Σημειωματάριο

Σημειώσεις με αφορμή την ουκρανία και την επικαιρότητα

Το περασμένο καλοκαίρι τα σύννεφα μιας διεθνούς πολεμικούς σύρραξης –πέρα από τις μάχες του συριακού στρατού με τις ένοπλες δυνάμεις κατά του άσαντ- είχαν αρχίσει να μαζεύονται απειλητικά πάνω από τη συρία, προμηνύοντας επικίνδυνη κλιμάκωση στην αντιπαράθεση των συγκρουόμενων συμφερόντων και την ιμπεριαλιστική διελκυστίνδα μεταξύ ηπα, εε και ρωσίας. Η διεθνής κοινότητα παρακολουθούσε φοβισμένη κι αμήχανη τις εξελίξεις, ενώ πολλοί αναλυτές περίμεναν πως θα άναβε τελικά το φιτίλι στην περιοχή, καθώς φαινόταν πως κανείς δε θα κάνει πίσω σε αυτή τη διένεξη, για να μην πληγεί το γόητρό του αλλά προπαντός για λόγους ουσίας. Τα πράγματα φάνηκαν προσωρινά να ηρεμούν και να οδηγούνται σε εκτόνωση. Αυτό όμως ήταν απλώς μια ανάπαυλα ηρεμίας προτού ξεσπάσει η καταιγίδα.

Όσοι περίμεναν να παγιωθεί μια εύθραυστη έστω ισορροπία τρόμου, που δε θα εκτρέπεται σε θερμά πολεμικά επεισόδια, ξέχασαν μάλλον το βασικό δίδαγμα πως ο πόλεμος δεν είναι τίποτα άλλο παρά συνέχεια της ιμπεριαλιστικής ειρήνης –και όχι κάποια παρέκκλιση από αυτήν. Και έτσι βρέθηκαν σε αμηχανία μπροστά στις εξελίξεις στην ουκρανία, που εκτυλίσσονται σα χιονοστιβάδα και διαψεύδουν παταγωδώς πάσης φύσεως πασιφιστικές αυταπάτες.

Στην παραπάνω κατηγορία συμπεριλαμβάνονται προφανώς κι όλοι όσοι ένιωσαν να πέφτουν από τα σύννεφα (του πολέμου που μαζεύονται πάνω από την ουκρανία) και να σοκάρονται που η καταιγίδα ξέσπασε τόσο κοντά μας, στην αυλή της ευρώπης. Ή πάλι εκπλήσσονται με τον αντιδραστικό ρόλο της εε, τη στάση της και την ανοιχτή στήριξη στους ουκρανούς νεοναζί. Η εε όμως δεν είναι κάποιου είδους καταφύγιο για τους λαούς της ευρώπης αλλά σφαγείο που τους φέρνει σαν πρόβατα στο στόμα των λύκων και της συμμαχίας τους.

Ευτυχώς εμείς βέβαια έχουμε το πασοκ, που είναι δύναμη ασφάλειας και ελπίδας για τον τόπο. Αλλά αν τυχόν φύγει από την κυβέρνηση, θα αποσταθεροποιηθεί το σύμπαν και η ελλάδα θα κινδυνεύει να γίνει σαν την ουκρανία –τάδε έφη λεωνίδας γρηγοράκος. Γιατί όσο να πεις, όταν βλέπεις το βενιζέλο να σπεύδει στο κίεβο να αναγνωρίσει πρώτος και να καλύψει πολιτικά τους νεοναζί στην κυβέρνηση της ουκρανίας, νιώθεις μια σιγουριά απέναντι στους φασίστες και τον πόλεμο, πως θα κάνει ακριβώς τα ίδια και στην χώρα μας. Και ότι θα κατεβάσει το βασικό μισθό κοντά στα 70 ευρώ της μολδαβίας –να τα βλέπει η μητέρα του στουρνάρα με τα πεντακόσια ευρώ σύνταξη και να νιώθει προνομιούχος.

Δεν μπορείς λοιπόν παρά να γελάσεις με το χοντροκομμένο (σαν τη σιλουέτα του) θράσος του μπένι που εκβιάζει τους ψηφοφόρους πως θα φύγει από την κυβέρνηση αν δεν του δώσουν τουλάχιστον ένα διψήφιο ποσοστό στις ευρωεκλογές, θυμίζοντας κάπως το μικρό πέπε από το «αστερίξ στην ισπανία», που κρατούσε την αναπνοή του μέχρι να πειστούν οι άλλοι γύρω του να του κάνουν κάθε χατίρι. Τον μπένι βέβαια μικρό δεν τον λες ακριβώς, αλλά έχει γίνει αναμφίβολα καρικατουρίστικη φιγούρα –και ας μην είναι ο μόνος που θέτει αστεία ψευδοδιλήμματα στο εκλογικό σώμα.

Ο λαός δεν έχει να περιμένει τίποτα όμως από την κυβέρνηση και το αν θα μείνει ή αν θα φύγει στις 26 ο βενιζέλος κι οι σύμμαχοί του, αν δε σκεφτεί τι ακριβώς θα έρθει στη θέση τους. Η μόνη δύναμη σταθερότητας για τους λαούς δεν είναι μια κυβερνητική εναλλαγή αλλά ο δικός τους αγώνας ενάντια στον πόλεμο και το σύστημα που τον γεννά, όπως τα σύννεφα τη βροχή. Κι η λύση δεν προϋποθέτει μια μετριοπαθή στάση αναμονής αλλά ανάπτυξη επιθετικών πρωτοβουλιών ενάντια στο ματοκύλισμα και τα γεράκια που το οργάνωσαν. Κάτι που αναδεικνύει το μέτρο και της δικής μας ευθύνης για την οργάνωση και την ενίσχυση αυτού του κινήματος. Γιατί είναι δική μας ευθύνη να σπάσουμε αυτή την εκκωφαντική σιωπή, να κινητοποιήσουμε ευρύτερες λαϊκές μάζες, να μην αφήσουμε να μας καταπιεί η προεκλογική περίοδος και το καταθλιπτικό κλίμα της.

Η χτεσινή επέτειος της μεγάλης αντιφασιστικής νίκης των λαών (που θέλουν να τη σκεπάσουν με το πέπλο της λήθης και να τη μετατρέψουν σε μέρα του ευρώ και της ενωμένης ευρώπης) έρχεται σε μια δύσκολη και σημαδιακή συγκυρία, που προσφέρεται για αναπόφευκτες συγκρίσεις τώρα που βγήκαν πάλι παγανιά οι φασίστες και η σαπίλα όλου του ντουνιά –με δημοκρατικό προσωπείο ή χωρίς- στις χώρες που έκαναν την πρώτη οργανωμένη έφοδο στον ουρανό. Όχι φυσικά για να μελαγχολήσουμε με τα περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις για τη σημερινή κατάντια. Αλλά γιατί μας δείχνει τη λύση, το μόνο δρόμο που έχουν οι λαοί για να νικάνε..