Κουμπάρες και αριστ(ερ)οκρατία

Στο "Αστερίξ λεγεωνάριος" -ένα από τα καλύτερα της σειράς- η ρωμαϊκή λεγεώνα ξεδιπλώνεται με τάξη και χάρη ενάντια στη ρωμαϊκή λεγεώνα, χάνει η μάνα το παιδί κι η λύκαινα το Ρώμο και τελικά ο Σκιπίωνας αηδιασμένος διατάζει τον τρομπετίστα του να σημάνει υποχώρηση, μπροστά σε αυτό το ανεκδιήγητο θέαμα.

Στα καθ' ημάς, το ανεκδιήγητο θέαμα είναι η βουλή των Ελλήνων κι η σκιαμαχία ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ, που ψάχνουν τις διαφορές τους με το μικροσκόπιο, για να τις αναδείξουν με φωνές: εύρηκα-εύρηκα! Και όσο για τις ουσιαστικές, προγραμματικές διαφορές; Αυτές τις πήρε το "Εύρηκα" της διαφήμισης, σαν τους λεκέδες της διαπλοκής, που μολύνουν τον καθαρό πολιτικό μας βίο (που είναι μισή αρχοντιά).

Και τι να πούνε δηλ; Για τα μνημόνια που σκίζουν και μας (ξε)σκίζουν; Για το "κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη"; Για τις ΔΕΚΟ που μπαίνουν στο υπερταμείο -γιατί το ξεπούλημα είναι κακόηχο και το έκαναν οι προηγούμενοι; Για τα (καταργημένα) ΜΑΤ που χτυπάνε ξενοδοχοϋπαλλήλους και αλληλέγγυους στη Θεσσαλονίκη (με το ωραίο πρόγραμμα), ενώ κάνουν διαχρονικά πλάτες στους φασίστες και τις προκλήσεις τους;

Αφού να φανταστείς πως την περασμένη βδομάδα, η ΝΔ βρήκε μερικά προσχήματα για να μην ψηφίσει το ξεπούλημα του Ελληνικού. Σκέψου δηλ πώς καταντήσαμε λοχία -ποιος είμαι εγώ, ποιος είσαι εσύ, και τι ωραία που αλλάζουμε ρόλους μεταξύ μας, καταγγέλλοντας ο ένας τον άλλον. Να καταψηφίζει η ΝΔ ιδιωτικοποιήσεις! Κι αν φέρει ο Σύριζα και την κατεδάφιση των εργασιακών -με αυτό το διαβόητο κοινοτικό κεκτημένο που τα.. προστατεύει- μπορεί η ΝΔ να θυμηθεί ακόμα και τα παιδιά του Αλέξη είναι αβάφτιστα, για να συσπειρώσει το ποίμνιό της.

Έτσι λοιπόν παίζουν τις κουμπάρες, στην κυριολεξία, με τον Καμμένο να μετράει τις κουμπαριές τους και τα οφέλη τους: ο δικός σου κουμπάρος πήρε άδεια, ενώ ο δικός μου όχι. Κι επειδή δεν τους έφτασε το χτεσινό, ήθελαν μία ακόμα -προ ημερησίας διάταξης- συζήτηση στη Βουλή, με αποδείξεις και ονόματα. Και το σπιτάκι σου θα χάσει πόντο-πόντο. Κι αν βρω απάνω σου σελίδες με μνημόνια, θα πει πως πήγε η ελπίδα μας στο βρόντο.

Και δεν υπάρχει πιο σουρεάλ στιγμιότυπο από τον πολιτικό κουμπάρου του Καμμένου, τον Τσίπρα, να αναρωτιέται ρητορικά με στόμφο: είναι ο Μαρινάκης Σύριζα; Είναι ο Σαββίδης Σύριζα; Μήπως θα γίνει Σύριζα ο Αλαφούζος, τώρα που πήρε άδεια;
Μα προφανώς και είναι, Αλέξη. Όλη η αστική τάξη είναι Σύριζα! Και θα συνεχίσει να είναι για όσο κάνει τη δουλειά της ανενόχλητη, με τη ΔΦΑ να ευθυγραμμίζεται με τις απαιτήσεις και τις ανάγκες της. Ασφαλώς ρητορικό το ερώτημα.

Με λένε Αλέξη, σε λένε Μαφία
Κρατώ μια κιθάρα, κρατάς μια καρδιά...
Θέλει λίγη δουλειά ακόμα ο στίχος, αλλά έχουμε μια καλή βάση.

Κι ύστερα ξεκίνησε η προγραμματισμένη συζήτηση για την παιδεία. Όπου η κυβέρνηση κάνει το κόλπο του Προκρούστη (μειώσεις, περικοπές, συγχωνεύσεις) για να φανεί πως δεν υπάρχουν κενά. Το κόλπο του Ηρώδη με τη σφαγή των νηπίων (για να μην υπάρχουν ούτε μαθητές, ούτε κενά) δεν τόλμησε να το εφαρμόσει ακόμα, αλλά το προχωρά πλαγίως. Γιατί πόσοι τολμούν στις μέρες μας, με αυτήν την κατάσταση, να κάνουν και να μεγαλώσουν ένα παιδί;
Αλλά το βασικό πρόβλημα ξέρεις είναι πως ο Σύριζα χτυπάει την αριστεία και την εκκλησία. Και τα προσφυγόπουλα που θέλουν να αλλοιώσουν την εθνική μας σύνθεση και κουβαλάν αρρώστιες, αλλά όχι και το αντίδοτο για το φασισμό.

Ο Κυριάκουλας εν τω μεταξύ λέει πως έχουμε πάρα πολλούς γιατρούς -κι όχι πάρα πολλά κενά στα νοσοκομεία πχ. Κι ότι θα παλέψει για το δικαίωμα των γονιών να στέλνουν το παιδί τους σε ιδιωτικό σχολείο -που καίει στα αλήθεια χιλιάδες οικογένειες. Σαν τον Αστερίξ (οι δάφνες του Καίσαρα) που λέει πως είμαστε σκλάβοι και αν χρειαστεί θα παλέψουμε για τη σκλαβιά μας!

Πρέπει να του έχουν πει οι επικοινωνιολόγοι του πως δε συσπειρώνει ούτε το κοπάδι του και γι' αυτό βγαίνει με δεξιές κορόνες, πως θα τελειώσει πχ με τα Εξάρχεια από τον πρώτο μήνα -ένα ζήτημα που καίει οπωσδήποτε κι αυτό την ελληνική κοινωνία. Κι έτσι στρέφει κόσμο μαζικά στο Σύριζα, που θα βγαίνει χίλια χρόνια, ως το μη χείρον βέλτιστον. Τον ψηφίζουν πχ μαζικά οι δημόσιοι υπάλληλοι, για να μη βγει η Δεξιά και τους απολύσει, τη στιγμή που η Θεανώ με τα γεμιστά λέει προκλητικά πως το μεγαλύτερο ποσοστό των υπαλλήλων στο υπουργείο της είναι τεμπέληδες και δε δουλεύουν.

Κι έρχονται και τα εξαπτέρυγα του συστήματος, όπως ο Θεοδωράκης που πάει για άλλη μια φορά "κόντρα στο κατεστημένο" και τολμά να μιλήσει για "μη κρατικά πανεπιστήμια". Αλλά τον ξεπερνά ο Λεβέντης, που μιλάει ακόμα πιο ανοιχτά για "ιδιωτικά πανεπιστήμια", με έναν όρο: να μην υπάρχουν κόμματα... Μα τι πρωτότυπο.
Από την ομιλία του ΓΓ αντιθέτως, το μόνο που βρήκαν να κρατήσουν τα ΜΜΕ και τα Συριζοτρόλ, ήταν η οικογενειακή του καταγωγή κι ότι είχε παππού παπά (που τον εκτέλεσαν οι Γερμανοί).

Ο Σύριζα από την άλλη, δεν έχει κάνει ούτε μισό βήμα προς το διαχωρισμό Εκκλησίας-κράτους και έχει αγαστές σχέσεις-μπίζνες με τον Ιερώνυμο. Αλλά υποτίθεται πως τολμά και συγκρούεται με την Εκκλησία, για το θέμα της θρησκειολογίας -που θα αντικαταστήσει τα θρησκευτικά.

Όταν όμως η (μείζων) αντιπολίτευση στην κυβέρνηση γίνεται από θέσεις φεουδαρχικού και αστικού μεσαίωνα, ακόμα και το "αυτονόητο" φαντάζει προοδευτικό. Περίπου όπως στο Δημοτικό Συμβούλιο μιας επαρχιακής πόλης, όπου ένας έμπορος, νομίζω, έλεγε πως οι πρόσφυγες είναι ευπρόσδεκτοι, γιατί μπορεί να τους αποφέρουν χρήματα και φτηνά εργατικά χέρια. Κι αυτός είναι θεωρητικά ο μη ρατσιστής της υπόθεσης...

Έτσι στήνεται και στην Παιδεία το ψεύτικο δίπολο: οι αριστεροί που χτυπάνε τους άριστους, δηλ η αριστεροκρατία εναντίον της αριστοκρατίας και της ελίτ που νοιάζεται για το παντεσπάνι της (που το απειλούν οι ξεβράκωτοι).

Μόνο που ούτε οι μεν είναι αριστεροί, ούτε οι δε άριστοι (άλλο αν τους έχει μείνει η αριστοκρατική νοοτροπία). Και δε θα απαλλαγούμε απ' το γελοίο θέαμα που προσφέρουν (χωρίς καν τον άρτο, παρά μόνο παντεσπάνι για τους πλούσιους) ψηφίζοντας στη θέση τους κάποιους άλλους καλύτερους, πραγματικά άριστους ή πραγματικά αριστερούς.
Θα απαλλαγούμε μόνο όταν σταματήσουμε να αποχωρούμε αηδιασμένοι σαν τον Σκιπίωνα και διαβούμε το Ρουβίκωνα της απάθειας, συνειδητοποιώντας επιτέλους πως alea jacta est. Ούτως ώστε να μπορούμε κάποτε να πούμε veni vidi vici...