Το ΠΑΣΟΚ είναι...

Το χτεσινό κείμενο για το σωφρονιστικό σύστημα της ΕΣΣΔ μπορεί να μην είχε πολλά σχόλια, αλλά προκάλεσε δύο τουλάχιστον περιπτώσεις ανάδρασης, απευθείας προς την κε του μπλοκ:

-Μία του (δικού μας) Regimiento που σημείωσε σωστά (όπως κι άλλοι αργότερα) πως ο τίτλος της ανάρτησης είναι λίγο παραπλανητικός, γιατί αναφέρει το ποινικό κι όχι το σωφρονιστικό σύστημα της ΕΣΣΔ. Έλα όμως που αυτός ήταν ο τίτλος της σχετικής υποενότητας στο βιβλίο του Γκίκα...
-Κι άλλη μία, πιο βαρυσήμαντη, του Λαϊκού Στρώματος, που αρνείται να δεχτεί την ισπανική προφορά του Ρεχιμιέντο και το λέει κάθε φορά Ρετζι(μιέντο), θυμίζοντάς μου το Ρέτζι Μίλερ. Και όταν είδε το χτεσινό κείμενο, με το ημερολόγιο να γράφει 3 του Σεπτέμβρη, μου είπε καλοπροαίρετα:
-Τι μ-λ-κίες είναι αυτές; Γιατί δεν έγραψες κάτι για το ΠαΣοΚ;
Έχουν δίκιο κι οι δύο. Συνεπώς έχουμε και λέμε -έστω και με μια μέρα καθυστέρηση.

Το ΠαΣοΚ είναι κάτι σαν τον υπαρκτό σοσιαλισμό, αν και ο δικός του είναι απλή συνωνυμία -καμία σχέση με σοσιαλιστικές επαναστάσεις και κοινωνίες. Θα έπρεπε δηλ να έχει ένα θεωρητικό σαν τον Σουσλόφ, να μιλήσει για το υπαρκτό ΠαΣοΚ, σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα γενόσημα που μιλούν για αυτό, σαν αυτό, το υποκαθιστούν ενίοτε, αλλά δεν είναι ΠαΣοΚ.

Σήμερα βέβαια το ΠαΣοΚ μοιάζει με το ρεφρέν του Παπακωνσταντίνου (ένας είναι ο Παπακωνσταντίνου).
Δεν υπάρχεις κι είσαι εδώ.
Το σημερινό φερώνυμο ΠαΣοΚ αργοσβήνει, αλλά αντιστέκεται σθεναρά στην ολική εξαφάνιση, επιβεβαιώνοντας πως κακό σκυλί ψόφο δεν έχει. Και το παλιό καλό ΠαΣοΚ, μια οφθαλμαπάτη της μνήμης σαν τον (εξιδανικευμένο έως ανύπαρκτο) παλιό καλό καιρό, δεν υπάρχει κι όμως είναι ακόμα εδώ, σε διάφορες μορφές και πολιτικές συσκευασίες.

Το ΠαΣοΚ είναι... η πρώτη λέξη του Τσαούση (με το φιλελέ ατακαδόρο Βαϊμάκη) στην ιστορική επανασύνδεση του Fight Club (που επιστρέφει σε καθημερινή βάση, με κίνδυνο να ξεφτίσει ο μύθος του). Μια λέξη που περιλαμβάνει τα πάντα, ΠαΣοΚ. Μόνο...

(σημείωση για Fight-Clubάδες.
1. Το ότι ο Βαϊμάκης είναι φιλελές, είναι αντικειμενικό, όχι υποκειμενική κρίση. Αυτό δεν αναιρεί το ότι είναι αναμφισβήτητα έξυπνος και χαρισματικός ατακαδόρος.
2. Ο κίνδυνος της απομυθοποίησης φωλιάζει κυρίως στις δικές μας, γιγαντωμένες από τη στέρηση, προσδοκίες. Αλλά η επανασύνδεση ήταν ιστορική και πολλά υποσχόμενη, ή μάλλον εγγύηση ότι θα αποτελέσει εξαίρεση στον κανόνα του ξαναζεσταμένου φαγητού)

Το ΠαΣοΚ είναι αναμφισβήτητα το σημερινό πρωτοσέλιδο του Χωνιού, με τους ήρωες με τα κολάν, όπως πολύ εύστοχα τους βάφτισε το blog Στρυχνίνη, που τα παίρνουν υποτίθεται από τους πλούσιους για να τα δώσουν στους φτωχούς. Σιγά παιδιά, μη σκίσετε κανένα κολάν, μαζί με τους καναλάρχες. Όπως το ΚΟΛΑΝ-TV του Σπύρου Παπαδόπουλου, από τους Απαράδεκτους.

ΠαΣοΚ είναι το δημόσιο του 80', η άλωση του κρατικού μηχανισμού και των συνειδήσεων, η ιταλική ταινία Quo Vado (που νομίζω θα ήταν καλύτερα, για την περίσταση, να μεταφραστεί ελεύθερα ως "πού βαδίζουμε") με τον τύπο που ονειρευόταν από μικρό παιδί να μπει στο δημόσιο. Μια ταινία που βλέπεται πολύ ευχάριστα -τόσο στην Ιταλία, όσο και στην Ελλάδα, όπου είμαστε ούνα φάτσα ούνα ράτσα, όλοι οι Νότιοι μια γενιά- αν δεν τη δούμε πολιτικά. Κι αν τη δούμε έτσι -που είναι εκ των ων ουκ άνευ για μας- είναι ίσως η πιο αστεία αντιδραστική ταινία των τελευταίων ετών.
Αλλά αυτό είναι το θέμα μιας άλλης ανάρτησης.

ΠαΣοΚ είναι η αθλητική 3η Σεπτέμβρη κι η επέτειος του τελικού της Σαϊτάμα, που τον ξεχάσαμε όπως την Αλεζία μετά τη Ζεργκόβια. Το Βατερλό (ή μάλλον η Αλεζία) απέναντι στους Ισπανούς -που έκτοτε λατρεύουμε να τους μισούμε- γιατί κόντρα στους Αμερικάνους καταναλώσαμε παραπάνω τύχη, εύστοχα σουτ και μαγικό ζωμό, από όσα παράγουμε. Και ήρθε στο τέλος ο λογαριασμός...

-ΠαΣοΚ είναι κι η επέτειος της 1ης Σεπτέμβρη, με το νόθο δημοψήφισμα για την επάνοδο του βασιλιά (όταν οι πιέσεις αφορούσαν την ίδια τη βιολογική σου ύπαρξη κι όχι τις καταθέσεις που δεν έχουμε). Όπου η τρομοκρατία χτύπησε πρωτίστως τους κομμουνιστές, το κέντρο ευθυγραμμίστηκε ως συνήθως με τη μαύρη αντίδραση κι όλο αυτό το καρπώθηκε αναδρομικά το ΠαΣοΚ, που... έβαζε τέλος στο κράτος της δεξιάς.

-ΠαΣοΚ είναι αυτό που πόσταρε ο Γκαθ στο τούιτα...

Χωρίς περαιτέρω λόγια...

-ΠαΣοΚ σύγχρονο και μεταμοντέρνο είναι οι φοβεροί πανηγυρισμοί των οπαδών του για τη νίκη του ΓΑΠ το 09'.
Κι η ακόμα πιο σύγχρονη μετεξέλιξή τους, με εναλλακτικά τρίλεπτα βιντεάκια σαν κι αυτά.
Βασανίζομαι...









ΠαΣοΚ είναι να πιστεύεις πως τα πράγματα αλλάζουν με εκλογές και μεταβατικά υποκατάστατα, που κόβουν δρόμο. Η συνδικαλιά, που ο Άθλιος στην καταπράσινη (πολιτικά) Κρήτη έμαθε να αποκαλεί πασοκιά. Ο μεταμοντέρνος πληθυντικός στα κινήματα, που υποκατέστησαν το εργατικό (ή έστω το λαϊκό, με την ταξική του έννοια). Έγιναν πολλά, θεματικά, εναλλακτικά. Και θυμίζουν το σλόγκαν της διαφήμισης.
Κινήματα υπάρχουν πολλά. ΠαΣοΚ μόνο ένα.