικρατικό» χαρακτήρα –καλή ώρα (;) όπως τα ελπε. Δεν υπάρχουν εξαιρέσεις, ακόμα και στους πιο προνομιακούς χώρους ή κλάδους στην παραγωγή.

Δεν υπάρχει κάτεργο, όπου να μην επικρατεί ο φόβος κι η εργοδοτική τρομοκρατία. Αλλά δεν υπάρχει κι άλλος δρόμος για να σπάσουν τα τείχη του, εκτός από την οργάνωση του αγώνα.

Δεν υπάρχει βίαια και στυγνή εκμετάλλευση, χωρίς την παθητική συναίνεση του θύματος, που δεν κάνει τίποτα για να αλλάξει την κατάσταση.

Δεν υπάρχει δουλειά που να είναι ντροπή, ούτε φυσικά η ανεργία, όπως το εσωτερικεύει μέσα του ένα μεγάλο μέρος φρεσκοαπολυμένων, που πέφτουν στην κατάθλιψη. Η μόνη ντροπή ανήκει στον εργάτη, στο σκλάβο (ντροπή), στο αίμα αν δεν πνίξει μια τέτοια ντροπή, προτούν να τον πνίξουν τα αφεντικά στο δικό του, σε κάποι «ατύχημα».

Δεν υπάρχει αγώνας χαμένος, παρά μόνο αυτός που δε γίνεται.

Δεν υπάρχει νικηφόρος αγώνας που να μη νικάει πρώτα τις αυταπάτες.

Δεν υπάρχει αριστερή κυβέρνηση που να καθιστά ανθρώπινο το βάρβαρο, εκμεταλλευτικό καπιταλισμό.

Και δεν υπάρχει κόκκος αλήθειας στα γλυκανάλατα νανουρίσματα περί ταξικής συνεργασίας και κοινωνικής ειρήνης, όσο διαωνίζεται αυτή η εκμετάλλευση.

Δε θα έπρεπε να υπάρχει τόπος να σταθούν, όσοι έχουν τα χέρια και τη συνείδησή τους βαμμένα με το αίμα των δολοφονημένων εργατών.

Δεν υπάρχει κανείς λόγος να μην κατέβεις το απόγευμα της πέμπτης στο συλλαλητήριο, για να διαδηλώσεις μεταξύ άλλων, ενάντια στο νέο εργοδοτικό έγκλημα και το σύστημα που τα γεννά, όπως τα σύννεφα τη βροχή.

Όπως δεν υπάρχει δικαιολογία και για την ησυχία στους δρόμους, για το ότι δεν οργανώθηκε κάποια έμπρακτη αντίδραση μέχρι τώρα έξω από το κάτεργο των ελπε.