Τα Σεπόλια είναι μια λαϊκή συνοικία, που έχει κρατήσει ακόμα το στοιχείο της γειτονιάς κι αρκετή λαϊκότητα, αν και αυτό το τελευταίο νοθεύεται κάπως από τα υψηλά ποσοστά της χρυσής αυγής και το ρατσισμό που θεριεύει.
Εκεί ξεκίνησαν όλα...
Στα ανοιχτά γηπεδάκια της Δυρραχίου, λίγο πιο πάνω από την οδό Αψού -με το θρυλικό όνομα- και το αρμένικο "Ρόδο" του Αγκίπ (ίσως την πιο ενδιαφέρουσα γαστρονομική πρόταση στην ευρύτερη περιοχή. Μια περιοχή, πέρα από τις ράγες, που μοιάζει κάπως σαν προάστιο του Μπουρναζίου και οριοθετείται από τις γραμμές του τρένου, την εθνική οδό και το αμαξοστάσιο του Μετρό (όπου είχαν κάνει "ντου" τα ΜΑΤ ενάντια στους επιστρατευμένους απεργούς) και δύο λόφους που επιβίωσαν από την επέλαση του τσιμέντου. Μια περιοχή που θα ήταν πολύ καλύτερη αν είχε μείνει αλώβητη απ' την επέλαση των νεοναζί.
Λένε για τον Τζόρνταν, που άργησε να πάρει το πρώτο του δαχτυλίδι στο ΝΒΑ -μόλις στα 28 του- πριν τα σαρώσει όλα, πως οφείλει την επιτυχία του στις πρώτες αποτυχίες και τα καψόνια στα οποία τον υποχρέωναν οι προηγούμενες αυτοκρατορίες της Ανατολής (Σέλτικς αρχικά και μετά Πίστονς). Και στη σκληραγώγηση της δικής του ομάδας, των Μπουλς, που έπρεπε να γίνει αρκετά δυνατή για να τις νικήσει και να τις υποσκελίσει.
Βασικά, όλα σχεδόν τα αστέρια του ΝΒΑ έχουν χαρακτήρα και μέταλλο πολεμιστή, γιατί είναι μαχητές της ζωής, που έπρεπε αρχικά να μάθουν να επιβιώνουν στο γκέτο που μεγάλωσαν, και είχαν ισχυρό κίνητρο για να βρουν μια διέξοδο από αυτό.
Στην Ελλάδα θεωρητικά δεν υπάρχουν γκέτο, και δεν έχουμε (ακόμα) παιδιά να σκοτώνονται σε καθημερινή βάση από πυρά αστυνομικών, γιατί έκαναν λάθος στο χρώμα της επιδερμίδας τους.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έπρεπε όμως να νικήσει μια σειρά εμπόδια και φραγμούς, για να παίξει μπάσκετ, το κυνήγι της επιβίωσης και το τείχος της προκατάληψης. Κι ίσως αυτό να τον έχει κάνει δυνατό χαρακτήρα και να πέρασε στο παιχνίδι του, ως χαρακτηριστικό.
Ο Γιάννης ωρίμασε πρόωρα από τις δυσκολίες που είχε να αντιμετωπίσει και δεν ξεχνάει από πού ξεκίνησε. Παραμένει προσγειωμένος και σεμνός, παρά την αγωνιστική του απογείωση. Και δεν είναι "ποζεράς" και επιθετικός στις εκδηλώσεις του, όπως διάφορες πριμαντόνες του ΝΒΑ που ζούνε και πεθαίνουν για ένα στιλ και τη μούρη που θα πουλήσουν. Είναι πεινασμένος για διακρίσεις, γιατί δε θα ξεχάσει ποτέ την (οργανική) πείνα που έζησε στα παιδικά του χρόνια.
Σήμερα η Ελλάδα και οι πολιτικές αρχές της καμαρώνουν για ένα παιδί που μεγάλωσε στον τόπο μας, αλλά μέχρι πρότινος δεν είχε καν χαρτιά κι ελληνικό διαβατήριο (τα πήρε μόνο όταν ήταν να παίξει στην εθνική ομάδα). Αν δικαιούται να νιώθει περήφανη για κάτι η χώρα μας, απέναντι στον Αντετοκούνμπο, είναι γιατί δεν του έδωσε ποτέ δικαίωμα στην ανεμελιά και γενικά κανένα δικαίωμα, δεν τον άφησε ποτέ να αναπνεύσει ελεύθερα, για να μην πάρουν τα μυαλά του αέρα, τον είχε πάντα στην τσίτα και του έδινε κίνητρο να παλεύει, να μη χαλαρώνει, γιατί θα πήγαινε χαμένος.
Δεν ξέρω όμως αν όλα αυτά είναι λόγος να καμαρώνουμε ή να ντρεπόμαστε.
Ο Αντετοκούνμπο δημιουργεί ένα μύθο που μπορεί να έχει πολλαπλή αξία χρήσης για το σύστημα. Είναι κάπως σαν το ηθικό δίδαγμα μιας παλιάς διαφήμισης αναψυκτικού.
Ο Γκραντ Χιλ πίνει Σπράιτ. Ο Γκραντ Χιλ πίνει Σπράιτ.
Αν θες κι εσύ να γίνεις σαν τον Γκραντ Χιλ, προπονήσου σκληρά.
Αλλά αν θες ένα αναψυκτικό, άκου τη δίψα σου, Πιες Σπράιτ.
Αυτά φυσικά είναι η μισή αλήθεια. Αφενός το ζαχαρόνερο σε ξεγελά για λίγα λεπτά, αλλά μάλλον μεγαλώνει τη δίψα σου, παρά την κοραίνει. Αφετέρου, κανείς δε θέλει να γίνει σαν τον Γκραντ Χιλ πια, γιατί οι μετέπειτα τραυματισμοί του δεν τον άφησαν ποτέ να κάνει καριέρα (όχι αυτή που θα μπορούσε τουλάχιστον).
Αφετρίτου, η σκληρή προπόνηση είναι αναγκαία αλλά όχι απαραίτητα ικανή συνθήκη. Γιατί αν δεν έχεις το ταλέντο του Χιλ ή του Αντετοκούνμπο, μπορεί να λιώσει στην προπόνηση, και παρόλα αυτά να μην πλησιάσεις ποτέ το επίπεδό τους. Μπορεί επίσης σε ένα γκέτο και τα ανοιχτά γηπεδάκια του να βγαίνουν δέκα παικτάκια με μεγάλο ταλέντο σε κάθε γενιά, που έχουν κίνητρο να βρουν διέξοδο στο μπάσκετ από την επίγεια κόλαση που ζουν. Είναι ζήτημα όμως πόσοι θα καταφέρουν τελικά να ξεπεράσουν τους φραγμούς και να ξεφύγουν, λύνοντας το πρόβλημα της ζωής τους.
Το σαξές στόρι, ο μύθος του αυτοδημιούργητου και της αριστείας, είναι όλα κομμάτι της ίδιας φιλελέ αφήγησης, που λέει ότι οι καλοί δε χάνονται και οι πολύ καλοί θριαμβεύουν κι αναδεικνύονται, αρκεί να προσπαθούν, να έχουν αρετές και τόλμη -και την ελευθερία να κοιμούνται όλοι κάτω από τον ίδιο ουρανό, άλλοι στα πούπουλα κι άλλοι χωρίς θέρμανση, μαζί με άλλους δέκα στο ίδιο δωμάτιο.
Θες να γίνεις σαν τον Αντετοκούνμπο; Άσε την γκρίνια και τις δικαιολογίες για τις αντικειμενικές συνθήκες και την άτιμη κενωνία, που άλλους τους ανεβάζει και άλλους τους ρίχνει στα ξένα χέρια (έξω οι ξένοι). Δούλεψε και μη μιλάς, προσπάθησε, κόπιασε, για να ανταμειφθείς και να μην είσαι ανεπρόκοπος.
Ένας στο διάστημα, χιλιάδες στο χώμα και τον αγώνα της επιβίωσης. Αλλά όταν τους δείχνεις την κατάσταση, κάποιοι κοιτάζουν αυτομάτως το φεγγάρι και τα άστρα, και όχι εκεί που σημαδεύει το δάχτυλό σου. Κι αυτό το θεωρούν δείγμα ανοιχτού μυαλού κι οριζόντων...
Ο μύθος του Γιάννη (αντετο)κουμπώνει και στη σοσιαλδημοκρατική αφήγηση, που φτιάχνει ανέξοδα την αντίφα, αντιρατσιστική λεζάντα της, με τις επιτυχίες και τις διακρίσεις του, και με τη στάση των φιλελέδων στο ζήτημα της ιθαγένειας. Πίσω από την εκτυφλωτική λάμψη του Αντετοκούνμπο μπορεί να κρύψει τις δικές της ευθύνες, και τις συνθήκες που ζουν καθημερινά οι κολασμένοι της γης, που βράζουν στο καζάνι της Ελλάδας.
Ποια θα είναι η εξέλιξη του Γιάννη; Το μέλλον είναι ανοιχτό.
Το ένα σκέλος είναι το καθαρά αγωνιστικό, όπου ο ουρανός είναι το όριο, και το πιο τρομακτικό είναι πως ο Αντετοκούνμπο είναι μόλις 22 χρονών και δεν έχει προσεγγίσει καν το ταβάνι του. Πρέπει όμως να δουλέψει το σου του, για να γίνει (ο) καλύτερος και να αποστομώσει τους επικριτές του, που λένε πως δεν ξέρει -οργανωμένο- μπάσκετ και παίζει μόνο στο ανοιχτό γήπεδο, με τα εξωπραγματικά φυσικά του προσόντα.
Τώρα όλοι οι Έλληνες μοιάζουν να τον αγαπάνε, αλλά κάποιοι Ελληνάρες τον περιμένουν στη γωνία, πχ στην πρώτη στραβή με την εθνική ομάδα ή το πρώτο καλοκαίρι που δε θα μπορέσει να έρθει -όχι από δική του επιλογή, αλλά γιατί δε θα τον αφήσει η ομάδα του, που δε θέλει να δει ένα περιουσιακό της στοιχείο και την επένδυσή της να εξαντλείται, να τραυματίζεται, κοκ. Και ας μην οφείλει τίποτα σε μια χώρα που δεν τον λυπάται...
Το εξωαγωνιστικό βάρος που πέφτει στους ώμους του Γιάννη είναι ίσως μεγαλύτερο από το αμιγώς αγωνιστικό. Μέχρι στιγμής όμως έχει δώσει τα καλύτερα δείγματα ωριμότητας και σεμνότητας, στην αντιμετώπιση διάφορων περιστατικών -πχ όταν δεν υπέγραψε αυτόγραφο στην ελληνική σημαία, ή ακόμα κι όταν στήριξε το Δάρδαλη, για την πιο οξυ-μωρη ερώτηση στα χρονικά του All Star Game.
Σε κάθε περίπτωση, το μέλλον του ανήκει (όπως λέει το σύνθημα της ομάδας του, των Milwaukee Bucks).
Υστερόγραφο
Μεταξύ πολλών άλλων για το Γιάννη, αξίζει να δείτε/διαβάσετε.
-Το 48σέλιδο ένθετο του Ντοκουμέντου της περασμένης Κυριακής (που έχει μεταξύ άλλων την υπογραφή του Παπαδογιάννη, αλλά δεν έχω ιδέα πού θα μπορούσε να το βρει κανείς τώρα).
-Μια συνέντευξη για τα παιδικά χρόνια του Γιάννη και το βαρύ καθήκον που πέφτει στους ώμους του σήμερα.
-Ένα βίντεο, με το τοξικό και ταξικό τρολάρισμα του Παππά, που ανδρώθηκε μπασκετικά στο ίδιο γηπεδάκι, αλλά έριχνε τέσσερα χρόνια στον Αντετοκούνμπο, τον οποίο νίκησε σε ένα μονό 21-0 (παράσημο για μια ζωή) και σε ένα μεταξύ τους πικάρισμα, του είπε πως δε θα παίξει ποτέ στην Α1 -όπου έπαιζε ήδη αυτός.
Και φυσικά... δικαιώθηκε, όπως λέει σαρκαστικά κι ο ίδιος.
Ο Γιάννης πήγε στο ΝΒΑ κατευθείαν από την Α2...
Εκεί ξεκίνησαν όλα...
Στα ανοιχτά γηπεδάκια της Δυρραχίου, λίγο πιο πάνω από την οδό Αψού -με το θρυλικό όνομα- και το αρμένικο "Ρόδο" του Αγκίπ (ίσως την πιο ενδιαφέρουσα γαστρονομική πρόταση στην ευρύτερη περιοχή. Μια περιοχή, πέρα από τις ράγες, που μοιάζει κάπως σαν προάστιο του Μπουρναζίου και οριοθετείται από τις γραμμές του τρένου, την εθνική οδό και το αμαξοστάσιο του Μετρό (όπου είχαν κάνει "ντου" τα ΜΑΤ ενάντια στους επιστρατευμένους απεργούς) και δύο λόφους που επιβίωσαν από την επέλαση του τσιμέντου. Μια περιοχή που θα ήταν πολύ καλύτερη αν είχε μείνει αλώβητη απ' την επέλαση των νεοναζί.
Λένε για τον Τζόρνταν, που άργησε να πάρει το πρώτο του δαχτυλίδι στο ΝΒΑ -μόλις στα 28 του- πριν τα σαρώσει όλα, πως οφείλει την επιτυχία του στις πρώτες αποτυχίες και τα καψόνια στα οποία τον υποχρέωναν οι προηγούμενες αυτοκρατορίες της Ανατολής (Σέλτικς αρχικά και μετά Πίστονς). Και στη σκληραγώγηση της δικής του ομάδας, των Μπουλς, που έπρεπε να γίνει αρκετά δυνατή για να τις νικήσει και να τις υποσκελίσει.
Βασικά, όλα σχεδόν τα αστέρια του ΝΒΑ έχουν χαρακτήρα και μέταλλο πολεμιστή, γιατί είναι μαχητές της ζωής, που έπρεπε αρχικά να μάθουν να επιβιώνουν στο γκέτο που μεγάλωσαν, και είχαν ισχυρό κίνητρο για να βρουν μια διέξοδο από αυτό.
Στην Ελλάδα θεωρητικά δεν υπάρχουν γκέτο, και δεν έχουμε (ακόμα) παιδιά να σκοτώνονται σε καθημερινή βάση από πυρά αστυνομικών, γιατί έκαναν λάθος στο χρώμα της επιδερμίδας τους.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έπρεπε όμως να νικήσει μια σειρά εμπόδια και φραγμούς, για να παίξει μπάσκετ, το κυνήγι της επιβίωσης και το τείχος της προκατάληψης. Κι ίσως αυτό να τον έχει κάνει δυνατό χαρακτήρα και να πέρασε στο παιχνίδι του, ως χαρακτηριστικό.
Ο Γιάννης ωρίμασε πρόωρα από τις δυσκολίες που είχε να αντιμετωπίσει και δεν ξεχνάει από πού ξεκίνησε. Παραμένει προσγειωμένος και σεμνός, παρά την αγωνιστική του απογείωση. Και δεν είναι "ποζεράς" και επιθετικός στις εκδηλώσεις του, όπως διάφορες πριμαντόνες του ΝΒΑ που ζούνε και πεθαίνουν για ένα στιλ και τη μούρη που θα πουλήσουν. Είναι πεινασμένος για διακρίσεις, γιατί δε θα ξεχάσει ποτέ την (οργανική) πείνα που έζησε στα παιδικά του χρόνια.
Σήμερα η Ελλάδα και οι πολιτικές αρχές της καμαρώνουν για ένα παιδί που μεγάλωσε στον τόπο μας, αλλά μέχρι πρότινος δεν είχε καν χαρτιά κι ελληνικό διαβατήριο (τα πήρε μόνο όταν ήταν να παίξει στην εθνική ομάδα). Αν δικαιούται να νιώθει περήφανη για κάτι η χώρα μας, απέναντι στον Αντετοκούνμπο, είναι γιατί δεν του έδωσε ποτέ δικαίωμα στην ανεμελιά και γενικά κανένα δικαίωμα, δεν τον άφησε ποτέ να αναπνεύσει ελεύθερα, για να μην πάρουν τα μυαλά του αέρα, τον είχε πάντα στην τσίτα και του έδινε κίνητρο να παλεύει, να μη χαλαρώνει, γιατί θα πήγαινε χαμένος.
Δεν ξέρω όμως αν όλα αυτά είναι λόγος να καμαρώνουμε ή να ντρεπόμαστε.
Ο Αντετοκούνμπο δημιουργεί ένα μύθο που μπορεί να έχει πολλαπλή αξία χρήσης για το σύστημα. Είναι κάπως σαν το ηθικό δίδαγμα μιας παλιάς διαφήμισης αναψυκτικού.
Ο Γκραντ Χιλ πίνει Σπράιτ. Ο Γκραντ Χιλ πίνει Σπράιτ.
Αν θες κι εσύ να γίνεις σαν τον Γκραντ Χιλ, προπονήσου σκληρά.
Αλλά αν θες ένα αναψυκτικό, άκου τη δίψα σου, Πιες Σπράιτ.
Αυτά φυσικά είναι η μισή αλήθεια. Αφενός το ζαχαρόνερο σε ξεγελά για λίγα λεπτά, αλλά μάλλον μεγαλώνει τη δίψα σου, παρά την κοραίνει. Αφετέρου, κανείς δε θέλει να γίνει σαν τον Γκραντ Χιλ πια, γιατί οι μετέπειτα τραυματισμοί του δεν τον άφησαν ποτέ να κάνει καριέρα (όχι αυτή που θα μπορούσε τουλάχιστον).
Αφετρίτου, η σκληρή προπόνηση είναι αναγκαία αλλά όχι απαραίτητα ικανή συνθήκη. Γιατί αν δεν έχεις το ταλέντο του Χιλ ή του Αντετοκούνμπο, μπορεί να λιώσει στην προπόνηση, και παρόλα αυτά να μην πλησιάσεις ποτέ το επίπεδό τους. Μπορεί επίσης σε ένα γκέτο και τα ανοιχτά γηπεδάκια του να βγαίνουν δέκα παικτάκια με μεγάλο ταλέντο σε κάθε γενιά, που έχουν κίνητρο να βρουν διέξοδο στο μπάσκετ από την επίγεια κόλαση που ζουν. Είναι ζήτημα όμως πόσοι θα καταφέρουν τελικά να ξεπεράσουν τους φραγμούς και να ξεφύγουν, λύνοντας το πρόβλημα της ζωής τους.
Το σαξές στόρι, ο μύθος του αυτοδημιούργητου και της αριστείας, είναι όλα κομμάτι της ίδιας φιλελέ αφήγησης, που λέει ότι οι καλοί δε χάνονται και οι πολύ καλοί θριαμβεύουν κι αναδεικνύονται, αρκεί να προσπαθούν, να έχουν αρετές και τόλμη -και την ελευθερία να κοιμούνται όλοι κάτω από τον ίδιο ουρανό, άλλοι στα πούπουλα κι άλλοι χωρίς θέρμανση, μαζί με άλλους δέκα στο ίδιο δωμάτιο.
Θες να γίνεις σαν τον Αντετοκούνμπο; Άσε την γκρίνια και τις δικαιολογίες για τις αντικειμενικές συνθήκες και την άτιμη κενωνία, που άλλους τους ανεβάζει και άλλους τους ρίχνει στα ξένα χέρια (έξω οι ξένοι). Δούλεψε και μη μιλάς, προσπάθησε, κόπιασε, για να ανταμειφθείς και να μην είσαι ανεπρόκοπος.
Ένας στο διάστημα, χιλιάδες στο χώμα και τον αγώνα της επιβίωσης. Αλλά όταν τους δείχνεις την κατάσταση, κάποιοι κοιτάζουν αυτομάτως το φεγγάρι και τα άστρα, και όχι εκεί που σημαδεύει το δάχτυλό σου. Κι αυτό το θεωρούν δείγμα ανοιχτού μυαλού κι οριζόντων...
Ο μύθος του Γιάννη (αντετο)κουμπώνει και στη σοσιαλδημοκρατική αφήγηση, που φτιάχνει ανέξοδα την αντίφα, αντιρατσιστική λεζάντα της, με τις επιτυχίες και τις διακρίσεις του, και με τη στάση των φιλελέδων στο ζήτημα της ιθαγένειας. Πίσω από την εκτυφλωτική λάμψη του Αντετοκούνμπο μπορεί να κρύψει τις δικές της ευθύνες, και τις συνθήκες που ζουν καθημερινά οι κολασμένοι της γης, που βράζουν στο καζάνι της Ελλάδας.
Ποια θα είναι η εξέλιξη του Γιάννη; Το μέλλον είναι ανοιχτό.
Το ένα σκέλος είναι το καθαρά αγωνιστικό, όπου ο ουρανός είναι το όριο, και το πιο τρομακτικό είναι πως ο Αντετοκούνμπο είναι μόλις 22 χρονών και δεν έχει προσεγγίσει καν το ταβάνι του. Πρέπει όμως να δουλέψει το σου του, για να γίνει (ο) καλύτερος και να αποστομώσει τους επικριτές του, που λένε πως δεν ξέρει -οργανωμένο- μπάσκετ και παίζει μόνο στο ανοιχτό γήπεδο, με τα εξωπραγματικά φυσικά του προσόντα.
Τώρα όλοι οι Έλληνες μοιάζουν να τον αγαπάνε, αλλά κάποιοι Ελληνάρες τον περιμένουν στη γωνία, πχ στην πρώτη στραβή με την εθνική ομάδα ή το πρώτο καλοκαίρι που δε θα μπορέσει να έρθει -όχι από δική του επιλογή, αλλά γιατί δε θα τον αφήσει η ομάδα του, που δε θέλει να δει ένα περιουσιακό της στοιχείο και την επένδυσή της να εξαντλείται, να τραυματίζεται, κοκ. Και ας μην οφείλει τίποτα σε μια χώρα που δεν τον λυπάται...
Το εξωαγωνιστικό βάρος που πέφτει στους ώμους του Γιάννη είναι ίσως μεγαλύτερο από το αμιγώς αγωνιστικό. Μέχρι στιγμής όμως έχει δώσει τα καλύτερα δείγματα ωριμότητας και σεμνότητας, στην αντιμετώπιση διάφορων περιστατικών -πχ όταν δεν υπέγραψε αυτόγραφο στην ελληνική σημαία, ή ακόμα κι όταν στήριξε το Δάρδαλη, για την πιο οξυ-μωρη ερώτηση στα χρονικά του All Star Game.
Σε κάθε περίπτωση, το μέλλον του ανήκει (όπως λέει το σύνθημα της ομάδας του, των Milwaukee Bucks).
Υστερόγραφο
Μεταξύ πολλών άλλων για το Γιάννη, αξίζει να δείτε/διαβάσετε.
-Το 48σέλιδο ένθετο του Ντοκουμέντου της περασμένης Κυριακής (που έχει μεταξύ άλλων την υπογραφή του Παπαδογιάννη, αλλά δεν έχω ιδέα πού θα μπορούσε να το βρει κανείς τώρα).
-Μια συνέντευξη για τα παιδικά χρόνια του Γιάννη και το βαρύ καθήκον που πέφτει στους ώμους του σήμερα.
-Ένα βίντεο, με το τοξικό και ταξικό τρολάρισμα του Παππά, που ανδρώθηκε μπασκετικά στο ίδιο γηπεδάκι, αλλά έριχνε τέσσερα χρόνια στον Αντετοκούνμπο, τον οποίο νίκησε σε ένα μονό 21-0 (παράσημο για μια ζωή) και σε ένα μεταξύ τους πικάρισμα, του είπε πως δε θα παίξει ποτέ στην Α1 -όπου έπαιζε ήδη αυτός.
Και φυσικά... δικαιώθηκε, όπως λέει σαρκαστικά κι ο ίδιος.
Ο Γιάννης πήγε στο ΝΒΑ κατευθείαν από την Α2...
7 σχόλια:
Πολύ καλό κείμενο.
Ο Γιάννης πιστεύω και εγώ έχει πολλά να δώσει. Δυστυχώς έχει να τα δώσει σε ένα παιχνίδι που η εμπορευματοποίηση του βαράει κόκκινο...
Άμα καταφέρει να επιβιώσει από τον λάκκο της λάμψης του ΝΒΑ, και από την διαφθορά συνηδείσεων που σπάει κόκαλα εκεί και γενικά στις ΗΠΑ, συμφωνώ ότι θα προσφέρει ακόμα περισσότερα από ότι οι αθλητικές επιδώσεις του!
Το ζήτημα που θίγεις για τα ταλέντα που πρέπει να παλέψουν για να βρούνε μια ευκαιρία, είναι άλλος ένας λόγος που ο αθλητισμός στο σοσιαλισμό είναι πολύ ανώτερος, όπως κάθε πράγμα στο σοσιαλισμό.
Ιβάν Τζόνι
Αν και κατά βάθος μέσα μου θα ήθελα τον Αντετοκούμπο να πιαστεί ντοπέ 1. για να σταματήσουν οι "αντιρατσιστικά υπερήφανοι" να είναι Αδώνηδες στην θέση του Άδωνη (δηλαδή περήφανοι για κάτι που δεν φέρουν μερίδιο ευθύνης και δεν εκφράζουν την ουσία του αντιρατσισμού εκεί που πρέπει και όπως πρέπει, σε αντιστοιχία με τον Άδωνη που το παίζει περήφανος για κατορθώματα άλλων, ταχαμου εκφράζοντας έτσι αγνό πατριωτισμό) 2. για να το βουλώσει ο φασίστας-λαϊκιστής-ρατσιστής Άδωνης και να σταματήσει να καπηλεύεται και αυτός την επιτυχία ενός Έλληνα, Νιγηριανής καταγωγής, μετανάστη στην Αμερική, παίζοντας έτσι το άλλο χαρτί της φιλελέρας της γης, αυτό του κοσμοπολιτισμού, με σκοπό πάντα την διατήρηση μιας θέσης σε βάρος όσων των ψηφίζουν ---- από την άλλη θέλω ο Αντετοκούμπο να φτιάξει όντως το σουτ, πριν διαλύσει κι αυτός τα γόνατά του με τα καρφώματα και χάσουμε έτσι το πιο άχαρο αθλητικό κορμί που έχουμε δειμ, αλλά πάρα πολύ αθλητιικό κορμί σε συνδυασμό με έναν πραγματικά ανόθευτο από αμερικανιές χαρακτήρα. Όντως είναι από αυτούς που σε κάνουν να αναρωτιέσαι που μπορουν να φτάσουν..
σαπορ τουτουρκι
Σαπορ, με έστειλες κανονικά μαν. Χωρίς πλάκα, τι λες;
Κατ αρχάς, το οτι έχεις έλληνες να πανυγηρίζουν για τον Αντε είναι "νίκη"(όσο νίκη τέλος πάντων μπορεί να κομίσει μια τέτοια κατάσταση)γιατί αν μη τι άλλο δημιουργεί μια αντίληψη του πατριωτισμού που βασίζεται στον πολιτισμό και όχι στο αίμα. Δες το κάτι σαν αστικό εξυγχρονισμό, κάτι που θα έπρεπε να έχει γίνει αιώνες τώρα αν οι αστοί ήταν πιστοί στα ιδεολογήματα τους αλλά στη χώρα του "έλληνας γεννιέσε δε γίνεσαι" και του 7% "Αιμα-τιμή", I ll take what I can. Δε θα αλλάξουν και ριζικά τα πράγματα, αλλά και μόνο για τη ζοχάδα που θα γεμίσουν τα σκατά, χαλάλι, εγώ μέσα.
Κατα δεύτερον, δε ξέρω απο πότε έχεις να τον δεις να παίζει, εγώ απο χθες(δε έπαιξε και καλά βέβαια χθες αλλά οκ), αλλά ο τύπος είναι ολοκληρωμένος παίχτης. Κάνει πραγματικά τα πάντα. Δες τα στατιστικά του και θα καταλάβεις. Σε 2 χρόνια θα γεμίζει με triple-double και double-double σε κάθε παιχνίδι, κάτσε και θα δεις. Και όσο για το άχαρος, ένα θα πω: ένας απο τους καλύτερους άσσους στην ιστορία, ο προπονητής του, τον έβαλε παρώτι τριάρι να παίξει άσσο, και να τι λέει για αυτόν ο κόσμος:
https://www.youtube.com/watch?v=JUznksmYx1g
I rest my case...
Σ.
Ότι δεν καταλαβαίνουμε με βάση τη μαρξιστική θεολογία να πέσει στη κόλαση ετσι Σαπόρ; Το γεγονος οτι δεν αντιλαμβανόμαστε ώρες ώρες την κοινωνική διάσταση του αθλητισμού με κανει να ξύνω το κεφάλι μου σαν λεμουριος στο Αττικό Ζωολογικό πάρκο αλήθεια μιλάμε σε κανονικούς ανθρώπους για το κομμα και την πολιτικη του ή εχουμε βρει ενα αυτοαναφορικό κύκλο και βαυκαλιζόμαστε και αυτο το βαφτίζουμε παρέμβαση στις μάζες. Και δεν μιλαω για το κομμα διοτι το κομμα καλα τα λέει εμεις πως τα μεταφράζουμε . Γιατι τι να κανουμε ο εργάτης και ο μισθωτός θα κουβεντιάσει και για τη μπαλίτσα τη Δευτέρα στη δουλειά εκτός απο την Μπρυμερ.
Ο Γιάννης αυτή τη στιγμη προσφέρει ενα πολυ σημαντικό έδαφος στις δυναμεις μας στα σχολεία . Κόβει χώρο απο τα φασιστακια που λογω του βιντεο Μιχαλολιακου που άχρηστο τον ανεβάζει μαϊμού τον κατεβάζει , δεν μπορούν να σταυρώσουν ανθρωπο για κουβέντα σε μεγάλα σχολικά συγκροτήματα . Τα παιδια τους απο παίρνουν "άντε ρε μαλακες βρίζετε το Γιάννη που είδατε αν σέβεται τη σημαία και αν αγαπά την Ελλάδα" μας εχει δωσει χώρο να κουβεντιάσουμε σε φτωχογειτονιές οτι αν δεν εισαι ενας στους 1000000 θαύμα της φύσης στο παρόν σύστημα δεν μπορείς να προοδεύσει κανεις;
Δεν με προσβάλλει που οι ατάκες του Γιάννη φτύνουν τους φασιστες στα μούτρα μακαρι να ήμασταν τοσο καλοί στη παρέμβαση μας να το είχαμε κατορθώσει εμεις αλλα ακομα θελουμε δουλειά . Οσο παραμένει ενας αντι-ήρωας άνευ γκλαμουριας θα τον αξιοποιήσω . Αλήθεια στα 60'ς τις ατάκες που έριχνε η Αμερικανική διανόηση Einstein κλπ δεν την αξιοποιούσαμε γιατι ηταν καλοπληρωμένοι χαρτογιακάδες ενσωματωμένοι ; καργα την αξιοποιούσαμε γιατι υπήρχε η ΕΣΣΔ και οι άνθρωποι εκει δεν λειτουργούσαν ερασιτεχνικά .
Για φανταστείτε να υπήρχε η ΕΣΣΔ τωρα και με την εκλογή Τραμπ πεντε έξι αστέρες του ΝΒΑ να πήγαιναν στη ΤΣΣΚΑ με ατάκες νιώθω πιο ελεύθερος η Αμερική του Τραμπ ειναι φυλακή . Πάρτυ προπαγάνδας θα γινόταν μεχρι και ο Μπέρια θα σηκωνόταν απο το τάφο να πιάσει δουλειά...
Χρειαζόμαστε καταλύτες μεγιστοποίησης της πρόσβασης μας σε μάζες . Και αντ αυτού ο Σαπορ που εχει καλο μυαλο ο ανθρωπος και στέκεται μια χαρά μου πετά να πιαστεί ντοπε, αν πιάστε ντοπε φίλε οι φασιστες θα κανουν πάρτυ θα οργιάζουν για μήνες και τα παιδακια αφρικανικής καταγωγής που τωρα πανε στο σχολείο με το κεφάλι ψηλά θα αναζητήσουν νεα πλατφόρμα ενσωμάτωσης πιο συντηρητική . Ειναι δύσκολη η δουλειά στις μάζες αλλα αν δεν μας αρεσει να το κλείσουμε το μαγαζι να το κανουμε λέσχη φιλολογικής συζήτησης...
Έχεις ήδη δώσει την απάντηση. "Αν πιαστεί ντοπέ;" ήταν η ερώτηση που έβαλα στον εαυτό μου. Και η απάντηση βρίσκεται στο παραπάνω σχόλιό μου με μια σημαντική προσθήκη: επειδή μπορεί να πιαστεί ντοπέ, δεν χρειάζεται να χρησιμοποιείται ως προπαγάνδα και ΕΙΔΙΚΑ στα παιδιά και τους εφήβους που οι αρχές τους και τα πρότυπθά τους αλλάζουν από σεζόν σε σεζόν.
Εξάλλου στον απλό άνθρωπο πιάνουν κι άλλες πιο εύκολες ατάκες γύρω από τον αθλητισμό και πολύ πιο ουσιαστικές για την φύση του επαγγελματικού αθλητισμού. Και αν ΔΕΝ θέλει να ξεκολλήσει ο τάδε και ο δείνα από την μπαλίτσα, τα σώβρακα και τις φανέλες, δεν είναι επειδή εγώ ως κουκουές "δείχνω τον λαό με το δάχτυλο", αλλά είναι επειδή ο συγκεκριμένος είναι κολλημένος.
Εκατομμύρια Έλληνες είδαν τον Ντρογκμπά και τον Ετό, τον Ροναλντίνιο και τον Γουεά, τον Τζόρνταν και τον Τζόνσον να υπερέχουν. Τους άλλαξε την οποιαδήποτε ρατσιστική άποψη για τον κάθε σκουρόχρωμο που παίζει μπάλα; Ή μήπως για τον σκουρόχρωμο γείτονα;
Σε αυτόν τον απλό άνθρωπο που μιλάει για μπαλίτσα και δεν είναι κολλημένος, θα τον δεις να μιλάει περισσότερο για την ποιότητα μιας εποχής, μιας ομάδας και ενός παίχτη, παρά για τις νίκες της ομάδας του. Θα τον δεις να μην ταυτίζεται με κάποιον-κάτι, αλλά με την ίδια την μπάλα (μπάσκετ κλπ).
Ας ξεκινήσουμε να μιλάμε και με αυτούς, χωρίς όρους ειδώλων κλπ. Πχ πως ο επαγγελματικός αθλητισμός καταστρέφει την ομορφιά της μπαλίτσας. Πόσο καταστρέφεται η δική μας η δυνατότητα να αθλούμαστε όταν κάθε λήσταρχος επιδοτείται για γήπεδο κλπ κλπ.
Ξέρεις, ο απλός γονιός που αγαπάει μπαλίτσα, θέλει ένα τέτοιο baby-sitting με δραστηριότητες γύρω απο μπαλιτσα όσο αυτός βαράει σπαστά 12ωρα. Εχει την δυνατοτητα; Σε τι ανθρωπους θα εμπιστευτει το παιδι του; Υπαρχουν εξειδικευμενοι με γνωσεις παιδαγωγικης και ψυχολογιας παιδιών;
Υπαρχουν κι αυτά τα θέματα συζήτησης γύρω από τον αθλητισμό που δεν έχουν και το εύκολο γκρέμισμα.
Όσο για τις αφορμές, ξαναλέω, χιλιάδες μαύροι αθλητές έχουν αποδείξει σταθερά την γελοιότητα όσων επιχειρηματολογούν για ανώτερες και κατώτερες φυλές. Δεν χρειάζεται κανένας Αντετοκούμπο.
σαπότ τουτούρκι
Να σημειώσω απλώς ότι το σουτ αρχίζει σχεδόν από το μηδέν, σε ένα παιδί που συνεχίζει να παίρνει πόντους μέχρι τα είκοσί του και τώρα είναι 22. Αυτό δεν είναι ελαφρυντικό, αλλά να το έχουμε υπόψη, όταν βλέπουμε την αδυναμία του στο σουτ και την "αχαροσύνη" του.
Κατά τα άλλα, η πορεία του Αντετοκούμπο δίνει όντως ένα πάτημα για τη δουλειά σε μαζικούς χώρους, όπως τα σχολεία, αρκεί να μη μείνουμε σε αυτό το πάτημα και την πατήσουμε, χωρίς να εμβαθύνουμε.
Έχεις ήδη δώσει την απάντηση. "Αν πιαστεί ντοπέ;" ήταν η ερώτηση που έβαλα στον εαυτό μου. Και η απάντηση βρίσκεται στο παραπάνω σχόλιό μου με μια σημαντική προσθήκη: επειδή μπορεί να πιαστεί ντοπέ, δεν χρειάζεται να χρησιμοποιείται ως προπαγάνδα και ΕΙΔΙΚΑ στα παιδιά και τους εφήβους που οι αρχές τους και τα πρότυπθά τους αλλάζουν από σεζόν σε σεζόν.
Εξάλλου στον απλό άνθρωπο πιάνουν κι άλλες πιο εύκολες ατάκες γύρω από τον αθλητισμό και πολύ πιο ουσιαστικές για την φύση του επαγγελματικού αθλητισμού. Και αν ΔΕΝ θέλει να ξεκολλήσει ο τάδε και ο δείνα από την μπαλίτσα, τα σώβρακα και τις φανέλες, δεν είναι επειδή εγώ ως κουκουές "δείχνω τον λαό με το δάχτυλο", αλλά είναι επειδή ο συγκεκριμένος είναι κολλημένος.
Εκατομμύρια Έλληνες είδαν τον Ντρογκμπά και τον Ετό, τον Ροναλντίνιο και τον Γουεά, τον Τζόρνταν και τον Τζόνσον να υπερέχουν. Τους άλλαξε την οποιαδήποτε ρατσιστική άποψη για τον κάθε σκουρόχρωμο που παίζει μπάλα; Ή μήπως για τον σκουρόχρωμο γείτονα;
Σε αυτόν τον απλό άνθρωπο που μιλάει για μπαλίτσα και δεν είναι κολλημένος, θα τον δεις να μιλάει περισσότερο για την ποιότητα μιας εποχής, μιας ομάδας και ενός παίχτη, παρά για τις νίκες της ομάδας του. Θα τον δεις να μην ταυτίζεται με κάποιον-κάτι, αλλά με την ίδια την μπάλα (μπάσκετ κλπ).
Ας ξεκινήσουμε να μιλάμε και με αυτούς, χωρίς όρους ειδώλων κλπ. Πχ πως ο επαγγελματικός αθλητισμός καταστρέφει την ομορφιά της μπαλίτσας. Πόσο καταστρέφεται η δική μας η δυνατότητα να αθλούμαστε όταν κάθε λήσταρχος επιδοτείται για γήπεδο κλπ κλπ.
Ξέρεις, ο απλός γονιός που αγαπάει μπαλίτσα, θέλει ένα τέτοιο baby-sitting με δραστηριότητες γύρω απο μπαλιτσα όσο αυτός βαράει σπαστά 12ωρα. Εχει την δυνατοτητα; Σε τι ανθρωπους θα εμπιστευτει το παιδι του; Υπαρχουν εξειδικευμενοι με γνωσεις παιδαγωγικης και ψυχολογιας παιδιών;
Υπαρχουν κι αυτά τα θέματα συζήτησης γύρω από τον αθλητισμό που δεν έχουν και το εύκολο γκρέμισμα.
Όσο για τις αφορμές, ξαναλέω, χιλιάδες μαύροι αθλητές έχουν αποδείξει σταθερά την γελοιότητα όσων επιχειρηματολογούν για ανώτερες και κατώτερες φυλές. Δεν χρειάζεται κανένας Αντετοκούμπο.
σαπότ τουτούρκι
Δημοσίευση σχολίου