Στο ένα (μου) χέρι το τσιγάρο

Ας ξεκινήσουμε με μερικά ευτράπελα, που μένουν συνήθως στην αφάνεια. Ρίχνοντας κανείς μια πιο προσεκτική ματιά στα ψηφοδέλτια των ευρωεκλογών, θα μπορούσε να αλιεύσει πολλά και διάφορα, από ονόματα που μπορεί να μας φαίνονται αστεία, μέχρι και κάποιους συμβολισμούς με ιδιαίτερη σημειολογία. Στο εθνικό μέτωπο πχ υπήρχε κάποιος πιπίκιος και μια γκόλφω (το μικρό της), αλλά όχι αστέρω, για να συμπληρωθεί το στερεότυπο. Βρίσκουμε επίσης έναν Επιτήδειο στους φασίστες της χρυσής αυγής, που πρέπει να εκλέχτηκε κιόλας, γιατί ήταν κάπως ψηλά στη λίστα, έναν Έλληνα, όνομα και πράμα, στους αναπληρωματικούς φασίστες του λαος –λες να υπάρχει δηλ και το επίθετο Ελληναράς;- κι ένα βάσκο στην οακκε. Που είχε και μια υποψήφια με το όνομα ροζέλλα (το μικρό) και πατρώνυμο (του) λίμπερο! Ένας κελεπούρης στο σχέδιο β’, πρέπει να φάνταζε όντως ως τέτοιο, δηλ κελεπούρι, στη μισή ανταρσύα, που είναι μουτρωμένη για τον πολιτικό αρραβώνα με τον αλέκο που χάλασε. Και δεν είχαν στο ψηφοδέλτιο ούτε έναν αλαβάνο για παρηγοριά –είχαμε όμως εμείς και οι οικολόγοι πράσινοι, που πήγαν με τους πειρατές, εκτός από το σχέδιο β’. Υπήρχε επίσης και ένας γιαλλούρος στην ελιά, που έπρεπε να φάει μαύρο, για να δέσει ο συνειρμός, αλλά αναστήθηκε από τον τάφο της, σα βρικόλακας. Ένα ακκελ (αγροτικό και με δύο κάπα) που τα πήγε απρόσμενα καλά και πάντως πολύ καλύτερα –αναλογικά με τις προσδοκίες του καθενός- από το ομόηχο κόμμα της κύπρου. Κι η φράση-σύνθημα «έξοδος από το σκοτεινό τούνελ», δίπλα στην ένωση κεντρώων του λεβέντη, ως συμπλήρωμα.

Ο πρωταγωνιστής των εκλογών

Μέχρι να οριστικοποιηθούν τα αποτελέσματα, υπήρχαν διάφορες ανακατατάξεις και μικρά ή μεγάλα ντέρμπι (με καρύδα και τρεις νέες γεύσεις) που κρατούσανε ζωντανό το ενδιαφέρον της βραδιάς. Η μάχη της πρωτιάς κρίθηκε νωρίς και περιμέναμε την τελική διαφορά (όπως στους αγώνες κυπέλλου), το ίδιο κι η τρίτη θέση που οδηγεί στην ευρωλίγκα και την εκλογή τρίτου ευρωβουλευτή. Το κόμμα είχε πολλές εναλλαγές στο προβάδισμα με το ποτάμι, που τελικά μας προσπέρασε, αλλά κρατήσαμε το δεύτερο ευρωβουλευτή -γιατί όσα κόμματα έμειναν κάτω απ’ το όριο του 3% έφτασαν αθροιστικά σε διψήφιο ποσοστό. Η ανταρσύα έμεινε οριακά πίσω από τους μουσουλμάνους της θράκης και τους πανκ(ι) του αλαφούζου, το σχέδιο βήτα πέρασε στο νήμα τον τζουμάκα και το μπροστά μ-λ, το εεκ πήρε το τροτσκιστικό ντέρμπι από την οκδε σκέτο, αλλά η κοινωνία αξιών έχασε από την κοινωνία σκέτο –που ανάθεμα δηλ αν ξέρουν κι οι ίδιοι τις μεταξύ τους διαφορές, την κοινωνία μου μέσα- και η δημαρ έχασε από τον χατζημαρκάκη και μας αφήνει χρόνους.

Στο τέλος μένεις με την απορία, πώς γίνεται να ευδοκιμούν τόσα σοσιαλφασιστικά φρούτα σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο και να ανεβαίνουν ταυτόχρονα λαος και χρυσή αυγή, θυσιάζοντας ένα κομμάτι των ανε(ξε)λ και από την άλλη πασόκ και ποτάμι, που είναι περίπου συνώνυμες μιντιακές κατασκευές, τρώγοντας τις σάρκες του προηγούμενου τηλεοπτικού προϊόντος, της δημαρ. Και είναι εντυπωσιακό ότι έβγαιναν όλως τυχαίως, ο ένας μετά τον άλλο, όλοι οι δυσαρεστημένοι δημαρίτες (ψαριανός και σία), που θέλουν την ενότητα της κεντροαριστεράς και πονάνε τη δημοκρατική παράταξη.

Πώς φτάσαμε λοιπόν ως εκεί; Καταρχάς εμένα οι φετινές κάλπες μου θύμισαν ένα σκηνικό από μια προεκλογική συζήτηση με τον πελετίδη σε ένα καφενείο, όπου έτυχε να βρεθούμε μαζί με τον redfly. Εξηγούσε λοιπόν ο άνθρωπος το ενιαίο κριτήριο της τριπλής κάλπης και ότι δεν μπορούμε με το ένα χέρι να βγάζουμε αγωνιστή δήμαρχο, που θα συγκρούεται με το αστικό κράτος και με το άλλο να το ενισχύουμε και να ακυρώνουμε την πρώτη μας ψήφο. Και πάνω στη ρύμη του λόγου, όπως το έφερε η κουβέντα, χώνεται ένας θαμώνας και πετάει ένα χωρατό για το λαό και το άλλο χέρι, που κάνει τη γνωστή παλινδρομική κίνηση και βασικά τον παίζει (πολιτικά και με την ευρύτερη έννοια).

Αυτή είναι η εικόνα που μου έμεινε κι από το εκλογικό αποτέλεσμα. Ό,τι έκανε ο λαός την πρώτη κυριακή στις περιφέρειες, που έδωσε στη λαϊκή συσπείρωση πεντακόσιες χιλιάδες ψήφους, πήγε και το ακύρωση κατά το ένα τρίτο σχεδόν χτες, χωρίς να δικαιολογείται επαρκώς αυτή η διαφορά (150 χιλιάδες ψήφοι) από την αποχή, τη μεγαλύτερη διασπορά ψήφων σε περισσότερους συνδυασμούς –ούτε καν από τα τεχνητά διλήμματα και την πόλωση, που δεν έφτασε τα επίπεδα του ιουνίου του 12’. Κι αυτό είναι ίσως το σημαντικότερο στοιχείο που πρέπει να απασχολήσει το κόμμα και τους φίλους του στην τελική αποτίμηση των τριπλών εκλογών αυτού του μήνα.

Απ’ την άλλη ο σύριζα προωθεί την εικόνα του με το περιτύλιγμα της ιστορικής πρώτης νίκης της αριστεράς –αν και στο παρελθόν στην ελλάδα έχουν πρωτεύσει κόμματα που και πιο αριστερά (το) έπαιζαν και μεγαλύτερα ποσοστά (πραγματικά ιστορικά) είχαν. Για να μην αφήσουμε το πασοκ και πιάσουμε το κκ ιταλίας επί μπερλίνγκουερ κι άλλα ευρωκομμουνιστικά κόμματα στη γηραιά ήπειρο –που έκανε πως δεν τα ακούει ο λαφαζάνης, όταν του το επισήμαναν σε κάποιο πάνελ, για να μην του χαλάσει ένα τόσο ωραίο συμπέρασμα περί ιστορικής πρωτιάς, από μια τόσο ασήμαντη λεπτομέρεια. Τουλάχιστον είχαν βάλει μυαλό απ’ το πάθημα με τα έξιτ πολ της πρώτης κυριακής κι ήταν λιγότερο αλαζόνες αυτή τη φορά.

Η διαφορά των δύο πρώτων κομμάτων ήταν όση ακριβώς έπρεπε, για να μπορέσουν αμφότεροι να συνεχίσουν χωρίς εσωτερικά προβλήματα το ρόλο τους στην παράσταση που παρακολουθούμε εδώ και χρόνια. Το θετικό ωστόσο ήταν πως αθροιστικά έμειναν κάτω από το 50% και τα παραδοσιακά επίπεδα του δικομματισμού –που επανεμφανίζονται σχεδόν αυτούσια όμως, αν ακολουθήσουμε την τακτική του αθροίσματος, που ήταν της μόδας σε αυτές τις εκλογές κι αναλογιστούμε το «καινούριο» πολιτικό σκηνικό με όρους διπολισμού.

Από αυτή την άποψη η πιο ενδιαφέρουσα (μη) εξέλιξη ήταν οι αντοχές του πασοκ, που αρνείται να ξεψυχήσει χωρίς μάχη να γαντζωθεί στη ζωή και τις κυβερνητικές καρέκλες, γιατί όπως έγραψε και ο σεχτάρ σε ένα σχόλιο, είναι θεσμός και ολόκληρη κοινωνική τάξη, που δεν εξαλείφεται τόσο απλά. Μια δουλειά είχε να κάνει χτες ο έλληνας ψηφοφόρος, να θάψει το άταφο πτώμα της 3^ης σεπτέμβρη (και να βολευτεί με τη ροζ μετεμψύχωσή του) κι απέτυχε παταγωδώς να το κάνει. Όταν έρθει τελικά εκείνη η ώρα που θα περάσουμε εκλογικά το πασόκ, θα ικανοποιηθεί ίσως ένα απωθημένο χρόνων, για πολλούς συντρόφους, όπως στα πανεπιστήμια με την πασπάρα και τη δεύτερη θέση.

Τουλάχιστον τελειώσαμε χτες, όπως δείχνουν τα πράγματα, με το εναλλακτικό πασόκ της δημαρ, που έχει κάνει τον κύκλο του και θα συγχωνεύσει πιθανότατα τα απομεινάρια του με το νέο πόλο της κεντροαριστεράς. Μένει μόνο να δούμε πόσα κεφάλια θα φυτρώσουν στη θέση του απ’ την πασοκική λερναία ύδρα.

Οι χρυσαυγίτες μπορεί να μην έπιασαν διψήφιο νούμερο (τους έκοψε μάλλον λίγο εκλογικό αέρα η άνοδος του λαος) αλλά ενισχύουν τα ποσοστά και τη θέση τους, παραμένοντας χρυσή εφεδρεία του συστήματος μάλλον παρά σε καταστολή, όπως φάνηκε προσωρινά το φθινόπωρο με τους εκλογικούς σχεδιασμούς και σκοπιμότητες της νδ και την (προ)φυλάκιση ηγετικών στελεχών της. Αν τα εγγόνια του χίτλερ συνεχίσουν την ανοδική τους πορεία, θα αρχίσουν κι οι ευθείες συγκρίσεις με τον παππού τους, που είχε τεθεί υποτίθεται κάτω από τον έλεγχο των δυτικών, που πίστευαν πως θα βολευτεί με όσα του δίνουν, αλλά έγινε σταδιακά ανεξέλεγκτος και γκρέμισε τις αυταπάτες τους μετά το μόναχο (38’), τραβώντας στα άκρα το σκοινί –και να πώς φτάσαμε στον παγκόσμιο πόλεμο. Αυτή η εκδοχή όμως στέκει μακριά από την ιστορική αλήθεια, καθώς οι δυτικοί έσπρωξαν συνειδητά το γερμανικό ναζισμό εναντίον της σοβιετικής ένωσης, χωρίς ποτέ να χάσουν το γενικό έλεγχο του παιχνιδιού. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει και σήμερα, που το σύστημα αβαντάρει ανοιχτά σχεδόν τους χρυσαυγίτες –ακόμα κι όταν βάζει τους κολαούζους του να το χτυπάνε, με τρόπο που τους καθιστά συμπαθείς.

Φτάνει να δει κανείς, για του λόγου το αληθές, το χτεσινό δεκάλεπτο διάγγελμα του κασιδιάρη στον (συνήθως σκληρό και άτεγκτο συντονιστή) χατζηνικολάου, που ήταν η καλύτερη διαφήμιση για τους νεοναζί, τους οποίους αποφεύγουν, υποτίθεται, οι άλλοι στα τηλεοπτικά πάνελ, γιατί δεν μπορούν να τους αντιμετωπίσουν με επιχειρήματα. Μόνο μία  φορά πήγε να τον στριμώξει ο παρουσιαστής, όταν ο κασιδιάρης του απαντούσε αρλούμπες για τα αρχαιοελληνικά σήματα (δηλ τις σβάστικες) που ‘χαν οι καρυάτιδες –και ο χατζηνικολάου τον ρώτησε εύλογα εάν είναι και αυτός μία από τις καρυάτιδες. Λίγο πριν όμως άφησε το άλλο λουλούδι, τον κρανιδιώτη, να χυδαιολογεί πάνω στον μπογιόπουλο, που μιλούσε για τα ποσοστά της χρυσής αυγής –που μεγαλώνουν όσο την χαϊδεύει το σύστημα- με το φαήλλο να απαντά ειρωνικά πως άλλα πράγματα μεγαλώνουν με τα χάδια κι όχι τα ποσοστά..

Ποια είναι λοιπόν η τελική γεύση που μας αφήνουν αυτές οι εκλογές; Αυτό θα έχουμε την ευκαιρία να το συζητήσουμε και τις επόμενες μέρες. Εμένα πάντως αυτός ο πήχης του 6% -όπου προφητικά τον είχε θέσει η κε του μπλοκ- και η αργή βασανιστική άνοδος, εκατοστό-εκατοστό, μέχρι το 6,1%, μου θύμισε τους αγώνες του μπούπκα με τον γκαταούλιν (γιατί ο πρώτος είναι αντικομμουνιστής και δεν τον πάμε) και τις επιδόσεις του πρώτου που ανέβαζε κάθε φορά από ένα εκατοστό το παγκόσμιο ρεκόρ και το άφησε κάπου πάνω από τα 6,10.

Κι ώσπου να γκρεμίσουμε τον «τσάρο των αιθέρων» από το θρόνο του και να ξεκινήσουμε τη δική μας έφοδο στον ουρανό, από το δικό μας κόκκινο πέτρογκραντ, στα δυτικά της αθήνας, χρειάζεται να γίνουν πολλά ακόμα, για να μη μοιάζει με σβησμένο φάρο το φωτεινό παράδειγμα της σοβιετίας το 17’.