Τρίτη 14 Μαρτίου 2017

Χούντα και εκσυγχρονισμός

Το απόσπασμα που (ανα)δημοσιεύω σήμερα δεν προέρχεται από την πιο αξιόπιστη πηγή, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι η αξιοπιστία της παράθεσης, αλλά το ακριβές περιεχόμενό της. Πρόκειται για το απομαγνητοφωνημένο (ή κατασκευασμένο) κείμενο του διαλόγου ανάμεσα στον Α. Παπανδρέου και τον Παττακό, μετά την απελευθέρωση του πρώτου από τη χούντα, όταν ο δεύτερος του παρέδωσε το διαβατήριό του, για να φύγει στο εξωτερικό. Η κε του μπλοκ το ψάρεψε στο βιβλίο "Ανδρέας" του Δήμου Μπότσαρη, που είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση λιβελογράφου, που ωστόσο δεν μπορεί να ξεπεραστεί με ελαφριά καρδιά, χωρίς να απαντηθούν οι βασικές αιτιάσεις του.
Στο μέτρο που οι διάλογοι αυτοί είναι δυνατό να εκτιμηθούν, τα συμπεράσματα για το χαρακτήρα του Ανδρέα είναι τραγικά. Ο διάλογός του με τον Παττακό δεν έχει αμφισβητηθεί, αφού υπάρχει στο αρχείο του η κασέττα, που ο κάτοχός της ισχυρίζεται ότι είναι γνήσια και αυθεντική. Απομαγνητοφώνηση της κασέττας έχει δημοσιευθεί σε καθημερινή εφημερίδα της Αθήνας που δεν κυκλοφορεί σήμερα.
Αυτά μας λέει ο συγγραφέας του βιβλίου, προτού παραθέσει την εκδοχή των πραγμάτων, όπως την παρουσιάζει ο ίδιος ο Α. Παπανδρέου στο βιβλίο του "η Δημοκρατία στο Απόσπασμα", για να την αντιπαραθέσει στη συνέχεια με το απομαγνητοφωνημένο (;) κείμενο που δημοσιεύτηκε, να κάνει τη σύγκριση και να βγάλει συμπεράσματα για το χαρακτήρα του Παπανδρέου.

Επαναλαμβάνω όμως ότι αυτό δεν έχει καμία σημασία για το σκοπό της ανάρτησης. Ακόμα και αν το κείμενο δεν έχει πειραχτεί ή κατασκευαστεί εξ αρχής από τους υπεύθυνους της χούντας, ορισμένα σημεία θα μπορούσαν εν μέρει να ερμηνευτούν -και όχι να δικαιολογηθούν- από την αντικειμενική κατάσταση και τη δύσκολη θέση στην οποία βρισκόταν ένας πρώην πολιτικός κρατούμενος, που δε θα μπορούσε να είναι σίγουρος, μέχρι την τελευταία στιγμή, πως θα πάρει όντως το διαβατήριό του και ότι δεν τον εμπαίζουν οι συνταγματάρχες.

Ανεξάρτητα όμως από το ποιος είπε ή έγραψε-διασκεύασε τα παρακάτω σημεία, παρουσιάζουν κατά τη γνώμη μου ενδιαφέρον ως μια αποτίμηση της χούντας, που περισσότερο από το να την εξωραΐζει, εκτιμά σχετικά νηφάλια από τη σκοπιά των αστικών συμφερόντων, την αξία χρήσης του καθεστώτος για την άρχουσα τάξη.

* * *

Παττακός: Ποια είναι η κρίση σας για την πολιτική της Εθνικής Κυβερνήσεως;
Ανδρέας: Θέλετε την κρίση μου;
Παττακός: Ναι.

Ανδρέας: Ευχαριστώ που με ρωτάτε. Νομίζω... Και αφού μου επιτρέπετε και με ρωτάτε θα σας πω τη γνώμη μου: Νομίζω ότι το κοινωνικό και οικονομικό περιεχόμενο της επαναστάσεώς σας είναι σε γραμμή που ανταποκρίνεται στις ανάγκες του τόπου. Συγχρόνως νομίζω ότι το προχωρείτε με τέτοιο γρήγορο ρυθμό ώστε η μηχανή να κλωτσάη. Είναι τόσο γρήγορος ο ρυθμός ώστε κλωτσάει η μηχανή. Θέλει λίγο γράσσο. Θέλει μαλακώτερα, σιγώτερα και όχι σκληρότερα. Αλλά τα μέτρα να μην είναι πολλά και πολύ γρήγορα. Θέλω να πω ότι μπουκώνει η μηχανή. Όταν ο επιχειρηματίας κάθε μέρα βλέπει ένα καινούργιο μέτρο, δεν μπορεί να προσαρμοσθή στο μέτρο. Θέλει χρόνο να το απορροφήση, να το ζήση, να προσαρμόση τη δική του μηχανή στο νέο μέτρο. Τα μέτρα, δηλαδή, μπορεί να είναι σωστά. Αλλά θέλουν κι αυτά κάποιαν εις χρόνον κλιμάκωσιν. Βλέπω εκεί μια δυσκολίαν. Αλλά γενικά εις τον τομέα τον οικονομικόν, τον κοινωνικόν, προοδευτική είναι η πολιτική σας και ανταποκρίνεται στις ανάγκες της αναπτύξεως.
Στο θέμα της Παιδείας, εκεί ανησυχώ εγώ λιγάκι. Ανησυχώ, το λέω ειλικρινά αυτό, διότι φοβούμαι ότι η επάνοδος εις την αρχαίαν και η έμφασις εις την καθαρεύουσαν, όσο σωστή να είναι από απόψεως παραδόσεως -και ποιος αρνείται πως είναι;- αφαιρεί χρόνο πολύ σημαντικό από τα σύγχρονα προβλήματα της εποχής μας για τους μαθητάς του Γυμνασίου. Και χρειάζονται τεχνικοί. Χρειάζονται άνθρωποι εκσυγχρονισμένοι... Και φοβούμαι ότι είναι μεγάλη η έμφασις εις την παράδοσιν. Όχι ότι δεν είναι χρήσιμη η παράδοσις, αλλά νομίζω ότι έχετε δώσει...

Παττακός: Διαβάσατε το νομοσχέδιο;
Ανδρέας: Όχι πλήρως...
Παττακός: Έχετε υπ' όψιν σας ότι δίδομεν έμφασιν εις την καθομιλουμένην, την γλώσσαν των εφημερίδων, λίγα από αρχαία, πολύ λίγα κεφάλαια εις την αρχαίαν, αλλά όλη η αρχαία φιλοσοφία να διδαχθή ερμηνευθείσα...

Ανδρέας: Α καλά τότε... τότε το είχα παρεξηγήσει. Βέβαια και εγώ διάβασα εφημερίδες... δεν εδιάβασα το νομοσχέδιο. Και θέλω να ελπίζω στον άλλο τομέα, να πούμε, στον τομέα του Συντάγματος, ότι δεν θα έπρεπε να αργήση αυτό το πράγμα. Και θα έπρεπε να δώσετε ένα δημοκρατικό Σύνταγμα, το οποίον θα είναι ένας τίτλος τιμής. Ένα Σύνταγμα που να είναι δυτικώτερον του ευρωπαϊκού, προσαρμοσμένο, βέβαια, στα ελληνικά μας προβλήματα και πλαίσια. Αλλά θα είναι τίτλος τιμής, αν η κατάστασις αυτή φύγη δίδουσα εις τον τόπον δημοκρατικόν Σύνταγμα. Και στέρεον Σύνταγμα, του βασιλέως τις προνομίες σαφώς κανονισμένες, διότι από κει ξεκινήσανε τα μεγάλα μας προβλήματα. Η παρερμηνεία του Συντάγματος. Άλλο λέγαμε εμείς, άλλο έλεγε ο βασιλιάς. Θέλει ένα ξεκαθάρισμα αυτό το πράγμα. Και αν αυτό το πράγμα γίνει και γίνει σε χρονικά όρια σύντομα σχετικά, αναγγείλατέ το.

Παττακός: Νομίζω ότι τα χρονικά όρια τα οποία έχουμε αναγγείλει είναι καλά. Δεν σας ικανοποιούν;
Ανδρέας: Ναι. Για το Σύνταγμα, ναι. Ακριβώς. Ύστερα έχετε το μέγα θέμα των εκλογών, το οποίο, βέβαια, δε γνωρίζω... Δεν έχετε αναγγείλει τα όρια και ίσως δεν μπορείτε κιόλας. Γιατί, τότε, δεν θα μπορείτε να κάνετε καλά και τη δουλειά σας.
Παττακός: Θα το αναγγείλωμεν αιφνιδιαστικών, αλλά πάντως οπωσδήποτε θα πάμε δι' εκλογάς.

* * *

Είτε είναι του Παπανδρέου η παραπάνω ανάλυση, είτε της χούντας που μαγείρεψε τα λεγόμενά του, η ουσία δεν αλλάζει: πρόκειται για μια ακριβή και νηφάλια εκτίμηση για το ρόλο που καλείται να επιτελέσει το καθεστώς, τα κίνητρα που την επέβαλαν και τους σκοπούς-συμφέροντα που υπηρετεί. Που διαπλέκονται σαφώς με τον εξωτερικό παράγοντα (ΗΠΑ, ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο) αλλά δε θα μπορούσαν να εξαντλούνται σε αυτόν, αν δεν έδεναν και με τις εσωτερικές διεργασίες στη χώρα μας και με την ανάγκη εκσυγχρονισμού του αστικού πολιτικού συστήματος για την καλύτερη δυνατή αποτελεσματικότητά του.

Είναι ενδιαφέρον ότι οι όποιες ενστάσεις ενάντια στην πολιτική της χούντας, εκφράζονται από αυτήν ακριβώς τη σκοπιά, είτε για τη χρήση της καθαρεύουσας, είτε για το σύνταγμα και τις εκλογές, κι όχι από κάποια δημοκρατική ανησυχία ή γενικά από έγνοια για τα λαϊκά στρώματα, τα δικαιώματά τους και τις ελευθερίες τους.

Συναφής με τα παραπάνω είναι και η πρόσφατη ανακοίνωση της κετουκε για την 50ή επέτειο από την επιβολή του πραξικοπήματος των συνταγματαρχών, που αξίζει να διαβαστεί και να συζητηθεί.

Άλλοι προτεινόμενοι σύνδεσμοι από το Ρίζο είναι οι εξής:
Το κείμενο του Κ. Σκολαρίκου, συνεργάτη του τμήματος ιστορίας της κετουκε, με αφορμή ένα ιστορικό ένθετο της φιλοκυβερνητικής εφημερίδας Documento (για το Ζαχαριάδη, το Βαφειάδη και τον Καραγιώργη), που εκτός από τη "βελούδινη" παραχάραξη της ιστορίας, αναδεικνύει τη σύγκλιση του πολιτικού αναθεωρητισμού με το αναθεωρητικό, νεοφιλελεύθερο ρεύμα στην ιστοριογραφία.

Το κοινό κάλεσμα διεθνιστικής πάλης ενάντια στον καπιταλισμό από το ΚΚ Τουρκίας και το Νέο ΚΚ Ολλανδίας, που δείχνουν τι κρύβεται πίσω από την τεχνητή ένταση των σχέσεων των δύο χωρών και των αστικών τους τάξεων.

Το κάλεσμα πάλης του ΚΚΕ ενάντια στα νέα μέτρα, με θέσεις αιχμής την αποδέσμευση από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και κάθε ιμπεριαλιστικό σχεδιασμό (που κουμπώνει με τη συζήτηση που έχει ανοίξει και σε προηγούμενη ανάρτηση).


Το εργατικό - λαϊκό κίνημα, στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη, μπορεί να αξιοποιήσει τα ρήγματα και τις αντιθέσεις μέσα στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες για την αποδυνάμωσή τους.
Να συνδέσει την πάλη για αποδέσμευση από την ΕΕ με την πάλη για ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, που όσο υπάρχει θα οδηγεί σε τέτοιες αντιδραστικές αντιλαϊκές συμμαχίες.

Χρειάζεται να δυναμώσει η πάλη με στόχο:
  • Την έξοδο της Ελλάδας από τους ιμπεριαλιστικούς συνασπισμούς, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
  • Καμιά συμμετοχή της χώρας σε αποστολές εκτός συνόρων.
  • Κλείσιμο των ξένων βάσεων στην Ελλάδα - ΕΞΩ το ΝΑΤΟ από το Αιγαίο.

Αυτός είναι ο δρόμος για να προετοιμάσουμε τις νέες αναμετρήσεις, τους νέους νικηφόρους αγώνες.
Με στόχο την πραγματική εξουσία του λαού, τη μόνη που μπορεί να ικανοποιήσει τις σύγχρονες ανάγκες του, σύμφωνα με τις επιστημονικές και τεχνολογικές κατακτήσεις, τις δυνατότητες της χώρας. Να διαγράψει το χρέος, να αποδεσμεύσει την Ελλάδα από ιμπεριαλιστικές συμμαχίες.

38 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Και στο ζήτημα της χούντας, τις θέσεις του ΚΚΕ τις χαρακτηρίζει η διγλωσσία και τα "ήξεις αφήξεις". Το πιο βασικό είναι το ζήτημα του χαρακτηρισμού της χούντας ως επιλογής που στόχευε στον "εκσυγχρονισμό" του συστήματος.

Από τη μια, σωστά, η επιβολή της αμερικανοκίνητης χούντας δεν προσεγγίζεται μόνο ως "έξωθεν επιβολή", αλλά σαν ανάγκη του ίδιου του συστήματος. Βεβαίως, το τί είδους "ανάγκη" χωράει πολύ συζήτηση, ειδικά το αν αυτή η "ανάγκη" μπορεί να χαρακτηριστεί "εκσυγχρονισμός", λες και μιλάμε για το χωρισμό εκκλησίας-κράτους ή κάτι παρόμοιο. Αστικός εκσυγχρονισμός ήταν η μεταπολίτευση και η νομιμοποίηση του ΚΚΕ σαν αποτέλεσμα της κρίσης της χούντας και ολόκληρου του μετεμφυλιακού αστικού πολιτικού καθεστώτος. Απέναντι στους αστικούς εκσυγχρονισμούς οι κομμουνιστές δεν υπερασπίζονταν ποτέ την καθυστέρηση. Αναρωτιέται κανείς, αλήθεια, αν με αυτή τη φράση κάποιοι έχουν στο μυαλό τους να "περάσουν" ως θέση στο ΚΚΕ ότι, τελικά, η χούντα έπαιξε περίπου ...προοδευτικό ρόλο! Ευτυχώς, το ίδιο το κείμενο δε χρησιμοποιεί ευθέως αυτή τη φράση, αν και υπάρχουν σημεία διγλωσσίας και διατυπώσεις που μπορούν να ερμηνευτούν και έτσι. Το ίδιο το κείμενο της ΚΕ περιγράφει ως στόχο τη δημιουργία ενός αστικού κράτους, με "βελτιωμένα", πιο αποτελεσματικά αυταρχικά, αστυνομοκρατικά, αντικομμουνιστικά χαρακτηριστικά. Ο χαρακτήρας αυτός είναι επιεικώς γελοίο να αποκαλείται "αστικός εκσυγχρονισμός".

Επίσης, ενώ από τη μια αποκρούεται η προσπάθεια "απενοχοποίησης" του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού για την εμπλοκή του στη χούντα, από την άλλη περιγράφεται μια χούντα η οποία "ελισσόταν" ανεξάρτητα από τους αμερικάνους ιμπεριαλιστές, "επιδίωξε ομαλές σχέσεις" (!!!), αλλά ήρθε ακόμα και σε αντίθεση μαζί τους(!!!). Όσο για τις ΗΠΑ δεν σχεδίασαν, ούτε καθοδήγησαν το πραξικόπημα, αλλά απλώς "ήταν σε γνώση τους, είχε την ανοχή τους", άντε - το πολύ - να είχε, ίσως "και τη στήριξη μηχανισμών τους". Γιατί τέτοιο "σφίξιμο" στη γλώσσα;

Η χούντα ήταν προϊόν των αδιεξόδων και της κρίσης του καθεστώτος της μετεμφυλιακής αμερικανοκρατίας, της αδυναμίας της αστικής τάξης να λύσει μονάχη της, χωρίς τα δεκανίκια του ιμπεριαλισμού, ακόμα και το παραμικρό ζήτημα. Ήταν προϊόν της όξυνσης των αδιεξόδων του ιμπεριαλισμού στην περιοχή την περίοδο εκείνη που δυνάμωνε η αντιπαράθεση με την ΕΣΣΔ (στο φόντο της στροφής από τον Χρουστσώφ στο Μπρέζνιεφ) και της όξυνσης των αντιθέσεων ανάμεσα στην αμερικανο-βρετανικά προσανατολισμένη μερίδα το κεφαλαίου - κύρια στο εφοπλιστικό, κομπραδόρικο και μεταπρατικό κεφάλαιο - και τη φιλογερμανικά προσανατολισμένη (κυρίαρχα, τμήμα του βιομηχανικού κεφάλαιου). Με αυτή την έννοια, ασφαλώς και ήταν "αμερικανοκίνητη": την ήθελαν και την ενορχήστρωσαν τόσο οι ΗΠΑ, όσο και τα ντόπια τους στηρίγματα στην αστική τάξη, ενώ οι ενδοαστικοί τους αντίπαλοι ακόμα κι αν θα ήθελαν να την αποφύγουν, δε μπορούσαν να την αποτρέψουν. Δυστυχώς, το ΚΚΕ στις αναλύσεις του αποφεύγει να θέσει ξεκάθαρα το ζήτημα της καθοριστικής στάσης των ΗΠΑ, ίσως από έναν εντελώς παράλογο φόβο μήπως θεωρηθεί ότι αθωώνει την αστική τάξη, όταν δεν υπάρχει πέτρα που να σηκώσεις και να μη βοά για την αξεδιάλυτη σχέση ανάμεσα στις διάφορες μερίδες της και στα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Ή, πάλι, ίσως επειδή στις γραμμές της ηγεσίας του δεν υπάρχει κι ακριβώς ομοφωνία για το ρόλο του αμερικάνικου παράγοντα. Ποιος ξέρει...

Όσο για την παλιότερη συζήτηση περί αποδέσμευσης, για να μην επαναλαμβάνω τα ίδια και κουράζω, είναι προφανής η διγλωσσία της ανακοίνωσης. Άλλο λένε οι πρώτες παράγραφοι κι άλλο η τελευταία. Από την άλλη, παραμένει το κύριο ζήτημα. Ανεξάρτητα από το τι λένε οι ανακοινώσεις, τι κάνει το ΚΚΕ για "να δυναμώσει η πάλη με στόχο την έξοδο από ΕΕ-ΝΑΤΟ και κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία"; Ποιες πρωτοβουλίες συσπείρωσης και δράσης στο κίνημα έχει σκοπό να πάρει; Ελπίζω να δούμε τέτοιες, σύντομα. Αλλιώς, από ανακοινώσεις, έχουμε χορτάσει...

Γράκχος

zoot horn rollo είπε...

Κι αλλα κουτακια "τικαρισμενα", " check...check...check...".

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Ωχ, οι λΑΔΔυ ξαναχτυπάνε!
Το πασοκ ποτέ δεν πεθαίνει;
Αμ, πεθαίνει, και κυρίως ψοφάει, αρκεί να το ψοφήσουμε εμείς πρώτα μέσα μας.

Ανώνυμος είπε...

"Το πιο βασικό είναι το ζήτημα του χαρακτηρισμού της χούντας ως επιλογής που στόχευε στον "εκσυγχρονισμό" του συστήματος."

https://www.google.gr/amp/www.rizospastis.gr/storyAmp.do%3Fid=9258860

Στην απόφαση η λέξη εκσυγχρονισμός αναφέρεται μόνο στην θέληση που είχαν οι κυβερνήσεις προ χούντας για τον έλεγχο του στρατού έναντι του παλατιού. Το διάβασα τρεις φορές και δεν βρήκα πουθενά αυτά που υποστηρίζεις. Εκανα και εύρεση στην σελίδα την λέξη "εκσυγχρονισμοί" και υπάρχει μόνο μια φορά στο σημείο που ήδη ανέφερα. Μπορείς αν θες να ανακαλέσεις τώρα. Αν και δεν περιμένω να αποκτήσετε τσίπα στα πίσω πίσω.

Ο.Χ.Ε.Π.

Ανώνυμος είπε...

"Απέναντι στους αστικούς εκσυγχρονισμούς οι κομμουνιστές δεν υπερασπίζονταν ποτέ την καθυστέρηση. Αναρωτιέται κανείς, αλήθεια, αν με αυτή τη φράση κάποιοι έχουν στο μυαλό τους να "περάσουν" ως θέση στο ΚΚΕ ότι, τελικά, η χούντα έπαιξε περίπου ...προοδευτικό ρόλο!"
Άλλοι μια παράκρουσή. Αυτά παθαίνει όποιος θεωρεί ότι οι αστικοί εκσυγχροισμοί είναι πρόοδος και όχι αντίδραση!!!!! Όσο για τους "κομμουνιστές" μάλλον μιλάς για τους Κατρούγκαλους και τους Κύρκους! Ή μήπως είσαι ένας από αυτούς!!!!!!
Ακου διγλωσσία....Μάλλον πάσχεις από σύνδρομο διπολικής προσωπικότητας!
Πάντως στην Ελληνική γλώσσα είναι γραμμένες, μπορείς να τις διαβάσεις πριν γράψεις την παπαπάτζα σου....Εκτός αν μιλάς άλλη γλώσσα ή ξέρεις μόνο να τη χρησιμοποιείς για γλύψιμο του ΣΥΡΙΖΑ!
kk-1

Αναυδος είπε...

Η αληθεια είναι ότι το ελληνικο κεφάλιαο ιστορικα ηταν υπερ των αραβων και εναντια στο ισραηλ πριν στη διαρκεια αλλα και μετα τη δικτατορια. Η επισημη αναγνωριση του ισραηλ έγινε το 1990 από την κυβερνηση Μητσοτακη. Ο λογος της μη αναγνωρισης ηταν τα σημαντικα συμφεροντα του ελληνικου κεφαλαιου σε μια σειρα αραβικων χωρων (κυρια εφοπλιστες και τεχνικες εταιριες) Στην περιπτωση αυτή η αστικη ελλαδα διαφοροποιηθεκ για μεγαλο χρονικο διαστημα από την εξωτερικη πολιτκη των ΗΠΑ

Η λαγνεια ορισμενων για τους αστικους εκσυγχρονισμους που εχουν γι αυτους παντα θετικο προσημο παραγνωριζει ότι στη διαρκεια της χουντας απομακρυνθηκε βιαια ο βασιλιας και δεν επανηλθε ποτε μεχρι την οριστικη καταργηση της βασιλειας το 1974 με το δημοψηφισμα Αστικος εκσυγχρονισμος από μια στυγνη δικτατορια για τον απλουστατο λογο ότι κάθε αστικος εκσυγχρονισμος του καπιταλισμου ακομη περισσοτερο του καπιταλισμου που σαπιζει (ορα Λενιν Ιμπεριαλισμός) γιενται αποκλειστικα και μονο για το συμφερον των αστων. Συμπτωματικα και μονο οφελειται η εργατικη ταξη και όχι σε ολες τις περιπτωσεις

Ανώνυμος είπε...

https://www.youtube.com/watch?v=ZG7eiZivuwk

Ανώνυμος είπε...

Έστω λοιπόν αμερικανοκίνητοι οι Συνταγματάρχες, αμερικανοκίνητοι με την έννοια: σηκώνει το τηλέφωνο ο αμερικάνος πρεσβευτής και οι συνταγματάρχες, απλά εκτελεστικά όργανα, εκτελούν αμέσως τις εντολές. Οι στρατηγοί τους οποίους πρόλαβαν οι συνταγματάρχες, τι ήταν τότε; Ο Κωνσταντίνος όταν οργάνωσε το δικό του κίνημα το Δεκέμβρη του 1967 το οποίο απέτυχε λόγω κακής οργάνωσης και εκτέλεσης και μετά διέφυγε στο εξωτερικό πυροδοτώντας διάφορες εξελίξεις εις βάρος του, τι ήταν αυτός; Να τον χρίσουμε άραγε αντίπαλο των αμερικανών; Η τυπική επίσημη αναγνώριση πάντως του καθεστώτος από του αμερικάνους, ήρθε τον Ιανουάριο του 1968, όταν το κίνημα του Κωνσταντίνου είχε καταρρεύσει και οι Συνταγματάρχες είχαν ελέγξει σχεδόν απολύτως την κατάσταση μέσα στο στράτευμα με τους αξιωματικούς-κυρίως ανώτερους- που πρόσκεινταν στο βασιλιά (το κείμενο της ανάρτησης νομίζω αναφέρεται σε εκείνη ακριβώς την περίοδο, ο Ανδρέας πρέπει να έφυγε στο εξωτερικό στις πολύ αρχές αρχές του 1968. Παρεμπιπτόντως, και όταν έφυγε την πρώτη φορά στο εξωτερικό ο Αντρίκος, πάλι κάτι "περίεργα" έχουν ακουστεί για τη στάση του).
Την άνοιξη και καλοκαίρι του 1967 οι συνταγματάρχες παρείχαν κάθε βοήθεια στους αμερικάνους/ισραηλινούς για τον πόλομο των έξι ημερών. Το 1969 όμως, όταν στήριξαν αποτελεσματικά το κίνημα του Καντάφι διακόπτωντας την επικοινωνία με Λιβύη του βασιλιά Ιντρίς ο οποίος ανάρρωνε/παραθέριζε στα Καμμένα Βούρλα, είχαν απλά σηκώσει το τηλέφωνο κι έκαναν ότι τους είπε ο προϊστάμενός τους στην πρεσβεία; Το 1973 η στάση της δικατορίας στον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ ήταν ή δεν ήταν λιγότερο θερμή σε σχέση με τον πόλεμο των έξι ημερών; Απλά εκτελεστικά όργανα των αμερικάνων και τότε; Άλλο απλά κι άλλο απλοϊκά, άλλο να καταγγέλουμε την ανάμειξη του αμερικανικού παράγοντα κι άλλο να αθωώνουμε στην πράξη τις ευθύνες εγχώριων παραγόντων.
ρα

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ξεκίνησα να γράφω ένα σχόλιο αλλά είδα ότι ο ΟΧΕΠ κι ο Άναυδος έχουν ήδη πει αυτά που ήθελα να σημειώσω, οπότε δεν έχει νόημα να τα επαναλάβω με διαφορετικά λόγια.

Ανώνυμος είπε...

ΟΧΕΠ, δεν έχω να ανακαλέσω τίποτε γιατί δεν είπα αυτό που θες να με εμφανίσεις ότι είπα. Το ζήτημα του χαρακτηρισμού της χούντας ως επιλογή προώθησης του αστικού εκσυγχρονισμού τίθεται γενικά και όχι με την έννοια ότι το θέτει ΕΤΣΙ ΑΚΡΙΒΩΣ το ΚΚΕ. Γι αυτό και μίλησα για διγλωσσία. Η μια παράγραφος περιγράφει ως στόχο - αυτό έγραψα επί λέξει - ένα πιο αποτελεσματικό αστυνομικό, αντικομμουνιστικό και αυταρχικό κράτος. Σωστά, κατ'εμέ, ως εδώ. Στην ίδια παράγραφο, όμως, το "τραβάει" και μιλάει για πιο "σύγχρονο" κράτος και αποδίδει στη χούντα την πρόθεση να επιβάλλει εκσυγχρονισμούς που παλιότερα δεν είχε γίνει κατορθωτό να προωθηθούν λόγω αντιθέσεων.

Για να συνεννοηθούμε, λοιπόν. Αν προσδιορίζουμε την έννοια του "σύγχρονου" ως καινούργιο, μοντέρνο, βελτιωμένο κλπ. και λέμε ότι στην εποχή του ιμπεριαλισμού αυτό σημαίνει γενικά πιο αυταρχικό, πιο αντιδημοκρατικό, έως και αντικομμουνιστικό, συμφωνώ. Όμως: (α) αυτό ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ η έννοια του "αστικού εκσυγχρονισμού" όπως τη χρησιμοποιούμε στην πολιτική φιλολογία και (β) χρειάζεται να εξηγηθεί γιατί στην Ελλάδα οι προσπάθειες πραγματικού αστικού εκσυγχρονισμού στις οποίες αναφέρεται το κείμενο δεν πέτυχαν και στη θέση τους επιλέχθηκε η χούντα. Στην πραγματικότητα, το λάθος του κειμένου είναι ότι θεωρεί τη χούντα ως προσπάθεια επιβολής αυτών των προηγούμενα αποτυχημένων προσπαθειών, αντί για προσπάθεια να επιβάλλει μια "σύγχρονη" εκδοχή άρνησής τους.

Μια παρένθεση. Στην εποχή του ιμπεριαλισμού, η αστική τάξη γενικά παύει να είναι φορέας τέτοιων εκσυγχρονισμών. Ακόμα και σε περιπτώσεις που έχει καθυστερήσει να τους εφαρμόσει (π.χ. σχέσεις κράτους-εκκλησία στη χώρα μας), η προσπάθεια να τους εφαρμόσει σήμερα είναι δεμένη με την εξυπηρέτηση γεωπολιτικών συμφερόντων του ιμπεριαλισμού και, άρα, δεν έχει κανένα θετικό πρόσημο, όπως βλακωδώς με κατηγορούν διάφοροι ότι υποστηρίζω (το ακριβώς αντίθετο). Μόνο η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της, στο πλαίσιο της πάλης για την κατάκτηση της εξουσίας, μπορούν να κατακτήσουν και να επιβάλλουν αληθινά δημοκρατικές κατακτήσεις.

Είναι μεγάλη αντίφαση, όμως, να λες αυτά που λέει λ.χ. ο Άναυδος και, συγχρόνως, να θεωρεί ότι η πάλη για τα δημοκρατικά αιτήματα δεν είναι κρίκος συσπείρωσης δυνάμεων ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου, όπως λέει και το κείμενο της ΚΕ. Το οποίο "καταφέρνει" το "ταχυδακτυλουργικό" στην ίδια φράση να συνδέσει το παραπάνω ολόσωστο καθήκον με τη δεξιά διαστρέβλωσή του, τη θέση ότι "ένα στάδιο προωθημένης δημοκρατίας μπορεί να αποτελέσει κρίκο συσπείρωσης κλπ.", λες και το ένα οδηγεί νομοτελειακά στο άλλο. Άλλο πάλη για δημοκρατικά αιτήματα κι άλλο "στάδιο προωθημένης δημοκρατίας". Το ΚΚΕ στο 9ο και, κυρίως, στο 10ο Συνέδριο δεν έβλεπε τη "Δημοκρατία του Λαού" ως "προωθημένη αστική δημοκρατία" με κοινοβούλιο και αστικούς θεσμούς, αυτό είναι συκοφαντία προς το Κόμμα. Την έβλεπε ως μορφή της δικτατορίας της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, που εφαρμόζει με επαναστατικό τρόπο την επίλυση των άλυτων αστικοδημοκρατικών καθηκόντων και, στο βαθμό που τα λύνει, προχωρά στο βάθεμα των σοσιαλιστικού χαρακτήρα της επανάστασης. Γι αυτό και μιλούσε για "ενιαία επαναστατική διαδικασία με δυο στάδια" και όχι "δυο επαναστάσεις" που η μια ακολουθεί την άλλη. Μπορεί κανείς να συμφωνεί ή όχι με αυτό, αλλά αυτό έλεγε και η διαστρέβλωση για να υποστηριχτεί κάτι άλλο, δεν τιμά κανέναν. Ούτε το να συγχέει τη δεξιά οπορτουνιστική διαστρέβλωση αυτής της γραμμής, που οδήγησε στην «πραγματική αλλαγή» και την «αλλαγή με κατεύθυνση το σοσιαλισμό», με το τι έλεγε το πρόγραμμα.

Γράκχος

Ανώνυμος είπε...

Για να ξαναγυρίσω όμως στο θέμα μας, αυτό που το κείμενο περιγράφει ως στόχους της χούντας, δεν είναι σε καμία περίπτωση αστικός εκσυγχρονισμός, ούτε προσπάθεια να επιβληθεί με τη βία, αυτό που δεν επιτεύχθηκε παλιότερα λόγω αδυναμίας να συνεννοηθούν τα αστικά κόμματα. Στην περίπτωσή μας, η αστική τάξη (σα σύνολο) ούτε ήθελε, ούτε μπορούσε πια - ήδη από τότε - να επιβάλλει τέτοιους εκσυγχρονισμούς. Αυτό που ήθελε, είναι να ξεπεράσει την κρίση του μοναρχοφασισμού που αδυνατούσε να σταθεροποιήσει το καθεστώς στη χώρα (παρά κι αυτήν ακόμα την οπορτουνιστική παρέκκλιση στο ΚΚΕ), κυρίως κατανοώντας ότι οι γενικότεροι κλονισμοί που μπορούσαν να προκαλέσουν οι διεθνείς εξελίξεις (στροφή της ΕΣΣΔ σε πιο "μαχητική" στάση απέναντι στον ευρωατλαντισμό, επιτυχίες του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος κλπ.) ήταν πιθανό να οδηγήσουν σε απότομη άνοδο της ταξικής πάλης και στη χώρα μας. Και βέβαια, να λύσει - έστω και προσωρινά - υπέρ της αμερικανοβρετανόφιλης μερίδας της αστικής τάξης τις αντιθέσεις με άλλα τμήματα, πιο κοντά στο γαλλογερμανικό κέντρο που πίεζαν για στοιχειώδεις εκσυγχρονισμούς χωρίς όμως να μπορούν να τους επιβάλλουν. Η αυταπάτη της προδικτατορικής ΕΔΑ και του 8ου Συνεδρίου ότι μπορούσαν να τραβηχτούν αυτά τα τμήματα στο πλαίσιο της "Εθνικής Δημοκρατικής Αλλαγής" οδήγησε στο δραματικό αφοπλισμό του κινήματος μπροστά στην επερχόμενη λύση της χούντας.

Η αντίφαση του κειμένου της ΚΕ στο ζήτημα αυτό βγάζει μάτι. Τα τμήματα της α.τ. που θα ήθελαν κάποιους πραγματικούς αστικούς εκσυγχρονισμούς ήταν τα γαλλογερμανόφιλα προσανατολισμένα τμήματα του (ασθενικού ούτως ή άλλως) βιομηχανικού κεφαλαίου. Το κείμενο όμως δε λέει ότι η χούντα του Παπαδόπουλου εξέφρασε τέτοια συμφέροντα, ενώ π.χ. η χούντα που ετοίμαζε ο βασιλιάς τα συμφέροντα των Αμερικάνων. Αντίθετα, το κείμενο λέει, σωστά, ότι τη χούντα στήριξε το εφοπλιστικό κεφάλαιο (θα προσέθετα και οι κομπραδόροι-μεταπράτες τύπου τουριστικό κλπ.). Τα τμήματα αυτά ήταν ανέκαθεν ευθυγραμμισμένα με τη γραμμή των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας, καθώς πλούτιζαν από αυτή. Καμία διάθεση δεν είχαν για χαλάρωση του μετεμφυλιακού μοναρχοφασιστικού κράτους. Πώς, τώρα, η χούντα που στήριξαν αυτά τα τμήματα (κατά την ίδια την ΚΕ) ενδιαφέρονταν να εφαρμόσει με τη βία αυτό που δεν είχε εφαρμοστεί παλιότερα επειδή ...αυτά τα ίδια είχαν αντιδράσει (η Φρίκη εξόρισε τον Καραμανλή στο Παρίσι…), αυτό ένας θεός μπορεί να το εξηγήσει. Αν αυτό δε λέγεται, όχι απλά διγλωσσία, αλλά τρικυμία εν κρανίω, τότε τι λέγεται; Αναρωτιέμαι...

Ξαναλέω, πηγή του προβλήματος είναι το "σφίξιμο" της ΚΕ να θέσει ξεκάθαρα το ζήτημα της γεωπολιτικής διάστασης των ενδοαστικών αντιθέσεων. Θα συμφωνήσω με το ρα, με ποια έννοια: η χούντα είναι μια «στιγμή φαινομενικής ανεξαρτησίας» του κράτους ως προς την αστική τάξη (για να θυμηθούμε τη 18η Μπρυμαίρ), ακριβώς για να εξυπηρετήσει καλύτερα τα συμφέροντά της. Μα αν η ίδια η αστική τάξη είναι διασπασμένη σε μερίδες που ακουμπάνε σε διαφορετικά ιμπεριαλιστικά κέντρα, τότε τα στηρίγματά τους στο κράτος θα μεταφέρουν στο εσωτερικό των υπηρεσιών του, τη διαπάλη τους, εκφράζοντάς της ως «πάλη μηχανισμών» (π.χ. στρατηγοί-συνταγματάρχες, στάση της χούντας απέναντι στον Κοκό κλπ.). Ναι, υπάρχουν αντιφάσεις στη στάση της χούντας ανάμεσα στο ’73 και στο ’67. Καθοριστικός παράγοντας για την εξήγησή τους, όμως, είναι η παρακολούθηση της αντίθεσης ΗΠΑ-Μ. Βρετανίας στο μοίρασμα συμφερόντων στην περιοχή της Μ. Ανατολής και της ΝΑ Μεσογείου. Οι σχέσεις των μηχανισμών του μοναρχοφασιστικού κράτους με το Λονδίνο και την Ουάσινγκτον και η συσχέτιση των σχέσεων αυτών με τη στάση λ.χ. των Άγγλων στην αραβοισραηλινή διένεξη και τη στροφή της βρετανικής πολιτικής μεταξύ 1967 και 1970 απέναντι στο Ισραήλ (εμπάργκο πετρελαίου οι Άραβες επέβαλαν στις ΗΠΑ, αλλά όχι στη Μ. Βρετανία το ‘73), αλλά και τα συμφέροντα των Άγγλων στην Κύπρο σε σχέση με την επιδίωξη των ΗΠΑ να «βάλουν χέρι» σε ολόκληρο το νησί, μέσω της Τουρκίας, εξηγεί το μεγαλύτερο μέρος αυτών των αντιφάσεων.

Γράκχος

Ανώνυμος είπε...

Και αναρωτιέται κανείς, ποια η «δυσκολία» για την ηγεσία του ΚΚΕ να θέσει έτσι το ζήτημα και να πει την αλήθεια; Πού είναι η δυσκολία στο να δει το κύριο (ρόλος των ΗΠΑ και των στηριγμάτων τους στη χώρα) μαζί με το δευτερεύον (ρόλος της Αγγλίας και των ερεισμάτων της στο μοναρχοφασιστικό μετεμφυλιακό κράτος) και το τριτεύον (ρόλος της γαλλο-γερμανικά προσανατολισμένης μερίδας της α.τ.). Με αυτό το πνεύμα, η μεταπολίτευση αναδεικνύεται ως συμβιβασμός πρώτα και κύρια των ιμπεριαλιστικών κέντρων, που αποτυπώνεται και σε επίπεδο των αντίστοιχων μερίδων της ελληνικής α.τ.. Εγώ πιστεύω ότι πραγματικά, η δυστοκία αυτή του ΚΚΕ δε μπορεί να εξηγηθεί μόνο με «ιδεολογικούς όρους». Αλλά δε θέλω να πω περισσότερα ως προς αυτό, γιατί θα είναι εικασίες.

Γράκχος

zoot horn rollo είπε...

Φιλοαμερικανικό το ΚΚΕ, έλα, πες το.
Δε χρειάζεται "σεντόνια".

zoot horn rollo είπε...

Επίσης, εσείς οι άλλοι, μη του το χαλάτε.

Ανώνυμος είπε...

Βέβαια ο Ιντρίς της Λιβύης ήταν εξίσου αγαπητός και στους Βρετανούς και στους Αμερικάνους (και οι δυο είχαν τότε βάσεις εκεί) ενώ αντίθετα ήταν αντιπαθής στους Άραβες. Ας μην αφήσουμε όμως τέτοιες, ή άλλες λεπτομέρειες, να χαλάσουν ένα παραμύθι για τους Συνταγματάρχες-πολλαπλούς πράχτορες.
ρα

Ιστρολλικός είπε...

'Μια παρένθεση. Στην εποχή του ιμπεριαλισμού, η αστική τάξη γενικά παύει να είναι φορέας τέτοιων εκσυγχρονισμών.'

' άλλα τμήματα, πιο κοντά στο γαλλογερμανικό κέντρο που πίεζαν για στοιχειώδεις εκσυγχρονισμούς χωρίς όμως να μπορούν να τους επιβάλλουν'

Θα θέλει να κάνει εκσυγχρονισμούς, αλλά δε θα θέλει κιόλας.

Ή πως να κάνετε κριτική στο ΚΚΕ επειδή βάζει την αστική τάξη συνολικά στο στόχαστρο, αντί να γράφει σεντονιάδες για τα τμήματά της και που κοιτάει το καθένα.

Ανώνυμος είπε...

"ΟΧΕΠ, δεν έχω να ανακαλέσω τίποτε γιατί δεν είπα αυτό που θες να με εμφανίσεις ότι είπα".
ΟΧΕΠ, αλλος ένας (Γράκχος)ακόμα για τον οποίο ούτε εσύ, ουτε εγώ,ούτε κανένας άλλος δεν κατάλαβε τι ήθελε να πεί και τον εμφανίζουμε να λέει άλλα απά αυτά που γραφει...
Μόνο που η ουσία όσων λέει είναι μία: Η εργατική τάξη να παλέυει να γίνονται αστικοί εκσυγχρονισμοί! Και για το κουμπώσει βρήκε και την φόρμουλα αυτό "ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ η έννοια του "αστικού εκσυγχρονισμού" όπως τη χρησιμοποιούμε στην πολιτική φιλολογία και...χρειάζεται να εξηγηθεί γιατί στην Ελλάδα οι προσπάθειες πραγματικού αστικού εκσυγχρονισμού στις οποίες αναφέρεται το κείμενο δεν πέτυχαν και στη θέση τους επιλέχθηκε η χούντα". Σαφώς στην πολιτική φιλολογία των αστικών κομμάτων οι αστικοί εκσυγχρονισμοί είναι κάτι πολύ καλό, αλλά ποτέ για τους κομμουνιστές. Και μην το πάμε πονηράστο ζήτημα διαχωρισμού-κράτους εκκλησίας...γιατί και αυτό δεν μπάινειούτε καν ως θέμα εκσυγχρονισμού και απλά αποδεικνύεται ότι μόνο η εργατική εξουσία μπορείνα πραγματοποιήσει! Εκτόςαν νομίζουμε ότι αν το κάνει το αστικό κράτος, αμέσως θα γίνει και πιο φιλολαϊκό!
kk-1

Ανώνυμος είπε...

Και ο Γράκχος για να μας επαναφέρει όλες τις αθλιότητες που αναπαράγει ο "ΕΑ" και η "ΝΣ" ενάντια στο ΚΚΕ για τα στάδια και τη στρατηγική του,κάνει αλχήμεια με το σημείο 15 της ανακοίνωσης της ΚΕ. Μια θέση που δεν αναφέρεται κάν στο 10ο συνέδριο του ΚΚΕ, ούτε καν στο επριεχόμενο της Δημοκρατίας του Λαού. Επίτηδες όμως δεν γράφει ότι το 9ο συνέδριο έβαζε σαν άμεσο στόχο το καθεστώς της Νεας Δημοκρατίας (προφανώς δεν είχε να κάνει με το κόμμα του Καραμανλή. Αυτός απλά το έκλεψε σαν τίτλο). Διαστρεβλώνει γαι να χτυπήσει μετά στην ουσία. Να τι γράφει η ανακοίνωση:
"Το Πρόγραμμα που ψήφισε το 9ο Συνέδριο του ΚΚΕ, στο οποίο πήραν μέρος και αντιπρόσωποι από την Ελλάδα, παρά τις βελτιώσεις που επέφερε σε σχέση με εκτιμήσεις-διαπιστώσεις του 8ου Συνεδρίου, παρέμεινε στη λογική των δύο σταδίων της επαναστατικής διαδικασίας, που επικρατούσε στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα. Επίσης παρέμεινε σε μη αντικειμενικές εκτιμήσεις στα εξής ζητήματα: Ανάπτυξη του ελληνικού καπιταλισμού και θέση του στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Ταξικός προσδιορισμός των αστικών πολιτικών δυνάμεων και στάση απέναντί τους. Παγκόσμιος συσχετισμός δυνάμεων σε βάρος του ιμπεριαλισμού και εκτίμηση ότι την κύρια κατεύθυνση στην ανάπτυξη της ανθρωπότητας καθόριζαν το σύστημα του σοσιαλισμού, η διεθνής εργατική τάξη, όλες οι επαναστατικές δυνάμεις. Βέβαια αυτή την εκτίμηση είχε και το ΚΚΣΕ, καθώς και οι Διεθνείς Διασκέψεις των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων.
Η δικτατορία παρέχει νέα πείρα για τον ανεδαφικό χαρακτήρα της εκτίμησης που κυριαρχούσε στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα και στο ΚΚΕ, ότι ο δρόμος πάλης για μια προωθημένη αστική δημοκρατία αποτελεί το πρόσφορο πεδίο συγκέντρωσης δυνάμεων και προσέγγισης της επαναστατικής διαδικασίας, ότι η πάλη για τη δημοκρατία συνδέεται διαλεκτικά με την πάλη για το σοσιαλισμό. Αυτή η εκτίμηση εμπόδισε την ανάδειξη της στρατιωτικής χούντας ως μορφής της δικτατορίας του κεφαλαίου, εμπόδισε τον προσανατολισμό της λαϊκής πάλης συνολικά ενάντια στον αντίπαλο, τη δικτατορία της αστικής τάξης και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες της, όπως το ΝΑΤΟ".
Αυτή η επιβεβαιωμένη από τη ζωή εκτίμηση είναι που ενοχλεί όλους τους οπορτουνιστές!
kk-1

Ανώνυμος είπε...

Και για να κατανοηθεί κάπως το ζήτημα. Έχει καταγραφεί το έξης γεγονός:
Όταν δημοσιέυτηκε η απόφαση του 9ου Συνεδρίου για το καθεστώς της Νέας Δημοκρατίας, ο Μπακογιάννης (ο μετέπειτα γαμπρός του Μητσοτάκη) πήρε το κείμενο και το πήγε στον Καραμανλή, σαν ένα σημαντικό και πολύ καλό ντοκουμέντο. έτσι το αντιμετώπισαν και οι δύο. Ο Καραμνλής ήταν γάτα και έπιανε το κύριο...
Αυτό δεν το γράφω σαν υπαινιγμό ενάντια στο ΚΚΕ (που σε κάθε περίπτωση με επαναστατικό και κομμουνιστικό πνέυμα λειτουργούσε όλη εκείνη την περίοδο), αλλά για να κατανοηθεί πόσο εύκολα μπορούν να ελίσσονται οι αστικές δυνάμεις χωρίς να χάνουν το κύριο εκμεταλλευόμενοι αντιφάσεις ή προβληματικές επεξεργασίες στην στρατηγική των ΚΚ.
Με την λογική που θέτει ο Γράκχος για τους αστικούς εκσυγχρονισμούς....Ο Καραμανλής δεν έκανε εκσυγχρονισμούς του αστικού κράτους το 1974 ή εφόσον έκανε θα έπρεπε να τους στηρίξουμε!
Και επιδή την θυμάμαι την περίοδο μετά το 1975, ως νέο μέλος της ΚΝΕ τότε, πραγματικά βλέπαμε τις επεξεργασίες του κόμματος και του ΚΚΣΕ πολύ προωθημένες. Εκ των υστέρων και μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές, αρχίσα και εγώ, όπως και πολλοί άλλοι να προβληματιζόμαστε. Τότε ήταν πολύ δύσκολο να εντοπίσουμε ολοκληρωμένα προβληματικά ζητήματα ή αντιφάσεις. Στεκόμασταν σε επιφανεικά θέματα, όπως γιατί χάναμε ένα κόσμο προς το ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν μπορούσαμε να δούμε σε βάθος τις δικές μας αδυναμίες, Αυτά για να μην βλογάμε τα γένια μας...αλλά να ίμαστε αντικειμενικοί!
Οι τύποι σαν το Γράκχο...τώρα σιχτιρίζουν το 8ο συνέδριο, αλλά οι αναλύσεις τους είναι ακριβώς το πνευμα αυτού του συνεδριου!
kk-1

Ανώνυμος είπε...

Μια παρένθεση πάλι. Βασικές αρχές πολιτικής θεωρίας. Εξυχρονισμός δεν είναι το διαταξικό "καινούργιο, μοντέρνο, βελτιωμένο κλπ.". Οι εξυχρονισμοί έχουν να κάνουν κυρίως με τις εναρμονήσεις της οικονομίας του κράτους με τις απαιτήσεις των καιρών. Μια ματιά στους εξυχρονισμούς του ελληνικού κράτους τον 20ο και 21ο αιώνα αρκούν για να γίνει κατανοητό και στους πιο μπετόστοκους αυτό. Ενδεικτικά θα πω οτι ο τελευταίος "επιτυχημένος" εξυχρονισμός ήταν επι Σημίτη. Σίγουρα ήταν "καινούργιο, μοντέρνο, βελτιωμένο κλπ.", το ερώτημα είναι όμως όπως πάντα ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ; Για την αστική τάξη, ναι. Για την εργατική...οχι και τόσο.


Αντε γιατί θα ξεχάσουμε και αυτά που ξέρουμε εδώ μέσα με τα ντουβάρια.



Σ.

Σεχταρ ο Τρομερός είπε...

Ακριβώς, Σ., από το στόμα μου το πήρες! Πολλοί λένε "εκσυγχρονισμός" και "αστικός εκσυγχρονισμός" και εννοούν, εκείνους τους εκσυγχρονισμούς, που κατά την δική τους κρίση θα ώφειλε να κάνει η ...αστική τάξη! Για ποιόν άραγε; Για τον εαυτό της η για την ...εργατική τάξη;!;!
Και πάνω σε τέτοιες νοητικές κατασκευές, εκτός τόπου και χρόνου, οικοδομούν ....πολιτικά προγράμματα και κριτικάρουν βάσει αυτών το ΚΚΕ!
Λοιπόν, δεν έχω παρακολουθήσει στενά την σχετική συζήτηση στην ευρεία και την στενή αριστερά, αλλά η προσωπική μου αντίληψη ήταν ότι η Χούντα πραγματοποίησε τους πιο τολμηρούς τότε εκσυγχρονισμούς και βέβαια όχι για το προλεταριάτο η τον Λαό, αλλά στα ίσα για το μεγάλο κεφάλαιο. Τότε ξεκίνησαν τα χρέη, τότε πάρθηκαν τα πρώτα μέτρα άγριας φιλελευθεροποίησης της οικονομίας, τότε θεσπίστηκαν τα πρώτα "κίνητρα" για την ασυδοσία του ξένου κεφαλαίου, που έφταναν μέχρι και μερική αναστολή κυριαρχίας του ελληνικού Κράτους. Τι να πρωτοθυμηθώ; Από την χαρακτηριστική "απελευθέρωση" του συντελεστή δόμησης (οι πύργοι της Αθήνας είναι χουντικοί), μέχρι την αμερικανική βάση στην Ελευσίνα, τις "επενδύσεις" του Αγκνιου και του Νίξον (αδελφού...), το "Πόρτο-Καρράς" κ.α....
Η συνέχεια εκείνων των εκσυγχρονισμών ήταν, μετά την λιτότητα του Παπατζή Β' του '85, ο Σημίτης και πλέον τα Μνημόνια μετά το '09 σηματοδοτούν την πλήρη ανάπτυξη αυτού, που ξεκίνησε η Χούντα.
Χούντα - "Πασόκ" - Σημίτης - Μνημόνια.
Οι σταθμοί-ορόσημα της αστικής ανάπτυξης και των "εκσυγχρονισμών", που ήταν όλοι τους πισωγυρίσματα για τον Λαό και συμφορές για την Πατρίδα του.
Αν προσέξετε ότι εναλλάσσονται η και ...διαπλέκονται ακροδεξιοί και "αριστεροί" σαν εκτελεστικοί φορείς αυτών των "εκσυγχρονισμών", θάχετε πιάσει την άκρη του νήματος για ότι παίχτηκε μεταπολεμικά στην Ελλάδα.

Αναυδος είπε...

Με υφος ομοιο του λατρη του μανιαδακη πετροπουλου ο γρακχος παρελειψε να αναφερθει στη σεντονιαδα του στην ιαπωνοφιλο τμημα της αστικης ταξης που γεμισε τη χωρα με κιτρινιαρικες σκοτωστρες που θερισαν τον ανθο της ελληνικης νεολαιας στην ασφαλτο αλλα και το ισπανοιταλοφιλο τμημα που με τις αγκοστουρες το καμπαρι τους εσπρεσο και τα καρελι καταστρεψαν συκωτια νεφρα και μεσες
Υπαρχει βεβαια και το απαραιτητο σασπενς αναφορικα με τους μη ιδεολογικους ορους της αποψης του ΚΚΕ αλλα πρωτα θα σφιχτει ο ιδιος και ειμαι σιγουρος θα μας αποκαλυψει τη μεγαλη αληθεια στο προσεχες μελλον (ελπιζω να εχει μαιλη και γοντικα το παραμυθι)

Σεχταρ ο Τρομερός είπε...

Με την ευκαιρία, kk-1, (17 Μαρτίου 2017 - 10:46 π.μ.) μου έκανε κι εμένα εντύπωση αυτό:
"μη αντικειμενικές εκτιμήσεις στα εξής ζητήματα: ...και εκτίμηση ότι την κύρια κατεύθυνση στην ανάπτυξη της ανθρωπότητας καθόριζαν το σύστημα του σοσιαλισμού, η διεθνής εργατική τάξη, όλες οι επαναστατικές δυνάμεις. ..."
Επειδή ανήκω στη γενηά (-ές), που γαλουχήθηκαν με την ακόλουθη βασική εκτίμηση:
Οι τρείς κύριες δυνάμεις του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος είναι, ιεραρχικά (δηλ. από άποψη βάρους και σπουδαιότητας) οι εξής:
1. Το Σοσιαλιστικό Στρατόπεδο
2. Το εργατικό κίνημα των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών,
3. Το παγκόσμιο αντιϊμπεριαλιστικό κίνημα.
Εννοείται, αυτά ίσχυαν τότε, που υπήρχαν, και θεωρώ πως τότε ήταν σωστά, άσχετα από τις εσωτερικές αντιφάσεις καθενός από τους τρείς πόλους/δυνάμεις.
Ξέρει κανείς τι ακριβώς αμφισβητείται σήμερα από αυτό, όπως υπονοεί η ανακοίνωση της ΚΕ/ΚΚΕ; Και που μπορώ να βρώ σχετικά υλικά;

Ανώνυμος είπε...

Γράφω σεντόνια γιατί είμαι ένας, σε αντίθεση με εσάς που γράφετε με «καταμερισμό» που προξενεί αν μη τι άλλο, εντύπωση.

Ας ξεκινήσουμε με λίγη ιστορία, γιατί δεν απευθύνεστε σε άσχετους. Στη Λιβύη, δεν υπήρξε καμία διαφοροποίηση της Ελλάδας με την πολιτική των ΗΠΑ, γιατί ούτε οι ΗΠΑ, ούτε η Αγγλία έκαναν το παραμικρό για να στηρίξουν τη μοναρχία. Στην πραγματικότητα, ο Ίντρις ήταν ήδη "τελειωμένος" για τη Δύση: το καθεστώς του, όπως ήταν βουτηγμένο στη διαφθορά και στην ανυποληψία, έχανε με ραγδαίους ρυθμούς τα όποια λαϊκά ερείσματα του είχαν απομείνει. Το ξέσπασμα του πολέμου, το 1967, αποτέλειωσε το σκηνικό. Όταν, κάτω από την πίεση του ανερχόμενου παναραβικού κινήματος (που οδήγησε στα βίαια γεγονότα στην αμερικάνικη βάση Wheelus to 1967) ο Ιντρίς αναγκάστηκε να δηλώσει ότι η συμφωνία για την παραχώρηση των βάσεων δε θα ανανεωνόταν μετά τη λήξη της, οι ΝΑΤΟικοί ήξεραν ότι όσο συνέχιζαν να τον στηρίζουν, τροφοδοτούσαν τον ριζοσπαστισμό και έσπρωχναν τη Λιβύη στη συμμαχία με το Νάσερ και, δι αυτού, με την ΕΣΣΔ. Γι αυτό, όχι μόνο "δεν κούνησαν το δαχτυλάκι τους" για να τον στηρίξουν στο πραξικόπημα του Καντάφι, αλλά αντίθετα επιχείρησαν να διατηρήσουν επαφές μαζί του, "ποντάροντας" στον αντικομμουνιστικό πολιτικό λόγο του. Προκειμένου να μην σπρώξουν τον Καντάφι προς την Αίγυπτο, δέχτηκαν ακόμα και την εκκένωση των βάσεων στη Λιβύη, ένα χρόνο μετά. Η ρήξη των ΗΠΑ με τις ΗΠΑ δεν επήλθε ούτε καν μετά την εθνικοποίηση της BP και άλλων πετρελαϊκών εγκαταστάσεων το 1970-71 και τα αντίποινα της Μ. Βρετανίας (ένα παράδειγμα αντίθεσης ανάμεσα σε ΗΠΑ-Αγγλία από τα όχι και λίγα, την περίοδο που συζητάμε), καθώς τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης Καντάφι η πολιτική της Λιβύης παρέμεινε ανοιχτά αντικομμουνιστική (παρέδωσε σουδανούς κομμουνιστές το 1971 στο δικτάτορα Νιμέιρι για εκτέλεση, υποστήριξε το Πακιστάν ενάντια στην Ινδία την ίδια χρονιά, άσκησε πίεση για επανένωση της Υεμένης σε αντιΕΣΣΔ βάση κλπ.). Ακόμα και μετά τη σύναψη συμφωνιών με την ΕΣΣΔ το ’72, το καθεστώς διακήρυττε την ανάγκη «τζιχάντ ενάντια στον κομμουνισμό», τον οποίο θεωρούσε «τη μεγαλύτερη απειλή που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα». Η όξυνση των σχέσεων με τις ΗΠΑ ξεκίνησε μόλις το 1973, με το εμπάργκο προς τις ΗΠΑ λόγω του πολέμου του Γιομ Κιπούρ και κλιμακώθηκε τα επόμενα χρόνια, ειδικά μετά την αποτυχία του αντι-πραξικοπήματος του 1975 με το οποίο πρώην συνεργάτες του Καντάφι επιχείρησαν να τον ανατρέψουν. Επομένως, σε τι ακριβώς συγκρούστηκε η χούντα με τις ΗΠΑ το 1969;

Η δε στάση της Μ. Βρετανίας είχε σαφείς διαφοροποιήσεις ως προς τη στάση απέναντι στο Ισραήλ μεταξύ 1967 και 1973. Η κυβέρνηση Χάρολντ Ουίλσον ευθυγραμμίστηκε πλήρως με τις ΗΠΑ το '67, αλλά τρία χρόνια μετά η διάδοχός της του Έντουαρντ Χιθ ανέκρουσε πρύμναν: αρχικά, με δηλώσεις της κάλεσε το Ισραήλ να εκκενώσει τη Δυτική Όχθη, ενώ το ’73 αρνήθηκε τη διάθεση των βρετανικών βάσεων για τη διευκόλυνση του ανεφοδιασμού του Ισραήλ με αμερικάνικα όπλα (όπως και η Γαλλία), ενώ αρνήθηκε και το – ιδιαιτέρως σημαντικό από στρατιωτικής σημασίας – αίτημα των ΗΠΑ να διαβιβάζει μέσω των βάσεων της Κύπρου σήματα της αμερικανικής αντικατασκοπείας, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί σημαντικό πρόβλημα στη ροή πληροφοριών από και προς τις ΗΠΑ τις κρίσιμες πρώτες ώρες των μαχών, στις οποίες ο ισραηλινός στρατός βρέθηκε σε εξαιρετικά δεινή θέση. Το εμπάργκο όπλων που εφάρμοσε και προς τα δυο εμπόλεμα μέρη, είναι πανθομολογούμενο ότι έπληξε κυρίως το Ισραήλ, γιατί χρειαζόταν ανταλλακτικά για τα βρετανικά άρματα μάχης τύπου Centurion, τα οποία έπαιξαν σημαντικό ρόλο στις μάχες εδάφους (οι ισραηλινοί είχαν τεράστιες απώλειες σε άρματα στα πρώτα δυο 24ωρα των συγκρούσεων και πολύ σημαντικές, γενικά, απώλειες στο σύνολο – η νίκη τους στρατιωτικά ήταν πύρρειος και πολιτικά ο πόλεμος του ’73 σίγουρα δεν βελτίωσε τη θέση τους). Και βέβαια, το 1973 η Μ. Βρετανία μπαίνει στην ΕΟΚ, με τη σύμφωνη γνώμη Γαλλίας (η οποία αρνούνταν σταθερά κάτι τέτοιο επί Ντε Γκωλ γιατί φοβούνταν το στενό δεσμό ΗΠΑ-Αγγλίας) και Γερμανίας.

Γράκχος

Ανώνυμος είπε...

Το αν οι παραπάνω εξελίξεις επηρέαζαν και πόσο την πολιτική της Ελλάδας, το αν υπήρχε και υπάρχει γερμανόφιλη, αγγλόφιλη και αμερικανόφιλη μερίδα του κεφαλαίου το ξέρει κάθε άνθρωπος που έχει στοιχειώδη σχέση με την πολιτική και την ιστορία της χώρας. Ειδικά το αν οι μυστικές υπηρεσίες ΗΠΑ και Αγγλίας είχαν ισχυρά ερείσματα στο Στρατό και στην ΚΥΠ, αυτό πια το ομολογούν οι ίδιοι. Ας μην αφήσουμε, όμως, τέτοιες ή άλλες λεπτομέρειες να χαλάσουν το παραμυθάκι των διαφόρων ρα, περί «ανεξάρτητης χούντας» που «ελισσόταν κάποτε σε αντιπαράθεση με την αμερικανική πολιτική»…

Όπως και αν βαφτίσουμε τις επιλογές κάθε μερίδας, το κομμάτι που είχε αναφορές βασικά στο γαλλικό (και «σεμνά» και στο γερμανικό) ιμπεριαλισμό είχε λόγους να μην «αισθάνεται άνετα» με το μοντέλο καπιταλιστικής ανάπτυξης που είχαν επιβάλλει οι αγγλοαμερικάνοι και τα εγχώρια στηρίγματά τους (το περίφημο sea, sun and some ruins…), από το οποίο πλούτιζε το εφοπλιστικό κεφάλαιο, το τουριστικό κεφάλαιο και οι εργολάβοι. Η προσπάθειά τους ήταν πραγματικός αστικός εκσυγχρονισμός, γιατί ξεκινούσε από τον προσανατολισμό της οικονομίας την οποία επιδίωκε να θέσει σε τροχιά εκβιομηχάνισης. Οι πολιτικοί μετασχηματισμοί έπονταν και, προφανώς, υπηρετούσαν αυτό τον προσανατολισμό. Αν υποθέσουμε (τονίζω το «αν») ότι μπορούσαν να επιβάλλουν αυτή την κατεύθυνση, αυτό πράγματι θα ικανοποιούσε ορισμένες από τις δημοκρατικές διεκδικήσεις και θα οδηγούσε σε μια ορισμένη άνοδο του βιοτικού επιπέδου της εργατικής τάξης. Για να μην ακούσω τίποτε ανόητες κραυγές, προφανώς αυτά θα ήταν προσωρινά, δεν αναιρούν το χαρακτήρα της εκμετάλλευσης κλπ. Ωστόσο, το βασικό πρόβλημα για το ΚΚΕ και το κίνημα δεν ήταν τόσο το ότι είχε αυταπάτες ως προς το «σχετικά προοδευτικό χαρακτήρα» τέτοιων στοχεύσεων, αλλά βασικά το ότι δεν κατανοούσε ότι αυτές ήταν, παρμένες σα σύνολο, απραγματοποίητες. Εξ ου και τα σοβαρά οπορτουνιστικά λάθη του 8ου Συνεδρίου και της ΕΔΑ (απόρροια βεβαίως και αντίστοιχων πιέσεων από πλευράς του διεθνούς κέντρου) και οι τραγικές τους συνέπειες.

Παρένθεση. Αν θέλετε να το πιάσουμε θεωρητικά, στην εξαρτημένη από τον ιμπεριαλισμό Ελλάδα, η ουσιαστική εκβιομηχάνιση είτε θα είναι λαϊκοδημοκρατική-σοσιαλιστική και θα πραγματοποιηθεί «επαναστατικώ δικαίω», είτε δε θα υπάρξει και το ίδιο ισχύει και για τους αληθινά δημοκρατικούς μετασχηματισμούς. Αυτό προσπάθησε (με αντιφάσεις και αδυναμίες) να λύσει με το νέο πρόγραμμά του. Βεβαίως, είναι αντίφαση να περιλαμβάνεις στις κινητήριες δυνάμεις τη μη-μονοπωλιακή αστική τάξη (κατανοητό να επιδιώκεις την ουδετεροποίησή της, αλλά αυτό είναι κάτι διαφορετικό). Αλλά δεν είναι αντίφαση το να εκτιμάς ότι η πάλη για δημοκρατικούς μετασχηματισμούς – ειδικά στο μέτρο που η αστική τάξη δε μπορεί ή/και δε θέλει να τους εφαρμόσει ως το τέλος – είναι κρίκος συγκέντρωσης δυνάμεων για το πέρασμα στην επανάσταση, ούτε το να θεωρείς το καθεστώς της λαοκρατικής δημοκρατίας ως μορφή της δικτατορίας του προλεταριάτου. Το κείμενο της ΚΕ τσουβαλιάζει και τα τρία μαζί, ωσάν τα δύο τελευταία να προϋποθέτουν νομοτελειακά το πρώτο.

Γράκχος

zoot horn rollo είπε...

Ασχετοσυνη σιγουρα οχι, "κολπακια" ομως ναι.

Ανώνυμος είπε...

Πάμε πίσω στο θέμα μας. Το ότι ένας συνολικός αστικός εκσυγχρονισμός που θα ξεκινούσε από τα ίδια τα χαρακτηριστικά της καπιταλιστικής ανάπτυξης και θα έφτανε ως το πολιτικό εποικοδόμημα, είναι απραγματοποίητος στη χώρα μας, δε σήμαινε, ούτε σημαίνει ότι πλευρές του δε θα μπορούσαν να προχωρήσουν. Το κατά πόσο κάτι τέτοιο έχει να κάνει με την πίεση του κινήματος και κατά πόσο με τους ενδοαστικούς συμβιβασμούς – πάντα υπό το άγρυπνο μάτι των ιμπεριαλιστών – είναι μια μεταβλητή παράμετρος. Στην πράξη και τα δυο συνυπάρχουν σε ένα βαθμό. Το να ξεχωρίσει κανείς τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, τις ενδοαστικές αντιθέσεις τμημάτων του κεφαλαίου που «ακουμπάνε» στο ένα ή το άλλο κέντρο και τη διαπάλη μηχανισμών του αστικού κράτους στη βάση των παραπάνω αντιθέσεων, δεν έχει κανένα νόημα, παρά μόνο αν θέλεις να αποσιωπήσεις το κύριο: ότι όλες αυτές οι αντιθέσεις «χτίζονται» πάνω στο έδαφος των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και στη διαρκή εναλλαγή συμφωνιών και αντιπαράθεσης ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για τη μοιρασιά της «λείας» ή για το «φόρτωμα» της «χασούρας», ελέω ΕΣΣΔ (τότε) και κινήματος, στις πλάτες των υπόλοιπων ιμπεριαλιστικών κέντρων.

Έτσι, η «εσωτερική αλλαγή» της χούντας, από τον Παπαδόπουλο στους Ιωαννίδη-Γκιζίκη που σχετιζόταν και με το Κυπριακό, είχε ακριβώς το χαρακτήρα διαχείρισης αντιθέσεων στο εσωτερικό της αγγλο-αμερικανόφιλης μερίδας της αστικής τάξης, στο φόντο των παραπάνω γενικότερων αντιθέσεων. Με γελάκια και ειρωνείες, η αλήθεια δεν κρύβεται. Η χρεωκοπία της πολιτικής της χούντας στην Κύπρο, άλλαξε τους συσχετισμούς, δυνάμωσε την πτέρυγα Καραμανλή στην αστική τάξη και οδήγησε στο συμβιβασμό της μεταπολίτευσης, με τα χαρακτηριστικά που αυτή πήρε. Εξηγεί δε και μερικές «μαγκιές» του «εθνάρχη» τα επόμενα χρόνια (με το ΝΑΤΟ κλπ.) οι οποίες δεν είχαν να κάνουν ΜΟΝΟ με την ανάγκη διαχείρισης της πίεσης του λαϊκού παράγοντα, αλλά και με την ανάγκη της αστικής τάξης να διεκδικήσει, στο πλαίσιο του ατλαντισμού, μια καλύτερη θέση για τον εαυτό της. Το τι έδειξε η ιστορία στη συνέχεια, βέβαια, είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία την οποία ας μην τη συζητήσουμε κι αυτή τώρα.

Εν τέλει, η στάση που κρατά το ΚΚ απέναντι στους αστικούς εκσυγχρονισμούς καθορίζεται από το αν αυτοί (όταν είναι πραγματικοί) βελτιώνουν τους όρους διεξαγωγής της ταξικής πάλης. Οι εκσυγχρονισμοί του Καραμανλή σε ένα βαθμό το έκαναν (νομιμοποίηση) και στο μέτρο αυτό, το ΚΚΕ που δέχτηκε να υπογράψει τη γνωστή δήλωση αποδοχής του Συντάγματος, τους αποδέχτηκε. Μήπως υπονοείτε ότι θα έπρεπε να τους είχε πλήρως αρνηθεί; Από εκεί και πέρα, προφανώς επρόκειτο για «συμβιβασμό που δε θίγει τις βάσεις του καθεστώτος» (ούτε καν σε ό,τι αφορά τις επιδιώξεις ακόμα και τμημάτων του ίδιου του κεφαλαίου) και κάλεσε σε συνέχιση του αγώνα. Συζητάμε όσο θέλετε το με πόση επιτυχία και για ποιους λόγους έγιναν όσα έγιναν τις κατοπινές δεκαετίες. Αλλά η πραγματικότητα αυτή είναι.

Εκείνο που δε μπορεί να εξηγηθεί, είναι η δυστοκία της ηγεσίας του ΚΚΕ να παρουσιάσει την αλήθεια, δηλαδή την αξεδιάλυτη σύνδεση των εσωτερικών εξελίξεων και αντιφάσεων στην πολιτική των αστικών κυβερνήσεων και της χούντας, με την πορεία των αντιθέσεων ανάμεσα στα βασικά ιμπεριαλιστικά κέντρα της Δύσης. Κατανοητό θα πει κανείς, μιας και κάτι τέτοιο θα αναδείκνυε ευθέως το πρόβλημα της εξάρτησης. Όχι, θα πω εγώ. Ακόμα και στο σημερινό πρόγραμμα του ΚΚΕ εκτιμώνται οι πολιτικοστρατιωτικές και οικονομικοπολιτικές εξαρτήσεις από ΗΠΑ-ΕΕ και οι σχέσεις ανισοτιμίας («ανισότιμη αλληλεξάρτηση»). Αν ήθελε, λοιπόν, ακόμα και με το σημερινό προγραμματικό πλαίσιο, θα μπορούσε να το κάνει χωρίς να μπορεί κανείς να την κατηγορήσει για ασυνέπεια. Επομένως, οι απορίες παραμένουν…

Γράκχος

zoot horn rollo είπε...

Και βεβαια τα "στανταρακια", υπονοουμενα, εκφρασεις κ.α., για πολλοστη φορα.

Ανώνυμος είπε...

Τελικά το μόνο που δεν είπε ο κύριος Γράκχος είναι ότι για να ρίξει τον Ιντρίς ο Καντάφι, πήρε και διαταγή από το ΝΑΤΟ.
Η προσπάθεια να βρει μια ή περισσότερες δυνάμεις, διαύλους επικοινωνίας με μια νέα κατάσταση, δε σημαίνει απαραίτητα ότι η κατάσταση που προέκυψε είχε πάρει το ΟΚ των δυνάμεων αυτών από τα πριν, ούτε ότι αντιπροσώπευε κάποιο ιδανικό σενάριο γι' αυτές. Το ιδανικό σενάριο για τους νατοϊκούς ήταν είτε η παραμονή του Ιντρίς, ή η διαδοχή του από κάποιον έμπιστό τους. Δεν ήταν ο Καντάφι αυτό που ήθελαν για τα συμφέροντά τους εκείνη τη περίοδο.

Η δικτατορία δεν συγκρούστηκε με τους αμερικάνους κύριε Γράκχο, η δικτατορία διαφοροποιήθηκε σε κάποια πράγματα από το επιθυμητό για τους αμερικάνους σενάριο, το έκανε για χάρη συμφερόντων του ελληνικού κεφαλαίου, στα πλαίσια των δυνατοτήτων της και της ισχύος του, και παραμένοντας πάντα φιλοαμερικάνικη στον προσανατολισμό της. Λέω το απλό: Δεν πήρε κάποιος τηλέφωνο τους Συνταγματάρχες να διακόψουν την επικοινωνία του Ιντρίς με τις πιστές σε αυτόν δυνάμεις στη Λιβύη (εξαιτίας αυτής της ενέργειάς τους, το ζήτημα είχε τελειώσει οριστικά εντός λίγων ωρών-για να μην τέλειωνε οριστικά θα έπρεπε να αναμειχθούν ΗΠΑ-Βρετανία στρατιωτικά οι ίδιες, πράγμα που θα τις έφερνε σε πόλεμο με την Αίγυπτο με ότι ευρύτερες αλυσιδωτές αντιδράσεις θα μπορούσε αυτό να έχει). Οι Συνταγματάρχες το έπραξαν αυτό (δεν ήταν απλά εκτελεστικά όργανα) και κάποιοι άλλοι, για μια σειρά από λόγους, αναγκαστικά το ανέχτηκαν. Το ίδιο επιχείρησαν να κάνουν και το '73, σε πολύ μικρότερο βέβαια βαθμό, σε πιο κρίσιμο όμως ζήτημα για τους αμερικάνους.
Μου αρέσει πάντως το σχήμα του κύριου Γράκχου: Οι Νατοϊκοί (εννοεί ΗΠΑ-Βρετανία μαζί) ομονοούν να πέσει ο Ιντρίς. Μόλις πέφτει, η πρώτη που χάνει είναι η Βρετανία όχι μόνο λόγω των βάσεων αλλά κυρίως εξαιτίας του πλήγματος στην παρουσία της ΒΡ εκεί (γι' αυτό και ρωτάει "ποιά η σύγκρουση της Χούντας με τις ΗΠΑ το 1969;"). Οπότε θυμωμένη η Μ. Βρετανία παίρνει τηλέφωνο τους Συνταγματάρχες (που τώρα είναι όργανά της) και τους βάζει να διαφοροποιήσουν τη στάση τους το '73 απέναντι σε Ισραήλ-ΗΠΑ, σε σύγκριση με τη στάση τους το '67. Οι Συνταγματάρχες γίνονται εκτελεστικά όργανα πότε του ενός, πότε του άλλου, πότε και των δύο, πάντα καταπώς βολεύει το παραμυθάκι του κυρίου Γράκχου.
ρα

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Εκείνα τα χρόνια, ξεχνάνε οι τρούληδες, πως η αντιπαράθεση των δύο κόσμων βρισκόταν στο ζενίθ, και οι διάφοροι απίθανοι καντάφηδες, χομεϊνήδες μετά, πολ-πότηδες κλπ, βρίσκανε πάτημα να κάνουν μαγκιές δυσανάλογες με το μπόϊ τους. Στα πλαίσια αυτά και οι "εξαρτημένοι" καλύπτανε την οικονομική καθυστέρηση και την στρατιωτική ανάγκη τους αλλιώς απ΄ ότι σήμερα, και όλο και κάτι τσιμπάγανε στην εσωτερική ιμπεριαλιστική κόντρα και πάντα βέβαια στα πλαίσια της ταξικής τους ενότητας απέναντι στην "Αυτοκρατορία του Κακού". Ακόμα κι ο ...Νοριέγκα(!) πήγε να σηκώσει μπαϊράκι, "τόσο μακρυά από τον Θεό (ΕΣΣΔ) και τόσο κοντα στις Ηνωμένες Πολιτείες"!
"Τραβάτε με κι ας κλαίω" ήταν πάντα οι .."εξαρτημένοι".
Να προσθέσω και προσωπική εμπειρία: Ξεκίνησα την καρριέρα μου σαν μηχανικός χρεωμένος από τα αφεντικά μου (μεγάλη διεθνική-ελληνική εταιρία) τις επαφές με ...Σοβιετικούς(!) προμηθευτές προϊόντων/τεχνικών υπηρεσιών, μέσα στη Χούντα! Ποιός είπε πως οι έλληνες κεφαλαιοκράτες ..δεν κοίταγαν το συμφέρον τους, παρά την ..."εξάρτηση"; Οχι, θα ...κάθουνταν!
Γενικά και θωρώντας τα πράγματα από χρονική απόσταση πια, βλέπει κανείς, πως το "αντιϊμπεριαλιστικό" για τον εαυτό του δούλεψε αρκετά καλά. Αλλά ακριβώς είχε γίνει αυτοσκοπός, θάβοντας το "επαναστατικό" και γι αυτό λίγα έμελλε να είναι τα ψωμιά και των δύο. Και ο "Αντιϊμπεριαλισμός" μοιραία μετεξελίχτηκε ομαλώτατα σε Ιμπεριαλισμό.
"Das ist zu ziehen"(*), που θάλεγε κι ο "Μαυριτανός".
-------------------------
(*) "Αυτό το συμπέρασμα να κρατήσουμε", σε νοηματική μετάφραση.

Ανώνυμος είπε...

"Το ότι ένας συνολικός αστικός εκσυγχρονισμός που θα ξεκινούσε από τα ίδια τα χαρακτηριστικά της καπιταλιστικής ανάπτυξης και θα έφτανε ως το πολιτικό εποικοδόμημα, είναι απραγματοποίητος στη χώρα μας, δε σήμαινε, ούτε σημαίνει ότι πλευρές του δε θα μπορούσαν να προχωρήσουν". :Ώστε απραγμοτοποίητος....Έλα όμως που παργματοποιήθηκε!!!!!!
kk-1

Ανώνυμος είπε...

@ Σεχτάρ ο Τρομερός,
Πρόμοιους προβληματισμούς είχα και εγώ. Όχι γιατί το διάβασα στην ανακοίνωση της ΚΕ, το είχα διαβάσει και παλιότερα σε αποφάσεις συνεδρίων και σε άρθρα στο "Ρ". Αν θυμάμαι καλά υπήρχε σαν εκτίμηση από την πρώτη απόφαση εκτίμησης γαι ατις ανατροπές του σοσιαλισμού!
Κατά καιρούς άρχισα να θυμάμαι ή προσπαθούσα να θυμηθώ τι λέγμαε τη δεκαετία του ΄70.
Αυτό που νομίζω θέτει και τοέχω συζητήσει και με σεστελέχη του ΚΚΕ, είναι ότι απολυτοποιήθηκαν σημαντικές επιτυχίες στις σοσιαλιστικές χώρές ή σε μια σειρά χώρες της Ασίας και της Αφρικής και υποτιμήθηκε και η δύναμη των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, ότι κυριαρχούσαν στο μεγαλύτερο μέρος του κόσμου, όργάνωναν αντεπαναστατικές δυνάμεις. Επιπλέον ταυτίστηκε η δυναμικότητα των εργατικών κινημάτων με δυνατότητες θετικών αλλαγών, ενώ κυριαρχούσε η σοσιαλδημοκρατία, ενώ πολλά ΚΚ είχαν υιοθετήσει ευρωκομμουνιστικές θέσεις. Σημειωτέον ότι πολλές σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις αντιμετωπίζονταν σαν ριζοσπαστικές και σαν προοδευτική αλλαγή, με το σκεπτικό ότι διαφοροποιούνταν από τις ΗΠΑ. Πολύ συζήτηση σηκώνει και για τα εθνικοαπελευτθερωτικά κινήματα...
Σου θυμίζω πως βλέπαμε τις εξελίξεις στην Πορτογαλία (αυτό σαν παράδειγμα),όταν ξέσπασε η επανάσταση των Γαρυφάλλων ή τις εξελίξεις στη Χιλή πρίν το 1973! Πώς βλέπαμε τις επιτυχίες του Γαλλικού ΚΚ κ.α.
Σε κάθε περίπτωση, ευτυχώς το ΚΚΕ κράταγε τα μπόσικα σε αρκετές περιπτώσεις. Δεν σημαίνει αυτό ότι το έκαναν πολλά ΚΚ!
Τώρα για υλικά, και εγώ πρέπει να ξαναψάξω!!!! Πάντως συγκρίνω τα βιβλία που έχω από τότε, κάθομαι και τα ξανακοιτάω, ξαναανοίγω τεύχη από "Προβλήματα Ειρήνης και Σοσιαλισμού", ε και κάπου με πιάνει η καρδιά μου...
kk-1

Ανώνυμος είπε...

Θαυμάστε Γράκχο,
"Οι εκσυγχρονισμοί του Καραμανλή σε ένα βαθμό το έκαναν (νομιμοποίηση) και στο μέτρο αυτό, το ΚΚΕ που δέχτηκε να υπογράψει τη γνωστή δήλωση αποδοχής του Συντάγματος, τους αποδέχτηκε". Ώστε οι εκσυγχρονισμοί του Καραμανλή βελτίωσαν τους "όρους διεξαγωγής της ταξικής πάλης"...Σαν το Λάσκαρη να πούμε, που που πήγε να απαγορεύσει την ταξική πάλη...Ρε μεγάλε Κυρκο χορτάσαμε πρίν 40 χρόνια, όχι άλλο κάρβουνο!!!!!
Είσαι όμως και προβοκάτορας!!!!! Τη προβοκάτσια ότι το ΚΚΕ "δέχτηκε να υπογράψει τη γνωστή δήλωση αποδοχής του Συντάγματος", μόνο ασφαλίτες, δίάφοροι οπορτουνιστές και σήμερα οι φασίστες τολμούν το ξεστομίσουν!!!
Κατά τα άλλα μας κουνάς το δάχτυλο για την ανακοίνωση της ΚΕ...Από αυτά που γράφεις φαίνεται ότι ούτε καν την έχεις διαβάσει!!!!!!
kk-1

Ανώνυμος είπε...

Δεν παρακολούθησα το παραλλήρημα του Γράκχου την στιγμή που εμφανίστηκε. Αφού λοιπόν τελικά το κκε δεν τα λέει "ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΤΣΙ" όπως υποστήριζε στο πρώτο σχόλιο νομίζω ότι αξίζει να σταθώ σε ένα πραγματικό μαργαριτάρι που οι περισσότεροι δεν πρόσεξαν δικαιολογημένα μέσα στα άπειρα σεντόνια του.


"Όπως και αν βαφτίσουμε τις επιλογές κάθε μερίδας, το κομμάτι που είχε αναφορές βασικά στο γαλλικό (και «σεμνά» και στο γερμανικό) ιμπεριαλισμό είχε λόγους να μην «αισθάνεται άνετα» με το μοντέλο καπιταλιστικής ανάπτυξης που είχαν επιβάλλει οι αγγλοαμερικάνοι και τα εγχώρια στηρίγματά τους (το περίφημο sea, sun and some ruins…), από το οποίο πλούτιζε το εφοπλιστικό κεφάλαιο, το τουριστικό κεφάλαιο και οι εργολάβοι. Η προσπάθειά τους (σ.σ του γαλλικού κεφαλαίου και λιγότερο του γερμανικού) ήταν πραγματικός αστικός εκσυγχρονισμός, γιατί ξεκινούσε από τον προσανατολισμό της οικονομίας την οποία επιδίωκε να θέσει σε τροχιά εκβιομηχάνισης."

Η μεγαλύτερη προσέγγιση της ελληνικής α.τ. με το γαλλογερμανικό άξονα έγινε. Με την είσοδο της χώρας στην ΕΟΚ ελάχιστα χρόνια αργότερα.

Λέμε ναι στην ΕΟΚ, όχι στο ΝΑΤΟ. Κλασική ευρωκομμουνιστική ανάλυση της τότε εποχής από τα lidl που καμία σχέση δεν έχει με τα όσα έλεγε και λέει το ΚΚΕ. Το πόσο έθεσε σε τροχία εκβιομηχάνισης την ελληνική οικονομία η προσέγγιση με τα γαλλογερμανικά μονοπωλία μέσω της ΕΟΚ φαίνεται από την ίδια την εξέλιξη των γεγονότων από το 80' μέχρι σήμερα.

Ο.Χ.Ε.Π.

Αναυδος είπε...

Χρειαστηκε περιπου 2 μερες ο γρακχος για να εντρυφησει στα περι λιβυης και να επανελθει
Εκτος από λιγη συνομωσιολογια δεν εχει να προσφερει τιποτε το ιδιαιτερο περα από το να μας ενημερωσει ότι η ελλαδα δεν παραγει τιποτε (το πασοκικο ιδεολογημα της αναπτυξης και το συριζαικο της παραγωγικης ανασυγκροτησης) που φυσικα τον βολευει για να μην αποδεχτει την εξαγωγη του ελληνικου κεφαλαιου στην βαλκανικη, στην υπολοιπη ευρωπη αλλα και στην περα του ατλαντικου οχθη Συμφωνα με την απλοικη του αναλυση το κεφαλαιο στην ελλαδα είναι χωρισμενο σε αγγλοφιλες, αμερικανοφιλες, γαλλοφιλες, γερμανοφιλες κλπ μεριδες δεν εχει δικα του συμφεροντα ουτε συγκρουεται με τα αλλα κεφαλαια.

Καλο θα είναι πριν ασχοληθει με την τακτικη και στρατηγικη ενός κομμουνιστικου κομματος να διαβασει λιγο μαρξιστικη πολιτικη οικονομια μηπως και κατανοησει τι σημαινει διευρυμενη αναπαραγωγη του κεφαλαιου τι σημαινει συσσωρευση κεφαλαιου και ποιες είναι οι συνεπειες της σε κάθε χωρα οπου υπαρχει καπιταλιστικο συστημα. Καλη η μεταφυσικη στις αναλυσεις αλλα το να ξεχναμε τη δυναμικη του καπιταλισμου στο χρονο είναι εγκληματικο όταν συνδιαζεται με επιθεση στο ΚΚΕ

υγ
Όσο για τον καταμερισμό που του προκαλεί εντύπωση να τον ενημερώσω ότι η ΚΕ του ΚΚΕ σοκαρισμένη από τα σχόλια του εδώ δημιούργησε μια πενταμελή επιτροπή από 3 άτομα για να αντιπαρατεθεί στον κολοσσό πετροπουλ… ουπς γρακχο. Ο ρα σαν λατρης του χουμους ανελαβε τα της λιβυης

Ανώνυμος είπε...

Το ΚΚΕ πριν είχε "αυτο-νομιμοποιηθεί" με ανοίγματα γραφείων και με τα κεντρικά του γραφεία στην Ομόνοια. Ο Χαρίλαος έδινε συνεντεύξεις σε Διεθνή Μέσα από τον Αύγουστο του 1974. Ο Καραμανλής εκ Γαλλίας έκανε την ανάγκη φιλοτιμία και "χέρι που δεν μπορείς να δαγκώσεις, φίλα το"

Η αστική τάξη βρέθηκε εκ των πραγμάτων στο δίλλημα αν θα νομιμοποιηθεί ή όχι το ΚΚΕ με ενδεχόμενο νέο ξεσηκωμό αμέσως μετά την εισβολή στην Κύπρο και λίγους μήνες μετά το Πολυτεχνείο. Με ένα σοσιαλιστικό κόσμο με δύναμη και κύρος. Βρήκε μία πονηρή λύση, ναι μεν νομιμοποίηση αλλά έκανε ότι μπορούσε για το κάτω του 10% με πολλά κόμματα- "αναχώματα" και με μπόλικο Ευρωκομουνισμό Ιταλίας-Γαλλίας και Αραβικούς Σοσιαλισμούς τύπου Μπαάθ

Ανώνυμος είπε...

Θέση 15
http://www.rizospastis.gr/story.do?id=9258860

Το Πρόγραμμα που ψήφισε το 9ο Συνέδριο του ΚΚΕ, στο οποίο πήραν μέρος και αντιπρόσωποι από την Ελλάδα, παρά τις βελτιώσεις που επέφερε σε σχέση με εκτιμήσεις-διαπιστώσεις του 8ου Συνεδρίου, παρέμεινε στη λογική των δύο σταδίων της επαναστατικής διαδικασίας, που επικρατούσε στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα. Επίσης παρέμεινε σε μη αντικειμενικές εκτιμήσεις στα εξής ζητήματα: Ανάπτυξη του ελληνικού καπιταλισμού και θέση του στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Ταξικός προσδιορισμός των αστικών πολιτικών δυνάμεων και στάση απέναντί τους. Παγκόσμιος συσχετισμός δυνάμεων σε βάρος του ιμπεριαλισμού και εκτίμηση ότι την κύρια κατεύθυνση στην ανάπτυξη της ανθρωπότητας καθόριζαν το σύστημα του σοσιαλισμού, η διεθνής εργατική τάξη, όλες οι επαναστατικές δυνάμεις. Βέβαια αυτή την εκτίμηση είχε και το ΚΚΣΕ, καθώς και οι Διεθνείς Διασκέψεις των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων.

Η δικτατορία παρέχει νέα πείρα για τον ανεδαφικό χαρακτήρα της εκτίμησης που κυριαρχούσε στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα και στο ΚΚΕ, ότι ο δρόμος πάλης για μια προωθημένη αστική δημοκρατία αποτελεί το πρόσφορο πεδίο συγκέντρωσης δυνάμεων και προσέγγισης της επαναστατικής διαδικασίας, ότι η πάλη για τη δημοκρατία συνδέεται διαλεκτικά με την πάλη για το σοσιαλισμό. Αυτή η εκτίμηση εμπόδισε την ανάδειξη της στρατιωτικής χούντας ως μορφής της δικτατορίας του κεφαλαίου, εμπόδισε τον προσανατολισμό της λαϊκής πάλης συνολικά ενάντια στον αντίπαλο, τη δικτατορία της αστικής τάξης και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες της, όπως το ΝΑΤΟ.

Το ΚΚΕ και το εργατικό - λαϊκό κίνημα επιδιώκουν και παλεύουν για να δρουν όσο γίνεται σε καλύτερες συνθήκες, που διευκολύνουν την πάλη τους και διευρύνουν γενικότερα το πεδίο παρέμβασης ενάντια στο κεφάλαιο και την εξουσία του. Αγωνίζονται για ελευθερίες και δικαιώματα, για να μην παρεμποδίζεται η δράση τους, για ν' αναχαιτίζεται -όσο αυτό είναι δυνατό- η κρατική καταστολή.

Το ΚΚΕ σωστά διαμόρφωνε κατεύθυνση και πλαίσιο συσπείρωσης για την ανάπτυξη της εργατικής - λαϊκής πάλης με στόχο την ανατροπή της δικτατορίας, την κατάργηση των νόμων της μετεμφυλιακής περιόδου, τη νομιμοποίησή του, τις συνδικαλιστικές και πολιτικές ελευθερίες. Το βασικό πρόβλημα ήταν ότι, παρεμβάλλοντας ένα ενδιάμεσο στάδιο, που θεωρούσε ότι άνοιγε το δρόμο προς το σοσιαλισμό, αποσπούσε την πάλη κατά της δικτατορίας από την πάλη για το σοσιαλισμό. Οδηγούσε στην επιδίωξη πολιτικής συνεργασίας με κοινό πρόγραμμα ή γύρω από μερικότερους στόχους με αστικές πολιτικές δυνάμεις ή με δυνάμεις του ρεφορμισμού και οπορτουνισμού, με βάση την αντίληψη για τη λεγόμενη μεταβατική πολιτική εξουσία ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, στη συνείδηση αγωνιζόμενων εργατικών και λαϊκών δυνάμεων, ακόμα και προσκείμενων στο ΚΚΕ, να βαραίνει η πάλη για την «πιο καθαρή» αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, να μη συνειδητοποιείται η ριζική διαφορά ανάμεσα στην αστική δημοκρατία και τη σοσιαλιστική δημοκρατία.

Η γενική γραμμή του Κόμματος και η πολιτική συμμαχιών με αστικές πολιτικές δυνάμεις προέκυπταν από τον λαθεμένο προσδιορισμό του χαρακτήρα της επανάστασης στην Ελλάδα -την εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό- και τη στρατηγική της σταδιοποίησης για την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων. Αυτή η στρατηγική αιτιολογούνταν με την ερμηνεία της ανισομετρίας και των ανισότιμων σχέσεων (που είναι σύμφυτες με το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα), ως πρόβλημα της εξωτερικής πολιτικής των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών και ιδιαίτερα των ΗΠΑ, ως «υποτέλεια» της ελληνικής αστικής τάξης. Ετσι υποβαθμιζόταν έως και απονευρωνόταν ο ταξικός χαρακτήρας των κοινωνικών προβλημάτων και συνθημάτων, που είχε ενστερνιστεί ένα σημαντικό μέρος του λαού, για τη «δημοκρατία», τη «λαϊκή κυριαρχία», την ανάπτυξη των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας. Ταυτόχρονα η αντίθεση προς τις ΗΠΑ ταυτιζόταν με τον αντιαμερικανισμό, που εξέφραζαν σοσιαλδημοκρατικά τμήματα της ΕΚ, αλλά και γενικά με τον αντιιμπεριαλισμό, καθιστώντας κατά κύριο λόγο τις ΗΠΑ φορέα της παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής δράσης.

συνέχεια

Ανώνυμος είπε...

Θέση 15 ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΚΚΕ
ΓΙΑ ΤΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΤΗΣ 21ης ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1967
συνέχεια
http://www.rizospastis.gr/story.do?id=9258860

Η σύνδεση της αντιδικτατορικής πάλης με τον αγώνα κατά της αστικής εξουσίας δεν σημαίνει ότι το ΚΚΕ με τον αγώνα του θα καθόριζε απαραίτητα αυτή την εξέλιξη, δηλαδή μια αποφασιστική αλλαγή στο συσχετισμό της ταξικής πάλης, στην εκδήλωση επαναστατικής κατάστασης, στην επαναστατική άνοδο, που έχει και αντικειμενικά στοιχεία ως προς την αποσταθεροποίηση της αστικής εξουσίας. Αλλωστε, εγχώριες και ξένες σύμμαχες αστικές δυνάμεις επεξεργάζονταν το ομαλό γι' αυτές πέρασμα σε πιο πρόσφορη μορφή αστικής εξουσίας στην Ελλάδα, την επάνοδο στην κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Ωστόσο, η ένταξη της αντιδικτατορικής πάλης σε μια επεξεργασμένη επαναστατική στρατηγική εκ μέρους του Κόμματος αναμφίβολα θα συνέβαλλε σε ταχύτερη ιδεολογική-πολιτική ωρίμανσή του, θα συνέβαλλε στην αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική γραμμή παρέμβασής του στο εργατικό συνδικαλιστικό και γενικότερα στο λαϊκό κίνημα μετά την πτώση της δικτατορίας, στους όρους αντιμετώπισης της ανερχόμενης σοσιαλδημοκρατίας μέσω του ΠΑΣΟΚ, του ρεφορμισμού και κάθε νέας μορφής οπορτουνισμού στη συνέχεια.

Το ΚΚ στον καπιταλισμό πρέπει να έχει στρατηγική ανατροπής της καπιταλιστικής εξουσίας ανεξάρτητα από τη μορφή της ή τις συνθήκες δράσης του Κόμματος (νόμιμες, ημινόμιμες, βαθιά παράνομες). Ακόμα, ανεξάρτητα αν η μορφή της καπιταλιστικής εξουσίας είναι κομματική κυβέρνηση στηριγμένη στο κοινοβούλιο ή όχι, ή κυβέρνηση τεχνοκρατών ή στρατιωτικών εκπροσώπων της αστικής τάξης, σε εμπόλεμη ή μη εμπόλεμη κατάσταση.

Το ΚΚΕ συνεχίζει και θα εντείνει την πάλη του ενάντια στον εθνικισμό και το σοβινισμό, καθώς και ενάντια στον κοσμοπολιτισμό. Εντείνει την πάλη του κατά των ναζιστών της Χρυσής Αυγής και άλλων εθνικιστικών πολιτικών ομάδων που έχουν τον ίδιο στόχο με άλλες αστικές πολιτικές δυνάμεις, την υπηρέτηση του καπιταλιστικού συστήματος.

Με υπογραφή για τo Sfyrodrepano.blogspot