Το 'χαμε αναφέρει ακροθιγώς σε μια πρόσφατη ανάρτηση για τη δικτατορία και μου μπήκε η ιδέα πως ήταν ενδιαφέρον θέμα για ανάπτυξη. Ποια είναι ιστορικά η χειρότερη στιγμή του κόμματος στην 100χρονη διαδρομή του; Ποιες είναι οι... "βασικές υποψηφιότητες" και τα επιχειρήματα, για να υποστηρίξει κανείς την καθεμιά;
Έχουμε και λέμε.
Υπάρχει η πρώτη δύσκολη περίοδος, των κοιλοπονημάτων και της προσαρμογής, όπου το κόμμα λέγεται ακόμα ΣΕΚΕ, και μολονότι έχει δεχτεί τους 21 όρους της Κομιντέρν, δεν έχει διαμορφώσει το στίγμα και το χαρακτήρα του. Χάνει το Λιγδόπουλο και τον Αλεξάκη που δολοφονήθηκαν άγρια από ληστές-πράκτορες στα ανοιχτά της Μαύρης Θάλασσας. παραμένει οργανικά συνδεμένο με τη ΓΣΕΕ, κάνει ψηλαφητά τα πρώτα του βήματα, αλλά η περίοδος της ωρίμανσής του είναι αργή και βασανιστική. Και ενώ κάνει προπαγάνδα με τα μέλη του στους στρατιώτες στο μικρασιατικό μέτωπο, δεν είναι αρκετά ισχυρό να αξιοποιήσει τον όποιο κλονισμό της αστικής εξουσίας και μένει ανοιχτό το ερώτημα αν υπήρχε (ή όχι) επαναστατική κατάσταση που πέρασε αναξιοποίητη.
Ακολουθεί η λανθασμένη θέση για το Μακεδονικό -κι η αποχώρηση του Κορδάτου για τον ίδιο λόγο- η κρίση με την αποχώρηση διάφορων ομάδων (πχ αρχειομαρξιστές) και γραμματέων, και η εσωτερική διαπάλη, που κορυφώνεται την περίοδο 1929-31 με τη φραξιονιστική πάλη χωρίς αρχές.
Εντάξει ρε σφοι, να φραξιονίσουμε, αλλά πού είναι οι αρχές μας;
Μετά, η παρέμβαση της Κομιντέρν κι η ανάδειξη του Ζαχαριάδη στην ηγεσία, που για κάποιους είναι προπατορικό αμάρτημα, μήτρα της "εξάρτησης -sic- του κόμματος από τη Μόσχα" και της "ζαχαρι-άδικης ηγεσίας", κτλ.
Σήμερα το κόμμα βλέπει κριτικά τη στρατηγική που διαμορφώθηκε, μέσα από διαπάλη κι αρκετές αντιφάσεις, στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα αυτά τα χρόνια, τον αστικοδημοκρατικό χαρακτήρα της επικείμενης επανάστασης, τα λαϊκά μέτωπα, κτλ.
Ακολουθεί η μαύρη περίοδος της δικτατορίας του Μεταξά -λίγους μήνες μετά τη μεγάλη, λαϊκή εξέγερση της Θεσσαλονίκης, το Μάη του 36'- που έφτασε το κόμμα ένα βήμα πριν τη διάλυση. Οι αλλεπάλληλες συλλήψεις και φυλακίσεις, ο μηχανισμός των δηλώσεων, το ξήλωμα των μελών της ΚΕ και της βάσης του κόμματος, ο Μανιαδάκης, η χαφιέδικη κεντρική επιτροπή με τον πλαστό Ριζοσπάστη της ασφάλειας, η καχυποψία μεταξύ των λιγοστών κι ασύνδετων σφων που δρούσαν στην πιο βαθιά και σκληρή παρανομία.
Κι ύστερα, μέσα από τα πιο βαθιά σκοτάδια, η αναγέννηση, η μαζικοποίηση, και το έπος της Αντίστασης. Όπου το κόμμα κι ο λαός δίνουν τα καλύτερα παιδιά τους για να μπολιάσουν τον αγώνα για λευτεριά, εθνική και κοινωνική. Βαραίνουν όμως τα στρατηγικά λάθη, οι ανεπάρκειες και οι αντιφάσεις, που τον καταδικάζουν σε ήττα, τον σέρνουν στο Λίβανο, τους αρνητικούς συσχετισμούς του Δεκέμβρη, στη Βάρκιζα και τον αφοπλισμό.
Μετά, η επιστροφή του Ζαχαριάδη, ο μονόπλευρος εμφύλιος για να τσακιστεί το λαϊκό κίνημα κι η βαθμιαία στροφή προς τον ένοπλο αγώνα, που καθυστέρησε πολύ αντί να γίνει με αποφασιστικό τρόπο. Το παιδομάζωμα, τα ξερονήσια, η Μακρόνησος, οι εκτελέσεις, η ήττα κι οι συνέπειές της, ο ηρωικός αγώνας που δεν έδωσε καρπούς -αλλά άφησε σπορά πίσω του.
Η βαθιά παρανομία, οι δίκες κι οι εκτελέσεις (Μπελογιάννης, Πλουμπίδης και τόσοι άλλοι) της δύσκολης μεταπολεμικής περιόδου. Η δημιουργία της ΕΔΑ που έφτασε να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση το 58', αλλά κυνηγήθηκε άγρια από το παρακράτος, και την επόμενη δεκαετία ακολούθησε πολιτική ουράς προς την Ένωση Κέντρου και τον παπατζή. Τα γεγονότα στην Τασκένδη, η καθαίρεση και διαγραφή του Ζαχαριάδη -που αργότερα εξορίστηκε στη Σιβηρία. Η διάλυση των παράνομων κομματικών οργανώσεων και το κενό που φάνηκε με δραματικό τρόπο το 67', στο πραξικόπημα των συνταγματαρχών. Η διάσπαση με την ομάδα των αναθεωρητών που συγκρότησε το "εσ.", και τα εμπόδια που έβαζε η χούντα στη δημιουργία νέων οργανώσεων, από την αρχή.
Η μεταπολίτευση, με τη νομιμοποίηση του κόμματος, αλλά και τα σημάδια της προηγούμενης περιόδου στη στρατηγική του. Η "χαμένη γενιά" της δεκαετίας 58'-68' και το κενό στη σύνθεση του κόμματος, που οδήγησε σε βιαστικές αναδείξεις στελεχών. Το στάδιο της Νέας Δημοκρατίας -ως πρώτη φάση του αντι-ιμπεριαλιστικού σταδίου της επανάστασης. Η ελλιπής προετοιμασία για την αναχαίτιση της πασοκικής λαίλαπας, του μαζικού εκμαυλισμού συνειδήσεων από τη σοσιαλδημοκρατία. Το λάθος του ενιαίου Συνασπισμού -με τις απαράδεκτες υποχωρήσεις- και της ολιγόμηνης συμμετοχής στις οικουμενικές αστικές κυβερνήσεις. Η άκριτη αποδοχή της Περεστρόικα κι η εκδήλωση της αντεπανάστασης σε παγκόσμια κλίμακα. Η κρίση μες στο κόμμα και η σκληρή μάχη για να κρατηθεί, με νύχια και με δόντια, και να μη διαχυθεί στο Συνασπισμό. Η ουσιαστική διάλυση της ΚΝΕ, που αναγεννήθηκε από μηδενική σχεδόν βάση.
Η δύσκολη ανασυγκρότηση, με το κόμμα να πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα, τότε που καθιερώθηκε η φράση "πλην Λακεδαιμονίων" (δια στόματος του 'αριστερού' Κύρκου) με τα εθνικιστικά συλλαλητήρια για τη Μακεδονία. Το ιστορικό χαμηλό του 93', όταν οι εξεγέρσεις μας μοιάζανε εν γένει εκτός του κλίματος. Τα πρώτα βήματα στον ανήφορο, με εμφανή τα σημάδια της αντεπανάστασης και της παγκόσμιας υποχώρησης του κομμουνιστικού κινήματος.
Και φτάνουμε στον αιώνα μας. Η εκλογική στασιμότητα στο 5,5% για πολλά χρόνια, η πρόσκαιρη ευφορία κι οι εκλογικές αυταπάτες ενός κόσμου που μας ψήφιζε, με την άνοδο των επόμενων χρόνων. Η νεο-πασοκική λαίλαπα του Σύριζα κι οι εκλογικές, εκβιαστικές πιέσεις, που έφτασαν στο απόγειό τους τον Ιούνιο του 12', για να ανακόψουν κάθε κινηματική ορμή και να φτάσουν στο φιάσκο της ΔΦΑ.
Χώρια οι διάφορες αφηγήσεις εχθρών και "φίλων", που πονάνε και κόπτονται για το αυθεντικό ΚΚΕ κι εντάσσουν στην κριτική τους τα πάντα: από το Μαϊούνη ως το σύγχρονο Δεκέμβρη, τις πλατείες και το δημοψήφισμα, την 20ή Οκτώβρη όπου το ΠΑΜΕ φυλούσε τη βουλή, και δε συμμαζεύεται. Κι αν τις πιστέψεις, το κόμμα βρίσκεται στη χειρότερη καμπή της ιστορίας του, ενώ κάποτε πετούσε από κορυφή σε κορυφή, άλλο που τότε αυτοί τα ίδια έλεγαν. Η σταλινική στροφή έγινε τροτσκιστική αλλά ήταν πάντοτε ολέθρια, είτε έτσι είτε αλλιώς.
Γενικά, η χειρότερη στιγμή του κόμματος είναι "τώρα", το εκάστοτε τώρα, σε αντίθεση με το παρελθόν, που το χρησιμοποιούν μονάχα για να θάψουν τους ζωντανούς, όπως το έθαβαν και τότε.
Γενικό συμπέρασμα; Δύσκολο πράγμα να είσαι κομμουνιστής. Όπως δύσκολη είναι κι η διαλεκτική, η συγκεκριμένη ανάλυση, η αναγνώριση των αντιφάσεων κι η υπέρβασή τους, όπου τα θετικά στοιχεία συνυπάρχουν και διαπλέκονται με τα αρνητικά. Τα οποία τα μελετάμε για να διδαχτούμε κι όχι για να μηδενίσουμε. Κι όπως δείχνει κι η ιστορική πείρα -πχ στην περίοδο της δικτατορίας του Μεταξά- το πιο βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν την αυγή (αλλά όχι αυτή που κυκλοφόρησε γεμάτη αυταπάτες για τη δικτατορία στο πρωτοσέλιδό της, μισό αιώνα πριν). Και το "χειρότερο" είχε μέσα του το σπόρο του καλύτερου -όπως κι ανάποδα πολλές φορές...
49 σχόλια:
Προσωπικα ειμαι αναμεσα σε μετεμφυλιακη περιοδο και τελη 80-αρχες 90. Αν και οι συγκρισεις δεν ειναι απλες.
Καλα, και "τωρα" αλλα και "παντα" ειναι η χειροτερη στιγμη του κομματος για τους διαφορους που αναφερεις, απλα με μικροδιαφοροποιησεις αναλογα την εποχη. Η ουσια δεν αλλαζει.
Επισης αναμενω "φρουτα"...
Για το 41-44 υπάρχει η κριτική ότι το κόμμα είχε χαλαρώσει πολύ, δεν είχε επαναστατική γραμμή και για αυτό έφτασε στα πρόθυρα της εξουσίας αλλά την έχασε. Αν όμως είχε μείνει στην καθαρή επαναστατική γραμμή μήπως δεν θα είχε φτάσει ποτέ στα πρόθυρα της εξουσίας; Γίνεται να έχεις τα καλά της συμμαχίας (ευρύτερες μάζες κλπ) χωρίς τα κακά (λιγότερο καθαρή επαναστατική γραμμή);
απλός φίλος
Η χειρότερη στιγμή δεν ειναι οταν ειςαι υπό διωγμό (πχ 45-74) εκει απο την
μια σε διαλύουν απο την άλλη ατσαλωνεις. Η πιο χειρότερη και πιο επικίνδυνη
στιγμή ηταν το 89-91 οταν μας πλάκωσαν οι σειρήνες μέσα και έξω απο το
Κόμμα να μας κανουν τιζέζ του συστήματος. Ας ειναι καλα ο Καπετάν
Γιωτης και άλλοι παλιοί και νέοι σύντροφοι που πάτησαν πόδι και έχουμε
ενα Κόμμα που μπορούμε να ειμαστε περήφανοι για αυτο και την ιστορια του.
Λάθη γίνανε, γίνονται και θα γίνονται ειδικά σε καθεστώς παρανομίας και
αλλα πολυ λιγότερα και ας το πω ησσονος σημασίας τα τελευτεα χρονια.
Το Κόμμα δεν τα αφήνει ετσι. Οταν ειναι η ώρα τα αναλύει κανει την
αυτοκριτική του και επανορθώνει.
Η καλητερη στιγμή παράλληλα θα πω οτι ειναι απο το 91-εως σημερα. Εδω
καποιος μπορει να πει για το ποσοστο αλλα τι να κάνουμε ιδεολόγοι ειμαστε
δεν ειμαστε χειρουργοί για να κάνουμε μεταμόσχευση εγκεφάλων.
ΥΓ.
Περίεργη λέξη αυτη η "αυτοκριτική" σαν τα παντελόνια. Εχω την έσθηση οτι
φτιάχτηκε απο το ΚΚΕ για το ΚΚΕ και την χρησιμοποιούν ολοι οι άλλοι για
το ΚΚΕ. Ποτε δεν θα ακούσεις αντίπαλο να κανει αυτοκριτική για τον εαυτό
του η για το κόμμα του. Την απετούνε ολοι ομως απο το ΚΚΕ.
Πανικός από τρότσκια και νεοτρότσκια
Οι χειροτερες στιγμες του κομματος ηταν οι οπορτουνιστικες επιλογες του 44 και του 89 .Το 44με την Βαρκιζα και το 89 με την επιλογη της συγκυβερνησης .Και αν το 44 εχει αναληθει αρκετα το 89 οχι επαρκως .Τοτε βρεθηκε το κομμα σε τρεις επιλογες μπροστα 1)να παει με τη ΝΔ 2) να παει με το ΠΑΣΟΚ 3) να απεχει και να αφησει τα αστικα κομματα να κανουν οτι θελουν .Τετοιο τριλιμμα δεν ειχε υπαρξει ποτε στην ιστορισ του .Αν απειχε θα του μενε η ρετσινια οτι ΔΕΝ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ευθυνες και απλα υπαρχει για να υπαρχει ,αν πηγαινε με την ΝΔ θα τα ακουγε (οπως τα ακουει) απο την μιση κοινωνια σχεδον (40%) αν πηγαινε με το ΠΑΣΟΚ θα το κατηγορουσε και δικαιως η αλλη μιση για συγκαληψη σκανδαλων και συμμετοχη στην λαμογια .Τετοιο διλημμα ποτε στην ιστορια δεν ειχε ματαυπαρξει .Ουτε στον χειροτερο εχθρο σου .ΔΥΣΚΟΛΗ ΕΠΙΛΟΓΗ !! εγω μεχρι τωρα δεν εχω βγαλει ακρη για το ποια επιλογη ηταν καλυτερη
Omar, το υστερόγραφο "όλα τα λεφτά".
Τώρα για το "απλός φίλος", το συζητάμε.
"""zoot horn rollo είπε...
Omar, το υστερόγραφο "όλα τα λεφτά". Τώρα για το "απλός φίλος", το συζητάμε."""
"απλός φιλος"... με το συμπάθιο κατι θες να πεις αλλα δεν καταλαβα;
Οι χειρότερες στιγμές του κόμματος ,νομίζω, προέκυψαν κάθε φορά που υπήρξε συμμαχία ή συμπόρευση με σχήματα, που περιείχαν τη λέξη 'αριστερά" .
teacher
Δε πηγαινε για 'σενα.
Νομίζω πως η χειρότερη στιγμή για το κόμμα είναι μακράν η περίοδος του Μεταξά με την άλωση του κόμματος από τον Μανιαδάκη.
Ονειροπόλος
Η χειροτερη στιγμη από την αποψη του λαθους πιστευω είναι η Βαρκιζα και η περιοδος 1944-1945
Οι πιο επικινδυνες για την υπαρξη του κομματος περιοδοι ηταν το 1936-1940 που η καταστολη και διαβρωση ηταν καταθλιπτικη, και φυσικα το 1991 οπου το κομμα παρεμεινε μαρξιστικο-λενινιστικο με μικρη διαφορα ενώ αρκετοι που ταχθηκαν με τη συνεπη πτερυγα στα επομενα χρονια λακισαν στο συριζα
Οσο για αυτό που εγραψε ο απλος φιλος είναι η πεμπτουσια της διαλλεκτικης πραγματι η πλατια συμμαχια ερχεται μαζι με τον κινδυνο της διαλυσης ενώ από την άλλη χωρις την ποσοστικη υπεροχη δυσκολα κερδιζεις την εξουσια Ποια είναι η λυση της αντιθεσης αυτης;
Μα φυσικα η εκ των προτερων επεξεργασμενη στρατηγικη καταληψης της εξουσιας
Εγώ πιστεύω ότι η χειρότερη στιγμή ήταν τα χρόνια πριν και μετά την αντεπανάσταση.
Ειδικά μετά, γιατί όσο υπήρχε ο σοσιαλισμός (όπως υπήρχε κοντά στο τέλος του), υπήρχε και ελπίδα, μια ελπίδα πιο χειροπιαστή και προσιτή, όσο χάλια και να ήταν οι συνθήκες. Μετά το 91 μαύρη μαυρίλα και πανηγύρια από τον αντίπαλο...
Τώρα είναι πολύ καλύτερα. Οι αστοί έχουν χάσει την όποια δυνατότητα να κάνουν σοβαρή κριτική στο σοσιαλισμό, και όλοι καταλάβανε τι πάει να πει "ελευθερία".
Ιβάν Τζόνι
Για μένα, οι χειρότερες στιγμές του Κόμματος ήταν όταν πουλάγαμε τον εργάτη για τον μικροαστό, όταν αφήναμε την κοινωνική συμμαχία για την "πολιτική" διαμεσολάβηση, όταν καταστέλλαμε την συχνά και εσωκομματική, "γκρίνια", για να επιβάλουμε αμφιλεγόμενες "μούρες", που όμως "είχαν επιρροή" στο πόππολο σαν μέρος του μηχανισμού χειραγώγησης της αστικής τάξης. Και βέβαια, όταν όλο αυτό ντυνόταν και με .."Θεωρία"!
Αρα θα διαφωνήσω με μερικούς συντρόφους/συναγωνιστές, που στέκονται μάλλον στα αποτελέσματα και όχι στις αιτίες των λαθών μας. Το '89 σύντροφοι δεν αποφασίσαμε τίποτε, παρά κοιμηθήκαμε όπως είχαμε στρώσει ένα χρόνο νωρίτερα με το "Κοινό Πόρισμα". Τότε έπρεπε να "πατήσουμε ποδάρι". Βέβαια κάθε τι έχει από πίσω του κάτι άλλο, που όμως δεν αθωώνεται γι αυτό, έτσι μας λέει η Διαλεκτική. Από αυτή την άποψη έρχονται κάποιες στιγμές, που οι συγκρούσεις κορυφώνονται και πρέπει η Συνείδηση να λέει "ως εδώ, ας ξαναδούμε το θέμα".
Με αυτό το σκεπτικό, εγώ ψηφίζω, Ολομέλεια '56, 8ο Συνέδριο, και πρέπει να εμβαθύνουμε την μελέτη του Μεσοπολέμου, την "απαλλοτρίωση" του Προγράμμματος των ΚΚ στην ταχτική των ΛΜ. Γιατί θαρρώ το '44 ήταν ώριμο φρούτο προηγουμένων, λιγώτερο εμφανών εξελίξεων. Δεν θυμάμαι τώρα ποια κομματικά σώματα είχαν προηγηθεί του '44 και κυρίως του Λιβάνου, της Αποκήρυξης του ΑΣΟ, της Καζέρτας.
Αυτές, στα έντονα (bold), θα επεσήμαινα, σαν "άτυχες στιγμές".
Από τίς δύσκολες στιγμές έχω προλάβει να ζήσω μονο το 12 - και ήταν πολύ διδακτική εμπειρία για μένα, όλο το καλοκαίρι το πέρασα στη μαυρη κατάθλιψη (μετα έγινα χοντροπετσος, οτι και να γινόταν δε χαμπαριαζα).
Από τα διαβασματα μου, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα, οτι η πιο δύσκολη περίοδος ήταν αυτή της αντεπαναστασης.Μπορεί να έχει δίκιο ο Σεχταρ σε όσα επισημαίνει, για όλες αυτές τις ιστορικές καμπές, μέσα στις φουρτούνες που βρέθηκε το κόμμα, απο τα γεννοφασκια του κιόλας, αλλά τουλάχιστον στις προηγούμενες περιόδους υπήρξε ο φάρος της ΕΣΣΔ, υπήρχε κάτι το απτό, που σου έδινε δύναμη να παλεψεις.Το 89-91, όμως, χάσαμε τη γη κάτω απο τα πόδια μας, δέχτηκε συντριπτικό πλήγμα στο ηθικό μας, φτάσαμε στο χείλος της ανεπιστρεπτης καταστροφής.Για σκεφτείτε ρε σύντροφοι, σε περίπτωση που έβγαινε ο Δραγασάκης για λιγες μόνο ψήφους, ποσο ζορικα θα ηταν τα πραγματα τώρα, πόση θα ταν η μαυριλα?Θα υπήρχε απόκουμπί για μας?Πολύ δύσκολα λέω εγώ.Η πίστη στον σκοπό διαμορφώνει τους επαναστάτες, και όταν στερεύει αυτή η πίστη, όλα γκρεμίζονται.
Προλεκαλτ
Θεωρώ ότι η χειρότερη στιγμή πρέπει ήταν το 58'-68'. Η μη ύπαρξη κομματικών οργανώσεων ήταν μια καταστροφική απόφαση με ακόμα πιο καταστροφικά αποτελέσματα που επισκιάζει όλα τα υπόλοιπα.
Ο.Χ.Ε.Π.
Eγω θεωρω οτι ολοι εχουμε δικιο.
Η χειροτερη στιγμη εχει παραμετρους πολλες που δενονται ολες με ενα νημα.
1)χειροτερη απο οργανωτικα? Θα μπορουσε να πει κανεις πολλες. Ειναι η μεταξικη περιοδος, η περιοδος πιο πριν με την ατελειωτη φραξιονιστικη παλη, το 58-68 ή το 89-91. Σε ολες τις περιπτώσεις εχουμε ρηξη σε μεγαλο βαθμο της ιδεολογικης ενότητας, διάβρωση από το κράτος ή τον οπορτουνισμο.
2)χειροτερη στιγμη απο πλευρας απηχησης στην εργατικη ταξη?
Μαλλον ειναιβη περιοδος μετα την προσχώρηση στη 3η διεθνη οταν τα πραγματα ειναι ρευστα με τις φραξιες και στη μια εκλογικη μάχη το κομμα παιρνει 5% και στην επομενη 0,5% και ξανα πάλι...
3)χειροτερη στιγμη απο αποψη λαθους? Μπορει να ειναι αλλη απο το 44? Συνολικα το 43-45 θα ελεγα με τη μη αποφαση για επανάσταση τον Δεκέμβρη αφήνοντας 100.000 μαχητες του ΕΛΑΣ εκτός Αθηνας, απο την αποκηρυξη της ΑΣΟ, αποβτην Καζερτα, το Λίβανο και τελος τη Βαρκιζα.
4)χειρότερη περιοδος απο αποψη στρατηγικης και διαβρωσης απο τον οπορτουνισμο? Νομιζω το 68 και το 87-91 ξεχωριζουν. Στη μια η μιση ΚΕ πάει στον ευρωκομμουνισμο επίσημα και στην αλλη η ΚΝΕ διαλύεται και το μισό κομμα κσι η πλειοψηφια των στελεχών του ειναι με την περεστροικα αρχικα, με το κοινο πόρισμα, με το ρεφορμισμο και τον κυβερνητισμο και φτανουμε το 91 θα γλιτωσουν στο νημα τα συμβολα του κόμματος. Αν και σφοι νομιζω οτι και για 3 ψηφους να νικουσε ο Δραγασακης την Αλεκα παλι θα το σωζαμε το κομμα. Γιατι τα συμβολα, ο Ριζος κλπ εχουν πισω πολύ αίμα και αγωνα για να κριθουν και να χαριστουν σε μισ ψηφοφορία των +-3...θα τα σωζαμε με τον καλο ή τον ασχημο τροπο απο τα καθικια.
5)χειροτερη στιγμη απο αποψη ελπιδας? Ξεχωριζω 3. Μεταξικη περιοδος που υπαρχει μέχρι και ΚΕ της ασφάλειας και ριζος ψεύτικος που εχουν πιάσει σχεδον ολο το κομμα και οι ναζι έρχονται. Η περίοδος μετα το 49 και την ηττα οπου πια το όνειρο του σοσιαλισμου στη χωρα και η μεγαλη ευκαιρία εχει ηττηθει πρακτικα. Και φυσικα για μένα το μετα το 91 μεχρι σήμερα με τα οποια σκαμπανευασματα. Οπου ο σοσιαλισμός εχει ηττηθει παγκόσμια, ΕΣΣΔ δεν υπάρχει αποκουμπι και φαρος ειναινη πάλη των λαων που δεν έρχεται ή ενσωματωνεται παρα τις προσπάθειες των κομμουνιστων, που εκτος Ελλάδας οι κομμουνιστες αναλογικα ειναι ακομα πιο λιγοι και το διεθνές κομμουνιστικο κινημα σε κριση, κατακερματισμενο και καθε φορα που παει να κανει ενα βημα μπρος (τελη 90)κανει 2 βηματα πισω (τα τελευταία χρόνια), που οι λιγοι φαροιβοπως η Κουβα χανονται και τα λιγα αδερφια με απηχηση γίνονται Καιν όπως το ΚΚΠορτογαλιας, το ΑΚΕΛ, το ΚΚΚουβας και πανε νσ βρουν το δρομο τους στην αγκαλια του ΚΕΑ, του ΚΚΚινας ή της σοσιαλδημοκρατιας.
Ολες οι μαύρες στιγμες ειχαν σαν αποκουμπι την οκτωβριανη και την ΕΣΣΔ σήμερα εχουμε να πιαστουμε μονο από τα χερια των συντρόφων μας που θα λεγε και Ριτσος.
Βέβαια στην "χειρότερη στιγμή" παίζει ρόλο και η προσωπικοτητα του κσθενος μας. Που δινει βαρος σαν άνθρωπος. Αλλος επηρεαζεται πιο πολύ από την τρομοκρατία την κρατική, αλλος απο το να βλέπει σφους ή το κομμα να τα διπλωνουν, αλλος απο τη μη συγκρουση και την ανευ ορων παραδοση, αλλος απο την ηττα και τη χλευη του αντιπάλου.
Η "χειρότερη στιγμή" ειναι πολυ υποκειμενικη...
ratm
Αποκλειστικά εμπειρικά και προσωπικά, χειρότερη στιγμή για εμένα οι δεύτερες εκλογές του '12. Δούλευα καλύπτοντας το αποτέλεσμα των εκλογών και είχα «μουδιάσει» από το αποτέλεσμα του Κόμματος.
Επιστρέφοντας σπίτι, πέρασα από το κεντρικό προεκλογικό περίπτερο του ΣΥΡΙΖΑ στα Προπύλαια που πανηγύριζαν τα παιδιά και τα εγγόνια του Κύρκου. Μόλις άκουσα να παίζει από τα ηχεία το «Μαλλιά Σγουρά», σαν να με χτύπησε κάτι και σκέφτηκα «Όχι ρε πούστη, δεν είναι δικό σας αυτό» και εκεί άρχισα να στρώνω κάπως.
Θα συμφωνήσω με το ratm πως είναι πολύ υποκειμενική η απάντηση στο ερώτημα.
Αλέξανδρος
Συμφωνώ με τον Άναυδο, κρίσεις υπαρξιακού χαρακτήρα ήταν η περίοδος της μεταξικής δικτατορίας κι εκείνη των διεθνών ανατροπών, όλα τα άλλα ήταν "απλώς" λάθη, διαφορετικής βαρύτητας κάθε φορά. Η οικουμενική κι η συγκυβέρνηση πχ. για μένα ήταν μάλλον ολίσθημα , αν το κρίνω με βάση τις τότε συνθήκες, κι όχι την εκ των υστέρων πολυτέλεια της αποστασιοποίησης, πέραν του ότι οι εναλλακτικές δεν ήταν αναγκαστικά προτιμότερες. Το δίδαγμα πάντως που αποκόμισε το κόμμα για το μέλλον είναι πιο σημαντικό από την -αναμφισβήτητη-ζημιά που προκλήθηκε.
Η Βάρκιζα και τα συναφή από την άλλη ήταν φυσικά ένα ολέθριο λάθος, ζήτημα διάλυσης του κόμματος ωστόσο δεν τέθηκε, δημόσιες διαφωνίες σαν του Άρη ήταν ακριβώς αυτό που λέμε εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα, η δε επιρροή του αν κρίνουμε από συνδικαλιστικά αποτελέσματα και τις γιγάντιες συγκεντρώσεις που γινόταν την περίοδο '45-'46, παρέμενε σε επίπεδα σχεδόν συγκρίσιμα με εκείνα προ του Δεκέμβρη. Θα αναρωτηθεί κανείς αν ήταν καλύτερα να είχαν υπάρξει πολλοί Βελουχιώτηδες, αλλά ποτέ η ιστορία δε γράφεται με αν, παρά μόνο με γιατί.
Για τις τρεις ψήφους της Αλέκας από την άλλη, είναι πολύ δύσκολο προσωπικά να υπερτιμήσω τη σημασία τους, διότι καλά λέει ο ratm ότι αν χάναμε δε θα έμενε έτσι το θέμα, αλλά κακά τα ψέμματα, η ρετσινιά του "πραξικοπηματία" θα ήταν ένα ακόμα εμπόδιο στη διαδικασία ανασυγκρότησης του κόμματος σε ήδη τραγικές από άποψη συσχετισμών συνθήκες. Τώρα για όσους λέτε για το '12 εντάξει, όλοι υποστήκαμε την κατάθλιψη εκείνου του θέρους, πίστευε όμως κανείς ειλικρινά ότι θα εξαφανιστεί εκλογικά, πολλώ δε μάλλον πολιτικά το ΚΚΕ ή πως θα αυτοκτονούσε κάνοντας κωλοτούμπες υπέρ του Σύριζα; Εξάλλου αν ήταν τόσο τραγικά τα πράγματα, θα είχε αποτυπωθεί και στο 19ο συνέδριο, όπου όπως όμως αποδείχτηκε οι διαφωνούντες ήταν απλώς δυσανάλογα θορυβώδεις σε σχέση με την πραγματική τους επιρροή.
Amor omnia vincit
Κανείς δε θα χανόταν, αν χάναμε για τρεις ψήφους από το Δραγασάκη. Αλλά κακά τα ψέματα, η πείρα της αντεπανάστασης έδειξε πως αν χαθεί το κόμμα και πρέπει να αρχίσουμε από μηδενική βάση, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Έχει κανείς υπόψη του τέτοια περίπτωση από την Ευρώπη ή από οποιαδήποτε άλλη χώρα, μετά την εκδήλωση της αντεπανάστασης, το 89-91;
Θέλω να βάλω και μια άλλη πτυχή.
Αν τελικά είχαμε χάσει το κόμμα από τους οπορτουνιστές, θα το ξαναπαίρναμε πισω?
Αν επικρατούσε ο Δραγασάκης, οι συνεπείς δυνάμεις θα είχαν μείνει στο κόμμα, επιχειρώντας να ανατρέψουν την κατάσταση από μέσα, ή θα αποχωρούσαν από το κόμμα δημιουργώντας άλλο φορέα?Στην περίπτωση που οι οπορτουνιστές διέγραφαν έτσι κι αλλιώς τους συνεπέις της ΚΕ, και αναγκαζόμασταν εκ των πραγμάτων να δημιουργησουμε άλλον φορέα, τι απήχηση θα ειχαμε στον κοσμο?Πόσο δυνατοί ή αποδυναμωμένοι θα είμασταν οργανωτικά?Η ιδεολογιοπολιτική ανασυγκρότηση πόσο θα είχε καθυστερήσει?Οι συνεδριακές αποφάσεις για την απάλειψη των σταδίων θα είχαν παρθεί εγκαίρως?Η μελέτη για τις αιτίες των ανατροπών θα είχε προχωρήσει μήπως πιο βασανιστικά?Το νέο πρόγραμμα που ψήφισε το 19ο συνέδριο, θα υπήρχε, ή θα επικρατούσαν στη γραμμή του κόμματος παλαιότερες επεγεργασίες, που προσδίδαν στις συμμαχίες κοινωνικοπολιτικό χαρακτήρα, και όχι απλώς κοινωνικό?Θα είμασταν το ίδιο έτοιμοι να αποκρούσουμε την επιθέση που δεχτήκαμε το 12 και τις πιέσεις να μπούμε σε μια κυβέρνηση διαχείρησης(και δεν αναφέρομαι απλά στην ηγεσία, αλλά στη βάση)?Θα υπήρχαν ταλαντεύσεις ακόμα και σε μέλη το 12?
Και τέλος, η προσπάθεια μας να ανασυγκροτήσουμε το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα, θα είχε προχωρήσει εγκαίρως?
Προλεκαλτ
Εγω δεν εννοω οτι θα φτιαχναμε νεο κομμα και όλα καλα. Η αισθηση μου απο κόσμο που τα εζησε οτι το όνομα, τα συμβολα, ο ριζος και οτι εχει να κανει με την ιστορικη συνέχεια του κομματος θα τα σωζαμε με κάθε κοστος οπως σωσαμε πολλα πραγματα απο πλιατσικο κλπ χαρης την κινητοποίηση των μελων του κομματος. Εν ολίγοις εγω πιστεύω οτι αν χρειαζοταν Δραγασακης κσι λοιπα κοπρόσκυλα θα φευγανε με κλωτσιες απο τον Περισσο.
ratm
Aυτο δε το λεω για να μειωσω τον αγωνα για τη διατηρηση του κόμματος στο 13ο συνέδριο. Το λεω για να δειξω οτι απο τη στιγμή που κρισιμη μαζα το μισο κομμα καταλαβε οτι παίζεται η ύπαρξη και ιστορική συνέχεια του κόμματος αυτη δε θα μπορούσε να κριθει ετσι απλα σε μια ψηφοφορία +-3.
ratm
Εικοτολογώντας φυσικα
Η μεταλλαξη που θα συνεβαινε αν ειχαν επικρατησει οι δραγασακηδες θα ηταν οριστικη και οσοι απαυδισμενοι εντελει εφευγαν ο περισσοτεροι θα πηγαιναν σπιτια τους και οι ελαχιστοι θα ξαναρχιζαν από το μηδεν Θα ειχαν να αντιμετωπισουν την ασφυκτικη πιεση των κάθε ειδους αριστεριστων ειδικα στα συνδικατα και στο κινημα. Αν ειμασταν τυχεροι και ειχαν εγκαταλειψει το Κ ισως να αυξανονταν οι ελπιδες.
Το Κομμα κουβαλα σημερα ιστορια 100 ετων δηλαδη δεσμους με το λαο 100 ετων είναι δυσκολο να ξεριζωθουν αυτοι οι δεσμοι από τον εχθρο αν όμως το Κομμα εκανε τοτε το σφαλμα να προδωσει την εργατικη ταξη τοτε η ανασυνταξη του με δεδομενη την νικη της αντεπαναστασης θα ηταν ένα τιτανιο εργο που θα επρεπε να το φερουν σε περας πολλοι λιγοτεροι από αυτους που συσπεριωθηκαν στο Κομμα το 1991. Μια αισθηση μπορει καποις να παρεις από την πολιτκη επιρροη του ΚΚΕ σε τοπους οπου το λεπιδι του εχθρου δεν αφησε τιποτε ορθιο για να συνεχισει (Καρπενησι, Πελλοπονησος, Β Ελλαδα κλπ)
H επιδραση του λαικομετωπισμου απο το 1934 δαρκεσε μεχρι του 1991, ενω ακομα δεν εχει τελειωσι η επαναφορα του επαναστατικου χαρακτηρα. Συνεπως δεν μιλαμε απλως για στιγμες ή ευκαιριες, αλλα για μια ολοκληρη εποχη οπορτουνισμου.
Παρολαυτα, αυτο που εσωσε το κκε ηταν οι βαθιες λαικες ριζες που ειχε ριξει αλλα και η συνδεση του με την υλιστικη θεωρια. Οποιοδηποτε αλλο οπορτουνιστικο κομμα θα ειχε διαβρωθει περα απο καθε οριο.
θα συμφωνήσω με την άποψη του ratm, η χειρότερη στιγμή είναι διαφορετική αναλογως με το τομέα που εξετάζεις. Παρολαυτά αν επέλεγα τη στιγμή που συγκέντρωνει τις περισσότερες παραμέτρους θα διάλεγα την περίοδο 89-91, οπου το διεθνες περιβάλλον ήταν δραματικό και ο καπιταλισμος προβαλε ως νικητης, ιδεολογικά το ΚΚΕ ήταν σε κακή κατάσταση, χαθηκε σε μεγάλο βαθμό το κύρος του στην κοινωνία και πάρα πολλοί αποστρατευτηκαν. Πάντως θα είχε ενα ενδιαφέρον να εξετάζαμε το ποιες είναι οι χειρότερες στιγμές της εργατικής τάξης ιδεολογικά,οργανωτικά κτλ και πως συνδέονται ή δεν συνδέονται με τις χειρότερες στιγμές του ΚΚΕ ή έχουν να κάνουν με τους τομείς που αναφέρει ο ratm. ΠΧ οι περισσότεροι συμφωνούμε ότι μετά το 91 είναι μια καλή περιοδος για το ΚΚΕ απο άποψη ιδεολογικής θωράκισης αλλά τι μπορούμε να πούμε για την ε.τ. της Ελλάδας την ίδια περιοδο;
Μανουήλ
Tο νόημα τέτοιων ιστορικών ανασκοπήσεων θαρρώ είναι να βρει κανείς τι θα μπορούσε να είχε γίνει αλλιώς, τι λάθη μπορούσαν να αποφευχτούν (μια κι εδώ το αντικείμενο είναι οι "χειρότερες" και όχι οι "καλύτερες" στιγμές), και από τι επηρεάστηκαν οι εσφαλμένες αποφάσεις του συλλογικού υποκειμένου, και όχι γενικά οι όποιες δυσκολίες του αγώνα, π.χ. οι αντικειμενικές. Περί λαθολογίας πρόκειται, αλλά εποικοδομητικής.
Επιμένω σ αυτό: Αλλο τα φαινόμενα άλλο η ουσία. Η αντιστοιχία σπάνια είναι ευθεία.
Αν το '89 είχαμε ακολουθήσει "γραμμή ΝΑΡ", θα είμασταν ...ΝΑΡ! Το πρόβλημα, άρα και το Λάθος, δεν ήταν η "κυβέρνηση Τζανεττάκη", ήταν μια ολόκληρη πολιτική, που μόνο με επιλογή Τζανεττάκη, την συγκεκριμένη στιγμή και όπως είχε διαμορφωθεί ένα πολιτικό τοπίο και με τη δική μας συμμετοχή, μπορούσε να αναστραφεί. Η ουσιαστική χρεοκοπία της ταχτικής της "Πραγματικής Αλλαγής" είχε αρχίσει να γίνεται ορατή ήδη από το '85, με την περίφημη "δημοσιονομική προσαρμογή", όταν και στους πιο δύσπιστους έγινε φανερό, πως ο παπατζής ήταν (παρά τις μέχρι τότε αναλύσεις μας) ένας κλασσικός σοσιαλδημοκράτης. (Που τότε βέβαια δεν τολμούσαμε να χαρακτηρίσουμε σοσιαλφασίστα, παρότι είχε δώσει κάποια ευδιάκριτα σχετικά χαρακτηριστικά, πρασινοφρουροί κλπ. - κλείνει η παρένθεση). Το "Κοινό Πόρισμα" ήταν μια πρώτη προσπάθεια αλλαγής ταχτικής αλλά ...σε, αντίθετη από την σωστή, κατεύθυνση! Το 12ο Συνέδριο, κατά τη γνώμη μου, αποδείχτηκε ανεπαρκές - ήμουν μέλος, άρα συνυπεύθυνος, τότε, αυτοκριτικά το λέω, δεν το παίζω "μπαλκονάτος". Ηταν και η Περεστρόϊκα, που είχε παραπλανήσει πολλούς στο Κόμμα, γιατί ερχόταν από την Σοβιετία, που καλώς και κακώς, ήταν για μας τότε "ιερή αγελάδα". Πάντως πολλοί στο Κόμμα τότε δεν πλανηθήκανε. [Κι ο υποφαινόμενος, ε, τώρα ας το παινευτώ, το αξίζω, μόνο για έξι μήνες παραπλανήθηκε. Τον έβδομο είχε καταλάβει πως πρόκειται για αντεπανάσταση, αποκαθήλωσε τη φωτό του στιγματισμένου στο γραφείο και στη θέση της έκτοτε υπάρχει η φωτό του Μουστάκια. Συγχωρέστε τις προσωπικές αναφορές, αλλά τις καταθέτω σαν μαρτυρίες για το κλίμα της εποχής].
Γενικά, την κρίσιμη περίοδο της καταραμένης δεκαετίας με τις βάτες (..γειά σου, Ρα! - μαζί σου) σαν συλλογικό όργανο, αποδειχτήκαμε ιδεολογικά ανεπαρκείς, παρά το ότι χτυπάγανε τα καμπανάκια (Πολωνία, Παπατζής, Περεστρόϊκα). Επρεπε τόσο το 11ο όσο και το 12ο να αρχίσουν να ψάχνονται, όπως μετά το 15ο. Γράφε λοιπόν 16 χρόνια μάλλον αδικαιολόγητης καθυστέρησης.
Για τις "τρείς ψήφους", πάλι διαφωνώ. Στεκόμαστε σε ανούσιες λεπτομέρειες, που κρύβουν πάλι την ουσία. Η αλήθεια είναι πως το Κόμμα τότε δεν το σώσανε τόσο οι ...τρείς ψήφοι (μπράβο τους), όσο η στενή βάση του. Η στενή βάση στο Κόμμα (μέλη και στενοί οπαδοί) συμπεριφέρεται σαν τον Χορό της αρχαίας Τραγωδίας: Δε συμμετέχει άμεσα στα δρώμενα, όμως εκφράζει αμετακίνητες αξίες. Το '91 η στενή βάση συνειδητοποίησε(*) ότι μπαίνει ζήτημα διάλυσης για το Κόμμα και τάχτηκε (εκτιμώ) κατά περίπου 80% κατά. Την ώρα, που στο μεσο-ανώτερο στελεχικό δυναμικό οι συσχετισμοί ήταν ...ανάποδοι, με εξαίρεση τους παππούδες (τότε τους λέγαμε "μπαρμπάδες")! Ηταν τότε μια τρανταχτή αντίφαση, που λύθηκε ευτυχώς στη σωστή κατεύθυνση, γιατί περιπέτειες θα είχαμε σίγουρα, όχι όμως και πως θα διαλυόταν το Κόμμα. Απλά θα ξαναγινόμασταν πάλι για καμιά ~δεκαετία ...."του εξωτερικού"! Εχει ξαναγίνει....
--------------------------
(*) Ηταν η ίδια βάση, που είχε υποστηρίξει πριν, όλες τις προηγούμενες πολιτικές! Θυμηθείτε, η βάση δεν συμμετέχει άμεσα στις διεργασίες, "βασικά"(!) συμφωνεί με το Κόμμα, εκτός ...αν το Κόμμα πάει να κάνει καμιά πολύ μεγάλη μαλακία. Το βρίκετε αντιφατικό; Εγώ, καθόλου.
Κάτι ακόμη: Μην πέφτουμε στο "αγοραίο" δίπολο, "πλατύς=λάσκος" vs. "σφιχτός=σεχταριστής". Νομίζω είναι το ...ευαγγέλιο της "συσπειρωτικής" πολιτικής των καιροσκόπων. Θυμίζω κάτι, που είχε πεί κάποιος με μουστάκια(;): "Για να κάνεις πραγματικά πλατειά πολιτική πρέπει να είσαι ιδεολογικά αδιάλλαχτος".
Ολοι οι κλασσικοί ήντουσαν ιδεολογικοί κέρβεροι, γι αυτό και διατηρούν τόσο πλατειά αποδοχή. Και κοντά τους, κορυφαίος σε αυτό, και ο ίδιος ο Μουστάκιας.
Ο ψεύτης, ο κλέφτης και ο οππορτουνιστής, τον πρώτο χρόνο χαίρονται.
Και τα σχετικά παραδείγματα είναι τριγύρω μας, και πολλά και επίκαιρα.
θα συμφωνησω με τον Σεχταρ για το 89, εγω λανθασμενα ανεφερα το αποτελεσμα του Τζανετακη και οχι την αιτια ,το Πορισμα .Τοτε το κομμα το εσωσε η βαση και οι "μπαρμπαδες" κυριως .Σε λεγαν κι εσενα Σεχταρ "σταλινικο σταγονιδιο" με την περεστροικα ?
Η χειρότερη στιγμή είναι τα στάδια, δηλαδή...όλη η ιστορία του κόμματος. Ε, σύντροφοι, τι λέτε;
Σύνθετος φίλος
Το ΚΚΕ, μπροστά σε κάθε κρίσιμο ιστορικό δίλημμα, κατάφερε να κάνει πάντα την «λάθος» επιλογή . Δεν ενδιαφέρθηκε πραγματικά για τις αμέτρητες χιλιάδες αγνών αγωνιστών που πέρασαν απ’ αυτό, που πολέμησαν και βασανίστηκαν γι’ αυτό, «προδίδοντας» σε κάθε ευκαιρία τις προσδοκίες και τα όνειρα χιλιάδων υποστηρικτών του.
Είναι δυνατόν να κάνει κανείς πάντα λάθος; Ή μήπως η επανάληψη των ίδιων πρακτικών δεν μπορεί να είναι τυχαία;
Σίσυφος
@ Σίσυφος παντα ε ? και το 12 που δεν πηγε με τον ΣΥΡΙΖΑ το μεγαλυτερο ε?
Χα, χα! Ο κόσμος θα ήταν καλύτερος χωρίς το ΚΚΕ.
Κρίμα, που όλοι οι υπόλοιποι αλάνθαστοι, τσουβαλιαστοί, και με τις αντίθετες πρακτικές, δεν κατάφεραν να αναχαιτίσουν αυτή την μικρή επίμονη ανορθογραφία που λέγεται ΚΚΕ.
Άντε, επιτέλους εμφανίστηκε η "σύνθετη" σκέψη, με γαρνιτούρα "αγνή".
Μην αγχώνεστε....προφανώς απαιτεί "σύνθετη" σκέψη να συκοφαντείς το ΚΚΕ για τα στάδια, αλλά εσύ να τα έχεις ευαγγέλιο στη θεωρία και στην πράξη με αποτέλεσμα να έχεις διασπαστεί πολλάπλάσια από το άτομο και σταδιακά πάντα να γίνεσαι ουρά της σοσιαλδημοκρατίας...ΠΑΣΟΚ και τώρα ΣΥΡΙΖΑ!
Και δεν απαιτεί σύνθετη σκέψη για να καταλάβουμε ποιοί είναι!
kk-1
Προς θεού Ζούκωφ μην αγγίζεις το ιερό 2012 , σιγά μην ήταν λάθος πχ“το διορθώσετε τη ψήφο σας”! Τη διόρθωσαν τελικά όπως τους προέτρεψε το κόμμα και έπεσε ακόμα 4 μονάδες. Η Παπαρήγα και όσοι στο περιβάλλον αποφάσισαν μετά τις δημοσκοπήσεις του 11 που έφερναν το ΚΚΕ ακόμη και δεύτερο κόμμα (αυτές που είχε σε γνώση του το Κόμμα και ήταν ακόμα καλύτερες από το 13-14 που έδιναν οι φανερές) να αποφύγουν την εμπιστοσύνη που τους έδινε ο λαός με το περίφημο και 50% να πάρουμε στα παπάρια μας γιατί οι συνθήκες δεν είναι ώριμες!! όλοι αυτοί λοιπόν θα πρέπει να ντρέπονται που χάρισαν στον ανύπαρκτο ΣΥΡΙΖΑ τη δυνατότητα ακόμη και να κυβερνήσει.
Απλά τραγικοί μοιρολάτρες πεσιμιστές γραφειοκράτες που σιχαίνεστε την επανάσταση και την αυθόρμητη αντίδραση του λαού.
Συνεχίζουμε να διορθώνουμε τη ψήφο μας λοιπόν γιατί οι ορίτζιναλ είστε οι 300 χιλιάδες ,οι υπόλοιποι απλά κορόιδα.Προσοχή μόνο γιατί ανεβαίνει πάλι το κόμμα προς το 10% ετοιμάστε την επόμενη επικοινωνιακή μαλακία για να μην γίνει καμιά στραβή και περάσει τρίτο κόμμα και αγχωθεί ο Κουτσούμπας.
3cp
Πράγματι 3τσι-πι!!
"Διορθώσατε" την ψήφο σας και ...προκόψατε!
Και δεν σας φταίει το ΚΚΕ γι αυτό.
Αυτή κι αν είναι φούρκα....
"Αγανακτισμένος", που ..δεν έχει ΚΚΕ για να βρίζει!
Θα σκάσει!
Κλασικό δήθεν ψευδώνυμο κι ατάκες για "ανύπαρκτο ΣΥΡΙΖΑ" (όχι και τόσο ανύπαρκτος, και το ξέρετε),τα "περιβάλλοντα", οι "γραφειοκράτες", τα "αυθόρμητα" κι άλλα που μάλλον από κάποιου είδους εγχειρίδιο προέρχονται.
Μοιάζει να 'χει ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ και "ΝΟΧΙ" ο 3cp (δύσκολο το "CCCP",πολλοί χαρακτήρες ίσως;) και να μας έχει κατσικώσει άλλα δύο μνημόνια, απ' τα "περήφανα" όμως.
Έτσι καλύπτονται όμως οι "επαναστατικές" ανάγκες, αρτηριοσκληρωτικοί ΚΚΕδες που "φοβάστε να πάρετε την εξουσία", αλλά εσείς πού...
Απλά, ο 3cp παραδέχεται εμέσως ότι οι εκατοντάδες χιλιάδες που πρίν ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και τώρα ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ δεν διόρθωσαν την ψήφο τους γιατί ξαναψήφισαν ΠΑΣΟΚ-ΝΔ μέσω του ΣΥΡΙΖΑ...Δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια από τα ίδια με άλλο όνομα. Ευχαριστούμε για την παραδοχή που κάνεις, άθελά σου προφανώς. Εσύ μείνε με τις φαντασιοπληξίες σου!
kk-1
3cp αυτο λεω το 12 συμφωνα με εσας θα επρεπε να ειχαμε γινει ουρα του ΣΥΡΙΖΑ να "του επιβαλλουμε ορους συνεργασιας " ,να συγκυβερνησουμε να παρουμε και 2-3 υπουργεια και να ψαχνετε ΚΚ τωρα οπως ψαχνουν οι ...Γαλλοι κι οι Ισπανοι .Αυτα που θα ακουγαμε το 89 αν δεν ειχαμε παρει καμμια ευθυνη για τα σκανδαλα του ΠΑΣΟΚ απ την αναποδη τωρα
ειστε ολοι αρτηριοσκληρωτικοι
τετοια αναλυση προσαρμογης της πολιτκης του κομματος στις δημοσκοπησεις δεν ειχα ξαναδιαβασει
οι εκλογες ανοητοι θα λυσουν τα παντα και ο λαος ανεπηρρεαστος θα μας στειλει στα ουρανια πισω απο ενα παραβαν
ηλιθιοι περιμενετε μια επανασταση που θα ερθει τη δευτερα παρουσια ενω αν παμε απο το 6% στο 10-15% ο παραδεισος θα ανοιξει αμεσως τις πορτες του και στην εργατικη ταξη
Ο άλλος μας λέει ότι το ΚΚΕ δεν αγαπά την επανάσταση,επειδή δεν κοίταξε πως να ανέβει εκλογικά και να πάρει την κυβέρνηση. Έτσι την λογίζει την επανάσταση ο κύριος: ανάληψη διακυβέρνησης αστικού κράτους. Ράγισαν τσιμέντα από τα γέλια.
Ζούκωφ ξέρεις καλά τι λες και τι λέω εγώ. Μίλησα για συνεργασία με τους 2 λαλούν και 3 χορεύουν συριζαίους ; Αν σε βολεύει για να ξεμπερδεύεις την κριτική για το 12 τρόλαρε όπως και ο zoot.
Το 2012 είναι η ιερή αγελάδα των γραφειοκρατών του ΚΚΕ και δεν το αγγίζει κανείς. Η τελετή για το ΚΚΕ ήταν σεμνή και το άνοιγμα που έκανε από το 2009 και μετά πήγε στράφι για μερικές πατάτες και μια συνέντευξη της Αλέκας στον Χατζηνικολάου.
Η διόρθωση ψήφου ήταν ό,τι πιο άτοπο και ελιτίστικο μπορούσε να πει το Κόμμα για να συγκρατήσει κάπως τα ποσοστά του.
Μερικές αλήθειες δεν μπορούν να λέγονται σε έναν ανώριμο λαό, δεν μπορείς να πεις κατάμουτρα είσαι βλάκας στο βλάκα όσο και να το αξίζει. Αυτά για την επόμενη φορά το πάθημα να γίνει μάθημα και μετά μην ακούσω για τους εκατοντάδες χιλιάδες λαού που ζητά ο Κουτσού για τις 17 του μήνα, γιατί τον πληροφορώ πως για να το πετύχει ή θα πρέπει να μαζευτούν και οι 300 χιλιάδες που ψήφισαν ΚΚΕ ή να αποδεχτεί τους εκατοντάδες χιλιάδες που τους κουνούσε η Αλέκα το χέρι για να διορθώσουν τη ψήφο τους.
3cp
Να και οι "πατάτες".
Κριτική, όχι αστεία, με "αλήθειες που πονάνε" :p.
To "φρούτο" γι'αυτό το μήνα.
Και μετά εγώ τρολλάρω...
@3cp
Τελικά, έχω μια αποροία. Εσύ διόρθωσες την ψήφο σου; Ή δεν νειώθεις την ανάγκη να απολογηθείς σε κανέναν; Όχι για την ψήφο σου, αλλά για το ότι το ΚΚΕ δικαιώθηκε...ενώ κάτι τύποι σαν εσένα ακομα ψάχνονται! Ξαναλέω λοιπόν...θεωρείς ότι ψηφίζοντας ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ-ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, ήταν ορθή πολιτική επιλογή; Δηλαδή το να ψηφίζει ο κόσμος τα κόμματα του κεφαλαίου είναι σωστό και δεν χρειάζεται καμία αυτοκριτική! Μoυ θυμίζεις τα αποτελέσματα πρόσφατης δημοσκόπησης, δημοσιευμένης στο ΒΗΜΑ:
-Στο ερώτημα αν πιστευουν ότι η προσωπική επιλογή ψήφου την περίοδο 2012-2015 τους δικαιώσε και τη θεωρούν σωστή, τα 2/3 απάντησαν θετικά.
-Όμως στο ερώτημα αν η επιλογή ψήφου συνολικά του εκλογικού σώματος ήταν σωστή την ίδια περίοδο, τα 2/3 απάντησαν αρνητικά!
Όλοι για τους άλλους ξέρουν να λένε! Αν τους πεί το ΚΚΕ την αλήθεια ενοχλούνται!!!!!
Πάντως είσαι πολύ πίσω...τέτοιου είδους σαχλαμαρές που λές για το ΚΚΕ 5 χρόνια μετά. Δεν πέιθουν ούτε αυτούς που τις έλεγαν! Κι αν σε πειράζει η λέξη,υπάρχει η ουσία και με αυτή ασχολήσου!
kk-1
"γιατί τον πληροφορώ πως για να το πετύχει ή θα πρέπει να μαζευτούν και οι 300 χιλιάδες που ψήφισαν ΚΚΕ ή να αποδεχτεί τους εκατοντάδες χιλιάδες που τους κουνούσε η Αλέκα το χέρι για να διορθώσουν τη ψήφο τους."
Τα πράγματα είναι σοβαρά. Δεν θα καθόμαστε να ακούμε ότι υπάρχουν άνθρωποι που θυσιάζουν το μέλλον των παιδιων τους για να κάνουν μουτράκια στην Αλέκα. Πολύ απλά όσοι δίνουν τέτοιες εξηγήσεις δεν έχουν επαφή με το τι περνάει ο λαός σήμερα και μας κάνουν κριτική για το παντεσπάνι σαν άλλες μαρίες αντουανέτες.
Η κατάσταση του εργατικού κινήματος δεν μετριέται σε εκλογικά ποσοστά. Αν θέλεις να ξέρεις άλλωστε το κίνημα βρισκόταν σε κάμψη ήδη από τα τέλη του 11'-αρχές του 12' όταν και άρχισαν να εμφανίζονται οι εκλογικές αυτάπατες για τις επερχόμενες εκλογές που υποσχέθηκε ο τότε δικομματισμός μετά την πτώση του γαπ και οι γενικές απεργίες άρχιζαν να μαζεύουν λιγότερο κόσμο. Αυτά και ενώ το κκε ετοιμαζόταν να πάρει την πρώτη εκλογική περιφέρεια στην μεταπολιτευτική ιστορία του.
Ακόμα και έτσι η ατάκα της αλέκας θα εξηγούσε μία πτώση με συνέχεια του παμε ή του κκε μόνο και όχι αυτό που ακολούθησε. Αντί αυτού ήρθε μία δειλή επανασυσπείρωση του κκε, μια άνοδος του παμε και η εξαφάνιση του κόσμου από τις πορείες της γσεε και του αριστεροχωρίου. Συνεπώς, οι εξηγήσεις που δίνεις είναι ανεπαρκείς. Συνεπώς, η χαλαρή ψήφος στο κκε ή στον οποιονδήποτε από μόνη της δεν αρκεί. Συνεπώς, καθήκον είναι η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Πρέπει να βλέπουμε το αν κάνουμε η αν δεν κάνουμε σωστά εκεί κάποια πράγματα και όχι να ψάχνουμε το μαγικό ραβδάκι της γαμάτης ατάκας στον χατζηνίκο να μας λύσει όλα τα προβλήματα.
Γιατί όσο και αν δεν το παραδεχόνται κάποιοι το πρόβλημα είναι ότι ο λαός βλέπει την λύση στις κάλπες και όχι στους συλλογικούς αγώνες.
Ο.Χ.Ε.Π.
Εσεις που λακισατε τοτε δεν λακισατε για το "διορθωμα της ψηφου" της Αλεκα λακισατε γιατι θελατε "αλλη πορεια " πορεια συνδιαλαγης και ενσωματωσης στην σοσιαλδημοκρατια ,πορεια ξεπουληματος του ταξικου δρομου ,πορεια σκοντου στον καπιταλισμο .Αφηστε τα αυτα που μαθατε τα πασοκικα ,τα θεομπαιχτηκα ,της αποσυσης των ευθυνων σας και του "δεν ξερουμε τιποτα για τον φονο " Ειστε συνεπης στην αυτοκαταστροφη σας και ιδανικοι αυτοχειρες .Το ΚΚΕ οσο θα δικαιωνεται θα ειναι καρφι στο ματι σας και η Κασσανδρα σας .Κι αν δεν συμμετασχεται μαζικα στις κινητοποιησεις απο δω και περα δεν κανετε κακο στον Κουτσουμπα και το ΚΚΕ ,βαζετε απλα τα χερακια σας και βγαζετε τα ματακια σας μονοι σας .ΠΑΣΟΚΟΣΥΡΙΖΑΙΟΙ της συμφορας !!
"Μερικές αλήθειες δεν μπορούν να λέγονται σε έναν ανώριμο λαό, δεν μπορείς να πεις κατάμουτρα είσαι βλάκας στο βλάκα όσο και να το αξίζει."
Σε αντίθεση με το ΚΚΕ, άλλοι θεωρούν τον λαό "βλάκα" και "ανώριμο" με τις δικές τους "αλήθειες". Τις αστικού - εξουσιαστικού τύπου "αλήθειες".
Κατάμουτρα στελέχη του Σύριζα είπαν στον λαό πως με το ΟΧΙ στο Δημοψήφισμα έμειναν στο Ευρώ. Τότε, πριν το Δημοψήφισμα, βέβαια φώναζαν για "ρήξεις και ανατροπές".
Οι πατάτες περίσσεψαν από το κίνημα της ΠΑΤΆΤΑΣ που θα καταργούσε τον καπιταλισμό με συνταγές Μηλιού. Μαζέψτε κόσμο να κρατήσει τα πανό σας αγανακτισμένοι που τις 40.000 στην καλύτερη της πλατείας Συντάγματος(τόσο χωρά στο φουλ) τις βαπτίζατε 200.000
Ψευδώνυμο;
Ψευδώνυμο;
Την ημέρα. 17-5-7
Δημοσίευση σχολίου