Τρίτη 6 Μαΐου 2014

Και διηγώντας τα να κλαις



Πριν από τρεις δεκαετίες η πάτρα ήταν μια πόλη για να ζεις ή έτσι έμοιαζε τουλάχιστον στην επιφάνεια. Πύλη προς το ιόνιο και την ιταλία (για τουρισμό κι εμπόριο), πρωτεύουσα ενός νομού με φυσικές ομορφιές που συνδυάζουν βουνό και θάλασσα, με ενεργή και αναπτυσσόμενη βιομηχανική ζώνη, με την ψυχούλα, τον άλκη στέα παρουσιαστή κάθε χρόνο στο καρναβάλι και την παναχαϊκή παραδοσιακή δύναμη στην πρώτη εθνική κατηγορία. Σήμερα η.. ψυχούλα έχει παραδοθεί στον κύριό δημιουργό της κι η παναχαϊκή βρίσκεται στα νύχια του γλοιώδη κούγια, που είναι φευγάτος μάλλον και ψάχνει ήδη το επόμενο θύμα του. Αλλά αυτό είναι το μικρότερο από μια αλυσίδα κακών που πλήττουν τους navajo και τους πατρινούς εν γένει.



Η πάτρα σήμερα είναι μια ανεργούπολη που α(νε)ργοπεθαίνει και νιώθεις να α(νε)ργοπεθαίνεις κι εσύ μαζί της, αν είσαι μόνιμος κάτοικός της. Μετά απ’ την πρώτη τετραετία της αλλαγής οι περισσότερες βιομηχανίες (πειραϊκή-πατραϊκή, πιρέλι, ντιάνα, αβεξ, μίσκο, κτλ) άρχισαν να κλείνουν σταδιακά η μία μετά την άλλη, ερημώνοντας τη ζώνη μες στα επόμενα χρόνια (εδώ μπορείτε να δείτε ένα παλιό άρθρο του ριζοσπάστη από το 97’ με το χρονικό της παρακμής κατά τη δεκαετία του 90’). Κάποια έργα, όπως η μεταφορά του λιμανιού, η περιμετρική οδός και τα πέριξ αυτών έχουν μείνει μισά κι ανολοκλήρωτα, ενώ πολλές περιοχές δεν έχουν αποχετευτικό σύστημα και ζουν ακόμα με βόθρους –γιατί προφανώς είναι παράλογο να απαιτούμε στον 21ο αιώνα, για το τρίτο αστικό κέντρο της χώρας, κάτι που είχαν αρκετές ρωμαϊκές πόλεις στην αρχαιότητα. Το μόνο που συγκρατεί κάπως την πτώση και δίνει μια ανάσα στην πόλη είναι η έντονη παρουσία του φοιτητικού στοιχείου και των σπουδαστών του τει. Αλλά και αυτό σβήνει σιγά-σιγά, με τις συνέπειες της κρίσης, που εντείνει απλώς κάποια συμπτώματα περασμένων χρόνων, που κρύβονταν κάτω από το χαλάκι και την καρναβαλική διάθεση της πόλης.



Η μόνη διέξοδος που έχουν να προσφέρουν οι αρχές ως όραμα στους ιθαγενείς (αντί για χάντρες και καθρεφτάκια) είναι μια πίστα φόρμουλα ένα στην χαλανδρίτσα. Τι του λείπει του ψωριάρη φούντα με μαργαριτάρη. Λες και θα μπει ποτέ στο πρόγραμμα η ελλάδα ή (και να μπει) θα ωφεληθεί σε τίποτα δηλ από όλα αυτά ο πατρινός λαός.



Μήπως όμως είμαστε λίγο μίζεροι κι αρνούμαστε να αναγνωρίσουμε την ανάπτυξη και τα θαυμαστά της έργα, όπως τη σύνδεση ρίου-αντίρριου και την επιβλητική γέφυρα; Η οποία βέβαια κοστίζει μισή περιουσία για να την περάσεις μετ’ επιστροφής (σχεδόν ένα μεροκάματο σε προ μνημονίου τιμές). Και τι ακριβώς συνδέει; Τους πατρινούς με την ιονία οδό, που είναι ακόμα υπό κατασκευή. Και τους στερεοελλαδίτες απέναντι με μια κακοτράχαλη εθνική οδό προς την αθήνα, που είναι γεμάτη έργα και διόδια κατά μήκος της διαδρομής.

Γενικώς οι συγκοινωνίες είναι (μία ακόμα) πονεμένη ιστορία για τους παυρινούς, που έχουν αρχαία αστικά λεωφορεία κι είδαν τα δρομολόγια του τρένου προς πύργο-καλαμάτα και αθήνα να κόβονται τα τελευταία χρόνια, ενώ πρακτικά δεν έχουν ούτε και αεροδρόμιο να τους συνδέει με την υπόλοιπη ελλάδα.



Παρόλα όσα, η πάτρα παραμένει μια τυπική πασοκούπολη, που αργοπεθαίνει μαζί με το πασοκ και τους καρνάβαλούς του. Αν και όπως είχε γράψει κάπου ο cogito ergo sum δε στέκει πολύ σοβαρά ο ισχυρισμός πως πνέει τα λοίσθια ένα κόμμα που έχει κατ’ ουσίαν πέντε υποψήφιους από τις γραμμές του. Κι αν βγεις λίγο παραέξω, προς το καλέντζι πχ, θα βρεις ακόμα μερικά χωριά που βγάζουνε 80% πασοκάρα, σαν να μην τα έχει αγγίξει ο χρόνος κι οι πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις. Και δεν είναι μόνο οι πέντε (ζωή να ‘χουν) πασοκογενείς, αλλά συνολικά μεγάλη η διασπορά υποψηφίων, που έχουν φτάσει τους δώδεκα διαφορετικούς συνδυασμούς. Και να φανταστείς πως δεν κατεβάζουν συνδυασμό οι χρυσαυγίτες, ενώ συγχωνεύτηκαν και δύο από τις υποψηφιότητες.



Σα να λέμε συγκέντρωση και συγκεντροποίηση κεφαλαίου. Στην κυριολεξία πολλές φορές, γιατί πλην λακεδαιμονίων –άντε και κάνα δυο ακόμα- κάθε υποψήφιος έχει πίσω του γερές πλάτες από κάποιον επιχειρηματία ή κάποιο μονοπώλιο που εκπροσωπεί. Με τη διαφορά πως στον καιρό του μνημονίου, η τάση του χυλού στο πολιτικό εποικοδόμημα κινείται αντίστροφα και τείνει να επιστρέψει (όχι απλά στο στάδιο του ελεύθερου ανταγωνισμού, αλλά) στο μεσαίωνα, όπου κάθε φεουδάρχης διεκδικούσε το θρόνο για λογαριασμό του με δικό του ψηφοδέλτιο. Κάτι που φαίνεται να ευνοεί προς το παρόν –όσο ριψοκίνδυνα κι αν είναι τα προγνωστικά σε αυτό το ρευστό σκηνικό- το δικό μας υποψήφιο, τον κώστα πελετίδη, που έχει πολύ καλές πιθανότητες να περάσει στο δεύτερο γύρο και να διεκδικήσει το δήμο.



Τι συνηγορεί υπέρ του; Καταρχάς η δημοτική μας κίνηση κι ο ίδιος ο πελετίδης, που είναι ένας πολύ λαϊκός άνθρωπος, τυπική ποντιακή φυσιογνωμία, κοσμαγάπητος στην πάτρα για την εντιμότητά του ως γιατρός και την αφιλόκερδη βοήθεια που έχει προσφέρει σε πολλούς (κάπως σαν το «πέρα από τις ράγες» σε μικρογραφία). Με ζωντανό εκλαϊκευτικό λόγο, που δεν απωθεί το μέσο εργάτη και πολυετή ενασχόληση με τα κοινά που δίνει στην τοπική λασυ το συγκριτικό πλεονέκτημα να μην περιορίζεται στο γενικό πολιτικό κομμάτι κι αναλύσεις που μπορεί να φαίνονται «κούφια λόγια» σε κάποιους, αλλά να εξειδικεύει τις προτάσεις μας σε ζητήματα όπως η τύχη του θαλάσσιου μετώπου –ή συμμαχίας, όπως λέγαμε για πλάκα μεταξύ μας στην ομήγυρη. Δείτε για παράδειγμα το παρακάτω βιντεάκι και θα καταλάβετε.




Πέρα από αυτά, υπάρχουν κι ορισμένες άλλες ενδείξεις. Οι πρώτες δημοσκοπήσεις για το δήμο έδιναν σαφές προβάδισμα στον πελετίδη, ενώ αυτή του πανεπιστημίου πατρών, που είναι ίσως και η λιγότερο καθοδηγούμενη, του έδινε πάνω από 20% και κάτω από 10% σε όλους τους υπόλοιπους! Αυτό από μόνο του μπορεί να μη σημαίνει και τίποτα. Το πιο ωραίο της υπόθεσης όμως είναι πως έκτοτε δεν έχει βγει καμία άλλη δημοσκόπηση στη δημοσιότητα, όχι επειδή σταμάτησαν αλλά γιατί δεν τους συμφέρουν πιθανότατα τα ευρήματα. Έτσι εξηγείται ίσως κι η πίεση που ασκούσε ο τοπικός τύπος στους άλλους υποψηφίους να κάνουν αμοιβαίες υποχωρήσεις και να ενώσουν τις δυνάμεις τους. Στα παραπάνω κολλάει και μια παρέμβαση του υπουργού κεφαλογιάννη για να παραμείνει η παραλία της πάτρας στη διαχείριση του ολπ (του οργανισμού λιμένα πατρών) και να μην περάσει στα χέρια του δήμου –μάλλον γιατί γνωρίζουν ότι η επόμενη διοίκησή του μπορεί να είναι κόκκινη.



Αν τελικά συμβεί αυτό, δε θα είναι φυσικά η πρώτη φορά που συμβαίνει στην πάτρα, καθώς έβγαζε κομμουνιστή δήμαρχο και με εντυπωσιακά ποσοστά μάλιστα τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, ακόμα και επί αλλαγής. Το πιο πρόσφατο παρελθόν ωστόσο δείχνει πως πρέπει να κρατάμε μικρό καλάθι κι ότι δύσκολα θα αφήσει η αστική τάξη και τα τσιράκια της να χαθεί για αυτούς ένας τόσο σημαντικός δήμος. Το βρώμικο 98’ για παράδειγμα (που αντιστρέφει διαλεκτικά το 89’) οι πασόκοι κινητοποίησαν το απόγευμα της πρώτης κυριακής δικό τους κόσμο, που δεν είχε ψηφίσει ακόμα, για να το ρίξει στο νεοδημοκράτη υποψήφιο και να μην περάσει στο δεύτερο γύρο ο κοσιώνης, που ήταν υποψήφιος του κκε. Και όντως το κατάφεραν οριακά, για δύο χιλιάδες ψήφους περίπου, αν και τη δεύτερη κυριακή τους πήραν χαμπάρι κι οι δικοί τους και έχασαν τελικά το δήμο. Έδειξαν όμως, ήδη από τότε, τις προτιμήσεις τους και τον πραγματικό τους εχθρό.



Στην περιφέρεια βέβαια ο καραθανασόπουλος έχει μάλλον πιο δύσκολο έργο. Μπορεί η πάτρα να είναι (πέραν των άλλων) κάτι σαν πύλη στον πολιτικό πολιτισμό για την υπόλοιπη πελοπόννησο, αλλά ο νομός αχαΐας αποτελείται κυρίως από φαιοπράσινα βουνά, με κάποια κόκκινα διάσπαρτα στίγματα, που αντιστοιχούν σε μερικά ηρωικά ανταρτοχώρια της περιοχής. Πιο σοκαριστική από την εμφάνιση και τα ποσοστά των νεοναζί στην ευρύτερη περιοχή των καλαβρύτων (και όχι μες στην κωμόπολη) είναι μάλλον η κατάσταση που επικρατεί στα ενωμένα αραβικά φραουλάτα της μανωλάδας και της βόρειας ηλείας, όπου παλιότερα οι τσιφλικάδας είχαν φόρα παρτίδα στην εθνική οδό τα κοντέινερ με τους μετανάστες. Τα πράγματα αρχίζουν να αλλάζουν κάπως κάτω απ’ την αμαλιάδα (με την πλατεία μπελογιάννη και την οδό τσε γκεβάρα) και να βελτιώνονται, όσο πλησιάζουμε προς τις περιοχές που κάηκαν (αν και τις λεηλάτησε εκλογικά το 07’ ο καραμανλής με τις τριχίλιαρες αποζημιώσεις στους πυρόπληκτους). Στο ενδιάμεσο υπάρχει ο πύργος, όπου το βασικό αξιοθέατο είναι ίσως το γήπεδο του πανηλειακού με το σύνθημα: περνάμε γαμάτα, μπι-μπιπ την καλαμάτα.

Την περιφέρεια συμπληρώνει ο νομός αιτωλοακαρνανίας, με την ισχυρή αντάρτικη παράδοση, που λεηλάτησε η πασοκάρα της αλλαγής, αλλά βρίσκει κατά διαστήματα το δρόμο της.



Το βασικό βέβαια είναι τι ακριβώς θα κάνει με το καρναβάλι μια δική μας δημοτική αρχή. Πώς θα χειριστεί τον αναχρονιστικό θεσμό του βασιλιά καρνάβαλου και αν σκοπεύει να προχωρήσει στον εκδημοκρατισμό του, αν θα καίμε την κυριακή της αποκριάς προδότες κι αποστάτες του εργατικού κινήματος και αν θα αξιοποιήσουμε ένα παλιότερο τραγούδι του πατρινού καρναβαλιού που έλεγε «άρματα, άρματα», συμπληρώνοντας την αυτονόητη συνέχειά του:

Εμπρός στον αγώνα για την χιλιάκριβη τη λευτεριά.



We will be victorious…

12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Η χουντοπελοποννησος,ειδικα η Αμαλιαδα,θελει ανηλεη πυρηνικο βομβαρδισμο.

Παπουτσωμενος Γατος

Αναρχομαρξιστομαοϊκοτιτοϊκοσταλινικός είπε...

Ιερή αγανάκτηση από τον Παπουτσωμένο Γάτο και όχι άδικα, κάτι έχει εκεί κάτω το νερό, δεν εξηγούνται αλλιώς κάποιες συμπεριφορές. Σφυροδρέπανε, κάτι μου θύμισε η δεύτερη φωνή που ακούγεται κατά σειρά στο βίντεο για την Πάτρα, νομίζω την έχω ξανακούσει, αν γνωρίζεις και θέλεις μου απαντάς.

The Catcher in the Rye είπε...

Η μόνη εξήγηση που μπορεί να δοθεί για την καραδεξιά πελοπόννησο είναι πως ήταν από τις πρώτες περιοχές που στον εμφύλιο κυριάρχησαν οι αντιδραστικές δυνάμεις και πολλοί σύντροφοι και προοδευτικοί πολίτες την έκαναν από τα νότια προς πάτρα, αθήνα κλπ. Γι' αυτό, ενώ ξεκινάμε από τη χουντική μάνη και τη παραδοσιακά δεξιά καλαμάτα, στα βόρεια, πχ στην πάτρα, υπήρξαν και κομμουνιστές δήμαρχοι.

Redfly είπε...

Φυσικά και παίζει ρόλο η επικράτηση αντιδραστικών δυνάμεων στην Πελοπόννησο μετά το 50, αλλά θεωρώ πως μεγαλύτερο ρόλο έπαιζε και παίζει ακόμα το γεγονός, πως στην περιοχή κυριαρχεί η μικρή ιδιοκτησία, από την αγροτική γη, έως τα εμπορικά καταστήματα και τις ξενοδοχειακές επιχειρήσεις.

Η μόνη περιοχή που είχε ουσιαστικά βιομηχανική ανάπτυξη, οπότε και εμφάνισε βιομηχανικούς εργάτες, συνδικαλισμό και κίνημα, ήταν η Πάτρα.

Ανώνυμος είπε...

Σεβασμό στην Αμαλιάδα παρακαλώ. Έχει βγάλει και ένα Μπελογιάννη. Μπορεί να βγάλει και άλλον. Ποτέ δεν ξέρεις..
Επίσης για το βιντεάκι όσοι ξέρουν από Πάτρα έπρεπε να βάλουμε τον σύντροφο που κεκεδίζει έτσι για να είμαστε προχό και να ταράξουμε τα νερά

The Catcher in the Rye είπε...

Πολύ σωστό κι αυτό. Επίσης, στην πελοπόννησο δεν έφτασαν οι πρόσφυγες μετά το '22 στο βαθμό που έφτασαν σε άλλες περιοχές(μακεδονία,νησιά αιγαίου κλπ). Οι πρόσφυγες συνέβαλαν τα μέγιστα στη ριζοσπαστικοποίηση ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων και αποτέλεσαν τη μαγιά και του κόμματος εκείνες τις δεκαετίες. Και προφανώς ήταν ανύπαρκτες (δεν θα μπορούσε να γίνει κάτι διαφορετικό άλλωστε) οργανώσεις όπως η φεντερασιόν, στις οποίες να διαμορφωθούν ταξικές συνειδήσεις. Οι (αμβλυμένες, ελέω αγροτικής οικονομίας) ταξικές αντιθέσεις καλύπτονταν τόσο προπολεμικά όσο και, κυρίως, μεταπολεμικά από τα γένη και τις μεγάλες οικογένειες, αλλά και από τη στεγνή τρομοκρατία.

Μπρεζίνσκι είπε...

Πάντως αν και αναμφίβολα παίζει τον υπόγειο και καταλυτικό της ρόλο, όμοιο σαρακιού, η μικροαστική συνείδηση, δεν υπερσκελίζει κατα τη γνώμη μου, τη μεγάλη Σφαγή. Και τα Αγραφα και διάφορα νησιά δε νομίζω ότι διακρίνονταν για την εκβιομηχάνισή τους, παρόλα αυτα κοκκίνησαν και διατηρούν μια κάποια κοκκινίλα.

Υπήρχε και υπάρχει εργατική τάξη στην πελοπόννησο(προφανές) και μάλιστα ΚΑΙ σε συγκεντρωμένες μονάδες(μη προφανες)...

Πρέπει να καταλάβουμε ότι στην πελ/νησο δεν έγινε απλά ένα κυνήγι, ή/και κάποιοι φύγαν προς τα βόρεια.....Έγινε ξεκαθάρισμα (ας οδηγήσει κάποιος στον Πάρνωνα κι ας φρίξει με τις στήλες και τα ονόματα). Όλη σχεδόν η αφρόκρεμα της επανάστασης, οι κομμουνιστές, σφαγιάστηκαν μαζί με τις οικογένειες τους, σα να γίνονταν αγώνας να εξαφανιστεί η ράτσα τους. Με την έναρξη της επιχείρησης Περιστεραεφαρμόζεται το όραμα του Τσακαλώτου για ολοκληρωτικό πόλεμο που θα μεταφερθεί πέραν από τα πεδία της μάχης και στις πόλεις και στα χωριά με επιβολή της σιωπής για ότι θα ακολουθούσε (την εξόντωση δηλαδή κοντα 3000 ενόπλων ή περιφεριεακών του ΔΣΕ) σε ότι εξέφραζε έστω και δημοκρατική αντίρρηση.

Στην πελ/νησο ο τρόμος πήρε σάρκα και οστά...ενώ οι δυνατότητες κινήματος αποκεφαλίστηκαν κυριολεκτικά με την καρατόμηση των κομμουνιστών και το παλουκωμα των κεφαλιών τους προς παραγειγματισμο.

Μην υποτιμάτε ποτε τη δύναμη του μαχαιριού σαν κύριο διαμορφωτή (έστω και μιας πρόσκαιρης)ιστορικής πραγματικότητας... Ρωτήστε και την Ινδονησία...

ΠΑΜΜΕΓΓΙΣΤΟΣ ΕΡΜΗΣ,

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Μάλλον πρέπει να αποκαταστήσω την υστεροφημία του Μοριά, και ειδικότερα της πατρίδας μου Καλαμάτας, με αφορμή ....την Πάτρα!
Λοιπόν, REDFLY,
εκτός από την Πάτρα, σπουδαίο βιομηχανικό κέντρο, ίσως και μεγαλύτερο, ήταν η Καλαμάτα. Να θυμίσω ότι από τους πρώτους νεκρούς του εργατικού κινήματος ήταν οι καλαματιανοί λιμενεργάτες/εργάτες αλευρομύλων (οι αλευρόμυλοι ήταν μέσα στο λιμάνι) στην εξέγερση του '34. Επίσης υπήρξε μια μεγάλη εξέγερση στην περιοχή της Πυλίας, που χρειάστηκε την συνδρομή του στρατού για την καταστολή της.
Η Μεσσηνία είχε πάρει μεγάλη ανάπτυξη στις αρχές του 20ού αιώνα, λόγω σταφίδας-σύκων, με αποτέλεσμα να έχει κοντά 350 χιλ. ψυχές, όταν όλη η Ελλάδα δεν έφτανε τα 7 εκατ. Η Καλαμάτα ήταν βιομηχανικό κέντρο επεξεργασίας αγροτικών προϊόντων αλλά και μεταξιού, με σπουδαίο εξαγωγικό λιμάνι. Γι αυτό είχε και προσφυγικό πληθυσμό και ισχυρό εργατικό κίνημα. Η κρίση του '29-'30 και ο συνακόλουθος της Β' ΠΠ χτύπησαν άσχημα τη νοτιοδυτική Πελοπόννησο (και την Λακωνία), που αντέδρασε στην κατοχή και στο β' αντάρτικο με ένα πολύ ρωμαλέο ένοπλο κίνημα, του οποίου πλήρωσε και τις συνέπειες της ήττας. Εφυγε σχεδόν ο μισός πληθυσμός σε Αθήνα-Αυστραλία-Αμερική.
Η δόξα του ΔΣΕ Πελοποννήσου, που κράτησε έναν σχεδόν τρίχρονο πόλεμο αποκομμένος στα βουνά με μόνο ανεφοδιασμό ένα καϊκι πολεμοφόδια από την ΕΣΣΔ μέσω Αλβανίας, ανήκει αποκλειστικά στους μωραϊτες. Οι αντάρτες του Μοριά, όπως και της Κρήτης-Σάμου, έπεσαν σχεδόν όλοι, ελάχιστοι διέφυγαν κάτω από μυθιστορηματικές συνθήκες, και κανείς, (πλην ενός!), δεν προσκύνησε.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Επειδή σήμερα αυτά ακριβώς συζητούσαμε με τον redfly, δε νομίζω πως θα διαφωνούσε σεχτάρ ότι και η καλαμάτα ήταν σπουδαίο βιομηχανικό κέντρο. Να διευκρινίσω όμως πως η κε του μπλοκ ακολουθεί τον κρατικό αντιδιαλεκτικό διαχωρισμό των περιφεριεών, που κόβει την πελοπόννησο στα δύο. Το κείμενο για τον κλασικό μοριά και την περίπτωση του ναυπλίου θα μπει πιθανότατα μες στη βδομάδα. Μπορείτε να κρατήστε αν θέλετε για εκεί την όρεξή σας. Μπορείτε κι εδώ όμως, δημοκρατία έχουμε..

Αναρχοκτλ: λες ε;

Αναρχομαρξιστομαοϊκοτιτοϊκοσταλινικός είπε...

Νομίζω, έχω βρει τι μου θυμίζει η φωνή, αλλά από κομμουνιστική αβρότητα, που θα έλεγες και συ, θα το κρατήσω για τον εαυτό μου.

Ανώνυμος είπε...

Mεταξυ σοβαρου και αστειου ηταν το σχολιο μου παιδια,χαιρομαι που δεν παρεξηγηθηκε κανεις,και εδωσε εναυσμα για ενδιαφεροντα σχολια.Αρχικα νομιζα οτι το Απολιθωμα δε θα το δημοσιευε,και με το δικιο του,αν το εκανε.

Τα χρονια πριν το '74 ολη η Ελλαδα ειχε να επιδειξει αγωνιστες.Τωρα απο Κρητη μεχρι Εβρο,μονο μια απεραντη μικροαστιλα και σαπιλα,με μερικες εξαιρεσεις.Τις προαλλες συζηταγαμε ποσο ξεπεσε και η κοκκινη Μακεδονια.

''Πρέπει να καταλάβουμε ότι στην πελ/νησο δεν έγινε απλά ένα κυνήγι, ή/και κάποιοι φύγαν προς τα βόρεια.....σε ότι εξέφραζε έστω και δημοκρατική αντίρρηση.''

Ειναι εξοργιστικο πως τα ταγματασφαλιτικα (και οχι μονο)παρασιτα επνιξαν ο,τι πιο υγιες εβγαλε αυτος ο τοπος μετα το 1821.Και οι περισσοτεροι απο αυτους(απο τα παρασιτα)δεν ηταν καν αστοι,ουτε διεφεραν πολυ κοινωνικα απο τους αγωνιστες του ΕΑΜ και του ΔΣΕ.

Παπουτσωμενος Γατος

AGIS είπε...

"Πρέπει να καταλάβουμε ότι στην πελ/νησο δεν έγινε απλά ένα κυνήγι, ή/και κάποιοι φύγαν προς τα βόρεια.....σε ότι εξέφραζε έστω και δημοκρατική αντίρρηση."

Να το πάρουμε κι από λίγο πιο παλιά:

"Οι καλόγεροι κι οι παπάδες αρματωμένοι ξεσήκωσαν τον κόσμο και τέθηκαν "επι κεφαλής", όπως κι όλοι οι προύχοντες του τόπου ... Κι οι απλοί χωριάτες, που έτρεμαν τον αφορισμό, έτρεχαν κοντά στους κληρικούς. Κι άρχισε το φοβερό κυνηγητό, το Γενάρη του 1806, στην καρδιά του χειμώνα που ήταν πολύ βαρύς εκείνη τη χρονιά και τα βουνά γεμάτα χιόνια ...
... Μα εκτός από τους κλέφτες και πολύς ανύποπτος κοσμάκης επλήρωσε με τη ζωή του το ξαγρίεμμα των Τούρκων και των κληρικών και πολλοί αθώοι έπεσαν θύματα ταπεινών εκδικήσεων στη θολή εκείνη περίοδο ...
... Και θέλοντας και μη ο κοσμάκης, που σ' αυτόν ξεσπούσε η αδυναμία κι ο θυμός των Τούρκων και τραβούσεν ανεκδιήγητα βάσανα, τρέμοντας και τον αφορισμό και το παλούκωμα, βγήκε με τους Τούρκους και δεσποτάδες και κοτζαμπάσηδες να κυνηγήσει τους κλέφτες. Και δεν μπορούσε να κάμει αλλιώς, γιατί και όσοι έμεναν αμέτοχοι κινδύνευαν από τους μπουλουκμπασήδες Τούρκους, που εύρισκαν πιο εύκολο και φρόνιμο να ξεσπούν σ' αυτούς αντί να διακινδυνεύουν κυνηγώντας τους κλέφτες. ...
... Παρ' όλη την αγάπη, που είχε ο λαός στους κλέφτες, βρίσκονταν τώρα στην ανάγκη να τους κυνηγάει κι αυτός, να μη τους δίνει τρόφιμα, ούτε και καταφύγιο όπως πριν.
Μα τώρα οι κλέφτες, "μετά τον αφορισμόν, ούτε εις τους φίλους των, ούτε εις τους συγγενείς των, ούτε εις ουδένα άλλον εύρισκον άσυλον. Απανταχού της Πελοποννήσου, εις τα όρη, εις τα βουνά, εις τα δάση, εις τους βράχους, καταφοράν, κατδίωξιν απάντων. Οι δε Τούρκοι πάντας αδιακρίτως τους γνωρίμους, φίλους, συγγενείς του Κολοκοτρώνη, εφόνευον δια μικράς υποψίας".
Κι οι κλέφτες, απ' όπου περνούν συναντούν παντού εχθρούς, βρίσκουν πιασμένο τον τόπο και πέφτουν διαρκώς σε παγανιές. Όλα, τους ήταν ενάντια και τους καταπολεμούσαν. Κι ο βαρύς χειμώνας, και τα πολλά χιόνια εκείνης της χρονιάς τους εμποδίζουν να περπατούν και προδίνουν το πέρασμά τους. Ακόμα κι οι σκύλλοι που ακατάπαυτ' αλυχτούσαν και οι γυναίκες που φώναζαν: "εδώθε πάνε οι Κολοκοτρωναίοι"."

Πόσο πολύ μοιάζει αυτή η περιγραφή με τις τελευταίες μέρες του ΔΣΕ στην Πελοπόννησο...


(Το απόσπασμα είναι από το με μια λέξη φοβερό βιβλίο του Τάκη Σταματόπουλου "Ο εσωτερικός αγώνας πριν και κατά την επανάσταση του 1821", Αθήνα 1957- κυκλοφορεί όμως και σήμερα: http://www.papasotiriou.gr/product/o-esoterikos-agonas-4-tomi - που τυχαίνει να διαβάζω αυτό τον καιρό: μια λεπτομερής και τεκμηριωμένη εξιστόρηση της διαδικασίας και των μεθόδων με τις οποίες επικράτησε ο κοτσαμπασισμός κατά την επανάστααση του 21. Διαβάζοντάς το έμμεσα παίρνει κανείς απάντηση και στο επίκαιρο ερώτημα: "όλοι αναγνωρίζουν πως έχετε δίκιο αλλά αυτό δεν καταγράφεται σε ποσοστά. Γιατί;")

Πόσο πολύ μοιάζει αυτή η περιγραφή με τις τελευταίες μέρες του ΔΣΕ στην Πελοπόννησο...