Παρασκευή 23 Μαΐου 2014

Δείξε μου τη βάση σου να σου πω ποιος είσαι

Μπορεί να μην το λέει έτσι ακριβώς ο θυμόσοφος λαός μας, το λέει όμως η διαλεκτική: δείξε μου τη βάση σου να σου πω ποιος είσαι. Ένα γκρουπούσκουλο του εξωκοινοβουλίου πχ μπορεί να κλίνει σε όλες τις πτώσεις το προλεταριάτο, τη δικτατορία του και την ταξική του καθαρότητα, αλλά αφενός η βάση του να αποτελεί συνάμα και την ηγεσία του και να ‘ναι όλα τα μέλη στελέχη λόγω λειψανδρίας, αφετέρου να έχει κυρίως μικροαστική ταξική σύνθεση από την οποία να απορρέει και η μικροαστική ανυπομονησία στον πολιτικό της λόγο, που ακυρώνει κάθε καλή πρόθεση.

Πότε ξεκίνησε αυτός ο διαχωρισμός ηγεσίας και βάσης; Και ποια στοιχεία επιτρέπουν στην πρώτη να αποσπάται από τη δεύτερη και να αυτονομείται στη βάση των δικών της συμφερόντων; Αυτό το τελευταίο απαιτεί ειδική εξέταση που αφορά και την ουσία των αντεπαναστατικών ανατροπών στη σοβιετική ένωση και το υπόλοιπο σοσιαλιστικό μπλοκ, αλλά δεν είναι της παρούσης να το πιάσουμε.

Υποψιάζομαι πως ο διαχωρισμός (πέρα από τη γενική ιδέα του ενιαίου μετώπου για συνεργασία με την εργατική βάση των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων από τα χρόνια της κομιντέρν) επικράτησε στην ελλάδα τον καιρό της αλλαγής κι αργότερα, με τη διάκριση της έντιμης βάσης και των καλών προοδευτικών πασοκτζήδων, από την ηγεσία του κινήματος που τραβούσε εξαρχής σε διαφορετική κατεύθυνση και «πρόδιδε τα οράματα της αλλαγής και της τρίτης σεπτέμβρη». Αυτή η ιστορία με το περιβόητο καλό πασοκ, που μας ταλανίζει σε διάφορες μορφές ως και σήμερα, δοκιμάστηκε και έφτασε μάλλον το ταβάνι της μες στα επόμενα χρόνια, με τη διαφοροποίηση κάποιων λίγων έντιμων στελεχών της πασκε, στο πραξικόπημα του 85’ στη γσεε, και την προσχώρηση κάποιων πολιτικών στελεχών του πασοκ (λάζαρης, γιώτας) στον ενιαίο τότε συνασπισμό. Δεν έπαυαν ωστόσο να αποτελούν ένα σαφώς μειοψηφικό ρεύμα.

Αυτή είναι κι η μόνη περίπτωση ίσως που μπορεί σταθεί ο ισχυρισμός περί εξαπατημένης βάσης, που πίστεψε στα παχιά λόγια περί σοσιαλιστικού μετασχηματισμού και ακόμα καλύτερων ημερών, πίστεψε το σύνθημα «εοκ και νατο το ίδιο συνδικάτο» και πως.. «φεύγουν οι βάσεις που μένουν που φεύγουν» -γι’ αυτό βγήκε άλλωστε και στους δρόμους να πανηγυρίσει. Ήθελε όμως και αυτή ως ένα βαθμό να εξαπατηθεί και να ζήσει «κάτι γλυκό κι ας είναι αυταπάτη». Σαν τη σύζυγο που τρώει το κέρατο και κάνει τα στραβά μάτια, βολεύεται στη μιζέρια της και σε αυτό που υπάρχει. Και πάντα την τελευταία στιγμή υποκύπτει στο συναισθηματικό εκβιασμό της κάλπης και του στεφανιού της, για να γίνει ξανά κοψοχέρα την επομένη των εκλογών.

Έχουν ευθύνη κι αυτοί που ψηφίζουν λοιπόν, αν και άλλης ποιότητας. Έκτοτε όμως μας έμεινε αμανάτι το λατρεμένο κλισέ με τον αντιδιαλεκτικό της αγνής βάσης από τη σατανική ηγεσία, που μπορεί να βρει αφορμή, ακόμα και στο κόμμα. Στην κυρίαρχη αφήγηση των αριστεριστών πχ πάντα ο λαός είναι έτοιμος και διψασμένος για το μεγάλο επαναστατικό άλμα, αλλά προδίδεται από μια άτολμη, γραφειοκρατική ηγεσία, που τα κάνει πλακάκια πίσω από την πλάτη τους με το καθεστώς, από το οποίο αναπαράγεται κι η ίδια σε τελική ανάλυση. Κανείς δεν εξηγεί ωστόσο, εφόσον έχουν έτσι τα πράγματα, γιατί αυτός ο διψασμένος λαός, που είναι θεωρητικά έτοιμος να τσακίσει το αστικό κράτος και να πάρει την εξουσία στα χέρια του, δε μπορεί να υπερβεί και το εμπόδιο μιας γραφειοκρατικής πρωτοπορίας –ή αλλιώς, γιατί δεν έκανε την έφοδο στη βουλή, όταν δεν ήταν εκεί το παμε να την «περιφρουρεί», κτλ.

Θυμηθείτε επίσης πόσες διαδικτυακές αναλύσεις από.. γνήσιους εκπροσώπους του πραγματικού, προδομένου κουκουέ, επιμένουν να κάνουν λόγο για την ηγετική κλίκα του κόμματος –λες και είναι κάποια συμμορία και όχι δημοκρατικά εκλεγμένη- σε διάκριση πάντα με την απλή βάση που έχει παραπλανηθεί καλή τη πίστη και δεν έχει συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει στο ιστορικό κόμμα της. Εκτός βέβαια κι αν κάποιος απορρίπτει αυτό το δίπολο και προσπαθήσει να υπερασπίσει συνολικά το κόμμα (δηλ την υπάρχουσα κατάσταση, δηλ την ηγετική κλίκα), συνεπώς φως φανάρι πως είναι κι αυτός στο κόλπο, έμμισθος (κατά πάσα πιθανότητα) κλακαδόρος της κλίκας και τσιράκι της. Είδες πόσο απλά είναι τα πράγματα, σφε αναγνώστη, άμα έχεις ξεχωρίσει τι σου φταίει και έχεις βρει τον πραγματικό σου εχθρό;

Άκρως ενδεικτικός για τη διαλεκτική σύνδεση ηγεσίας-βάσης είναι ο μικρός χαμός που γίνεται τις τελευταίες ημέρες σε διάφορα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (φέισμπουκ, τουίτερ κατά κύριο λόγο), που ειδικά στις τελευταίες αναμετρήσεις έχουν εξελιχθεί σε αναπόσπαστο κομμάτι της (βρώμικης) προεκλογικής δουλειάς για κάποιες πολιτικές δυνάμεις –κάτι σαν τα καφενεία άλλων εποχών. Είναι χαρακτηριστική πχ η αφόρητη πίεση που ασκούν αυτήν τη βδομάδα στους κύκλους τους διάφοροι συριζαίοι για το β’ γύρο, την αριστερή κυβέρνηση (πού να είχαμε και εθνικές εκλογές) την ιστορική ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί, τη βάση του κουκουέ ή και του εξωκοινοβουλίου που δε σκέφτεται δογματικά (ή και καθόλου, αν αυτό τους βοηθάει πιο πολύ) και θα το αποδείξουν αυτό στις κάλπες, τη λογική της χαμένης ψήφου που δεν πρέπει να σκορπίσει σε «μικρότερα ψηφοδέλτια», την (αστική) δημοκρατία που θα νικήσει μεθαύριο… κι ό,τι άλλο τραβάει η ψυχή του καθενός, όχι πάντα σε τόσο ήπιους τόνους κι εκδοχές, που ουσιαστικά δε διαφοροποιούν σε τίποτα τη βάση του σύριζα από την κυβερνητική υστερία και την πασοκίλα των στελεχών του.

Το μόνο που δε ζήτησαν, εκτός από δανεικές ‘ενωτικές’ ψήφους, είναι να τους δίναμε και λίγο κόσμο, μια στάση παραπάνω, από το πεδίο του άρεως, για να γεμίσουν τα κενά της χτεσινής προεκλογικής τους συγκέντρωσης και να μην χρειαστεί να καταφεύγουν σε σκηνοθετικές αλχημείες τύπου μπιρσίμ, όπως προχτές στην ομόνοια. Ένας εδώ, ένας εκεί, σαν το λαό του ηρακλή, για να φαινόσαστε πολλοί, όπως έλεγε ένα παλιό, σατιρικό σύνθημα στη θεσσαλονίκη. Γιατί να υποτιμάμε όμως τους οπαδούς του γηραιού; Αυτοί γέμιζαν τουλάχιστον κάποτε κι ένα καυτατζόγλειο. Ενώ ο σύριζα είναι ζήτημα αν μπορούσε να γεμίσει το ιβανόφειο και το κατσάνειο, ή το κλειστό του απθ παραδίπλα, με τον κόσμο που μάζεψε σε εμάς, στην αριστοτέλους.

Κι εδώ προκύπτει ένας σημαντικός διαχωρισμός, όχι πλέον μεταξύ της ηγεσίας και της βάσης, αλλά μεταξύ πραγματικής κι εκλογικής βάσης, που δεν ταυτίζονται απαραίτητα. Ταυτίζονταν σε μεγάλο βαθμό για αρκετά χρόνια στην περίπτωση του κουκουέ, που είχε παραδοσιακά στις δημοσκοπήσεις σταθερούς ψηφοφόρους και τη μεγαλύτερη εκλογική συσπείρωση. Αλλά αποδείχτηκε τον ιούνιο του 12’ πως δεν είναι ακριβώς έτσι.

Από την άλλη το πασοκ, αν και εξέφρασε κατεξοχήν τα ανερχόμενα μικροαστικά στρώματα, είχε εργατική βάση, όχι επειδή το ψήφιζαν μαζικά τα εργατικά στρώματα (αυτό συνέβαινε και με τη νδ ως ένα βαθμό) αλλά επειδή είχε ισχυρή οργανωμένη επιρροή στο εργατικό κίνημα –καταφέρνοντας τελικά να το αλώσει και να το οδηγήσει σε εκφυλισμό. Καμία σχέση δηλ με το νέο πασοκ του σύριζα που δε γνωρίζει καλά-καλά την εκλογική του βάση (παρά μόνο τη μαντεύει, βλέποντας τα ποσοστά του πχ σε κάποιες λαϊκές συνοικίες) και σίγουρα δε μπορεί να κινητοποιήσει εργατικές μάζες, ή έστω μάζες απλά, αν δει κανείς τις προεκλογικές του συγκεντρώσεις.

Για να το θέσουμε με διαφορετικό τρόπο, όσοι μας ψηφίζουν δεν είναι απαραίτητα κομμουνιστές (άσε που για τους περισσότερους συντρόφους η έννοια αυτή δεν είναι ψωμοτύρι, αλλά τίτλος τιμής προς κατάκτηση, ακόμα και για τους ίδιους) αλλά σίγουρα δε ρίχνουν τυχαία την ψήφο τους στο κκε –ιδίως την τελευταία διετία. Το ίδιο περίπου ισχύει από την ανάποδη και με τους ψηφοφόρους της χρυσής αυγής, κατά τη γνώμη μου. Δεν είναι όλοι τους φασίστες, για να τους χρεώσουμε με ελαφριά καρδιά στους νεοναζί και να τους θεωρήσουμε χαμένη υπόθεση –ειδικά όσους προέρχονται από πιο λαϊκές, εργατικές γειτονιές. Ούτε μπορούν να θεωρηθούν όμως τυχαίοι περαστικοί που είδαν φως και μπήκαν, παραπλανήθηκαν, χωρίς να γνωρίζουν τι ψηφίζουν κι είναι εντελώς αθώοι του αίματος που στάζουν τα έργα κι οι ημέρες της νεοναζιστικής συμμορίας.

Μας αφήνει λοιπόν αδιάφορους αυτός ο κόσμος; Και πώς μπορούμε να τον κερδίσουμε; Σίγουρα όχι πάντως κλείνοντάς τους πονηρά το μάτι εν όψει του δεύτερου γύρου, με κοντόθωρα προεκλογικά καλέσματα σε αντιμνημονιακή βάση. Η φασιστική επιρροή δε θα αδυνατίσει με πατριωτικές αιχμές ενάντια στους δοσίλογους προδότες της πατρίδας (αυτό δοκιμάστηκε εν μέρει και στις πλατείες, με τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα)· αλλά με την ταξική συνειδητοποίηση κι οργάνωση, το τσάκισμα της λούμπεν συνείδησης που στελεχώνει τα χρυσαυγίτικα τάγματα. Ας θυμηθούμε και τους στίχους του φώντα λάδη για το φασισμό: δίπλα σου θα φτάσει κάποια μέρα, ανχάσεις τα ταξικά γυαλιά σου.

Ο πωρωμένος ακροδεξιός πολύ δύσκολα μπορεί να αλλάξει μυαλά και να συμφωνήσει να έρθει με τους αριστερούς. Ο εργάτης όμως, ό,τι κι αν ψηφίζει στην κάλπη, μπορεί να συνειδητοποιήσει πολύ πιο εύκολα την κοινωνική του θέση, τα ταξικά του συμφέροντα και το δρόμο του αγώνα που θα τα προωθήσει. Αυτό λέει εξάλλου και το περίφημο «τραγούδι της ενότητας». Για ποια ενότητα μιλάει; Δε μένει μόνο στο «εμπρός μαρς αριστερά», αλλά συνεχίζει: «στο μεγάλο το μέτωπο της εργατιάς, γιατί εργάτης είσαι κι εσύ». Τι σεχταριστικός στίχος μπορεί να φαντάζει στα μάτια κάποιων, ε;…


Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να νικήσει ο λαός και να νικήσει το φασισμό. Αυτό είναι το βασικό ζητούμενο και στην ευρώπη, όπου μεθαύριο ο ακροδεξιός «ευρωσκεπτικισμός» θα δει σε μια σειρά χώρες τα εκλογικά ποσοστά του να εκτινάσσονται. Κι αυτός είναι ο λόγος που η ψήφος στο κουκουέ είναι η μόνη γνήσια αντιφασιστική ψήφος. Γιατί είναι η μόνη πολιτική δύναμη, που δε μένει στους.. «γεωγραφικούς» προσδιορισμούς (πάνω-κάτω, αριστερά-δεξιά, αντιμνημόνιο, δημοκρατικό τόξο) και δεν κάνει καλέσματα με ορίζοντα την κάλπη, αλλά μιλάει με κοινωνικούς, ταξικούς όρους και για τη λαϊκή συμμαχία και την πάλη για το σοσιαλισμό.

19 σχόλια:

TRASH είπε...

Διαβάζοντας αυτές τις ημέρες για την "βάση" της Χ.Α., μου ήρθε στο μυαλό το διαχρονικό "έξω οι βάσεις του θανάτου"...

Ανώνυμος είπε...

αρκετα συχνη εως καθημερινη αντιπαραθεση κνιτων σε αλλες αποψεις οτι ειστε λιγοι, γκρουπουσκουλα, πασοκοι και οτι αλλο μπορει να πει καποιος που θεωρουσε το πασοκ φιλολαικο κομμα (ας θυμιθουμε το νομο για τη συνδιοικηση στα πανεπιστημια το 82 κτλ).εγω θα προτιμουσα να τοποθετηθω λιγο πιο πολιτικα απο σενα. ο διαχωρισμος βασης και ηγεσιας γινεται απο δυο μπαντες. απο τη μια καποιες δυναμεις ξερογλειφονται στο κκε και αλλοι θεωρουν οτι υπαρχουν πραγματικοι αγωνιστες στις γραμμες του αλλα εγκλοβιζονται στο ρεφορμισμο και αναχωριτισμο του κκε. και για να σας προλαβω οχι δεν ταυτιζονται αυτες οι δυο μπαντες. απο εκει και υστερα η ιδια η ταξικη παλη και το ανεβασμα του κινηματος θα ξεβρασει λαθεμενες αποψεις και εκει πραγματικα θα κριθει ποια οργανωση εχει πιο πλατιες αποψεις, ποια θετει καθηκοντα στο κινημα σημερα και δεν ευαγγελιζεται πολιτικα αιτηματα ξεκομμενα απο τη συνδικαλιστικη παλη. και κατι τελευταιο. το χτισιμο ενος μετωπου της εργατικης ταξης και του λαου που θα βαλει φραγμο στην αντιλαικη λαιλαπα δεν ειναι μικροαστικη αδυμονια αλλα καθηκον για καθε κομμουνιστη σημερα. Ν.Ρ

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Όντως. Ήταν ο εναλλακτικός τίτλος που είχα στο μυαλό μου για αυτό το κείμενο -κι ίσως να ταίριαζε τελικά περισσότερο.

Ανώνυμος είπε...

6.26 Δεν χρειαζετε κανενα ειδος πο λιτικο μετωπο της εργατικης ταξης. Αυτα οπου δοκιμαστηκαν οδηγησανε σε τραγωδιες. Λα ικη συμμαχια χρειαζε τε με στοχο την Εργατικη λα ικη ε ξουσια. ο οπορτουνισμος πρεπει πα ντα να αντιμετωπιζετε σαν εχθρος της εργατικης ταξης. η ιστορια ειναι δι δακτικη και εχουνε βγει τα απαραιτητα συμπερασματα ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Το γκρουπούσκουλα ΝΡ δε συνοδεύτηκε με κάποιον άλλο μειωτικό χαρακτηρισμό. Και τέλος πάντων δεν εξαντλήθηκε εκεί η δική μου κριτική, άλλο αν δε θέλησες να απαντήσεις κάτι επί της ουσίας της. Όντως κρίνονται και θα κριθούν στην πράξη πολλά πράγματα, πώς συνδέει ο καθένας την πολιτική με την οικονομική-συνδικαλιστική πάλη και ποιος το κάνει με τη φαντασία του. Θα σου αναγνωρίσω ωστόσο πως ξαφνικά ανακαλύψατε τη μαγεία της τακτικής και του εφικτού (που μόνο εφικτό δεν είναι στο υπάρχον πλαίσιο, αλλά ας κάνουμε αφαίρεση από αυτό). Το άμεση λύση-ανακούφιση εδώ και τώρα είναι απλώς η άλλη όψη της μικροαστικής ανυπομονησίας για επανάσταση εδώ και τώρα.
Είναι εντυπωσιακό πάντως ότι δεν σε απασχόλησε καθόλου η ουσία της ανάρτησης και κόλλησες σε ένα σημείο της εισαγωγής.

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Σχετικό:
"....Κι από κάτω ο μικροαστικός όχλος βοηθά κι αυτός στο ξεσκάτισμα, καταναλώνοντας ευχαρίστως τα εφευρήματα."
Αναφέρεται στη διαλεκτικότατη σχέση Τύπου - μικροαστικής βάσης.
(Λέγοντας "Τύπος" να εννοούμε όλα τα ΜΜΕ).
Από εδώ:
http://stratolatis.blogspot.gr/2014/05/blog-post_23.html
Δεν έχω τίποτε να συμπληρώσω, ούτε στο στρατολάτη, ούτε σε σένα, Κάπταιν.
Ο μικροαστικός όχλος δεν μπορεί χωρίς τους ...."αλήτες-ρουφιάνους.." του!
Καλό βόλι, για το 3.2%(!), που, γεναιόδωρα, μας χάρισε ο πρωτοψάλτε προ ολίγου!

Ανώνυμος είπε...

"Το άμεση λύση-ανακούφιση εδώ και τώρα είναι απλώς η άλλη όψη της μικροαστικής ανυπομονησίας για επανάσταση εδώ και τώρα."

Όπα. Αυτό πρέπει να ειπώθηκε "εκ παραδρομής" πιστεύω. Αλίμονο αν λέμε τέτοια πράγματα σε αυτόν που πεινάει και δεν έχει να φάει ή σε αυτόν που δεν έχει φάρμακα για να γιάνει.

Ιάσονας Φειδοπιάστης

Ανώνυμος είπε...

11.08 Καμμια παραδρομη. Αυτον που πειναει και δεν εχει φαρμακα δεν τον τα ιζουμε αυταπατες και φουμαρα οτι με μια κυβερνηση στο εδαφος του καπιταλισμου θα του λυθη το προβλη μα. του λεμε οτι χωρις τα μεσα παραγωγης δεν υπαρχει λυση ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

εντάξει παναγιώτη καταλάβαμε. Να πάνε να ψοφήσουνε αν δεν γίνουν αντικαπιταλιστές και μέλη του "κλαμπ" μας.

Ιάσονας Φειδοπιάστης

Αναρχομαρξιστομαοϊκοτιτοϊκοσταλινικός είπε...

Άμα είναι στην κατάσταση που λες και συνεχίζει να μην είναι αντικαπιταλιστής, μπορεί να βάλει μια κουνουπιέρα και να πάει να σκοτώσει όλα τα κουνούπια που του πίνουν το αίμα.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Όχι, δεν ειπώθηκε εκ παραδρομής. Δεν υποτιμάω κανένα αγωνιστικό σκίρτημα του λαού, ξέρω όμως ότι για να βρει λύση στο πρόβλημά του και να ανακουφιστεί πραγματικά, χρειάζονται μια σειρά πράγματα τα οποία δε θα 'ρθουν εύκολα ούτε και από τη μία στιγμή στην άλλη. Αναφέρομαι όμως στη μικροαστική ανυπομονησία, όχι του κόσμου, αλλά συγκεκριμένων πολιτικών χώρων και βασικά του (πάλαι ποτέ) αριστερισμού, που δε δικαιούται πια αυτόν τον χαρακτηρισμό, αλλά η οβιδιακή μετατροπή του από τον έναν πόλο στον άλλο είναι εύκολα εξηγήσιμη βάση του μικροαστικού του χαρακτήρα.
Κατά τα άλλα το βασικό σημείο του κειμένου παραμένει ασχολίαστο επί της ουσίας. θα εκτιμούσα λοιπόν η όποια συζήτηση να κινηθεί επί του αρχικού θέματος από εδώ και πέρα, αλλιώς θα αναγκαστώ να τη διακόψω

χοντρός είπε...

Μη ζορίζεσαι φειδοπιάστη.
Αν καταφέρεις να τους ταϊσεις εσύ, κανένα πρόβλημα! Εμείς είμαστε εδώ γιατί απλά έχουν τελειώσει τα δικά σας τα ψωμιά, και μπορείτε μόνο φούμαρα να σερβίρετε.

Ανώνυμος είπε...

11.45 οχι να μη πανε να ψοφησουνε. Θα παλεψουμε μαζι τους για μετρα ανακουφισης δειχνοντας τους την τελικη λυση. Γιατι με τον καπιταλι σμο στο ιμπεριαλιστικο σταδιο και με αρνητικο διεθνη συσχετισμο μετα το 1991 δεν παραχωρει τιποτα αν δεν ανατραπει. Εκτος του οτι πριν το 1991 οπου ειχαμε κυβερνησεις ΜΕΤΩΠΟΥ Εγινε παντου καταστροφη. ΕΑΜ 1944 στο θεμα της εξουσιας ΧΙΛΗ 1973 και προσφατα ΑΚΕΛ και ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ οποτε ασε δεν τσιμπαμε. αυτα καλυτερα να τα πεις στο ΑΝΤΑΡΙΖΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Αναρχομαρξιστομαοϊκοτιτοϊκοσταλινικός είπε...

Περί βάσεων τα είπες όλα στην 4η παράγραφο για μένα. Η μόνη εξαπατημένη βάση, είναι αυτή που ήθελε εξ αρχής να εξαπατηθεί.
Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία, (τώρα πια) και για κανέναν. Πόσο δε μάλλον για τους ψηφοφόρους της χρυσής αυγής της περασμένης Κυριακής και της ερχόμενης ακόμα περισσότερο.
Δεν μπορείς με όλα αυτά που έχουν γίνει και βγαίνουν τώρα πια και στην (τηλεοπτική), δημοσιότητα να πεις πως δεν ήξερε.
Όπως έχει ξαναειπωθεί, αυτοί οι άνθρωποι υπήρχαν από πάντα και συνεχίζουν να υπάρχουν, απλά ήταν καμουφλαρισμένοι στην αγκαλιά της νέας δημοκρατίας, εκεί που ανήκουν δηλαδή αφού είναι σαρξ εκ της σαρκός της συντηρητικής παράταξης.
Να πάνε στην ευχή του λαού εγώ τους "χαρίζω" εκεί που ανήκουν.

Αναρχομαρξιστομαοϊκοτιτοϊκοσταλινικός είπε...

Μια μικρή διόρθωση - συμπλήρωση στο προηγούμενο σχόλιο μου. Όχι πως ψήφιζαν μόνο νέα δημοκρατία, αντίστοιχο είναι το ποσοστό που ψήφιζε και πασοκ, (βλ. Μπούκουρας κλαψ κλαψ), ανάλογα ποιος διόριζε το παιδί του. Αλλά ο φυσικός τους χώρος είναι η συντηρητική παράταξη, με την παραδοσιακή έννοια του όρου και ότι αυτό συνεπάγεται.

Ανώνυμος είπε...

Αναρχομαρξιστομαοϊκοτιτοϊκοσταλινικέ στο θέμα της σάρκας εκ της σαρκός της συντηρητικής παράταξης διαφωνώ και μετά τη διόρθωση που έκανες. Το παραδοσιακό κέντρο-ο βενιζελισμός-συναγωνίζονταν στα ίσα τη συντηρητική παράταξη σε φασιστικά στοιχεία, ίσως την ξεπερνούσε κιόλας.

ρα

Αναρχομαρξιστομαοϊκοτιτοϊκοσταλινικός είπε...

Σίγουρα από το 22' μέχρι και την κατοχή με τα εκατέρωθεν πραξικοπήματα, τις αντεργατικές διώξεις κ.τ.λ, οι δύο παρατάξεις συναγωνίζονταν, όπως λες, η μία την άλλη.
Όταν μιλάω για σάρκα εκ της σαρκός, αναφέρομαι κυρίως σε χίτες, ταγματασφαλίτες, συνεργάτες των ναζί, που βρήκαν στέγη στο μετεμφυλιακό σκηνικό στην παραδοσιακή συντηρητική παράταξη και έχτισαν το παρακράτος με αποκορύφωμα τη χούντα.
Όπως και να 'χει πάντως εγώ τους "χαρίζω" και ας πάνε αυτοί όπου τους θέλουνε.

Ανώνυμος είπε...

Εγω εχω τη βαθεια πεποιθηση οτι κ αναμεσα στους συνεργατες των ναζι οι βενιζελικοι δεν "υστερουσαν" καθολου των δεξιων. Θα γινω προκλητικος κ θα πω οτι εμενα δε μου βγαινει καθολου οτι οι χαμενοι για το 1981 ψηφοι που ειχε παρει το 1977 η εθνικη παραταξη, ειχαν κατευθυνθει μονο μεσα στη ΝΔ. Θα συνεχισω να ειμαι προκλητικος κ θα πω οτι ο πραξικοπηματιας παπαδοπουλος μαλλον δεν προερχονταν απο δεξια αλλα απο κεντρωα οικογενεια που δε πρεπει να ηταν καθολου αγνωστη στο γεωργιο παπανδρεου.

ρα

Ανώνυμος είπε...

Σχετικά με τη χρυσή αυγή, το θέμα είναι ότι τους ψηφίζουν ακριβώς γι' αυτό που είναι, όχι επειδή δεν ξέρουν. Παρά το ότι δεν έπαιξαν ξύλο στη βουλή, έχουν καθαρό προφίλ: προστατευμένοι γαμωδέρνουλες. Τέτοιοι είναι κι όσοι τους ψηφίζουν, τα περί αντίστασης στο σύστημα κανείς δεν τα παίρνει σοβαρά. Επίσης τους ψηφίζουν "νοικοκυραίοι" που στο όνομα του ξεκαθαρίσματος από μετανάστες στη γειτονιά, πόρνες, κλπ, λένε δε βαριέσαι, ας σκοτωθεί και κανένας. Λογική εντελώς πασόκικη. Ας έχουμε υπόψη μας ότι μερικοί τους θεωρούν χρήσιμους παρόλο που τους χαλάνε την αισθητική.

Ντρικ