4Χ4

α’ μέρος εκλογικών εντυπώσεων

1^η Μαΐου, πέντε, δέκα-δεκαπέντε, είκοσι-εικοσπέντε, φτου και φεύγουν...!

Με ένα απλό φτου στο φάκελο, που το σαλιώνουμε ακόμα, σαν τον αλεξη, από αλληλεγγύη στην τρίτη ηλικία, που πρέπει να τα ‘δε όλα και να βραχυκύκλωσε χτες με τρεις διαφορετικές κάλπες. Σαν τα παλούκια θέματα των πανελλαδικών, που λίγοι τα λύνουν σωστά, πολλοί κόβονται κι οι υπόλοιποι τα βάζουν στην τύχη, άλλα αντ’ άλλων, κι ό,τι κάτσει στο τέλος.

Οπότε λοιπόν σαλιώνουμε και στο καπάκι πάμε για μπάνιο –κι ας μην υπάρχει σάλιο- με τρέντι, διχαλωτές σαγιονάρες, σαν κι αυτές στην αφίσα της δούρου, που δεν έβαλε καν τις τίμιες, προλεταριακές μιτσούκο ή τις άλλες τις ‘αθάνατες’ του στρατού. Στις προηγούμενες ευρωεκλογές βέβαια, ο μικρός τότε σύριζα ήταν πιο απαιτητικός και μας ζητούσε να χάσουμε ένα μπάνιο, για να χάσουν αυτοί (οι κακοί) τον ύπνο τους. Τώρα όμως έκανε εκπτώσεις, ακόμα και σε αυτό. Θέλω δέκα λεπτά από τον χρόνο σου.

Όχι στάσου, αυτό ήταν απ’ τη διαφήμιση του γιαννάκη για την αιμοδοσία. Ενώ αυτός μας ζήτησε μία μέρα από τον χρόνο μας. Τόσο υπολόγισε ο αλέξης πως χρειάζεται, για να σταματήσει την αιμορραγία διαρκείας του λαού και τη σφαγή των μισθωτών δούλων (ομιλούντων εργαλείων, όπως τους έλεγε ο αριστοτέλης) και των δικαιωμάτων τους. Και τι είναι μια μέρα μπρος στην αιωνιότητα και την κυβερνητική προοπτική; Ενώ οι αγώνες, η οργάνωση, κτλ, παραείναι ίσως χρονοβόρες διαδικασίες και μέθοδες. Σκέτη γραφειοκρατία, για τη δευτέρα παρουσία.

Τώρα όμως ήρθαν έτσι τα πράγματα, που έχασαν τελικά αυτοί τον ύπνο τους, μέχρι να βεβαιωθούν για τη νίκη της δούρου στην αττική. Η οποία πήγε χτες να ψηφίσει μαζί με τη φουκαριάρα τη μάνα της, για να εκμαιεύσει τη φουκαριάρα την ψήφο μας, για μια φουκαριάρα καρέκλα στην περιφέρεια. Συμπληρώνοντας έτσι την αγία τριάδα «πατρίς –θρησκεία- οικογένεια» μετά τις ριζοσπαστικές της δηλώσεις για το άγιο όρος και την περιουσία του, και τις δηλώσεις της πρώτης κυριακής για τη νίκη στην αττική που θα φέρει τη νίκη σε όλη την πατρίδα! Και δε με ενοχλεί ο όρος, όσο η λανθασμένη χρήση του, σε μια φράση όπου δεν κολλούσε πολύ (την χώρα έπρεπε να πει), αλλά μπήκε για να δώσει το κατάλληλο μήνυμα.

Στη λδ του βορρά ο δεύτερος γύρος κρίθηκε με καθαρά αποτελέσματα, ως πανηγυρικά στην αναμέτρηση του τζίτζι (ιλ παραντίσο) με τον ιωαννίδη, που κουβαλά ούτως ή άλλως την κατάρα των τελικών και των φάιναλ φορ. Δεν πειράζει όμως, γιατί οι χαμένοι τα παίρνουν όλα (και τα τρία) και βασικά κερδίζουν αλλού: στην αγάπη του κόσμου για το καλτ υλικό τους. Ο καλαφάτης είχε βάλει το σύνθημα «εντάξου στο εντάξει», ενώ ο ιωαννίδης προτίμησε το ακόμα χειρότερο «ψηφίζω κόουτς»!

Δεν είναι να απορείς μετά πώς έχασαν.
Ούτε μπουτάρη, ούτε καλαφάτη, μόνο κουκουέ, για να τους μπεις στο μάτι.

Το φαιδρό της υπόθεσης είναι πως ο τζίτζι είχε θέσει ως φιλόδοξο στόχο στην πρώτη κιόλας παρουσίαση της υποψηφιότητάς του, να είναι λέει η κεντρική μακεδονία η πρώτη περιφέρεια της ελλάδας, που θα βγει από την οικονομική κρίση –πσσς.. μεγάλε, πες μας κι άλλα. Βέβαια σου βγαίνει ξινό το γέλιο όταν σκέφτεσαι πώς σκοπεύει να πετύχει αυτό το στόχο, καταργώντας πχ μεταξύ άλλων την κυριακάτικη αργία –να δούμε τώρα τι μέρα θα γίνονται κι οι εκλογές.

Το ακόμα χειρότερο της υπόθεσης είναι πως η κεντρική μακεδονία είναι ίσως η μόνη περιφέρεια, όπου στην ουσία η νδ δεν πλήρωσε τη.. διάσπαση της παράταξης, όπως στο δήμο αθήνας, αλλά πέρασε στο β’ γύρο και τους δύο νεοδημοκράτες υποψήφιους, αν και ο τζίτζι εμφανίζεται τάχα ως υπερκομματικός. {Σ’ αυτές τις εκλογές έχουμε πήξει στην εκλογική ανεξαρτησία, όπως πήζαμε παλιά στους.. «αντάρτες» του πασόκ και της ανταρτομάνας νδ· με τη διαφορά πως αυτό πια γίνεται σχεδόν βάση σχεδίου, με ανεπίσημη στήριξη και όχι επειδή κάποιος δεν κατάφερε να πάρει το χρίσμα}. Κι όταν ακούς τον τζίτζι να λέει στις πρώτες δηλώσεις του «για μας δεν υπάρχουν δεξιοί κι αριστεροί μακεδόνες» καταλαβαίνεις πως από μέσα του πρέπει να συμπληρώνει «αλλά μόνο δεξιοί μακεδόνες...»

Στο σύγχρονο (α)μωραλιστάν, ο «νικητής πειραιάς» κατάφερε το ακατόρθωτο, καθιστώντας σχεδόν συμπαθή συγκριτικά, το βαμμένο ακροδεξιό μιχαλολιάκο. Αλλά οι κομμουνιστές έχουν αναπτύξει ισχυρά αντισώματα στην (παθο)λογική του μικρότερου κακού –και αυτό ισχύει και για την εξίσου.. τρομακτική εκλογή του μπέου στο βόλο, απέναντι στον υποψήφιο του σύριζα, που γύρεψε συμμαχία με τον πασόκο (απερχόμενο δήμαρχο) σκοτινιώτη για ένα «δημοκρατικό μέτωπο» στο δεύτερο γύρο και πέραν των εκλογών.

Το πιο ωραίο βέβαια ήταν η τοποθέτηση της τοπικής ανταρσυα, που αφού επισημαίνει τα παραπάνω, καταλήγει στην ανακοίνωσή της με τον εξής κρυστάλλινο και σαφή χρησμό: «έχουμε κοινές αγωνίες και με τον κόσμο που θέλει να αποφύγει τα χειρότερα, συμμετέχοντας για να μη βγει ο Μπέος, με κριτική στήριξη στον Πατσιαντά, όπως και με τον κόσμο που δε θα συμμετάσχει στην κάλπη του δήμου, σε ένα πλαίσιο αναζήτησης πάντα μιας πραγματικής ανατρεπτικής φωνής». Πώς να μην είναι λοιπόν ευεπίφοροι στις πιέσεις του σύριζα και να μην πέσουν κάτω από τη μία ποσοστιαία μονάδα, στις ευρωεκλογές;

Το τελευταίο φύλλο του πριν μάλιστα, όπου και βρήκα τα παραπάνω, πανηγυρίζει συγκρατημένα για το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στη θεσσαλονίκη για το νερό και το αποτέλεσμα στις σκουριές (δήμος αριστοτέλη), όπου ο αντίπαλος του πάχτα (και νέος δήμαρχος πλέον) είχε οριστεί, λέει, με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες του κινήματος (ε τότε αλλάζει το πράγμα).

Περνάμε τώρα και στο εντυπωσιακό 4Χ4, το απόλυτο που είχε δηλ η λασυ στην παρουσία της στο δεύτερο γύρο, που μου θύμισε συνειρμικά τα θρυλικά λάντα νίβα και –σε δεύτερη φάση- τη μαύρη διαφήμιση του τζανετάκου για τη φώφη γεννηματά, με το τζιπάκι και τα μικρού κυβισμού οχήματα –ντάξει τσιμπητέ, άραξε τα κυβικά σου. Με τη διαφορά βέβαια ότι εκείνος είχε πατώσει εκλογικά, ενώ για εμάς κάθε ανακοίνωση νέου αποτελέσματος είχε περισσότερη γλύκα από την προηγούμενη.

Το μικρό πέτρογκραντ της ελλάδας ξαναβάφτηκε κόκκινο, για δεύτερη σερί αναμέτρηση, με την επανεκλογή της απερχόμενης δημοτικής αρχής. Μπορεί να άλλαξε ο επικεφαλής του ψηφοδελτίου και να αντικαταστάθηκε ο κοτσαμπάς, που ήταν γνωστός και ιδιαίτερα δημοφιλής στο λαό, αλλά τα πεπραγμένα της διοίκησης (πχ η κίνηση με το δημοτικό γυμναστήριο και τη φτηνή άθληση για τον εργατόκοσμο της περιοχής) αντανακλούσαν στο σύνολο του συνδυασμού, δίνοντας τη νίκη στη λασυ.

Έτσι, στα δυτικά της αθήνας σχηματίζεται μαζί με το χαϊδάρι ένα κόκκινο τόξο (στο οποίο μερικοί προσπαθούν λάθρα και αυθαίρετα να χωρέσουν και το συριζαίο μπίρμπα από το αιγάλεω). Σε αυτήν την κόκκινη γραμμή στάθηκε κι ο (πολύ συμπαθής ως φυσιογνωμία) μιχάλης σελέκος, τονίζοντας τη συγκρότηση ενός πόλου αντίστασης στην τοπική διοίκηση (και κατ’ ευφημισμό αυτοδιοίκηση). Ας σημειωθεί και το ιστορικό 70% που συγκέντρωσε η λασυ στο β’ γύρο, που αποτελεί ποσοστό ρεκόρ στα χρονικά του δήμου.

Στην ικαρία πήγε να στηθεί εκ νέου, με επίσημο και κραυγαλέο τρόπο, η ανίερη συμμαχία του 10 –με συμμετοχή και μέρους του σύριζα, βεβαίως-βεβαίως- αλλά αυτή τη φορά έμειναν με την όρεξη κι η λασυ αποκατέστησε την (κόκκινη και εργατική) τάξη πραγμάτων στον ηρωικό βράχο, με μια μικρή σχετικά διαφορά εκατό ψήφων, για να καίει.. –κι αυτό παρά το ευρύ προβάδισμα του πρώτου γύρου, που αποδεικνύει με αδιάψευστο τρόπο το στήσιμο που λέγαμε.

Άφησα για το τέλος την πάτρα, στο τρίτο αστικό κέντρο της χώρας, όπου η μάχη κρίθηκε προτού καλά-καλά ξεκινήσει η βραδιά. Και η λασυ θα μπαίνει, για μια πενταετία τουλάχιστον, αγκάθι στο σχεδιασμό διάφορων επιχειρηματικών συμφερόντων που θέλουν να βάλουν στο χέρι το παραλιακό μέτωπο και άλλες περιοχές-φιλέτα στον αστικό ιστό της πάτρας. Σατιρίζοντας την κινδυνολογία –που έδωσε ρέστα αυτό το διάστημα- ο 2310 γράφει πως ο πελετίδης θα καταργήσει το καρναβάλι, υποχρεώνοντας όλους τους καρναβαλιστές να φοράνε μάσκες με την (ποντιακής και βαθιάς λαϊκής καταγωγής) μουτσούνα του. Κι αν το προχωρήσουμε ως σενάριο, μπορούμε να μοιράσουμε τέτοιες μάσκες σε όλους τους πατρινούς και να συνεχίσουμε το μύθο της ταινίας ‘V for Vendetta’ –που στην πραγματικότητα έχει καταφύγει στην πάτρα και χτες αναδείχτηκε δήμαρχος.

Remember, remember the 7th November

K for Κώστας Πελετίδης και for Κομμουνιστές

Δε θυμάμαι ακριβώς τι είχαμε κάνει στις ‘αυτοδιοικητικές’ εκλογές του 06’, πάντως πρέπει να γυρίσουμε πίσω στην εποχή του καποδίστρια (όχι προφανώς του κυβερνήτη· του προγράμματος), για να βρούμε ένα τόσο θετικό αποτέλεσμα στους δήμους για τις δυνάμεις και τους συνδυασμούς που στηρίζει το κόμμα. Κι αυτό δικαιολογεί με το παραπάνω το ολόψυχο πανηγύρι των συντρόφων, που κράτησε μέχρι τις πρώτες μεταμεσονύχτιες ώρες. Γιατί από σήμερα κιόλας ξεκινάνε τα δύσκολα στις περιοχές που εξέλεξαν κομμουνιστές δήμαρχους (ενάντια στη φτηνή προπαγάνδα πως το κκε δε θέλει πραγματικά να κερδίσει δήμους). Οι οποίοι θα έχουν απέναντί τους το αστικό κράτος και το ασφυκτικό πλαίσιο λειτουργίας των σημερινών δήμων και της τοπική διοίκησης. Έχουν όμως και ένα σπουδαίο εργαλείο, ένα σημαντικό όπλο που δε διαθέτει κανείς άλλος. Τη δύναμη του οργανωμένου λαϊκού παράγοντα και της παρέμβασής του. Κι αυτό ακριβώς το στοιχείο πρέπει να αξιοποιηθεί και να ενισχυθεί το επόμενο διάστημα.