Πέμπτη 27 Απριλίου 2017

Στη ντισκοτέκ την παλιά

Διακόπτουμε την κανονική ροή των αναρτήσεων για κάτι τελείως διαφορετικό, όσο και κλασικό.

Οι εχθροί μας λένε πως ο μαρξισμός ανήκει στον 19ο αιώνα κι οι επαναστάσεις στο (σύντομο) εικοστό αιώνα. Έξω από αυτά τα χρονικά πλαίσια, είναι σαν το ψάρι έξω από το νερό και τη ντίσκο έξω από τη δεκαετία με τις βάτες. Κάτι που μας θυμίζει το ντίσκο-τσουτσούνι του Πανούση και το στίχο "στη στεριά δε ζει το ψάρι" (ούτε ο Κνίτης με φρικιά).

Κι όλοι αυτοί που γεμίζουν τους δρόμους στις πορείες ή τις ντισκοτέκ τα βράδια, σαν την Boom-Boom στις Τζιτζιφιές, που έχει μείνει αναλλοίωτη από τότε;
Ω μα αυτοί δεν είναι παρά απολιθώματα άλλων, σκοτεινών εποχών, που αποπνέουν κάτι το αφόρητα ρετρό και παλαιακό.

Κι όμως, το κόμμα είναι κλασικό, σαν την ομοούσια κι αδιαίρετη τριάδα των κλασικών, όχι ρετρό. Όπως και η ντίσκο, άλλωστε. Και δεν είναι τυχαίο το κύμα της Ostalgie στη ΓΛΔ και τις χώρες του πάλαι ποτέ υπαρκτού. Ούτε η μαζική νοσταλγία του κόσμου για τη μουσική που άκουγε και τον τρόπο που διασκέδαζε τότε.

-Στη ντισκοτέκ την παλιά βάλαν νέα φώτα...
Και το κόμμα έχει καινούριο πρόγραμμα, σύγχρονες επεξεργασίες, αναλύσεις. Άλλο αν κάποιοι σφοι έχουν μείνει κολλημένοι χρόνια στις ίδιες κασέτες, ρεφρέν, τσιτάτα και στραβώνουν γιατί...
Ήμουν απ' αυτούς που στόχους δεν μπορούν να μάθουν
Τώρα οι επεξεργασίες που αγαπούσα δεν υπάρχουν

Κι ήταν όλοι τους εκεί, Μήτσος, Λίλα και Αλέκα
Ο Πρωτούλης, η Μπαλλού και του Γόντικα η γυναίκα
-Όμως δεν ήσουν εσύ... το συνέδριό μου (15ο)

Όπα, όπα, σύντροφοι, ένσταση, επί της διαδικασίας.
Καταρχάς δεν ήταν όλοι αυτοί. Και δεν ήταν καν το κόμμα, αλλά το κλαδικό (ένα γράμμα το χωρίζει από το "κλασικό") σωματείο του χρηματοπιστωτικού, που καλούσε για πάρτι στην Boom-Boom, το περασμένο Σαββατόβραδο, όσους μοιράζονται τον πυρετό του.
Αν και τα μπαλόνια στα τραπέζια, όπου είχε κάνει κράτηση το σωματείο, έγραφαν: the party is here! Δεν εξηγούσαν ποιο party ακριβώς, αλλά τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται: ένα είναι το κόμμα - party.

99 red ballons
Κατά δεύτερον, δεν ήταν όλοι τους εκεί (η Σοφία κι ο Σταμάτης, Πάνος, Στάθης και Καιτούλα κι ο χαλίφης της Βαγδάτης).
Ο Στάθης είχε φύγει μια μέρα πριν κι ήταν τέτοια η συγκυρία που η βραδιά έμοιαζε σα φόρος τιμής στη μνήμη του. Και περίμενες πως θα κρατηθεί ένα λεπτός σιγής στην αρχή, ότι θα του αφιερώσουν το staying alive ή κάτι παρόμοιο.
Ο Ψάλτης φεύγει μωρέ, η σπορά μένει.

Δεν είναι τίποτα καρεκλάδες ούτε καρεκλοκένταυροι οι σφοι στο κόμμα -δηλ στο σωματείο ήθελα να πω- αλλά πέρασαν καλά κι η βραδιά... "είχε φάση", κι ας φαίνεται από χέρι καμένη σε κάποιους. Εξάλλου, αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ πώς θα γενούν τα σκοτάδια φως, και πολύχρωμες ντισκομπάλες και μαύρο φως, που μέχρι να το καταλάβεις, νομίζεις πως απέκτησες ξάφνου πιτυρίδα.

Στην αρχή έπαιζε χαμηλά italo (χωρίς ευρωκομμουνιστική σκουριά) σε ιδανικά ντεσιμπέλ, όσο χρειάζεται για να μιλήσεις, να κάνεις μια άτυπη κόβα ή συνέλευση σωματείου τέλος πάντων. Ύστερα τα ντεσιμπέλ ανέβηκαν, μαζί κι ο κόσμος στην πίστα, με τους συναδέλφους να πρωτοπορούν και να χαράζουν το δρόμο στους υπόλοιπους.
Κι ευτυχώς που ήταν το χρηματοπιστωτικό -είπε ένας σφος- κι όχι οι οικοδόμοι πχ, γιατί η φάση μπορεί να θύμιζε Blue Oyster από τη "μεγάλη των μπάτσων σχολή".



Κι άρχισαν οι επιτυχίες κι οι πολιτικοί συνειρμοί.
I was made for loving you baby, you were made for loving me, που δείχνει τους ακατάλυτους δεσμούς του κόμματος και του σωματείου με την εργατική τάξη. Η οποία χωρίς αυτά θα έχανε τον μπούσουλα, την ταξική της συνείδηση και θα ένιωθε Lost in the night. Το οποίο μοιάζει πολύ με το "Μπιτζαπά-αα...", "Μπι-τζαπά-ααα...".
-Με ποιο μοιάζει λέει;
-Μα αφού έτσι το έλεγε ο ντι-τζέι το Big In Japan.
-Ναι αλλά εδώ υπάρχει ΠΑΜΕ, δεν είναι Ιαπωνία..

Δεν ξέρω αν έπαιξε πιο μετά, στο ελληνικό πρόγραμμα, και Γαρδέλη: εγώ δε θέλω μεροκάματο (θέλω σοσιαλισμό και εργασία για τη χαρά της δημιουργίας) ή το ερωτικό "με λένε Αλέξη, σε λένε Σοφία", που αν το καλοσκεφτείς, δεν πάνε μαζί πολιτικά (το δις εξαμαρτείν με τον Αλέξη ουκ ανδρός σοφού) και στις επόμενες εκλογές μπορεί να γίνει: "άντε σπάσε ρε μ-λ..." αλλά όχι για να έρθει ο Κυριάκος (που ως γνωστόν, εδώ και χρόνια, είναι πολύ κουλόπαιδο).

Αλλά αν χρειάζεσαι κάτι που να θυμίζει τον ορισμό της επαναστατικής κατάστασης, όπου κάθε μέρα είναι γεμάτη, μετράει σα μήνας και μας γεμίζει κι αυτή με τη σειρά της με αγωνιστικό ενθουσιασμό: I' m so excited, I just can't hide it.
Κι όταν παίζει το Brother Louie από Modern Talking δε γίνεται να μη σκεφτείς συνειρμικά τα λόγια της διασκευής του Τραγουδόσαυρου: ποια θυσία (3) έχει κάνει για σένα ποτέ η εξουσία;

Ύστερα άρχισε ο dj Σούλης -sic- τις αφιερώσεις στο κοινό: χρόνια πολλά στους Γιώργηδες, στον άλλο που έχει γενέθλια, στην τρίτη που παντρεύεται...
Λες να πει και στο Λένιν που είχε γενέθλια το Σάββατο ή για τα 100 χρόνια της Οχτωβριανής;
Όχι. Ανέφερε όμως "το κλαδικό σωματείο". Έτσι σκέτο. Δε χρειάζονται περσότερα. Ένα είναι το κλαδικό σωματείο. Ένα είναι το κόμμα -αν και δεν πρέπει να τα μπερδεύουμε, έτσι;

Δε μείναμε ως το τέλος να δούμε το κλείσιμο, κι έτσι έμεινα με την απορία αν θα έκαναν το ίδιο με την Πανσπουδαστική, που σε ένα παλιό αποκριάτικο πάρτι στη Λέσχη του ΑΠΘ έριξε τίτλους τέλους με τον ύμνο της ΕΣΣΔ, για να πείσει και τον τελευταίο αμετανόητο πως σχόλασε το γλέντι.

Ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα; Μπορεί το κόμμα -όπως κι η ντίσκο- να είχε τις μεγάλες επιτυχίες του πριν την αντεπανάσταση του 90' και να έχουν περάσει πολλά χρόνια έκτοτε, αλλά δεν έχει παλιώσει, ούτε αφήνει ασυγκίνητο τον κόσμο. Προπαντός παραμένει αυθεντικό, ψάχνοντας όμως τρόπους να πιάσει το πνεύμα των καιρών και να επικαιροποιήσει τις θέσεις του ή βασικά (καλησπέρα σας) τον τρόπο που τις μεταδίδει.

Από την άλλη, ο κόσμος ψάχνει απεγνωσμένα διεξόδους, τρόπους να ξεφύγει απ' την πραγματικότητα και να ξεχάσει. Και μπορεί να χορέψει τα πάντα για να ξεδώσει και να ικανοποιήσει την ανάγκη του, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ευχάριστα ακούσματα, συνδεμένα με ευχάριστες αναμνήσεις, που δε χρειάζεται να έχεις κατεβάσει ένα μπουκάλι αλκοόλ για να τα χορέψεις.

Το ερώτημα είναι γιατί να μην προσπαθεί αντίστοιχα να καλύψει και τις άλλες ανάγκες του, γιατί διστάζει να ανέβει στην πίστα των ταξικών αγώνων κι αφήνει να τον χορεύουν στο ταψί...

44 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Το παλιο "διπλα στο ποταμι" στους αγιους εχει γινει roxy disco και κανει λαιβακια με πωλινα bigalice κτλ για νοσταλγους της δεκαετιας με τις βατες. Α και λιγο παραπανω στους τοιχους του προαστιακου υπαρχει το συνθημα εδω υπαρχει παμε δεν ειναι Ιρλανδια. Δεν αυυο με τη ιαπωνια δεν το ξερω.
Kabamarou

Ανώνυμος είπε...

Και το απολίθωμα στη BOOM BOOM με το "κλαδικό"!;
Να φανταστώ δεν ανέβηκες στη πίστα, γιατί τότε σίγουρα θα είχες σχολιάσει το πολικό ψύχος που επικρατούσε εκεί (ειδικά μπροστά στο DJ που μάλλον τα έπαιζε όλα στο βινύλιο), ίσα ίσα για να σε κάνει να κουνιέσαι πιο πολύ;;;
Πολύ ωραία βραδιά, και ελπίζω να υπάρξουν κι άλλες!
Άλλο ένα καλτ στοιχείο υπήρχε στην είσοδο, όπου ήταν αναρτημένες φωτο με διάσημους που έχουν περάσει από το μαγαζί, μαζί και οι Maiden!
80s παντού την περασμένη βδομάδα, όπου κοίταζα διάβαζα για ντίσκο και για σχετικά με την δεκαετία θέματα. Είδαμε και 2 φορές το "Έλα να αγαπηθούμε ντάρλινγκ"...

Ιβάν Τζόνι

Ανώνυμος είπε...

οχι blue oyster cult σκετο blue oyster ηταν το ονομα στο μπαρακι στη μεγαλη των μπατσων σχολη που στα ελληνικα το ειχαν μεταφρασει ως μπλε συκια.

Kabamarou

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ευχαριστώ Καμπαμαρού για τη διόρθωση. Είναι προφανές βέβαια γιατί σκάλωσε η μνήμη και τα συνέχεσε -με το συμπάθιο- όλα μαζί με το μπλε όστρακο, εξαιτίας του γνωστού συγκροτήματος.
Ρε, don't fear the reaper, λέμε.

Ιβάν, στην πίστα δεν ανέβηκα (από θέση αρχής) παρά μόνο λίγο στα μπλουζ, όπου δε χρειάζεται να κινείσαι, και βασικά με κοντομάνικο, γιατί έχω μερικά στρώματα φυσικής θέρμανσης παραπάνω και επίσης ήθελα να δείξω τον γκάνγκστερ που κολλούσε και με την εποχή.

http://www.zougla.gr/assets/images/995349.jpg

Εγώ από την είσοδο ξεχώρισα Gazebo και Den Harrow (με τα ακούσματά του ο καθένας;)

https://www.youtube.com/watch?v=grGjD1rTNyg

https://www.google.gr/search?q=gazebo&oq=gazebo&aqs=chrome..69i57j0l5.1169j0j7&sourceid=chrome&ie=UTF-8#tbm=vid&q=den+harrow

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Κι αυτό με την Ιαπωνία είναι προφανώς δικό μου λογοπαίγνιο, με βάση αυτό το σύνθημα που λες.

Ανώνυμος είπε...

Οι πολιτισμικές "νοσταλγικές" συζητήσεις έχουν πάντα ενδιαφέρον και πολύ πλάκα. Ας μην μπω στη συζήτηση γιατί προκύπτει η ανάγκη για νοσταλγία σε μια εποχή ήττας, απογοήτευσης και φαινομενικών αδιεξόδων - φαινομενικών γιατί φυσικά η ιστορία δεν σταματά και η διέξοδος αργά ή γρήγορα βρίσκεται. Θα μείνω στο επιφανειακό και υποκειμενικό της υπόθεσης.
Ρε παιδιά, αντικειμενικά η 80ιλα δεν παλεύεται, ειδικά αισθητικά. Ξαναείδα τις ταινίες του Ψάλτη, λογικό αφού ήταν το θέμα της προηγούμενης εβδομάδας, και αυτά τα διχτάκια στις μπλούζες και τα ντεμέκ πανκ μαλλιά μου κάτσαν στο στομάχι... Και δεν ήταν υπερβολές του Δαλιανίδη, αφού αν δεις φωτογραφίες της εποχής έτσι ήταν. Άσε αυτή η γλώσσα που χρησιμοποιούσαν. Εν πάσει περιπτώσει, πλάκα σε περιορισμένες δόσεις είχαν, αλλά μέχρι εκεί, μόνο ως προς το cult της υπόθεσης.
Τελικά καταλήγω ότι σε αυτή τη δεκαετία μόνο οι κνίτες ξέρανε να ντύνονται και μόνο ο Χάρρυ Κλυν είχε χιούμορ.

ΡΓ

ΥΓ. Μπορείς να σχολιάσεις πως βαφτίζω αντικειμενική την υποκειμενική μου απόλυτη απέχθεια για την δεκαετία της σαπίλας και της ήττας που ερχόταν χωρίς να το βλέπουμε.
ΥΓ2. Αν τα 80's θεωρούνται ρετρό φυσιολογικότατα, σκέφτείτε πως ένιωσα όταν άκουγα γύρω μου ότι τα 90's είναι "κλασσικά". Μεγαλώνουμε...

zoot horn rollo είπε...

Το ντεμεκ πανκ μαλλί εν τω μεταξύ ΡΓ τα τελευταία χρόνια το συναντάς παντού, παντού όμως. Διχτάκια δε παίζουν, αλλά έχει κάτι "V" "σεξουλιάρικα" μπλουζάκια...τη γενικότερη αισθητική σήμερα τη θεωρώ αρκετά συγγενή της αντίστοιχης των 80ς,χωρίς την ανεμελιά ίσως, και βέβαια χωρίς τα περιθώρια του συστήματος να "δώσει" καθώς κι άλλα προφανή που έχουν τονιστεί εδώ ξανά.

Τα 90ς λόγω ηλικίας τα βίωσα πιο χαλαρά και "χύμα" κι έχω κάποιες ωραίες αναμνήσεις, αλλά ήταν πολύ πιο σκοτεινά και δύσκολα στη πραγματικότητα,ειδικά σε σχέση με το κλίμα ευφορίας που πήγαν να καλλιεργήσουν αμέσως μετά τις ανατροπές σχεδόν άπαντες. "Μαύρισαν" γρήγορα γρήγορα με τις διάφορες πολεμικές συγκρούσεις, κι όχι μόνο, από 1991 κι ύστερα. Οι αυταπάτες (όλων των ειδών) και οι λογικές που τρώμε σήμερα στη μάπα γεννήθηκαν εκεί.

λαθραναγνώστης είπε...

"Κι ευτυχώς που ήταν το χρηματοπιστωτικό -είπε ένας σφος- κι όχι οι οικοδόμοι πχ, γιατί η φάση μπορεί να θύμιζε Blue Oyster από τη "μεγάλη των μπάτσων σχολή"."
Μα τι έγινε τελος πάντων εκει πέρα?
https://www.youtube.com/watch?v=-wYfPfJshSM

Ανώνυμος είπε...

Zoot συμφωνώ πάρα πολυ ειδικά για τα "γλυφαδιωτικα" V. Σε καμία περίπτωση δεν εξιδανικευω τα 90's αν και λόγω εμπειριών, φοιτητής γαρ, τα θυμάμαι με αγάπη. Για την ακρίβεια τη θυμάμαι ως την εποχή που έπαιζαν αισθητικά τα πάντα: θλιβερά απομειναρια των 80's, νεοχιππύδες ροκαδες, νεοχίππυδες ravάδες, μέταλλα κτλ κτλ. Και να πω και κάτι που θα ακουστεί τελείως "γεροντιστικο". Τώρα η γενιά μου των κνιτων μπορεί ίσως να συνειδητοποιήσει σε πόσο σημαντικά γεγονότα συμβαλλαμε έστω και λίγο όσο έφτανε ο καθένας. "Απλά" την ύπαρξη και την ιστορική συνέχεια του Κόμματος στην χώρα μας...
Τα τελευταία χωρίς καμία σταγόνα έπαρσης.

ΡΓ

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

ΡΓ, όταν λες αισθητικά, περιλαμβάνεις και τη μουσική να υποθέσω;

Ε όχι ρε συ, όταν μιλάς για 80'ς (μουσικά και μη) θα σέβεσαι (ούτε εμένα μου αρέσει η ατάκα, αλλά με ανάγκασες).

http://68.media.tumblr.com/tumblr_kpz5gt1Bvc1qz7l0ao1_1280.jpg

http://www.sandra.in.ua/img/gallery/110/Sandra%20In%20Moscow%201989-2.jpg

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Επίσης, για να ρίξω ένα πασπάλισμα ντεμέκ φιλοσοφικής ανάλυσης και να βαθύνω απότομα -λέμε τώρα- τη συζήτηση, οι συγγένειες που αναφέρονται είναι τόσο εξωτερικές, που είναι σα να βρίσκουμε συγγένεια στο σοβιετικό σοσιαλισμό και τον ασιατικό τρόπο παραγωγής.

Ανώνυμος είπε...

Αρχηγέ έχουμε τελείως διαφορετικά ακούσματα! Άρα δεν πείθομαι να σεβαστώ τα 80's επειδή η Sandra (ωραία γυναίκα...) πήγε στη Μόσχα το 89! Όσον αφορά την ουσία της ερώτησης σου τώρα, έχεις κατά βάση δίκιο. Μουσικά τα 80's βγάλαν πραματάκια, τα οποία αν τα αποσπασεις από την υπόλοιπη αισθητική αξίζουν. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα οι Guns 'n' Roses. Ωραίο, δυνατό Rock αλλά αν δεις τις περμαναντ ξενερωνεις τη ζωή σου - εγώ τουλάχιστον. Κατά μια έννοια το grunge με τα καρώ πουκάμισα και τα απλά τζην με τα σταρακια ήταν η αναγκαια απάντηση στην υπερβολή της 80ιλας.
Αλλά ρε φίλε έχει και κάποια πράγματα μουσικά η 80ιλα που απλά δεν παλεύονται, είναι ισοτιμα με τις χαιτες και τα σηκωμένα μανίκια στα σακάκια. Π.χ. τα χαρακτηριστικά πλήκτρα από το σκυλαδικο μέχρι το "rock"...

ΡΓ

Saportoutourki είπε...

Τα 80s μας δώσανε εκτός από τις βάτες, τον όγκο στο μαλλί, τις χαίτες, το αντρικό μπουκλάκι "Μαραντόνα", το γυναικείο περμανάντ, το τραβελοβάψιμο Άντζελα Δημητρίου και μη χειρότερα - και κάποια άλλα πράγματα που επέστρψαν απότομα όπως:

- κολάν
- σορτσάκια ψηλοκάβαλα
- φόρμες τζιν
- παντελόνια ψηλοκάβαλα , ειδικά αυτά που φαίνεται ο αστράγαλος
- τα μπουφάν "fly"
- τα παντελόνια βράκες (έλεος!)
- σκισμένα τζην
- άσπρα αθλητικά μποτάκια
- σκουλαρικάρες, βραχιολάρες

Το σημερινό στιλ όμως θυμίζει, ειδικά στα κουρέματα, την ναζιστική νεολαία.

υ.γ.: κλωτσιές στους iron maiden
υ.γ.2: πολλά τα αντιαισθητικά κάθε εποχής αλλά σαν την παραμόρφωση από μπότοξ δεν έχει

zoot horn rollo είπε...

Μεσα απολυτως για το μποτοξ, αποκρουστικο εως γκροτεσκο. Τα ιδια και για τα κουρεματα σημερα,προσεχως μοδα και το κολοβο μουστακι.
Δε συμφωνω για Maiden,αλλα καταλαβαινω το σκεπτικο.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Καταρχάς, η Σάντρα ήταν το τυράκι για την παγίδα. Φυσικά κι είναι ωραία γυναίκα, αλλά κι αυτό είναι κομμάτι της αισθητικής των 80'ς. Υπάρχει ο αντίλογος ότι θα ήταν τέτοια σε κάθε δεκαετία αλλά η διαφορά είναι πως αν έβγαινε σήμερα, θα έπρεπε να πετάξει έξω κάνα μπούτι, κάνα στήθος, για να μπει στο κύκλωμα.

Λίγα λόγια και για τις χαίτες. Τι θα ήταν δηλ ο Τσιαντάκης, χωρίς τη χαίτη που αγαπήσαμε; Ή χωρίς το μουστάκι, που ήταν σήμα κατατεθέν της εποχής, που αγαπούσε πιο πολύ τις τρίχες, χωρίς να έχει τρίχες αισθητική;

Κι όχι, δε θα περάσει αυτή η ύπουλη προσπάθεια να βγει λάδι η δεκαετία της αντεπανάστασης που υπερασπίζεσαι. Η οποία στο πρώτο μισό της, σαφώς κι ήταν επηρεασμένη από τη δεκαετία με τις βάτες, ειδικά στην Ελλάδα, που κράτησε λίγο παραπάνω.

Ανώνυμος είπε...

Υπήρχαν πολλά γαμάτα πράγματα στα 80ς.
https://www.youtube.com/watch?v=xnKhsTXoKCI
https://www.youtube.com/watch?v=TMZi25Pq3T8
https://www.youtube.com/watch?v=nB_tGab-t0g
https://www.youtube.com/watch?v=y9Gf-f_hWpU


Απλά, όπως πάντα σχεδόν, δεν ήταν το mainstream.


Σ.

Ανώνυμος είπε...

Δε θυμάμαι αν το ειχα διαβασει εδω η καπου αλλου σχετικα με τη σημερινη μοδα και τη νανιζστικη στυλίστικη αποψη αλλα εκτος απο τους hipsters υπαρχουν και οι Nipsters N για Nazi. Βέβαια αυτοί προσπαθούν να εκμεταλλευτούν το οτιδηποτε, κατι αναλογο εκαναν και με τους skinheads των 80's που αρχικα δεν ειχαν καμμια σχεση με νεοναζι.
για τους maiden οχι κλωτσιες αλλα σε αυτο ηταν πολυ λαθος
https://www.youtube.com/watch?v=gLhC2eTkVCM

Kabamarou

Saportoutourki είπε...

Σωστά. Όχι κλωτσιές απλά, αλά κλωτσιές και χλέπες.

Όσον αφορά τα μουσικά γούστα, έτσι κουβέντα να γίνεται, δεν είμαι οπαδός κάποιας δεκαετίας, αλλά ... της εφταετίας.

Led Zeppelin, Pink floyd, Beattles, Doors, Hendrix, Black γαμημένοι Sabbath, King Crimson και άλλοι αξεπέραστοι έχουν κάνει τα καλύτερά τους album, ενώ τα πρώτα τους βήματα έκαναν Queen - Deep Purple.

Άμα πιάσουμε και τα folk rock, psychedelic (πχ Jefferson's Airplane) και λοιπά γκρουπς (πχ Can), όπως και σόλο (Ντύλαν, Μπάουϊ, Τζόπλιν κλπ) έχουμε... και τι δεν έχουμε;

Μόνο και μόνο για 2 κομμάτια (echoes των pink floyd και achile's last stand των ζέπελιν) αλλάζω όλη την δισκογραφία των 80s. Σαν τα σπάνια χαρτάκια.
Παρεμπιπτόντως, βάλτε να ακούσετε αυτό το κομμάτι των ζέπελιν. Όλοι οι maiden σε ένα τραγούδι μέσα. Τι να μας πουν κι αυτοί κι αυτοί, κι αυτοί από την ζωή τους;

Ανώνυμος είπε...

Με καλύπτει απόλυτα ο σαπόρ αν και στη θέση αυτών των τραγουδιών βάζω all along the watchtower - Hendrix (εξωπραγματικα χασιματικο σόλο) και moonchild - Rory Gallagher.
Επαναλαμβάνω, δεν υπερασπιζομαι τη δεκαετία της αντεπαναστασης (συνδικαλιά εκ μέρους σου), απλά απεχθάνομαι την 80ιλα. Αν και τα 90's δώσαν το know your enemy...

ΡΓ

Ανώνυμος είπε...

Επίσης σαπόρ τσέκαρε αγγλικό folk της εποχής, pentangle, fairport convention και ειδικά spirogyra. Άλλο πράγμα!

ΡΓ

zoot horn rollo είπε...

Αυτό με την "εφταετία" στη μουσική ισχύει, αν και μάλλον προς δεκαετία θα έλεγα ότι είναι πιο σωστό,'66-'76/'77...μιλάμε για άλματα στη ροκ, και μάλιστα σε πολλές κατευθύνσεις, κι όχι μόνο βέβαια (Μiles Davis και συναυτώ "παπάδες" έκαναν).

zoot horn rollo είπε...

Pentangle! Folk μεν, αλλά "προωθημένοι". Όπως κι ο John Martyn.

Ανώνυμος είπε...

Αν και πλεον εχω κανει πισωγυρισμα στα μουσικα ακουσματα μου και εχω ξαναπαει στην ηλικια των 16 οπου ακουγα death και black metal, θελω να συμπληρωσω 2 συγκροτηματαρες στις λιστες σας.
Eloy και Edgar Broughton band
Kabamarou

Saportoutourki είπε...

@zoot
Ναι, ισχύει. Πραγματική αναγέννηση. Από τις στάχτες. Σαν τον φοίνικα. Το χουντοπούλι.

Μπορώ να συνεχίσω με τα χουντόφικλα σχόλια λοιπόν, ακόμα και αν μιλάμε για δεκαετία.
Και σε άλλα είδη, σίγουρα, γράφτηκαν κλασικά άλμπουμς.


@ΡΓ

Μωρέ και pentangle , και curved air , darryl way's wolf, gentle giant, trees...

Πολλά αξιοπρεπή γκρουπς στο ΗΒ εκείνη την εποχή σε όλη την γκάμα από φολκ μέχρι πειραματικά αρτ-προγκρέσιβ-συμφωνική.
Όρεξη νάχεις να παραθέτουμε.
Για την πρόταση spirigyra ευχαριστώ. Θα τους ακούσω.

Υ.Γ.: Μέχρι και Έλληνες ασχολήθηκαν με αξιόλογα αποτελέσματα. Aphrodite's child για παράδειγμα, που διέπρεψαν στα Παρίσια.
... ange, οι Γάλλοι, μιας και είπα Παρίσια

Ανώνυμος είπε...

Είστε αμφότεροι ωραίοι! Αυτό μόνο.
Trees ρε φίλε...

ΡΓ

zoot horn rollo είπε...

Groundhogs

Ανώνυμος είπε...

Και κάπως έτσι μια ανάρτηση για την πιο trash και χιλιοαναφερόμενη απο κάθε είδους αστούς δημοσιολόγους (πάντα ήθελα να γράψω αυτό τον όρο) δεκαετία μετατρέπεται "αυθόρμητα" σε έναν ύμνο στην πενταετία, εφταετία άντε δεκαετία με την πιο ωραία αισθητική και σίγουρα μουσική του 20ου αιώνα. Περίοδος που ταυτίζεται με τις τελευταίες πραγματικές νίκες του κινήματος, άσχετα από την μετέπειτα εξέλιξη τους.

ΡΓ

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Διάφορες συζητήσεις εκτρέπονται κατά καιρούς, ενίοτε κι από τρολ, δε συνιστά αυτό λόγο να επιχαίρεις ΡΓ. Κι αν έτσι έχουν τα πράγματα, δεν έχεις παρά να πείσεις το σωματείο σου να κάνει μια σύναξη για παλιοροκάδες, να δούμε τι ψάρια θα πιάσει.

Θα μπορούσα να ξεκινήσω από την αφετηρία πως ο αντι-80ισμός είναι δειλός αντικομμουνισμός, να πω ότι ανταλλάσσω όλη τη ροκ επταετία των συνταγματαρχών με δύο δίσκους από δικά μου ακούσματα και διάφορα άλλα τα οποία όμως είναι υποκειμενικά. Εκτός από το σχόλιο για τα εκνευριστικά πλήκτρα, το οποίο καταλήγει εμπαθές -αν όχι εκνευριστικό το ίδιο. Πλήκτρα ολέ και σαξόφωνο για πάντα.

Αυτό που είναι αντικειμενικό, αντιθέτως, είναι μια πιο σφαιρική ματιά που αντί να αναλύει στην πραγματικότητα τα προσωπικά γούστα του καθενός, λέει πολύ απλά ότι η δεκαετία με τις βάτες ήταν γεμάτη με ωραία πράγματα σε πάρα πολλά είδη -αν όχι σε κάθε είδος. Είχε με διαφορά την πιο ποιοτική και μελωδική ποπ, ωραία πράγματα στη ροκ, εναλλακτικά, πανκ και νιου-γέιβ συγκροτήματα, μυθικούς μέταλ δίσκους, αξιόλογη ρέγκε. Κι επίσης είχε αξεπέραστη -κατά τη γνώμη μου- ελληνική σκηνή και μουσική παραγωγή, ό,τι πιο αξιόλογο από αυτό που λέμε "ελληνική ροκ", ωραίο ελαφρύ κι έντεχνο τραγούδι, το πολιτικό τραγούδι της μεταπολίτευσης, ακόμα και πιο αυθεντικά σκυλάδικα - για ένα είδος που προσωπικά δεν μπορώ να αντέξω.

Κι επίσης ιδεολογική ηγεμονία μας σε μια σειρά χώρους και φοβερή δυναμική στο κίνημα, ανεξάρτητα από την παρακμή και τον εκφυλισμό στον οποίο οδηγήθηκαν σταδιακά. Δεν υπάρχει καμία δεκαετία στη μεταπολεμική περίοδο που να μπορεί να προσφέρει πχ τις αναμνήσεις που παρουσιάστηκαν πρόσφατα κι εδώ για την έκθεση στο Γκάζι -και μιλάω για το καθαρά πολιτικό κομμάτι.
Αν βάλουμε μάλιστα και τον αθλητισμό στο ζύγι, ο πήχης εκτοξεύεται σε δυσθεώρητα ύψη για οποιαδήποτε άλλη περίοδο.

Όσο κι αν υπάρχει οπαδικός τόνος -για τα 80'ς- στο παραπάνω σχόλιο, αμφιβάλλω κατά πόσο μπορεί να αμφισβητηθεί σοβαρά ο λογικός τους πυρήνας.

Ανώνυμος είπε...

Η συζήτηση έχει ανάψει και μου αρέσει πολύ! Ας ξεκινήσουμε από την παραδοχή ότι στην αισθητική υπάρχει ένας σχετικός υποκειμενισμός, ο οποίος έχει αντικειμενικές αιτίες. Π.χ. εσύ εκστασιαζεσαι με πλήκτρα από casio, σαξόφωνο σκυλοποιημένο, ποπ τύπου μαντόνα, χαίτες και βατες. Εμένα μου αρέσουν μαλλιά, μουσια, καμπάνες και τζάκετ, ο Hendrix και οι Zeppelin, ο Μαρκόπουλος, ο Λοΐζος και ο Μούτσης, το Βιετνάμ και η Πορτογαλία (πέρα των αυταπατών που σήμερα μπορούμε να δούμε), ακόμα και πλευρές του Μάη του 68.
Τώρα από που προέρχεται ο υποκειμενισμός του καθενός είναι μια ακόμα ενδιαφέρουσα συζήτηση. Αν θες την ανοίγουμε.

ΡΓ

Ανώνυμος είπε...

Το πολιτικό τραγούδι της μεταπολιτευσης επίσης είναι 70's, το πολύ μέχρι '83 (δηλαδή ουσιαστικά τα τέλη των 70's στην Ελλάδα). Όσο για την ηγεμονια μας σε διάφορους χώρους στη λατρεμένη δεκαετία σου συζητιεται...

ΡΓ

Ιστρολλικός είπε...

Για τους Maiden,

Μιλάμε για το πιο άρτιο μέταλ συγκρότημα όλων των εποχών, με την εξαίρεση των Σάμπαθ. Μουσικά, τόσο ως προς τη σύνθεση, όσο και ως προς την εκτέλεση, οι άνθρωποι δεν παίζονται.

Τώρα σχετικά με τις πολιτικές τους θέσεις, δεν νομίζω ότι διαφέρουν πολύ από το μέσο όρο του μέταλ. Το μέταλ ως μουσικό ρεύμα και υποκουλτούρα εξέφραζε τις διαθέσεις της εργατικής νεολαίας των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών των δεκαετιών 70-80. Αυτή η νεολαία μεγάλωνε σε συνθήκες κρίσης, έβλεπε την μεταπολεμικά ανοδική τάση του επιπέδου ζωής της εργατικής τάξης να αναστρέφεται και σε συνθήκες γενικευμένου οπορτουνισμού δεν μπορούσε παρά να στραφεί είτε σε αντιδραστικά εθνικιστικά ιδεολογήματα, είτε σε λογικές απόδρασης (μπύρες, μηχανές και γκόμενες ή μάγοι και δράκοι). Κάποιοι στράφηκαν και στα 2 μαζί, με τις γνωστές γελοιότητες των ναζι-σατανιστών μπλακ μεταλάδων. Το φαινομένο του Κνίτη μεταλά είναι σχεδόν αποκλειστικά ελληνική ιδιεταιρότητα και έχει να κάνει με την ύπαρξη και δράση του ΚΚΕ, όχι με κάποιον ενυπάρχοντα ριζοσπαστισμό στο ίδιο το μέταλ.

Πολύ απλά, το στιχουργικό περιεχόμενο των Μέηντεν εξέφραζε τα ενδιάφεροντα της Βρετανικής εργατικής νεολαίας του '80. Σε μια χώρα που η σοσιαλδημοκρατία ήταν από γεννησιμιού της ιμπεριαλιστική και το ΚΚ ουρά της, είναι λίγο αφελές να περιμένουμε ότι ένα μουσικό συγκρότημα θα μπορούσε να έχει σωστή γραμμή. Το μέταλ είναι η ηχητική επένδυση της παρακμής της δυτικής εργατικής τάξης ως τάξης για τον εαυτό της. Αυτή είναι και η μεγάλη του σημασία ως σύγχρονου πολιτισμικού μνημείου.

Saportoutourki είπε...

"Μιλάμε για το πιο άρτιο μέταλ συγκρότημα όλων των εποχών, με την εξαίρεση των Σάμπαθ. Μουσικά, τόσο ως προς τη σύνθεση, όσο και ως προς την εκτέλεση, οι άνθρωποι δεν παίζονται. "

Ναι, ειδικά στην σύνθεση.
5 ριφάκια σε παραλλαγές, όλη η διακογραφία τους.

Καταλαβαίνω να έχει μεγαλώσει κάποιος με ένα... ελαφρολαϊκό μέταλ γκρουπάκι, εύπεπτο κλπ, να το αγαπάει, να μπορεί ακόμα να ταξιδέψει στις "παλιές καλές εποχές" ή να διασξεδάσει, αλλά όχι και άρτιοι συνθετικά οι μέιντεν.
5 ριφάκια ρε παιδιά!

Οι πυξ - λαξ του μέταλ!
Έλεος!
Συνθετικά είναι που το χάνουν εντελώς.
Να πεις άρτιοι επαγγελματίες, αούπερ λάιβ κλπ δεκτό.
Αλλά σύνθεση; Είμαστε με τα καλά μας;

Ανώνυμος είπε...

Όσο περνάει η ώρα επιχαίρω ακόμα περισσότερο για την κατεύθυνση της συζήτησης, αν μη τι άλλο επειδή δεν είμαστε τρολ και αναδεικνύονται τα πραγματικά υγιή αντανακλαστικά της βάσης!
Όσον αφορά τους Maiden θα είμαι κεντριστής. Εντάξει, ένα από τα καλά συγκροτήματα του Metal, ευχάριστο, τέκνο της εποχής του αλλά όχι κάτι το καινοτόμο και ρηξικέλευθο, όπως ας πούμε οι Sabbath που προαναφερθηκαν. Όχι κλωτσιές, αλλά όχι και διθυράμβους. Απλό, καλό metal. Μου άρεσε η προσέγγιση του ιστρολικού σε μεγάλο βαθμό.
Τέλος πάντων, καλά πέρασα με την ανταλλαγή απόψεων, ας ασχοληθώ τώρα με καμιά δουλειά!

ΡΓ

Ιστρολλικός είπε...

Με μεγάλη μου λύπη παρατηρώ την επιρροή του άθλιου και χυδαίου αντιμεταλικού ιδεολογήματος περί μετρίων Maiden πάνω στην κατά τα άλλα καθ'όλα υγειή βάση του μπλοκ.

Τα περι 5 ριφ, εκτός από το ότι δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, είναι έτσι και αλλιώς μια ανούσια σπέκουλα. Όταν μιλάμε για αρτιότητα σύνθεσης στην λαϊκή μουσική δεν μιλάμε φυσικά για τομές τύπου Μότσαρτ και Σοστακόβιτς, αλλά για δημιουργική χρήση και αξιοποίηση κατά τα άλλα προσβάσιμων ιδεών με αποτέλεσμα να μένει κάποια παρακαταθήκη. Είναι ο Βαμβακάρης οι Πυξ Λαξ του ρεμπέτικου; Η προσφορά των Μέηντεν είναι ότι στις αρχές της δεκαετίας του '80 εξέφρασαν με τον καλύτερο τρόπο το ρεύμα του ΝWOBHM, του έδωσαν την κλασσική του μορφή και έτσι άφησαν την υπογραφή τους σε ολόκληρη την υπόλοιπη ιστορία του μέταλ.

Σημειώνω επίσης ότι δεν μεγάλωσα με Maiden. Τα γούστα μου βρίσκονται περισσότερο στο χώρο του Ντουμ και του Μπλακ, και σε γενικές γραμμές προτιμώ το βαρύ/ζεστό ήχο από τον γρήγορο/σκληρό.

Παρ'όλα αυτά από θέση αρχής πρέπει να καλέσω σε μέτωπο έναντια στις οπορτουνιστικές, προγκ-άδικες απόψεις που προωθεί ο σαπόρ.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

ΡΓ, επειδή δε βλέπω να αποστασιοποιείσαι από το υποκειμενικό κριτήριο, το οποίο φλερτάρει σε μερικά σημεία με την εμπάθεια (πχ σκυλοποιημένο ποπ), επειδή δεν αποπειράσαι καν μια σφαιρική αντικειμενική ανάλυση (αφήνοντας απέξω πχ στην αξιολογική σου κρίση την Ελλάδα και μια σειρά μουσικά είδη), επειδή δε θεωρώ ότι πήρα απαντήσεις σε όσα έβαλα και τα σχόλιά σου μπορώ να πω ότι βασικά με αποθαρρύνουν για κάποια συνέχεια...

... αλλά βασικά επειδή κι εγώ έχω δουλειές με φούντες αυτό το διάστημα -κι εντός του επόμενου μήνα, θα δείτε το γιατί- το αφήνω εδώ. Άστο να μείνουμε σύντροφοι... δεν μπορεί να συμφωνούμε σε όλα.

Ανώνυμος είπε...

Για να σε αποθαρρύνω μάλλον ακόμα περισσότερο θα σου δηλώσω ότι συνειδητά δεν λαμβάνω υπόψιν μου "ολόκληρα μουσικά ρεύματα" όπως το μεγαλύτερο κομμάτι της ποπ, την ντίσκο και οτιδήποτε αυτής της συνομοταξίας. Απλά δεν με αφορούν, ειδικά η ελληνική ποπ, άξιος συνδαιτυμόνας του σκυλάδικου σε κάθε πίστα.
Την Ελλάδα αρχηγέ την βάζω στην εξίσωση, απλά δεν φτάνω στα ίδια συμπεράσματα με σένα. Πρώτα από όλα ότι καλό βγήκε μουσικά, ήταν καλό επειδή ακριβώς πήγαινε κόντρα στο κύριο αισθητικό ρεύμα της περμανάντ ακόμα και στις χορδές της κιθάρας. Αυτό είναι το αντικειμενικό. Τώρα ότι υποκειμενικά προτιμώ άλλα πράγματα, δεν μειώνει την αξία όποιας ποιότητας βγήκε τότε.
Επαναλαμβάνω και το αφήνω εδώ, κάβα για επόμενη συζήτηση: η "ηγεμονία" σε πολλούς χώρους είχε κοντά ποδάρια και τολμώ να πω ότι ήταν υπονομευμένη, σε κάποιες περιπτώσεις, δε, αμφιβάλλω κι αν αυτό που φαινόταν σαν δικό μας ήταν στο ελάχιστο δικό μας... Αλλά θα το ξαναδούμε. Καλή συνέχεια σε ότι κι αν κάνεις.

ΡΓ

Saportoutourki είπε...

5 ριφ σε παραλλαγές, αντικειμενικότατα, χωρίς καμία πλάκα. Ρώτα κάποιον μουσικό αν δεν το καταλαβαίνεις μόνος σου.
Τώρα τα "παίρνω απλές ιδέες και εκφράζω κάτι" μπλα μπλα μπλα. Σοστακόβιτς ρε ήξερε να ακούει ο λαός της ΕΣΣΔ. Τα μπαλέτα και ο Αρκιπόφσκυ, ο Ταρκόφσκι και ο Βερτόφ προς απάντησή σου. Αυτά παρακολουθούσανε.
Άιντε που θα θεοποιήσουμε τους "στίχο μηδέν - μουσικές ιδέες που έπρεπε να καλύπτουν 2 άλμπουμ αλλά μας τις πλασάρουν 30 χρόνια για φρέσκες με νέο περιτύλιγμα οι μαρκετίστες", επειδή μας έχουν απαίδευτους.
Ό,τι είχαν να πούνε το είπανε πριν πάνω από 35 χρόνια. Τα υπόλοιπα τα φρόντισε η μουσική βιομηχανία.

Για την ποπ όμως θα συμφωνήσω με απολίθωμα. Μελαγχολία και ρομαντισμός στις μελωδίες της εποχής. Ταξιδιάριξα τραγουδάκια, συναισθηματικά. Χωρίς βέβαια να λέω πως αυτό είναι αντικειμενικό.
Και φυσικά αν είναι να κρατήσω Gazebo (που αναφέρθηκαν) ή maiden κρατάω gazebo. Και τους alphaville, toto, και πολλούς ακόμα.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Επειδή αυτό με την περμανάντ καταντάει λίγο μονότονο και αποπροσανατολιστικό, επανέρχομαι μόνο και μόνο για να το αναιρέσω. Περμανάντ ή χαίτη, εκτός από τον Τσιαντάκη, είχαν πχ ο Μαύρος, ο Σαραβάκος, ο Βαμβακούλας, ο Χατζίδης, ο Κωφίδης, ο Τάκης Κορωναίος, ο Ανδρίτσος, ο Σούμποτιτς, ο Σαμπόνις, ο Βάλτερς, η Γλυκερία, ο Νταλάρας, ο Γκούλιτ. Δεν ήταν όλοι σε στιλ Μπον-Τζόβι ή Γιούροπ. Κάποιοι από αυτούς την έχουν κρατήσει ακόμα και θα έχαναν πολύ χωρίς αυτό που έγινε σήμα-κατατεθέν τους. Κακό πράγμα τόση μονομέρεια και τόσα κουτάκια.

Για την ηγεμονία αφήνω πχ αυτό ως σύνδεσμο. Δικό μας ή μη, πάντως ηγεμονία είναι να κάνουν κι άλλοι πράγματα που είναι δικά σου και να προσπαθούν να τα οικειοποιηθούν.

http://e-oikodomos.blogspot.gr/2017/04/1_30.html

Με το "καλή συνέχεια" υποθέτω εννοείς σε αυτό που λέω για τον επόμενο μήνα, κι όχι ότι αποχαιρετάς.

Ανώνυμος είπε...

Όχι ρε δεν φεύγω επειδή διαφωνούμε για τρίχες! Για αυτό που λες ότι έχεις στα σκαριά πάει

ΡΓ

Ανώνυμος είπε...

Αλλά την κατηγορία για κουτάκια δεν τη δέχομαι. Το πολύ - πολύ να αποδεχτώ εμπάθεια, αλλά αυτό το παραδέχομαι και μόνος μου.

ΡΓ

Ανώνυμος είπε...


http://skra-punk.com/2017/01/22/nostalgia-ke-cult-pasok-os-katafygio-ke-os-skiachtro/

Ιστρολλικός είπε...

Βαρέλι δίχως πάτο το αντιμεταλικό παραλήρημα του Σαπόρ. Με κουλτουριάρικη έπαρση δασκαλεύει τον απλό μεταλά οπαδό να ρωτήσει κανέναν μουσικό για τα 5 ριφ των Μέηντεν, λες και δεν έχουμε πιάσει κιθάρα στη ζωή μας. Ψαρεύει σε θολά νερά πλατιάζοντας περί μουσικής βιομηχανίας, λες και είναι μεγάλη ανακάλυψη ότι το κεφάλαιο κάνει κουμάντο και ανακυκλώνει υλικό στο χώρο του πολιτισμού πάντα με σκοπό το κέρδος. Αλήθεια, οι AC/DC βγάλανε αξιόλογο άλμπουμ μετά το Back in Black;

Ας καταλάβουν οι προγκο-ρεφόρμες ότι '5 ριφ σε παραλλαγές' είναι η λαϊκή μουσική όπου γης. Οι Μότορχεντ είχαν 3. Οι πατέρες των blues Robert Johnson και Blind Lemon Jefferson είχαν παραπάνω; Ο Βαμβακάρης; Ο Μουντάκης;

Ατσάλινο πανμεταλικό μέτωπο ενάντια στον προγκπορτουνισμό.

Saportoutourki είπε...

Γέλασα με τη μπσυχή μου.
Όλοι οι καλλιτέχνες σε όλη την ιστορία της μουσικής έχουν μοτίβα που επαναλαμβάνουν. Αυτό γιατί πρέπει να είναι καλό ή κακό; Άλλο είναι το ερώτημα: Γιατί να πρέπει να μιλάνε συνέχεια αν δεν έχουν να πούνε τίποτα; Και γιατί πρέπει να υπερκαταναλώσω το αξιόλογο μέρος ενός καλλιτέχνη ή ενός ρεύματος όταν στην πιο πιασάρικη μορφή του, με ίδιες επαναλήψεις;

Θα σου πω γιατί έγινε αυτό.
Ο Μότσαρτ και ο Μπαχ παρήγαγαν ακατάπαυστα μουσική για τα αφεντικά τους. Εκκλησίες, αριστοκράτες κλπ.
Οι Μέιντεν για τις διακογραφικές με πολύ περισσότερες παρεμβάσεις απ ό,τι οι μουσικοί άλλων δεκαετιών.

Αυτό τώρα το θεωρείς καλό για τον λαό;
Δεν λέω πως δεν γίνεται σε άλλα είδη μέταλ, αλλά στην χέβι είχε παραγίνει το κακό με τα εύπεπτα κομμάτια. Είναι αυτό προοδευτικό στοιχεί όμως; Να σου πλασάρουν οι δισκογραφικές τα ίδια και τα ίδια και να ρυθμίζουν τι ακούει το κοινό από τις πραγματικές ιδέες των καλλιτεχνών;
Κάπως έτσι αυτο-καταναλώθηκαν οι μέιντεν και κάθε μέιντεν, που μπορεί να είχαν περισσότερα να δώσουν, αλλά αποφάσισαν να ακολουθήσουν τον εύκολο δρόμο.

Υ.Γ.: Για δράκους και τέρατα γράφανε και οι φολκ μουσικοί. Και για Άλιστερ Κράουλι, Τόλκιν και λοιπή γραμματεία φαντασίας. Δεν είναι απλά μια τάση φυγής της νεολαίας την συγκεκριμένη δεκαετία. Το αντίθετο, είναι στοιχεία της νεο-παγανιστικής και θεοσοφιστικής κουλτούρας , της βρεττανίας και της ευρώπης γενικότερα. Οι βόρειοι λαοί τρεφόταν από το δασος σε μεγαλύτερο βαθμό από τους Μεσόγειους. Έχουν άλλη μυθολογία και θρησκεία. Είναι βέβαια σαν να γράφουμε εμείς τραγούδια για νεράιδες και μούσες.

Ανώνυμος είπε...

Η ΜΠΛΑΒΑΤΣΚΥ ΑΚΟΥΓΕ IRON MAIDEN.

ΘΕΡΣΙΤΗΣ

ΓΕΙΑ ΣΑΣ