Αναδημοσίευση από Ατέχνως
Ένα χρόνο μετά, την ίδια μέρα, λάμβανε χώρα η μεγαλύτερη τραγωδία στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, με τους 21 νεκρούς της Θύρας 7, αμέσως μετά το θριαμβευτικό 6-0 της ομάδας τους επί της ΑΕΚ για το πρωτάθλημα. Έβαλε ο θεός σημάδι… τα παιδιά του Πειραιά. Που έτρεχαν βιαστικά να προλάβουν να αποθεώσουν τα ινδάλματά τους και συνωστίστηκαν -όπως θα έλεγε και μία ιστορικός- στην έξοδο, όπου βρήκαν τραγικό θάνατο, πλακώνοντας ο ένας τον άλλο με το βάρος του σώματός τους. Κραυγές, απόγνωση, θρήνος, ασφυξία –και για όσους έμειναν πίσω να το θυμούνται.
Το 81’ και τα χρόνια που ακολούθησαν δε συνδέονται στις ιστορικές μνήμες μόνο με το φαινόμενο ΠΑΣΟΚ. Λίγους μήνες πριν την Αλλαγή, που ήδη κυοφορούνταν, η τραγωδία στο Καραϊσκάκη «εγκαινίασε» μια δεκαετία που σημαδεύτηκε από πολύνεκρα, γηπεδικά δυστυχήματα (Χέιζελ, Χίλσμπορο) ή επεισόδια. Αλλά και από τη διάψευση των ιδανικών για μια ριζική αλλαγή, που θα δικαίωνε τους μεγάλους αγώνες του λαού μας (ΕΑΜ, ΔΣΕ, Ιουλιανά, Πολυτεχνείο). Όσο μακάβριος και αν φαίνεται ο παραλληλισμός, ο ενθουσιασμός στις μαζικές εκλογικές συγκεντρώσεις του Ανδρέα –εκεί να δεις συνωστισμός…- και οι μεγάλες προσδοκίες για την αλλαγή που έρχεται (τώρα τη λένε ελπίδα) είχε παρόμοια κατάληξη με την χαρά των φίλων του Ολυμπιακού εκείνο το μοιραίο απόγευμα.
Έκτοτε, από τα χρόνια της Αλλαγής, έχουν αλλάξει πολλά χωρίς να αλλάξει τίποτα. Στα γήπεδα η Ελλάδα (εξακολουθεί να) αναστενάζει, αλλά προτιμά πια τη ζεστασιά της ψυχρής οθόνης από την κερκίδα, με το τσουχτερό εισιτήριο.
Τα γήπεδα είναι πιο ασφαλή, με προδιαγραφές, για να τα χαίρονται οι ανώνυμες εταιρίες και οι ιδιώτες –η έξωση του στίβου, του Εθνικού κ.ά. από το Καραϊσκάκη είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Η Θατσερική Αγγλία έδιωξε τους χούλιγκαν από τα γήπεδα, αλλά τους άφησε να εκτονώνονται οπουδήποτε αλλού μακριά από την εύθραυστη βιτρίνα του προϊόντος της, που χρήζει προσοχής και προστασίας.
Κι η εν Ελλάδι Αλλαγή βαφτίστηκε ελπίδα, και την περιμένουμε χρόνια να φανεί, σαν τον Γκοντώ, που τελικά δεν εμφανίζεται ποτέ.
Το βασικό είναι να μάθουμε να αξιοποιούμε την πείρα μας, για να μη ζούμε από την αρχή τη μέρα της μαρμότας. Για τις τραγωδίες που «μας βρίσκουν» δε φταίει γενικά κι αόριστα η ανευθυνότητα κι η προχειρότητα, ή ο θεός που μας μισεί (μα πάνω απ’ όλα το κρασί) και μας… έβαλε σημάδι. Η άρπα κόλα και το «σημάδι» έχουν ονοματεπώνυμα και συγκεκριμένο ταξικό πρόσημο που τα γεννάν και τα υπηρετούν. Κι η μεγαλύτερη τραγωδία για ένα λαό είναι να μη μαθαίνει από τα λάθη του, και να τα επαναλαμβάνει, περιμένοντας να βγει απ’ αυτά διαφορετικό αποτέλεσμα στο τέλος.
Το 81’ και τα χρόνια που ακολούθησαν δε συνδέονται στις ιστορικές μνήμες μόνο με το φαινόμενο ΠΑΣΟΚ. Λίγους μήνες πριν την Αλλαγή, που ήδη κυοφορούνταν, η τραγωδία στο Καραϊσκάκη «εγκαινίασε» μια δεκαετία που σημαδεύτηκε από πολύνεκρα, γηπεδικά δυστυχήματα (Χέιζελ, Χίλσμπορο) ή επεισόδια. Αλλά και από τη διάψευση των ιδανικών για μια ριζική αλλαγή, που θα δικαίωνε τους μεγάλους αγώνες του λαού μας (ΕΑΜ, ΔΣΕ, Ιουλιανά, Πολυτεχνείο). Όσο μακάβριος και αν φαίνεται ο παραλληλισμός, ο ενθουσιασμός στις μαζικές εκλογικές συγκεντρώσεις του Ανδρέα –εκεί να δεις συνωστισμός…- και οι μεγάλες προσδοκίες για την αλλαγή που έρχεται (τώρα τη λένε ελπίδα) είχε παρόμοια κατάληξη με την χαρά των φίλων του Ολυμπιακού εκείνο το μοιραίο απόγευμα.
Έκτοτε, από τα χρόνια της Αλλαγής, έχουν αλλάξει πολλά χωρίς να αλλάξει τίποτα. Στα γήπεδα η Ελλάδα (εξακολουθεί να) αναστενάζει, αλλά προτιμά πια τη ζεστασιά της ψυχρής οθόνης από την κερκίδα, με το τσουχτερό εισιτήριο.
Τα γήπεδα είναι πιο ασφαλή, με προδιαγραφές, για να τα χαίρονται οι ανώνυμες εταιρίες και οι ιδιώτες –η έξωση του στίβου, του Εθνικού κ.ά. από το Καραϊσκάκη είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Η Θατσερική Αγγλία έδιωξε τους χούλιγκαν από τα γήπεδα, αλλά τους άφησε να εκτονώνονται οπουδήποτε αλλού μακριά από την εύθραυστη βιτρίνα του προϊόντος της, που χρήζει προσοχής και προστασίας.
Κι η εν Ελλάδι Αλλαγή βαφτίστηκε ελπίδα, και την περιμένουμε χρόνια να φανεί, σαν τον Γκοντώ, που τελικά δεν εμφανίζεται ποτέ.
Το βασικό είναι να μάθουμε να αξιοποιούμε την πείρα μας, για να μη ζούμε από την αρχή τη μέρα της μαρμότας. Για τις τραγωδίες που «μας βρίσκουν» δε φταίει γενικά κι αόριστα η ανευθυνότητα κι η προχειρότητα, ή ο θεός που μας μισεί (μα πάνω απ’ όλα το κρασί) και μας… έβαλε σημάδι. Η άρπα κόλα και το «σημάδι» έχουν ονοματεπώνυμα και συγκεκριμένο ταξικό πρόσημο που τα γεννάν και τα υπηρετούν. Κι η μεγαλύτερη τραγωδία για ένα λαό είναι να μη μαθαίνει από τα λάθη του, και να τα επαναλαμβάνει, περιμένοντας να βγει απ’ αυτά διαφορετικό αποτέλεσμα στο τέλος.
4 σχόλια:
Δυο ενστασούλες.
1) Νομίζω ότι από πλευράς φωνητικών ικανοτήτων ο Νίκος Ξυλούρης δεν ήταν ο μεγαλύτερος.
Ο μεγαλύτερος ήταν ο Καζαντζίδης (και σε απόσταση από τους υπόλοιπους). Ο Ξυλούρης από της πλευράς αυτής, ίσως να μην ήταν ούτε μέσα στη πρώτη τριάδα. Ήταν όντως όμως μια πάρα πολύ ξεχωριστή φωνή που σου εντυπώνεται αμέσως μόλις την ακούσεις και δεν την ξεχνάς ποτέ. Καθαρότατος τρόπος τραγουδίσματος και σπουδαίο παράστημα στη σκηνή τον έκαναν όμως δικαιωματικά να ξεπεράσει άλλους που πιθανόν φωνητικά να είχαν μεγαλύτερες δυνατότητες.
Σαν παρατήρηση τώρα να σημειώσω ότι για τον άνθρωπο Ξυλούρη δεν έχει πέσει στην αντίληψή μου το παραμικρό αρνητικό σχόλιο σε επίπεδο χαρακτήρα. Η χήρα του η κυρία Ουρανία πρέπει να είναι καταπληκτικός άνθρωπος κι αυτή. Είχε ένα δισκοπωλείο θυμάμαι στην Πανεπιστημίου σε μια στοά, δεν ξέρω αν το έχει ακόμα.
2) Η άλλη ένσταση είναι ότι το Χέυζελ δε πρέπει να το βάζουμε στα δυστυχήματα αλλά στα εγκλήματα (κατά τη γνώμη μου επαρκέστατος λόγος για να μην υποστηρίζει κανείς τη Λίβερπουλ στον αιώνα τον άπαντα). Δυστύχημα μπορούμε να πούμε τη τραγωδία από τη πυρκαγιά στο Μπράντφορντ που είχε γίνει εκείνη τη χρονιά λίγο πριν το Χέυζελ.
ρα
Η κυρία Ουρανία και το δισκοπωλείο της υπάρχουν ακόμα. Και ναι, η κυρία Ουρανία είναι άνθρωπος από άλλη πάστα, με αρχοντιά σπάνια για τα σημερινά μέτρα.
gdmn1973
Συμφωνω με την ενσταση του ρα.Απο πλευρας καθαρα φωνητικων ικανοτητων ο Καζαντιδης ειναι αξεπεραστος.
Εγώ δε θα κάνω ένσταση στην ένσταση (των ιμπεριαλιστών)
αλλά θα σημειώσω συμπληρωματικά τα εξής
1. Ήθελα αρχικά να βάλω ένα "ίσως" για να μην είναι τόσο απόλυτο το συμπέρασμα αλλά το 'φαγε η μαρμάγκα του διαδικτύου. Δεν είμαι ειδικός για να πω συγκεκριμένα πώς και τι, γιατί θεωρώ ανώτερο τον ένα από τον άλλο, αλλά ούτε και προκατειλημμένος, δεν είναι δηλ με υποκειμενικά κριτήρια ο κορυφαίος για μένα ο ξυλούρης. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που μπορούμε να αξιολογήσουμε είναι η ιδιαιτερότητα κι η μοναδικότητα κάθε φωνής, κι ένα ασφαλές κριτήριο είναι πόσο πολύ μας ξενίζει να ακούμε δικά τους τραγούδια από άλλους ερμηνευτές -όσο καλοί και αν είναι, ακόμα κι αν δεν τα εκτελούν
Κι από αυτή την άποψη στέκουν πολύ ψηλά κι οι δύο -ανεξάρτητα από τις υποκειμενικές προτιμήσεις του καθενός -και το λέω αυτό γιατί προσωπικά δε με αγγίζει ο καζαντζίδης.
2. Και το καραϊσκάκη και τα άλλα δυστυχήματα είναι στην πραγματικότητα εγκλήματα ρα. Το Χέιζελ είναι απλώς η πιο κραυγαλέα περίπτωση.
Δημοσίευση σχολίου