Και τούτος ο Σεπτέμβριος τη λευτεριά θα φέρει

Υποταγή ή αντεπίθεση; Σουβλάκι ή λουκάνικο; Λουκουμάδες με μέλι ή με σοκολάτα; Νεανική ή λαϊκή σκηνή; Χειμερινοί κολυμβητές ή Πέγκι Ζήνα στη ΔΕΘ;
Αυτά είναι μερικά από τα πραγματικά διλήμματα της ζωής, με τα οποία σε φέρνει αντιμέτωπο του Φεστιβάλ της οργάνωσης.

Όπως έχει αναλυθεί από τους κλασικούς, η δεύτερη μέρα του Φεστιβάλ έχει μεταβατικό χαρακτήρα, χωρίς τον ενθουσιασμό της πρώτης ημέρας και τη γλυκιά μελαγχολία (λίγο πριν την κορύφωση) της τελευταίας. Κάτι που μας δίνει την ευκαιρία για μια αναλυτική περιγραφή του χώρου, που θα ζήλευε κι ο μαιτρ του είδους, Δημήτρης Χατζηγεωργίου.

So, first of all. Η οργάνωση χρησιμοποιεί τη μεγαλύτερη έκταση του στρατοπέδου Παύλου Μελά, αλλά υπάρχει κι άλλος χώρος, που φιλοξενεί κάθε Ιούνη τις Αναιρέσεις. Γιατί, όπως (δε) συμφώνησε και η λαϊκή πτέρυγα του (πάλαι ποτέ) αριστερισμού, το εξωκοινοβούλιο, ακόμα και όταν αντιγράφει μια δική μας ιδέα (της μετακίνησης), πρέπει να βρίσκει πάντα μια λεπτομέρεια για να διαφοροποιηθεί.

Υπάρχουν δύο είσοδοι στο χώρο. Μία από την πλευρά της λαϊκής σκηνής κι η βασική από τη Λαγκαδά, που είναι κρυμμένη πίσω από ένα λόχο καντίνες (εκτός από την Πέμπτη, που προτίμησαν την Τούμπα Λίμπρε). Κι όπου χτες πρέπει να ήταν περιφρούρηση το Γκεκούδι ή μάλλον ο γιος του (ο γιος του Γκέκα, ο γιος του γιου του Γκέκα, που έλεγε κι ένα κείμενο στη Γλώσσα μας, στο δημοτικό). Αλλά ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος από τις φωτογραφίες. Ενώ ακριβώς μετά την είσοδο, δίπλα στα σουβλάκια (που είναι στρατηγική θέση) ήταν ο Απέθαντος, που είναι ο πλέον πρόσφατος κρίκος στην αλυσίδα της bloggerομάνας Θεσσαλονίκης.

Αν αγνοήσεις τις καντίνες και τα σουβλάκια, ακολουθώντας τη μυρωδιά από τους λουκουμάδες, όλο ευθεία κι αριστερά, περνάς από μια σειρά ενδιάμεσους σταθμούς -που δεν μπορούν να ταυτιστούν με τα στάδια, παρά το μεταβατικό χαρακτήρα της ανάρτησης και της ημέρας.

Αρχικά, ο γραφικός πάγκος με τις φατσούλες των κλασικών σε διάφορες εκδοχές: αφίσες, μπρελόκ, μπλουζάκια και ποτήρια-κούπες. Που αν είχαν και κάποιο τσιτάτο, θα ταίριαζε γάντι και το ρεφραίν: θα σπάσω κούπες, με τα λόγια που 'πες. Κι όπου όσοι ντρέπονται ή νιώθουν ότι παλιμπαιδίζουν, λένε πως δεν είναι αυτό που νομίζεις και ότι παίρνουν δωράκι για κάποιον άλλο κι όχι στον εαυτό τους.

Στον πάγκο της Σύγχρονης Εποχής, με τη φρέσκια ΚΟΜΕΠ (και την ανανέωση των συνδρομών, που προσφέρει κι ένα βιβλίο δώρο), τη διαφορά την έκανε μια καινούρια έκδοση, που δεν ήταν δική μας, με τον προλεκάλτ τίτλο: μπαμπά γιατί οι κομμουνιστές δε συμμετέχουν σε αστικές κυβερνήσεις; Όπου ο συγγραφέας (που όπως καταλαβαίνει κανείς από το βιογραφικό του, δεν έχει δώσει βιογραφικό στο κόμμα, αλλά είναι γερή, κομμουνίζουσα επιρροή) εξηγεί με απλά επιχειρήματα διάφορα ζητήματα, όπως θα το έκανε στη μικρή του κόρη. Και πείστηκε να προχωρήσει στην αυτοέκδοσή του, μετά από παρότρυνση όσων σφων και συναγωνιστών διάβασαν τις σημειώσεις του, σε μια πρώτη εκδοχή του βιβλίου.

Στο περίπτερο του Αλφειού, μπορούσε να βρει κανείς μεταξύ άλλων το τελευταίο τεύχος του HUMBA -που πρέπει δυστυχώς να ακρίβυνε- με εξώφυλλο τη σοβιετική ποδοσφαιρική ομάδα κι ένα ένθετο για τους Ολυμπιακούς του Ρίο. Κι αυτό έδωσε την αφορμή για μια γόνιμη, ποιοτική συζήτηση με διακεκριμένους νομικούς για την κάρτα φιλάθλου, το φακέλωμα και το υψηλό επίπεδο της Σούπερ Λιγκ, που συναρπάζει τα πλήθη.

Στα δεξιά ήταν ο παιδότοπος, που είχε και τραπεζάκι του πινγκ-πονγκ, κι όταν βάλει και air-hockey (ή όπως αλλιώς λέγεται αυτό το πράγμα) δε θα ξεκολλάν λεπτό από εκεί τα παιδιά κάθε ηλικίας. Άσε που ακούσαμε, στα πλαίσια μιας παιδικής παράστασης, λίγες νότες από το Eye of the tiger. Και όπως είπε σκωπτικά ο Sniper, αυτό ήταν ό,τι πιο ροκ θα ακούγαμε στο Φεστιβάλ.
Όχι ρε, αφού ήταν κι οι Μπλε...

Στο βάθος ήταν το μαθητικό στέκι και το παιχνίδι ερωτήσεων-κουίζ, προσαρμοσμένο στη θεματική κατηγορία "ναρκωτικά" -γι' αυτό δεν είχε καμία ερώτηση από το Κομμουν-τρίβιαλ. Είχε όμως αυτήν την ερώτηση:
Ποια νεολαία ανέλαβε πρώτη δράση ενάντια στα ναρκωτικά;
Α. η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ       Β. η ΟΚΝΕ (πρόδρομος της ΚΝΕ)       Γ. η νεολαία ΠΑΣΟΚ
που λύγισε και τους πιο δυνατούς παίκτες με τη δυσκολία της. Πραγματική σπαζοκεφαλιά.
Κι άλλη μία, όπου η παρουσιάστρια χρειάστηκε βοήθεια, για να διαβάσει σωστά την "αλόε βέρα" και τα... "νουφάρα", γιατί δεν είχαν τόνο.

Λίγο αργότερα, ο προτζέκτορας στο χώρο έπαιζε ένα βιντεάκι για τα αναβολικά στον αθλητισμό και τη Φλόρες Γκρίφιθ Τζόινερ, που έζησε λιγότερο από τα ρεκόρ της και είχε τόσο μακριά νύχια, για να... Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.

Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι όμως ήταν οι εκθέσεις για τα 70χρονα του ΔΣΕ και για τους αλύγιστους της ταξικής πάλης (στις φυλακές και τους τόπους εξορίας-βασανιστηρίων), με τα πολύ ενδιαφέροντα εκθέματα, τα προσεγμένα ταμπλό και τους καλά διαβασμένους συντρόφους, που προσφέρονταν να σε ξεναγήσουν στο χώρο. Αλλά στην έκθεση για το ΔΣΕ, έπρεπε να (μπορείς να) διαβάζεις τα χείλη των σφων, λόγω της δυνατής μουσικής κι έτσι επικεντρώσαμε στην άλλη. Όπου μεταξύ πολλών και συγκλονιστικών άλλων, μπορούσε να διαβάσει κανείς λεπτομέρειες για τα εξής:

-τα στιχάκια που ενέπνευσαν τον τίτλο της ανάρτησης
υπομονή κι υπομονή, καρτέρει και καρτέρει
και τούτος ο Σεπτέμβριος τη λευτεριά θα φέρει
-τα επαναστατικά μακεδονικά τραγούδια που έλεγε η Μίρκα Γκίνοβα ή αλλιώς Ειρήνη Γκίνη (η πρώτη γυναίκα που εκτέλεσαν οι μοναρχοφασίστες), καθώς οδηγούνταν στο απόσπασμα.
-τη μικρότερη πολιτική κρατούμενη, που ήταν μόλις 12μισι χρονών και δε μαρτυρούσε την παρέα της, για να μην περάσουν κι οι φίλοι-σύντροφοί της, όσα πέρασε κι η ίδια.
-την επιστολή δυο μικρών κοριτσιών στον εξόριστο πατέρα τους, όπου του εξιστορούσαν τα βάσανά τους και τον ρωτούσαν πού είναι αυτή η Γυάρος και δεν μπορεί να έρθει...
-το άτυπο πανεπιστήμιο των κομμουνιστών στην Ακροναυπλία, όπου υπήρχε ολόκληρο πρόγραμμα σπουδών -σαν κι αυτό που θα ξεκινήσει σε λίγο καιρό στο Λαϊκό Πανεπιστήμιο, στην Αθήνα.
-το κασετοφωνάκι του Χαρίλαου, που κατέγραψε και διέσωσε κάποιες σπάνιες, μουσικές συνθέσεις. Και την κατάσταση που βίωσαν οι εξόριστοι της χούντας, έχοντας να αντιμετωπίσουν όχι μόνο τους διώκτες τους, αλλά τη διάσπαση του κόμματος και τη διαλυτική δράση του οπορτουνισμού, που δυσκόλευε ακόμα και την ενιαία υλοποίηση κάποιων συλλογικών αποφάσεων-διαμαρτυριών των κρατούμενων του στρατοπέδου.

Ας κρατήσουμε μερικές πινελιές για το αυριανό σημείωμα, για να πούμε κάποια πράγματα και για το χτεσινό πρόγραμμα. Που αυτή τη φορά ήταν χορταστικό και κράτησε τουλάχιστον ως τις τρεις που φύγαμε. Και ο κόσμος που ήρθε ήταν σαφώς περισσότερος, χωρίς να πλησιάσει πάντως το ιστορικό υψηλό άλλων βραδιών-χρονιών. Κι όπως τον έβλεπες από μακριά στο χώρο της κεντρικής σκηνής, υπήρχε ένας σχηματικός διαχωρισμός: αυτοί που κάθονταν προς τη σκηνή, και αυτοί που κάθονταν προς τη ταβέρνα. Η αντίθεση μεταξύ πνευματικής και συμβατικής τροφής (αν και μόνο συμβατικοί δεν ήταν φέτος οι λουκουμάδες και τα σουβλάκια). Κι ανάμεσά τους το κενό, σαν κι αυτό που νιώθει στην κοιλιά του ο σφος Οβελίξ και πρέπει να το γεμίσει, γιατί νηστικό αρκούδι δε χορεύει.

Αλλά όταν βγήκε η Γλυκερία, χόρεψε όλος ο ντουνιάς. Κι είχε γούστο να την ακούς να λέει "δικό σας..." και ο λαός από κάτω να συμπληρώνει "κανείς εδώ δεν τραγουδά, κανένας δε χορεύει", ενώ χόρευαν και τραγουδούσαν όλοι. Κι η Γλυκερία -που το 'χει γενικά- μπορούσε να τους χορεύει ως το πρωί.

Στη νεανική-μαθητική σκηνή ήταν οι Kazoo, που δεν είναι καν (Βασίλης) Καζούλης. Και δεν είπαν τη Φανή, αλλά ένα μεταμοντέρνο κράμα σκα με ικαριώτικα και ζωναράδικα. Ενώ σε κάποια φάση, σήκωσαν και τα χέρια σε στιλ Ρίκι Μάρτιν, αλέ-αλέ-αλέ (και όλα αυτά, μες σε δέκα λεπτά). Αλλά η πραγματική είδηση ήταν πως η μπλε τύπισσα δεν ήταν παν-σεληνιασμένη ως συνήθως κι αρκέστηκε σε ένα σχόλιο "ακόμα χούντα έχουμε" και μερικά κρύα αστεία ανάμεσα στα τραγούδια. Αλλά δεν είμαι σίγουρους αν αυτό ανακούφισε ή απογοήτευσε τους φανατικούς της θαυμαστές.

Στη λαϊκή σκηνή, οι χειμερινοί κολυμβητές προβληματίστηκαν από τον ανταγωνισμό που είχαν από την Πέγκι Ζήνα στη ΔΕΘ. Και τους διαδέχτηκε ο Αγάθωνας, που ήταν ορεξάτος και κουρδισμένος να το πάει ως την ανατολή του ήλιου.

Πιο πριν, ήταν η συζήτηση με Ζαριανόπουλο και Σιδηρόπουλο, που (για την οικονομία του χρόνου) δεν είχε συζήτηση με το κοινό και (για την οικονομία του χώρου) δε θα την αναπαραγάγω, έστω στα βασικά της σημεία. Όπως είπε εξάλλου ο Ζαριά, είναι αρκετά δύσκολο να συμπυκνώσεις σε μια παρέμβαση όλη την επικαιρότητα. Άλλο αν έκανε αυτό ακριβώς στη συνέχεια, πιάνοντας από τους σεισμούς της Ιταλίας, μέχρι την (αλληλ)εξάρτηση της Γερμανίας από το ρωσικό φυσικό αέριο.

Στα αξιοσημείωτα, συμπεριλαμβάνω τα αεροπλάνα, που έπιαναν διάδρομο ακριβώς από πάνω μας για να προσγειωθούν στο Μακεδονία, και πετούσαν τόσο χαμηλά, που προς στιγμήν νόμιζα πως ήταν δικά μας drone. Αλλά τελικά όχι, δεν έχει εξελιχθεί ακόμα τόσο πολύ το αεροπλανάκι της ΕΤΕ.
Και το έντονο λαϊκό στοιχείο, με την έκδηλη παρουσία, όπως φαίνεται κι από το παρακάτω στιγμιότυπο με την γκλίτσα, που απαθανάτισε η μοβομαλλούσα σφισσα (που σε αντίθεση όμως με τον Ντένις Ρόντμαν δεν έχει επισκεφτεί ακόμα τη ΛΔ της Κορέας).

Σήμερα πάμε για γκρανκινιολικό, χιτσκοκικό φινάλε, όπως θα έλεγε κι ο Δημήτρης, καθώς υπάρχουν τρία ζητήματα προς αντιμετώπιση.
-Η απεργία των αστικών λεωφορείων (που είναι ίσως οξύμωρο να λέγονται αστικά, εφόσον μετα-φέρουν το λαό), με το κόμμα να βάζει λεωφορεία σε κάθε περιοχή.
-Η φήμη ότι αρρώστησε ο Μαργαρίτης, που παίζει σήμερα στη λαϊκή. Έχουμε βέβαια κι άλλο Μάργκαρετ να βάλουμε στη θέση του, αλλά δεν ξέρω αν είναι καλλίφωνος και τι ρεπερτόριο έχει.
Και ο Φίλιππος Πλιάτσικας... Που δεν αντιμετωπίζεται με τίποτα.