Επί του πιεστηρίου

Τελικά η χώρα μας εξακολουθεί να κινείται στον αστερισμό του διάττοντα γαπ, που «τώρα δικαιώνεται», κι ας είναι από καιρό στυμμένη λεμονόκουπα για το σύστημα που υπηρέτησε. Ο γαπ ήταν αυτός που είχε προτείνει στις κάννες δημοψήφισμα για το ευρώ και οι κάννες των εταίρων στράφηκαν πάνω του καπνισμένες και τον τελείωσαν με συνοπτικές διαδικασίες. Ο γαπ ήταν κι αυτός που συνέχισε να ζητά εμμονικά στην προεκλογική περίοδο δημοψήφισμα, χωρίς να διευκρινίζει ποτέ και για κανένα λόγο με τι αντικείμενο και ποιο ερώτημα. Όσο για την πρώτη εκλογή του στην ηγεσία του πασοκ, με δαχτυλίδι, δίευρα κι αξιοζήλευτη συμμετοχική (αμεσο)δημοκρατία, οι διαδικασίες της θυμίζουν ίσως την εσπευσμένη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος που αναγγέλθηκε χτες –αν τελικά γίνει και δε σκοντάψει σε συνταγματικούς σκόπελους, πολιτικές κωλοτούμπες ή και σε καθαρά χρονικούς περιορισμούς.

Η μόνη διαφορά είναι πως τότε ο γαπ έλεγε «λεφτά υπάρχουν», ενώ το δημοψήφισμα της ερχόμενης κυριακής, θα διενεργηθεί υπό τη σκιά και το φόβο μιας πιθανής χρεοκοπίας.

Εν τω μεταξύ, οι χτεσινές αποκαλύψεις του πορίσματος για τα σχέδια δολοφονίας του καραμανλή κι η χρονική συγκυρία στην οποία ήρθαν στην επιφάνεια, προϊδέαζαν για παρασκηνιακά μαγειρέματα και πιθανές εξελίξεις. Κι αν επιβεβαιώνουν κάτι τα χτεσινά γεγονότα κι η απόφαση περί δημοψηφίσματος, είναι πως κάθε πλευρά του αστικού τραπεζιού επιχειρεί να θολώσει το τοπίο και να αποκρύψει τη βασική αντίθεση και το πολιτικό διακύβευμα των ημερών.

Ο σύριζα πετάει το μπαλάκι στον ελληνικό λαό, που καλείται ούτως ή άλλως να πληρώσει τη λυπητερή, γιατί –λέει- η συμφωνία που του προτείνεται δεν περιλαμβάνεται στα πλαίσια της λαϊκής εντολής που του δόθηκε –λες και οι δικές του προτάσεις, με τις 47+8 σελίδες και τα 8 δις μέτρα, ήταν βασικό προεκλογικό του σύνθημα. Ο λαός καλείται δηλ ή να υποκύψει στον εκβιασμό της χρεωκοπίας και να εγκρίνει τη συμφωνία, απαλλάσσοντας την κυβέρνηση από το πολιτικό κόστος και το φυλλορρόημα των βουλευτών της. Ή να προκρίνει εναλλακτικά την «καλή, αριστερή» εκδοχή του μνημονίου-συμφωνίας, επιλέγοντας περήφανα τη σκύλλα από τη χάρυβδη. Κορώνα χάνουμε, γράμματα κερδάνε οι άλλοι.

Από την άλλη οι δανειστές και το ακραιφνώς φιλο-εε εγχώριο μέτωπο –πάντα πρόθυμο να δώσει γη και ύδωρ εφόσον του ζητηθεί- επιχειρούν να θέσουν το δίπολο στη βάση «ευρώ ή δραχμή». (Ένα ακόμα πλαστό δίλημμα, που προσωπικά θεωρώ εξαιρετικά επιζήμιο, εφόσον τεθεί επί τάπητος και με αυτή τη διατύπωση, αλλά δεν είναι της παρούσης να αναλυθεί).

Ουσιαστικά λοιπόν περιμένουμε να δούμε αν θα επικρατήσει το μέτωπο της «εθνικά περήφανης» στάσης ή της φρενίτιδας του grexit, bankrun, capital control, κοκ –όσο περισσότερες οι ξενικές λέξεις, τόσο αυξάνει κι ο τρόμος για το άγνωστο του μέσου συνταξιούχου. Με άλλα λόγια, ή θα νικήσει η περηφάνια ή ο φόβος του μικροαστού. Το ζήτημα όμως είναι με ποιον τρόπο θα βγει πραγματικά κερδισμένος κι ο λαός.

Ο ελληνικός λαός πρέπει να πει όχι στους εκβιασμούς. Όχι σε παλιά και νέα μνημόνια, όχι στη συμφωνία αλλά και στο ψεύτικο δίπολο που του στήνουν. Κι αυτό το «όχι» δε θα είναι νίκη των νεομνημονιακών δυνάμεων και της κατάπτυστης συμφωνίας που προτείνουν, δε θα είναι νίκη της κυβέρνησης που περιορίστηκε σε μια απλή διαπίστωση τύπου «alors c’ est la guerre», αλλά το «όχι» του λαού. Μια πραγματική λαϊκή κατάκτηση και βάση για τη διασφάλιση αυτή της νίκης, στη συνέχεια, για την τελική ρήξη με την εε, τους δανειστές και την εξουσία των εκμεταλλευτών, που έχουν καθίσει στο σβέρκο του. Όπως ακριβώς και σε ένα άλλο ιστορικό λαϊκό ΟΧΙ.

http://www.902.gr/eidisi/politiki/70378/paremvasi-toy-g-gkioka-sto-mega