Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2016

Κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος

Κείμενο που έπρεπε κανονικά να μπει χτες, που ήταν τα γενέθλια της Μπάρτσα, αλλά το ξεπέρασαν οι εξελίξεις.

Ο φιλελές Πανούτσος είχε γράψει κάποτε αφοριστικά πως η βαριά φανέλα και η περιβόητη ιστορία των ομάδων είναι ότι έχουν παίξει πολλούς αγώνες, κάποιοι από αυτούς ήρθαν "άσο", κάποιοι άλλοι "χι" κι άλλοι διπλό. Αυτό ως απάντηση σε οπαδούς που απαιτούν τρελαμένοι σεβασμό στην ιστορία της ομάδας τους. Αλλά κι ως δείγμα περιφρόνησης του σνομπ, φιλελέ "άριστου" για τη γνώμη του πόπολου. Έχει πάντως ένα δίκιο, μες στην υπερβολή του.


Η Μπάρτσα ωστόσο δηλώνει -και είναι- κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος, mes que un club, με εμβέλεια που ξεπερνά κατά πολύ τις γραμμές του γηπέδου. Κι αυτό είναι που επιτρέπει στους διοικούντες της να χτίζουν στις πλάτες της χρυσές δουλειές ή μάλλον κάτι παραπάνω από μια απλή, εμπορική συναλλαγή. Παραφράζοντας τον αφορισμό του Πανούτσου, οι σύγχρονες ομάδες είναι ανώνυμες εταιρίες, που πουλάνε το προϊόν τους, το μύθο τους, την ικανότητά τους να παράγουν στιγμές και συγκινήσεις, άλλες με περισσότερη κι άλλες με λιγότερη επιτυχία.

Η Μπάρτσα δεν είναι η εξαίρεση στον κανόνα, μια αποεμπορευματοποιημένη ποδοσφαιρική νησίδα κι ούτε θα μπορούσε ποτέ να είναι, γιατί αν δεν ακολουθούσε το γενικό κανόνα, θα έπαυε αυτομάτως να είναι ανταγωνιστική, να είναι σε θέση να αποκτά κορυφαίους παίκτες και να διεκδικεί τρόπαια. Κι αυτό είναι ίσως το πιο απλό και εκλαϊκευτικό παράδειγμα για όσους αρνούνται να καταλάβουν τον ουτοπικό χαρακτήρα της αυτοδιαχείρισης, του "εναλλακτικού εμπορίου" και βασικά του σοσιαλισμού σε μία μόνο επιχείρηση.

Αν διαφέρει κάπου, είναι στο μύθο και το ιστορικό φορτίο που κουβαλάει, το μέγεθος και τη γοητεία του, τις εξωαγωνιστικές προεκτάσεις και τους συνειρμούς που μπορεί να γεννήσει: η καταπίεση του φρανκικού καθεστώτος, η επί χρόνια ανόθευτη φανέλα, η λαϊκή βάση κι οι εκλογές για την ανάδειξη προέδρου. Θα μου πεις όλα αυτά μπορούν να πείσουν μόνο ένα μικρό παιδί. Αφενός όμως σε αυτήν την ηλικία είναι που διαλέγει κανείς ομάδα, αφετέρου τα αθλητικά είναι το βασικό καταφύγιο του παλιμπαιδισμού μας, μετά την ενηλικίωση. Το πρόβλημα είναι αν συνεχίζουμε να παίρνουμε στα σοβαρά το μύθο και να τον μπερδεύουμε με την πραγματικότητα.

Το άλλο βασικό πρόβλημα είναι ότι αυτό το μύθο τον εκμεταλλεύεται εμπορικά η εκάστοτε διοίκηση, που φροντίζει κάθε φορά να τον ακυρώνει στην πράξη. Είτε στην υπόγεια συνδιαλλαγή με το λαομίσητο φρανκικό καθεστώς για την αρπαγή του Ντι Στέφανο, σε ρόλο ποδοσφαιρικής ωραίας Ελένης, από τη Ρεάλ. Είτε σπιλώνοντας τη φανέλα με χορηγό, μια συμβολική, ιδεολογική "καθαρότητα" -που είχε αρχίσει ωστόσο να θυμίζει το παράδειγμα με τον υποκριτή που είναι χωμένος στο βούρκο ως το λαιμό, αλλά τον ενδιαφέρει να κρατήσει καθαρά τα νύχια του.

Η Μπαρτσελόνα είναι το καμάρι της Καταλονίας, σύμβολο της διαφορετικότητας και του αγώνα της για ανεξαρτησία. Αλλά η διοίκησή της δε θα εγκατέλειπε ποτέ την ισπανική Primera Division, την αίγλη και τα κέρδη ενός clasico, για να παίξει σε μια ανεξάρτητη, καταλανική λίγκα, με βασική αντίπαλο την Εσπανιόλ -που το όνομά της δηλώνει το φιλο-ισπανικό της φρόνημα, αλλά η καταλανική γραφή του (Espanyol και όχι με το κλασικό "περισπώμενο" ñ) τονίζει τη σχιζοφρένεια και την αντιφατικότητα των καταστάσεων.

Το Σάββατο έρχεται άλλο ένα Clasico στο Καμπ Νου, με την Μπάρτσα στριμωγμένη στον τοίχο, στο -6 και τους λευκοφρουρούς να έχουν το πάνω χέρι. Από μια άποψη το Μπάρτσα-Ρεάλ είναι η ποδοσφαιρική απεικόνιση της ταξικής πάλης και της σύγκρουσης δυο κόσμων. Η Μπάρτσα που στον ισπανικό εμφύλιο έχασε τον πρόεδρό της (εκτελέστηκε απ' τους φασίστες), που έκανε περιοδείες ανά τον κόσμο για την ενίσχυση των δημοκρατικών, κι ήταν το αποκούμπι των εθνικά καταπιεσμένων Καταλανών, που μόνο στο Καμπ Νου μπορούσαν να μιλήσουν ελεύθερα τη γλώσσα τους, εναντίον της Βασίλισσας και της αγαπημένης του φρανκικού κατεστημένου.

Μια πάλη που συνεχίζεται στους καιρούς μας με νέες, συμβολικές μορφές κι απέκτησε άλλο περιεχόμενο. Πχ με τη μαζική παραγωγή αστέρων από τα σπλάχνα της και τη φημισμένη ακαδημία της ομάδας (Masia) απ' όπου βγήκε κι ο Μέσι (κι ο Ινιέστα κι ο Πικέ, κτλ) αντί της συνταγής των ακριβοπληρωμένων galacticos. Ή με την αδιαπραγμάτευτη στρατηγική επιλογή να έχει αυτή παντού και πάντα τη μπάλα, την πρωτοβουλία κινήσεων, να φτιάχνει παιχνίδι και να επιτίθεται συνεχώς, ακόμα και αν πέφτει πάνω σε τείχος ή αφήνει ακάλυπτα τα νώτα της, κόντρα στον τακτικό μακιαβελισμό του Μουρίνιο, που τα θυσίαζε όλα στο βωμό της σκοπιμότητας και προτιμά να περιμένει πίσω τον αντίπαλό του.

Μόνο που αυτά δεν καθιστούν την Μπάρτσα το άοπλο ποδοσφαιρικό τμήμα της επανάστασης. Γιατί η ίδια αναγκάζεται (;) πολλές φορές να δανειστεί τις συνταγές του αντιπάλου (όπως η Σοβιετία στα τελευταία της), να προσαρμόζει το παιχνίδι της, να το κάνει πιο "ρεαλ-ιστικό", και να βάζει μπόλικο νερό στο κρασί της. Ουσιαστικά δηλαδή να πηγαίνει με αυτόματο πιλότο και κεκτημένη ταχύτητα από την πρόσφατη ιστορία της, την (επαναστατική) περίοδο του Γκουαρντιόλα και την προγενέστερη μαγεία του Ροναλντίνιο. Ο οποίος δεν έμεινε για πολλά χρόνια στην κορυφή ενός επαγγελματικού ποδοσφαίρου που τον χλευάζει ως τσιρκολάγνο, δε σηκώνει τη διδασκαλία του και τους γλεντζέδες μάγους, που έχουν ως πρώτιστο μέλημά τους να διασκεδάσουν (τους άλλους και τον εαυτό τους) εντός κι εκτός γηπέδου.

Μια Μπάρτσα που δείχνει πολλές φορές άψυχη, γιατί πούλησε την ψυχή της στο διάβολο της σκοπιμότητας, σαν επανάσταση που μένει μετέωρη και τελειώνει από καύσιμα, χωρίς ιδέες για τη συνέχεια. Παραμένει όμως η καλύτερη θυμίζοντας, σε κάποιες αναλαμπές της, την αίγλη και τις αξίες αυτού του παρελθόντος της, που είναι πολύ νωπό, για να σβήσει εντελώς.

Χρόνια πολλά λοιπόν. Αλλά το "ευτυχισμένα" δεν εξαρτάται πάντα από τους τίτλους και τα αποτελέσματα, ιδίως όταν αυτά γίνονται αυτοσκοπός και δεν έρχονται στην πορεία και παρεμπιπτόντως. Κάτι που είναι, μεταξύ άλλων, κι η βασική διαφορά της κοινωνίας του μέλλοντος από τη σημερινή (της εκμετάλλευσης και της αλλοτρίωσης).

Visca Barça Visca Catalonia

17 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Χτυπώντας La Liga champions μπορεί κανείς να δει ότι από την ίδρυσή της στα 1929 ως την έναρξη του ισπανικού εμφυλίου, οπότε και το πρωτάθλημα διακόπηκε για τρεις σεζόν, η Μπαρτσελόνα κατέκτησε ένα πρωτάθλημα. Το έκανε τον πρώτο χρόνο. Κατέκτησε επίσης μια φορά τη δεύτερη θέση(το 1929-1930) και μια φορά τη τρίτη θέση (το 1931-1932). Στο ίδιο διάστημα η Ρεάλ-που έχει τη ρετσινιά της ομάδας του Φράνκο- είχε δυο κατακτήσεις πρωταθλημάτων (1931-1932 και 1932-1933) και τρεις φορές πήρε τη δεύτερη θέση (1933-34, 1934-1935 και 1935-1936). Μετά τη νίκη του Φράνκο, η Μπαρτσελόνα κατακτά ξανά πρωτάθλημα τη σαιζόν 1944-1945. Η Ρεάλ παίρνει το πρώτο της πρωτάθλημα μετά τον εμφύλιο μόλις τη σαιζόν 1953-1954. Μέχρι εκείνη τη χρονιά η Μπαρτσελόνα έχει προλάβει να κατακτήσει εκτός του πρωταθλήματος του 1944-45 και τα πρωταθλήματα του 1947-48, 1948-49, 1951-52 και 1952-53). Μέχρι δηλαδή να πάρει η Ρεάλ το πρώτο της πρωτάθλημα επί Φράνκο, η Μπαρτσελόνα είχε κατακτήσει το πρωτάθλημα πέντε φορές ήδη. Δε νομίζω ότι στοιχειοθετείται κάποιο ιδιαίτερo μένος του Φράνκο εναντίον της συγκεκριμένης ομάδας. Και μπορεί να γίνεται συζήτηση για τη περίπτωση της απόκτησης του Ντι Στέφανο από τη Ρεάλ έναντι της Μπαρτσελόνα αλλά αντίστοιχη περίπτωση (κι ας είναι λιγότερο γνωστή) συνέβη με την απόκτηση του όχι μικρότερης αξίας Κουμπάλα από τη Μπαρτσελόνα αντί της Ρεάλ τρία χρόνια πιο πριν. Αν οι μύθοι/θρύλοι είναι πολλές φορές δομημένοι γύρω από έναν πυρήνα αλήθειας, ο μύθος της κυνηγημένης Μπάρτσα να μην είναι ένας από αυτούς... Άλλωστε και μπάρτσα και Ρεάλ το ίδιο ομάδες του δημοσίου είναι :) . Η Μπιλμπάο είναι πιο "ιδέα" και από τις δύο ενώ η σπουδαία ξαδέλφη της στη Μαδρίτη είναι μάλλον πιο "εργατική" στη σύνθεση των οπαδών και από Ρεάλ και από Μπαρτσελόνα. Δε βλέπω τέλος σχιζοφρενική τη στάση της Εσπανιόλ, αρκετά έντιμο (δε λέω ότι συμφωνώ) είναι να υποδηλώνεις την "καταλανικότητά" σου χωρίς απαραίτητα να ζητάς ξεχωριστό κράτος αν θεωρείς ότι δεν υπάρχει τέτοια ανάγκη.

Τα επί του στυλ παιχνιδιού και τι συμβολίζει η Μπαρτσελόνα είναι κατά τη γνώμη μου πιο κοντά στην πραγματικότητα αν και είμαι εντελώς απέναντι σε αυτό το στυλ.

Χρόνια της πολλά πάντως για να δίνει κίνητρο.

ρα

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ρα, επιφυλάσσομαι να σου απαντήσω αργότερα (και σε αυτό και στο προηγούμενο σχόλιό σου)

Ανώνυμος είπε...

Συγγνώμη για το αφοριστικό του ύφους, αλλά προσωπικά μου είναι αδύνατο να ασχοληθώ, πολύ δε περισσότερο να πωρωθώ, να στενοχωρηθώ ή να χαρώ για οποιαδήποτε επαγγελματική ποδοσφαιρική ή άλλη ομάδα, έτσι όπως έχουν τα πράγματα σήμερα.

Νομίζω πως οποιοσδήποτε έχει περάσει τα 25 του κι ασχολείται μ` αυτά έχει σοβαρό πρόβλημα.

Σκέφτομαι όλους εκείνους τους κακομοίρηδες που χολόσκανε γιατί έχασε η ομάδα τους, τη στιγμή που είμαι βέβαιος πως κανένας από τους παίχτες της ομάδας του δε δίνει δεκάρα μετά το ματς, εκτός κι αν τους είχαν υποσχεθεί κάποιο πριμ ή κάποιον τον έβλεπε κανένας «κατάσκοπος» για να πάρει μεταγραφή και δεν έπιασε καλή απόδοση. Μισθοφορικοί στρατοί, λεγεώνες των ξένων, τίποτε άλλο!

Αυτές είναι σήμερα οι μεγάλες ομάδες, αυτό είναι το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Αυτό κι άλλα χειρότερα.

Θα έχετε δει πως πανηγυρίζουν ένα γκολ όταν παίζουν σε γεμάτο γήπεδο και πως πανηγυρίζουν όταν παίζουν κεκλεισμένων των θυρών, αλλά με τηλεοπτική κάλυψη.
Μπορώ να φανταστώ πώς συμπεριφέρονται όταν δεν υπάρχει τίποτε απ` τα δύο…


Κάπως καλύτερα τα πράγματα με τις εθνικές ομάδες, κι είναι τα μόνα ματς που παρακολουθώ γιατί εν πάση περιπτώσει, κάτι υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύουν ακόμα - την νοοτροπία, την ψυχοσύνθεση ενός λαού - και αυτό με πολλά αν και εφόσον…

Αλλά γιατί ρε κερατάδες για να παίξετε για την εθνική σας ομάδα ζητάτε λεφτά;
Δε σας αρκούν τα εκατομμύρια που παίρνετε απ` τις ΠΑΕ;

Θα πει κανείς: η ποδοσφαιρική ομοσπονδία κερδίζει λεφτά από τα διεθνή παιχνίδια.
Αλλά, αν δεν κάνω λάθος, οι εθνικές ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες ανήκουν στα κράτη(ή μήπως είναι κι αυτές ιδιωτικές επιχειρήσεις;).

Δώστε ρε κοπρόσκυλα τα λεφτά πίσω στο λαό που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύετε…!



Μάνος

Ανώνυμος είπε...

Χωρίς να γνωρίζω λεπτομέρειες, νομίζω πως Ρεάλ, Μπαρτσελόνα και Αθλέτικ Μπιλμπάο έχουν παρόμοια "πολυμετοχική" δομή. Οι διοικήσεις τους δε (από ό,τι έχω διαβάσει) είναι εκλεγμένα (από τα μέλη) συμβούλια που διαχειρίζονται (και όχι μόνο) τις τεράστιες περιουσίες αυτών των ομάδων. Το τωρινό της Μπαρτσελόνα μάλλον θέλει την πώληση της ομάδας στους καταριανούς (δόθηκε ήδη ως δώρο ο Τσάβι, μεγάλη κατάντια για έναν τέτοιο παίκτη).

Όσον αφορά τις ακαδημίες, σίγουρα η Μπαρτσελόνα υπολογίζει και στηρίζει πολύ περισσότερο την δική της απ'ότι η Ρεάλ, αλλά δεν νομίζω πως η Μασία είναι κάτι το άξιο θαυμασμού, τουλάχιστον από πολιτικής άποψης. Δεν είναι ανοιχτή σχολή ποδοσφαίρου, το επαγγελματικό ποδόσφαιρο προωθεί από πολλή μικρή ηλικία, και σε μεγάλο βαθμό ευθύνεται και για τα σημερινά τεράστια ποσά που παίζουν στην αγορά, καθώς πολλοί μικροί παίχτες υπογράφουν συμβόλαια με την ομάδα (στην οποία οι περισσότεροι δεν θα παίξουν και ποτέ) τα οποία έχουν τεράστιες ρήτρες.

Ijon Tichy

ΥΓ: Μάνο, και με τις εθνικές δεν νομίζω ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά. Πέραν του ότι κι εκεί η σχέση είναι πλήρως επαγγελματική (δεν θα μπορούσε κι αλλιώς άλλωστε), οι περισσότεροι παίχτες προσπαθούν περισσότερο να προστατέψουν τον εαυτό τους καθώς αν γίνει η στραβή ζημιώνεται ο σύλλογος στον οποίον παίζουν και έχουν το παχύ συμβόλαιο. Αυτός νομίζω είναι κι ο λόγος που τα μουντιάλ-ευρωπαϊκά είναι όλο και χειρότερα από πλευράς ποιότητας.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ρα, επί Φράνκο η Μπάρτσα μένει 14 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα (κι όταν το πήρε με Κρόιφ, ήταν σαν το προοίμιο του θανάτου του Φράνκο) αλλά κι άλλα τόσα περίπου (11) μετά, χωρίς Φράνκο. Παίζει επαναληπτικό κυπέλλου με τη Ρεάλ στη δεκαετία του 40', έχει νικήσει 3-0 στον πρώτο αγώνα και αναγκάζεται υπό την απειλή όπλων να καθίσει να χάσει με 11-1 (γιατί οι άλλοι το παράκαναν με υπερβάλλοντα ζήλο).

Μεταξύ άλλων, μπορείς να διαβάσεις τα εξής.

http://www.sport24.gr/top-guns/top-guns-krekoukias/mpartselona-kai-katalonia.1965790.html
http://www.sport24.gr/football/omades/Barcelona/felic-aniversari-barca.4390401.html

Είναι πραγματικά γεγονότα που γιγαντώνουν το μύθο, κι όχι σκέτος μύθος.

Καμία Ατλέτι στη Μαδρίτη, μόνο Ράγιο Βαγεκάνο.

https://www.youtube.com/watch?v=KEys6s7KxKw

Όχι για τους Σκα-Πε, αλλά τουλάχιστον για το στιλ παιχνιδιού που είχε με τον Πάκο Χέμεθ, μέχρι πέρυσι που υποβιβάστηκε. Κι ενδιάμεσα είναι η μόνη ομάδα που είχε μεγαλύτερη κατοχή μπάλας από την Μπαρτσελόνα σε μεταξύ τους παιχνίδι (άσχετα που έχασε 0-5).
Αλλά δεν περιμένω να σου πει κάτι, όχι σε έναν θιασώτη της ιταλοουρουγουανικής σχολής.

Για την Μπιλμπάο είναι μεγάλη κουβέντα, αλλά περισσότερα σε επόμενο σχόλιο (μαζί και με τις άλλες απαντήσεις που χρωστάω).
Ας κρατήσουμε απλώς πως κι η Μπιλμπάο λέρωσε τη φανέλα της με χορηγό την ίδια ακριβώς περίοδο με την Μπάρτσα (που παρεμπιπτόντως δε θα έχει από του χρόνου τους Καταρ-αμένους, αλλά κάτι σάπιο γιαπωνέζικο (αν δεν κάνω λάθος). Η φυλετική (κι όχι εθνική, γιατί έχει και Γάλλους Βάσκους) καθαρότητα είναι ωραίος αναχρονισμός, αλλά δεν ξέρω αν έχει πολιτική αξία από τη δική μας σκοπιά.

Ανώνυμος είπε...

Η Ράγιο είναι η ομάδα των φτωχών, αλλά η τωρινή της διοίκηση δεν ξέρω τι καπνό φουμάρει ακριβώς (ντάξει, όχι ότι μπορείς να περιμένεις πολλά, επαγγελματική ομάδα είναι) πάντως έχει ανοίξει παράρτημα στην...Οκλαχόμα, την Ράγιο Οκλαχόμα Σίτυ με ίδια χρώματα και σχεδόν ολόιδιο σήμα, στην οποία βγάζει το ψωμί του πλέον ο Σαμαράς:

https://en.wikipedia.org/wiki/Rayo_OKC

Ijon Tichy

Ανώνυμος είπε...

Ijon Tichy δε συμφωνώ ως προς το οτι τα μουντιάλ είναι όλο και χειρότερα. Για μένα τα χειρότερα ήταν του 1990, του 1994 και του 2002. Του 2006, του 2010 και του 2014 μια χαρά ήταν (του 2014 ειδικά πολύ καλό).

Σφυροδρέπανε, έμεινε πράγματι χωρίς πρωτάθλημα επί Φράνκο από το 1961 (τη σεζόν 1959-60 ήταν πρωταθλήτρια) μέχρι τη σεζόν 1973-1974. Και η Ρεάλ όμως επί Φράνκο από τη σεζόν 1939-1940 που ξεκίνησε πάλι το πρωτάθλημα, πήρε το πρώτο της πρωτάθλημα τη σεζόν 1953-1954. Για τη Μπαρτσελόνα δηλαδή πέρασαν 13 σεζόν χωρίς πρωτάθλημα ενώ για τη Ρεάλ είχαν περάσει δεκατέσσερις. Το 11-1 του 1943 θα μπορούσε κανείς να το λάβει σοβαρά υπόψη αλλά την αμέσως επόμενη σεζόν η Μπαρτσελόνα βγαίνει πρωταθλήτρια. Στον ίδιο το θεσμό του κυπέλλου η Μπαρτσελόνα είναι κυπελλούχος το 1942 ενώ 1943, τότε που συνέβη το 11-1 στην ημιτελική φάση, κυπελλούχος αναδείχτηκε η Μπιλμπάο κόντρα στη Ρεάλ (εκεί γιατί δεν επενέβη το καθεστώς;). Η Μπιλμπάο μάλιστα-που δεν έχει τη ρετσινιά της ομάδας του καθεστώτος- εκείνη τη χρονιά έκανε νταμπλ. Τα μεγάλα σκορ δεν ήταν σπάνια εκείνη την εποχή και το 11-1 δεν είναι και πχ τόσο μακριά σαν σκορ από το 8-2 για το πρωτάθλημα που συνέβη το 1934-1935. Και τίποτα δεν εμπόδισε την Μπαρτσελόνα να συντρίψει με 7-2 τη Ρεάλ το 1950 και με 6-1 το 1957. Στα μεταξύ τους παιχνίδια μάλιστα η Μπαρτσελονα είναι αυτή με τις περισσότερες συνεχόμενες νίκες, έξι στον αριθμό, και τις έκανε από Γενάρη του 1948 μέχρι Γενάρη του 1949. Η Ρεάλ τις περισσότερες συνεχόμενες νίκες τις έκανε από Μάρτιο του 1933 ως Φεβρουάριο του 1935 (όχι δηλαδή επί Φράνκο). Το πιο δίκαιο πιστεύω είναι να ειπωθεί ότι η επιτυχία της Ρεάλ που έχτισε ο Μπερναμπέου έστρεψε τόσο έντονα τη προσοχή του καθεστώτος στο ποδόσφαιρο (γενικά στο ποδόσφαιρο, όχι τόσο ειδικά υπέρ μιας ομάδας. Η ανομβρία πρωταθλημάτων της Μπαρτσελόνα έχει περισσότερο να κάνει με το ότι η Ρεάλ τότε ήταν όντως καλύτερη) και όχι ότι το καθεστώς ανέβασε από επιλογή του τη Ρεάλ και πολέμησε τη Μπαρτσελόνα.

Για τη Μπιλμπάο θα έλεγα ότι η επιλογή στην οποία εμμένει είναι σαφώς μια επιλογή που της έχει κοστίσει, της κοστίζει και θα της κοστίζει σε τίτλους (εγχώριους και διεθνείς) επομένως και σε έσοδα. Επομένως, ανεξάρτητα του αν έχει πολιτική αξία, συναισθηματικά μου είναι εξαιρετικά συμπαθής. Ομολογώ πάντως ότι η ξαδέρφη της μου είναι ίσως ακόμα πιο συμπαθής γιατί διαχρονικά έχει πολύ ισχυρή τη "νοτιοαμερικάνικη (επιρ)ροή" εντός της (κι αυτό είναι μια συμπάθεια που για μένα δε μπορεί να ανατραπεί). Νομίζω πάντως ότι στη Μπιλμπάο έχει παίξει έγχρωμος παίκτης που δεν ήταν Βάσκος στην καταγωγή αλλά είχε γεννηθεί και μεγαλώσει εκεί άρα μάλλον η πολιτική της Μπιλμπάο δεν αφορά (πια) Βάσκους στο αίμα.

ρα

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Μάνο, θα μπορούσα να απαντήσω ότι ο Πικέ πχ αν τυχόν χάσει η Μπάρτσα μεθαύριο από τη Ρεάλ, θα είναι το ίδιο σκασμένος με το μέσο cule (μπλαουγκράνα οπαδό). Η διαφορά είναι πως αυτόν θα τον περιμένει για παρηγοριά η Σακίρα, ένα (;) μεγάλο σπίτι, ένα πανάκριβο αυτοκίνητο. Ενώ το μέσο οπαδό;
Θα μπορούσα επίσης να κάνω τη σύγκριση πώς πανηγυρίζει η Μπάρτσα τα γκολ (όλοι μαζί) και πώς ο Ρονάλντο πχ, αλλά αυτό το βλέπει ο καθένας και δεν προσθέτει τίποτα ουσιαστικό.
Οπότε προσυπογράφω την ουσία του σχολίου σου.

Τα ερωτήματα πάντως δε σταματάν. Εντάξει, δε σκας με καμία ομάδα, το έχουμε λυμένο αυτό (αν και βασικά δεν.. γιατί στα οπαδικά γινόμαστε παιδιά, πολύ κάτωω από το όριο των 25 που βάζεις). Φίλαθλος όμως -δηλ παθητικός θεατής- να είναι κανείς ή να μην είναι γιατί κι αυτό είναι χαμένος ωφέλιμος χρόνος; Ιδού η απορία.
Και τέλος πάντων, εξαρτάται και με τι συγκρίνουμε κάθε φορά. Έχουμε φτάσει δυστυχώς στο σημείο, όπου ο άρρωστος οπαδός είναι πολύ πιο υγιής από τον άρρωστο τζογαδόρο που πωρώνεται με το στοίχημα, για έναν αγώνα που του στράβωσε, και θέλει να σου πει τον πόνο του πώς και γιατί.
Αλλά αυτό δε συνιστά ελαφρυντικό για την άλλη περίπτωση.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ijon, δεν υπάρχει ακριβώς πολιτική ουσία στις ακαδημίες. Είναι όμως διαφορά φιλοσοφίας -και πάλι όχι με τη μαρξιστική έννοια του όρου "φιλοσοφία", αλλά με ενδιαφέρουσες προεκτάσεις.

http://static1.teinteresa.es/bbtfile/3001_20111115P8T0Jl.jpg

Οι ακαδημίες ενάντια στο πορτοφόλι. Cantera contra cartera λέγεται στα ισπανικά.
Σε στιγμές μπλαουγκράνα παραληρήματος, θα μπορούσαμε να παραλληλίσουμε το πρώτο με τη λογική juche (ας πούμε αυτάρκειας) της ΛΔ της Κορέας και το άλλο με την ψυχρή λογική του καπιταλιστή που όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει, αρκεί να μάθει την ανταλλακτική τους αξία.
Αλλά εντάξει, αυτό είναι προχωρημένο κάψιμο... Ή μήπως όχι;

Ανώνυμος είπε...

Μα μιλάμε για "αυτάρκεια" της εταιρείας Μπαρτσελόνα. Στην ίδια την λειτουργία της ακαδημίας αναφέρομαι που αντιμετωπίζει ως μελλοντικούς επαγγελματίες (και στις μεγαλύτερες ηλικίες των 16 και, απλώς ως επαγγελματίες) τους μαθήτες της. Δεν βλέπω τίποτα το θετικό σε όλο αυτό από πολιτική άποψη.

Από κει και πέρα είπα και πριν ότι όντως βασίζεται πολύ περισσότερο σε αυτήν από ότι άλλες ομάδες του μεγέθους της, πάρ'αυτά αυτάρκεια δεν υπάρχει καθώς ξοδεύει κι αυτή υπέρογκα ποσά για να αγοράσει παίκτες, κάποιες φορές μάλιστα παίκτες που βγήκαν από την ίδια την Μασία και δεν προωθήθηκαν στην πρώτη ομάδα αλλά πουλήθηκαν αλλού, πρόχειρα παραδείγματα οι Πικέ, Άλμπα και (πιο πρόσφατα) ο Ντένις Σουάρες.

Ijon Tichy

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ρα, στην Μπιλμπάο παίζει ακόμα απ' όσο ξέρω ο έγχρωμος Ινιάκι Ουίλιαμς. Αλλά κι από το όνομά του φαίνεται πως είναι εξισπανισμένος ή εκβασκισμένος (τα ελληνικά μόλις δέχτηκαν ένα καίριο χτύπημα). Οπότε έχει δίκιο, δεν το διατύπωσα σωστά πριν.

Για τα υπόλοιπα, δεν μπορώ να πείσω κάποιον που δε θέλει να πειστεί -ειδικά από το παράδειγμα για το 11-1, κι ας μη συμπίπτει με την κυριαρχία της Ρεάλ, που είναι κατά τη δεκαετία του 60', όταν παύει να έχει κάποια καταφανή ανωτερότητα και να πρωταγωνιστεί στην Ευρώπη. Περίπου την ίδια εποχή, που στο Καμπ Νου ένα κλάσικο διακόπτεται μετά από ένα φάλτσο σφύριγμα, που κάνει την καχυποψία βεβαιότητα κι οδηγεί στο ξέσπασμα για την (εθνική πρωτίστως και δευτερευόντως ή παρεμπιπτόντως ποδοσφαιρική) καταπίεση που βίωναν οι Καταλανοί.

Το παράδειγμα με τις σερί νίκες είναι κάπως άστοχο και μπορείς να το καταλάβεις καλύτερα με ένα παράδειγμα από την ομάδα σου τον ΠΑΟΚ. Σκέψου πόσο λογικό είναι να ισχυριστείς πχ πως ο ΠΑΟΚ δεν αδικήθηκε και δε δικαιούταν περισσότερους τίτλους, πχ τη δεκαετία του 70' που είχε δυνατή ομάδα, γιατί την ίδια περίοδο -και για πολλά χρόνια ακόμα- είχε τρομερό αήττητο σερί από τον Ολυμπιακό στην Τούμπα, ενώ οι ερυθρόλευκοι ήταν κυρίαρχοι.

Ο Μπερναμπέου δεν έχτισε κάτι μόνος του, χωρίς την καίρια συμβολή του καθεστώτος. Όπως πχ και το πρώτο ευρωπαϊκό της Ισπανίας το 64', στον τελικός με τους σοβιετικούς, έχει έντονη πολιτική απόχρωση και δεν είναι μια απλή επιβεβαίωση της στροφής της χώρας στο ποδόσφαιρο.

Είπα μάλλον περισσότερα από όσα έπρεπε για ένα τέτοιο θέμα, οπότε το κόβω εδώ.

Ανώνυμος είπε...

Ξαναδιαβάζοντας τι έγραψα, σίγουρα θα αλλαζα/επαναδιατύπωνα το σημείο για Μπερναμπέου και την απαρχή της έντονης προσοχής του καθεστώτος για το ποδόσφαιρο. Αυτη θα την τοποθετούσα πιο πίσω χρονικά. Έτσι όμως θα πιάνεται και η περίπτωση ενός φρανκικού που ισπανοποιεί έναν παικταρά που αμέσως παίρνει μέρος σε ταινία με τίτλο "Τhe stars search for peace" που έγινε για να χρησιμοποιηθεί από το καθεστώς. Σωστή η παρατήρηση για το 1964, υπάρχει και η απόφΑση του Φράνκο να μην παίξει η Ισπανία με ΕΣΣΔ για το euro του 1960 (είχε κάνει δηλώσεις και ο Χρουτσώφ για το γεγονός).
Για τον ΠΑΟΚ κινούμαι απολύτως εναρμονισμένος με τη γραμμή του Μεγάλου Οδηγού (ο μεγαλύτερος εχθρός του ΠΑΟΚ είναι ο ΠΑΟΚ) :) .
Ijon Tichy θα έλεγα ότι οι ακαδημίες είναι ένα σωστό βήμα προετοιμασίας γι αυτό που σίγουρα κάποια στιγμή θα έρθει βλέποντας πχ συμβόλαια που κλείνονται σε Κίνα και αλλού και το ότι εκεί δε πάνε πλέον μόνο βετεράνοι αλλά και νεαρότερης ηλικίας και αρκετά ταλαντούχοι ποδοσφαιριστές.

ρα

Ανώνυμος είπε...

O MEΓΑΛΟΣ ΟΔΗΓΟΣ ΤΑ ΕΚΑΝΕ ΠΟΥΤΑΝΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΕΛ.

ΘΕΡΣΙΤΗΣ

ΓΕΙΑ ΣΑΣ

Ανώνυμος είπε...

ΠΟΛΥ ΣΠΑΣΤΙΚΗ Η ΛΟΓΙΚΗ ΠΟΥ ΕΙΧΕ Η ΜΠΙΛΜΠΑΟ ΝΑ ΒΑΖΕΙ ΜΟΝΟ ΒΑΣΚΟΥΣ ΣΤΗΝ ΣΥΝΘΕΣΗ ΤΗΣ.

ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ ΝΑ ΤΟ ΕΚΑΝΕ ΑΥΤΟ ΚΑΜΙΑ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΙ ΜΠΙΝΕΛΙΚΙΑ ΘΑ ΕΙΧΕ ΑΚΟΥΣΕΙ.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΤΟ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟ Σ' ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ. ΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ. ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΑ ΣΩΒΙΝΙΣΤΙΚΑ.

ΤΩΡΑ ΝΑ ΨΑΧΝΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΕΣ ΣΤΙΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΣΤΕΙΟ.

ΜΙΑ ΣΥΜΠΑΘΕΙΑ ΠΡΟΚΑΛΕΙ Η ΡΑΓΙΟ ΒΑΓΙΕΚΑΝΟ ΜΕΧΡΙ ΑΠΟΔΕΙΞΕΩΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΘΕΤΟΥ.

ΤΩΡΑ ΝΑ ΥΠΟΤΗΡΙΖΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΠΑΡΤΕΛΟΝΑ ΚΑΙ ΝΑ ΦΑΝΤΑΖΕΤΑΙ ΟΤΙ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Η ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΟΥΤΟΠΙΚΟ.

ΑΥΤΑ ΕΙΧΑΝ ΑΞΙΑ ΠΡΙΝ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΠΑΔΟΥΣ.
ΟΙ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΑΣΧΟΛΟΥΝΤΑΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΙΣ ΧΟΡΗΓΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΣΟΔΑ ΠΟΥ ΑΠΟΚΟΜΙΖΟΥΝ ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΥ.

"ΔΙΝΟΥΝ ΣΕ ΕΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΑΞΙΑ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΝ
ΝΑ ΤΟ ΠΟΥΛΗΣΟΥΝΕ ΜΕΤΑ ΠΙΟ ΑΚΡΙΒΑ!!"

"ΜΕΘΥΣΜΕΝΑ ΤΟΞΙΚΑ, ΤΟΣΗ ΜΠΑΛΑ."

ΘΕΡΣΙΤΗΣ

ΓΕΙΑ ΣΑΣ

Ανώνυμος είπε...


MES QUE UN SYSTEM

TO ΙΔΙΟ ΥΠΗΡΕΤΕΙ ΚΑΙ Η ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ, ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΙ Η ΡΕΑΛ. ΣΕ ΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΑΠΟΛΥΤΗΣ ΑΛΛΗΛΕΞΑΡΤΗΣΗΣ ΔΙΟΤΙ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΜΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΟΝΟΜΗΣΕΙ Η ΑΛΛΗ.

ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟΣ Ο ΕΝΑΣ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟ.

Η ΑΛΛΗ ΑΠΑΤΗ ΜΕ ΤΗΝ ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΧΟΡΗΓΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΦΑΝΕΛΑ ΤΗΝ NIKE. ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΧΟΡΗΓΙΑ.

Η ΑΛΛΗ ΑΠΑΤΗ ΗΤΑΝ Η UNICEF ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΗΘΙΖΕΙ Ο ΛΑΟΣ ΣΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ.

ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΕΜΕΙΣ ΧΟΡΗΓΟΥΜΕ ΔΕΝ ΤΑ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΥ. ΑΗΔΙΑΣΤΙΚΗ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ.

ΘΕΡΣΙΤΗΣ

ΓΕΙΑ ΣΑΣ

Ανώνυμος είπε...

ΜΕΘΥΣΜΕΝΑ ΞΩΤΙΚΑ

ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΓΡΑΨΩ.

ΧΑΧΑ

ΘΕΡΣΙΤΗΣ

ΓΕΙΑ ΣΑΣ

Ανώνυμος είπε...

Θα τρελαθούμε ρε φίλε αν τα παίρνουμε όλα με τόση σοβαρότητα στην ζωή.Η μιζέρια οδηγεί στην κατάθλιψη.Δεν γουστάρεις μπάλα δες πατινάζ, χόκει,μότοκρος κ εκεί επαγγελματίες είναι δεν γίνεται άντρας να μην έχεις μια καψούρα σε σπορ.

Svtnnddrplskrmn