Δράμα η Καβάλα… στην Κομοτηνή

Η σημερινή ανάρτηση βασίζεται σε μια ανταπόκριση μικρού μήκους, σαν τις ταινίες που φιλοξενεί το φεστιβάλ που διοργανώνεται κάθε χρόνο στην πόλη της Δράμας, τη βορειότερη πρωτεύουσα νομού στην ελληνική επικράτεια. Και οι θερμοκρασίες τον χειμώνα δεν είναι το μόνο μέγεθος που κινείται υπό το μηδέν, σε μια περιοχή που όταν ακούνε οι κάτοικοί της παχιά λόγια περί ανάπτυξης και ευρωπαϊκού οράματος –της μεγάλης ιδέας της εποχής μας, η οποία τέλειωσε άδοξα με μια εξίσου οδυνηρή (μικροαστική) καταστροφή- θα σκέφτονται ίσως συνειρμικά αλλαγμένο εκείνο το γηπεδικό σύνθημα που λέει: εμείς Ευρώπη κι εσείς στο Νευροκόπι.

Η δράμα είναι ο φτωχός συγγενής μιας έτσι κι αλλιώς υποβαθμισμένης περιφέρειας, που συναγωνίζεται επάξια την Ήπειρο και τη φτώχια της, στα δεύτερης κατηγορίας γεωγραφικά διαμερίσματα της Ελλάδας. Εκτός κι αν η πολιτεία θεωρεί πως κατοικούνται ακόμα από Σκύθες και Ιλλυριούς –χώρια η μουσουλμανική μειονότητα- οπότε έτσι εξηγούνται και οι διακρίσεις εις βάρος των βάρβαρων πληθυσμών. Η Δράμα επιπλέον παραμένει η μοναδική πόλη της περιφέρειας (και από τις λίγες πρωτεύουσες νομών σε ολόκληρη τη Βόρεια Ελλάδα) χωρίς πρόσβαση στην περίφημη Εγνατία Οδό, ενώ στην πρόσφατη απογραφή υποχώρησε στην τελευταία θέση από άποψη πληθυσμού, πίσω ακόμη και από την Ξάνθη, καθώς η κατάσταση έχει γίνει δραματική για τη νεολαία που εγκαταλείπει τον τόπο και στρέφεται μαζικά στη λύση(;) της (εσωτερικής κι εξωτερικής) μετανάστευσης.

Από πολιτικής άποψης η Δράμα είναι μια τυπική Δεξιούπολη του Βορρά, που της είχαν δώσει το προσωνύμιο «Λακωνία της Μακεδονίας». Αλλά δεν είναι έτσι απλά τα πράγματα, καθώς το Πα.Σο.Κ. επί αλλαγής είχε αποκτήσει προβάδισμα, το νέο Πα.Σο.Κ. του Σύριζα εξέλεξε τον πρώτο βουλευτή της… (χάριν συνεννόησης και με την πολύ ευρεία έννοια) Αριστεράς από το ‘58 και την εποχή της ΕΔΑ ως αξιωματικής αντιπολίτευσης, ενώ από το ‘10 έσπασε και το γαλάζιο μονοπώλιο στο Δήμο από την παράταξη του νυν δημάρχου Χαρακίδη (με στήριξη τότε Πα.Σο.Κ. και ΔημΑρ) που είναι κάτι σαν το μικρό αδερφάκι της «κίνησης των πέντε» και πηγαίνει λογικά για εύκολη επανεκλογή.

Και η ΛΑΣΥ; Η ΛΑΣΥ πάει για να κρατήσει την έδρα που είχε στο δήμο, ενώ βάση του εκλογικού συστήματος, θα εκλέξει μάλλον από άλλους νομούς τους δικούς της περιφερειακούς συμβούλους. Τα στηρίγματα και τα προπύργια του κόμματος μες στην πόλη και το υπόλοιπο του νομού δεν είναι και πολλά. Θυμάμαι π.χ. τη συζήτηση με μια φίλη να μου λέει πως το κόμμα θα έκανε στην Χωριστή προεκλογική συγκέντρωση, που είναι ένα από λιγοστά μας κάστρα στην περιοχή (διατηρεί ακόμη το προσωνύμιο της «μικρής Μόσχας»). Κι εγώ παράκουσα και νόμιζα πως μου είπε ότι κάνουμε «ξεχωριστή προεκλογική συγκέντρωση». Κι αναρωτιόμουν γιατί το σημειώνουμε αυτό λες κι αποτελεί κάποια είδηση και από πότε η φιλολογία περί ενότητας απαιτεί να κάνουμε όλοι μαζί ενωτικές (προ)εκλογικές συγκεντρώσεις.

Περνάμε τώρα στην περιφέρεια ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, που σχηματίζει το αρκτικόλεξο (ΠΑΜΘ). Κι οι κάτοχοί της είναι σίγουρα παθόντες, όχι όμως και μαθόντες, αν κρίνει κανείς από την εκλογική τους συμπεριφορά –και όχι μόνο.

Ποια είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της περιοχής; Καταρχάς ότι μιλάμε ουσιαστικά για δύο διαφορετικές περιοχές και την τεχνητή τους συγκόλληση σε μία. Οι νομοί της ανατολικής Μακεδονίας (Δράμας, Καβάλας) δεν έχουν την παραμικρή ιδέα τι γίνεται στη Θράκη και ποια είναι π.χ. τα δεδομένα που επικρατούν στη μουσουλμανική μειονότητα.

Οι νομοί της Θράκης βασίζονται οικονομικά σχεδόν εξ ολοκλήρου στο φοιτητικό στοιχείο του Δημοκρίτειου και τα δεκάδες στρατόπεδα με τους φαντάρους, τους ΕΠΟΠ και τους αξιωματικούς, που αν πλακώσουν όλοι μαζί σε ένα μαγαζί, ο ιδιοκτήτης αρχίζει να διώχνει παρέες (φαντάρων εννοείται) για να μην έχει πελατεία μόνο τους κρεμανταλάδες που (του) χαλάνε την πιάτσα. Χωρίς αυτά, ο Έβρος ειδικά, θα μπορούσε να βάλει απλά ένα λουκέτο και να κλείσει επισήμως.

Αυτό που κάνει όμως τη διαφορά σε κάθε εκλογική αναμέτρηση είναι η στάση της μουσουλμανικής μειονότητας, που ψηφίζει μονοκούκι τους εκλεκτούς της. Και την οποία όλοι σχεδόν διατείνονται ότι έχουν με το μέρος τους, από τους (πάλαι ποτέ) δύο πόλους του παραδοσιακού δικομματισμού μέχρι το Σύριζα με τις γνωστές, πρόσφατες παλινωδίες (το ‘12 μάλιστα είχε εκλέξει μουσουλμάνο βουλευτή στη Ροδόπη, αλλά στο ενδιάμεσο ήρθαν σε ρήξη και τελικά τα έσπασαν), εκτός από τον εξ Αθηνών ορμώμενο Τέρενς Κουίκ των ΑΝΕΛ, που προβάλλει ως δυνατό χαρτί την αντίθεσή του με το τουρκικό προξενείο. Στην πραγματικότητα, το ΚΚΕ είναι το μοναδικό κόμμα που δεν παίζει παιχνίδια με τη μειονότητα, ούτε επιχειρεί να την αξιοποιήσει πολιτικά προς όφελός του.

Τα προγνωστικά λένε ότι ο Κουίκ θα παλέψει με τον υποψήφιο του Σύριζα για την τρίτη θέση, ενώ το δίπολο του παλιού πρασινογάλαζου δικομματισμού δύσκολα θα σπάσει. Το ωραίο της υπόθεσης πάντως είναι πως ενώ όλα (σχεδόν) τα κοινοβουλευτικά κόμματα κατεβάζουν δικό τους υποψήφιο περιφερειάρχη –και έτσι μαζί με τους Οικολόγους και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ (από τις εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις) φτάνουμε τους εννιά διαφορετικούς συνδυασμούς- το Πα.Σο.Κ. δεν τόλμησε να δώσει ανοιχτά κάποιο χρίσμα και στηρίζει στα μουλωχτά τον απερχόμενο, Πασοκογενή περιφερειάρχη Γιαννακίδη. Ο οποίος με τη σειρά του έβαλε υποψήφιους με το συνδυασμό του και δύο αντιπεριφερειάρχες από τον χώρο της ΝΔ, για να πουλήσει υπερκομματικό προφίλ –εφόσον το Πα.Σο.Κ. είναι καμένο χαρτί και δε νιώθει πια την παραμικρή ανάγκη να διαχωριστεί τυπικά έστω από τη ΝΔ, όπως προ τετραετίας.

Η ΛΑΣΥ ρεαλιστικά πάει για να κρατήσει τις έδρες που έχει στο περιφερειακό συμβούλιο, ενώ σε επίπεδο δήμων δεν έχει μάλλον ιδιαίτερες πιθανότητες να περάσει κάπου στο δεύτερο γύρο και να διεκδικήσει τη διοίκηση. Τα μεγαλύτερα ποσοστά της τα καταγράφει παραδοσιακά στο κόκκινο νησί της Θάσου –που είναι από τις αδυναμίες της ΚΕ του μπλοκ και όποιος θέλει μπορεί να θυμηθεί εδώ το γιατί.

Απέναντι από τη Θάσο, στο δήμο Καβάλας, είχαμε ίσως και την πιο σημαντική εξέλιξη στα καθ’ ημάς στο μεσοδιάστημα από τις τελευταίες δημοτικές εκλογές του 10’, καθώς ο προηγούμενος υποψήφιός μας θέλησε να γίνει πρόεδρος στο τεχνικό επιμελητήριο Ανατολικής Μακεδονίας συμμαχώντας με τη ΝΔ, ήρθε σε ρήξη με το Κόμμα και απομακρύνθηκε από τις γραμμές του, γιατί κανείς δεν μπορεί να βάζει την προσωπική του διαδρομή-ανέλιξη πάνω από τις πολιτικές αρχές του ΚΚΕ. Σήμερα στο δήμο Καβάλας παρατηρείται η ευρύτατη διασπορά υποψηφίων, με νέο ρεκόρ συνδυασμών, που είχαμε σημειώσει και στην Πάτρα –εξ αυτών μάλιστα κάποιοι είναι επιχειρηματίες και εκδότες, σε ένα στιλ Μπερλουσκόνι των φτωχών.

Στο τέλος των εκλογών, μπορεί να μην υπάρχουν πολλά στοιχεία που να κεντρίζουν το κόκκινο ενδιαφέρον, θα ‘χει πλάκα να δούμε όμως αν ο ελληνομάχος Τέρενς Κουίκ ακολουθήσει το παράδειγμα της Χαράς Νικοπούλου και έρθει να εγκατασταθεί και αυτός στη Θράκη και το παραμελημένο Μέγα Δέρειο.