Αγοραφοβία - Η τρίτη μέρα του Φεστιβάλ

Το Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή (ή της ΚΝΕ και του Οδηγητή, όπως άκουσα να το λένε στις ομιλίες, οπότε είναι γραμμή) είναι ένα μέρος-θεσμός (ή αντιθεσμός, όπως θα έλεγε κι ο αναρχικός από ένα σκετσάκι του Ζαραλίκου), όπου μπορεί να υποφέρεις τα πάνδεινα: το μαρτύριο της σταγόνας ή της νεροποντής, του κρύου, του δυνατού αέρα, της ορθοστασίας, της τουαλέτας, του συνωστισμού (ποια Άμστελ και Ρεπούση), της κίνησης, του παρκαρίσματος ή του παστοσαρδελώματος στο λεωφορείο, της ομιλίας του ΓΓ που κρατάει πάντα σχεδόν όσο ένα ποδοσφαιρικό ημίχρονο (49 λεπτά χτες με τις καθυστερήσεις για τα συνθήματα), του ξεστησίματος την αμέσως επόμενη μέρα (ή την ίδια νύχτα), που θέλεις μόνο να ξεκουραστείς, της ατελείωτης ουράς στους λουκουμάδες και τα σουβλάκια, που (δόξα την αγία τριάδα των κλασικών) δε λέγονται καλαμάκια και βγάζουμε συνεννόηση. Και αφού τελειώσει όλο αυτό το μαρτύριο, το νοσταλγείς και περιμένεις πώς και πώς το επόμενο. Πιο πολύ κι από την επόμενη Κυριακή ή το επόμενο Μουντιάλ.

Δεν είναι διανομή με δελτίο. Αλλά η ουρά στους ταξικούς λουκουμάδες ΚΝΕ

Ο κόσμος χτες στο πάρκο Τρίτση ήταν πράγματι (χρατς-χρουτς) άπειρος.
Τόσο που μπορούσε να σε πιάσει αγοραφοβία κι ας μην είχες πριν. Και νοσταλγούσες τα χρόνια, που ήμασταν λέει σεχταρισταί και δεν ερχόταν τόσο πολύς κόσμος, σε βαθμό που να μην μπορείς να πας μπροστά, από τη μία σκηνή στην άλλη, καθώς προχωρά η ιστορία. Κι ήθελε πολύ αγώνα, τόλμη και αντοχή, για να το αποτολμήσεις (και βασικά η γνώση από άλλες φορές σε αποθάρρυνε).

Τόσο που σε ένα σημείο έσκασε όλο το Φεστιβάλ στα γέλια, όταν τα μεγάφωνα κάλεσαν το Μάκη Ταδόπουλο να πάει στην κεντρική, γιατί τον ψάχνει η γυναίκα του! Να χάνει η μάνα το παιδί και η σύζυγος τον άντρα...
Τόσο που δεν έπιανες πουθενά σήμα και θυμόσουν στην πράξη τα παλιά ρομαντικά χρόνια, που δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα για τις συνεννοήσεις.

Τόσο που στη λαϊκή σκηνή, γινόσουν σύγχρονος Αρχιμήδης, φωνάζοντας "εύρηκα" για κάθε άδεια καρέκλα που ανακάλυπτες και ψάχνοντας απεγνωσμένα μια άδεια (ελληνική) γωνιά να σταθείς και "τα γαν κινήσεις", για να χωρέσεις έξι καρέκλες κι ένα τραπέζι, το ένα πάνω στο άλλο, σαν (ιμπεριαλιστική) πυραμίδα.

Τόσο που φώναξε δυο-τρεις φορές ο Μάργκαρετ από σκηνής "γεια σου Παφίλη", για να χορέψει, αλλά όσο κι αν χτένιζες τους χορευτές με το βλέμμα, δεν τον έβρισκες πουθενά. Που 'σαι Θανάση; (και γιατί δεν έχεις τουίτερ -όπως τον ρώτησε ένας σφος).
Τελικά το βρήκε κάποιος άλλος σφος και το ανέβασε σήμερα στο Youtube, για να το δουν όλοι. Δώσε βάση να μαθαίνεις...



-Κι ύστερα που φώναζε ο Μαργαρίτης "γεια σου Μάκη", λες να ήταν ο Παπαδόπουλος;
-Μπα, μάλλον ο Μαΐλης θα ήταν, που είναι γνωστός μεγάλος γλεντζές.
Κι ο ΓΓ; Τι θα κάνουμε φέτος χωρίς ζεμπεκιά ΓΓ και διαδικτυακό σχολιασμό; Ήταν κι αυτός μια κάποια διασκέδαση...

Τόσο που δε μας έκαναν εντύπωση τα ιλιγγιώδη νούμερα που ανέφερε ο ΓΓ του ΚΚ Ινδίας (Μαρξιστικό) -τελικά δεν ήταν χαρρυκλυννική εφεύρεση το Μ-ΚΚΕ-Λ κι ο διαχωρισμός μαρξισμού-λενινισμού, που τον κάνουν και πολλοί αστοί ιδεολόγοι. Εκατό χιλιάδες μέλη και 40 εκατομμύρια μέλη στις μαζικές συσπειρώσεις του κόμματος -που αν το καλοσκεφτείς όμως δεν είναι παραπάνω από το 5% του συνολικού πληθυσμού.

Θυμάσαι παλιά Johnny Q (αν και είσαι λίγο μικρός) που οι σφοι εντυπωσιάζονταν με το Φεστιβάλ της Humanite στη Γαλλία και τα πλήθη που συνέρρεαν (ή τη νομιμότητα που απολάμβαναν, αν πάμε ακόμα πιο πίσω); Τώρα οι ρόλοι αντιστράφηκαν κι οι Γάλλοι με την Humanite έρχονται να θαυμάσουν το δικό μας Φεστιβάλ και τα δικά μας πλήθη, όπως κι όλες οι άλλες αποστολές, άλλωστε. Κι είναι κάτι μεταξύ αξίας ανεκτίμητης και διαπολιτισμικού σοκ να βλέπεις τη μισή Διεθνούπολη να ξεσαλώνει στο Μάργκαρετ και να χορεύει αυτοσχεδιάζοντας.

Τόσο που σε κάποιες ταβέρνες χτες τελείωσαν τα σουβλάκια, ενώ προχτές μετά τις δύο, άρχισαν να τα πουλάνε πενήντα λεπτά "για το δρόμο" (τελικά το έκαναν και χτες αυτό). Κι αν κάποια έβγαιναν λίγο σκληρά και κάπως κρύα, δεν πειράζει. Η οργάνωση είναι γενικά εγγύηση για οτιδήποτε σε  σχέση με τους πλανόδιους, που είναι λαχείο τι θα πετύχεις.
Βλέπεις (λουκουμάδες, σουβλάκια, κτλ) ΚΝΕ; Είναι καλό!
Προτιμήστε τα αγνά κνίτικα προϊόντα.
Όχι στο βρώμικο και τους πολιτικούς συνειρμούς του.

Αν και υπήρχαν πλανόδιοι, που προσαρμόστηκαν στο κοινό τους και τις ανάγκες του Φεστιβάλ. Πχ αυτός ο πάγκος με τα κοσμήματα, όπου έβρισκες ΟΓΕ, ΚΚΕ και σφυροδρέπανα σε αφθονία.

Ενώ ένας άλλος πουλούσε USB με δυόμισι χιλιάδες λαϊκά τραγούδια...

Τόσο που ο Ζαραλίκος αναρωτιόταν γιατί δε τον/μας βάζουν στην κεντρική, στη θέση της Μποφίλιου, για να χωρέσουμε όλοι οι χαβαλέδες (αυτός ξέρει ότι είμαστε τέτοιοι, αλλά η οργάνωση όχι). Έπεσε όμως σε κάτι γκρούπις-τζαστινμπιμπεράκια των Ονιράμα (οι επόμενοι στο πρόγραμμα), που τσίριξαν στην προαναγγελία τους και τα ρώτησε αν έχουν what's up, για να γίνουν φίλοι.

Γιατί ως γνωστόν (για τους fight-clubικούς φίλους) υπάρχουν τρία-τέσσερα είδη ανθρώπων στο Φεστιβάλ: τα μποφιλάκια, τα ονιραμάκια, η λαϊκή βάση του Μάργκαρετ, ουίσκι και Iron Maiden δίσκοι (ή USB με δυόμισι χιλιάδες τραγούδια). Ο Κατσώτης που είχε ένα ροδαλό χρώμα και έριχνε παλαμάκια στο χορό του Παφίλη.
Κι εμείς οι χαβαλέδες που ήρθαμε στο Φεστιβάλ να ακούσουμε το παραλήρημα του Χριστόφορου.

Αλλά πρώτα ήταν η ομιλία του ΓΓ. Κι ακόμα πιο πριν, το χορευτικό συγκρότημα του δήμου Πατρέων στο κρυμμένο (undercover) αμφιθέατρο, δίπλα στο στέκι του πολιτισμού. Κι ο πατρινός τύπος -λέει- ενθουσιάστηκε, που προσκλήθηκε το συγκρότημα στο κεντρικό φεστιβάλ της πρωτεύουσας και το θεώρησε σπουδαίο γεγονός, μεγάλης σημασίας. Η αρχοντοβλαχιά (που θα έλεγε το Λαϊκό Στρώμα) στα καλύτερά της.

Από την ομιλία του ΓΓ ξεχώρισα τη φράση για τη σήψη του συστήματος που επιστρατεύει λαγούς, ακόμα και σε βαθμό γελοιότητας (Λεβέντης) ή εγκληματίες -όπως ο Σώρρας. (Αλλά ας γίνουμε εμείς υπολογίσιμη δύναμη, για να τους αναγκάσουμε να σοβαρευτούν). Τις αιχμές για το ΑΚΕΛ -με την αποστολή της ΕΔΟΝ στην πρώτη σειρά- όπου δε χρεοκόπησε η δική μας πρόταση-εναλλακτική, αλλά η αυταπάτη για φιλολαϊκή διαχείριση με μια κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού. Και στον αέρα μπορώ να σου πω, όπου πετούσε διαρκώς το drone, σα μεγάλο ενοχλητικό ζουζούνι και ανησυχούσε τον κόσμο: πίσω μου σε έχω σατανά -της ΕΤΕ.
Και την ουσιαστική προαναγγελία του 20ού συνεδρίου στους επόμενους μήνες (παρεμπιπτόντως σκέφτηκα πως δεν -έχω δει να- κυκλοφορούν πια, εδώ και μερικά συνέδρια, τα βιβλιαράκια που κάλυπταν το ενδιάμεσο διάστημα -την αντίστοιχη ολυμπιάδα- πχ από το 17ο στο 18ο Συνέδριο, από το 18ο στο 19ο, κοκ).

Προς το τέλος της ομιλίας, ένα παιδικό μπαλόνι έφυγε στον ουρανό, θυμίζοντας κάτι από Μίσα και τελετή λήξης της Μόσχας.
Ενώ εξίσου συγκινητικό ήταν να βλέπεις στην ομιλία όρθιους κάνα δυο σφους με σπασμένα πόδια (σαν βετεράνους πολέμου) και δεκανίκια. Παρεμπιπτόντως, η πατερίτσα είναι κάτι σαν το θηλυκό του πατερούλη, στήριγμα κι αποκούμπι στα δύσκολα...

Σκέψου να 'ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο
και να 'σουν το πιόνι...

Από την υπόλοιπη βόλτα, συγκράτησα τη γωνιά για τα λίγο μεγαλύτερα παιδάκια, δίπλα στον παιδότοπο, με το φοβερό όνομα "μικρόκοσμος" -που έχει κι ωραίους πολιτικούς συνειρμούς, με μια δόση αυτοσαρκασμού. Τη γωνιά του σκακιού, για όλες τις ηλικίες και διαστάσεις. Και τη γωνιά της ιστορίας, όπου πετύχαμε ένα μικρό βίντεο-ντοκιμαντέρ και στο τέλος ερωτήσεις κατανόησης πάνω στο βίντεο, με την ιστορική εικόνα της κόκκινης σημαίας στο Ράιχσταγκ.
-Γιατί έγινε τόσο γνωστή αυτή η φωτογραφία;
-Κυρία να πω, να πω, να πω; Κυρία, κυρία, κυρία...
Κι είναι στη μικρή, ανέμελη ηλικία, που λογικά δε θα έχουν ακούσει κάτι για τα δυο ρολόγια (κείμενο επ' αυτού προσεχώς).

Γιατί έγινε διάσημη παιδιά αυτή η φωτογραφία;

Με κέρδισε επίσης το κουίζ στο περίπτερο για τα ναρκωτικά, όπου η κρίσιμη τελευταία ερώτηση έλεγε:
Ποιος ποιητής έγραψε το στίχο "χασίσι αν θες μετά χαράς, μα όχι λευτεριά".
Α. Ο Καρυωτάκης. Β. Ο Σεφέρης Γ. ο Κώστας Βάρναλης
Κι αφού απάντησαν το γάμα κι οι δύο παίκτες και περιμέναμε για το τυπικό την επιβεβαίωση, η συντρόφισσα-παρουσιάστρια (που το 'χε γενικά) το έριξε στην πλάκα.
Ε, στο φεστιβάλ της ΚΝΕ είμαστε, τι άλλο θα ήταν...

Την ίδια στιγμή στη μαθητική σκηνή, έπαιζε η μπάντα του ΚΕΘΕΑ με τη Γιώτα Νέγκα, που ήταν προσθήκη της τελευταίας στιγμής στο πρόγραμμα και είπε πολύ ωραία το Soldier of Fortune, σε κάτι τελείως διαφορετικό από ό,τι μας είχε συνηθίσει.

Στη λαϊκή και τον Πετρολούκα, πέτυχα ένα τραγούδι με... παραδοσιακό, αντισεξιστικό στίχο, που έλεγε για "τα παιδιά μαζί με τα κορίτσια". Love sex, hate sexism, που έλεγε και το μπλουζάκι των Αυστριακών.
Κι έστρωσε το έδαφος για τον Ζαραλίκο στη μαθητική, που εξηγούσε γιατί δεν είναι σεξιστικό το "αγάπη μόνο ρε μουνιά". Άσε που το "μόνο" δηλώνει αποκλειστικότητα, "μόνο ΑΕΚ", "μόνο ΚΚΕ", κτλ. Ενώ πιο πριν ανέλυε ότι "πούστης είναι αυτός που κόβει συντάξεις και μισθούς", πχ ο Αντώνης Σαμαράς κι όχι ο Τρύφωνας.

Κι είπε ένα σωρό άλλα, παλιά και καινούρια. Για τη γειτόνισσά του που δεν ψήφισε Σύριζα αλλά Αλέξη (όπως η Πάολα στο δικό της μυαλό ψήφιζε Αλέκα) και δεν εμπιστεύεται τα δωρεάν φάρμακα της Κούβας, γιατί το τζάμπα δε (θα) είναι καλό. Κι άντε να πείσεις εσύ για την αλήθεια τον κόσμο, που έχει εθιστεί στο ψέμα και τη διαφήμιση.

Για τη Χαρά από το κοινό, που θα καθόταν στο ΓΓ, που είναι εργάτης στο κρεβάτι, οκτάωρο και "η φάμπρικα, η φάμπρικα δε σταματά".
Για το "μπάφος και επανάσταση" στην πλατεία των αγανακτισμένων. Και το δημοψήφισμα όπου έγινε το "όχι", "ναι" και το 39% πλειοψηφία, αλλά εμείς που είμαστε κολλημένοι και σταλινικοί δεν καταλαβαίνουμε πώς λειτουργεί η αστική δημοκρατία.
Για τον Κουβέλη που έγινε υπουργός δικαιοσύνης το 89' κι αντί για τον Ανδρέα δίκασε τα πάμπερς.
Για τα παιδιά του γηπέδου που πρέπει να τα έχουμε από κοντά και να μην τα χαρίζουμε στους άλλους
Και για τα κανονικά παιδιά που μαθαίνουν από μικρά πως όταν χτυπάνε στο τραπεζάκι περπατώντας, δε φταίνε αυτά, αλλά το "κακό τραπεζάκι", οπότε άντε μετά να μάθουν να κάνουν αυτοκριτική.

Κάπου στο ενδιάμεσο είπε επίσης ότι αφού μας συμπεριφέρονται λες και είμαστε εξαρτημένοι, ας εξαρτηθούμε κι εμείς -κάτι που έχει και πολιτικές προεκτάσεις. Λες να είναι και ο Ζάραλος ένας... "οποτουρνίστα" -όπως το έγραψε κατά λάθος στο βίντεο; Ευτυχώς ήταν όμως κάνα τριχίλιαρο κόσμος, μες στο νερό (σχεδόν κυριολεκτικά για κάποιους που σκαρφάλωναν στα κάγκελα δίπλα στη λίμνη), οπότε οι περισσότεροι ήταν μακριά από την οθόνη και δεν το είδαν.

Το πρόγραμμα τελείωσε κατά τις τρεις -ενώ προχτές ο Φάκαρος το πήγε ως τις τέσσερις, με ικαριώτικα ωράρια και προγραμματισμό.
Αλλά έχουν μείνει ένα σωρό άλλα, τα οποία δεν μπόρεσαν να μπουν. Οπότε θα χρειαστεί ένα ακόμα κείμενο αποτίμησης και "παραλειπόμενων" με όσα δε χώρεσαν.