Του Αιγαίου τα Blues

Όχι, δεν πρόκειται για έμμεση διαφήμιση της καλτ υποψηφιότητας του μπίγαλη ως δημοτικού σύμβουλου στη νέα φιλαδέλφεια. Αλλά για προεκλογική ανάρτηση στη σειρά αυτοδιοικητικές ιστορίες, που αυτή τη φορά ταξιδεύει στη ρόδο και την περιφέρεια του νότιου αιγαίου (κυκλάδες και δωδεκάνησα), προσαρμοσμένη κάπως στα λάιφ-στάιλ πρότυπα κάποιων τουριστικών νησιών.

Μην χάσετε λοιπόν τον προεκλογικό οδηγό με τα δέκα πράγματα που πρέπει να γνωρίζετε για το νησί των ιπποτών και την ευρύτερη περιφέρεια.

1. Η ρόδος είναι ένα (πολιτικά κυρίως) πράσινο, σμαραγδένιο νησί, με πολύ τουρισμό και έντονο μικροαστικό στοιχείο. Κάτι σα μικρογραφία της κρήτης δηλ, αλλά χωρίς τους αντιστασιακούς της αγώνες.

Τα δωδεκάνησα προσαρτήθηκαν στο ελληνικό κράτος μόλις το 48’. Που σημαίνει ότι είναι ίσως η μοναδική γωνιά της πατρίδας μας, όπου δεν κουνήθηκε φύλλο σχεδόν στη δεκαετία του 40’ αλλά και νωρίτερα, στους βαλκανικούς και το μεσοπόλεμο. Ούτε εαμ, ούτε δσε... και γενικά καμία αγωνιστική διεργασία, καμία σοβαρή αντίσταση στην ιταλική κατοχή (να ‘χαν δηλ τρεις νεκρούς το πολύ κι από αυτούς ο ένας στην πίνδο), κάτι που να άφησε το χνάρι του στην ιστορία και το σύγχρονο κοινωνικό γίγνεσθαι, παρά μόνο το αποτύπωμα του (αντίστοιχου) κατακτητή κορέλι και το νοσταλγικό σημάδι του έρωτα για αυτόν και τα έργα του: εγγειοβελτιωτικά, σχολεία, εργοστάσια, μονάδα παραγωγής και παροχής ηλεκτρισμού, πρότυπα αγροτικά χωριά, κτλ.

Όπως λέει κι ένας φίλος, στους ροδίτες αρέσουν ενδόμυχα οι κατακτητές, γι’ αυτό και το παίζουν τέτοιοι οι ίδιοι, μερικές φορές. Λες για αυτό να επέλεξε ο γαπ το καστελόριζο στα δωδεκάνησα για να κάνει το διάγγελμά του για την ένταξη στο δντ και το μνημόνιο;

2. Τα καλοκαίρια η ρόδος θυμίζει ένα μικρό λένινγκραντ (μεν, αλλά) της δεκαετίας του 80’, χωρίς πολλά ένδοξα σοβιετικά στοιχεία και με έντονα συμπτώματα κιτς παρακμής κι αλλοτρίωσης. Παρδαλά μαγιό και ρούχα για τους άνδρες, που μοιάζουν με τερματοφύλακες των αρχών του 90’ (ρίνο ντασάεφ, οε-οε-οε) και για τις γυναίκες... ολόσωμα μαγιό και χρυσά τούβλα στα αυτιά, εάν έχουν προλάβει τη σοβιετία κι έχουν κάποιες αναμνήσεις, ή εμφανίσεις στα όρια του γυμνισμού για τις μικρότερες ηλικίες. Κι επίσης ρώσοι ολιγάρχες (που λένε και στα κανάλια), φραγκάτοι γιοτ-άδες και πολλά μαγαζιά με γούνες (;!) που έχουν αντικαταστήσει σα μόδα τα ομπρελάδικα. Γιατί αν δεν πάρεις στη ρόδο καλοκαιριάτικα μια γούνα, πότε περιμένεις δηλ να το κάνεις;

Ραντεβού στα γουναράδικα, σύντροφε.

3. Τι αφήνει πίσω της αυτή η χλιδή και η κακόγουστη νεοπλουτική επίδειξη, στους εργαζόμενους του κλάδου; Πέρυσι πχ πέρασαν από τα νησί κοντά ενάμισι εκατομμύριο τουρίστες· αυτή η άυξηση όμως συνδυάστηκε με 10% μείωση στο μισθό των ξενοδοχοϋπαλλήλων, που δουλεύουν με όρους είλωτα έξι μήνες σερί, χωρίς ρεπό και με δεκάωρα ωράρια σε καθημερινή βάση. Για τους σπουδαστές της αστερ κι άλλων αντίστοιχων τουριστικών σχολών, ο πήχης πέφτει ακόμα πιο κάτω, 350 ευρώ για… πρακτική κι αυτά επιδοτούμενα –κι ακόμα πιο κάτω για νέους της αλλοδαπής, που δικαιούνται μόνο γεύμα, ένα κρεβάτι κι ένα χαρτζιλίκι εξόδου για να.. χαρούν τις εξάμηνες «διακοπές» τους.

4. Η βαριά βιομηχανία της ελλάδας δε μασά από οικολογικές ευαισθησίες κι αξιοπρέπειες. Κατέστρεψε την περιοχή στα αφάντου για να φτιάξει γήπεδο γκολφ. Ενώ το 10’ υποδέχτηκε το κρουαζιερόπλοιο ζενίθ στο λιμάνι της ρόδου με βάγια, λουλούδια και μελεκούνια (τοπικό παστέλι), παραδοσιακές στολές και χορευτικά συγκροτήματα, επισήμους και δημοτικές αρχές, στο πνεύμα της γνωστής ατάκας του σινεμά: καλώς τα ναυτάκια τα ζουμπουρλούδικα. Και με λιμενικό και μπάτσους να περιφρουρούν το καλωσόρισμα από τους κομμουνιστές, γιατί είχε δημιουργηθεί κλίμα –παρά τις δικές μας διαψεύσεις- από τοπικούς φορείς κι ιστοσελίδες, ότι θα ‘ρθουν από τον πειραιά δύο πλοία με ναυτεργάτες του παμε να το μπλοκάρουν!

5. Η ρόδος είναι το νησί όπου τρεις διαφορετικοί πολιτισμοί και θρησκείες (εβραίοι, μουσουλμάνοι και χριστιανοί) συνυπήρξαν ειρηνικά για αιώνες, χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Και μπορείς να βρεις στο ίδιο τετράγωνο να στεγάζονται μια συναγωγή, ένα τζαμί και μια εκκλησία.

Είναι η έδρα του μοναδικού (παγκοσμίως ίσως) επικούρειου περιοδικού, για να βρουν μια φιλοσοφική στέγη κι οι (νεο-επικούρειοι) οπαδοί του.

Και το νησί όπου οι μασόνοι δεν είναι μια απλή φήμη ή ένας θρύλος, αλλά υπαρκτή οντότητα και –ας την πούμε- συλλογικότητα, που λειτουργεί κανονικά και πραγματοποιεί τις τελετές της στο παλάτι του μεγάλου μαγίστρου.

6. Απέναντι από τα δικαστήρια της ρόδου θα βρει κανείς το άγαλμα του αλέξανδρου διάκου, του ήρωα της πίνδου που λέγαμε, σε στάση ρίψης, με την χειροβομβίδα απασφαλισμένη. Κι αν ακούσει ποτέ τους συντρόφους που τον προτρέπουν (ρίξ’ την τη ρουφιάνα, ρίξ’ την) θα πετύχει μάλλον το κεντρικό παράθυρο στο απέναντι κτίριο.

Η ρόδος έχει επίσης δύο πλατείες με τα αγάλματα του καραμανλή και του ανδρέα παπανδρέου, για να κρατάει τις ισορροπίες. Μάταια θα αναζητήσει κανείς βέβαια και ένα άγαλμα του χαρίλαου, για λόγους πολυφωνίας, οπότε βολευόμαστε με μια οδό άρη βελουχιώτη στην ιαλυσό –αν και η τοπική ομάδα έχει στην κερκίδα ένα διακριτό φασιστικό πυρήνα που αντί για γκολ φωνάζει «αίμα-τιμή».

7. Ο παραπάνω συνδυασμός (πλατείες και φασίστες) μας φέρνει στο κίνημα των αγανακτισμένων της ρόδου (εξ αρχής χωρίς 'αγνούς διαχωρισμούς' πάνω και κάτω πλατείας), την τεράστια ελληνική παντιέρα με το σύνθημα «έσεται ήμαρ» και τη μυριόστομη ιαχή «δεν πουλάμε τίποτα». Αν και κανείς φωνακλάς δε θα πήγαινε δέκα χιλιόμετρα παρακάτω, που λαμβάνει χώρα το πραγματικό ξεπούλημα, γιατί σου λέει πως διαφωνεί με το ξεπούλημα, αλλά όχι με τις… επενδύσεις.

Έξω από την πόλη υπάρχει και ένα χωριό (κοσκινού), όπου κάθε χρόνο κρεμάνε οι χρυσαυγίτες πανό κι αφίσες για την εθνοσωτήριο 21^η απριλίου. Και στις πρώτες εκλογές του 12’ είχαν πέσει κάτι ψιλές με το δικό μας αντιπρόσωπο, που πήγε να κατεβάσει μια αφίσα τους έξω ακριβώς από το εκλογικό κέντρο.

Να κι ένα τυπικό δείγμα ίσως οπαδού των νεοναζί, σκέτη απόλαυση.

8. Ποια είναι τα δικά μας προπύργια-κάστρα στο νησί των ιπποτών;

Υπάρχει ένα, ακριβώς απέναντι από το εργοστάσιο της δεη, να καλημερίζει κάθε πρωί τους εργάτες. Το οποίο μένει όρθιο εδώ και τριάντα χρόνια περίπου, καρφί στο μάτι του ροδίτικου μικροαστισμού

Πολλοί προσπάθησαν κατά καιρούς να το σβήσουν και να γράψουν κάτι άλλο από πάνω του –η τελευταία ‘βεβήλωση’ έγινε από φασισταριά- αλλά ο ιδιοκτήτης του οικοπέδου είναι δικός μας. Και ο μη αστικός μύθος λέει πως έστησε κάποτε καρτέρι με δίκαννο στους καταπατητές, τους περίμενε να τελειώσουν και τους υποχρέωσε στο καπάκι να ξαναφτιάξουν από την αρχή το σήμα του κουκουέ –σκηνικό βγαλμένο κατευθείαν από τη ζωή του μπράιαν με τους ρωμαίους.

9. Η λασυ στην περιφέρεια κατεβάζει υποψήφια το λιλάκι (καφαντάρη), που έχει οργώσει το αιγαίο τα τελευταία χρόνια ως υποψήφια, και στο δήμο της ρόδου τον καλετό πότσο (για τους φίλους τάκη), με όλους τους λογικούς συνειρμούς που προκαλεί το όνομα.

Η λογική λέει πως η λασυ θα τα πάει καλά για τα δεδομένα του νησιού και θα κινηθεί ανοδικά, αν και στη δική μας περίπτωση αντιστρέφεται πλήρως το περιβόητο τοπικό-προσωπικό κριτήριο της αυτοδιοικητικής ψήφου· όχι μόνο γιατί η λασυ είναι υπεράνω προσώπων, αλλά γιατί κι οι μικροαστοί ξεθάβουν το ξεχασμένο πολιτικό τους κριτήριο, όταν έχουν να κάνουν με κομμουνιστές.

- Με ποιον κατεβάινεις;

- Με τον Τακη τον Πότσο, Λαική Συσπείρωση.

- Καλό παιδί ο Τακής, αγωνιστής...

- Ε ψήφισε ΛΑΣΥ αφού ειναι και καλό παιδί...

-...Μπα, είναι κουκουέ...

Εδώ μπορείτε να επισκεφτείτε και την τοπική μας ιστοσελίδα στη ρόδο.

10. Επίλογος στην ανάρτηση με κάτι πιο δροσερό και γραφικό: το μόνιμο δήμαρχο των λειψών και υποψήφιο αντιπεριφερειάρχη φέτος με το.. αντιμνημονιακό μπλοκ (πλην λακεδαιμονίων), που ορίζει ως κυρίαρχη πολιτική αντίθεση (κρατηθείτε) το δίπολο «αθηναϊσμός/αθηναϊκό κράτος-ελληνική περιφέρεια». Γίγαντας...

Κι ύστερα λένε εμάς μακεδονομάχους..