Τι περιμένεις;

Περιμένοντας το αποτέλεσμα της σημερινής κάλπης, τον γκοντώ και το τρένο της ανάπτυξης που θα ‘ρθει να μας πατήσει… Περιμένοντας το σωτήρα πάνω στο άσπρο άλογο να διώξει την τρόικα και τα μνημόνια, σα μασκοφόρος εκδικητής· και τις συνθήκες να ωριμάσουν, ενώ εμείς παίζουμε με τις τάπες των βαρελιών… ο λαός μας οφείλει να σκεφτεί το βασικό ερώτημα που του απευθύνει το κκε με το σποτάκι του, όχι επειδή έτσι τον στριμώχνουμε και του κουνάμε επιτιμητικά το δάχτυλο, αλλά να το απαντήσει πρωτίστως στον εαυτό του. Τι περιμένει στα αλήθεια από αυτές τις εκλογές;

Να αλλάξει κάτι, θα μου πεις. Μα αν μπορούσαν να αλλάξουν με τις εκλογές ριζικά τα πράγματα και να αποσταθεροποιηθεί όντως το αστικό πολιτικό σύστημα, όπως υπονοούσαν αρχικά, για να φτάσουν να το βροντοφωνάζουν σχεδόν τις τελευταίες μέρες τα κανάλια, θα τις είχαν κηρύξει παράνομες προ πολλού. Περιμένεις να βγούμε από το τούνελ στο ξέφωτο των αγορών, συνεχίζοντας στην ίδια ρότα μες στα επόμενα χρόνια; Μα αφού το τρένο της ανάπτυξης έρχεται από την άλλη πλευρά κατά πάνω μας και θα ισοπεδώσει μαζί μας μισθούς κι εργατικά δικαιώματα, αν δεν οργανώσουμε την πάλη μας ενάντια στην τάξη που το οδηγεί. Μήπως περιμένεις πως, βγαίνοντας από τη στενωπό της κρίσης, θα επιστρέψουμε στα δεδομένα του 09’, χωρίς άλλες δυσάρεστες συνέπειες; Μα αυτό ισοδυναμεί με την αυταπάτη του μικροαστού, που σατιρίζει κάπου η ρόζα λούξεμπουργξ, πως ο βράχος θα μείνει στη μέση της πλαγιάς ακίνητος, χωρίς να κατρακυλήσει στον πάτο, ή θα επιστρέψει από μόνος του προς τα πάνω, χωρίς να ματώσουμε εμείς, σαν τον σίσσυφο, να τον σπρώξουμε, απλά και μόνο αλλάζοντας την κυβέρνηση. Περιμένεις να ανεβάσει τα ποσοστά του το κουκουέ, για να δεις σε αυτό μια ελπίδα επιτέλους και να συστρατευτείς μαζί του; Μα αυτό ακριβώς σου εξηγούν οι κομμουνιστές, πως ούτε μια κυβέρνηση κουκουέ και κανενός άλλου πολιτικού κόμματος ή μετώπου, με όποιο πρόσημο κι αν αυτοπροσδιορίζεται, δε μπορεί να κάνει τη διαφορά, χωρίς τη δύναμη και την οργάνωση του λαϊκού παράγοντα σε ρόλο πρωταγωνιστή κι όχι παθητικό.

Περιμένεις να σε σώσουν αυτοί που σε φλόμωσαν ψέματα και μας έφεραν ως εδώ; Να ανανεωθεί το πολιτικό σύστημα με την αναπαλαίωση των ίδιων σάπιων υλικών που το συναποτελούν και τώρα; Να αλλάξει χαρακτήρα η ευρωπαϊκή ένωση και να γίνει από λυκοσυμμαχία και λάκκος των λεόντων για τους λαούς, το μικρό σπίτι στο λιβάδι για τα προβατάκια που προορίζονται για σφαγή;

Στην πραγματικότητα ένα μεγάλο μέρος του λαού μας δεν έχει πια καμία προσδοκία, δεν ψηφίζει με οδηγό την ελπίδα, αλλά το φόβο και τα διλήμματα, με την απελπισία και τη λογική του μικρότερου κακού, που περιμένει να αποδειχτεί (το μη χείρον) βέλτιστο. Και για αυτό καταλήγει σχεδόν πάντα, με μαθηματική ακρίβεια να παθαίνει αυτό ακριβώς που θεωρητικά προσπαθεί να αποφύγει.

Τι περιμένεις λοιπόν; Το ερώτημα αποκτά και μια άλλη σημασία, που μπαίνει επιτακτικά μπροστά μας και ζητάει απάντηση. Γιατί περιμένεις, αφού καταλαβαίνεις πως ο (ευρωμονό)δρομος αυτός μας οδηγεί σε αδιέξοδο; Τι περιμένεις να πάρεις στα χέρια σου την κατάσταση και να ψάξεις να βρεις μια λύση έξω από τα όρια του συστήματος; Τι περιμένεις να αλλάξει, αν δεν το αλλάξουμε εμείς μόνοι μας; Να πάρει πρώτα η ατλέτικο τσάμπιονς λιγκ;

Οι κομμουνιστές είναι οι μόνοι που δε σου τάζουν λαγούς με πετραχήλια, για να υφαρπάξουν την ψήφο σου και να καταλάβουν κυβερνητικά οφίτσια. Είναι οι μόνοι που δε σου είπαν ψέματα και σε προειδοποίησαν έγκαιρα για τη θύελλα που ερχόταν κι όσα συνέβησαν. Και είναι η μόνη δύναμη που έθεσε στην προεκλογική περίοδο το ουσιαστικό διακύβευμα των εκλογών: όχι ποιος φεύγει και ποιος θα μείνει, αν είναι σταθερή ή αν τρίζει η καρέκλα του σαμαρά, αλλά τον αντιλαϊκό χαρακτήρα της εε, που σήμερα φαίνεται πιο καθαρά από ποτέ και σημαίνει μνημόνια διαρκείας για τους λαούς. Είπε να σπάσουμε τα δεσμά της εε και να πάμε το βράχο του σίσσυφου μέχρι τέλους, με διαγραφή χρέους, αποδέσμευση και κοινωνικοποίηση μονοπωλίων, χωρίς ημίμετρα και ενδιάμεσους σταθμούς για τη διακόσμηση, το νόμισμα και το ρηχό ευρωσκεπτικισμό που έχουν στην καλύτερη ως πρόταση άλλες δυνάμεις.

Αλλά πριν φτάσουμε στο τέλος, ας αντιστρέψουμε το ερώτημα. Τι περιμένουμε εμείς απ’ τις εκλογές;

Ας το δούμε πρώτα σε γενικό επίπεδο. Περιμένω λοιπόν ένα αποτέλεσμα, που θα δείξει την πρόοδο στη συνείδηση του κόσμου, που δεν έχει νοημοσύνη πεντάχρονου (ηλικία στην οποία απευθύνεται η χοντροκομμένη προπαγάνδα των δελτίων ειδήσεων κι οι μαγειρεμένες δημοσκοπήσεις, με το κλίμα που προσπάθησαν να διαμορφώσουν την τελευταία εβδομάδα, με αποκορύφωμα την παρασκευή. Κι ότι μια μερίδα αρνείται να υποκύψει στο φτηνό εκβιασμό της.. χρήσιμης ψήφου για να φύγει η δεξιά. Ότι παίρνει υπόψη του την εικόνα του κινήματος ως κριτήριο και θα δει πόσο βοήθησε σε αυτήν την κατεύθυνση το αυξημένο ποσοστό της αξιωματικής αντιπολίτευσης και τα χαμηλά ποσοστά του κκε την τελευταία διετία. Και πως θα φέρει κάποτε κάθε κόμμα στο επίπεδο της δυναμικής που δείχνει η κάλπη των δρόμων και του κινήματος, ή ακόμα και των προεκλογικών του συγκεντρώσεων, αν θέλετε

Περιμένω ένα καλό ποσοστό, για να αναθαρρήσει πρωτίστως ο δικός μας κόσμος, από τους πλέον ατσαλωμένους που ξεποδαριάζονται καθημερινά και το αξίζουν ως μια μικρή αναγνώριση των κόπων τους, μέχρι τις πιο χαλαρές επιρροές, με τις ταλαντεύσεις και τα πισωγυρίσματα. Γιατί οι εκλογές μπορεί να είναι ξεπερασμένες για τη δική μας συνείδηση (που κι αυτό παίζεται καμιά φορά), πάντως σίγουρα επιδρούν μέχρι ενός σημείου στο ηθικό των συντρόφων.

Περιμένω να πέσουν οι κυβερνητικοί εταίροι σε ποσοστά, αλλά όχι απαραίτητα ως κυβέρνηση. Να μην ανέβουν οι φασίστες σε διψήφια ποσοστά. Να καταρρεύσει η γάγγραινα του πασοκ, όπως και αν εμφανίζεται στις… κάλτσες, και να ξεφουσκώσει το σιγανό ποταμάκι του συστήματος. Περιμένω να είναι μπροστά οι συριζόκοι, όπως τους λέει ένας φίλος και να μας ασκήσουν ποικιλοτρόπως πίεση, αλλά δεν είχαν μπροστά τους αρκετές μέρες από την πρώτη κυριακή, για να την κορυφώσουν και να φτάσουν στα επίπεδα της εκλογικής λεηλασίας του 12’. Κι ότι οι ψηφοφόροι της ανταρσύα θα φανούν πιο ευάλωτοι σε αυτή την πίεση, ρίχνοντας τα ποσοστά της κοντά στη μονάδα ίσως.

Δεν μπορώ να κάνω ακριβείς υπολογισμούς, γιατί η κάλπη είναι γκαστρωμένη κι έχει αστάθμητους παράγοντες, από την αποχή και τον καιρό που θα κάνει, μέχρι τον αέρα και το εκλογικό ρεύμα των τελευταίων ημερών. Προσμετρώ όμως το κλίμα που επιχείρησαν να φτιάξουν οι δημο(σ)κόποι την παρασκευή και νομίζω πως ο πήχης μπαίνει κοντά στο 6%, ενώ οποιοδήποτε ποσοστό πάνω από 7% (αν επιβεβαιωθούν οιπιο αισιόδοξες εκτιμήσεις) θα συνιστά σημαντική επιτυχία. Το πιο σημαντικό όμως είναι να κρατήσουμε το δεύτερο ευρωβουλευτή. Κι αυτό δεν εξαρτάται μόνο από τα ποσοστά που συγκεντρώνει το κάθε κόμμα και τους μαθηματικούς υπολογισμούς με τα υπόλοιπα, αλλά κι από την τελική θέση του κόμματος, δηλ από το πόσους αντίπαλους θα ξεπεράσει. Μπορεί να είμαστε 4^οι με 6,5% και να εκλέγουμε δεύτερο ευρωβουλευτή (κι αν προσέξατε και ο κουτσούμπας σε όλη την προεκλογική περίοδο πληθυντικό αριθμό έβαζε: οι ευρωβουλευτές που θα εκλέξει το κκε) ή από την άλλη να είμαστε 5^οι με μεγαλύτερο ποσοστό και να μη μας ευνοήσουν τα υπόλοιπα.

Θα αποτολμήσω μια πρόβλεψη στους δήμους, όπου είναι συγκεκριμένα τα πράγματα και καθαρό το τοπίο.

Εκτιμώ πως η λασυ θα επικρατήσει στο δήμο της ικαρίας, όπου έχει προβάδισμα 12 ποσοστιαίων μονάδων από τον πρώτο γύρο και στην πάτρα, ειδικά αν φανούνε συνεπείς διάφοροι υποψήφιοι του πρώτου γύρου που δήλωσαν πως θα στηρίξουν τον πελετίδη στο δεύτερο –αν και δεν μπορούμε να βασιστούμε στο λόγο τους.

Από τους δύο δήμους της δυτικής αθήνας (χαϊδάρι και πετρούπολη), θεωρώ πως θα πάρουμε τελικά τον ένα· κατά πάσα πιθανότητα το δεύτερο, με επανεκλογή της απερχόμενης δημοτικής αρχής, ενώ στο χαϊδάρι τα πράγματα φαίνονται πιο δύσκολα –αλλά μακάρι να διαψευστώ.

Το βράδυ θα δούμε τελικά πόσο ψάρωσε ο κόσμος στα διλήμματα, τι ψάρια έπιασε το κάθε αστικό κόμμα και πόσα κατάφεραν να ξεφύγουν από τα δίχτυα τους και πώς θα προσπαθήσουν οι διάφοροι ψαράδες να παρουσιάσουν τη δική τους ψαριά ως τη μεγαλύτερη ψαρούκλα απ’ όλες. Κυριακή κοντή γιορτή..