Κυριακή 14 Ιουνίου 2015

Ο Τσε και τα ηθικά κίνητρα

Ο ερνέστο γκεβάρα ντε λα σέρνα, που γεννήθηκε σα σήμερα πριν από εννιά δεκαετίες περίπου, είναι μια τόσο δυνατή φυσιογνωμία, με αστείρευτο επαναστατικό ήθος και φρόνημα, που ποτίζει μέχρι και σήμερα με τη δροσιά του και την ακτινοβολία του το δέντρο όλων των επαναστατικών κινημάτων ανά την υφήλιο. Κι επειδή ενίοτε, πλάι στο βασιλικό ποτίζεται κι η γλάστρα, δεν είναι τυχαίο που διάφορες περικοκλάδες του κομμουνιστικού κινήματος επιχειρούν να το παρουσιάσουν για δικό τους και να το ξυλεύσουν –κι ας μην έπεσε ποτέ στην πραγματικότητα. Ούτε καν λύγισε, μηδέ όσο στην κακοκαιριά λυγάει το κυπαρίσσι.

Οι τροτσκιστές πχ επιχειρούν να βρουν παντού μια δικαίωση της θεωρίας της διαρκούς επανάστασης. Αν και στην περίπτωση της κούβας αυτή βρήκε μια μάλλον περίεργη «εφαρμογή», καθώς αρχικά η επανάσταση στόχευε στην πτώση της δικτατορίας του μπατίστα και απέκτησε αναδρομικά σοσιαλιστικό χαρακτήρα, λίγα χρόνια μετά από την ολοκλήρωσή της, με την καταλυτική επίδραση (από την ανάποδη) της αμερικάνικης επέμβασης στον κόλπο των χοίρων.
Όσο για τη διεθνιστική, στρατιωτική βοήθεια που παρείχε αφειδώς η κούβα στα επαναστατικά εγχειρήματα της ευρύτερης περιοχής –και όχι μόνο- απέχει αρκετά από μια απλοϊκή αντίληψη περί εξαγωγής της επανάστασης.

Οι μαοϊκοί πάλι επιχειρούν να αξιοποιήσουν το λόγο του τσε στο αλγέρι και τη διαφοροποίησή του από κάποιες πρακτικές των σοβιετικών στις διεθνείς τους σχέσεις με τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες. Παρόλα αυτά, ο προσανατολισμός των κουβανών παρέμεινε σταθερός, στο πλευρό των σοβιετικών, κι όχι της μαοϊκής κίνας (με τα άτοκα δάνεια). Κι είναι ένα σημαντικό ζήτημα προς εξέταση αν οι οικονομικές σχέσεις της εσσδ με τις άλλες χώρες του σοσιαλιστικού μπλοκ, αλλά και με νεοϊδρυθέντα, ανεξάρτητα κράτη του τρίτου κόσμου (το σχήμα της «μη καπιταλιστικής ανάπτυξης») ωφελούσε βραχυπρόθεσμα τους σοβιετικούς –και μάλιστα με τις εκμεταλλευτικές, αποικιοκρατικές μεθόδους του καπιταλιστικού μπλοκ) ή επιβάρυνε τη δική της οικοδόμηση και διάφορα οικονομικά της μεγέθη.

Κάποιες ένοπλες ομάδες (ακόμα και με αναρχικές αναφορές) βρίσκουν θεωρητικό πάτημα στην πρακτική του γκεβάρα και τη θεωρία του «φοκισμού», τη δυνατότητα δηλ να ξεκινήσει και να εξαπλωθεί η επανάσταση από μικρές εστίες ανταρτών, που θα επιφέρουν στρατηγικά χτυπήματα στον εχθρό, τονώνοντας το ηθικό των μαζών και προωθώντας αποφασιστικά την οργάνωσή τους. Είναι αμφίβολο όμως αν ο φιντέλ θα επέλεγε την ίδια τακτική σε διαφορετικές συνθήκες –πχ σε μια δυτικού τύπου αστική δημοκρατία. Ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το ένοπλο κίνημα της 26ης ιούλη είχε και μια ευρύτατη λαϊκή, πολιτική βάση να το στηρίζει από κάθε άποψη (πολιτικά κι επιχειρησιακά).

Αν υπάρχει ένα παράδειγμα όπου μια κατά βάση αντι-ιμπεριαλιστική επανάσταση μετατράπηκε στην πορεία σε σοσιαλιστική, χωρίς μεταβατικά στάδια και προθάλαμους, είναι η περίπτωση της κούβας. Πρέπει όμως να συνυπολογίσουμε αφενός το πολύ διαφορετικό ιστορικό πλαίσιο στο οποίο έγινε και προπαντός πέτυχε η επανάστασή της. Κι αφετέρου τη διαλεκτική σύνδεση του αντιιμπεριαλιστικού-πατριωτικού στοιχείου με το διεθνιστικό. Η υπογραφή «patria o muerte» κάτω από κάθε επιστολή του αργεντινού τσε γκεβάρα, δεν εννοούσε στενά το κουβανικό έθνος, αλλά τη σοσιαλιστική πατρίδα. Και συνοδευόταν με την αμέριστη διεθνιστική βοήθεια σε κάθε επαναστατικό εγχείρημα, που είχε ανάγκη (όπως στην αγκόλα).

Αρκετοί είναι αυτοί που λένε πως ο τσε δεν ήταν κάποιος σπουδαίος θεωρητικός. Οι μεγάλοι επαναστάτες όμως στρέφουν πάντα τη θεωρητική τους ενασχόληση στα πρακτικά προβλήματα που συναντάνε στην πραγματική ζωή –κι εν προκειμένω στα προβλήματα της οικοδόμησης που έζησε από πρώτο χέρι ως υπουργός οικονομικών- σε μια σύνδεση θεωρίας και πράξης. Μία από τις σημαντικότερες πτυχές της παρακαταθήκης που μας άφησε ο γκεβάρα είναι οι σημειώσεις του για την πολιτική οικονομία του σοσιαλισμού και πιο ειδικά για την πρωτεύουσα σημασία των ηθικών κινήτρων έναντι των υλικών, και της λειτουργίας τους ως μοχλού που καλλιεργεί το ένα ή το αντίθετο μοντέλο ανάπτυξης (καπιταλιστικό ή σοσιαλιστικό), σε ευθεία αντίθεση με τη ρεβιζιονιστική λογική που επικράτησε σταδιακά στη σοβιετική ένωση.

Το ζήτημα ατό χρήζει ειδικής εξέτασης σε ξεχωριστή ανάρτηση, για να στριμωχτεί εδώ σε ένα μικρό επίλογο. Μπορούμε να θέσουμε όμως κάποια σημεία, ερωτήματα και προβληματισμούς που σκιαγραφούν ένα γενικό πλαίσιο.
-Μπορούμε να ισχυριστούμε πως τα υλικά κίνητρα είναι σαν τις εμπορευματικές σχέσεις; Είναι αναγκαίο κακό, που μπορεί να τεθεί στην υπηρεσία του πλάνου, σε μια σχεδισμένη οικονομία; Ή απορρίπτεται εξ αρχής και από θέση αρχής;
-Αν ο πολεμικός κομμουνισμός στην εσσδ βασιζόταν στα ηθικά κίνητρα, ενώ η υιοθέτηση της νεπ προέκρινε τα υλικά, μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι πως εμείς θα αποφύγουμε πλήρως τη δεύτερη ή μια παραλλαγή της, ως στιγμιαία τακτική υποχώρηση;
-Τι είδους μπορεί να είναι τα ηθικά κίνητρα; Με ποιον τρόπο θα προσελκυστούν τα υψηλόβαθμα στελέχη και το εξειδικευμένο, επιστημονικό προσωπικό, για να υπηρετήσουν το σοσιαλιστικό σχέδιο, χωρίς το αντίστοιχο υλικό κίνητρο;
Κι από την άλλη. Δεν είναι πρώτοι οι κομμουνιστές και τα οργανωμένα μέλη της πρωτοπορίας που πρέπει να δώσουν το καλό παράδειγμα, απαρνούμενοι οποιοδήποτε υλικό προνόμιο, όσο επίπονη ή υπεύθυνη κι αν είναι η θέση τους;


Αλλά αυτά θα τα δούμε εν καιρώ. Κι αφού μελετηθεί πρώτα το βιβλίο του καρλος ταμπλάδα «τσε γκεβάρα: η πολιτική οικονομία της οικοδόμησης του σοσιαλισμού», που κυκλοφόρησε πρόσφατα και στα ελληνικά, από τις εκδόσεις διεθνές βήμα.

49 σχόλια:

κόκινος καπνάς είπε...

Απαντώντας εκ μέρους των μαοϊστών (χωρίς να το παίζω καπετάν ένας, ειδικά όταν δεν εκπροσωπώ κάποιον άλλο πέραν του εαυτού μου): πραγματικά, μολονότι έχουμε ασκήσει ιδιαίτερα σκληρή κριτική στον Τσε, ειδικά για τον κεντρισμό του στη διαμάχη των μεγαλορώσωσων ρεβιζιονιστών με τους Κινέζους κομμουνιστές το 1963-1964, θεωρούμε μεγάλης σημασίας τον λόγο του το 1965 στ' Αλγέρι.

Εκεί ο Τσε έφτασε να μιλήσει για κάποιους που μιλούν για σοσιαλισμό, αλλά φέρονται σαν ιμπεριαλιστές στις σχέσεις τους με τον Τρίτο Κόσμο. Κείνο που κάνει μεγάλη εντύπωση είναι ότι στην αρχική ανάρτηση επαναλαμβάνεται αυτούσια η θέση του μέγιστου σοσιαλφασίστα Μίμη Ανδρουλάκη (τέκνου του "Χαρίλαου" και της μεγαλορώσικης ιμπεριαλιστικής μπουρζουαζίας) ότι το πρόβλήμα με τον τρόπο που φερόταν η μετά56 ΕΣΣΔ στις υπόλοιπες πρώην σοσιαλιστικές (μέχρι το 1960) χώρες και στον Τρίτο Κόσμο δεν ήταν η άθλια μεγαλοκρατική συμπεριφορά της και η απαίτησή της να μην αναπτύσσουν ολόπλευρα τη βιομηχανία τους, ώστε να είναι αυτοδύναμες και ισότιμες μαζί της...

...αλλά αντίθετα ότι "χάλαγε από αφέλεια πολλά λεφτά για τις φτωχές χώρες κι έτσι έμεινε πίσω στο σοσιαλισμό της". Δηλαδή πιθανότατα έπρεπε κατά τη ΚΕ του μπλογκ η ΕΣΣΔ να τους φέρεται με την ίδια ιμπεριαλιστική χρουστσοφική - μπρεζνιεφική χοντροπετσιά, να οργανώνει πραξικοπήματα παλατιανού τύπου όπως έκανε σε πάμπολλες χώρες, ειδικά στην Αφρική και την Ασία και απλώς να τους δίνει λιγότερους πόρους.

Η λενινιστική - σταλινική Σοβιετική Ένωση βοηθούσε αφειδώλευτα, στα πλαίσια πάντα των δυνατοτήτων της, τις νέες ανεξάρτητες χώρες και πρόσεχε με ευλάβεια να μην τις θίξει, να μην φανεί ότι στο όνομα της βοήθειας τους επιβάλλει άλλου τύπου όρους, ότι προσπαθεί να τους πει τι να κάνουν και τι να μην κάνουν. Αυτό φαίνεται από τα αρχεία συζητήσεων του Στάλιν με ανατολικοευρωπαίους, Κινέζους, Κορεάτες κλπ. ηγέτες (ειδικά την περίοδο 1945 - 1952). Είναι συγκινητική καμιά φορά η ευγένεια του Στάλιν, που θα μπορούσε να φέρεται σαν αυτοκράτορας του πλανήτη, έχοντας κατατροπώσει τον Χίτλερ, κι όμως δείχνει μια λεπτότητα που τον αναδεικνύει πραγματικά στον γίγαντα που ήταν. Αυτήν ακριβώς την πολιτική εφάρμοζε και η μαοϊστική, Λαϊκή Κίνα, που είχε σαφώς μικρότερες οικονομικές δυνατότητες από την σταλινική ΕΣΣΔ κι αυτή η συμπεριφορά της είχε εντυπωσιάσει τον Τσε.

Οι θεωρίες του λαχανόκηπου (εγώ σαν ΕΣΣΔ θα σας δίνω τα βασικά βιομηχανικά προϊόντα και σεις θα παράγετε μόνο ό,τι μου λείπει εμένα, ειδικά σε αγροτικά και δευτερεύοντα βιομηχανικά είδη) δεν πρέπει ποτέ να ξαναβλαστήσουν ανάμεσα σε χώρες που ονομάζονται σοσιαλιστικές και είναι σήμερα ένας από τους βασικούς λόγους που η ανατολική Ευρώπη είναι τόσο αντικομμουνιστική.

Υ.Γ. Και δυο λόγια την "κακή" πλευρά του Τσε: το βασικό λάθος του, που σήμερα χρησιμοποιεί πλατιά ο σοσιαλφασισμός, είναι η θεωρία του "φόκο", η οποία αποθεώνει τον τροτσκιστικό πραξικοπηματισμό και την εξαγωγή της επανάστασης. Η ήττα στη Βολιβία ήταν φυσικά και αποτέλεσμα του πουλήματος του Τσε από το ρεβιζιονιστικό "Κ"Κ Βολιβίας του Μόνχε, πούλημα στο οποίο τον έριξε ο Κάστρο απαγορεύοντάς του οποιαδήποτε επαφή με το κινεζόφιλο ΚΚ Βολιβίας (μ-λ) του Ζαμόρα. Ωστόσο, πέρα από το ρώσικο πούλημα στον Τσε, η ίδια η μέθοδος έπασχε. Τα αντάρτικα φτιάχνονται όταν οι μάζες δεν μπορούν να ζήσουν όπως παλιά, ασφυκτιούν από την αντιλαϊκή βία της αντίδρασης - που έρχεται και επικάθεται στην οικονομική ανέχεια - και αποφασίζουν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους και στη συνέχεια να πάρουν ολοκληρωτικά τη ζωή τους στα χέρια τους. Αυτό είναι αντάρτικο τύπου ΕΛΑΣ - ΔΣΕ, τύπου κινέζικου Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού, τύπου παρτιζάνων στη Γιουγκοσλαβία. Τα γκεβαρικά "φόκα", ακόμη και με τις καλύτερες προθέσεις, οδηγάν σε απομόνωση από τις μάζες, ήττα και τελικά πισωγύρισμα για την επανάσταση.

Αναυδος είπε...

μεγα το θεμα των κινητρων στη σοσιαλιστικη οικοδομηση και δυσκολο να απαντηθει με ένα ναι ή ένα όχι. Η αλήθεια είναι ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη των τελευταίων 100 ετών έχει παραμερίσει ορισμένα βασικά εμπόδια όπως:
- η αυξηση της εργατικης ταξης και των μισθωτων στο εργατικο δυναμικο και η συνακολουθη συρρικνωση των μικροαστων του χωριου και της πολης
- η αυξημενη διεισδυση των παιδιων της εργατικης ταξης στην ανωτατη εκπαιδευση (αν και η ταση αυτή εχει αναστραφει τα τελευταια 20 περιπου χρονια)
- οι δαπανες αναπαραγωγης της εργατικης δυναμης σαν ποσοστο της εργασιμης μερας εχουν μειωθει σημαντικα

από την άλλη όμως ο σοσιαλισμος παραμενει ο ανωριμος κομμουνισμος οπου ο καθενας θα προσφερει αναλογα με τις δυνατοτητες του και θα αμοιβεται αναλογα με την εργασια του. Οι αντικειμενικοι περιορισμοι (καπιταλιστικη περικύκλωση και επιβιωση καπιταλιστικης νοοτροπιας και καταλοιπων στο εσωτερικο) υποχρεωτικα θα οδηγησουν στη δημιουργια ενός διοικητικου στρωματος που θα αμοιβεται πανω από το μεσο ορο ώστε να εξασφαλιζεται η πιστη του, η προσηλωση του αλλα και η ελαχιστοποιηση της πιθανοτητας εξαγορας του τοσο από τον εξωτερικο οσο και από τον εσωτερικο εχθρό. Αλλά και στην παραγωγή ο πρωτοπορος στο χωρο δουλιας θα αμοιβεται επιπλεον ώστε να αποτελει κινητρο η συμπεριφορα του σε πιο καθυστερημενα πολιτικα στρωματα κλπ

Με αλλα λογια τα υλικα κινητρα είναι απαραιτητος συμβιβασμός στον αγωνα για τη σοσιαλιστικη αναπτυξη ή για να το θεσω διαφορετικα αν ο σοσιαλισμος αποτυχει επειδη δεν προχωρησε στον συμβιβασμο των υλικων κινητρων αυτό μπορει να θεωρηθει ως και προδοσια

Ανώνυμος είπε...

Προσωπικά παρότι έχω μεγάλη εμπιστοσύνη στην κρίση του Άναυδου είμαι τελείως αντίθετος στην ύπαρξη υλικών κινήτρων ειδικά στο διοικητικό τομέα. Ναι, αν υπάρχει κάποιος που παράγει διπλάσιο από ότι παράγεται κατά ΜΟ σε μια παραγωγική μονάδα να το συζητήσουμε να πάρει υψηλότερο χρηματικό μισθό (πάντως δε νομίζω ότι ένας που παράγει περισσότερο για προσωπικό όφελος δικαιούται τον τίτλο του πρωτοπόρου-πρωτοπόρος θα ήταν αν παρήγαγε περισσότερο, όχι όμως για το στενό προσωπικό του συμφέρον αλλά για το συλλογικό). Διοικητικός όμως και να πάρει υλικά κίνητρα, είμαι απόλυτα αρνητικός. Οι εργάτες θα τον δουν τον διοικητικό όχι απλά ως "μη συνάδελφο" αλλά και ως κάποιον που παασιτεί εις βάρος τους και που επιβραβεύεται κιόλας. Το ζήτημα είναι να φτιαχτούν πολλοί τεόφιλοι στίβενσον και όχι να τα κονομάνε όσοι βάζουν σφραγίδες.

ρα

Ανώνυμος είπε...

(1/2)

Ο trash σε σύντομό του σχόλιο σ’ άλλο νήμα τούτου του ιστολογίου επισήμανε ―κατά την ταπεινή μου γνώμη― πολύ σωστά: «Το μόνο δικό μου σχόλιο για όσα τρελά και απίθανα διάβασα παραπάνω, είναι πως τα μπλογκ —όπως ακριβώς και οι πορείες— έχουν ανάγκη περιφρούρησης. Δεν θα σου κάνουν μόνο τις πορείες, αλλά και τα ποστ μπάχαλο οι προβοκάτορες εάν τους αφήσεις ανεξέλεγκτους.»

Αυτό ισχύει και για τον σχολιαστή «κόκινος καπνάς» που δεν είναι άλλος από τον διαχειριστή του ιστολογίου «Κόκκινο Μετερίζι» και τον οποίο μπορεί μεν ο «Σφυροδρέπανος» να τον έχει κατατάξει σ’ όσους «λατρεύει να μισεί», τον αφήνει όμως ανεξέλεγκτο να «αλωνίζει» εδώ κάνοντας ―με κάποια «συγκράτηση» βέβαια― την πιο άθλια αντιΚΚΕ προπαγάνδα. Το πόσο πραγματικά χυδαίος προβοκάτορας είναι το δείχνει χωρίς «συγκράτηση» στο δικό του ιστολόγιο όπου πρόσφατα έφτασε να γράψει: «Άντε κνίτες, που έτσι και σας αφήσουμε, θα πάτε να σφάζετε μωρά στην Ουκρανία, χαρακτηρίζοντάς τα "ναζιστάκια στην κούνια".» Το γιατί ο «Σφυροδρέπανος» επιτρέπει σ’ ένα τέτοιο υποκείμενο να σχολιάζει εδώ δεν με αφορά, το επισημαίνω μόνο. Είναι αλήθεια ότι του απαγόρεψε μια φορά σε παλιότερο νήμα να βρίζει τον αείμνηστο Χαρίλαο Φλωράκη, αλλά πιστεύω προσωπικά ότι αυτό δεν φτάνει.

Επειδή οι μαοϊκοί «αλωνίζουνε» και ελέω άγνοιας του τι εστί μαοϊσμός κι αυτό το έχω πει εδώ κι άλλη φορά απ’ άλλη αφορμή, παραθέτω στην συνέχεια από τις επίσημες πηγές, στο πρωτότυπο και σε αγγλική μετάφραση το πώς και πόσο «εκτιμούσε» ο Μάο Τσετούνγκ τον Ι. Β. Στάλιν. Δεν είναι η μοναδική φορά που ο Μάο εξυβρίζει τον Στάλιν, αλλά φτάνει για πρώτη γεύση. Παρακαλώ κάποιον αγγλομαθή για όσους δεν γνωρίζουν αγγλικά να μεταφράσει στα ελληνικά την επίσημη αγγλόγλωσση κινεζική μετάφραση, επειδή δεν προλαβαίνω αυτήν την στιγμή γιατί δεν πρέπει να χάσω το λεωφορείο για την δουλειά.

毛泽东论斯大林

MAO ZEDONG ON STALIN

斯大林提倡辩证唯物主义,有时也缺乏唯物主义,有点形而上学;写的是历史唯物主义,但做的常是历史唯心主义。他有些做法走极端,个人神化、使人难堪等等,都不是唯物主义的。

我在见到斯大林之前,从感情上说对他就不怎么样,我不太喜欢看他的著作,只看过《论列宁主义基础》、批判托洛茨基的一篇长文章〔149〕、《胜利冲昏头脑》等。他写的关于中国革命的文章我更不爱看。他和列宁不同,列宁是把心给别人,平等待人,而斯大林则站在别人的头上发号施令。他的著作中都有这种气氛。我见到他以后就更不高兴了,在莫斯科的时候和他吵得很厉害。斯大林有脾气,有时冲动起来,讲一些不大适当的话。

我曾写过一些歌颂斯大林的文章,一共三篇。〔150〕:一篇是在延安庆祝他六十寿辰时写的,第二篇是在莫斯科的祝词,第三篇是他死后《真理报》要我写的。我向来不愿祝贺人家,也不愿人家祝贺我。但到莫斯科去祝寿,不歌颂他,还能骂他不成?他死后,苏联需要我们的支持,而我们也要支持苏联,就写了那篇歌功颂德的文章。这不是对斯大林个人的,而是对苏联党的。延安的那篇文章,我抛掉了个人感情,把他当做社会主义国家的领袖。那篇文章还比较有生气,其他两篇不是出于内心意愿,而是出于需要。人的生活就是这样矛盾的,感情上不愿写,但理智上不这样不行。

注 释

149 指斯大林《托洛茨基主义还是列宁主义?》一文(见《斯大林全集》第6卷,人民出版社1956年版,第281—309页)。 ——第259页。

150 这三篇文章指一九三九年十二月二十日在《新中华报》发表的《斯大林是中国人民的朋友》、一九四九年十二月二十一日《在莫斯科庆祝斯大林七十寿辰大会上的祝词》和一九五三年三月九日为悼念斯大林在《人民日报》发表的《最伟大的友谊》。 ——第259页。

——吸取历史教训,反对大国沙文主义(一九五六年九月)【这是毛泽东同南斯拉夫共产主义者联盟代表团的谈话。根据谈话记录稿刊印。】

如中华人民共和国外交部、中共中央文献研究室编:《毛泽东外交文选》,北京,人民出版社一九九四年十二月版第258—259、631页。

Παρατηρητικός

Ανώνυμος είπε...

(2/2)

Stalin advocated dialectical materialism, but sometimes he lacked materialism and tended to be metaphysical, writing historical materialism, but acting often on historical idealism. His extremist actions, his personal deification, his hurting others’ feelings, etc., had nothing in common with materialism.

Before meeting him, I had little affection for Stalin. I did not quite like reading his works and had read mainly “The Foundations of Leninism,” a long article criticizing Trotsky[149] and “Dizzy with Success.” I liked even less reading his articles on the Chinese revolution. Unlike Lenin, who opened his heart to people and treated others as equals, Stalin tended to be overbearing, giving orders to others. His works invariably have such airs. When I did meet him, I disliked him even more and had quite a quarrel with him in Moscow. Stalin had a bad temper and tended to say things not quite appropriate when he got excited.

I have written articles praising Stalin, three in all.[150] One was written in Yan’an on the occasion of his 60th birthday, the second a toast I proposed in Moscow, and the third at the request of Pravda after Stalin’s death. As a rule, I do not like to felicitate others, nor do I like others to felicitate me. But when one went to Moscow on the occasion of his birthday, what could one do other than expressing praise? Could one have disparaged him instead? Upon his death the Soviet Union needed our support, and we wanted to support the Soviet Union; therefore, that eulogistic article was written. It did not eulogize Stalin as an individual, but eulogized the Soviet Party. In writing the article in Yan’an, I put aside my personal feelings and treated Stalin as the leader of a socialist country; that article has some degree of vitality. The other two articles were written not out of my free will, but out of necessity. Such is the contradiction in human life: One is not in the mood to write, but reason tells one has to.

Notes

[149] A reference to the article “Trotskyism or Leninism?” by Stalin (see J. V. Stalin, Works, People’s Publishing House, 1956, Vol. VI, Chinese edition, p. 281–309).

[150] The three articles refer to “Stalin, Friend of the Chinese People,” published by Xinzhonghua Bao (New China’s News) on December 20, 1939, “Congratulatory Speech for the Celebration of Stalin’s 70th Birthday” in Moscow on December 21, 1949, and “The Greatest Friendship,” published in People’s Daily on March 9, 1953, in memory of Stalin.

— Draw Historical Lessons and Oppose Big-Nation Chauvinism (September 1956) [These are excerpts from Mao Zedong’s talk with a delegation of the League of Communists of Yugoslavia. (From the verbatim record)]

Mao Zedong, On Diplomacy, Compiled by The Ministry of Foreign Affairs of the People’s Republic of China and the Party Literature Center under the Central Committee of the Communist Party of China (Beijing: Foreign Language Press, 1998), pages 200–201 (for the text), 478 (for the notes)

Παρατηρητικός

Ανώνυμος είπε...

Είμαστε στο 2015 όχι στο 1917. Αυτό τι σημαίνει κατά τη γνώμη μου; Ότι διοικητικές λειτουργίες μπορεί να κάνει ο καθένας μέχρι κάποιο επίπεδο. Ότι στην Ελλάδα υπάρχει μια σημαντική μάζα επιστημόνων με ανεβασμένες γνώσεις και δυνατότητες πεταμένοι στην ανεργία. Ικανά αρκετοί είναι σύντροφοι ή φιλικά διακείμενοι. Άρα πρέπει να προκριθούν τα ηθικά κίνητρα και η συνολική άνοδος της ε.τ., μέσω της οποίας θα αναδειχθούν κατακόκκινοι επιστήμονες συνειδητά ταγμένοι στην πλευρά του δίκιου και της επανάστασης. Βέβαια η ζωή γεννά πολλά, αλλά ακόμα κι αν χρειαστεί υποχώρηση πρέπει να είναι τέτοια που να μαζεύεται άμεσα.

ΡΓ

ΥΓ. Κάτι μηχανικοί, δικηγόροι, μεγαλοκαθηγητάδες που έχουν το θράσσος να απαιτούν από το Κόμμα να εκφράσει τα συμφέροντα τους πρέπει να καταδικαστούν στις πιο μονότονες, βαρετές και ανούσιες εργασίες...

Πάνος είπε...

Ακόμα θυμάμαι πριν 3 καλοκαιρια στο Αχλάδι, είχα περάσει έναν ολόκληρο ιούλιο να διαφωνώ με σύντροφο νοσηλευτή, για το εάν ένας οικοδόμος και ένας γιατρός θα έπρεπε να έχουν τις ίδιες αμοιβές στην σοσιαλιστική κοινωνία.

Υποστήριζα ότι επαγγέλματα με μεγάλη επικινδυνότητα όπως οι εργασίες στα μεταλλεία και στα ναυπηγεία θα πρέπει να παίρνουν μεγαλύτερο μισθό ενώ ο άλλος υποστήριζε ότι η εξειδίκευση είναι αυτή που πρέπει να πληρώνεται καλύτερα, όπως αυτη που εχει ο χειρουργος, ενας ικανός διοικητικος, ο πυρηνικός φυσικός και όχι τα βαρέα και ανθυγιεινά.

Η συζήτηση αυτή είχε καταλήξει στο συμβιβαστικό ίδιος βασικός μισθός για όλους και από κει και πέρα θα υπάρχουν επιδόματα ανάλογα με την προσφορα του καθένα και την εξειδίκευση του.

Ανώνυμος είπε...

Απο το πρόγραμμα του κόμματος:

"Κατά τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, η εργατική τάξη σταδιακά και όχι ενιαία αποκτά τη δυνατότητα να έχει ολοκληρωμένη γνώση των διαφορετικών τμημάτων της παραγωγικής διαδικασίας, της επιτελικής δουλειάς, ουσιαστικό ρόλο στην οργάνωση της εργασίας. Ως συνέπεια των δυσκολιών αυτής της διαδικασίας, είναι ακόμη δυνατό εργαζόμενοι με διευθυντικό ρόλο στην παραγωγή, εργαζόμενοι της πνευματικής εργασίας και υψηλής επιστημονικής ειδίκευσης, να αυτονομούν το ατομικό ή και το ομαδικό συμφέρον τους από το κοινωνικό συμφέρον, να διεκδικούν μεγαλύτερο μερίδιο από το συνολικό κοινωνικό προϊόν, αφού δεν έχει κυριαρχήσει η κομμουνιστική στάση απέναντι στην εργασία. Η αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων είναι υπόθεση της ταξικής πάλης που διεξάγεται σε συνθήκες σοσιαλιστικής οικοδόμησης, υπό την καθοδήγηση του Κομμουνιστικού Κόμματος."

"Η ρύθμιση του χρόνου εργασίας των μελών των οργάνων γίνεται από το χώρο εργασίας τους για το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα της εκλογής τους και ανάλογα με το μέγεθος των υποχρεώσεών τους στα όργανα. Νομοθετικά αποκλείεται οποιοδήποτε οικονομικό προνόμιο. Το ίδιο ισχύει και για τους διευθυντές των σοσιαλιστικών παραγωγικών και διοικητικών μονάδων, των κοινωνικών υπηρεσιών."


Τα ίδια λέει και πιο αναλυτικά η Μπέλλου στο λινκ αυτό σε ερώτηση που κάνει ένας φοιτητής.
(Γενικά φοβερή ομιλία, αξίζει μελέτης θεωρώ)
http://www.komep.gr/2013-teyxos-1/mia-antiparathesh-sthn-oikonomia-ta-oikonomika-ths-metabashs-h-dialektikh-ylistikh-ermhneia-ths-antepanastashs




Σ.

Αναυδος είπε...

@ρα
Και παλι με την υπενθυμηση ότι προκειται ιγια προσωπικες αποψεις
Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποιους τα κινητρα ηθικά ή υλικά ειναι απαραίτητα:
- το κρατος της δικτατορίας του προλεταριατου πρεπει να στελεχωθεί και μεγαλο μερος από αυτούς δεν θα είναι κομμουνιστες ουτε καν φιλικα προσκειμενοι
- ειδικοι που δεν πιστευουν στο σκοπο μας θα πρεπει να δουλεψουν για εμας
- οι εργαζομενοι θα πρπει να σθυμορφωθουν με τις αναγκες και τις επιταγες της σοσιαλιστικης οικονομιας και οικοδομησης

Τα παραπανω θα γινουν εφικτα μονο αν δουν ότι η συμμορφωση με τη σοσιαλιστικη νομιμοτητα προσφερει απτα οφελη π.χ. ο πρωτοπορος εργατης παιρνει το ρετιρε και ο λουφαδορος το ισογιο. Το στελεχος που ξημεροβραδιαζεται παει διακοπες στη σαντορινη και αυτος που κτυπα την καρτα στο 6ωρο πηγαινει διακοπες στα μεθανα κλπ.

Η εκπαιδευση στην καινουργια κοινωνια και η διαπλαση του νεου ανθρωπου ξεκινα και από τα υλικα κινητρα

Cos είπε...

@Άναυδος
"το κράτος της δικτατορίας του προλεταριάτου πρέπει να στελεχωθεί και μεγάλο μέρος από αυτούς δεν θα είναι κομμουνιστές ούτε καν φιλικά προσκείμενοι". Γιατί να μην στελεχωθεί από κομμουνιστές, από φιλικά προσκείμενους και εν γένει από ανθρώπους που θέλουν να προσφέρουν;
"ειδικοί που δεν πιστεύουν στο σκοπό μας θα πρέπει να δουλέψουν για εμάς". Γιατί να μην δουλέψουν οι ειδικοί που πιστεύουν στον σκοπό μας;
Η απάντηση σε όλα αυτά είναι το πρόγραμμα του κόμματος. Τίποτε άλλο.

Αναυδος είπε...

@Cos
Σε βρισκω υπερβολικα αισιοδοξο αλλα δυστυχως δεν είναι δυνατον η πλειοψηφεια του πληθυσμου να είναι υπερ της σοσιαλιστικης οικοδομησης πριν καν αυτή αρχισει όχι μονο να εφαρμοζεται αλλα να αποδιδει και καρπους

Αρα στις πρωτες δεκαετιες θα χρειαστουμε να δουλεψουμε και με τους εχθρους του σοσιαλισμου αλλα και να αντιμετωπισουμε τα καταλοιπα του ατομισμου στη συνειδηση της εργατικης ταξης

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Και τα 2 κινητρα χρειαζονται,αναλογα την περισταση και τον ανθρωπο.Δεν μπορεις να βγαλεις ενα γενικο κανονα για ολες τις περιπτωσεις.Σιγουρα τα ηθικα κινητρα ειναι θεωρητικα προτιμοτερα,αλλα συνηθως δε φτανουν.

gv είπε...

Εγώ πάντως όταν η συζήτηση πάει στα κίνητρα (υλικά vs ηθικά) πάντα φέρνω στο μυαλό μου το ανοικτό λογισμικό, και την σιωπηλή επανάσταση και αποεμπορευματοποίηση που έχει φέρει σε ένα τεράστιο κομάτι της οικονομίας. Αυτή η επανάσταση λοιπόν, έγινε σχεδόν εξ ολοκλήρου και γίνεται καθημερινά, με ελάχιστα εώς ανύπαρκτα υλικά κίνητρα. Αντίθετα ανθρώπινες κοινότητες στήνουν όλοκληρα ηθικά συστήματα μεσα απο τα οποία βρίσκει κίνητρο ο κάθε συμμετέχων, να βάζει απο το υστέρημα του τεράστιες εργατώρες, της ποιοτικότερης εργασίας που μπορεί. Και το αστείο ειναι οτι τις πιο πολλές φορές ο ίδιος άνθρωπος μέσα στον κανονικό καπιταλισμό, δηλαδή στην εταιρία που δουλεύει, λουφάρει και ουσιαστίκά κλέβει χρονο τον οποίο προωθεί αλλού. Στην μεν εταιρία κυριαρχεί το υλικό κίνητρο, ενω στο ενναλακτικό σύμπαν του open source κυριαρχεί το ηθικό. Το συμπερασμα που βγάζω είναι οτι τα ηθικά κίνητρα, αν ρυθμιστούν σωστα και απο τα κάτω (δηλαδη στο επίπεδο κοινοτήτων) είναι 100αδες φορές πιο αποτελεσματικά απο τα πιο δελεαστικά υλικά κίνητρα.

Και τα παραδείγματα τέτοιων φαινομένων όπου το "μεράκι" υπερνικά την υλική ανταπόδωση είναι άπειρα, και όχι μόνο στο open source.

Cos είπε...

Θα συμφωνήσω με τον gv.

Άναυδε, νομίζω ότι δεν χρειάζεται η πλειοψηφία να είναι υπέρ της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, χρειάζεται όμως να ξέρουν όλοι ότι δεν υπάρχουν διακρίσεις και υλικά "κίνητρα" γιατί αυτό είναι σε βάρος της προσφοράς όλων στο σύνολο. Τα υλικά κίνητρα εξ ορισμού δεν μπορεί να είναι αντικειμενικά και οι σημερινοί αστοί θα ξέρουν σίγουρα καλύτερα πως θα τα εκμεταλλευτούν για ίδιο όφελος. Μάλιστα η καχυποψία, δικαιολογημένη ή όχι, ότι μπορεί μέσα από αυτά να υπάρχουν διακρίσεις θα προξενούσε περισσότερο κακό από καλό. Μη ξεχνάμε ότι έχει μεσολαβήσει μια σοσιαλιστική επανάσταση και επομένως οι εργαζόμενοι έχουν αποφασίσει να πάρουν την εξουσία στα χέρια τους, να υπερασπιστούν αυτή την εξουσία και να μην επιτρέψουν στους πρώην αστούς να αποκτήσουν ξανά προνόμια.

Anef_Oriwn είπε...

Μια ερωτησούλα που απορρέει από την πιο κάτω τοποθέτηση του Άναυδου στο σχόλιο του με ημερ. 14 Ιουνίου 2015 - 3:43 μ.μ.:
«Οι αντικειμενικοι περιορισμοι (καπιταλιστικη περικύκλωση και επιβιωση καπιταλιστικης νοοτροπιας και καταλοιπων στο εσωτερικο) υποχρεωτικα θα οδηγησουν στη δημιουργια ενός διοικητικου στρωματος που θα αμοιβεται πανω από το μεσο ορο ώστε να εξασφαλιζεται η πιστη του, η προσηλωση του αλλα και η ελαχιστοποιηση της πιθανοτητας εξαγορας του τοσο από τον εξωτερικο οσο και από τον εσωτερικο εχθρό...»
Ερώτηση: Με αυτό το «... διοικητικο στρωμα [που] θα αμοιβεται πανω από το μεσο ορο ώστε να εξασφαλιζεται η πιστη του, η προσηλωση του...» κ.λπ. κ.λπ., δεν μπαίνουν και οι βάσεις για τη δημιουργία μιας γραφειοκρατικής κάστας και την ανάπτυξη γραφειοκρατικών μηχανισμών και φαινομένων;

TRASH είπε...

@Anef_Oriwn:
Πολύ ωραία ερώτηση.
Λοιπόν δεν οδηγέι υποχρεωτικά σε «βάσεις για τη δημιουργία μιας γραφειοκρατικής κάστας» εάν:
1)Εκτός από το καρότο των μισθών υπάρχει και το μαστίγιο της κομματικής-κρατικής επαγρύπνησης, με όσα αυτές συνεπάγονται.
2)Εάν η πλειοψηφεία των μελών του κόμματος προέρχεται από την εργατική τάξη και όχι από την εκκολαπτόμενη αυτή «κάστα»
3)Εάν τα μέλη του κόμματος που ανέρχονται σε αυτή την «κάστα» δεν έχουν περισσότερες υλικές αμοιβές από τους εργάτες (αφού η αφοσίωση τους υποτίθεται πως είναι δεδομένη και δεν εξαρτάται από υλικές αμοιβές)

hi tech commie είπε...

Σχετικά με το ανοιχτό λογισμικό:

"Εγώ πάντως όταν η συζήτηση πάει στα κίνητρα (υλικά vs ηθικά) πάντα φέρνω στο μυαλό μου το ανοικτό λογισμικό, και την σιωπηλή επανάσταση και αποεμπορευματοποίηση που έχει φέρει σε ένα τεράστιο κομάτι της οικονομίας. Αυτή η επανάσταση λοιπόν, έγινε σχεδόν εξ ολοκλήρου και γίνεται καθημερινά, με ελάχιστα εώς ανύπαρκτα υλικά κίνητρα."

Είναι πολύ πρόχειρη αυτή η προσέγγιση.

Πρώτον αγνοεί ότι απευθύνεται σε πληθυσμιακά στρώματα που έχουν ακόμα τη δυνατότητα διαχείρισης ενός πλούσιου ελεύθερου χρόνου. Η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού του πλανήτη δεν έχει ούτε τη δυνατότητα ούτε το περιβάλλον για να συνεισφέρει δημιουργικά στην "επανάσταση" του ανοιχτού λογισμικού.
Ίσως το πιο καλό αντιπαράδειγμα να είναι οι στρατιές των εκατομμυρίων προγραμματιστών από Ινδία (κυρίως) και Κίνα (δευτερευόντως): Ενώ πρόκειται για ανθρώπους που δουλεύουν στον ίδιο κλάδο παραγωγής και λαμβάνουν τυπικά την ίδια μόρφωση και κατάρτιση με τους δυτικοευρωπαίους και αμερικανούς συναδέλφους τους, αλλά η συνεισφορά τους στην ανάπτυξη του ελεύθερου λογισμικού είναι μηδαμινή έως ανύπαρκτη. Οι άνθρωποι μορφώνονται, εξειδικεύονται και στη συνέχεια εργάζονται σε συνθήκες βιομηχανικής σκλαβιάς. Αντίθετα οι προγραμματιστές της δυτικής Ευρώπης και της Αμερικής είναι περισσότερο μικροαστοί.

Δεύτερον αγνοεί ότι η συνεισφορά στο ελεύθερο λογισμικό μπορεί καθεαυτή να μην αποδίδει κέρδος (υπό αίρεση, βλέπε επόμενη παράγραφο) ανοίγει όμως τις πόρτες για επαγγελματική απορρόφηση σε εταιρίες κολοσσούς. Αποτελεί ουσιαστικά ένα είδος προσωπικής επένδυσης, με όλα τα χαρακτηριστικά της έννοιας της επένδυσης, αφού ως κεφάλαιο νοούνται τα χρήματα που ξοδεύονται το διάστημα ενασχόλησης με την κοινότητα.

Τρίτον μια χαρά αποδίδει κέρδη το ελεύθερο λογισμικό. Μπορεί το λογισμικό να είναι ελεύθερο, δηλαδή ο πηγαίος κώδικας προσβάσιμος σε όλους, αλλά το κέρδος δεν προκύπτει από το λογισμικό καθεαυτό αλλά από τις υπηρεσίες που παρέχει. Ρίξε μια ματιά στη Redhat να δεις για τι ποσά μιλάμε. 100% βασισμένη στο "γεννήτορα" της φιλοσοφίας του open source, το linux! Ακόμα και η πιο μικρή εταιρία που πουλάει υπηρεσίες λογισμικού, στημένες σε open source, είναι οργανωμένη και δουλεύει σαν βιομηχανική γραμμή, με ιεραρχία, κατανομή ρόλων και....... χρονόμετρο!

Έλεος δηλαδή......... "αποεμπορευματοποίηση"!!! Οι μόνοι που το βλέπουν έτσι είναι οι φοιτητές.

Αντιθέτως μιλάμε για την χειρότερη μορφή εμπορευματοποίησης που έχει εμφανιστεί, αφού ακόμα και παραδοσιακές κοινωνικές πτυχές της παραγωγικής διαδικασίας πλέον αποσυντίθενται και απομένει μόνο το απόλυτο οικονομικό τους περιεχόμενο. Είναι ίσως η πρώτη φορά στην ιστορία που σε έναν κλάδο της παραγωγής, ενώ υπάρχει ακόμα ζήτηση για εργατικά χέρια, άρα η εργασία έχει τους οικονομικούς συσχετισμούς με το μέρος της, δεν υπάρχει ίχνος οργάνωσης και συλλογικής διεκδίκησης, ο καθένας κοιτάει απλά να τη βολέψει. Και δεν είναι κάποια ιδιομορφία των παραγωγών, είναι ο ίδιος ο κλάδος που το επιτρέπει, αφού το παραγώμενο προϊόν συνδέεται με την αξία του μέσω της απρόσωπης "αγοράς" αδιαμεσολάβητα, χωρίς διαύλους και οργανωμένα συστήματα.

hi tech commie είπε...

Μην ψαρώνετε με "επαναστάσεις" λογισμικών και κουραφέξαλα.
Και κάθε άλλο παρά "κλέβει" την εταιρία του ο εργαζόμενος που συνεισφέρει σε κοινότητες.
Πολλές εταιρίες (στη δύση φυσικά, στην Ελλάδα είμαστε άλλο κλιμάκιο) το επιδιώκουν αυτό, οι εργαζόμενοί τους να συνεισφέρουν σε κοινότητες εν ώρα εργασίας και τους προτρέπουν να το κάνουν, αρκεί να αναφέρεται κάπου στα ψιλά γράμματα το όνομα της εταιρίας. Έτσι ανεβαίνει το όνομά τους και κερδίζουν πελάτες, αυξάνεται η αξία του προϊόντος που πουλούν.
Άσε που η παραγωγικότητα συνήθως είναι τόσο υψηλή (και το χρήμα ρέει άφθονο) που ένας προγραμματιστής με μισή ώρα δουλειά έχει κερδίσει το κόστος της επιβίωσής του, οπότε στις υπόλοιπες 7,5 ώρες έχει άνετα η εταιρία τη δυνατότητα να κάνει τα στραβά μάτια για 1-2 ώρες - έμμεσο κέρδος θα της αποφέρει κι αυτό.

Για δοκίμασε να "κλέψεις χρόνο" σαν υπάλληλος προγραμματιστής σε ελληνική εταιρία 4-5 ατόμων που στήνει ιστοσελίδες των 200 ευρώ. Μέχρι και τα google searches σου μετράνε για να δούνε μήπως σπαταλάς χρόνο όσο γράφεις κώδικα και ψάχνεις παραπάνω πληροφορίες από τις απολύτως απαραίτητες - μου έχει συμβεί, σε "καθυστέρηση" παράδοσης έργου, μου ζητήθηκε ("εθελοντικά, αν θέλω, δεν είμαι υποχρεωμένος") να στείλω το ιστορικό του browser μου, για "να κάνουν αξιολόγηση της δουλειάς μου, να δουν ποια είναι τα αδύνατα σημεία μου ώστε να μπορέσουν οι συνάδελφοι προγραμματιστές να με βοηθήσουν καλύτερα".............

Ανώνυμος είπε...



Εδω θελει σταλιν. Που γενικα δεν τον συμπαθώ, άλλα λέει αυτό (στο "Οικονομικά προβλήματα του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ")

...Γι' αυτό χρειάζεται, πριν απ' όλα, να περιοριστεί η εργάσιμη μέρα τουλάχιστο σε 6 και ύστερα σε 5 ώρες. Αυτό είναι απαραίτητο για ν' αποκτήσουν τα μέλη της κοινωνίας αρκετό ελεύθερο χρόνο, απαραίτητο για την απόκτηση ολόπλευρης μόρφωσης...

Ο Στάλιν καταλαβαίνει το πρόβλημα πολύ καλά, ο χρουτσοφ πήγε να το λύσει αργότερα αλλα δεν το κατάφερε.

Ιδικα οι εργάτες σε βάρια επαγγέλματα πρέπει να δουλεύουν λίγο και να πλερώνονται πολύ περισσότερο από τους άλλους, Τιμή μας κάνουν.

Εξειδικευμένο προσωπικό υπάρχει με την σέσουλα ανά τον κόσμο – δεν είμαστε στο 1930.

Επίσης, είναι τεράστια και μεγάλη βλακεία να προσπαθείς να χτυπήσεις καπιταλιστικα κράτη άμεσα με χρηματικά κίνητρα. Μείωση ωραρίων χρειαζόμαστε – θα πρέπει να έχεις στρατό στα σύνορα να σταματάς τους απελπισμένους όταν έχεις 6ωρη εργασία.

Χρουτσοφικος

ΥΓ Δεν έχω συναντήσει την κατάσταση δουλοπαροικίας που εχουν στις Ελληνικές επιχειρήσεις πουθενά στον κόσμο και το εννοώ αυτό. Ίσως σε κράτη όπως το Μπαγκλαντές σε θέματα ρουχισμου και στο Καταρ στα γηπεδα. Σίγουρα οχι στην κινα η στην Ινδια, ιδιαίτερα στις δουλείες λευκου κολάρου. Η ελλαδα αυτη την στιγμή πρέπει να έχει μια από τις μεγαλύτερες υπέρ-πρόσφορες ανθρωπίνου δυναμικού στον κόσμο.

Ανώνυμος είπε...

Δεν ειμαστε ουτε στα 1917 ουτε και στα 1960.
Ο καταμερισμος της εργασιας εχει αλλαξει ενω παραδοσιακοι μικροαστικοι κλαδοι (μηχανικοι, γιατροι, φαρμακοποιοι, εκπαιδευτικοι) περνουν στη μισθωτη εργασια και τη σκληρη εκμεταλλευση με τα εξαντλητικα ωραρια, την απληρωτη εργασια, την πληρωμη με σταγονομετρο.

Φυσικα διατηρουν καποια πλεονεκτηματα και πιο ευκολα μεταπηδουν στη μικροαστικη ταξη. Ομως δεν ειναι μονο η συγκεντρωση κεφαλαιου που πρεπει να επενδυθει καταπατωντας μικροαστους.

Υπαρχει πλεον και διαφορετικος καταμερισμος εργασιας. Π.χ. Ενας ακτινολογος βλεπει ακριβως τον θωρακα του ασθενη , σε ψηφιακη αναλυση πλεον , και η εξεταση αυτη ειναι πλεον τυπικη, σε αντιθεση με την ακροαση και την επικρουση που ολο και λιγοτερο θεωρουνται αντικειμενικες. Ενας μικροβολογος ελαχιστα ασχολειται με το μικροσκοπιο. Ετοιμα τεστ αναγνωριζουν μικροβια κλπ, το αιμα δεν το εξεταζει ανθρωπινο ματι αλλα μπαινει σε φιαλες και το εξεταζει μηχανημα. Καθαρα τεχνικες δουλειες. Γι αυτο ακριβως παλιοι μικροβιολογοι που προλαβαν τις καλες εποχες μισθωνουν τεχνικους ενω οι ιδιοι καθονται στις γραφειαρες τους.

Το ιδιο και μηχανικοι. Σχεδια κτιριων και δρομων με ειδικα προγραμματα. Το ιδιο και για ηλεκτρικα κυκλωματα, προγραμματα που ουσιαστικα μονα τους βαζουν κλειδες. Πλεον εχουν εξελιχθει και προγραμματα για μηχανολογους. Ετοιμα σχεδια μηχανω με κλειδες κλπ.

Τι μενει λοιπον να δωσει ο σοσιαλισμος αν δε δωσει ηλικο κινητρο; ...το οποιο ειναι λαθος ερωτηση.

Η σωστη ερωτηση ειναι: τι θες να γινεις οταν μεγαλωσεις.
Η απαντηση ενος εξαχρονου ειναι του τυπου: γιατρος για να γιατρεψω οσους εχουν καρκινο και να μη φορανε περουκες.
Του δεκαεξαχρονου ειναι : γιατρος για να βγαλω λεφτα.
Αυτο πρεπει να αλλαξει μια ηγεσια των εργατων, ενα ΚΚ. Οι "δυσκολες" δουλειες θα γινονται απο αυτους που εχουν καβλα να τις κανουν και οχι απο μικρους συμφεροντολογους αμορφωτους ανθρωπισκους.

Να γουσταρω πχ να φτιαξω γεφυρα για να ενωσω πολεις, οχι για να φταξω βιλα απο τη μιζα.

Τσαφ

orthodox είπε...

"- το κρατος της δικτατορίας του προλεταριατου πρεπει να στελεχωθεί και μεγαλο μερος από αυτούς δεν θα είναι κομμουνιστες ουτε καν φιλικα προσκειμενοι
- ειδικοι που δεν πιστευουν στο σκοπο μας θα πρεπει να δουλεψουν για εμας
- οι εργαζομενοι θα πρπει να σθυμορφωθουν με τις αναγκες και τις επιταγες της σοσιαλιστικης οικονομιας και οικοδομησης"


3 bullets γεμάτα μίσος, μεσιανισμό, ελιτισμό, άγνοια, απαξίωση, στρατογκαβλίτιδα και δυστυχώς χωρίς απολύτως κανένα ίχνος αποκρυσταλωμένης εμπειρίας από έναν ηρωικό αλλά τελικά αδικοχαμένο αιώνα.

Μίσος για οτιδήποτε διαφορετικό από "εμάς", για οτιδήποτε δεν ταυτίζεται απόλυτα, ψυχή και σώματι με "εμάς".
Μίσος επίσης για την ειδικευμένη εργασία - φετιχοποίηση του ανειδίκευτου εργάτη που είχε ξεπεραστεί ήδη από την ΕΣΣΔ του '40.
Ελιτισμός, "εμείς" που έχουμε το απόλυτο σχέδιο και "οι άλλοι" που θα δουλεύουν "για εμάς".
Μεσιανισμός, "εμείς" που θα σώσουμε τον κόσμο.
Άγνοια θεμελιωδών μαρξιστικών αρχών για το περιεχόμενο του κομμουνισμού, για την απελευθέρωση από τα δεσμά της εργασίας, για την αναίρεση του ίδιου του περιεχομένου της εργασίας.
Απαξίωση για τον άνθρωπο και τα συστατικά της ουσίας του, ο άνθρωπος μια παραγωγική μηχανή που απλά θα δουλεύει.
Στρατογκαβλίτιδα, και αλίμονο σε όσους δεν συμμορφωθούν.

Οι φωστήρες της οικοδόμησης, το ιερατείο της επανάστασης, έξωθεν και άνωθεν της εργατικής τάξης, αυτόφωτο και αποκομμένο από το γίγνεσθαι, δεν συνδιαμορφώνεται, δεν ωριμάζει (γρηγορότερα αλλά παράλληλα, στρατευμένα αλλά συμπορευόμενα, συνειδητά αλλά ζωντανά) παρά τα έχει όλα έτοιμα λυμένα από πριν και απλώς περιμένει τη στρατιωτική ισχύ για να τα επιβάλει.

Η μετάπλαση του νέου ανθρώπου αρχίζει όταν παύει να αισθάνεται σπαταλημένη τη ζωή του. Ο "ειδικός" δεν χρειάζεται καμία ανταμοιβή, ούτε καν ηθική για να προσφέρει.
Γνωρίζω πολιτικούς μηχανικούς, 50άρηδες και 60άρηδες που ουδεμία σχέση έχουν με το μαρξισμό και τον κομμουνισμό, που θα μπορούσαν από το πρωί μέχρι το βράδυ να σχεδιάζουν κτίρια και να λερώνονται στα μπετά, χωρίς καμία απαίτηση για ανταμοιβή, μόνο από το πάθος τους να σηκώνουν κτίρια, βλέπουν κτίρια που σήκωσαν το '80 και το '90 και δακρύζουν. Γνωρίζω κομπιουτεράκηδες, 20άρηδες και 30άρηδες κατά τα άλλα απολιτίκ, που θα μπορούσαν να προγραμματίζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ χωρίς απαιτήσεις για υψηλές αμοιβές και ψευτοβραβεύσεις, μόνο για να φτιάχνουν όμορφα προγράμματα και όμορφες ιστοσελίδες, να τα βλέπουν να δουλεύουν και να χαίρονται, να βλέπουν κόσμο να τα χρησιμοποιεί και να γεμίζουν περηφάνια. Γραφίστες με τα σχέδια και τα logo τους, μαθηματικούς χαμένους στις εξισώσεις και στα περίεργα σύμβολα, φυσικούς με το πάθος της διδασκαλίας και της απλοποίησης, φιλόλογους βιβλιοφάγους, κομμώτριες που παθιάζονται να δοκιμάζουν νέα στυλ με τις ώρες, μάγειρες που κάθε τους πιάτο έχει ξεχωριστή μοναδική γεύση, επαγγελματίες οδηγούς που λατρεύουν να γυρίζουν στο τιμόνι τη χώρα, τον κόσμο, υπαλλήλους γραφιάδες που ξέρουν απ' έξω κι ανακατωτά κάθε διαδικασία.
Κάθε επάγγελμα, κάθε κλάδος, άνθρωποι γεμάτοι όρεξη να συνεισφέρουν και να βοηθήσουν στο συνάνθρωπο, όχι για την όποια ανταμοιβή αλλά για χάρη στο ένστικτο της κοινωνικότητας, που το μόνο πράγμα που τους εμποδίζει να προσφέρουν είναι ο σάπιος νόμος του κέρδους, αυτός που τους μετατρέπει σε εμπορεύματα, εργαλειομηχανές που παράγουν άλλα εμπορεύματα και κέρδη για τους λίγους.

orthodox είπε...

part2

Και μερικοί εδώ μέσα τους φαντασιώνεστε μόνο σαν πειθαρχημένους στρατιώτες υπό τις διαταγές σας. Μέχρι εκεί η αντίληψη, μέχρι εκεί οι ορίζοντες, τίποτα πιο πέρα.
Αναδύετε γηρατειά ορισμένοι. Από τα πριν παραιτημένοι και αυτοαναφορικοί, μόνος λόγος ύπαρξης, μόνη χαρά ζωής ο εορτασμός των 100 χρόνων, των 101, των 102, των 111, των 500, μνημόσυνα παντού, μέλλον με αποκλειστική αναφορά στο παρελθόν, διανοουμενίστικο μίσος μπολιασμένο με πολποτίστικο πριμιτιβισμό.

Δαστρεβλώνετε και το ίδιο το πρόγραμμα του κόμματος ακόμα, το "είναι ακόμη δυνατό ... να αυτονομούν το ατομικό ή και το ομαδικό συμφέρον τους από το κοινωνικό συμφέρον, να διεκδικούν μεγαλύτερο μερίδιο από το συνολικό κοινωνικό προϊόν" γίνεται "υποχρεωτικα θα οδηγησουν" και "ειναι απαραίτητα" ενώ το "Η αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων είναι υπόθεση της ταξικής πάλης που διεξάγεται σε συνθήκες σοσιαλιστικής οικοδόμησης, υπό την καθοδήγηση του Κομμουνιστικού Κόμματος" μεταφράζεται σε "δημιουργια ενός διοικητικου στρωματος που θα αμοιβεται πανω από το μεσο ορο ώστε να εξασφαλιζεται η πιστη του".

Επί του πρακτέου.
Εάν σε θέσεις της παραγωγής βάλεις από πριν για κίνητρο υψηλότερη μισθοδοσία, δημιουργείς τις προϋποθέσεις ώστε οι θέσεις να καλυφθούν από ανθρώπους με "χαλασμένη" συνείδηση. Αυτός που δεν πιστεύει στον κομμουνισμό, μοναδικό κριτήριό του για την επιλογή σπουδών και εργασίας θα είναι οι αποδοχές, και καθώς η ηθική αυτών των ανθρώπων είναι πολύ πιο μακριά από το κομμουνιστικό ιδεώδες απ' ότι των άλλων, θα το κάνουν ακόμα και με απατεωνιές. Χαντακώνεις θέσεις, υπονομεύεις την παραγωγή, παγιδεύεις ανθρώπους στις αδυναμίες τους, και δημιουργείς και τις προϋποθέσεις ώστε να δημιουργθεί δυσπιστία και αίσθημα "αναξιοκρατίας" και ότι "οι πονηροί και πανούργοι πάντα καταφέρνουν και τη βολεύουν".

Η κοινωνία που περιγράφετε κάποιοι βαριοί κι ασήκωτοι, είναι η στρεβλή εικόνα που έδινε η αστική προπαγάνδα για την κομμουνιστική κοινωνία.
Για άλλη μια φορά, εντελώς τρομοκρατημένος, διαπιστώνω πόσο έχει διαβρώσει η αστική προπαγάνδα τις συνειδήσεις ανθρώπων που κατά τα άλλα (απ' όσο λένε τουλάχιστον - στο ίντερνετ ο καθένας μπορεί να δηλώνει ότι γουστάρει) αφιερώνουν τη ζωή τους στην επανάσταση.
Επί δεκαετίες ο ιμπεριαλισμός παρουσίαζε μια διαστρεβλωμένη εικόνα για το σοσιαλισμό και τις σοσιαλιστικές χώρες, εικόνα την οποία απορρίπταμε και την οποία ανατρέπαμε πάντα παρουσιάζοντας την αλήθεια.
Και ξαφνικά ο κόσμος γύρισε ανάποδα, αποδεχτήκαμε πλήρως την εικόνα, την κάναμε δικιά μας, δεχτήκαμε την "αλήθεια" της, και τώρα τη χρησιμοποιούμε κιόλας σαν εργαλείο για σχεδιάσουμε το μέλλον μας!!! Η σοσιαλιστική κοινωνία σαν παραγωγικό κάτεργο!

Ανώνυμος είπε...

Θα μπορουσα να επεκταθω στο πως εμπορες κλεινουν τα μαγαζακια τους και ενω υπαρχουν αντιστοιχα καλυτερες δυνατοτητες για τη διευκολυνση του εμποριου, αυτο δε συνεπαγεται καλυτερευση των συνθηκων εργασιας. Πχ πολυκαταστηματα με μικρους γερανους μεταφεροουν επιπλα, ειδη οικοδομικα, κηπου κλπ... Απο τη μια ακρη τεραστιου χωρου στην αλλη. Με τη βοηθεια παντα του μισθωτου και παραλληλα λουκετα σε μικρομαγαζα του αντιστοιχου κλαδου. Αρα να ενα κινητρο για τον εμπορο αυτοαπασχολουμενο. Απο κουβαλητη αχθοφορο δουλο των φορων τον μετατρεπεις σε εργατη με εξασφαλισμενο μελλον, με διακοπες και τον βαζεις να χειριζεται οχημα.

Οι εκπαιδευτικοι παλι μπορουν να ειναι πραγματικοι δασκαλοι αντι για δουλαρες των φροντιστηριων.

Αυτα λοιπον, ειναι τα υλικοτατα κινητρα για μικροαστους και υψηλομισθους εργατομπουρζουαδες. Για τους μονιμαδες ας το αφησουμε. Χαμενος κοπος. Θα γλειφουνε καρουρημενες ποδιες ναζιστων.

Ομως οσα μαγαζι, γραφεια και να κλεισουν, δυσκολα αλλαζει η συνειδηση των ανθρωπων αυτων. Πρεπι απο τωρα να τους μπαινει το ταξικο μικροβιο, αλλα η μολυνση φουντωνει μονο σε επαναστατικες καταστασεις και μονο στην οικοδομηση του Σ.

Τσαφ

Cos είπε...

Επειδή αναφέρθηκε σε κάποια σχόλια το ανοικτό λογισμικό σαν "επανάσταση", δεν νομίζω ότι υποστηρίχθηκε κάτι τέτοιο, απλά χρησιμοποιήθηκε σαν παράδειγμα (καλό ή κακό δεν έχει σημασία) ότι οι άνθρωποι μπορούν να εργασθούν και να δημιουργήσουν χωρίς οικονομικό όφελος. Άλλωστε όποιο παράδειγμα και να χρησιμοποιηθεί από τον καπιταλισμό, από πίσω του, αν θέλουμε, μπορούμε να βρούμε κάποιο οικονομικό κίνητρο.
Δεν χρειάζεται να δοθεί κανένα "ρετιρέ" σε κανένα για να προσφέρει και κανένα "υπόγειο" σε κάποιον άλλον σαν "τιμωρία" επειδή προσφέρει λιγότερο, το πρόβλημα της στέγασης στην Ελλάδα σήμερα είναι λυμένο, υπάρχει υπερεπάρκεια αξιοπρεπών κατοικιών.
Δεν χρειάζεται να δοθεί "πολυτελές" αυτοκίνητο σε κανένα για να προσφέρει, ούτε οποιοδήποτε άλλο υλικό "κίνητρο", ο σοσιαλισμός δεν έρχεται για να αυξήσει την παραγωγικότητα αλλά για να αλλάξει τις παραγωγικές σχέσεις και να οικοδομήσει κοινωνίες ελεύθερων ανθρώπων. Αυτό δεν μπορεί να γίνει με προνόμια και βολέματα ούτε με τον "βούρδουλα". Ούτε αρκεί η κομματική επαγρύπνηση, απαιτείται και η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συμμετοχή και επαγρύπνηση των ίδιων των εργαζόμενων.
Η επαναστατημένη Ε.Τ. που κατέλαβε τους τόπους δουλειάς γιατί το έκανε; Για να εξακολουθούν κάποιοι (και για τον οποιοδήποτε λόγο) προνομιούχοι να διοικούν και αυτοί να είναι ξανά στο περιθώριο της παραγωγικής διαδικασίας και της κοινωνίας;
Πολλές φορές έχουμε στο μυαλό μας το τι έγινε στην Σ.Ε. και με βάση αυτό σκεπτόμαστε και το τι θέλουμε να γίνει και εδώ. Όμως στην Ρωσία η επανάσταση έγινε πριν 100 χρόνια, από τότε έχουν αλλάξει πολλά και η πείρα της Σ.Ε. μας δείχνει ότι δεν πρέπει να επαναλάβουμε λάθη του παρελθόντος.
Το πρόγραμμα του ΚΚΕ μιλάει για κατάργηση της μισθωτής εργασίας. Κατάργηση που δεν την μεταφέρει σε κάποιο απροσδιόριστο μέλλον, αλλά σαν κάτι άμεσο. Αυτό μας δείχνει ότι οικοδόμηση του σοσιαλισμού σημαίνει ταυτόχρονα και τελείως διαφορετική κοινωνία.

Αναυδος είπε...

Θλιβερος για άλλη μια φορα ο ορθοδοξος που νομιζει ότι η σοσιαλιστικη οικοδομηση είναι περιπου σαν τα παιχνιδια που επαιζε παιδι με τα μικρα του πονυ. Ιδεαλισμος που ορκιζεται στο ονομα του μαρξισμου και οψιμη λατρεια του προγραμματος του ΚΚΕ. Η νοοτροπια και το λεξικο του αποστατη είναι παντα πιο αποκρουστικο από αυτό του ταξικου εχθρού

Ανώνυμος είπε...

Αν υποθέσουμε ότι ξεσπά κάπου επανάσταση, τότε το πιθανότερο είναι ότι αυτό το κάπου θα είναι αρχικά σε έναν αδύναμο κρίκο. Αδύναμος κρίκος ανάμεσα στα άλλα σημαίνει και ότι η δυνατότητα να δοθούν υλικά κίνητρα σε αυτούς που θα επανδρώσουν τον κρατικό μηχανισμό προκειμένου να μην εξαγοραστούν, θα είναι αντικειμενικά μικρή. Δε θα είναι δυνατό να ανταγωνιστείς σε αυτό το επίπεδο τις δυνατότητες των ισχυρών ιμπεριαλιστικών χωρών, θα είναι απλώς σπατάλη πόρων. Η μόνη δυνατότητα που σου δίνει το δικαίωμα να πιστέψεις ότι θα περιορίσεις τη πιθανότητα εξαγοράς τους είναι να επανδρώσεις τον κρατικό μηχανισμό είναι χρησιμοποιώντας α) άτομα αποδεδειγμένα υψηλής ηθικής στάθμης τα οποία θα αποφασίσουν να πάνε εκεί γνωρίζοντας ότι δε θα έχουν να περιμένουν υψηλότερα προνόμια και β) ανθρώπους που θα προτιμούν να εργαστούν σε μια τέτοια φύση εργασίας και όχι σε κάποιο άλλο πόστο (λιγότερο ελκυστικό γι' αυτούς) και που παράλληλα θα έχουν σχηματίσει καλή εικόνα για το τι συνέπειες έχει η εξαγορά για αυτόν που εξαγοράζεται. Οι αναμενόμενα δύσκολες συνθήκες μέσα από τις οποίες θα έχει προκύψει η νικηφόρα επανάσταση είναι κάτι που θα κάνει τελικά μάλλον πιο εύκολο το να βρεις αρκετούς από αυτές τις δυο κατηγορίες ανθρώπων προκειμένου να επανδρωθεί ο κρατικός μηχανισμός. Νομίζω άλλωστε ότι στη σημερινή εποχή δεν υπάρχουν κάποιες από τις δυσκολίες που υπήρχαν στα 1917. Μέσα στον ιμπεριαλισμό η κρατική υπαλληλία διογκώθηκε δεν είναι είδος σε σπανιότητα. Ούτε και υπάρχει σήμερα η έκταση πχ του αναλφαβητισμού που υπήρχε τότε. Δεν είναι δηλαδή ότι θα βρεθούν λίγοι διαθέσιμοι να επανδρώσουν τον κρατικό μηχανισμό ώστε να είναι σε θέση να ζητούν ειδικά προνόμια προκειμένου να το κάνουν. Και μάλλον το αντίθετο θα πρέπει να γίνει. Με δεδομένο ότι πολλοί άνθρωποι που επανδρώνουν σήμερα τον αστικό κρατικό μηχανισμό ουσιαστικά λιμνάζουν σε μη παραγωγικές δραστηριότητες και με δεδομένη την ανάγκη του αδύναμου κρίκου να αναπτύξει ολόπλευρα τις παραγωγικές του δυνατότητες, θα είναι ανάγκη άτομα που τώρα επανδρώνουν το αστικό κράτος (αλλά και μεγάλους κλάδους της καπιταλιστικής οικονομίας πχ τραπεζικός, ασφαλιστικός κτλ) να κατευθυνθούν στη παραγωγή προϊόντων και μέσων παραγωγής. Γενικά υλικά κίνητρα προς την κρατική υπαλληλία θα λειτουργούσαν ως αντικίνητρα στο να συμβεί αυτό. Νομίζω επίσης ότι με την ανεμπόδιστη εφαρμογή των νέων τεχνολογιών που υπάρχουν στη διάθεσή μας σήμερα αλλά και το πέρασμα στα χέρια των εργαζομένων ενός μέρος του ελεγκτικού ρόλου των αστικών αρχών ( πχ σήμερα ένας εργάτης σε εταιρεία τροφίμων κάνει τα στραβά μάτια σε τυχόν παραβάσεις ασφαλείας και έτσι ο λαός περιμένει το αν και πότε θα πάει εκεί κλιμάκιο του ΕΦΕΤ, πότε το κλιμάκιο δε θα είναι διεφθαρμένο και πότε θα αφήσουν οι πιο πάνω το έντιμο κλιμάκια να επιβάλλει τις προβλεπόμενες ποινές) οι ανάγκες σε ποσότητα ανθρώπινου δυναμικού που θα απασχολείται σε τέτοια πόστα θα πρέπει να γίνονται λιγότερες. Νομίζω τέλος ότι η κρατική υπαλληλία θα πρέπει να λειτουργεί και ως ένα παράδειγμα του κοινωνικού έναντι του ομαδικού. Επειδή στη παραγωγή θα είναι δυνατό να πάνε να αναπτυχθούν λογικές που θα βάζουν πρώτα το συμφέρον του εργοστασίου ή του κλάδου έναντι της κοινωνίας και ως εκ τούτου να υπάρχει και πίεση να στραφεί η προσπάθεια προς τη παραγωγή περισσότερων καταναλωτικών αγαθών έναντι περισσότερων μέσων παραγωγής, θα πρέπει η κρατική υπαλληλία να λειτουργεί ως παράδειγμα για το αντίθετο και να εκπαιδεύεται να λειτουργεί έτσι (ώστε κι αυτή να εκπαιδεύει τους άλλους να λειτουργούν έτσι).

Ανώνυμος είπε...

(συνέχεια)
Όταν ο εργαζόμενος στη παραγωγή δει υλικά προνόμια στους διοικητικούς είτε στο επίπεδο της παραγωγικής μονάδας είτε στην κρατική υπαλληλία τότε θα ξεχωρίσει εαυτόν από αυτούς, θα τους θεωρήσει ως μη συνάδελφους και επιπλέον θα λάβει το μήνυμα ότι για να προκόψει θα πρέπει να αρνηθεί τη θέση του και να γίνει κι αυτός διοικητικός. Η χρησιμοποίηση υλικών κινήτρων στους διοικητικούς μου μοιάζει κάπως σαν τη χρησιμοποίηση ηρωίνης ως παυσίπονο. Ακόμα κι αν σε ένα πρώτο στάδιο λύσει κάποια προβλήματα (που στην εποχή μας δεν το νομίζω ούτε αυτό) στη συνέχεια θα προκαλέσει μεγάλα και δυσεπίλυτα προβλήματα. Δικλείδες ασφαλείας του τύπου "τα κομματικά μέλη να προέρχονται κατά πλειοψηφία από την εργατική τάξη" αν και απαραίτητες δεν είναι η μαγική συνταγή που θα επιλύσει ολοκληρωτικά και δια παντός το πρόβλημα καθώς η σχέση κόμματος-κοινωνίας είναι κάπως αμφίδρομη. Και έχει και μια προβληματικότητα γιατί σήμερα δε νομίζω ότι πηγαίνει κανείς σε έναν υπάλληλο υπουργείου ή περιφέρειας και του λέει ότι δεν ανήκει στην εργατική τάξη οπότε πώς θα πάει μετά και θα πει σε κάποιον κρατικό υπάλληλο να του πει ότι δεν ανήκει στην εργατική τάξη.

ρα
ΥΓ. α) Σε αρχική φάση ούτε τη μείωση των ωρών εργασίας τη θεωρώ δυνατή.
β) Θα ήταν χρήσιμο νομίζω η μελέτη του φαινομένου της εργατικής αριστοκρατίας να προχωρήσει ακόμα βαθύτερα από το ΚΚΕ. Ίσως να πρέπει να βγει και ένα βιβλίο πάνω σε αυτό (αν έχει βγει και το γνωρίζει κανείς ας στείλει κάποια παραπομπή)

Ανώνυμος είπε...

Ξεπατικομα επιχειρηματολογιας ΕΑΑΚιτη γιου μεσοαστου που ετοιμαζεται να γινει πολιτικος μηχανικος και να αναλαβει το εργολαβικο γραφειο του μπαμπα του μου θυμισε το λογυδριο του....

Και παρεπιπτωντος ειδικευση δεν ειναι μονο το να κανεις πνευματικη εργασια. Και αυτος που κανει αμμοβολη ειδικευμενος ειναι. Βεβαια τα επιχειρηματα του ορθοδοξου μαρτυρουν το ποσο μεσα στο λαο ζει και ας καταλογιζει τη μικροαστιλα του στους αλλους.

ratm

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Η ροπή προς την δημιουργικότητα και η εργασία σαν έκφραση της ολοκληρωμένης προσωπικότητας σε ένα ενιαίο αλληλέγγυο σύνολο, την ΚΟΙΝΩΝΙΑ, είναι έμφυτες στον άνθρωπο, έχουν ένα δίκηο ο gv και ο cos, καταρχήν. Τώχω δεί κι εγώ πολλές φορές να δραπετεύει, για λίγο, από την ασφυκτική πολύμορφη καταστολή των κεφαλαιοκρατικών σχέσεων παραγωγής. Kι όχι μόνο σε κομμουνιστές αλλά ακόμη και σε δεξιούς.
Ομως δεν μπορεί να ανθίσει στο δηλητηριασμένο έδαφος του καπιταλισμού, και ειδικά του σύγχρονου. Και συνηθέστατα καταλήγει σε μιαν ακόμη μορφή εκμετάλλευσης γαρνιρισμένης με ωραίες λέξεις, όπως επιτυχέστατα επισημαίνει το "τεχνολογικό κουμμούνι". Ο Καπιταλισμός είναι μεγάλη πουτάνα.
Γι αυτό άλλωστε περισσότερο μαθαίνουμε για λαμόγια, φακελλάκια, προστάτες, μίζες, κομπίνες, νταβατζήδες, κλπ. ενώ, όταν γίνει καμιά ανιδιοτελής πράξη, που κανονικά θα έπρεπε να περνάει απαρατήρητη ως αυτονόητη, συνεδριάζει η ....Ακαδημία Αθηνών για να απονείμει βραβεία!
Τώχω ξαναπεί είναι μια σάπια κοινωνία, που έχει σαπίσει και τους ανθρώπους της. Είναι ασυγχώρητος ιδεαλισμός να την βλέπουμε σαν μια πολυτελή φυλακή αλυσσοδεμένων αγγέλων....
Και σχετικά με τις απόψεις σφων/φίλων, που επικαλούνται και το Πρόγραμμα, για να προεξοφλήσουν την ευχέρεια εγκαθίδρυσης προχωρημένου σοσιαλισμού, ου μην αλλά, και Κομμουνισμού ("δεν είμαστε πια στο 1917 κλπ") έχω επίσης εκφράσει ενστάσεις, που θα επαναλάβω.
Ούτε "πλούσια κοινωνία" είμαστε (....το "λεφτά υπάρχουν" σε άλλη έκδοση...), ούτε "μορφωμένο ανθρώπινο δυναμικό" έχουμε. Μια διεστραμμένη-κατεστραμμένη υλικοτεχνικά υποδομή, που καταρρέει με επιταχυνόμενους ρυθμούς απειλώντας την βιόσφαιρα, πίσω από πρόστυχα απατηλές, γυαλιστερές βιτρίνες. Και οι "μορφωμένοι" επιστήμονες και εργάτες μας κυρίως είναι καταρτισμένοι, και όχι εκπαιδευμένοι, απατεώνες, πως "να την φέρνει" ο ένας στον άλλον, κατά το δυνατόν και στο αφεντικό. Στουρνάρια, με μια γάνα επιδερμικά φκειασιδωμένης "γνώσης" στα πλαίσια του γενικευμένου φορμαλισμού, του επιδεικτικού χωρίς ουσία, του σκάρτου "μιάς χρήσης".
Ποιά "ανεπτυγμένη κοινωνία";
Δείτε, τους πολέμους με τα υλικά και ανθρώπινα ερείπια.
Δείτε τα ατελείωτα καραβάνια των απελπισμένων, που ολοένα φουσκώνουν σαν ποτάμια.
Δείτε τους πόλους, που λειώνουν.
Δείτε τις χωματερές, σκουπιδιών και ανθρώπων, τα γκέτο, τις "ειδικές οικονομικές ζώνες".
Δείτε την μόλυνση, την κατάρρευση του φυσικού κόσμου, τα μεταλλαγμένα.
Δείτε τη ΣΑΠΙΛΑ και τον ΕΚΦΥΛΙΣΜΟ, που μας σερβίρεται σαν ....απελευθέρωση(!!) με τα ναρκωτικά και τα ...gay parades, την εμπορευματοποίηση των πιο ευγενών σκιρτημάτων της ψυχής.
Η άθληση, παράγκα και στοίχημα.
Η ψυχαγωγία, σκυλλάδικο η "γκαζοχώρι".
Ο πολιτισμός, Σάκης και ...Kοντσίτα.
Η αγάπη, sex-shop, κ.ο.κ.
(συνεχίζεται)

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

(συνέχεια)
Με αυτά τα υλικά, αν ευτυχήσουμε να είμαστε εμείς ο αδύναμος κρίκος, όπως υπενθύμισε ο Ρα, θα κληθούμε να στήσουμε Σοσιαλιστική Κοινωνία.
Οπου θάχουμε ελλείψεις σε βασικά αγαθά, μέσα παραγωγής, πόλεμο από τους Ιμπεριαλιστές κατόχους των όρων της ύπαρξής μας.
Ποιά ηθικά κίνητρα;!;!
Μιλάμε σαν ιεροκήρυκες σε φυλακή βαρυποινιτών!
Θα είναι νίκη για τον Σοσιαλισμό, αν σε πρώτη φάση, καταφέρουμε να αποκαταστήσουμε τον σεβασμό στην εργασία:
"Στον καθένα, σύμφωνα με την εργασία του", και όχι σύμφωνα με τη λαμογιά του.
Να μπαλώσουμε σε πρώτη φάση και σε δεύτερη να θεραπεύσουμε τις χαίνουσες πληγές ενός σακατεμμένου και κατακερματισμένου κόσμου.
Να αποκαταστήσουμε τις ασύλληπτες καταστροφές, και σιγά-σιγά να κάνουμε πραγματικά πλούσια την κοινωνία μας, πραγματική κοινωνία ελευθέρων παραγωγών.
Τότε θάρθει η ώρα να παίρνουμε από τον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητές του και να δίνουμε στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του.
Δε θάναι βουλησιαρχικός περίπατος όλο αυτό.
Θάναι πάλη, με συμβιβασμούς και ρήξεις. Αυτή θάναι η πραγματική Επανάσταση, και όχι η στιγμιαία κατάληψη της εξουσίας.
Είναι ανεκδιήγητη επιπολαιότητα να πετάμε στα σκουπίδια την εμπειρία του υπαρκτού.
Ελεος με τους συμβιβαστές ευκαιριοσκόπους ("οπορτουνιστές"), που δεν κωλώνουν να μας το παίζουν τζάμπα υπερεπαναστάτες.

Ανώνυμος είπε...

@ orthodox
Τι θα γίνει ρε παιδιά; Απ΄εδώ και πέρα μόνο με αγνωστικισμό θα ασχολούμαστε; Εγώ αυτό που παρατηρώ είναι ότι επενδύεις σ' αυτό για το οποίο κατηγορείς τους άλλους. Για μαρξισμό διαβάζω και μαρξισμό δε βλέπω. Τι είναι λοιπόν ο Μαρξ; Είναι η ηθική του; Είναι η μεγαλοφυΐα του; Είναι η επαναστατικότητα του; Είναι το κεφάλαιο; Και από που πηγάζουν αυτά; Ο Μαρξ λοιπόν είναι ο θεμελιωτής του διαλεκτικού υλισμού. Ναι, αλλά τι είναι υλισμός; Ποια είναι η βασική του διαφορά ας πούμε απ' τον ιδεαλισμό; Η βασική τους διαφορά είναι ότι ο πρώτος ερμηνεύει τον κόσμο, ο δεύτερος αδυνατεί να το κάνει. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο ο υλισμός κυριαρχεί ανάμεσα στις επιστήμες. Πώς για παράδειγμα θα μπορούσε η φυσική να εξηγήσει τον κόσμο; Με ιδεαλισμό; Σε ποια βάση; Στη βάση ότι κάποιος ανοιγοκλείνει διακόπτες και δημιουργεί φυσικά φαινόμενα; Η μόνη ερμηνεία που μπορεί να δώσει κανείς είναι ότι αυτά τα φαινόμενα καθορίζονται μέσα σ' ένα συγκεκριμένα διαμορφωμένο πλαίσιο. Αν αλλάξει αυτό το πλαίσιο θα αλλάξουν και τα φαινόμενα. Ιδεαλισμός σημαίνει γράφω έκθεση ιδεών. Υλισμός σημαίνει διαμορφώνω το πλαίσιο μέσα στο οποίο οι ιδέες γίνονται πραγματικότητα. Με το ίδιο σκεπτικό πρέπει να κατανοούμε ότι έννοιες όπως ηθική, δημοκρατία, αξιοκρατία κ.α., δεν καθορίζονται μόνο από τον τρόπο με τον οποίο τις αντιλαμβανόμαστε εμείς, αλλά καθορίζονται κυρίως από το διαμορφωμένο πλαίσιο μέσα στο οποίο υφίστανται. Έχουν άλλη μορφή αυτές στο καπιταλιστικό σύστημα και άλλη στο σοσιαλιστικό. Για παράδειγμα στο διάγραμμα της Μπέλλου από την ανάρτηση της ΚΟΜΕΠ (επική μαρξιστική ανάλυση), η ηθική στην ανώριμη βαθμίδα(σοσιαλισμός) διαμορφώνεται στην αρχή : "ο καθένας με βάση την εργασία του". Σε ένα πιο προοδευτικό σύστημα όμως όπως ο κομμουνισμός διαμορφώνεται στην αρχή "ο καθένας με βάση τις ανάγκες του". Το πλαίσιο αυτό το διαμορφώνει η ταξική πάλη και το πόσο αταλάντευτη θα είναι η ταξική πάλη, το διαμορφώνει ένα στέρεο θεωρητικό επίπεδο. Αυτή η σειρά των πραγμάτων καθορίζει και το δικό μας καθήκον. Δεν είναι ότι δεν αναγνωρίζουμε, ότι η δικτατορία του προλεταριάτου δεν είναι και αυτή ένα εξουσιαστικό σύστημα. Δεν είναι ότι δεν αναγνωρίζουμε ότι αυτή δεν αποτελεί απόλυτη δημοκρατία. Εμείς λέμε ότι αυτή είναι μια ανωτέρου επιπέδου δημοκρατία από την αστική δημοκρατία, γιατί πηγάζει από τα συμφέροντα των πολλών και όχι των λίγων. Δεν είναι αυτός ο στόχος. Είναι το αναγκαίο πέρασμα στον κομμουνισμό. Ο αναρχικός θα σου πει ότι αυτά είναι δικαιολογίες, ότι η δικτατορία του προλεταριάτου είναι ο μοναδικός στόχος σου, ότι δεν διαφέρεις από τον αστό. Άντε να εξηγήσεις σ' αυτόν γιατί ο άνθρωπος ανακάλυψε πρώτα την φωτιά και μετά το διαστημόπλοιο. Ότι αυτά δεν πάνε ανάποδα. Είναι αφέλεια να παραιτηθείς από την ταξική πάλη. Αφέλεια που ισοδυναμεί με προδοσία. Πραγματικός επαναστάτης δεν είναι αυτός που μπορεί και διακρίνει το δίκαιο. Πραγματικός επαναστάτης είναι αυτός που θα μείνει αταλάντευτος ακόμα και σε περιόδους σφοδρής σύγκρουσης και θα το επιβάλει. Αλλιώς φίλε μου υπάρχει και η επιλογή της θρησκείας. Προσευχή και νηστεία.

Β.Δ.

Υ.Γ. Για τα open source (και δεν είναι μόνο αυτά, αλλά και οι υπότιτλοι και η μουσική και οι ταινίες και τα διάφορα softwares και άλλα πολλά που μπορεί να βρει κανείς ελεύθερα στο διαδίκτυο), η άποψη μου είναι ότι ο καπιταλιστής έκανε την πατάτα και τελικά πούλησε το σχοινί με το οποίο μπορεί και να τον κρεμάσουν. Πούλησε δηλαδή ένα μέσο παραγωγής στον κόσμο. Αυτό από μόνο του δημιούργησε μια νέα ηθική στο διαδίκτυο και τώρα πολύς κόσμος παράγει και διανέμει ελεύθερα. Βέβαια καλό είναι να μην το συνδέουμε άμεσα αυτό με τον σοσιαλισμό. Στο σοσιαλισμό η παραγωγή γίνεται κεντρικά σχεδιασμένη με βάση τις ανάγκες του λαού. Παρόλα αυτά μπορεί να αποτελέσει σημαντικό εργαλείο σε μια σοσιαλιστική κοινωνία.

Ανώνυμος είπε...

Όταν πέρασα το σεμινάριο που περνάν όσοι δόκιμοι είναι να γίνουν τακτικοί δημόσιοι υπάλληλοι ήμασταν μέσα κάθε καρυδιάς καρύδι (εννοώ από διάφορες υπηρεσίες). Νομίζω ήταν φθινόπωρο του 2011 οπότε μέσα στην κρίση, τις περικοπές τις αλλαγές κτλ. Κράτησε ένα πενταήμερο και η διαδικασία ήταν αρκετά χαλαρή ωστε έτυχε και γίναν κάποιες συζητήσεις για την κατάσταση. Αυτοί που φώναζαν πιο δυνατά για το κακό που τους έγινε ξέρετε ποιοί ήταν; Οι τελωνειακοί (εφοριακούς δεν είχαμε). Και ξέρετε με ποιό επιχείρημα; Το πώς είναι δυνατό να γίνονται περικοπές σε αυτούς (όχι τόσο γενικά αλλά ειδικά σε αυτούς) που είναι τόσο σπουδαίοι για το κράτος μιας και το τάδε ποσοστό (δε θυμάμαι το νούμερο που έδωσαν, ήταν πάντως υψηλό) δημόσιων εσόδων είναι στην ευθύνη τους. Θα πω ότι στην κρατική υπαλληλία υπάρχουν διαβαθμίσεις και ως προς τις απολαβές και ως προς τις συνθήκες εργασίας (και βεβαίως στη φύση της εργασίας) αλλά όπως και να το κάνεις, σε σχέση με τον ιδιωτικό τομέα η κατάσταση είναι γενικά κάπως λιγότερο κακή (και πιστεύω ότι το έχω θέσει αρκετά κομψά το πράγμα). Όπως το βλέπω εγώ η σκληρά εργαζόμενη νοσηλεύτρια σε δημόσιο νοσοκομείο έπαιρνε και ακόμα παίρνει (έστω κι αν η ψαλίδα έκλεισε-παλιότερα ήταν αρκετά πιο μεγάλη η διαφορά) λιγότερα από ένα σκληρά εργαζόμενο τελωνειακό αλλά ακόμα κι από έναν ελαφρά εργαζόμενο τελωνειακό (και για να μη θεωρηθεί ότι στοχοποιώ τους τελωνειακούς να βάλω και τον εαυτό μου μέσα). Ακόμα όμως και τα ίδια με αυτούς να έπαιρνε η νοσηλεύτρια, θα τα έπαιρνε για πολύ λιγότερο ελκυστικές συνθήκες. Και η κατάσταση γίνεται ακόμα χειρότερη αν γίνουν συγκρίσεις με ακταστάσεις που επικρατούν σε διάφορους τομείς του ιδιωτικού τομέα. Αν τώρα γίνει επανάσταση και ο εργαζόμενος στο αγρόκτημα, στο εργοστάσιο, στο σούπερ μαρκετ κτλ που έβαλε το κεφάλι του στο ντορβά, που έπαιξε τη ζωή του κορώνα-γράμματα, που πέρασε δια πυρός και σιδήρου έρθει η ώρα να επιστρέψει στην εργασία του και δει πχ εμένα (και μη περιμένει κανείς ότι ο μπροστάρης της επανάστασης θα είμαστε η κρατική υπαλληλία-δε θα είμαστε ούτε αν μας υποσχεθείς τα πάντα) να τη περνάω πιο ζάχαρη από αυτόν, τότε δεν καταλαβαίνω το πώς δε επικρατήσει το αίσθημα απογοήτευσης μέσα του. Ούτε και καταλαβαίνω το πώς με αυτό τον τρόπο θα καταφέρει η κρατική υπαλληλία (και δεν εξαιρώ εμένα) να αποβάλλει στρεβλές αντιλήψεις που πιθανότατα κουβαλάει στον ένα ή τον άλλο βαθμό. Αν και το περιόρισα στην κρατική υπαλληλία (που στις πιο πολλές περιπτώσεις είναι αρκετό για να τσουλήσει το πράγμα να υπάρχει η κατάτριση που υπάρχει σήμερα και που δεν υπήρχε το 1917)το ίδιο αφορά και αρκετές άλλες περιπτώσεις.

ρα

Αναυδος είπε...

Να συνοψισω ότι
- Η συνειδηση καθοριζεται από το είναι και όχι το αντιστροφο (ΒΔ και Μαρξ) συνεπως κατω από την αστικη εξουσια αδυνατουμε να καταχτησουμε την κοινωνικη πλειοψηφια. Όπως γραφει και ο Σεχταρ μια σαπια κοινωνια σαπιζει και τα μελη της. Η επανασταση είναι δυνατη μονο όταν ωριμασουν οι επαναστατικες συνθηκες που και αυτές είναι αντικειμενικες. Αυτό δεν σημαινει ότι η πλειοψηφεια ενεργα θα συμμετασχει στην εξεγερση αλλα κυριως θα παραμεινει ουδετερη. Συνεπως για να πειστει θα πρεπει η εργατικη εξουσια να αλλαξει τους ορους διαβιωσης συνολικα της κοινωνιας.

- Ακριβως επειδη η επικρατηση θα γινει εφικτη στον αδυναμο κρικο αυτό σημαινει ότι το βιοτικο επιπεδο θα εχει καταβαραθρωθει συνεπως τα υλικα κινητρα θα εχουν μεγαλυτερη αξια από αυτή που ισως σημερα ορισμενοι αμφισβητουν. Η σημερινη δημοσιουπαλληλια όπως και κάθε γραφειοκρατια είναι οι μυες στον καταπιεστικο μηχανισμο του αστικου κρατους και ειναι διαποτισμενη από την αστικη ιδεολογια και τη διαφθορα. Η πλειοψηφια της θα χρειαστει να παει στα χωραφια και στα δημοσια εργα μαλλον παρα να μεινει στα παλια της γραφεια

- Η ιστορια μας διδαξε ότι η οικοδομηση του σοσιαλισμου είναι απειρως δυσκολοτερο εργο από την επικρατηση στην πρωτη φαση της επαναστασης. Τα υλικα κινητρα είναι ένα μέσο/οπλο το οποιο μπορει να χρειαστει να χρησιμοποιησουμε. Το ότι η χρηση τους εχει και αρνητικες συνεπειες δεν το αρνειται κανεις συνεπως παραλληλα με τη χρηση τους θα φροντισουμε ώστε να περιορισουμε τις συνεπειες αυτές (Τρας)

Υγ. διαβαστε το εργο του Γ. Μαργαριτη
http://www.rizospastis.gr/story.do?id=5757399

για την εργατικη αριστοκρατια (ΚΟΜΕΠ) Μ. Παπαδοπουλος 2008 τευχος 1 προσβασιμο και από το site

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστώ Άναυδε για τις παραπομπές. Το βιβλίο του Μαργαρίτη φαίνεται πράγματι πολύ ενδιαφέρον. Το άρθρο του Παπαδόπουλου το έχω διαβάσει (πιο μετά βέβαια από την εποχή που βγήκε) και θυμάμαι ότι αναφώνησα "πες τα Χρυσόστομε" σε πολλά σημεία του. Νομίζω όμως ότι πρέπει να υπάρξει ακόμα πιο βαθειά μελέτη/παρουσίαση του συγκεκριμένου ζητήματος και-προσωπική άποψη πάντα-να μην υπάρχει δισταγμός (γιατί νιώθω ότι υπάρχει κάποιος) να λέγονται ορισμένα πράγματα με το όνομά τους σχετικά με κάποια αιτήματα, στάσεις, φαινόμενα ή λογικές που υπήρχαν και συνεχίζουν να υπάρχουν. Γιατί νομίζω ότι κάποιοι αρκούνται να ονομάσουν τον Παναγόπουλο ή τον Τσουκαλά ως εργατική αριστοκρατία και να μείνουν εκεί διστάζοντας να μπουν πιο βαθειά και να μιλήσουν πιο καθαρά, υποθέτω από κάποιο φόβο ότι θα γίνουν δυσάρεστοι σε κάποια στρώματα (τα οποία είναι δύσκολο να τα κερδίσεις ούτως ή άλλως και σίγουρα δε θα κερδίσεις-αυτούς που είναι δυνατό να κερδίσεις ανάμεσά τους-με χάϊδεμα αυτιών).

Το να μας στείλεις μαζικά στα χωράφια ή στα δημόσια έργα είναι βέβαια μια λύση (προσωπικά τα χωράφια θα τα έβλεπα με ανακούφιση) φοβάμαι όμως (και δεν το λέω για να με γλυτώσω :) ) ότι-κυνικά μιλώντας-μάλλον δε θα ήμασταν ο ορισμός της παραγωγικότητας σε τέτοιους τομείς και μάλλον θα αποτελούσαμε μια μόνιμη εστία γκρίνιας που θα επηρρέαζε τη παραγωγικότητα και διάθεση και των υπόλοιπων νέων συναδέλφων μας τη στιγμή που η άνοδος της παραγωγής θα ήταν εξαιρετικά κρίσιμη. Πολλούς θα ήταν πιο παραγωγικό να τους διατηρήσει κανείς εντός του κρατικού μηχανισμού αλλά με ριζικά διαφορετικό ρόλο και χωρίς υλικά προνόμια (που για να δώσεις σε αυτούς θα πρέπει να πάρεις τους πόσους από άλλους) τα οποία αν πρέπει να δοθούν κάπου αυτό θα πρέπει να είναι στη παραγωγή. Και βέβαια μέσα σε εκείνες τις συνθήκες θα ήταν καταβαραθρωμένο το βιοτικό επίπεδο αλλά έτσι δε θα ήταν και πιο εύκολη η εξαγορά; Δε βλέπω πώς η άμυνα σε αυτό μπορεί να είναι τα υλικά προνόμια ειδικά στο κομμάτι της διοίκησης. Πάντως να πω ότι στις συνθήκες τις Κατοχής μέσα στον κρατικό μηχανισμό-που έρχονταν από την εποχή του Μεταξά-αναπτύχθηκαν σημαντικές δράσεις (ακόμα και μέσα στις δυνάμεις ασφαλείας) και δυναμικές απεργίες. Οπότε κανένα στρώμα και κανείς δε θα πρέπει να θεωρείται εκ προοιμίου χαμένος στον αιώνα τον άπαντα (όχι όμως και στο χάϊδεμα αυτιών).

ρα

Αναυδος είπε...

@ρα

το τσακισμα του αστικου κρατους δεν σημαινει ολοι και παντου αλλα αρκετοι σιγουρα θα πρεπει να απομακρυνθουν απο τις θεσεις τους (π.χ. σωματα ασφαλειας περι τις 140χιλ. πανω απο το 1/4 του δημοσιου κλπ)

Πολλοι που ειναι χρησιμοι/απαραιτητοι αλλα πολιτικα & ιδεολογικα διστακτικοι πως νομιζεις οτι θα δεχτουν να παραμεινουν (μην ξεχνας οτι στη Ρωσια το 1917 πολλοι επελεξαν την αυτοεξορία);


Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώ Άναυδε ότι πολλοί θα επιλέξουν την αυτοεξορία και δε βλέπω ιδιαίτερο λόγο να παρεμποδιστούν κιόλας. Το βλέπω και σαν παράγοντα που κάνει πιο εύκολη την επιλογή και τη χρησιμοποίηση των υπολοίπων που θα παραμείνουν χωρίς προνόμια σε σχέση με άλλους κλάδους εργαζομένων. Ως ευκαιρία να δουν τους εαυτούς τους άρρηκτα δεμένους με τη μοίρα των υπόλοιπων εργαζομένων και όχι ως κάτι "ξεχωριστό" και το ίδιο να τους δουν και οι υπόλοιποι εργαζομενοι

ρα

Cos είπε...

Λίγες (μικροαστικές) σκέψεις:
Για να μιλάμε για οικοδόμηση του σοσιαλισμού, σημαίνει ότι έχει ήδη πραγματοποιηθεί σοσιαλιστική επανάσταση. Επομένως η συνείδηση μεγάλου μέρους της Ε.Τ. και εν γένει των εργαζόμενων έχει ήδη διαφοροποιηθεί σε σχέση με το σήμερα.
Γενικεύουμε κάποια φαινόμενα (π.χ. την τραγουδίστρια με το μούσι) και θεωρούμε ότι αφορούν και εκφράζουν (σχεδόν) όλη την κοινωνία, επειδή αυτά προβάλλονται από τα ΜΜΕ. Φυσικά και υπάρχουν φαινόμενα σήψης στην κοινωνία ενός συστήματος που πεθαίνει, αυτό δεν σημαίνει ότι εξαφανίζονται τα "υλικά" για το μέλλον. Νομίζω ότι πρέπει να έχουμε περισσότερη εμπιστοσύνη στους εργαζόμενους και να μην τους υποτιμάμε. Αυτό ισχύει και για το σήμερα και για το αύριο.
Η κρατική υπαλληλία δεν είναι ομοιογενής. Υπάρχουν π.χ. οι υπάλληλοι καθαριότητας και οι διευθυντές των υπουργείων. Οι πρώτοι είναι Ε.Τ., οι δεύτεροι μεσοαστική ή μικροαστική. Η επαναστατημένη Ε.Τ. που θα έχει καταλάβει την εξουσία θα αποτελείται και από τους πρώτους, αλλά όχι από τους δεύτερους. Όμως και οι μεν και οι δε είναι μισθωτοί του κρατικού τομέα. Η Ε.Τ. Θα απαιτεί λοιπόν όχι μόνο την κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων αλλά και την κατάργηση κάθε διάκρισης και κάθε προνομίου ανάμεσα σε αυτήν και τους (χθεσινούς) αστούς ή ανάμεσα σε αυτήν και την (χθεσινή) εργατική αριστοκρατία, κρατική ή μη. Αν αυτό δεν πραγματοποιηθεί, η Ε.Τ. θα απογοητευθεί, θα χάσει την εμπιστοσύνη της, την διάθεση της για την διατήρηση της (δικής της) εξουσίας.
Την αυτοεξορία θα την επιλέξουν καπιταλιστές, όχι κρατικοί υπάλληλοι (στην μεγάλη τους πλειοψηφία) ή ιδεολογικά αντίθετοι, εκτός αν δεν μπορούν να εργαστούν και να ζήσουν στις νέες συνθήκες. Όπως συμβαίνει σε σημαντικό βαθμό και τώρα, αφού αξιομνημόνευτος αριθμός επιστημονικού δυναμικού ψάχνει δουλειά εκτός της χώρας.
Γράφει ο Άναυδος: "Ακριβώς επειδή η επικράτηση θα γίνει εφικτή στον αδύναμο κρίκο αυτό σημαίνει ότι το βιοτικό επίπεδο θα έχει καταβαραθρωθεί συνεπώς τα υλικά κίνητρα θα έχουν μεγαλύτερη άξια από αυτή που ίσως σήμερα ορισμένοι αμφισβητούν." Πότε θεωρούμε ότι έχει καταβαραθρωθεί το βιοτικό επίπεδο; Το ότι μειώθηκαν μέσα σε μια τετραετία 35% τα εισοδήματα των εργαζόμενων (απώλεια που συγκρίνεται μόνο με συνθήκες πολέμου) αρκεί; Το ότι ένα μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης δουλεύει με συμβάσεις μερικής απασχόλησης και αμείβεται ανάλογα αρκεί; Το ότι σχεδόν ένας στους τρεις είναι άνεργος ή δεν πληρώνεται αρκεί; Το ότι οι προβλέψεις μετά την "συμφωνία" της κυβέρνησης με την τρόικα μιλάνε για μια περαιτέρω μείωση 13% (και οι προβλέψεις είναι πάντα αισιόδοξες) την επόμενη τριετία αρκεί; Ή πρέπει να αρχίσουμε να τρώμε ποντίκια για να έχουμε πρόβλημα;
Δεν είμαι δημόσιος υπάλληλος, δεν έχω "σίγουρα" (έστω και μικρά) εισοδήματα και φαίνεται αυτό με κάνει "μικροαστικά ανυπόμονο". Πάντως σε καμία περίπτωση δεν με κάνει να υποτιμώ τα υλικά αγαθά στον καπιταλισμό. Με κάνει όμως να τα υποτιμώ σαν κίνητρα στον σοσιαλισμό.

Ανώνυμος είπε...

Cos δυο παρατηρήσεις σε αυτά που διαφωνούμε (γιατί στο θέμα των προνομίων νομίζω συμφωνούμε):
- Νομίζω ότι δε θα είναι ελάχιστοι οι κρατικοί υπάλληλοι που θα επιλέξουν την αυτοεξορία και το νομίζω διότι κάποιοι θα το κάνουν για έναν από τους παρακάτω λόγους (ή συνδυασμό τους) α) θα μπορούν να βρουν δουλειά στο εξωτερικό με υψηλότερες αμοιβές (πχ κάποιοι γιατροί) που να τους διασφαλίζει μια κάπως συγκρίσιμη κοινωνική θέση με αυτή που απολάμβαναν πρωτύτερα εδώ. Αμοιβές που δε θα είναι δυνατό, ούτως ή άλλως, να τους τις δώσεις εδώ β) θα έχουν κάποιο κομπόδεμα (όπως και σήμερα έχουν-αν και μάλλον το μεγαλύτερο μέρος του σε μορφή ακίνητης περιουσίας) το οποίο θα τους είναι άχρηστο εδώ αλλά χρήσιμο εκεί και γ) θα έχουν εμπλακεί ενεργά στη σύγκρουση με τέτοιο τρόπο ώστε να έχουν βάσιμους λόγους να θέλουν να μη βρίσκονται στη χώρα μετά την επικράτηση της επανάστασης.
- Νομίζω ότι το "πόσο χειρότερα μπορούν να γίνουν τα πράγματα;" υποτιμά κάποιες φορές μια κατάσταση που είναι δυνατό να προκύψει. Τον Ιούλιο του '41 μπορεί να το έλεγες αυτό το "πόσο χειρότερα μπορούν να πάνε τα πράγματα;" αλλά το Δεκέμβρη του '41-Γενάρη του '42 θα το μετάνιωνες όταν θα έβλεπες στην Αθήνα τα κάρα να μαζεύουν κάθε πρωί από τους δρόμους τους πεθαμένους από τη πείνα (και αυτό σε μια χώρα και μια εποχή που η ιδιοκατανάλωση ήταν πολύ μεγαλύτερη από σήμερα και οι εγχρήματες συναλλαγές πολύ λιγότερες). Στην κρατική υπαλληλία της εποχής η κίνηση άρχισε μόνο από την εποχή που η βασική διατροφή είχε πια γίνει το συσσίτιο (φθινόπωρο '41) ενώ η μεγάλη απεργία (η δημοσιο-υπαλληλία που ήταν μάλλον ακούνητη τη δεκαετία του '30, με συντονισμένη προσπάθεια να μείνει καθαρή από τον κομμουνισμό, κουνήθηκε μέσα στις συνθήκες της Κατοχής) έγινε την άνοιξη του '42 μετά τον τριπλασιασμό σε μια μέρα της τιμής του λαδιού. Μακάρι να μη χρειαστεί για να κουνηθούμε να έχουμε φτάσει πρώτα σε τέτοιες καταστάσεις, όμως αυτό είναι ένα ιστορικό παράδειγμα που πρέπει να το έχουμε κατά νου όταν μιλάμε για απότομες και μεγάλες πτώσεις του βιοτικού επιπέδου.

ρα

Αναυδος είπε...

@Cos
Καταρχην κανεις και ακομη περισσοτερο εγω δεν σε κατηγόρησε για μικροαστό

Κατά δευτερο ελπίζω να συμφωνουμε ότι η πτώση του βιοτικου κατά 35% που περιγραφεις (κι ετσι είναι και χειρότερα επειδη αυτό είναι ο μο συνεπως σε ορισμενες ομαδες εχει απλα εξαφανιστει κάθε εισοδημα) δεν εχει δημιουργησει επαναστατικες συνθηκες. Αν και είναι μια προυπόθεση από ότι φαινεται το -35% είναι μαλλον λιγο

Κατά τρίτο η σοσιαλιστικη οικοδομηση δεν θα είναι περιπατος και οι δυσκολιες τεραστειες. Αν στην πορεια απαιτηθει η χρηση υλικων κινητρων τοτε θα τα χρησιμοποιησουμε. Δεν θα παραιτηθουμε από το σοσιαλισμο για να μη λερωσουμε τα χερια μας με τα υλικα κινητρα.

Cos είπε...

@Ρα
Δεν λέω ότι δεν θα φύγει κανείς δημόσιος υπάλληλος (στη μεγάλη τους πλειοψηφία γράφω), λέω ότι θα είναι μια μειοψηφία από τους σημερινούς προύχοντες των Δ.Υ..

@Ρα & Άναυδος
Σίγουρα μπορεί να υπάρξει και μεγαλύτερη πτώση του βιοτικού επιπέδου από αυτήν που έχουμε μέχρι σήμερα και όπως προείπα είναι ήδη προδιαγεγραμμένο και υπολογισμένο το πόσο θα είναι αυτή η πτώση (και θα επαναλάβω ότι οι υπολογισμοί αυτοί είναι πάντα στηριγμένοι στα πιο αισιόδοξα σενάρια).
Υπάρχει λοιπόν κάποιο όριο σε αυτή την πτώση και αν ναι ποιο είναι; Να φθάσουμε να τρώμε ποντίκια ή να μας μαζεύουν πεθαμένους από τον δρόμο; Λίγο δύσκολο μου φαίνεται στην σημερινή εποχή.
Αν πάντως πρέπει να φθάσουμε μέχρι εκεί, καλό κουράγιο σε όλους μας!

Ανώνυμος είπε...

---Υπάρχει λοιπόν κάποιο όριο σε αυτή την πτώση και αν ναι ποιο είναι; ---

Ίσως είμαστε κοντά στη χρονική στιγμή που η σταγόνα θα ξεχειλίσει το ποτήρι της εξαθλίωσης, ίσως πάλι όχι. Είναι πολλή δύσκολη η απάντηση στο ερώτημα σου.

Μήπως κάποιος να μας διαφωτίσει αν υπάρχουν συγκεκριμένα αντικειμενικά κριτήρια για να γνωρίζουμε σε ποιο στάδιο βρισκόμαστε ; Ή είναι άσκοπη αυτή η κουβέντα ;

Αν δεν είναι άσκοπη σκέφτομαι ότι πρέπει να συνυπολογίσουμε ότι μιλάμε για τον 21ο αιώνα για την Ελλάδα που είχε μια συγκεκριμένη και μετρήσιμη σε δείκτες οικονομική πορεία.Και να συνυπολογίσουμε και το διεθνές περιβάλλον.Το όριο σήμερα δεν μπορεί να είναι ο λιμός του 42.Θα ήταν τραγικό από κάθε άποψη.

Ναρόντναγια Βόλια

Ανώνυμος είπε...

Τι έμαθα λοιπόν απο τα σχόλια του σεχταρ και του αναυδου.

α) Για να γινει σοσιαλιστική μεταμόρφωση πρέπει να ψοφάει κόσμος στον δρόμο, να δίνονται μάχες για ενα κομμάτι ποντίκι. Οι 500000 σε ήμι-αστεγη κατάσταση στο λεκανοπέδιο αττικής δεν φτάνουν.
β) Ακόμα και τότες, οι αστοι δεν θα το επέτρεψουν, αλλα θα ρίξουν βομπτες, χημικά οτι έχουν και δεν εχουν.
γ) Ταν μετα απο καμιά 10αρια χρονια εμφυλίου και αφου η γη ειναι δηλητηριασμένη σαν το Βιετναμ (ισως να εχουν πεσει και τακτικα πυρηνικά; ) νικήσει η επανάσταση θα πρεπει να δώσει υλικά κίνητρα, τα οποια τοτε θα εχουν νόημα (μάλλον θα μιλάμε για τρεις φραντζόλες ψωμί αντι για την δίαιτα Λενινγραντ, μισό ψωμί- μισο πριονίδι)
δ) Το σημερινό υλικό ειναι σκάρτο, σάπιοι άνθρωποι, η τεχνική τους κατάρτιση ειναι αθλια είναι αμόρφωτοι, όποτε οποίος απο αυτους επιβιώσει την καταστροφή πρεπει να εκπαιδευετει να γίνει άνθρωπος πρώτα απο άλλα.
ε)Ακόμα και να γίνουν αυτα, δεν υπάρχει καμιά εγγύηση οτι ο κόσμος θα θελήσει αλλαγή, μπορεί άπλα γινει να της Σομαλιας.



Χρουτσοφικος

Ανώνυμος είπε...

Και Βέβαια υπάρχει αύριο σε αυτήν την πτώση. Να αποφασίσει ο λαός οτι πρέπει να πάρει τα μέσα παραγωγής στα χέρια του μέσα απο την Λαική Συμμαχία. Οσο θα είναι Εγκλοβισμένος στα κόμματα του Καπιταλισμού δεν υπάρχει λύση. Εκτος αν θεωρήσουμε οτι ο Καπιταλισμός είναι ανίκητος οπότε μια χαρα είμαστε. Ανθρώπινος πάντως δεν γίνεται ποτέ........................ Νίκος

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

H εξαγορά έκανε μεγάλο κακό.
Πολλοί καβαλήσανε το καλάμι.
Αντε, τώρα, να ξεκαβαλήσουν....

Ανώνυμος είπε...

Cos και Ναρόνταγια Βόλια δε μπορώ να δώσω απάντηση στο αν το σημείο θα είναι ακριβώς όπως στο παράδειγμα που έδωσα. Ελπίζω πως όχι. Το παράδειγμα όμως νομίζω ότι μας δίνει μια ιδέα για τη δραματικότητα των συνθηκών μέσα στην οποία θα διαμορφωθεί η επαναστατική κατάσταση. Και δεν ξέρω αν έχει και νόημα να προσπαθείς να προβλέψεις σε ποιό ακριβώς σημείο θα προκύψει επαναστατική κατάσταση-το ζήτημα είναι να είσαι έτοιμος όποτε και αν αυτή έρθει. Για να γίνει επανάσταση στη Ρωσία το 1917 προηγήθηκαν 2 και πλέον χρόνια κατά το οποία οι ξυπόλυτοι και με τεράστιες ελλείψεις Ρώσοι στρατιώτες πέθαιναν κατά δεκάδες ή και εκατοντάδες χιλιάδες κάθε μήνα στα πεδία των μαχών. Στη Γερμανία του 1918 χρειάστηκαν τέσσερα χρόνια πολέμου. Στην Ελλάδα της Κατοχής οι πρώτοι που συλλογικά διεκδίκησαν αγωνιστικά τα αιτήματά τους ήταν (με την καθοδήγηση κομμουνιστών) νομίζω οι ανάπηροι πολέμου. Αυτό για το οποίο πάντως είμαι βέβαιος, είναι το ότι η επανάληψη των ίδιων ή και χειρότερων καταστάσεων με αυτές του παρελθόντος, δεν είναι σωστό να θεωρείται αδύνατη. Πρέπει επίσης κατά τη γνώμη μου να μη ξεχνάμε ότι η οικονομική κατάσταση είναι ένα μόνο ζήτημα. Απαιτείται να συμπέσουν κατάλληλες συνθήκες και στο πολιτικό επίπεδο. Στην Κατοχή ας πούμε, υπήρχε η κατοχή από ξένες στρατιωτικές δυνάμεις ενώ το ντόπιο πολιτικό κατεστημένο που προπολεμικά εκτέλεσε μόνο του την αστική δημοκρατία και τότε ήταν κατά το ένα μέρος στη Μ. Ανατολή κατά το άλλο με τους καταχτητές και κατά το τρίτο λουφαγμένο, είχε αντικειμενικά απωλέσει μεγάλος μέρος της επιρροής του στο λαό.

ρα

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Για τον Χρουστσωφικό και τις λοιπές αισιόδοξες δημοκρατικές δυνάμεις, πήρε το μάτι μου κι αυτό, στου RED ROCK, που το συνιστώ, μαζί με παραπέρα αναδρομή στην πηγή: "Πώς η εμμονή με την ασφάλεια φιμώνει τη δημοκρατία", Giorgio Agamben.
Σήμερα η μόνη λύση είναι η Επανάσταση, αλλά γι αυτό ο Λαός πρέπει νάναι συσπειρωμένος γύρω από την πρωτοπορία του και το πρόγραμμά της, σε μια επίμονη/αταλάντευτη πορεία ωρίμανσης αντικειμενικών και υποκειμενικών προϋποθέσεων. Δε φτάνει ο παροξυσμός των αντιθέσεων. Που τουλάχιστον χρειάζεται κριτικό πνεύμα και, κυρίως, κουράγιο, για να μπορείς να τις δείς, αλλιώς χαιρέτα μου τον πλάτανο. Με πλατείες τύπου Μαϊντάν σαν τις προχτεσινές, και την Αριστερά μαϊντανό, μόνο πισωγυρίσματα έρχονται, γι αυτό και οργανώνονται άλλωστε, από τα γνωστά κέντρα.
Κι όσο η πολιτική κατάσταση, μέσα κι όξω, είναι ό,τι σήμερα βλέπουμε, η ωρίμανση θα γίνει μέσα στην "Ευρώπη" και μέσα στον Καπιταλισμό, αλλιώς, ζήτω, που καήκαμε.
(Aν παίξει ξαφνική αποσταθεροποίηση, το ξαναβλέπουμε, με plan B, τύπου Λένιν.)
Οι κεφαλαιοκράτες το ξέρουν αυτό, και γι αυτό πετάνε την καυτή πατάτα στους ....."σταλινικούς"(ωϊμέ!!!) του τΣύριζα και των προθύμων παρατρεχαμένων. Είναι μάστορες στο να κάνουν τα μυαλά κιμά. Και η συνεισφορά των αριστερών μαϊντανών σ' αυτό είναι ανεκτίμητη.
Γι αυτό, και μόνο, η ρετσινιά του προδότη και του δοσίλογου τους είναι λίγη.

Cos είπε...

Σεχτάρ, δεν αντιλαμβάνομαι πως "δένει" το κείμενο του Red Rock με την ανάρτηση και τα σχόλια. Δεν αμφισβητεί νομίζω κανείς τα "κακά" που προκαλεί ο καπιταλισμός στα πάντα, ούτε την "αύξηση της ασφάλειας και ελέγχου του ανθρώπου", ούτε πολύ περισσότερο ότι όταν οι αστοί αισθανθούν ότι η πίεση της κοινωνίας αυξάνεται, δεν θα διστάσουν στο ελάχιστο να αυξήσουν ακόμα περισσότερο την "ασφάλεια και τον έλεγχο".
Επίσης κανείς δεν αμφισβητεί το ότι "η μόνη λύση είναι η επανάσταση" ούτε το αναμφισβήτητο γεγονός ότι τα εμπόδια που πρέπει να ξεπεραστούν είναι πολλά και τεράστια.

Λες: "Με πλατείες τύπου Μαϊντάν σαν τις προχτεσινές, και την Αριστερά μαϊντανό".
Ποια αριστερά είναι μαϊντανός, ο Σύριζα; Μα δεν είναι αυτονόητο ότι ο ρόλος αυτής της "αριστεράς" δεν μπορεί να είναι άλλος εκ των πραγμάτων; Ο Σύριζα δεν είναι τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο από διαχειριστής της αστικής εξουσίας. Καμία "αριστερή" πολιτική δεν μπορεί να εφαρμόσει είτε πρόκειται για "έντιμο" συμβιβασμό, είτε πρόκειται για "ανέντιμο" είτε πρόκειται για "ρήξη". Άλλοι αποφασίζουν και επιβάλουν την πολιτική που θα εφαρμοστεί και για αυτό ο ρόλος του Σύριζα δεν μπορεί παρά να είναι αυτός του μαϊντανού.
Θεωρώ ότι το ζήτημα δεν είναι οι διαπιστώσεις για τον καπιταλισμό γενικά ή για τον ρόλο των αστικών κομμάτων συνολικά ή του κάθε αστικού κόμματος εν μέρει. Αυτά είναι γνωστά και αποδεκτά από όλους μας. Ο προβληματισμός μπορεί να είναι γύρω από την δικά μας στάση και τις δικές μας πρακτικές με γνώμονα την πραγματοποίηση αυτού που λες: μια επίμονη/αταλάντευτη πορεία ωρίμανσης αντικειμενικών και υποκειμενικών προϋποθέσεων (για την πραγματοποίηση της επανάστασης).

Ανώνυμος είπε...

Συγνώμη Σεχταρ, λάθος έκανα. Δεν αρκούν άπλα να γίνονται μάχες για ενα τρυφερό κομματάκι ποντίκι στους δρόμους. Πρέπει να μην έχει και νερο, το οποίο θα είναι δηλητηριασμένο. Όποιος θέλει να πίνει θα πρέπει να το αγοράζει πανάκριβα. Θα εισάγετε στην Ελλάδα με ιδικά κονταινερς από την άπω ανατολή.

Θα πρέπει να φτάσει ο πλανητης να μην ειναι συμβατός με την ζωη πλέον. Τότε και μονο τοτε ΙΣΩΣ υπάρχει μια μικρηηηηη χαραμάδα ο κοσμος να δει οτι ίσως δεν παει άλλο με το παρόν σύστημα (αφου εχει σαπίσει μαζικά και αυτος, ολα μαύρα χαλια). Και αυτο στα λογια. Για να κινηθεί για πράξεις, θα πρέπει να γινει φουλ πυρηνικό ολοκαυτώματα + πυρηνικός χειμώνας.

Όποιος δεν θέλει να περιμένουμε τα παραπάνω να συμβούν για να μπούμε σε διαδικασία αμφισβήτησης ειναι βλάκας σιρυζεος, τυφλός αντι-κομουνιστης, δοσίλογος και προδότης η στην καλύτερη ρομαντικός αισιόδοξος αφελής.


Χρουτσοφικος

Ανώνυμος είπε...

Χρουτσοφικε εισαι βλακας? Τον παριστανεις ή απλα τρολαρεις?
εγραψες την πιπα σου ειδες οτι δεν σου απαντησε κανεις. Εξαλλου στη μαλακια πως να απαντησεις? Πηγε να απαντησει εντελει ο δυσμοιρος Σεχταρ και βρεθηκε αντιμετωπος με τη μαλακια στο τετραγωνο... Σεχταρ ο ηλιθιος σε νικα παντα λογω εμπειριας μην κουραζεσαι τζαμπα. Ολοι καταλαβαμε τι θες να πεις και εσυ και ο Αναυδος. Απλα τυποι σαν το ορθοδοξο και το χρουτσοφικο εχουν χασει απο καιρο καθε ελιδα να αντιπαρατεθουν πολιτικα οποτε το εχουν ριξει στην τρελη. Μονο με τρολαρισμα αξιζουν απαντηση κατα τη γνωμη μου.

ratm