Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2016

Τι Χίλαρι, τι Ντόναλντ

Η σημερινή ανάρτηση θα μπορούσε να ξεκινήσει και να τελειώσει σε μια σειρά, με μια απλή παραπομπή σε μια παλιά έκδοση της ΣΕ -που σήμερα βρίσκεται στον πάγκο με τις προσφορές- και το βιβλίο του Χ. Πάττκε "πώς γίνεται κανείς πρόεδρος των ΗΠΑ", που περιγράφει μερικές πολύ διδακτικές περιπτώσεις αμερικάνικης ιστορίας και δημοκρατίας, ενώ κλείνει με την καταγραφή σε μια μαύρη λίστα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων των ΗΠΑ σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Χρειάζεται όμως εμπλουτισμό, όχι μόνο επειδή σταματά στη χρονιά συγγραφής του βιβλίου (σχεδόν μισό αιώνα πριν) αλλά και ως προς τις ιμπεριαλιστικές μεθόδους.

Η εκατόμβη του Βιετνάμ παλιότερα και πιο πρόσφατα οι εικόνες με τα φέρετρα ντυμένα στην αστερόεσσα, που έφταναν μαζικά από το Ιράκ, ήταν άκρως διδακτικά για την αμερικάνικη ηγεσία, ανεξαρτήτως πολιτικής απόχρωσης, καθώς τα τελευταία χρόνια, με το "ελπιδοφόρο" υπόδειγμα της "Αραβικής Άνοιξης" στράφηκε σε ένα άλλο είδος "έμμεσης επέμβασης", που θα εξέθετε λιγότερο την ίδια και το στρατό της, έχοντας όμως το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα: το ματοκύλισμα των λαών και τη διάλυση κυρίαρχων κρατών, όπως φάνηκε στη Λιβύη και τη Συρία (αλλά και στο Ιράκ ή το Αφγανιστάν, όπου η περίπτωση των Ταλιμπάν θυμίζει σε πάρα πολλά τον σημερινό ISIS).

Αυτή ήταν μια βασική "διαφοροποίηση" της διακυβέρνησης Ομπάμα, που κράτησε θεωρητικά μια "καλύτερη" έξωθεν μαρτυρία, χωρίς να είναι λιγότερο φιλοπόλεμη από την οκταετία του μικρού Μπους. Προφανώς όμως δεν αποτυπώνει καμία ουσιαστική πολιτική διαφορά μεταξύ Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικανών. Ίσα-ίσα που η Χίλαρι έπρεπε να μετακινηθεί από το Υπουργείο Εξωτερικών, κατά τη δεύτερη τετραετία Ομπάμα, για να αποσυνδεθεί κάπως το όνομά της από τους πολέμους και να μην καεί η φετινή της υποψηφιότητα. Ενώ ο Τραμπ εμφανίζεται πιο "σκεπτικιστής" κι επιφυλακτικός απέναντι στην επιλογή της σύγκρουσης με τη Ρωσία και τη συμμετοχή των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ!
Δε διαμορφώνεται έτσι όμως, από προσωπικές απόψεις και αποχρώσεις, η πολιτική και η πορεία μιας ιμπεριαλιστικής υπερδύναμης.

Αυτά τα μαθαίνει κανείς, διαβάζοντας τα δύο εκλαϊκευτικά κείμενα του Λαϊκού Στρώματος για την εκλογική διαδικασία στην (κατα)κοιτίδα του σύγχρονου "δημοκρατικού κόσμου" -και η σημερινή ανάρτηση θα μπορούσε να τελειώσει σε μια σειρά, με μια απλή παραπομπή κι ένα σύνδεσμο σε αυτά τα κείμενα. Το πρώτο μέρος αναλύει γενικά το περίπλοκο αμερικάνικο σύστημα (Κονγκρέσο, Γερουσία, κτλ) όπου το πιο σημαντικό είναι οι εκλέκτορες και όχι ο απόλυτος αριθμός των ψήφων. Και το οποίο γίνεται ακόμα πιο περίπλοκο, για να διασφαλίσει πως οι μειονότητες θα παραμείνουν μειοψηφικές, ακόμα κι εκεί που αποτελούν εμφανώς την πλειοψηφία (τηρουμένων των αναλογιών, είναι σαν να έχει πετύχει μια ομάδα βόλεϊ συνολικά πιο πολλούς πόντους από τον αντίπαλο, αλλά να χάνει με 3-2 στα σετ).
Το δεύτερο μέρος εξηγεί πόσο δυσδιάκριτες έως ανύπαρκτες είναι οι διαφορές μεταξύ των δυο βασικών στρατοπέδων, αφού οι πλειοψηφίες που σχηματίζονται για την ψήφιση νομοσχεδίων είναι μικτές, καρπός παρασκηνιακών ζυμώσεων και συμμαχιών, κι όχι βάση αυστηρής κομματικής πειθαρχίας.
Τρίτο μέρος δε θα υπάρξει, όπως δεν υπήρξε ποτέ άλλωστε...

Αυτά μπορεί να τα δει κανείς δραματοποιημένα στο House of Cards, που είναι από τις αγαπημένες σειρές του Λαϊκού Στρώματος (αν και προτιμάει γενικά από θέση αρχής τις ταινίες). Μια σειρά που περιγράφει ουσιαστικά το ζεύγος Κλίντον και περισσότερο προδιαγράφει - προβλέπει τις εξελίξεις, παρά τις ακολουθεί.

Η σημερινή ανάρτηση θα μπορούσε επίσης να αρχίζει και να τελειώνει με τον κοψοχέρη αετό του Πάνου Ζάχαρη.


Ελπίζω πως δε θα βρεθεί κανείς διαδικτυακός αναλυτής, που παίζει τις αντιθέσεις στα δάχτυλα, να υποστηρίξει κι εδώ με ζήλο τη λογική του "μικρότερου κακού" και τη γραμμή του ΚΚ ΗΠΑ που παραδοσιακά στηρίζει τον υποψήφιο των Δημοκρατικών.

Θυμάμαι πχ τον Toni Rigatoni να λέει πριν από μερικά χρόνια πως δεν πρέπει να κρίνουμε με τα δικά μας ελληνικά δεδομένα αυτή τη στάση. Κι ύστερα πήγε σακάτ (προσοχή στους αναγραμματισμούς) στον γκρεμό του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΣΚΙ και μας άφησε με την απορία για τα συγκεκριμένα κριτήριά του. Καλός blogger ήτανε...

Η "πρώτη φορά γυναίκα" (πρόεδρος των ΗΠΑ) δεν πρόκειται να έχει καμία ουσιαστική διαφορά με την "πρώτη φορά μαύρος" (πρόεδρος των ΗΠΑ) που συνέδεσε το όνομά του με την έξαρση των "τυχαίων" δολοφονιών αφροαμερικανών από ατιμώρητους αστυνομικούς. Ή με την "πρώτη φορά αριστερά", για να το συνδέσουμε με τα ελληνικά δεδομένα.

Ο επίλογος της ανάρτησης δεν αφορά αυτές καθαυτές τις εκλογές, αλλά την επικείμενη επίσκεψη του cool απερχόμενου Ομπάμα, που στα πλαίσια της άνετης γαματοσύνης του, αυτοσαρκάζεται λέγοντας ότι δεν έχει ιδέα για ποιο λόγο του απονεμήθηκε το Νόμπελ Ειρήνης, μάλλον όμως δεν είχε διαβάσει το εγκώμιο που του έπλεξε στην Αυγή ο Π. Τριγάζης (που ήταν και στο τριμελές κλιμάκιο του κόμματος που είχε επισκεφτεί το 91' τον Γκόρμπι -άλλος σπουδαίος ειρηνοποιός Νομπελίστας).

Δεν ξέρω αν κάποιοι πιστεύουν πως το μέτωπο της ειρήνης είναι κάτι ρετρό από την εποχή της ΕΔΑ και του Λαμπράκη (απ' τη δράση του οποίου προσπαθεί να αντλήσει υπεραξία η Περιφέρεια Αττικής αυτό το Σ/Κ) ή έστω από τα χρόνια της μεταπολίτευσης και της ΕΣΣΔ που μας κληροδότησε στάδια όπως το "Ειρήνης και Φιλίας" ή το αρκτικόλεξο της ΕΕΔΥΕ (που περιλαμβάνει το "Διεθνής Ύφεση")
Ή (αν πιστεύουν) πως ο πόλεμος είναι κάτι μακρινό που δε μας αφορά άμεσα, όπως πχ το 99' (με τη Γιουγκοσλαβία) ή το 03' (με το όχι ακριβώς γειτονικό Ιράκ). Ή όπως μας αφορά και μας πλήττει η κρίση σήμερα.

Στην πραγματικότητα, όλα αυτά τα διαπερνά η ίδια κόκκινη κλωστή σαν συνδετικό νήμα. Τα τύμπανα του πολέμου ποτέ δεν έπαψαν να ηχούν στη γειτονιά μας. Η αστική τάξη ποτέ δεν έπαψε να προσπαθεί να εξαθλιώσει τον εργαζόμενο λαό και να αυξήσει το βαθμό εκμετάλλευσής του. Κι αυτά τα δύο είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: της αυξανόμενης επιθετικότητας του αποκτηνωμένου καπιταλισμού στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο.

Συνεπώς δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για εφησυχασμό ή μια χλιαρή απάθεια. Μαζικός συναγερμός τις επόμενες ημέρες, για να δοθεί μαζική απάντηση στους δρόμους, σε όσους μακελεύουν τους λαούς και στους πρόθυμους ντόπιους συνεργάτες τους.

10 σχόλια:

Γιάννης Κοσμαράς είπε...

Συγχαρητήρια κατ’αρχάς γιατί σήμερα συνειδητοποίησα ότι ακόμα και για τον σχολιασμό των αμερικανικών εκλογών κατέληξα σε σένα! Παραπέμπεις σε δυο πηγές, λέγοντας σαφώς ότι Τραμπ-Κλίντον είναι το ίδιο κι ότι σ’αυτό το πολιτικό σύστημα δεν έχουν νόημα τα πρόσωπα. Οκ. Παραδοσιακά ωστόσο συνηθίσαμε σε μια ανάγνωση που ήθελε την Silicon, τη Wall Street, την φαρμακοβιομηχανία, κά. με τους Δημοκρατικούς και την αυτοκινητοβιομηχανία, τα πετρέλαια, κλπ με τους Ρεμπουπλικάνους. Είδαμε όμως ότι τον Τραμπ τον είχαν αποκηρύξει ακόμα και μέσα από το κόμμα του, ενώ ο μηχανισμός χειραγώγησης μας (media, Hollywood, κλπ) λύσσαξε εναντίον του. Ποια ανάγνωση των ενδο-καπιταλιστικών ανταγωνισμών θα μπορούσαμε να κάνουμε? Δεδομένου ότι ο Τράμπ εξαγγέλει ένα κάποιο οικονομικό προστατευτισμό και στον βαθμό που οι δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης τον αφήσουν να τον υλοποιήσουν, τι αντιστοιχίες θα βρίσκαμε με την δεκαετία του ’30 και την σωβούσα οικονομική κρίση?

Ανώνυμος είπε...

Μια που αναφέρθηκε το House of Cards, κάποιες σκέψεις με κοινωνικές προεκτάσεις:

- Η «πολιτική» αυτή σειρά εχει σκηνικό τον λευκό οίκο, τον πρόεδρο του «ελευθερου κοσμου», και είναι γεματη με δολοπλόκους, μηχανορραφίες, δολοφονίες, λαϊκισμούς , σκοτεινές συμφωνίες , διαπραγματευσεις και σκάνδαλα, τοσο που θα εκανε τον Μακιαβέλι να ντρέπεται.

- Οι τεχνικές εξαπάτησης του εκλογικού σωματος, το παιχνιδι με τα ΜΜΕ, τα χοντρά ψέματα των πολιτικων, οι απατεωνιες και η εξαπατηση ολου σχεδον του πολιτικου συστήματος των ΗΠΑ προσφερονται χωρις καμια αιδώ και ωραιοποιημένα φίλτρα στα μουτρα των τηλεθεατων . Επισης απουσιάζει ο κάλος και ο ηθικός ήρωας, όλοι έχουν ιδιοτελή κίνητρα και η ηθική τους είναι τουλάχιστον προβληματική.

- Η ανηθικοτητα και η υποκρισια του πολιτικου συστηματος που παρουσιαζεται στη δημοφιλή και πολυβραβευμένη σειρα, δεν φαινεται να ενοχλει τους πραγματικους πολιτικους. Μαλιστα, ο Ομπαμα εχει δηλωσει ότι την παρακολουθεί φανατικά.

- Τα παραπάνω δείχνουν είτε μια κοινωνια ωριμη που μπορει να ξεχωριζει μια εικονικη πραγματικοτητα και μια σειρα βασισμένη σε σενάριο, από την πραγματικη ζωη (αμφιβαλλω), είτε μια κοινωνια που εχει παραδοθεί στο δογμα των ρεαλιτι σόου, που συμπυκνώνει τον κυνισμό «ετσι είναι η πραγματικότητα - και εάν σ’αρεσει»

- Ο κυνισμός αυτος φαινεται να αποκτα συνειδησιακή και πολιτικη υπόσταση στις μερες μας, να μονιμοποιείται σαν αντίδραση στην καθημερινοτητα. Μια τεραστια παραγωγη από ταινιες και σειρές διαπαιδαγωγεί τον θεατή στον κινυσμο και τον νεοφιλελευθερισμο, ύπουλα και αθόρυβα μεσα από τις ωρες χαλαρωσης και διασκέδασης του. Η κατάσταση αυτή είναι ακριβώς η αντίθετη από τον Ηθικισμο, τον Πουριτανισμό που καταδυνάστευε την κοινωνία μεσα στους αιωνες αλλά ταυτόχρονα ταυτίζεται μαζι του στο αποτέλεσμα: να διαμορφώνει μια κοινωνία όπως τη θελουν οι εξουσιαστες . Στην πρωτη περίπτωση να γινει η κοινωνια ένα φιλήσυχο και διαχωρίσιμο «ποίμνιο» και στην τωρινη περίπτωση, μια κοινωνια ατομιστών, με ανεκτικότητα στα πολιτικά σκάνδαλα και ψέματα γιατι αυτά είναι μερος της ζωης.

- Αλήθεια, ποσο πολύ περναει στον κοσμο π.χ. ένα πύρινο άρθρο της εξωκοινοβουλευτικης αριστερας που μιλαει για τη διαφθορα των αστών πολιτικων όταν μια σειρα που την παρακολουθούν εκατομμύρια, προβάλει στα ισα την διαφθορα, την σαπίλα, την σήψη αυτή στο πολλαπλάσιο της, κάνοντας σόου και ξεπουλώντας κούπες, αφισες και μπλουζάκια; Ποσο περναει μια καταγγελια για την επέμβαση των αμερικανων σε μια χωρα, όταν σε άλλες σειρες(όπως Homeland) προβαλεται στα ισα οι δολοφονιες, οι δολοπλοκιες και η χειραγωγηση της κοινής γνωμης για εξωτερικα θεματα , χωρις να σοκάρεται κανένας; Αυτό δεν είναι διαπαιδαγώγηση στην κυνικότητα, στην παραδοχη μιας πραγματικότητας που «έτσι είναι τα πράγματα και δεν αλλάζουν»;

- Κι όμως αυτή η προβολη του κυνισμου δεν δειχνει να αδυνατίζει τις δομες της πηγης του ιμπεριαλισμου, αντίθετα τον ισχυροποιεί. Σε αντιπαράθεση, σε μια σοσιαλιστική κοινωνία, η προβολη μιας σειρας (εστω με χαρακτήρα ψυχαγωγικό) που να δειχνει τον ΓΓ ανήθικο και απατεώνα, είναι αδιανόητη. Όπως αδιανοητη θα ηταν μια σειρα βασισμενη στη βιογραφία ενός μεγαλεμπορου ναρκωτικων (narcos). Η σοσιαλιστικη κοινωνια ειναι δομημενη και ταγμενη στο να επιδεικνύει την ηθική και ιδεολογική ανωτερότητα του κομμουνιστη και μόνον αυτη. Αντιθετα η αμερικανικη προπαγανδα – γιατι αυτό είναι η χολιγουντιανή βιομηχανία θεάματος – προετοιμάζει και συνηθίζει γενιές και γενιές σε μια κοινωνία δυστοπική με την υποσημειωση «κοίτα πόσο χειρότερη μπορεί να είναι η κατάσταση, οπότε να εισαι και ευχαριστημένος με αυτά που έχεις» . Οι άνθρωποι αυτοί ξέρουν τι κάνουν και τι προωθούν. Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς.

ΓΜ

Ανώνυμος είπε...

Όσο ο Ομπάμα έφερε την ελπίδα, άλλο τόσο και ο Τράμπ θα αλλάξει το ΝΑΤΟ κλπ...

@yankos

Ο Τράμπ μίλησε για προστατευτισμό και για μεγαλύτερη συμμετοχή στον Ειρηνικό και στην Ασία.
Όπως και να το κάνουμε, το άμεσο μέλλον του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού συστήματος και των ισοροποιών του, αντικειμενικά θα κριθεί σε αυτά τα 2!
Τώρα το ότι εμάς εδώ, μας είχαν κάνει τα αμερικανικά ΜΜΕ σίγουρους ότι θα κέρδηζε η Χίλαρη, δείχνει πολύ καλά την δύναμη τους, πόσο μάλλον που πλέον η "ενημέρωση" γίνεται από την γκούγκλ...
Τέλος ακόμα και αν ο χειραγωγημένος πολιτιακός λαός έβγαζε Κλίντον όπως μας λέγανε, δεν θα ήταν δύσκολο οι εκλέκτορες, που είναι ακόμα πιο άμεση έκφραση των συμφερόντων των αστών, να άλλαζαν το αποτέλεσμα! Έχει ξαναγίνει αυτό.

Ιβάν Τζόνι

Ανώνυμος είπε...

Σφυροδρεπανο νομιζω οτι η διαφορά μεταξύ των υποψηφίων βρίσκετε σε ποια συμφεροντα εξυπηρετούν. Φυσικά και υπαρχουν τα σταθερα συμφέροντα που και τα 2 κομματα θα εξυπηρετησουν. Ομως υπαρχουν και επιμέρους που μπορει να κανει διαφορά σε ποια κατευθυνση θα κινηθουν.π.χ. Περισσοτερη εχθροτητα απεναντι στην κίνα.
Εχω την εντύπωση οτι αυτή την περιοδο μετά απο μια γενικευμένη αποβιομηχανιση του δυτικου κοσμου και στροφη σε χρηματοπιστοτικα προιοντα και υπηρεσίες το κομματι της αστικης ταξης που στηριζετε σε βιομηχανικα προιοντα εχει αρχισει να παιρνει το πανω χερι. Εχω την εντύπωση οτι σε αυτο βοηθαει σε μεγαλο βαθμο η αυτοματοποιηση κτλ.
Νομιζω το ερώτημα ειναι πως αυτή η στροφη θα επηρεασει το εργατικο δυναμικο και σε ποιες συνθηκες θα αναγκαστεις να δρασεις.
εχει ενα ενδιαφερον το παρακατω αρθρο
http://www.capital.gr/agores/3167937/klinton-i-tramp-ta-meteklogika-buys-kai-sells-stis-agores

χαμογελο

Ανώνυμος είπε...

ξαναδιαβασα το παραπανω σχολιο μου. Να διευκρινισω τι εννοω. Εννοώ οτι μπορει να προωθησει διαφορετικά συμφεροντα της αστικης ταξης. Προφανως δεν μιλαω για τα συμφεροντα του κοσμου. Αυτα και στις δυο περιπτωσεις με τον Α ή Β τροπο θα πληγουν.
χαμογελο

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Yanko, αυτό είναι σημαντικό κι ενδιαφέρον ερώτημα. Αλλά δε διεκδικώ δάφνες αναλυτή, για να μπορώ να δώσω μια ολοκληρωμένη απάντηση. Το σίγουρο είναι πως δε βγήκε τυχαία, παρά κι ενάντια στη θέληση των μονοπωλίων. Για τα υπόλοιπα μπορούμε να κάνουμε κάποιες εικασίες, όπως αυτή που λες, αλλά θα το δούμε πιο καθαρά και στην πράξη το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα.

Σεχταρ ο Τρομερός είπε...

Αν κάτι ευχαριστήθηκα από το σημερινό, ήταν η σφαλιάρα, που έφαγε η αλαζονική αυτοπεποίθηση των ..."δημοκρατικών" τε και "αριστερών" τζιτζιφιόγκων (από τους εντόπιους μέχρι ΝΥΤ, CNN και Ομπάμια...), πως ελέγχουν το παιχνίδι, δηλαδή την διαχείριση των συμφερόντων των καπιταλιστών. Και δε βλέπω που βασίζονται οι κατ' εμένα ευσεβείς εικασίες για εσωτερικές τριβές των κεφαλαιοκρατών, και μάλιστα ανάλογα με την αξία χρήσης της επιχειρηματικής δραστηριότητας τους. Σωστά επαναλαμβάνει η ανάρτηση τις παληές-καλές διδαχές "άσπρος σκύλος, μαύρος σκύλος, σκύλας γέννα και οι δυό" κι ας λυσάξουνε, όπως και τότε, οι ίδιες τσαούσες. Το μήνυμα είναι πως οι λαοί, νομίζοντας πως ο Φασισμός εκφράζει την αποφασιστικότητα μιας αδιαμφισβήτητης (έτσι νομίζουν...) τάξης πραγμάτων, επιλέγουν την Καταστροφή και το Ερεβος, ακολουθώντας τα διεστραμμένα σχέδια των αφεντικών τους.
Αλλά, κούνια, που τους κούναγε όλους.
Τίποτε δε θα σταθεί να σταματήσει τα ποτάμια, τα δισεκατομμύρια των ταπεινών και καταφρονεμμένων, που θα προκαλέσουν συμφόρηση σε ένα σύστημα, που και χωρίς αυτά ήδη "ρετάριζε".
Πόνος πολύς θα υπάρξει, πολλοί από μας δε θα προλάβουμε καν το φυσικό τέλος μας, αλλά, όπως φαίνεται, οι ελπίδες για το "ειρηνικό πέρασμα" κατεδαφίστηκαν μαζί με το "ΤΕΙΧΟΣ" αυτής της ελπίδας, πριν από 27 χρόνια σαν σήμερα.
Γένοιτο, ο γενέσθαι δει.

Ανώνυμος είπε...

παντως το αστειο ειναι οτι μεχρι τωρα δεν φαινεται ο τραμπ να κερδιζει την πλειοψηφια των ψηφων
http://www.ibtimes.com/who-won-popular-vote-latest-polls-show-hillary-clinton-ahead-donald-trump-despite-2444057

χαμογελο

Ιστρολλικός είπε...

ΓΜ, έδωσες ρέστα ρε φίλε. Η ιδεολογική-πολιτιστική αποκτήνωση έχει πολλές παραμέτρους και είναι φύσει συμβατή με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Το θέμα είναι να πουλάει το εμπόρευμα και δεν υπάρχει τίποτα πιο εύκολο από το να πουλήσεις κάτι με βάση τα πιο ευτελή αντανακλαστικά του κόσμου. Η πολιτιστική παραγωγή στο σοσιαλισμό, ειδικά η μαζική είναι πολύ πιο δύσκολη υπόθεση.

kolokotronis είπε...

@ Σεχτάρ,

τι μου θύμισες!
Καλοκαιράκι του ΄74 και εμείς, αμούστακοι πιτσιρήδες, προσπαθούσαμε να βάλουμε σε μιά σειρά, όσα γινόντουσαν. Κλασσική ερώτηση εκείνων των ημερών:
-"μαμά, ποιός είναι καλύτερος; ο Καραμανλής ή ο Παπανδρέου;"
Και οι συντριπτικά περισσότερες απαντήσεις, από παλιούς αριστερούς (η ΕΔΑϊλα που λέγαμε):
-"ε, από τον Καραμανλή, καλύτερος είναι ο Παπανδρέου"...

Μέχρι που μια μέρα ρωτήσαμε και έναν θείο μας, παλιό εξόριστο αντάρτη.
Η απάντησή του διέλυσε ό,τι είχαμε χτίσει μέχρι εκείνη τη μέρα, μέσα στο διψασμένο για αμφισβήτηση, εφηβικό μυαλό μας.

"...άσπρος σκύλος, μαύρος σκύλος, ούλοι οι σκύλοι μιά γενιά..." !!!

Μας είπε, πως αυτά ήταν λόγια ενός σπουδαίου ηγέτη και πως θα μας έλεγε περισσότερα, όταν θα μεγαλώναμε λιγάκι.
Λίγα χρόνια μετά, μέναμε με την απορία: γιατί τους στίχους του παλιού αντάρτικου:
"ζήτω ο Λένιν, ζήτω ο Στάλιν, ζήτω ο Κόκκινος Στρατός,
ζήτω κι ο Ζαχαριάδης του λαού μας οδηγός"
κάποιοι σύντροφοι (και μάλιστα στελέχη) τους τραγουδούσαν (λογόκριναν) έτσι:
"ζήτω ο Λένιν, ζήτω ο Λένιν, ζήτω ο Κόκκινος Στρατός,
ζήτω το σφυρί δρεπάνι, ζήτω κι ο κομμουνισμός" .

Τις απορίες μας εκείνες μας τις έλυσε ο θείος μας ο εξόριστος αντάρτης και η ίδια η ζωή το '89-'91.
Ο αντάρτης πέθανε λίγα χρόνια αργότερα, έχοντας προλάβει όμως, να σώσει άλλη μιά φορά τον επαναστατικό χαρακτήρα του Κόμματος.
Ο Ζαχαριάδης πήρε τη θέση που του αξίζει στην ιστορία του ΚΚΕ
και όλοι εμείς μπορούμε καθαρά και ξάστερα (τώρα με την αφορμή Χίλαρι-Ντόναλντ)
να τους φτύσουμε:
ναι, ρε! "...άσπρος σκύλος, μαύρος σκύλος, ούλοι οι σκύλοι μιά γενιά..." !!!