Τα ρετάλια τραγουδούν ακόμα...

...ενοχλητικά, παράφωνα, και μες στα αυτιά μας, σαν παρασιτικά κουνούπια, που ήπιαν το αίμα μας, αλλά γλυκάθηκαν και θέλουν κι άλλο. Κι όσο έχουν φωνή, θα θορυβούν χωρίς λόγο, για να κάνουν πάλι αισθητή την υπό εξαφάνιση ύπαρξή τους, λίγο πριν το βενιτέλος και το ρέκβιεμ της σοσιαλδημοκρατίας.

Κάποια πράγματα στη χώρα μας μοιάζουν να έχουν μείνει κολλημένα στη δεκαετία του 60’, τότε που κοιμόμασταν με ασφάλεια, παράθυρα ανοιχτά και πόρτες ορθάνοιχτες (για να μην τις σπάσουν) για τους ασφαλίτες, που έρχονταν κάθε τόσο να σε δουν για προσωπική σου υπόθεση –γιατί τότε ο κόσμος νοιαζόταν πραγματικά για τους άλλους και τις προσωπικές τους υποθέσεις.

Κράτα σημειώσεις για τις ομοιότητες: καταρχάς έχουμε ακόμα κάτι σαν υενεδ (μέχρι να μας αποδείξει το αντίθετο η ερτ που κάνει ντεμπούτο σήμερα). Γίνονται ακόμα μαραθώνιες πορείες ειρήνης, που μαραθώνουν το κέντρο του μαραζώνα και τα εμπορικά του καταστήματα. Έχουμε ντεμέκ ανένδοτο, αντιμνημονιακό, που καταλήγει σε αριστερό μνημόνιο και συμφωνία με τους εταίρους (τα μιλήσαμε, τα συμφωνήσαμε). Είχαμε μέχρι πρότινος ακροδεξιά κυβέρνηση, αλλά και αυτόνομο, παρακρατικό βραχίονα, οργανωμένο σε διακριτό πολιτικό φορέα, γιατί εξάλλου δημοκρατία έχουμε –και στο βάθος χούντα. Είχαμε την ιστορία να επαναλαμβάνεται σα φάρσα, και τα «ιουνιανά» στις πλατείες, που δεν κράτησαν ως το ιούλιο, γιατί ξεκινούσαν τα μπάνια του λαού (στον ιδρώτα κυρίως, γιατί πού λεφτά για διακοπές). Έχουμε κάτι σαν εδα, με υψηλότατα εκλογικά ποσοστά, που πιστεύει όμως σταθερά κι αταλάντευτα στην προοπτική του λάκκου των λιονταριών (που είναι παρεξηγημένα και κατά βάθος φυτοφάγα ζώα). Και δεν υπάρχει ισχυρό «κέντρο» ή παραδοσιακή σοσιαλδημοκρατία. Εξάλλου τότε ήταν αρκετά δημοφιλής η ανάλυση που έλεγε πως δεν υπάρχουν όροι κι έδαφος στην ελλάδα για την ανάπτυξη σοσιαλδημοκρατίας, χωρίς να γίνεται αντιληπτό πως ένα κομμάτι της αριστεράς θα γινόταν ο βασικός αιμοδότης της, όπως ακριβώς έγινε με το σύριζα. Άλλο αν οι αντικειμενικές συνθήκες και η καπιταλιστική φάση ανάπτυξης δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για τρίτους δρόμους και μεσοβέζικα μοντέλα.

Το περασμένο σαββατοκύριακο, η ελληνική κεντροαριστερά έχασε δύο μεγάλους ηγέτες της, που παραιτήθηκαν από το προεδρικό αξίωμα. Και η μοίρα το ‘φερε να ξεγαντζωθούν σχεδόν ταυτόχρονα από τις καρέκλες τους, γιατί τα κόμματά τους είχαν φτάσει στον πάτο, να μαζεύουν αθροιστικά γύρω στο 5%. Δεν ξέρω πόσοι θυμάστε τις πρόσφατες στημένες δημοσκοπήσεις για τη δυναμική που που θα ανέπτυσσε ένα ενιαίο κεντροαριστερό κόμμα και την όχι πολύ μακρινή περίοδο, που τα κανάλια είχαν ξεπολιαστεί να μιλάνε για τον τρίτο πόλο, με μοχλό πίεσης την αλησμόνητη κίνηση των 58. Δε σας κακολογώ αν την έχετε ήδη ξεχάσει, γιατί είναι αδύνατο να συγκρατήσει κανείς όλες τις κεντροαριστερές πολιτικές μύξες, που εμφανίζονται κατά καιρούς –εδώ είχε κάνει δικό του (απο)κομμα μέχρι και ο μώσιαλος. Όπως είναι αδύνατο όλες αυτές οι μύξες να λειτουργήσουν συσπειρωτικά, σαν ισχυρή συγολλητική ουσία, και έτσι απλώς παίζουν ένα σύντομο ρολάκι, παραδίδοντας τη σκυτάλη στις επόμενες.

Εν πάση περιπτώσει, εκείνη η απόπειρα δεν καρποφόρησε άμεσα, γιατί είχαν επικρατήσει οι μικρομεγαλισμοί πασοκ-δημαρ κι οι προσωπικές στρατηγικές (διάβαζε καριέρες) του βενιζέλου και του κυρ-φώτη. Η εμφάνιση του αμιγώς μιντιακού ποταμιού κι ο δικός τους καταποντισμός δεν ήταν παρά ένα είδος τιμωρίας τους από τα αφεντικά τους, γιατί δε συμμορφώθηκαν έγκαιρα στο προβλεπόμενο σενάριο κι έκαναν του κεφαλιού τους.

Τώρα ο κυρ-φώτης, βλέπει μελαγχολικά από το περιθώριο του λεμονοστίφτη τις περιβόητες κόκκκινες γραμμές του να γίνονται βασική κυβερνητική τακτική και να «δικαιώνονται» χωρίς αυτόν.

Ο μπένι προσπαθεί να αποδείξει πόσο υπεράνω εξουσία, αξιωμάτων και βασικά των πάντων ήταν στην πραγματικότητα, καθώς θυσιάστηκε για την πατρίδα κι όχι για την προσωπική του φιλοδοξία. Λειτουργεί όμως σαν απασφαλισμένη χειρομβοβίδα, ωρολογιακή βόμβα και ταύρος σε υαλοπωλείο μαζί, που εκσφενδονίζει κατά καιρούς ενδιαφέρουσες δηλώσεις-ομολογίες. Στο κυριακάτικο βήμα πχ είπε μεταξύ άλλων πως οι μόνες δυνάμεις που έλεγαν την αλήθεια από την αρχή της κρίσης μέχρι σήμερα στο λαό ήταν το πασοκ και το κκε! Κι ως γνωστόν το πασοκ και η αλήθεια είναι έννοιες συνυφασμένες, και ας του πήρε το σύνθημα η νδ προεκλογικά με την ομάδα αλήθειας του μουρούτη –αυτοί όμως δεν ψήφισαν το πρώτο μνημόνιο, για να έχουν το 100% όπως η πασοκάρα.

Υπάρχει ως παρηγοριά στον άρρωστο κι ο γαπ, που τον περνά μέχρι κι ο λεβέντης στις τελευταίες δημοσκοπήσεις. Αλλά όσο υπάρχει ο γκλέτσος που τα διαβάζει όλα από μέσα, για να μη γίνει πολύ ρεζίλι (κι ας μην τα καταφέρνει), μπορεί κι ο γαπ να παρηγοριέται πως υπάρχουν και χειρότερα (μα θα στα πω αργότερα), αν όχι σε ποσοστά, τουλάχιστον από την άποψη της γελοιότητας.

Υπάρχει επίσης η μάχη της διαδοχής, που στη δημαρ κρίθηκε γρήγορα, χωρίς την προεδροποίηση κάποιας από τις παλιές καραβάνες (μαργαρίτης, χατζησωκράτης, κτλ) που έχουν απομείνει, αλλά με νέο ηγέτη και μοντέλο τσίπρα.

Ενώ στο πασόκ φουντώνει και θέτει αυτομάτως το ερώτημα με ποιον είμαστε.

-Με τον πιο αντιπαθή, μου είπε ένας σφος, εννοώντας βασικά τον πιο ηλίθιο. Και πάλι όμως, είναι πολύ δύσκολο να επιλέξεις μόνο έναν. Φώφη, λοβέρδος ή κωνσταντινόπουλος.

Το πιο διασκεδαστικό όμως ήταν η εκλογή των νέων κεντρικών οργάνων κι η 80μελής επιτροπή της δημαρ (είναι τόσοι;) που ξεπερνιέται από το πασόκ με τα 130 μέλη –αφού δεν μπορούν να βολευτούν σε υπουργεία, ας μπουν τουλάχιστον όλοι στην κε.

Την ίδια στιγμή το φτωχικό κκ κούβας πχ έχει 150 μέλη στην κε του, με 800 χιλιάδες κάτι μέλη στο σύνολο. Και το κκ κίνας, ανεξαρτήτως πολιτικού προσανατολισμού, με 85 εκατομμύρια μέλη, έχει κε 200 μελών (το ρεκόρ πρέπει να ανήκει στο κκσε του μπρέζνιεφ).

Στην ουσία δηλ, όταν μιλάμε για ολομέλεια της κε, θα εννοούμε βασικά κανονική ολομέλεια με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες κι όλους τους εναπομείναντες. Αυτές είναι ρε πραγματικά συλλογικές διαδικασίες. Όχι σαν το κουκουέ που δεν είναι δημοκρατικό κόμμα, όπως είπε και ο λάλας χτες στη στάη, με το λίπος να φεύγει από το σώμα του, όχι όμως και από τον εγκέφαλο. Αλλά αυτά είναι μια άλλη ιστορία.