Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2016

Πόσο εμφύλιος ήταν ο εμφύλιος;

Σε ένα προηγούμενο σημείωμα, είδαμε κάποια αποσπάσματα από το δίτομο βιβλίο του Μαργαρίτη με την ιστορία του εμφυλίου, που εξηγούσε πώς ο πόλεμος αυτός αντιμετωπίστηκε ως ατύχημα, μια δυσάρεστη εξέλιξη (μπανανόφλουδα συνήθιζαν να την αποκαλούν οι του "εσωτερικού") κι ιστορική παρένθεση, που μπορούσε να αποφευχθεί.

Στην τελευταία παράθεση, είδαμε πως στις περισσότερες αφηγήσεις, το κρίμα του πολέμου βαραίνει το διεθνές γεωπολιτικό παιχνίδι και τις μεγάλες δυνάμεις, που έμπλεξαν τον ελληνικό λαό σε έναν αδελφοκτόνο πόλεμο.

Το σχήμα αυτό είναι τόσο δημοφιλές κι απλοϊκό (το πρώτο δεν είναι άσχετο με το δεύτερο), που ενσωματώνεται πχ και σε μια πρόσφατη, απογοητευτική ταινία του αριστερού Βούλγαρη (το αφήνω χωρίς εισαγωγικά), το "Ψυχή βαθιά", με την περίφημη ατάκα "μα Έλληνας να ντουφεκάει Έλληνα;", που ακούστηκε πιο τραγική και κωμική συνάμα, από τα χείλη ενός παλιού μακρονησιώτη, σαν τον Βέγγο.

Μα Έλληνες να εξορίζουν Έλληνες;
Θα έλεγε κανείς, με το ίδιο σκεπτικό. Μα ναι, αφού τους θεωρούσαν ανθέλληνες, εαμοβούλγαρους (απλή συνωνυμία με το Βούλγαρη) κι έβαζαν τους πρώην συντρόφους τους, τους μεταμελημένους κι ανανήψαντες αντιστασιακούς, να τους επιτηρούν και να τους βασανίζουν.

Οι Αμερικάνοι ευθύνονταν για τις βόμβες ναπάλμ, που τις έριξαν αυτοβούλως φαίνεται, χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του ελληνικού στρατού (του δικού τους στρατού, όπως τον είχε παρουσιάσει και ο Κανελλόπουλος στον Βαν Φλιτ). Ενώ οι σοβιετικοί (σύμφωνα πάντα με το σενάριο της ταινίας) πούλησαν το αντάρτικο και δεν το βοήθησαν αποφασιστικά, όπως είχαν υποσχεθεί. Που αν ήταν σε θέση να το κάνουν, βέβαια, τότε θα λέγαμε ότι είναι εξίσου ένοχοι για το ματοκύλισμα των Ελλήνων στον αδελφοκτόνο πόλεμο, κτλ. Μία ή η άλλη, φράγκα δύο, που έλεγαν κι εκείνη την εποχή.

Με βάση τα παραπάνω λοιπόν, ο εμφύλιος αντιμετωπίστηκε ως ατύχημα. Και σε ένα επόμενο γκεστάλτ (που θα έλεγε κι ο Κωνσταντάν Τζούμας στους Απαράδεκτους) αμφισβητείται τελικά κι η ταυτότητά του ως εμφυλίου πολέμου, δηλ αυτό που ήταν.
Ή μήπως δεν ήταν;

Από τη σκοπιά των "ελληνόψυχων δεξιών" και των πολιτικών τους προγόνων ήταν απλώς ένας συμμοριτοπόλεμος ενάντια σε κατσαπλιάδες, που δεν ανήκαν στις τάξεις του έθνους και δεν άξιζαν την ελληνική ιθαγένεια.
Για την Αριστερά, με την ευρεία (κι όχι πάντα καλή) έννοια, ο Μαργαρίτης γράφει πως ο όρος ήταν αντιπαθής, καθώς θεωρούσε όλη την περίοδο ως ένα λάθος διαρκείας και συνεπώς τον απέφευγε.

Μπορούμε να ξεκινήσουμε λοιπόν από τα εξής σημεία ως αφετηρία.
Ο εμφύλιος δεν ήταν λάθος, αλλά μάλλον η πιθανότερη εξέλιξη, από τη στιγμή που η εδραίωση της αστικής εξουσίας περνούσε υποχρεωτικά από το τσάκισμα της Εαμικής Αριστεράς και του ισχυρού λαϊκού κινήματος -που παρά την ισχυρή τρομοκρατία, διατηρούσε πχ την απόλυτη πλειοψηφία στα εργατικά σωματεία.
Δεν ήταν αναπόφευκτος, αλλά ένα πιθανό ενδεχόμενο, παράλληλα με άλλες δυνατότητες. Αλλά δεν ήταν ακριβώς στο χέρι μας να τον αποφύγουμε (όπως μια μπανανόφλουδα), εκτός και αν επιλέγαμε οικειοθελώς την υποταγή μας, που θα ήταν η χειρότερη δυνατή μπανανόφλουδα, που κάποιοι ήθελαν να πατήσουμε συνειδητά.
Η εκδήλωση κι εξέλιξή του ασφαλώς επηρεάζεται από το διεθνές γεωπολιτικό τοπίο, αλλά καθορίστηκε κυρίως από τις εσωτερικές αντιθέσεις της ελληνικής κοινωνίας, την ταξική της διαστρωμάτωση, τις κοινωνικές συμμαχίες που είχαν διαμορφωθεί και την όξυνση των ανταγωνιστικών τους σχέσεωων.

Ο εμφύλιος πόλεμος είναι η κορυφαία μορφή ταξικής πάλης, μια κορυφαία ταξική σύγκρουση. Συνειδητοποιώ παρόλα αυτά πως και από τη δική μας σκοπιά, (που δεν αντιμετωπίζει ως λάθος αυτή τη σύγκρουση, αλλά την καθυστερημένη εκδήλωσή της και τους μειονεκτικούς όρους κάτω από τους οποίους τη διεξάγαμε, με καταδικαστικούς δισταγμούς κι αναβολές- αποφεύγουμε αρκετές φορές τη λέξη "εμφύλιος", προτιμώντας αντ' αυτού όρους, όπως "το δεύτερο αντάρτικο". Μια υποσυνείδητη σκοπιμότητα αυτής τη επιλογής είναι ίσως να τονίσουμε τη συνέχεια με το πρώτο αντάρτικο και την αντίσταση απέναντι στον ξένο κατακτητή, τη νέα κατοχή από τους Βρετανούς και αργότερα απ' τους Αμερικάνους και τον αποφασιστικό ρόλο που έπαιξε η ιμπεριαλιστική τους επέμβαση για την επικράτηση του "εθνικού, κυβερνητικού στρατού".

Αν υποθέσουμε πχ πως ο Δεκέμβρης του 44' ήταν το προοίμιο του εμφυλίου, ο ΕΛΑΣ πολέμησε ενάντια στο κράτος της Σκωμπίας και δεν είχε κανένα σοβαρό αντίπαλο που να μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην επικράτησή του, χωρίς τις στρατιωτικές πλάτες των Άγγλων.
Ή μήπως δεν ήταν έτσι;

Στο κεφάλαιο για τα Δεκεμβριανά, ο Μαργαρίτης σημειώνει μεταξύ άλλων (και χωρίς να αναιρεί πλήρως το παραπάνω συμπέρασμα):
-την απρόσμενη αντίσταση του αστικού κόσμου κι άλλων προνομιούχων στρωμάτων, που πολέμησαν ενεργά στο πλευρό των Άγγλων
-το μεγάλο αριθμό εθελοντών (κι όχι μόνο κατά τις τελευταίες μέρες, που θα δικαιολογούνταν εν μέρει από ένα ρεύμα που πάει πάντα με τους νικητές), που κάποιες φορές ξεπερνούσε ακόμα και τις δυνατότητες των Άγγλων, για να το εξοπλίσει.
-το σημαντικό ρόλο που έπαιξε, από την άποψη των εφεδρειών, κατά τον πόλεμο της φθοράς -σε αντίθεση με τον ΕΛΑΣ, που είχε τον κύριο όγκο των δυνάμεών του απομακρυσμένο στην Ήπειρο και δεν μπορούσε να αντέξει αυτή τη φθορά.
-και τις ελάχιστες, συγκριτικά, απώλειες των βρετανικών στρατευμάτων (σε αντίθεση δηλ με την αναλογία των ελληνικών στρατευμάτων που πολέμησαν στο πλευρό τους και με τις απώλειες του ΕΛΑΣ).

Προσωπικά έχω κάποιες επιφυλάξεις, πχ για την άνεση με την οποία πολέμησαν -σύμφωνα με το Μαργαρίτη- οι Άγγλοι (μια εκτίμηση που νομίζω ότι έρχεται σε αντίθεση με κάποια γεγονότα, όπως την εσπευσμένη άφιξη του Τσώρτσιλ, τα Χριστούγεννα, την αλληλογραφία του με τον Σκόμπι, και τον όγκο των δυνάμεων που απέσπασε από το μέτωπο της Ιταλίας). Αλλά σίγουρα πρόκειται για μια πολύ σημαντική επισήμανση, που δεν πρέπει να διαφεύγει από την οπτική μας.

Κλείνω με ένα τελευταίο σχόλιο του Μαργαρίτη, για τη συμφωνία της Βάρκιζας (που κατά την κρίση του, πάντως, δε θα μπορούσε να αλλάξει δραματικά από μια διαφορετική στάση του ΕΑΜ, που είχε να διαχειριστεί το βάρος μιας τέτοιας ήττας).

Η ειρωνεία του όλου θέματος βρίσκεται στο ότι η ηγεσία της Αριστεράς πίστευε πως θα μπορούσε να περάσει τις αρνητικές συνέπειες της συμφωνίας στηριζόμενη στο μαζικό κίνημα και τις οργανωμένες δυνάμεις της. Βασιζόταν δηλαδή σε ένα όπλο που η ίδια συμφωνία σε μεγάλο βαθμό κατέστρεψε (αφού οι μάζες έπιασαν αμέσως το πνεύμα της συμφωνίας, κι αυτό που ακολούθησε την υπογραφή της ήταν μια εντυπωσιακή συρρίκνωση των οργανωμένων δυνάμεων της Αριστεράς).

47 σχόλια:

TRASH είπε...

Πράγματι ο όρος "εμφύλιος" μάλλον δεν αποδίδει με ακρίβεια τα γεγονότα της περιόδου 1946-49. Ίσως ο τότε ορισμός του ΚΚΕ που μίλαγε για "2ο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα" να είναι πιο κοντά στην αλήθεια, αφού απέναντι στον ΔΣΕ στάθηκε ένας εγγλεζοντυμένος στρατός, με αμερικάνους διοικητές, που είχε ορκιστεί πίστη σε μια γερμανίδα βασίλισσα...

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Ο ΟΗΕ σε αποφαση του κατα τη διαρκεια του εμφυλιου, αναφερεται στη συρραξη ως ''συμμοριτοπολεμο''. Ειναι ενδεικτικη του χαρακτηρα του οργανισμου αυτου αυτη η αποφαση.

Κατα τη γνωμη μου, ηταν εμφυλιος με διεθνεις προεκτασεις, οπως ολες οι συγκρουσεις την εποχη του ΨΠ. Θα ηταν πολυ βολικο για την αντιπαλη πλευρα, αν το θεωρουσαμε ως συγκρουση ελληνων κομμουνιστων με αμερικανικα στρατευματα.

Για την ιστορια, μολις το '89 με την συγκυβερνηση ΝΔ-ΚΚΕ, αναγνωριστηκε η συγκρουση του '46-49 ως εμφυλιος.

Σεχταρ ο Τρομερός είπε...

Ο "εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας" προϋποθέτει ξεκαθάρισμα, πρώτα-πρώτα, για τίνος "έθνους" την απελευθέρωση γίνεται. Των αστών η των εργατών; Αλλιώς αρμενίζουμε στην ομίχλη των ...υπερταξικών εννοιών και των ..."αυταξιών"!
Στην εποχή μας, εποχή του περάσματος στον Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό, (και το '40 σε αυτή την εποχή ανήκει) ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας είναι ταυτόχρονα και εμφύλιος.
Η, για να το πω πιο σωστά, ο εμφύλιος πόλεμος αναπόφευκτα θα έχει και την εθνικοαπελευθερωτική του πτυχή. Αυτό μας δίδαξε ο Δεκέμβρης, αυτό έπρεπε να μας είχε διδάξει και η Οκτωβριανή, και πολλές άλλες επαναστάσεις και εξεγέρσεις έκτοτε.
Ο Δεκέμβρης, πριν απ' όλα ήταν ένας σκληρός εμφύλιος πόλεμος. Που δεν ξεκίνησε στις 4/12/44 αλλά στην πραγματικότητα από το '43. Και τον ξεκίνησαν, όπως πάντα, οι πιο ταξικά συνειδητοποιημένοι, δηλαδή οι αστοί, όταν κατάλαβαν ότι η ήττα του κατακτητή θα σήμαινε και το δικό τους τέλος. Και βγήκαν στον "αγώνα" άλλοι με τους Γερμανούς (ταγματασφαλίτες), άλλοι με τους Αγγλους (Ψαροί κλπ.), και άλλοι ...και με τους δύο (Βρεττάκοι, ΕΔΕΣ, κλπ.) με το μέτωπο ΟΛΩΝ σταθερά στραμμένο προς το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ και βέβαια, το ΚΚΕ.
Στην Ελλάδα, η εξαπανέκαθεν ταξική πάλη πήρε την μορφή ενόπλου εμφυλίου πολέμου στην περίοδο '43-'49. Πρώτη φορά στον Αρ. Καμαρινό είδα διατυπωμένη ανοιχτά αυτή την εκτίμηση, και τούδωσα από την πρώτη στιγμή δίκηο. Είναι το μόνο "κλειδί", που ερμηνεύει τα γεγονότα εκείνης της ταραγμένης δεκαετίας.
Πως έβλεπαν τα γεγονότα τα χιλιάδες φρεσκογραμμένα αι παληά μέλη του ΚΚΕ εκείνης της εποχής και ιδίως τα μέλη της ΚΕ/ΚΚΕ, που την 17/12/1944 έρριξαν τον σύνθημα "Η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες"; Αυτό περιμένουμε από τους ιστορικούς να μας πουν.
Εχω την εντύπωση, πως ο Μαργαρίτης δεν πέφτει έξω και ο τίτλος της ανάρτησης ...μάλλον τον προβοκάρει λίγο. Αλλωστε και από τα αποσπάσματα, που παραθέτεις, Κάπταιν, αλλά και από άλλες αναφορές του, νομίζω πως ο ιστορικός δεν αμφιβάλλει για τον χαρακτήρα του εμφυλίου. Η άποψη, που μερικές φορές αφήνει να εννοηθεί είναι πως δεν πρέπει να υποτιμάμε και την πατριωτική διάσταση του ταξικού αγώνα, και σύμφωνα με το σκεπτικό, που εξέθεσα πιο πάνω, εγώ τουλάχιστον δεν βλέπω καμμιάν αντίφαση ανάμεσα στο "πατριωτικο" και το "ταξικό", αρκεί να ξέρουμε για ποιά πατρίδα (ρε, γαμώτο....) μιλάμε. Αυτήν, που φεύγει, η αυτήν, που έρχεται;
Στις κρίσιμες ώρες, τα συνθήματα πρέπει να είναι καθαρά, να μην επιδέχονται δύο ερμηνείες. Και οι ταγματασφαλίτες Ελληνες αυτοαποκαλούνταν, αλλά ο Λαός τότε τους έλεγε γερμανοτσολιάδες κι αυτό τσουρουφλίζει ακόμη τους Καλυβο-Μαραντζίδηδες. Αλλά το, σωστό τοτε, σύνθημα "Η Ελλάδα ανήκει κλπ.", έπρεπε να κατανοηθεί, τουλάχιστον από την μαχόμενη λαϊκή πρωτοπορία, σαν σύνθημα τακτικής και να μην απολυτοποιηθεί. Το έβλεπαν όλοι έτσι τότε; Πόσοι κομμουνιστές, και μάλιστα της ΚΕ πίστευαν π.χ. πως ο Παπατζής δεν ήταν Ελληνας, πως δεν είναι δυνατόν να έχουμε κοινή Πατρίδα, Εθνος, με αυτούς;
Δυστυχώς έφτασαν μέχρι και τις μέρες μας σύντροφοι, που μιλάγανε για "Εθνική Αντίσταση" σαν κάτι ξεχωριστό από τον "Εμφύλιο", που τον οριοθετούσαν, για να μην πω τον "μπαγλάρωναν", αυστηρά στην περίοδο '46 - '49, μην τυχόν και μολύνει την ....εθνική ενότητα της! Τότε, "που είμασταν όλοι ενωμένοι" και άλλα τέτοια ψεύτικα και ανιστόρητα. Δε λέω ονόματα, γιατί έχουν πια φύγει.
Κι αυτό, για μένα, (και με την ασφάλεια του μετά Χριστόν προφήτη, όπως δεν παύω και αυτοσαρκαστικά να υπογραμμίζω) στοιχειοθετεί το βασικότερο πρόβλημα του κομμ. κινήματος, όπως εμφανίστηκε στην πατρίδα μας.

Τακτικος σχολιαστης είπε...

Ο χαρακτηρας του πολεμου καθοριζεται απο το ποιες ταξεις παιρνουν μερος. Στο εαμ (και το Δ.Σ.;) συμμετειχε η πρωτοπορια της ε.τ., αγροτες και καποιοι αλλοι. Στον κυβερνητικο στρατοπεδο συμμετειχε ΚΑΘΕ ιμπεριαλιστικη χωρα που ειχε γεωπολιτικα συμφεροντα (αγγλια ηπα)και ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΣΗ ΠΟΥ ΠΗΡΕ Ο ΟΗΕ φανηκε οτι ειχαν παρει εγκριση απο ολες τις κορυφαιες δυναμεις. Δεν ηταν πολεμος που θα τελειωνε χωρις την ολοσχερη καταστροφη του ενος απο τα δυο στρατοπεδα. Το θεμα ειναι οτι δεν ηταν ανεξαρτητος πολεμος, ηταν η συνεχεια του β' π.π. οταν αυτος μετατραπηκε ολοφανερα σε ταξικο πολεμο. Υπαρχει και η αποψη οτι η συγκροτηση του Δ.Σ. ηταν αναγκαστικη πραξη αυτοαμυνας και οχι ενταγμενος σε μια στρατηγικη του διεθνους ή του ελληνικου ταξικου κινηματος. Η αποψη αυτη, βγαζει 'λαδι' την Σοβ.Ενωση, για την επαμφοτεριζουσα σταση της. Απο κει και περα ζητημα δεν ειναι να μεινουμε στις ταμπελες, αλλα να εχουμε ξεκαθαρο αν ηταν η καθοδηγηση στο υψος των προθεσεων της, αν ειχε στοχο αναλογο, αν οι παραχωρησεις που εγιναν ηταν επιβαλλλομενες απο τις συνθηκες.
Τωρα για να τα λεμε ξεκαθαρα, πρεπει να δουμε αν εδρασαν πρακτορες μεσα στα στρατοπεδα, και αν η επιδραση τους ηταν σημαντικη.

Τακτικος σχολιαστης είπε...

Δηλαδη για να εκφραστω ξεκαθαρα, ηταν ενας αντιμπεριαλιστικος πολεμος τον οποιο μετετρεψε το κκε σε ταξικο, οχι μετα απο στρατηγικη σχεδιαση αλλα εμπειρικα και απο προφανη αδυναμια να αποκομησει οφελη απο την κατασταση (δεν πια ειχε συμμαχους, αν υποθεταμε οτι προηγουμενα στο εαμ υπηρχαν μικροαστικα στρωματα, ο συσχετισμος δυναμεων στο λαο (λιγοτερο) και στο πεδιο της μαχης (περισσοτερο) ηταν συντριπτικος). Φυσικα δεν τιθεται θεμα ευθυνων, ανεξαρτητα λαθων, ατυχιας, οι εξωτερικες συνθηκες ηταν εξαιρετικα δυσμενεις.

Ανώνυμος είπε...

Το πρόβλημα με τον όρο "εμφύλιος" είναι ότι δεν αποδίδει ολοκληρωμένα τον χαρακτήρα της σύγκρουσης ανάμεσα στο ΚΚΕ και στον συσπειρωμένο αστικό κόσμο ως πάλη για την εξουσία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όπως και σε κάθε περίπτωση που αντικειμενικά συγκρουόταν ο νέος κόσμος με τον παλιό, δεν είχαμε απλά μια πάλη για ποια μερίδα της αστικής τάξης θα διαχειριστεί την αστική εξουσία, αλλά για το ποια τάξη θα έχει την εξουσία. Άλλα παραδείγματα προφανή: ο ρωσικός εμφύλιος, η γαλλική επανάσταση, η αγγλική του 17ου αι. κτλ. Από αυτή την άποψη δύο παρατηρήσεις:

1. Ο αγγλικός όρος "civil war" αποτυπώνει πολύ καλύτερα τον χαρακτήρα αυτών των συγκρούσεων. Αντίστοιχος είναι και ο γερμανικός "Bürgerkrieg". Και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται για πολέμους ανάμεσα στους πολίτες χωρίς να εμπλέκεται η "φυλή", θλιβερή έκφραση της στρεβλής κυρίαρχης ελληνικής αστικής ιδεολογίας.

2. Με βάση τα παραπάνω δεν μπορώ να συμφωνήσω με τον Trash. Η σύγκρουση ήταν ανάμεσα στην ελληνική αστική τάξη και στην ελληνική εργατική τάξη για την εξουσία, ανεξάρτητα από το τι καταλάβαινε η πρωτοπορία της δεύτερης. Η αγγλοαμερικάνικη συμβολή, τεράστιας σημασίας για την έκβαση της διαπάλης, δεν αναιρεί το παραπάνω. Αντίθετα το ενισχύει, καθιστώντας τον ελληνικό εμφύλιο μέρος της παγκόσμιας σύγκρουσης καπιταλισμού στο ιμπεριαλιστικό στάδιο με τον σοσιαλισμό, του παλιού απέναντι στο νέο.

Κλείνω αποτίοντας φόρο τιμής συνολικά στους αγωνιστές του ΔΣΕ και του Κόμματος, βάσης και ηγεσίας. Η επιλογή της ένοπλης σύγκρουσης, με τις αδυναμίες και τις ψευδαισθήσεις της, έσωσε κυριολεκτικά το ΚΚΕ από τον βούρκο του Ευρωκομμουνισμού και δημιούργησε τις προϋποθέσεις να σταθεί όρθιο το Κόμμα μέχρι σήμερα.

ΡΓ

Κοκκινομετεριζιώτης είπε...

Για την αναγκαία απο μεθοδολoγική άποψη διάκριση του Δεκέμβρη του '44 από τον αγώνα του ΔΣΕ, σε ό,τι αφορά την τακτική αποτύπωση της στρατηγικής γραμμής του επαναστατικού ΚΚΕ, έχω απλά να σημειώσω τα εξής:

Η οπορτουνιστική παρέκκλιση της ηγεσίας του κόμματος υπό τον Σιάντο το '41 - '45 (με αντίβαρο τον κάπως δογματικό αλλά συνεπή Ιωαννίδη), στα πλαίσια βέβαια μιας σωστής από γενική παγκόσμια άποψη στρατηγικής (αντιφασιστικό μέτωπο), είχε τα εξής χαρακτηριστικά: αρχικά υποτίμηση του αντάρτικου σε σχέση με τη δουλειά στις πόλεις (σε αντίθεση με τη σωστή σε αυτό το θέμα γραμμή Μάο - Τίτο και Δημητρόφ για κύρια έμφαση στην ένοπλη πάλη), όχι γερή κομματική στελέχωση του ΕΛΑΣ (κόστισε αργότερα στο ΔΣΕ, με έλλειψη κομματικών με στρατιωτική πείρα), αποφυγή να δοθεί στον ΕΛΑΣ κόκκινο εργατοαγροτικό χρώμα (υποταγή στον αντικομμουνισμό που είχε καλλιεργηθεί στις αγροτικές μάζες προπολεμικά), με αποτέλεσμα έντονες δεξιές και εγγλέζικες επιδράσεις στο εσωτερικό του αντάρτικου και κυρίως: κοινή γραμμή Σιάντου - Βελουχιώτη για αποφυγή "πολλών - πολλών" μαχών με τους Γερμανούς, για να κρατάμε δυνάμεις για τη «μάχη με την εσωτερική αντίδραση μετά».

Αντί δηλαδή να δώσουν όλη την έμφαση στις όσο το δυνατό πιο πολλές μάχες με τον ΚΥΡΙΟ εχθρό, τους ναζί, ώστε μετά να έχουμε από καλύτερη θέση επιχειρήματα και ατσαλωμένο ΕΛΑΣ για τη διεκδίκηση της εξουσίας, οι οπορτουνιστές στην ηγεσία ΚΚΕ και ΕΛΑΣ σκέφτηκαν "κρατάμε δυνάμεις για μετά, ας μη της σπαταλούμε, τον πόλεμο με τους Γερμανούς θα τον κερδίσουν η ΕΣΣΔ και οι Άγγλοι". Παράλληλα, φόβος έναντι των Εγγλέζων ("δεν τα βγάζουμε πέρα μαζί τους") και προσπάθεια να τους προσεταιριστούμε ώστε να μας αγαπήσουν και να μας παραδώσουν την εξουσία μετά την Απελευθέρωση.

Αυτού βρίσκεται η ρίζα της εντελώς άτσαλης και ανοργάνωτης καθοδήγησης της μάχης του Δεκέμβρη, με τους ΕΛΑΣίτες να μην είναι έτοιμοι να χτυπήσουν τους Εγγλέζους, αφού δεν είχε δουλευτεί καθόλου ιδεολογικά - πολιτικά το ενδεχόμενο σύγκρουσης, το Σιάντο να δίνει γραμμή "μην πειράζετε Άγγλους, μόνο δεξιούς, αστυνομία, Ρίμινι κλπ." και τελικά η άτακτη υποχώρηση χωρίς αρχές στη Βάρκιζα.

Η γραμμή αυτή ήταν σύνθεση κλασσικού δεξιού οπορτουνισμού και δεξιού τροτσκιστικού πραξικοπηματισμού, τον οποίο ο Σιάντος κουβαλούσε σαν σεχταρισμό από την περίοδο της φραξιονιστικής πάλης δίχως αρχές του 29-31. Ήταν αντανάκλαση μέσα στο επαναστατικό ΚΚΕ της ξενόδουλης, υποτακτικής προς κάθε ξένη μεγάλη δύναμη (εν προκειμένω Αγγλία) και ιμπεριαλισμό ιδεολογίας της ελληνικής άρχουσας τάξης, όπως κάθε οπορτουνισμός σε τελική ανάλυση είναι αντανάκλαση της αστικής γραμμής μέσα στο κομμουνιστικό κόμμα.

(συνεχίζεται)

Κοκκινομετεριζιώτης είπε...

Αντίθετα, στο ΔΣΕ, παρά τον υπεραρνητικό διεθνή συσχετισμό (αρχές Ψυχρού Πολέμου), ο Νίκος Ζαχαριάδης προσπάθησε μέσα από την ίδια τη ζωή να διδάξει και στις μάζες και στο κομματικό και στελεχικό δυναμικό την τακτική των πιο πλατιών δυνατών ανοιγμάτων για δημοκρατικές εξελίξεις, ώστε να κάνει καθαρό ότι η εμφύλια σύγκρουση γινόταν αναγκαία όχι από κάποιο "πραξικοπηματισμό" του ΚΚΕ, αλλά από το γεγονός ότι το ξενόδουλο Κέντρο και η μοναρχοφασιστική Δεξιά κλείναν κάθε δρόμο για δημοκρατική, ανατατική πορεία της χώρας μετά τον πόλεμο.

Κι από την άλλη σωστά έδινε έμφαση στους Άγγλους και στους Αμερικανούς ως κύριους εχθρούς, για να καταδεικνύει στις ταλαντευόμενες μάζες μεταξύ ΕΑΜ και μοναρχοφασισμού τον ξενόδουλο χαρακτήρα της αστικής τάξης. Τελικά πέρασε στην ένοπλη εξέγερση βαθμιαία αλλά αποφασιστικά, χωρίς μάλιστα να δίνει την κύρια έμφαση στην εξωτερική βοήθεια και σωστά κατάγγελλε τον οπορτουνισμό μέσα στο ΚΚΕ (Βαφειάδης, Παρτσαλίσης κλπ.), ο οποίος πελάγωνε γιατί έλεγε "χωρίς ξένη βοήθεια δε μπορούμε να νικήσουμε", ως τροτσκισμό και μη πίστη στη δύναμη του λαού και της επανάστασης. Αυτός ο οπορτουνισμός, ειδικά μέσα στην ΚΟΑ, καθυστέρησε την ανάπτυξη του ΔΣΕ και κόστισε σε εφεδρείες.

Ο ΔΣΕ είναι η συνέχεια της ΕΑΜικής αντίστασης και του ΕΑΜικού Δεκέμβρη, αποκαθαρμένη όσο γινόταν από το σιαντοβελουχιώτικο κατσαπλιαδισμό και οπορτουνισμό (συνεχιστής του ο Βαφειάδης), μια λαϊκοδημοκρατική, τελικά σοσιαλιστική επανάσταση που άφησε τις πιο βαθιές παρακαταθήκες στο λαό μας και που, αν είχε περισσότερο χρόνο να διορθώσει τα λάθη του α' αντάρτικου, μπορεί να είχε αλλάξει τη μοίρα της πατρίδας μας...

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

@Κοκκινομετεριζιωτης

Δε γινοταν να χτυπηθουν οι αγγλοι στα Δεκεμβριανα.Ο ΒΠΠ συνεχιζοταν ακομα και οι αγγλοι ηταν συμμαχοι των σοβιετικων.

Το προβλημα παει πιο πισω,με τη γραμμη του αντιφασιστικου μετωπου.

Σεχταρ ο Τρομερός είπε...

Γάτε, (άσχετα με τα διαλαμβανόμενα στα σχόλια του συνομιλητή σου), οι συγκρούσεις με τους Αγγλους, μετά τις πρώτες δικές μας αμφιταλαντεύσεις, σύντομα γενικεύθηκαν, παρά τις, όπως φαίνεται, προθέσεις της δικής μας πλευράς, όταν πια αποκάλυψαν τον ρόλο τους, και για λόγους καθαρά αυτοάμυνας από πλευράς μας. "Χτυπήθηκαν" από τον ΕΛΑΣ, λοιπόν, και όχι από την ΕΣΣΔ.
Εκτός, αν έπρεπε να τους χτυπάμε, αλλά ...δεν "έπρεπε" να τους νικήσουμε!
Το σίγουρο είναι, πως δεν έπρεπε να εμπλακεί η ΕΣΣΔ εναντίον των Αγγλων στην Ελλάδα, θέτοντας σε κίνδυνο τις συνεννοήσεις της Τεχεράνης και γενικά τον πόλεμο, και αυτό και τηρήθηκε. Και υπόψιν, η Διεθνής είχε διαλυθεί, με έναν βασικό αιτιολογικό όρο την προσαρμογή στις "τοπικές ιδιομορφίες" (δε θυμάμαι την ακριβή έκφραση) και άρα ο Στάλιν δεν εκπροσωπούσε, άρα ούτε και υπεύθυνος ήταν, για το ελληνικό κομμουνιστικό η αντιφασιστικό κίνημα. Τουλάχιστον απέναντι στους Συμμάχους.
Αλλά, από εκεί, μέχρι το "σφάξε με αγά μου, ν' αγιάσω" υπήρχε για μας πολύς δρόμος..., που μάλλον άλλοι λόγοι μας υποχρέωσαν να τον διανύσουμε στα γρήγορα.
Και να προσθέσω στους υπαινιγμούς του Κάπταιν, πως ακριβώς η βιαστική, χριστουγεννιάτικα, επίσκεψη του Τσώρτσιλ στην Αθήνα, που χρησιμοποιήθηκε και σαν "επιχείρημα" για την ακύρωση της ανατίναξης του αγγλικού στρατηγείου στην Αθήνα, δείχνει πως ακροβατούσε σε τεντωμένο σκοινί και μάλλον επεδίωκε να γίνει "στα μουλωχτά" η βρωμοδουλειά των άγγλων κεφαλαιοκρατών στην Ελλάδα. Ηθελε ν' αποφύγει την διόγκωση του ζητήματος, που θα ξεσκέπαζε πολλά.

Κοκκινομετεριζιώτης είπε...

@Παπουτσωμένος Γάτος

Μια χαρά ήταν η γραμμή του αντιφασιστικού μετώπου. Ο φασισμός, ως η πιο ακραία και κτηνώδης εκδήλωση του σαπίσματος του καπιταλισμού, της ιμπεριαλιστικής αντεπανάστασης, σου δίνει τη δυνατότητα σαν ΚΚ να συσπειρώσεις τις πιο πλατιές ταξικά και πολιτικά δυνάμεις και να τις καθοδηγήσεις προς λαϊκοδημοκρατικές, τελικά σοσιαλιστικές λύσεις και να απομονώσεις τους πράκτορες του ιμπεριαλισμού και τα πιο σάπια τμήματα της ντόπιας αστικής τάξης.

Συμφωνώ απόλυτα ότι το χτύπημα των Εγγλέζων ενώ ακόμη ο πόλεμος με τον Χίτλερ είχε "ψωμί" μπροστά του ήταν δύσκολο. Αλλά λέω κάτι άλλο: ότι, ξέχωρα από το άμα υπαγόσουνα στη Μέση Ανατολή ή στο βαλκανικό στρατηγείο που ήθελε ο Τίτο, έπρεπε να έχεις δυναμώσει μαχητικά αλλά και ιδεολογικά τον ΕΛΑΣ με τέτοιο τρόπο, που σε τελική ανάλυση να αποτελεί φόβητρο για τους Εγγλέζους και την αντίδραση, να έχεις κάνει πιο καθαρή πολιτική συμμαχιών με τις ενδιάμεσες δυνάμεις και φυσικά να φυλάξεις τις δυνάμεις σου μετά την απελευθέρωση για την πλέον κατάλληλη στιγμή της σύγκρουσης, ιδεατά μετά το τέλος του αντιφασιστικού πολέμου, όπως έκανε ο Μάο, αλλά και οι Γιουγκοσλάβοι παρτιζάνοι (αν την ευθύνη της σύγκρουσης την παίρναν ανοιχτά και ξάστερα στα μάτια του λαού οι Εγγλέζοι και πριν το τέλος του πολέμου με τον Χίτλερ, είναι άλλο θέμα και θα τους κατάγγελλες στη δημοκρατική ανθρωπότητα, όπως έκανε έτσι κι αλλιώς το ΚΚΕ στο Δεκέμβρη - αλλά ακόμη πιο πειστικά).

Ο Σιάντος, με τις απαράδεκτες αντικαταστατικές του ενέργειες να πάει σε εμφύλιο πόλεμο χωρίς να συνεδριάσει το ΠΓ και με αρχηγούς αστούς στρατιωτικούς (Μάντακα, Χατζημιχάλη αν δεν κάνω λάθος), χωρίς προετοιμασία των μαζών, χωρίς ξεκάθαρο στρατηγικό στόχο (δημοκρατική κυβέρνηση; λαϊκή δημοκρατία; διχτατορία του προλεταριάτου; καθάρισμα των ταγματαλητών;), εφάρμοσε μια τόσο αλλοπρόσαλη πολιτική, που σαν κορωνίδα της ήρθε η άταχτη υποχώρηση της Βάρκιζας χωρίς καμιά εγγύηση, που έφτασε ο Ζαχαριάδης να τον θεωρήσει χαφιέ, γιατί τέτοια ηγεσία του λαϊκοδημοκρατικού κινήματος στον ουρανό τη γύρευαν και στη γη τη βρήκαν οι Εγγλέζοι. Ο Ιωαννίδης στα απομνημονεύματά του λέει περίπου ότι τραβούσε τα μαλλιά του με το πώς χειρίστηκε το ζήτημα ο Σιάντος στις αρχές του Δεκέμβρη και τον πιστεύω.

Υ.Γ. Αυτό δε σημαίνει ότι η πάλη του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ το Δεκέμβρη δεν ήταν ηρωική και δίκαιη. Συζητάμε για την τακτική και τις πιθανότητες επιτυχίας της...

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Σεχτάρ, ο τίτλος δεν ήθελε να προβοκάρει, αλλά να προβληματίσει.
Όπως προβληματίστηκα κι εγώ, με όσα γράφει στα επίμαχα αποσπάσματα ο Μαργαρίτης. Χωρίς να αναιρείται ωστόσο ως βασικό συμπέρασμα πως χωρίς την παρουσία των Άγγλων το αντίπαλο ταξικό στρατόπεδο που πολέμησε στα Δεκεμβριανά και τον εμφύλιο, δεν είχα καμία τύχη να σταθεί εμπόδιο στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.

Σεχταρ ο Τρομερός είπε...

Α, και κάτι, Γάτε, που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο, στο σχόλιο σου, 3 Σεπτεμβρίου 2016 - 10:45 π.μ., " το '89 με την συγκυβερνηση ΝΔ-ΚΚΕ, αναγνωριστηκε η συγκρουση του '46-49 ως εμφυλιος."
Η κυβέρνηση Τζαννετάκη, δεν ήταν ....συγκυβέρνηση ΝΔ-ΚΚΕ!
Ηταν μια αστική κυβέρνηση, όπως κάθε κυβέρνηση πριν από την Επανάσταση, κι εδώ περιλαμβάνονται και οι ...μεταβατικές(!), Ο.Κ;
Σχηματίστηκε με την υποστήριξη των κομμάτων ΝΔ και του ήδη συγκροτημένου "αριστερού μετώπου" με το όνομα "Συνασπισμός κλπ", όπου συμμετείχε και το ΚΚΕ. Το οποίο ΚΚΕ δεν είχε υπουργό σε αυτή την κυβέρνηση.
Αν εννοείς την επομένη "Οικουμενική", πάλι κι αυτή, (όπου τώρα το ΚΚΕ είχε συμβολική συμμετοχή με τον Κ. Λιάσκα στο υπουργείο Δημοσίων Εργων) δεν στηριζόταν μόνο σε "ΝΔ-ΣΥΝ", αλλά και στο ΠΑΣΟΚ. Ούτε αυτήν, συνεπώς, την λές "ΝΔ-ΚΚΕ".
Το παραμυθάκι "συγκυβέρνηση ΝΔ-ΚΚΕ" εκφράζει πικραμένους-αντικομμουνιστές πασόκους με την ευρύτερη έννοια, δηλαδή "αριστερούς" και τους γνωστούς αριστεριστές παρατρεχάμενους με την γνωστή μέχρι τις μέρες μας εξέλιξη....
Αυτά είναι θέμα άλλου ποστ, βέβαια, αλλά όχι να περνάνε και στο ντούκου.

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

@Σεχταρ

Το στρατιωτικο σκελος των Δεκεμβριανων εξαρτωνταν αμεσα απο το πολιτικο.

Εφοσον ο στοχος του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ δεν ηταν η ολοκληρωτικη ρηξη με τους αγγλους και το ντοπιο πολιτικο συστημα,αλλα η ευρεση ενος συμβιβασμου σχετικα με το μοιρασμα του υπουργειων,τη συσταση του νεου εθνικου στρατου,την παραδοση των οπλων κλπ,αντιστοιχα δεν ηθελε σε στρατιωτικο επιπεδο να οξυνει τα πραγματα ανοιγοντας πρωτος πυρ εναντιον των αγγλων και να δωσει αφορμες στον αγγλικο παραγοντα να οξυνει και αλλο την σταση εναντιον του.

Πιθανον ηλπιζε να κερδισει χρονο μεχρι να βρεθει διπλωματικη λυση με τη βοηθεια της ΕΣΣΔ.

Στην πραξη αποδειχθηκε οτι οι αγγλοι ηθελαν περιθωριοποιηση και τσακισμα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ σε καθε περιπτωση.Δε θα επρεπε να τους δωθει καν η ευκαιρια να αποβιβαστουν στην Ελλαδα,αλλα αυτο ειχε σαν προυποθεση επαναστατικη γραμμη οχι λαικομετωπικη.

Δυστυχως η γραμμη του Λαικου Μετωπου ειχε δημιουργησει αυταπατες σχετικα με τους αστους ''συμμαχους'' και η ΕΣΣΔ μετα τον εφιαλτη του Β'ΠΠ δεν ηθελε να εμπλακει σε νεες περιπετειες.

Αυτη ηταν και η ουσια της αντιφασιστικης γραμμης:Καθιστε στα αυγα σας και βρειτε τα με τους αστους.Αρχικα με αφορμη τον ναζισμο,υστερα με αλλες αφορμες.

ΥΓ Δεν υπονοουσα κατι κακο με την αναφορα στην συγκυβερνηση αυτη,αν και το σωστο θα ηταν πραγματι να γραψω για συγκυβερνηση ΝΔ και Ενιαιου Συνασπισμου,μερος του οποιου ομως τοτε ηταν το ΚΚΕ.

Ανώνυμος είπε...

(1/2)

Και υπόψιν, η Διεθνής είχε διαλυθεί, με έναν βασικό αιτιολογικό όρο την προσαρμογή στις "τοπικές ιδιομορφίες" (δε θυμάμαι την ακριβή έκφραση)

Ηλία, τα ακριβή αποσπάσματα σε μετάφραση από το πρωτότυπο (πηγή: http://leninreloaded.blogspot.com/2014/06/blog-post_6471.html?showComment=1403606199049#c399855117792347547 και εξής):

Όμως ήδη πολύ πριν τον πόλεμο γινόταν όλο και πιο φανερό πως, στο μέτρο της αυξανόμενης περιπλοκής τόσο των εσωτερικών όσο και των διεθνών συνθηκών των διαφόρων χωρών, η εκπλήρωση των καθηκόντων του εργατικού κινήματος κάθε επιμέρους χώρας με τις δυνάμεις οποιουδήποτε διεθνούς κέντρου θα συναντούσε ανυπέρβλητα εμπόδια.

Η βαθιά διαφορά των ιστορικών δρόμων ανάπτυξης των επιμέρους χωρών του κόσμου, ο διαφορετικός χαρακτήρας και μάλιστα η αντιφατικότητα του κοινωνικού τους συστήματος, η διαφορά στο επίπεδο και τον ρυθμό της οικονομικής και πολιτικής τους ανάπτυξης, η διαφορά, εντέλει, του επιπέδου συνειδητότητας και οργανωτικότητας των εργατών, προσδιόρισαν τα διαφορετικά καθήκοντα που αντιμετωπίζει η εργατική τάξη των επιμέρους χωρών.

Η όλη πορεία των γεγονότων κατά το περασμένο τέταρτο του αιώνα και η συσσωρευμένη από την Κομμουνιστική Διεθνή πείρα με πειστικότητα έδειξαν ότι η οργανωτική μορφή της ένωσης των εργατών που επέλεξε το Πρώτο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, ενώ ανταποκρινόταν στις ανάγκες της αρχικής περιόδου αναγέννησης του εργατικού κινήματος, όλο και περισσότερο απαρχαιωνόταν στο μέτρο της ανάπτυξης αυτού του κινήματος και της αυξανόμενης περιπλοκής των καθηκόντων στις επιμέρους χώρες και έγινε ακόμα και τροχοπέδη στην περαιτέρω ισχυροποίηση των εθνικών εργατικών κομμάτων.

[…]

Την ίδια στιγμή, ο απελευθερωτικός πόλεμος των λαών που αγαπούν την ελευθερία εναντίον της χιτλερικής τυραννίας, βάζοντας σε κίνηση ευρύτατες λαϊκές μάζες που συσπειρώνονται ανεξάρτητα από την κομματική τους τοποθέτηση και την θρησκεία τους στις γραμμές ενός ισχυρού αντιχιτλερικού συνασπισμού, με ακόμα πιο οφθαλμοφανή τρόπο έδειξε ότι η πανεθνική έξαρση και κινητοποίηση των μαζών για την σε συντομότατο χρονικό διάστημα νίκη κατά του εχθρού μπορούν καλύτερα απ’ όλα και πιο αποδοτικά να πραγματοποιηθούν από την πρωτοπορία του εργατικού κινήματος κάθε επιμέρους χώρας στα πλαίσια του δικού της κράτους.


Παρατηρητικός

Ανώνυμος είπε...

(2/2)

Ήδη το 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, που έλαβε χώρα το 1935, υπολογίζοντας τις αλλαγές συνέβηκαν τόσο στην διεθνή κατάσταση όσο και στο εργατικό κίνημα, αλλαγές που απαιτούσαν μεγαλύτερη ευελιξία και αυτοτέλεια των τμημάτων της στο έργο εκπλήρωσης των καθηκόντων που αντιμετώπιζαν, υπογράμμισε την ανάγκη η Εκτελεστική Επιτροπή της Κομμουνιστικής Διεθνούς κατά την επίλυση όλων των ζητημάτων του εργατικού κινήματος «να ξεκινά από τις συγκεκριμένες συνθήκες και τις ιδιαιτερότητες της κάθε χώρας και να αποφεύγει, ως κανόνα, την άμεση ανάμιξη στις εσωοργανωτικές υποθέσεις των κομμουνιστικών κομμάτων».

Από τις ίδιες αντιλήψεις καθοδηγήθηκε η Κομμουνιστική Διεθνής όταν έλαβε γνώση και ενέκρινε την απόφαση του Κομμουνιστικού Κόμματος των ΗΠΑ τον Νοέμβριο 1940 να αποχωρήσει από τις γραμμές της Κομμουνιστικής Διεθνούς.

[…]

Με αφετηρία τις παραπάνω αντιλήψεις και υπολογίζοντας την άνοδο και πολιτική ωριμότητα των κομμουνιστικών κομμάτων και των ηγετικών τους στελεχών στις επιμέρους χώρες αλλά και έχοντας επίσης υπόψη ότι κατά τη διάρκεια του παρόντος πολέμου μια σειρά τμημάτων ανακίνησαν ζήτημα διάλυσης της Κομμουνιστικής Διεθνούς ως καθοδηγητικού κέντρου του διεθνούς εργατικού κινήματος, το Προεδρείο της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς, μη έχοντας σε συνθήκες παγκοσμίου πολέμου την δυνατότητα να συγκαλέσει συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, επιτρέπει στον εαυτό του να θέσει προς επικύρωση στα τμήματα της Κομμουνιστικής Διεθνούς την ακόλουθη πρόταση:

Η Κομμουνιστική Διεθνής, ως καθοδηγητικό κέντρο του διεθνούς εργατικού κινήματος, να διαλυθεί, αποδεσμεύοντας τα τμήματα της Κομμουνιστικής Διεθνούς από τις υποχρεώσεις που απορρέουν από το Καταστατικό και τις Αποφάσεις των Συνεδρίων της Κομμουνιστικής Διεθνούς.

[…]


Και επί τη ευκαιρία έχει μεγάλη πλάκα πώς ο «Μεγάλος Τιμονιέρης» υποδέχτηκε την πρόταση της ΕΕΚΔ για την αυτοδιάλυση. Υπάρχει η σχετική απόφαση-δήλωση της ΚΕ του ΚΚΚ (26/5/1943) [中国共产党中央委员会关于共产国际执委主席团提议解散共产国际的决定] που είναι στην ουσία η ομιλία του στη σχετική συνεδρίαση της ΚΕ [关于共产国际解散问题的报告] της ίδιας μέρας, αλλά είναι άγνωστες και οι δυο —ομιλία και απόφαση-δήλωση— στο ελληνόφωνο αναγνωστικό κοινό. Υπάρχει μια μετάφραση της απόφασης-δήλωσης στα γαλλικά, αλλά κι αυτή είναι δυσεύρετη. Αν κι εφόσον μου το επιτρέψουν οι ιδιωτικές συνθήκες, θα προσπαθήσω στο μέλλον να μεταφράσω τουλάχιστον την απόφαση-δήλωση από το κινέζικο πρωτότυπο.

Παρατηρητικός

Μεταβατικος παπαγαλος είπε...

1)Τα 'δεκεμβριανα'. Η παρεμβαση των αγγλων τα μετατρεπει σε στιγμιοτυπα ενος ιμπεριαλιστικου πολεμου. Πραγματικα ειδαμε αυτο που θα βλεπαμε μετα με την ηττα της ναζ. γερμανιας. Ο πολεμος απο αντιφασιστικος μετατραπηκε σε ταξικη συγκρουση μεταξυ ιμπεριαλισμου και εσσδ. Επειδη η καλυτερη αμυνα ειναι η επιθεση, η εσσδ με τον κοκκινο στρατο επικεφαλης προσπαθησε να επιβαλλει απο τα πανω, την ανατολικη ευρωπη σε μια ζωνη ασφαλειας για την ιδια. Ας σημειωθει οτι ενω τα κομ,κομματα δεν ειχαν επιβιωσει στις χωρες αυτες, ο λαος δεν προεβαλλε αντισταση στην επιβολη του κοκκινου στρατου.
Αυτο που εκανε η εσσδ, δηλαδη με δικη της πρωτοβουλια μετατρεψε τον πολεμο σε ταξικο, δεν μπορουσε αντικειμενικα να κανει το κκε-εαμ το Δεκεμβρη. Το κκε εμεινε πιστο στην συμφωνια της Βαρκιζας ενα λαθος που εχει αναλυθει. Η ελληνικη αστικη ταξη με τα μπουνια πηγε με τους αγγλους. Αυτο μετετρεψε τον πολεμο σε ταξικο ντε φακτο. Το γεγονος αυτο δεν ηθελε να το πιστεψει (ή και αν το εβλεπε, δεν μπορουσε αντικειμενικα να αντιδρασει) το κκε, και η εξηγηση ειναι οτι μονο αργοτερα το 45 φανηκε οτι τα στρατοπεδα αλλαζουν.
Πραγματι, αναμμεσα στο Δεκεμβρη και την ιδρυση του Δημοκρατικου στρατου, μεσολαβει η κρατικη τρομοκρατια:

Η εγκαθίδρυση και σταθεροποίηση του αστικού καθεστώτος στη μεταπελευθερωτική Ελλάδα απαιτούσε καταστολή του λαϊκού κινήματος, αφού στην ουσία το ζήτημα της εξουσίας ήταν ανοιχτό. Ετσι, μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας και τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ, το ντόπιο καθεστώς, σε συνεργασία με τους Βρετανούς συμμάχους του επέβαλαν ένα όργιο τρομοκρατίας και στα αστικά κέντρα και στην ύπαιθρο, χρησιμοποιώντας τις μοναρχοφασιστικές οργανώσεις από πρώην συνεργάτες των Γερμανών, άλλες ένοπλες συμμορίες. Οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης άρχισαν να παίρνουν μέτρα αυτοπροστασίας. Ετσι συγκρότησαν ένοπλες ομάδες, για να αντιμετωπίσουν τη δολοφονική - εγκληματική δράση των μοναρχοφασιστικών συμμοριών. Οι ομάδες αυτές ήταν γνωστές με τα ονόματα ΟΚΔΑ (Ομάδες Καταδιωκόμενων Δημοκρατικών Αγωνιστών) ή ΟΔΕΚΑ (Ομάδες Δημοκρατικών Ενόπλων Καταδιωκόμενων Αγωνιστών).(https://erodotos.wordpress.com/2009/03/18/istoria-dse-17-diethnis-katastasi/)
Oυτε ομως και αυτο ειναι αρκετο για το κκε, το οποιο εχει ακομα ειρηνικες αυταπατες.Πρεπει να συμβει και κατι ακομα.

(συνεχχεια)

Μεταβατικος παπαγαλος είπε...

(συνεχεια)

Στις 5 Μάρτη 1946, έγινε ένα ιστορικό γεγονός. Στο μικρό πανεπιστήμιο της κωμόπολης Φούλτον της Πολιτείας Μισούρι την ΗΠΑ, ένας προσκεκλημένος VIP εκφώνησε ένα λόγο πολιτικού περιεχομένου. Ηταν ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, πρώην πρωθυπουργός της Μεγ. Βρετανίας. Μεταξύ των ακροατών του, πολλοί ήταν επίσης VIPs, με πιο VIP μεταξύ των VIP, τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, Χάρι Τρούμαν.

Ο λόγος έκανε το γύρο του κόσμου και έμεινε ιστορικός. Και όχι άδικα: Ηταν, στην πραγματικότητα, η επίσημη και τυπική κήρυξη του «Ψυχρού Πολέμου» ενάντια στην ΕΣΣΔ. Με επιχειρήματα πολύ παρόμοια με του Κέναν, ο Τσόρτσιλ κηρύσσει την ΕΣΣΔ λίγο – πολύ σε εχθρό της ανθρωπότητας, ενάντια στον οποίο όλα επιτρέπονται. Προειδοποίησε με σαφήνεια για τον κίνδυνο που αποτελεί για τον ιμπεριαλισμό η ενίσχυσή της και για την ανάγκη γενικής επιστράτευσης των δυνάμεων του τελευταίου εναντίον της. Ιδιαίτερα σημαντικός είναι αυτός ο κίνδυνος στην Ευρώπη, όπου «ένα σιδερένιο παραπέτασμα κατεβαίνει σιγά σιγά από τη Βαλτική ως την Αδριατική». Για να αντιμετωπιστούν όλοι αυτοί οι κίνδυνοι απαιτείται η γενική συνένωση των δυνάμεων του ιμπεριαλισμού, η δημιουργία ενιαίων πολιτικών και στρατιωτικών συνασπισμών στην υπηρεσία του.(παλι απο το ιδιο blog)

Οι ΟΚΔΑ ή ΟΔΕΚΑ άρχισαν να καθοδηγούνται από το ΚΚΕ μετά τη 12η Ολομέλεια (25-27 Ιούνη 1945), όπου αποφασίστηκε ότι η απάντηση στη μοναρχοφασιστική τρομοκρατία θα ήταν η Μαζική Λαϊκή Αυτοάμυνα ακόμη και με τα ίδια μέσα που ο εχθρός χρησιμοποιούσε.

http://www.rizospastis.gr/story.do?id=6381184

Αμυντικη καθαρα λοιπο η κινηση της ιδρυσης του Δ.Σ.. Ερωτημα:μπορουσε να παρει την πρωτοβουλια νωριτερα το κκε; p.x. το Δεκεμβρη. Δυσκολα αναλαμβανεις τετοια ευθυνη, και μαλλον αδυνατο χωρις εξασφαλισμενη την ενεργη συνεργασια της εσσδ. Δυο φορες αδυνατο αφου τα προηγουμενα χρονια δεν φροντισες καθολου να συνδεσεις το εθνικοαπελευθερωτικο με το αντιιμπεριαλιστικο-ταξικο μεσα στην λαικη συνειδηση. Η τακτικη εαμ επικρατησε κατα κρατος της στρατηγικης, ο στοχος σοσιαλισμου χαθηκε τελειως για να εξυπηρετησει τις αναγκες της τακτικης. Την κριτικη σε αυτο το μεγαλο λαθος την ονομαζουν Τροτσκισμο του κκε.

Ανώνυμος είπε...

η γραμμή του Λαϊκού Μετώπου δεν δημιούργησε ποτέ αυταπάτες στο κόσμο του ΚΚΕ το 1936. Να θυμίσω ότι έγινε μια εξέγερση στη Θεσσαλονίκη. Το γεγονός οτι εξέλιπαν στρατιωτικά στελέχη και οτι ο στρατος της θεσσαλίας πλησίαζε απειλητικά, οδήγησε την καθοδήγηση σε αναδίπλωση εναντι αναπόφευκτου μακελειού. Μην δεχόμαστε ομως τα ψέματα των τροτσκιστών ελαφρά τη καρδία που ηταν απεργοσπάτες σε όλες τους αγώνες που έδωσε το ΚΚΕ μετά το 33, παίρνοντας τους εργάτες υπο την επιρροή τους παντού, στρέφοντας τους σε μαχητικές ταξικές απεργίες.

Η Διεθνής ορθώς και διαλύθηκε για τον απλούστατο λόγο, οτι οι μπολσεβίκοι δεν μπορούσαν πλέον να ελέγχουν καλά-καλά τα εδάφη της ΕΣΣΔ. Σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσαν να ελέγχουν κάθε τυχοδιώκτη οπορτουνιστή που στο ονομα και στις πλάτες της Διεθνούς θα επεδίωκε να εφαρμόσει εθνικιστικά, ή οπορτουνιστικά πολιτικά σχέδια. Δείτε τι έγινε με τον Τίτο. Ολη η ιστορία της Α Διεθνούς, της Β Διεθνούς, αλλα και στην αρχή μέχρι τη σταθεροποίηση της 3ης Διεθνούς μεχρι το 6ο Συνέδριο, προεξοφλούσαν τέτοια συμβάντα -σε μεγάλη κλιμακα μάλιστα- ελλείψει ελέγχου. Γιατί διέλυσε ο Μαρξ την Α Διεθνή. Για διαβάστε τι γράφει. Μες στις συνθήκες αγριας παρανομίας, οι μπακουνικοι ειχαν αρχισει τον ξεφρενο φραξιονισμο, και τα βρετανικα συνδικάτα ευθυγραμμίζονταν πλήρως πίσω απο την αστική τάξη. Τι νόημα ειχε να συνεχιστει η Διεθνής; Να δινει αβάντα σε αυτες τις κινήσεις στο ονομα της εργατικης τάξης;

Το ΚΚΕ παρεξέκλινε της τακτικής του, επειδή η ηγεσία του θεώρησε μες στο πόλεμο ότι δεν μπορούσε να αναμετρηθεί νικηφόρα με τους βρετανούς. Αν ειχε έγκαιρα προετοιμάσει το κόσμο του ΕΑΜ και ειχε στρατό στο Πειραιά και στη Θεσσαλονίκη οι βρετανοι δεν θα τολμούσαν να κάνουν απόβαση. Στη Αλβανια π.χ. οι κομμουνιστές ήταν έτοιμοι για μια τέτοια κατάσταση και απέτρεψαν την βρετανική εισβολή. Εδώ το ζήτημα αφορα αποκλειστικά την ηγεσία του ΚΚΕ, που φέρθηκε οπορτουνιστικά. Επιπρόσθετα οι χειρισμοι του Σιάντου με τους βρετανούς και τους αστους του Καιρου ειναι ξεκάθαρα εγκληματικοι.

Απο κει και έπειτα όταν έχεις μια επαίσχυντη συνθήκη υποταγής, τη Βάρκιζα, κόσμο στις φυλακές-εξορίες, κοσμο να διώκεται απο τους ταγματασφαλίτες στην ύπαιθρο, το Κέντρο να αναβιώνει από τη φυγή κοσμου του ΕΑΜ, που έχανε την εμπιστοσύνη του στο ΚΚΕ λόγω της πολιτικής της Βάρκιζας, αναζητώντας στο πανικό τους μικροαστικές, αστικές λύσεις, τους βρετανούς κατακτητές να εξωθούν το ΚΚΕ στη παρανομία, δεν ειναι και εύκολη η απόφαση για εκκίνηση του αντάρτικου. Πρέπει να πείσεις πρώτα τα ίδια τα στελέχη σου, τα μέλη σου και υστερα μαζικά το λαό. Κι ομως το αντάρτικο ξεκίνησε και ξεκίνησε γιατί υπήρχε μια ηγεσία με το Ζαχαριάδη επικεφαλής, που δεν δεχόταν την υποταγή και το ξεπούλημα.

τα παραμυθάκια οτι ο αγώνας ξεκίνησε αυθόρμηατα δεν πειθουν κανένα. Για ολα υπήρχε σχέδιο, ανεξάρτητα αν ο χρονος εκτέλεσης ήταν σημαντικος τελικά για τις μελοντικές εξελίξεις. Απ' οτι φαινεται -εκ των υστέρων βέβαια πάντα, γιατι οπως έλεγε και ο Χέγκελ το πουλι της σοφιας πετάει πάντα τη νύχτα- τα πάντα κρίθηκαν το 47, όταν ο αστικος στρατός άρχιζε να μεταφέρει το πληθυσμό των χωριών στις πόλεις. Εκει το αντάρτικο έπρεπε να φουντώσει και να χτυπήσει αμέσως τα αποσπάσματα του αστικού στρατού που πραγματοποιούσαν τις μετακινήσεις πληθυσμού. Ειμαστε σίγουροι, ομως, πως θα κατόρθωναν να νικήσουν, ή θα εκτίθεντο σε τέτοιες επιθέσεις ανεπανόρθωτα; ηταν ετοιμο το αντάρτικο να σταματήσει αυτή τη μετακίνηση πληθυσμού; Αυτο πάντως του στέρησε τις εφεδρείες.

Το αστείο ειναι το ολοι αυτοι που υπερ-αριστερα έκριναν τον ΔΣΕ και το ΕΑΜ, με το τυράκι του δημοψηφίσματος του Τσιπρα, τσίπμησαν σαν πρωτάρηδες χάνοι.

el quinto regimiento

Ανώνυμος είπε...

τέλος τι σημαινει αμυντική η έναρξη του ΔΣΕ; Τι θα έλεγαν προπαγανδιστικά οι κουκούεδες τότε; ΤΑ αστικά κόμματα ξεπουλούνε την πατρίδα στους ταγματασφασλίτες, του βρετανους ιμπεριαλιστες και χτυπάνε το εργατικό κινημα , οφειλουμε να αμυνθούμε και αν συνεχίσουν τον ίδιο χαβά, να πάρουμε τα όπλα.

εσεις δηλαδή που ειστε τις "επιθετικής τάσης" τι θα λέγατε στο κοσμο τότε μέσα στις συνθήκες του 46;
Αστεια πράγματα. Ο καθένας σκέφτεται σαν στρατηγος χωρις στρατό ξεκομμένος απο τις συνθήκες που πραγματοποιήθηκαν οι εξελίξεις.

el quinto regimiento

Ανώνυμος είπε...

"οι μπολσεβίκοι δεν μπορούσαν πλέον να ελέγχουν καλά-καλά τα εδάφη της ΕΣΣΔ. Σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσαν να ελέγχουν κάθε τυχοδιώκτη οπορτουνιστή"

Αντι να βγαλουμε φουλ οπορτουνιστες τα μελη της Διεθνους και ξεφραγκο αμπελι την εσσδ επι σταλιν νομιζω οτι πρεπει να αναλυσουμε αλλους παραγοντες. Θυμιζω οτι συμφωνα με τα αρχεια του κκε η καθοδηγηση του εαμ δεν ειχε καν επαφη με την Διεθνη το 41-42' και ο ΓΓ ηταν σε ναζιστικο στρατοπεδο. Κατι αντιστοιχο ισχυε σε πολλα κκ παγκοσμιως εν μεσω πολεμου. Αν το κομμα δεν ειχε προετοιμασει τα μελη του ηδη απο το 36-40 και τα λαικα μετωπα για αυτη την εξελιξη τοτε ειναι λογικο οτι θα υπαρξουν παρεκλισεις. Δεν χρειαζεται να εισαι προδοτης. Χρειαζεται μονο να μην το ανελυσε σωστα η διεθνης και να μην εδωσε αμεσα και σωστα καθηκοντα για το θεμα για την συνδεση του εθνικου-ταξικου και για την οργανωτικη δουλεια.

"Γιατί διέλυσε ο Μαρξ την Α Διεθνή. Για διαβάστε τι γράφει."

Δεν ειναι ιδια η κατασταση στην πρωτη διεθνη και ιδια στην τριτη διεθνη. Εχει σημασια οτι η δευτερη ειναι σπορα της μεγαλυτερης νικης που γνωρισε ποτε η εργατικη ταξη και ως τετοια ειχε πολυ πιο αναβαθμισμενα πολιτικα χαρακτηριστικα. Στην δευτερη υπηρχε δημοκρατικος συγκεντρωτισμος και ο φαρος της εσσδ που ηταν κραταιος, ενω στην πρωτη τιποτα απο τα δυο. Αυτα τα δυο μαλιστα ειναι απιστευτα σημαντικα και βοηθουν οσους θελουν να τις εκμεταλευτουν για να τσακισουν τις παρεκλισεις. Το θεμα πρεπει να παει σε λογικη αν μετα το ξεκαθαρισμα του 30' το κινημα νομιζε πως καθαρισε με τον εγχωριο εχθρο και τα θεματα επαναστατικης οργανωσης και επικεντρωθηκε στους ναζι. Αυτο δεν αποτελει προδοσια αλλα ολιγωρια.

"Εκει το αντάρτικο έπρεπε να φουντώσει και να χτυπήσει αμέσως τα αποσπάσματα του αστικού στρατού που πραγματοποιούσαν τις μετακινήσεις πληθυσμού. Ειμαστε σίγουροι, ομως, πως θα κατόρθωναν να νικήσουν, ή θα εκτίθεντο σε τέτοιες επιθέσεις ανεπανόρθωτα;"

Τελικα το ανταρτικο ηταν καταδικασμενο ή η ευκαιρια χαθηκε το 47'; Ο προβληματισμος στο τελος οχι μονο δεν βοηθα αλλα μας κανει να κυνηγαμε την ουρα μας. Αν πουμε οτι ο ΔΣΕ ειχε αδυναμιες και λαθη τοτε ειναι προδιαγεγραμμενος να χασει απο την αρχη. Κατι που προσωπικα δεν το πιστευω καθολου. Το θεμα με τα λαθη δεν ειναι για να μηδενιστει ο δσε αλλα για να βγουν συμπερασματα. Προσωπικα δεν με αποσχολει ποιος ηταν προδοτης. Σημασια εχει οτι το κομμα ηταν τιμιο. Αλλο τιμιο αλλο αλανθαστο.

"Στη Αλβανια π.χ. οι κομμουνιστές ήταν έτοιμοι για μια τέτοια κατάσταση και απέτρεψαν την βρετανική εισβολή."

Εισαι σιγουρος οτι κατι τετοιο εγινε στην αλβανια και μαλιστα με το μεγεθος δυναμεων αντιστοιχο των ινδων του σκομπι; Εψαξα αλλα δεν βρηκα κατι. Αντιθετα βρηκα οτι κατι αντιστοιχο εγινε σε περιοχες της Ελλαδας χωρις να επηρεασει ιδιαιτερα την εξελιξη των πραγματων.

http://kokkinosfakelos.blogspot.gr/2011/03/blog-post.html?m=1

Ο.Χ.Ε.Π.

Ανώνυμος είπε...

Ο Ζαχαριαδης μιλαει πρωτη φορα για δευτερο ανταρτικο το καλοκαιρι του 45'. Αμυνα σημαινει να κανεις 12 μηνες και βαλε να οργανωσεις το γενικο αρχηγειο. Αμυνα σημαινει να εχουμε λιγες μαχες του δσε στις οποιες ειναι επιτιθεμενος χωρις να συντρεχει λογος αναπληρωσης εφεδριων. Αμυνα σημαινει στρατηγικα οτι καλουσες σε ολη την διαρκεια του πολεμου σε ειρηνευση.

Ο.Χ.Ε.Π.

Ανώνυμος είπε...

Για το "πουλί της σοφίας" που "πετάει πάντα τη νύχτα".

"Wenn die Philosophie ihr Grau in Grau malt, dann ist eine Gestalt des Lebens alt geworden, und mit Grau in Grau lässt sie sich nicht verjüngen, sondern nur erkennen; die Eule der Minerva beginnt erst mit der einbrechenden Dämmerung ihren Flug."

Hegel: Grundlinien der Philosophie des Rechts, Vorrede (Oktober 1820)

"Όταν η φιλοσοφία ζωγραφίζει την γκρίζα της όψη με χρώμα γκρίζο, τότε μια μορφή της ζωής έχει γεράσει, και μ’ όλη αυτή τη μονοτονία του γκρίζου δεν αφήνεται να ξανανιώσει, της φτάνει μόνο να είναι αναγνωρίσιμη· η κουκουβάγια της Αθηνάς αρχίζει το πέταγμά της μόλις χαράξει η αυγή."

Χέγκελ: Βασικές Κατευθύνσεις της Φιλοσοφίας του Δικαίου, Πρόλογος (Οκτώβριος 1820)

Πάλι την πλήρωσε ο Χέγκελ…

Althegelianer

Σεχταρ ο Τρομερός είπε...

"die Eule der Minerva beginnt erst mit der einbrechenden Dämmerung ihren Flug":
"Η κουκουβάγια της Αθηνάς ξεκινάει το πέταγμά της μόλις πέσει το σούρουπο".
Νυχτοπούλι είναι η κουκουβάγια, σύντροφε παλαιοεγελιανέ....

Ανώνυμος είπε...

το πουλι της σοφίας, η κουκουβάγια, πετάει πάντα το σούρουπο, δηλαδή οταν πεφτει το σκοτάδι, τη νύχτα, όχι την...αυγή, με αλλα λογια, σοφότερος εισαι στο τέλος...της μέρας. Ευτυχώς παλιοχεγγελιανέ, καποιοι επιμένουμε μαρξιστικά ;-)

ΟΧΕΠ, βιάζεσαι να κονταροχτυπηθεις. Η ΕΣΣΔ δεν έλεγχε εδάφη της, πόσο μαλλον δεν μπορούσε να εχει επαφές με στελέχη κομμάτων αλλων χωρών που ήταν στη παρανομία, όταν αποφασίστηκε η διάλυση της Διεθνής. Η Διεθνής ειχε ήδη ατονήσει. Πριν τον πόλεμο γινονταν συνεχώς συνεδριάσεις της εκτελεστικής γραμματείας για πληθώρα ζητημάτων που καθόριζαν τις πολιτικές εξελίξεις σε κάθε χώρα. Θες να σου δωσω 2, 3 παραδείγματα που αυτές οι συνεδριάσεις καθόρισαν ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΑΤΑ τις εξελίξεις σε κομμουνιστικά κινήματα;

1) 1932 αλλαγή ηγεσίας στο PCE (ΚΚΙ Ισπανιας). το κόμμα απογειώθηκε συμμετέχοντας αμέσως σε 2 εξεγέρσεις. Απο καμια χιλιάδα άτομα, το PCE είχε το 1934 20.000 και σε 2 χρονια 100.000

2) Αλλαγή ηγεσίας στο ΚΚΕ. Σταμάτησε ο φραξιονιστικός πόλεμος. Το κομμα απογειώθηκε, χτυπώντας ανελέητα το κέντρο, προσελκύνωτας τους εργάτες στην ανειρήνευτη ταξική πάλη, πυροδοτώντας αλλεπάλληλες απεργίες.

3) 1928 (αν θυμάμαι καλά), οι δεξιοι του ΚPD καθαιρούν τον Τέλμαν με αφορμή ενα οικονομικό σκάνδαλο παλιού του συντρόφου του στο Αμβούργο. Η Διεθνής παρεμβαίνει άμεσα. Ο Τελμαν γινεται ξανά γενικος γραμματεάς. Ξερεις τι θα γινόταν το KPD χωρίς τον Τέλμαν;

4) Ιράκ, το κόμμα ειναι μια πλαδαρή ένωση κοινοτήτων, κυριως διανοουμένων. Αναλαμβάνει την ηγεσία ο κούτβης Γιουσουφ Σαλμαν Γιουσουφ, ο σύντροφος Fahd, το κομμα αποκτά επιτέλους μαζική εργατική βάση στα εργοστάσια και μετατρέπεται σε ένα απο τα μαζικότερα κομματα της Μέσης Ανατολής

θα μπορούσα να συνεχίσω και με Ιταλία και την ιδια τη Γερμανια.

el quinto regimiento

Ανώνυμος είπε...

Ειχε αδυναμιες και λαθη=δεν ειχε αδυναμιες και λαθη

Μας εφαγε ο δαιμων

Ο.Χ.Ε.Π.

Ανώνυμος είπε...

τελος, μαλλον δεν έγινα αντιληπτος [αυτο συνδέεται και με τη κουκουβάγια που πετάει to σουρουπο αλλα εχασα τον ειρμό μου], για μένα ο ΔΣΕ ειναι η τελευταία μεγάλη λαϊκή επανάσταση στην ηπειρωτική ευρώπη μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Προφανώς και τη στηρίζω, oπως και θα στηρίζω και τους ηγέτες της.

Γι αυτο αλλωστε εξηγώ, ότι το παιχνίδι -οπως το βλέπω εκ των υστέρων- και οχι ως κάποιος που παιρνει αποφάσεις με τα δεδομένα της στιγμής και το πεπερασμένο της περιόδου και της εποχής, κρινεται το 1947, όταν υπάρχει η βίαιη μετακινηση πληθυσμού απο τα χωριά στις μεγάλες κωμοπόλεις της επαρχίας. Εκει ο ΔΣΕ δεν αναλαμβάνει άμεσα αντεπίθεση για να αποκρούσει κάτι τέτοιο. Δεν εχω ομως τα δεδομένα, ΝΑ ΞΕΡΩ, αν οι αντάρτες του ΔΣΕ ειχαν τη δυναμη να κάνουν κάτι τέτοιο. ειναι αλλο πράγμα να χτυπάς και να εξαφανίζεσαι και μάλιστα να προκαλεις σημαντικα προβλήματα στον αντίπαλο , κι αλλο να εμφανιζεσαι σε ενα σταθερό μέτωπο προκειμένου να σταματήσεις τις μετακινήσεις του πληθυσμού. Εκει πλέον θα αντιμετωπίσεις συνθήκες τακτικού πολέμου. Αμα υπερισχύει ο εχθρος, μπορει να τσακιστείς.

Αυτα τα αμυντικα που ακούω δεν τα καταλαβαίνω.
Γι αυτο ξαναρωτάω, τι ακριβώς έπρεπε να γράφουν δηλαδή τα προγραμματικά ντουκουμέντα του ΔΣΕ , του ΚΚΕ που απευθυνόταν στο λαό, όταν ξεκινούσε το αντάρτικο;

Εμπρος, εμπρος να φάμε τους αστούς; Να το κάνουμε λίγο πιο σαφές ρε παιδί μου.

el quinto regimiento

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνω με τα παραδειγματα σου αλλα ειναι ασχετα με αυτο που σου ειπα. Πρωτον γιατι αυτοαναιρεισαι. Δηλαδη η διεθνης λες οτι βοηθησε παρα πολυ τα εθνικα τμηματα, αλλα καλα εκανε και διαλυθηκε. Τι νοημα εχει η διαλυση τοτε; Και μην αρχισουμε τις βλακειες οτι τα κομματα απεκτησαν στον β ππ' την ικανοτητα να χαρασουν δικια τους σωστη στρατηγικη γιατι εχουμε απειρα παραδειγματα απο πολλα κομματα για το αντιθετο.

Δευτερον γιατι δεν αμφισβητω την ικανοτητα της διεθνους να διορθωνει την γραμμη των κομματων. Αμφισβητω την ικανοτητα των τοτε κομματων να δρουν ικανοποιητικα οταν δεν εχουν αμεση καθοδηγηση απο την διεθνη και τα ανωτατα στελεχη τους. Και χρεωνω στην διεθνη οτι δεν τους προετοιμασε για αυτη την πιθανοτητα.

Για την αλβανια αν εχεις κανενα στοιχειο στειλε μου.

Ο.Χ.Ε.Π.

Ανώνυμος είπε...

Το κκε επρεπε να καλει τον λαο να παρει τα οπλα πριν του χτυπησει την πορτα η τρομοκρατια. Επρεπε να καλει τον λαο στην δημιουργια μιας αλλης τελειως νεας εξουσιας. Η πδκ δεν επαρκουσε σε αυτο για αυτο αλλωστε και ηταν προσωρινη. Χωρια που δημιουργουσε συγχηση το καλεσμα σε ειρηνευτικη διαδικασια σχετικα με το μελλον της. Συνεπως επρεπε να ξεκαθαριζει στο λαο οτι ειρηνικη συνυπαρξη μεταξυ δσε και κυβερνησης δεν μπορει να υπαρξει. Επρεπε στρατιωτικα να προσανατολιζεται σε ανταρτικο πολης.

Αν αυτο δεν ηταν δυνατο σε ανταρτικο στην υπαιθρο με τακτικο στρατο. Τακτικος στρατος σημαινει να μην επιτιθεσαι σε μια πολη μονο για πυρομαχικα και στρατολογια. Συνεπως επρεπε βραχυπροθεσμα να προσανατολιζεται σε μονιμη καταληψη εστω και λιγων περιοχων με βλεψη το πως θα τις χρησιμοποιησει για να μπει σε μια πολη και να την κρατησει. Νομιζω οτι επρεπε να δοθει μεγαλυτερο βαρος για την καταληψη μιας μικρης πολης κοντα στην αλβανια σαν την κονιτσα ωστε να εγκατασταθει εκει η κυβερνηση και δοθει προσκαιρη τονωση στις εφεδρειες. Εγιναν προσπαθειες αλλα εχω αμφιβολιες για το ποσο οργανωμενες ηταν αυτες. Αυτα μεχρι το 47' αντε 48' εννοειται.

Προφανως δεν μπορουσε ο δσε να κρατησει πολη με συσχετισμους 49'. Ακομα και οι επιθεσεις σε αυτες για λογους αναγκης προκαλουσαν γιγαντιαιες απωλειες.

Ο.Χ.Ε.Π.

Ανώνυμος είπε...

Μαρξιστικά ποιοι επιμένουνε θα το δούμε· έχουμε πολύ καιρό ακόμα, ειδικά σε μερικές περιπτώσεις…

Τώρα για να επιμείνουμε γερμανικά, Dämmerung σημαίνει το μισόφωτο, το λυκόφως τόσο από την ημέρα προς τη νύχτα όσο κι απ’ τη νύχτα προς τη μέρα. Επομένως ο παλιός καλός Έγελος αφήνει και τα δύο ενδεχόμενα ανοιχτά (αυτό το δείχνει και το einbrechen), όσο κι αν η ασημαντότητά μου προτίμησε μεταφράζοντας, για λόγους που δεν με παίρνει η ώρα να γράψω αυτή τη στιγμή, την όχι και τόσο εμφανή εκδοχή (περισσότερες λεπτομέρειες, εννοείται για τους γερμανομαθείς, εδώ: http://argument.de/wissen_index_reload.html?wissenschaft/eule.html)…

Εντάξει ότι η κουκουβάγια είναι νυχτοπούλι το ξέρουμε. Η κουκουβάγια της Αθηνάς (το "πουλί της σοφίας"!) όμως; Τέλος πάντων, λίγη γλωσσομάθεια συνδυασμένη με στοιχειώδη εμβάθυνση στα πρωτότυπα κακό δεν θα ’κανε, ιδίως σε κάποιους που πολύ κόπτονται για τις πηγές τους…

Althegelianer

Ανώνυμος είπε...

και που 'σαι παλιοχεγκελιανε, θα σε συμβούλευα να αφήσεις αυτούς που μιλάνε για αξιοπιστια πηγών να δώσουν τα τεκμήρια. Ασε τώρα τους αυτοσχεδιασμούς της στιγμής, γελοιοποιείσαι. Αν ειχα κάνει λάθος, θα με ειχαν χτυπήσει ήδη 10 απ' αυτους που ξέρεις οτι καραδοκούν. Αλλα συμβαινει το αντιθετο :-)

Αναμένω με αγωνία και το καταδικαστικό πόρισμα του Παρατηρητικού για το λόγο του Μάο πάνω στο ζήτημα της διάλυσης της Διεθνούς. Θυμίζω ότι ο Παρατηρητικός ανέφερε ότι ειναι δυσεύρετο. Κρατήστε το αυτό.

να θυμίσω, ότι όπως ειστε εσεις στημένοι απέναντί μου, ειμαι και εγω :-)

el quinto regimiento

Ανώνυμος είπε...

Χα, χα, χα, όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται!

Αλλά:

"Και σ' αυτό δεν μπορούμε παρά να απαντήσουμε με τα λόγια του Σπινόζα: Ignorantia non est argumentum, η άγνοια δεν είναι επιχείρημα." (Ένγκελς, Αντι-Ντίρινγκ)

και στο πρωτότυπο προς γλωσσομάθεια:

"Worauf wir nur mit Spinoza antworten können: Ignorantia non est argumentum, die Unwissenheit ist kein Beweisgrund." (Engels, Herrn Eugen Dühring's Umwälzung der Wissenschaft)

Ποτέ δεν είν' αργά…

Althegelianer

zoot horn rollo είπε...

Τιτανομαχιες...

Ανώνυμος είπε...

αυτο λέω και γω ποτέ δεν ειναι αργά ένας μπουφος που παριστάνει το φιλόσοφο, να μάθει τι εννοεί ο Χέγκελ, οταν γράφει οτι το πουλί της Αθηνάς πετάει πάντα το σούρουπο. χα χα!
Τι κομπλεξ θέμου. Δωσε πονο.

Αλήθεια δεν ξέρεις τι συμβολίζει η κουκουβάγια της Αθηνάς; Η γλωσσομάθεια σε μάρανε ΠΑΝΑΣΧΕΤΕ.
ακουτε ερμηνεια φιλοι και οχτροι, ο Χεγκελ αφηνε ανοιχτό το ενδεχόμενο να πετάει η κουκουβάγια την αυγούλα, όχι οτι ο μπούφος που μετέφρασε, μετέφρασε αλλα αντι αλλων.

αντε αναγνώρισε το λάθος σου βρε μπούφε, και ασε τις μπούρδες.

el quinto regimiento

Ανώνυμος είπε...

ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΑ ΚΟΙΤΑΜΕ ΟΛΑ ΒΑΣΕΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ.

ΑΝ ΔΗΛΑΔΗ ΤΟ ΚΚΕ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΕ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΓΛΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΝΤΟΠΙΑ ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΑΚΡΙΒΩΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ, ΚΑΙ ΕΧΑΝΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ, ΜΕΤΑ ΝΑ ΜΗΝ ΛΕΓΑΜΕ, ΟΤΙ ΚΑΚΩΣ ΤΟ ΕΚΑΝΕ. ΔΙΟΤΙ ΥΠΕΡΕΚΤΙΜΗΣΕ ΤΙΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΗΤΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΕΙΧΕ ΜΠΕΙ ΣΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΤΗΝ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΕΣΩ ΕΚΛΟΓΩΝ.

ΘΕΡΣΙΤΗΣ

ΓΕΙΑ ΣΑΣ

Ανώνυμος είπε...

αλήθεια για πες μας τι εννοεί ο Χέγκελ, όταν γράφει για το γκριζο της φιλοσοφιας που όταν πλέον αναπαρίσταται με γκρίζο, εχει γερασει η παλια μορφη της ζωής και δεν μπορει να ανανεωθεί, παρά μονο να αναγνωριστεί;

που κολλάει η αυγή με αυτά που γράφει ο Χέγκελ, για πες μας μπουφε, που κάνεις και καλά τον καμπόσο, λέγοντάς μας οτι δεν ειναι της στιγμής. Ακριβώς της στιγμής ειναι.

για να σε ακούσω;

el quinto regimiento

Ανώνυμος είπε...

πότε πραγματοποείται η απονέκρωση της παλιάς μορφής της ζωής, το σούρουπο ή την αυγούλα;

ελα να σε εδω ...φιλοσοφε... τι θα μας απαντήσεις τώρα

el quinto regimiento

Ανώνυμος είπε...

Προς ανάγνωσιν και γνώσιν (ένα από εφτά)

Eule der Minerva

1. Hegel beschließt die Vorrede zu seinen Grundlinien der Philosophie des Rechts von 1821 mit zwei aneinandergeschlossenen Bildern, deren Wirkung seitdem nicht nachgelassen hat: „Wenn die Philosophie ihr Grau in Grau malt, dann ist eine Gestalt des Lebens alt geworden, und mit Grau in Grau lässt sie sich nicht verjüngen, sondern nur erkennen; die Eule der Minerva beginnt erst mit der einbrechenden Dämmerung ihren Flug.“ (W 7, 28)

„Das Gleichnis ist prachtvoll, eines der ganz großen der Literatur, eines, das Shakespeares würdig wäre“ (Bloch, Subjekt-Objekt, 231).

Was es besagen soll, spricht Hegel im Kontext nachdrücklich aus: Seine Abhandlung solle „nichts anderes sein als der Versuch, den Staat als ein in sich Vernünftiges zu begreifen und darzustellen. Als philosophische Schrift muss sie am entferntesten davon sein, einen Staat, wie er sein soll, konstruieren zu sollen; die Belehrung, die in ihr liegen kann, kann nicht darauf gehen, den Staat zu belehren, wie er sein soll, sondern vielmehr, wie er, das sittliche Universum, erkannt werden soll.“ (W 7, 26) Hegel behauptet seine Theorie als kritiklos gegenüber ihrem Gegenstand, kritisch nur gegen dessen Kritiker oder gegen dessen untaugliche Rechtfertigung durch die Historische Rechtsschule. Zum Belehren, wie die Welt sein soll, komme „ohnehin die Philosophie immer zu spät. Als der Gedanke der Welt erscheint sie erst in der Zeit, nachdem die Wirklichkeit ihren Bildungsprozess vollendet und sich fertig gemacht hat.“ (28) Auch die Geschichte zeige, „dass erst in der Reife der Wirklichkeit das Ideale dem Realen gegenüber erscheint und jenes sich dieselbe Welt, in ihrer Substanz erfasst, in Gestalt eines intellektuellen Reichs erbaut.“ (Ebd.) Hieran schließt sich das Doppelbild, in dem „sich der Philosoph aus dem Maler in einen Raubvogel“ verwandelt (Demandt 1978, 159).

2. Das Bildmaterial ist vieldeutig. „Abenddämmerung“ und „Morgenröte“, „Mittag“ und „Mitternacht“ sind beliebte rhetorische Topoi. So heißt es in Mommsens Römischer Geschichte, III, 630: „Die Morgenröte kehrt nicht wieder, bevor die Nacht völlig hereingebrochen ist.“ (Zit. n. Demandt 1978, 158) Marx empfindet sich 1847 am „Vorabend“ der Revolution (zit. n. ebd.). „Voraussetzung für eine tageszeitliche Deutung der Gegenwart ist eine Prognose, die so oder anders lautet, je nachdem, ob man mit Habermas vom Spätkapitalismus oder mit Lübbe vom Spätmarxismus spricht.“ (160)

Die Eule ist der Todes-, Zauber-, Hexen, ja Teufelsvogel, der freilich auch wieder Geburt oder Glück künden kann und mit dem vielerlei Zauber und Gegenzauber getrieben worden ist (vgl. Bächtold-Stäubli 1929/30, 1073–79). — Aber auch der Vogel des Dil Ulenspiegel, den die Ausgabe von 1515 mit der Eule in der einen und dem Spiegel in der andern Hand zeigt (Ein kurtzweilig Lesen). „Die älteren Deutschen waren eigentlich ein lustiges Volk“, notiert daher Hegel. „Aus dem würdigen Ulysses, dessen Leben eine Ernsthaftigkeit war, haben sie einen albernen Eulenspiegel [...] gemacht.“ (W 2, 541) Doch ist dieser plebejische Listenreiche nicht albern, sondern lernfähig; man veralbert ihn nur einmal, dann zahlt er es heim. „Eulenspiegel ist die personifizierte Wendigkeit des besitzlosen Bürgers im Verkehr der Privatleute.“ (Haug 1976, 23)

Αντέγραψε ο Althegelianer

Ανώνυμος είπε...

Προς ανάγνωσιν και γνώσιν (δύο από εφτά)

In Athen, mit dessen Stadtgöttin Athene sie verbunden war — deshalb ist sie als ‘l’Oiseau de Minerve’ ins Französische eingegangen —, wurde die Eule „als geistiger Vogel verehrt“ (Kl Pauly, 422): Das mag einer Kontamination mit der Gestalt der Athene entstammen, denn diese lässt der Mythos dem Kopf des Zeus entsprungen sein; sie ist die personifizierte Kopfgeburt. Vom Vater der Minerva heißt es bei Hegel: „Er ist der politische Gott, der ein sittliches Werk, den Staat, hervorgebracht hat.“ (PhilGesch, W 12, 101) Aber wenn Aristophanes die Göttin Athene als die „mit der Eule“ beschwört (Aves, 516), so muss das den Athenern nicht bloß geistig geklungen haben, war doch die Eule das Wappentier auf attischen Silbermünzen, die daher „Eulen“ (glaûkes) oder „Pallades“ hießen, weil auf der Vorderseite wiederum der Kopf der Pallas Athene abgebildet war (Kl Pauly, 3, 1449). Dass im 5. Jh. v.u.Z. Athen versuchte, die „Eulen“ seinen ‘Bundesgenossen’ aufzuzwingen (vgl. Austin/Vidal-Naquet 1984, 91), mag auch dem Spruch: „Eulen nach Athen tragen“ einen Doppelklang verliehen haben.

3. Die allgemeine Rezeption honoriert die vom Kontext gegebene Deutung. „Hegel wusste, dass ‘eine Gestalt des Lebens’ alt geworden war“, meint etwa Herbert Marcuse, „und dass sie durch die Philosophie niemals verjüngt werden konnte“; jene letzten Abschnitte der Vorrede „kennzeichnen den Tenor der gesamten Rechtsphilosophie. Sie markieren die Resignation eines Mannes, der weiß, dass das Ende der von ihm dargestellten Wahrheit sich abzeichnet und dass sie die Welt nicht länger beleben kann.“ (Schriften 4, 165f) Nicht die Ahnung vom Untergang, sondern die Behauptung der Ewigkeit des Bestehenden besagt das Doppelbild für Louis Althusser: Die hegelsche Totalität fängt die Zeit in einer systemischen Gegenwart ein, die „den Horizont alles Wissens“ bildet. „So weit die Philosophie auch vordringt, sie überschreitet nie die Grenzen dieses absoluten Horizontes: Selbst wenn sie ihren Flug bei hereinbrechender Dämmerung beginnt, gehört sie noch zum Tage, und zwar zum heutigen Tage. Sie ist nur die Selbstreflexion der Gegenwart, die Reflexion des Beisichselbstseins des Begriffs: das Morgen ist ihr von ihrem Wesen her verschlossen.“ (LLC, 1, 124f) Und Ernst Bloch ordnet in Zur Ontologie des Noch-nicht-Seins das Bild ein in die seit Platon „in den Ausgang philosophisch rückwärtslaufende“ Erkenntniskonzeption, der die Frage nach dem Wesen „längst schon erledigt“ ist, weil dieses „vorzeitlich still“ zu stehen scheint. „Wesen ist Gewesenheit. Dieser Bann reicht noch bis Hegel, ja kulminiert in ihm, wenigstens in seiner abenddämmrigen Minerva, in der Zuordnung des Wissens einzig zur Gewordenheit des Inhalts; in der Ablehnung des noch offenen Noch-Nicht“ (1961, 23). Nicht viel anders versteht Jürgen Mittelstrass, wenn auch ohne die marxistische Frage, Hegels Bild: „Athenes Klugheit bringt Klarheit — und Tod. Philosophie, Bildung ist, wenn man Hegels Deutung folgen will, Verwandlung der Welt in ihren Gedanken, Erinnerung.“ (1989, 44)

Ganz anders äußert sich Bloch in seiner Leipziger Hegel-Vorlesung: Wohl steckt hinter dem Gleichnis „Hegel, der Antiquar, mit der Betrachtung nach ihrer am meisten defätistischen Seite. Die postume Minerva reimt sich nicht mit der tätigfrischen, die die Ägis, ihren Schild, ergreift, mit der wachen Taggöttin. Die Entstehung von Hegels eigener Philosophie widerspricht der Spät-Eule, um vom prozesslustigen Inhalt zu schweigen. Ihre Anfänge fallen in die Stürme der Französischen Revolution, die Phänomenologie wurde kurz vor den Donnern der Schlacht bei Jena beendet, die Lehre selbst macht den Thermidor mit, der die frische Bourgeoisie einsetzte, und mit Napoleon, der ‘Weltidee zu Pferde’, fühlte sie sich, in eminentem Sinn, gleichzeitig. Wäre die Philosophie wirklich auf Dämmerung angewiesen, dann wäre die hegelsche zu ihrer Zeit überhaupt nicht möglich gewesen, sondern sozusagen erst nach 1850.“ (Subjekt-Objekt, 231)

Αντέγραψε ο Althegelianer

Ανώνυμος είπε...

Προς ανάγνωσιν και γνώσιν (τρία από εφτά)

Franz Mehrings Marx-Biographie liegt dagegen im allgemeinen Trend, wobei eine ideologiekritische Demontage hinzukommt: „Indem Hegel den absoluten Geist als Weltgeist immer erst nachträglich im Philosophen zum Bewusstsein kommen ließ, sagte er im Grund nur, dass der absolute Geist zum Schein in der Einbildung die Geschichte mache, und er hatte sich sehr nachdrücklich gegen die Missdeutung verwahrt, als ob das philosophische Individuum selbst der absolute Geist sei.“ (GS 3, 105) — „Aber solche Deutung“, wendet Bloch ein, „ist ‘im Grunde’ so wenig hegelisch wie möglich und auch marxistisch nicht in Ordnung, sofern nach Marx die Idee sich zwar allemal blamiert, wenn sie mit dem Interesse in Konflikt kommt, jedoch geschichtsbildend mitwirkt, sobald sie mit dem Interesse, als Ideologie, konfliktlos verbunden ist.“ (Subjekt-Objekt, 232) Die anschließende Bemerkung hängt nicht eben kohärent daran: „Hegels Satz bleibt reaktionär, mindestens entsprach er dem starken Ruhebedürfnis seiner späteren Jahre“.

Sieht man von einigen platt legitimationsideologischen Passagen wie der „philosophischen Deduktion der Erblichkeit des Monarchenposten“ in § 286 ab, die „zum Einfältigsten [gehört], was zu diesem Thema je geschrieben worden ist (und dazu gehört schon etwas!)“ (Klenner 1982, 129), dann wird deutlich, dass Vorrede und Durchführung der RPh einander widersprechen. Das ist weithin Gemeingut der marxistischen Hegelinterpretationen. „Hegels Rechtsphilosophie doziert neben ihrer Reaktion, mitten im bejahten Fideikomiss Preußen, die Öffentlichkeit der Rechtspflege und das Schwurgericht, die Emanzipation der Juden, die Gleichberechtigung aller Staatsbürger, die administrative Selbständigkeit der Gemeinde, die Volksvertretung. All das ist bejahte und herausgearbeitete Tendenz der bürgerlichen Entwicklung, im Sinn und Weiterungs-Sinn des Thermidor, nicht im Unsinn der reaktionären Ständestaats-Romantik. Und die Staatsform selber, die Hegel imponiert, ist nicht der preußische Absolutismus, sondern eine konstitutionelle Monarchie nach englischem Muster. Der Monarchist Hegel definiert den König sogar bedeutend substanzloser als die gleichzeitigen englischen Kronjuristen“ (Bloch, Subjekt-Objekt, 233f). Das gilt freilich nicht durchweg. Einerseits wird der Monarch als derjenige gedacht, der in „grundloser Unmittelbarkeit“ (RPh, § 281) handelt und nach dem theologischen Gnadenparadigma (§ 282) die Regierung in „unbeschränkter Willkür“ (§ 283) beruft und abberuft. Andererseits als einer, der — wie es allerdings nur in dem von Eduard Gans, dem Lehrer von Marx, überlieferten späteren mündlichen Zusatz heißt — „‘Ja’ sagt und den Punkt auf das I setzt“ (§ 280, Zusatz).

Bei alledem fragt sich, warum Hegel in seinem Eulengleichnis, wie Bloch bemerkt, „den Anteil des Philosophen an der politischen Welt zu einem Post festum“ reduziert, „geradezu mit einer Art ruhmrediger Bescheidenheit“ (Subjekt-Objekt, 231). Oder hat das Doppelbild auch einen Doppelsinn?

4. „Im Philosophieren gibts nichts zum Vorstellen“, heißt es in einem von Hegels Jenaer Aphorismen. „Hier und da ein Bild. An das halten sich die Menschen.“ Sein Beispiel ist das Bild von der „tabula rasa“, das Aristoteles „zufällig, zur Notdurft gebraucht“ und das „von seinem Begriff der Seele nicht das Wesentliche aus[drückt]“ (W 2, 562). Wenn die Vorstellungen im Philosophieren nichts zu suchen haben, so die Philosophie in den Vorstellungen desto mehr. Vermittels derselben wird sie zur allgemeinen Macht, wie Hegel in einem weiteren Aphorismus sagt: „Die Philosophie regiert die Vorstellungen, und diese regieren die Welt. Durch das Bewusstsein greift der Geist in die Herrschaft der Welt ein. [...] Nicht Bajonette, nicht das Geld, nicht einzelne Kniffe und Pfiffe sind das Herrschende [...], sondern der Compositeur ist der Geist.“ (561)

Αντέγραψε ο Althegelianer

Ανώνυμος είπε...

Προς ανάγνωσιν και γνώσιν (τέσσερα από εφτά)

Freilich ist der „Geist“ zugleich weniger als ein individuelles Bewusstsein und mehr als dasselbe, das sieht Mehring durchaus richtig. So muss auch dieser Satz des jenenser Hegel nicht im Sinne eines sich selbst transparenten souveränen Ausdruck stiftenden Subjekts gelesen werden. Er verträgt sich vielleicht sogar mit Hans Blumenbergs allgemeiner Reflexion übers Gleichnis: „Es ist der Paradefall für Hermeneutik, aber in umgekehrter Richtung: nicht die Ausdeutung bereichert den Text über das hinaus, was der Autor in ihn hineingewusst hat, sondern der Fremdbezug fließt unabsehbar in die Produktivität zu Texten ein.“ (1979, 79f) Wäre am Ende Hegels Eule eines der „Leitfossilien einer archaischen Schicht des Prozesses der theoretischen Neugierde, die nicht deshalb anachronistisch sein muss, weil es zu der Fülle ihrer Stimulationen und Wahrheitserwartungen keinen Rückweg gibt“ (77)?

5. „Die Philosophie“, heißt es bei Mittelstrass, „ist schon lange nicht mehr das Adlerauge ihrer Zeit, Macht und Klarheit symbolisierend, Klarheit über die Topographie menschlicher Verhältnisse, Bewegung, Licht und Schatten. An die Stelle des Adlers ist [...] Hegels Eule getreten. Näher an den Dingen als der Adler, aber schlafend, während die Welt lebt, wachend, wenn sie schläft. [...] So wird Philosophie häufig aufgefasst — und mit einem Bildungsideal verbunden, das der Literatur und der Geschichte näher ist als der Wissenschaft.“ Er möchte „das Symbol der Klugheit Minervas — und Till Eulenspiegels, des Spaßmachers und Aufklärers“ umfunktionieren und angesichts des Auseinanderfallens von Philosophie und Wissenschaft den „Flug der Eule“ zum „Symbol der wiederherzustellenden Einheit“ machen (1989, 9f). Doch scheint die neue Eule der Wissenschaftstheorie auf einem Auge blind, denn die soziale „Bewegung, Licht und Schatten“ sieht sie nicht. Dafür erstrahlt ihr eine „Wissenschaft, die die Welt verändert, neue Welten macht“ (ebd.). Sie verkennt also, was mit der Wissenschaft gemacht wird, als von der Wissenschaft gemacht. Es fehlt die marxsche „Klarheit über die Topographie menschlicher Verhältnisse“, der Adlerblick auf die herrschende Macht über die realisierte Wissenschaft, das Kapital. Ohne diese Klarheit geht es aber dem Wissenschaftler wie dem homo politicus, wo dieser sich als „das imaginäre Glied einer eingebildeten Souveränität“ gebärdet (MEW 1, 355). Mittelstrass meint nun, „dass im Historismusmodell wissenschaftlicher Entwicklungen“ — hier schwingt Poppers Marxkritik mit — „wissenschaftliche Rationalität im Wesentlichen als Forschung über Darstellungen (also als Forschung zweiter Stufe) auftritt, nicht, wie etwa noch im Fallibilismusmodell, als Darstellung von Forschung (als Darstellung zweiter Stufe).“ (1989, 251) Das Argument stammt aus gut marxistischer Selbstkritik. Oskar Negt hat der Kapital-Rezeption den „Überhang der Darstellungslogik im Verhältnis zur Forschungslogik von Marx“ vorgehalten und darin einen Ausdruck politischer Unsicherheit und Desorientierung gesehen (1976, 38). Bei Mittelstrass aber dient das Argument zur rationalistischen Kritik an Geschichte: „Über Wahrheit und Falschheit entscheidet nicht die Geschichte, sondern die Vernunft — auch wenn es häufig erst die Geschichte ist, die der Vernunft die Augen öffnet.“ (1989, 252)

Αντέγραψε ο Althegelianer

Ανώνυμος είπε...

Προς ανάγνωσιν και γνώσιν (πέντε από εφτά)

Der Gegensatz ist ungedacht: „die Geschichte“ steht als ‘vernommene’ Geschichte ebenso für „die Vernunft“ wie „die Wissenschaftstheorie“. Und „Vernunft“ findet sich selbst nicht außerhalb dieses Vernehmens. Wiederum ist sie als Richterin über die Wahrheit doch nur die Fähigkeit zur Epistemologie als Reflexion eines arbeitsförmigen Prozesses der Erkenntnisgewinnung. Unter Isolation von ‘der Praxis’ — d.h. vom Gewimmel vernetzter, sich insgesamt reproduzierender Praktiken — vernähme ‘die Vernunft’ nichts. Das gibt ja auch erst Mittelstrass’ Satz einen Sinn: „Der Flug der Eule schafft die Welt.“ (59) Sie ist die Eule der ‘geschichtlichen’ Bildung. „Wer die Welt haben will, wie sie ‘an sich’ ist, muss auch Bildung beiseite schieben. Nur fände er dann [...] nichts vor, das noch Welt sein könnte. Er wäre in das Reich der Einzeller zurückgekehrt — ohne Begriffe, ohne Erfahrungen, ohne Theorien“ (59). Antonio Gramsci argumentiert ähnlich (vgl. Gef 6, H. 11, § 20, 1414f), nur dass er nicht den Flug der Eule, sondern das Ensemble menschlicher Praktiken, zumal Kopf und Hand der arbeitenden Menschen die „Welt des Menschen“ (Marx) schaffen lässt.

6. Bei Hegel mag die Eule der Minerva scheinklar, halb als Denkbild, halb als Deckbild, fungiert haben. Vielleicht ist sie zuletzt „eine verkappte Metapher des Erwachens, denn sie zeigt uns, wie die tätigen aber unwissenden Normalmenschen dem wissenden, aber untätigen Philosophen das Feld überlassen [...]. Hegel hat Mut zur Paradoxie“ (Demandt 1978, 159). Er hatte nicht den Mut (den er als Unklugheit empfunden haben mag), seine Meinung gegen die der Herrschenden offen zu sagen. Noch zwanzig Monate vor Fertigstellung der Vorrede zur RPhil, in seiner Berliner Antrittsvorlesung, hatte er die „Morgenröte eines gediegenen Geistes“ begrüßt und „den Geist der Jugend dabei an[gerufen], denn sie ist die schöne Zeit des Lebens, das noch nicht in dem System der beschränkten Zwecke der Not befangen und für sich der Freiheit einer interesselosen wissenschaftlichen Beschäftigung fähig ist.“ (SW XI, 8). Dazwischen lag der politische Mord an Kotzebue und die aus diesem Anlass in Gang gesetzte „Demagogenverfolgung“. Für Karl-Heinz Ilting bezeugt die topische Differenz „einen durchgreifenden Wandel in Hegels Stellung zur geschichtlichen Gegenwart seiner Zeit und zu den Aufgaben der politischen Philosophie“ (1973, 43). Es mag zum Teil Selbstzensur, zum Teil Verdrängung des bislang Selbstgedachten gewesen sein. Carl Ludwig Michelet hat 1827 dem Bild vom erst abends beginnenden Flug der Eule im Gespräch mit Hegel das andere Bild entgegengesetzt — den Gegensatz freilich mit einem „aber auch“ verwischend —, dass nämlich „die Philosophie aber auch der Hahnenschlag eines neu anbrechenden Morgens ist, der eine verjüngte Gestalt der Welt ankündigt“, womit Hegel einverstanden gewesen sei (Hegel in Berichten seiner Zeitgenossen, Berlin/DDR 1971, 331; zit. n. Klenner 1982, 134).

Αντέγραψε ο Althegelianer

Ανώνυμος είπε...

Προς ανάγνωσιν και γνώσιν (έξι από εφτά)

Der Doktorand Marx wendet sich in den Heften zur epikuräischen Philosophie gegen „psychologisches Kleinkramen“ im Umgang mit Philosophien; die „durchgehenden wirklichen Krystallisationen“ sind zu identifizieren und von den „Rechtfertigungen [...] der Philosophen, soweit diese sich selbst kennen, zu trennen; den stumm fortwirkenden Maulwurf des wirklichen philosophischen Wissens von dem gesprächigen, exoterischen, sich mannigfach gebährdenden phänomenologischen Bewußtsein des Subjekts, das das Gefäß und die Energie jener Entwicklungen ist.“ (MEGA IV.1, 137) Das ist noch ganz im Sinne Hegels, denn dessen „Wappentier war eher der Maulwurf“ (Klenner 1982, 127). Zwei Jahre später endet Marx die (veröffentlichte) Einleitung zu seiner (zu Lebzeiten unveröffentlichten) Hegelkritik mit dem Satz, der dem Weisheits- und Totenvogel den Vogel des Lebens, und dem Volk der ‘Dichter und Denker’ das politischste Volk der Moderne entgegensetzt: „Wenn alle innern Bedingungen erfüllt sind, wird der deutsche Auferstehungstag verkündet werden durch das Schmettern des gallischen Hahns.“ (MEW 1, 391) Freilich geht auch bei Hegel die „innere Sonne des Selbstbewusstseins“ im Westen auf (W 12, 134).

Bibliographie

• Althusser, L., E. Balibar u.a., 1968: Lire le Capital. Paris (zit. LLC)
• Austin, M., u. P.Vidal-Naquet, 1984: Gesellschaft und Wirtschaft im alten Griechenland. München
• Bächtold-Stäubli, H., 1929/30: Handwörterbuch des deutschen Aberglaubens, Bd. 3. Berlin-Leipzig
• Bloch, E., 1952: Subjekt-Objekt. Erläuterungen zu Hegel. Berlin/DDR
• ders., 1961: Zur Ontologie des Noch-nicht-Seins. Frankfurt/M
• Blumenberg, H., 1979: Schiffbruch mit Zuschauer. Frankfurt/M
• Demandt, A., 1978: Metaphern für Geschichte. Sprachbilder und Gleichnisse im historisch-politischen Denken. München
• Der Kleine Pauly. Lexikon der Antike. Stuttgart 1964 (zit. Kl Pauly)

Αντέγραψε ο Althegelianer

Ανώνυμος είπε...

Προς ανάγνωσιν και γνώσιν (εφτά από εφτά)

• Ein kurtzweilig Lesen von Dil Ulenspiegel. N. d. Druck v. 1515 hgg. v. W.Lindow. Stuttgart 1968
• Gramsci, Antonio: Gefängnishefte. Hgg. v. Deutschen Gramsci Projekt unter wiss. Ltg. v. K. Bochmann u. W. F. Haug. Berlin, Hamburg 1991ff (zit Gef)
• Haug, W. F., 1976: „Die Einübung bürgerlicher Verkehrsformen bei Eulenspiegel“, in: Vom Faustus bis Karl Valentin. Der Bürger in Geschichte und Literatur (Argument-Sonderband 3). Karlsruhe, 4–27
• Hegel, G. W. F.: Sämtliche Werke, hgg. v. G. Lasson. Neue krit. Ausg., hgg. v. J. Hoffmeister. Hamburg 1955 (zit. SW)
• ders.: Werke in 20 Bänden. Auf der Grundlage der Werke 1832–1845 neu ediert. Red.: E. Moldenhauer u. K. M. Michel. Frankfurt/M 1971 (zit. W)
• ders.: Vorlesungen über die Philosophie der Geschichte (1837, 21840), in: W 12 (zit. PhilGesch)
• ders.: Grundlinien der Philosophie des Rechts (1821, 21833), in: SW XI (zit. RPh)
• ders., Vorlesungen über Rechtsphilosophie 1818–1831. Ed. u. Kommentar in 6 Bdn. v. K.-H.Ilting. Bd. 1, Stuttgart-Bad-Cannstatt 1973
• Ilting, K.-H., 1973: „Die ‘Rechtsphilosophie’ von 1820 und Hegels Vorlesungen über Rechtsphilosophie. Einleitung“, in: Hegel 1973, 23–126
• Klenner, H., 1982: „Preußische Eule oder gallischer Hahn? Hegels Rechtsphilosophie zwischen Revolution und Reform“, in: Preußische Reformen — Wirkungen und Grenzen. Sitzungsberichte der AdW der DDR, Nr. 1/G. Berlin/DDR, 125–37
• Marcuse, H.: Vernunft und Revolution (1941). Schriften 4, Frankfurt/M 1989
• Marx-Engels Gesamtausgabe. Berlin/DDR-Moskau 1975–89, Berlin-Amsterdam 1992ff (zit. MEGA)
• Marx-Engels Werke. Berlin/DDR 1957ff (zit. MEW)
• Mehring, F., 1918: Karl Marx. Geschichte seines Lebens. Ges. Schriften, Bd. 3, Berlin/DDR (zit. GS 3)
• J. Mittelstrass, 1989: Der Flug der Eule. Von der Vernunft der Wissenschaft und der Aufgabe der Philosophie. Frankfurt/M
• Negt, O., 1976: „Überlegungen zu einer kritischen Lektüre der Schriften von Marx und Engels“, in: Reihe Theorie und Organisation, hgg. v. Soz. Büro, H. 1, 5–4

Historisch-Kritisches Wörterbuch des Marxismus
Band 3

http://argument.de/wissen_index_reload.html?wissenschaft/eule.html

Αντέγραψε ο Althegelianer

Ανώνυμος είπε...

δεν σε κατάλαβα γιατι σπαμάρεις; Ειχες ανεβάσει παραπάνω το θρεντ. Δεν απάντησες στην ερώτηση βέβαια, γιατι δεν εχεις να γράψεις τίποτα... μπούφε.

el quinto regimiento

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Βοηθαει σε κατι αυτο το μακροσκελες γερμανικο κειμενο,που δε θα το διαβασει κανεις?Ας εκανε την καλοσυνη αυτος που το ποσταρε να μας το μεταφρασει στα ελληνικα.

Πολιτικο ειναι το μπλογκ,οχι φιλολογικο.

Προσωπικα το λιγοτερο που με νοιαζει ειναι αν ειναι νυχτοπουλι,κουκουβαγια ή τρυποκαρυδος,ή αν πεταει την αυγη,το βραδακι ή το μεσημερακι.

zoot horn rollo είπε...

Και η τιτανομαχια συνεχιζεται...