Στη ντισκοτέκ την παλιά

Διακόπτουμε την κανονική ροή των αναρτήσεων για κάτι τελείως διαφορετικό, όσο και κλασικό.

Οι εχθροί μας λένε πως ο μαρξισμός ανήκει στον 19ο αιώνα κι οι επαναστάσεις στο (σύντομο) εικοστό αιώνα. Έξω από αυτά τα χρονικά πλαίσια, είναι σαν το ψάρι έξω από το νερό και τη ντίσκο έξω από τη δεκαετία με τις βάτες. Κάτι που μας θυμίζει το ντίσκο-τσουτσούνι του Πανούση και το στίχο "στη στεριά δε ζει το ψάρι" (ούτε ο Κνίτης με φρικιά).

Κι όλοι αυτοί που γεμίζουν τους δρόμους στις πορείες ή τις ντισκοτέκ τα βράδια, σαν την Boom-Boom στις Τζιτζιφιές, που έχει μείνει αναλλοίωτη από τότε;
Ω μα αυτοί δεν είναι παρά απολιθώματα άλλων, σκοτεινών εποχών, που αποπνέουν κάτι το αφόρητα ρετρό και παλαιακό.

Κι όμως, το κόμμα είναι κλασικό, σαν την ομοούσια κι αδιαίρετη τριάδα των κλασικών, όχι ρετρό. Όπως και η ντίσκο, άλλωστε. Και δεν είναι τυχαίο το κύμα της Ostalgie στη ΓΛΔ και τις χώρες του πάλαι ποτέ υπαρκτού. Ούτε η μαζική νοσταλγία του κόσμου για τη μουσική που άκουγε και τον τρόπο που διασκέδαζε τότε.

-Στη ντισκοτέκ την παλιά βάλαν νέα φώτα...
Και το κόμμα έχει καινούριο πρόγραμμα, σύγχρονες επεξεργασίες, αναλύσεις. Άλλο αν κάποιοι σφοι έχουν μείνει κολλημένοι χρόνια στις ίδιες κασέτες, ρεφρέν, τσιτάτα και στραβώνουν γιατί...
Ήμουν απ' αυτούς που στόχους δεν μπορούν να μάθουν
Τώρα οι επεξεργασίες που αγαπούσα δεν υπάρχουν

Κι ήταν όλοι τους εκεί, Μήτσος, Λίλα και Αλέκα
Ο Πρωτούλης, η Μπαλλού και του Γόντικα η γυναίκα
-Όμως δεν ήσουν εσύ... το συνέδριό μου (15ο)

Όπα, όπα, σύντροφοι, ένσταση, επί της διαδικασίας.
Καταρχάς δεν ήταν όλοι αυτοί. Και δεν ήταν καν το κόμμα, αλλά το κλαδικό (ένα γράμμα το χωρίζει από το "κλασικό") σωματείο του χρηματοπιστωτικού, που καλούσε για πάρτι στην Boom-Boom, το περασμένο Σαββατόβραδο, όσους μοιράζονται τον πυρετό του.
Αν και τα μπαλόνια στα τραπέζια, όπου είχε κάνει κράτηση το σωματείο, έγραφαν: the party is here! Δεν εξηγούσαν ποιο party ακριβώς, αλλά τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται: ένα είναι το κόμμα - party.

99 red ballons

Κατά δεύτερον, δεν ήταν όλοι τους εκεί (η Σοφία κι ο Σταμάτης, Πάνος, Στάθης και Καιτούλα κι ο χαλίφης της Βαγδάτης).
Ο Στάθης είχε φύγει μια μέρα πριν κι ήταν τέτοια η συγκυρία που η βραδιά έμοιαζε σα φόρος τιμής στη μνήμη του. Και περίμενες πως θα κρατηθεί ένα λεπτός σιγής στην αρχή, ότι θα του αφιερώσουν το staying alive ή κάτι παρόμοιο.
Ο Ψάλτης φεύγει μωρέ, η σπορά μένει.

Δεν είναι τίποτα καρεκλάδες ούτε καρεκλοκένταυροι οι σφοι στο κόμμα -δηλ στο σωματείο ήθελα να πω- αλλά πέρασαν καλά κι η βραδιά... "είχε φάση", κι ας φαίνεται από χέρι καμένη σε κάποιους. Εξάλλου, αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ πώς θα γενούν τα σκοτάδια φως, και πολύχρωμες ντισκομπάλες και μαύρο φως, που μέχρι να το καταλάβεις, νομίζεις πως απέκτησες ξάφνου πιτυρίδα.

Στην αρχή έπαιζε χαμηλά italo (χωρίς ευρωκομμουνιστική σκουριά) σε ιδανικά ντεσιμπέλ, όσο χρειάζεται για να μιλήσεις, να κάνεις μια άτυπη κόβα ή συνέλευση σωματείου τέλος πάντων. Ύστερα τα ντεσιμπέλ ανέβηκαν, μαζί κι ο κόσμος στην πίστα, με τους συναδέλφους να πρωτοπορούν και να χαράζουν το δρόμο στους υπόλοιπους.
Κι ευτυχώς που ήταν το χρηματοπιστωτικό -είπε ένας σφος- κι όχι οι οικοδόμοι πχ, γιατί η φάση μπορεί να θύμιζε Blue Oyster από τη "μεγάλη των μπάτσων σχολή".



Κι άρχισαν οι επιτυχίες κι οι πολιτικοί συνειρμοί.
I was made for loving you baby, you were made for loving me, που δείχνει τους ακατάλυτους δεσμούς του κόμματος και του σωματείου με την εργατική τάξη. Η οποία χωρίς αυτά θα έχανε τον μπούσουλα, την ταξική της συνείδηση και θα ένιωθε Lost in the night. Το οποίο μοιάζει πολύ με το "Μπιτζαπά-αα...", "Μπι-τζαπά-ααα...".
-Με ποιο μοιάζει λέει;
-Μα αφού έτσι το έλεγε ο ντι-τζέι το Big In Japan.
-Ναι αλλά εδώ υπάρχει ΠΑΜΕ, δεν είναι Ιαπωνία..

Δεν ξέρω αν έπαιξε πιο μετά, στο ελληνικό πρόγραμμα, και Γαρδέλη: εγώ δε θέλω μεροκάματο (θέλω σοσιαλισμό και εργασία για τη χαρά της δημιουργίας) ή το ερωτικό "με λένε Αλέξη, σε λένε Σοφία", που αν το καλοσκεφτείς, δεν πάνε μαζί πολιτικά (το δις εξαμαρτείν με τον Αλέξη ουκ ανδρός σοφού) και στις επόμενες εκλογές μπορεί να γίνει: "άντε σπάσε ρε μ-λ..." αλλά όχι για να έρθει ο Κυριάκος (που ως γνωστόν, εδώ και χρόνια, είναι πολύ κουλόπαιδο).

Αλλά αν χρειάζεσαι κάτι που να θυμίζει τον ορισμό της επαναστατικής κατάστασης, όπου κάθε μέρα είναι γεμάτη, μετράει σα μήνας και μας γεμίζει κι αυτή με τη σειρά της με αγωνιστικό ενθουσιασμό: I' m so excited, I just can't hide it.
Κι όταν παίζει το Brother Louie από Modern Talking δε γίνεται να μη σκεφτείς συνειρμικά τα λόγια της διασκευής του Τραγουδόσαυρου: ποια θυσία (3) έχει κάνει για σένα ποτέ η εξουσία;

Ύστερα άρχισε ο dj Σούλης -sic- τις αφιερώσεις στο κοινό: χρόνια πολλά στους Γιώργηδες, στον άλλο που έχει γενέθλια, στην τρίτη που παντρεύεται...
Λες να πει και στο Λένιν που είχε γενέθλια το Σάββατο ή για τα 100 χρόνια της Οχτωβριανής;
Όχι. Ανέφερε όμως "το κλαδικό σωματείο". Έτσι σκέτο. Δε χρειάζονται περσότερα. Ένα είναι το κλαδικό σωματείο. Ένα είναι το κόμμα -αν και δεν πρέπει να τα μπερδεύουμε, έτσι;

Δε μείναμε ως το τέλος να δούμε το κλείσιμο, κι έτσι έμεινα με την απορία αν θα έκαναν το ίδιο με την Πανσπουδαστική, που σε ένα παλιό αποκριάτικο πάρτι στη Λέσχη του ΑΠΘ έριξε τίτλους τέλους με τον ύμνο της ΕΣΣΔ, για να πείσει και τον τελευταίο αμετανόητο πως σχόλασε το γλέντι.

Ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα; Μπορεί το κόμμα -όπως κι η ντίσκο- να είχε τις μεγάλες επιτυχίες του πριν την αντεπανάσταση του 90' και να έχουν περάσει πολλά χρόνια έκτοτε, αλλά δεν έχει παλιώσει, ούτε αφήνει ασυγκίνητο τον κόσμο. Προπαντός παραμένει αυθεντικό, ψάχνοντας όμως τρόπους να πιάσει το πνεύμα των καιρών και να επικαιροποιήσει τις θέσεις του ή βασικά (καλησπέρα σας) τον τρόπο που τις μεταδίδει.

Από την άλλη, ο κόσμος ψάχνει απεγνωσμένα διεξόδους, τρόπους να ξεφύγει απ' την πραγματικότητα και να ξεχάσει. Και μπορεί να χορέψει τα πάντα για να ξεδώσει και να ικανοποιήσει την ανάγκη του, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ευχάριστα ακούσματα, συνδεμένα με ευχάριστες αναμνήσεις, που δε χρειάζεται να έχεις κατεβάσει ένα μπουκάλι αλκοόλ για να τα χορέψεις.

Το ερώτημα είναι γιατί να μην προσπαθεί αντίστοιχα να καλύψει και τις άλλες ανάγκες του, γιατί διστάζει να ανέβει στην πίστα των ταξικών αγώνων κι αφήνει να τον χορεύουν στο ταψί...