Κουβάρι παντός καιρού

Ας επιχειρήσουμε αρχικά να ξετυλίξουμε το κουβάρι της επικαιρότητας των τελευταίων ημερών, που έχει το δικό της ενδιαφέρον.

Χτες έσκασε η είδηση της πιθανής σύλληψης του Μαρινάκη, επειδή παραβίασε τους περιοριστικούς όρους που του είχαν τεθεί (να μην ασχολείται δηλ ενεργά με το ποδόσφαιρο) για την υπόθεση της οργάνωσης εγκληματικής συμμορίας στο "όμορφο, ηθικό κι αγγελικά πλασμένο" ελληνικό ποδόσφαιρο. Η κατηγορία βέβαια δε συνιστά αυτομάτως ενοχή, αλλά είναι κι αυτή ένα μέτρο για την τάξη και το ξεκαθάρισμα που επιβάλλει η κυβέρνηση τόσο στο ποδοσφαιρικό, όσο και στο τηλεοπτικό τοπίο. Τόση κάθαρση είχαμε να δούμε από την εποχή Κοσκωτά στον Ολυμπιακό.

Τα συριζοτρόλ πάντως μπορεί να βγουν με την αήττητη γραμμή: και του τα πήραμε (για την άδεια) και τον κλείσαμε μέσα. Κερδάμε αδέρφια! Αν και δεν είναι καθόλου σίγουρο πως θα δούμε τελικά το Μαρινάκη με χειροπέδες -έστω κι ως προφυλακιστέο. Εδώ μικρότεροι παίκτες-μπουμπούκια, όπως ο Μπέος, κυκλοφορούν σήμερα ελεύθεροι ή και ως τοπικοί άρχοντες (αποδεικνύοντας πόσο καλά λειτουργεί το σωφρονιστικό μας σύστημα). Φυλακή ημίχρονο - δήμαρχος τελικό.

Το 'βλεπες, το 'παιξες; Κι αν τα βλέπεις, γιατί παθιάζεσαι με σώβρακα και φανέλες; Κι αν πούμε ότι είναι μικρόβιο, που κόλλησες μικρός, πριν αποκτήσει αντισώματα η συνείδησή σου, γιατί συγχέεις την καψούρα και την "υγιή αρρώστια" για την ομάδα, με τον πρόεδρα; Άλλο η καζούρα κι ο χαβαλές κι άλλο να πορώνεσαι για τον (κάθε) Μαρινάκη και τα συμφέροντά του. Κι αν έχεις ξενερώσει, τότε γιατί ψάχνεις υποκατάστατα του χαμένου πάθους σου στον τζόγο;

Εν τω μεταξύ, τις τελευταίες μέρες, έχει γίνει ένας μικρός χαμός με μια έρευνα στη Βρετανία που αποδεικνύει (;) πως οι δεξιοί, συντηρητικοί τόρηδες έχουν καλύτερες σεξουαλικές επιδόσεις ή τέλος πάντων απολαμβάνουν περισσότερο τη σεξουαλική τους ζωή. Με άλλα λόγια δηλ (μας) πηδάνε καλύτερα. Κι αυτό είναι πολύ λογικό, αφού τόσα χρόνια δεμένοι στην καρέκλα της εξουσίας, κάτι παραπάνω έχουν μάθει από πήδημα. Ιδίως όταν το αντίπαλο "αριστερό" δέος είναι οι εργατικοί του Κόρμπιν (ή και του Μπλερ ακόμα) κι όσοι τους στηρίζουν χωρίς αυταπάτες.

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και κάποια ειδικά ευρήματα της έρευνας, ως προς τις ιδιαίτερες προτιμήσεις κάθε ομάδας ψηφοφόρων. Οι δεξιοί φαντασιώνονται, λέει, σεξουαλική επαφή με αθλητή-αθλήτρια, πιθανότατα επειδή τη βρίσκουν (γκαβλώνουν που λέμε και στη ΛΔ του βορρά) με την αριστεία, την επιτυχία και την εξουσία, που είναι άριστο αφροδισιακό, κι όχι με τα κοινά, θνητά ανθρωπάκια που απαρτίζουν την πλέμπα.

Οι φιλελεύθεροι είναι τόσο απελευθερωμένοι που γουστάρουν το δέσιμο, μεταφέροντας βασικά στο σεξουαλικό τομέα την κοσμοθεωρητική τους αντίληψη περί ελευθερίας, που αφήνει ελεύθερη μόνο την καταπίεση και την εκμετάλλευση, καλώντας τους υπόλοιπους να υποταχθούν οικειοθελώς στα βίτσια των ισχυρών.
Let's play masters and servants.

Όσο για τους Εργατικούς -και όσους "παρά φύσιν" τους θεωρούν αριστερούς και συμμαχούν μαζί τους, χωρίς να μένουν σε αθώα πολιτικά φλερτ- αποδεικνύονται κάπως σαν τον νευρικό εραστή του Γούντι Άλεν και μένουν ανικανοποίητοι, χωρίς να ξέρουν πώς ακριβώς να τη βρουν, αφού περνάνε υπαρξιακή κρίση. Ποιος είμαι; Πού πάω; Πού βαδίζει η αριστερά κι η σοσιαλδημοκρατία στις μέρες μας; Γίνομαι ομοφοβικός όταν καβγαδίζω με τους δεξιούς -αφού κατά βάθος λέμε ακριβώς τα ίδια, με άλλο περιτύλιγμα;

Κι οι κομμουνιστές κύριε; Αυτοί είναι είδος υπό εξαφάνιση (στην έρευνα και τη Βρετανία γενικώς), οπότε θα μπορούσε να ισχύει το "πηδάτε, γιατί χανόμαστε" και βασικά μεταξύ μας, όχι γιατί είμαστε σεχταριστές, αλλά για να αναπαραχθεί το είδος μας.

Κατά τα άλλα, κάποιοι σφοι έχουν επηρεαστεί από το σύνδρομο της ήττας, που τους κομπλεξάρει και σε άλλα πράγματα, το δέος μπροστά στην εξουσία και το μεγάλο (επαναστατικό) πήδημα. Ενώ άλλοι αρκούνται να τον έχουν (τον επαναστατικό ζήλο) μεγαλύτερο από τους άλλους -κι ας μην πηδήξουν ποτέ. Συμβαίνουν αυτά μετά από μια ήττα...

Τρίτος και τελικός γύρος η Μακρόνησος. Αρχικά η εκδήλωση (ομιλία, συναυλία, προσκύνημα, κτλ) ήταν να γίνει την Κυριακή (ή μήπως το Σάββατο;). Αλλά οι μετεωρολογικές προβλέψεις ήταν κάπως δυσοίωνες κι έτσι μεταφέρθηκε για χτες, Τρίτη. Το αποτέλεσμα ήταν γνωστό από πριν, σα σιδερένια νομοτέλεια. Το Σ/Κ τα συννεφάκια έκοβαν απλώς βόλτες στον ουρανό και προπονούνταν για τη μεγάλη (χτεσινή) μέρα. Εντάξει, άλλο να είσαι κόμμα παντός καιρού κι άλλο να κλείνεις ραντεβού με την γκαντεμιά. Ελπίζω τουλάχιστον να κλείσαμε ανακωχή με τα στοιχεία της φύσης για τις μέρες του Φεστιβάλ -όπου θα έχουμε και drone.

Ούτως ή άλλως βέβαια, μια μαζική μετάβαση για προσκύνημα στη Μακρόνησο είναι εξ ορισμού συγκινητική, σε βαθμό που να δακρύσει κι ο ουρανός. Κι ας μην υπήρχε το μενού των εξόριστων, για να μπούμε καλύτερα στο κλίμα, όπως σε εκείνο το event-happening κάτι μικρόνοων με μεγάλη τσέπη κι αντίστοιχο θράσος. Και δε συγκρίνεται βέβαια με το δράμα που πέρασαν οι καναλάρχες, έγκλειστοι στο κτίριο της Καλλιθέας, αλλά χωρίς μακρονησιώτικο μενού. Εκτός κι αν το έκαναν κι αυτό η ΔΦΑ και ο... "μάγκας Αλέξης" στο Μαρινάκη, που του έχουν κάνει τα μούτρα κρέας -και δεν εννοώ το μπιφτεκόμουτρό του με τις τρίχες.

Κανονικά, όλα αυτά θα ήταν απλώς εισαγωγικά για το κυρίως θέμα και την προχτεσινή εκδήλωση της ΚΟ Βιομηχανίας με την Αλέκα, σχετικά με το τρίπτυχο: καπιταλιστική κρίση, ιμπεριαλιστικός πόλεμος, επαναστατική κατάσταση. Αλλά αυτό θα είναι πιθανότατα το θέμα του αυριανού σημειώματος.

Εν είδει πρόγευσης, σημειώνω απλώς μια αποστροφή από την ομιλία της Αλέκας, όπου εξέταζε το ζήτημα (και το γνωστό προβληματισμό) αν το επαναστατικό κίνημα είναι σε θέση να τα βγάλει πέρα στις μέρες μας, που οι κυρίαρχες τάξεις έχουν στα χέρια τους εξελιγμένα τεχνολογικά μέσα στην υπηρεσία της καταστολής του λαϊκού κινήματος.
Εδώ έχουνε τα drone, εδώ έχουνε... αυτά που ξέρετε, τη νέα τεχνολογία του πολέμου.

Εντάξει, άμα είναι τα drone το ζήτημα, έχουμε κι εμείς. Όχι σαν τους άλλους, που έχουν χάσει το... αεροπλανάκι της ΕΤΕ...