Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2015

Δε στα εξηγώ καλά, δε σου τα λέω ωραία;

Το θέμα της σημερινής ανάρτησης έχει να κάνει κατά μία έννοια με την εκλαΐκευση. Που το είχε πιάσει πολύ καλά ο χάρρυ κλυνν, προτού χάσει τη σοβαρότητα και το χιούμορ του (γιατί αυτά τα δύο πάνε συνήθως μαζί, σα διαλεκτική ενότητα), στην περίφημη σκηνή με τον τραμπάκουλα, τον κομματικό ινστρούκτορα (τζούμας) και το μικρό κατεβατό που βοηθούσε τις ευρείες μάζες να τα πιάσουν όλα στουπόγαλο και κοσμεί εδώ και χρόνια την αριστερή στήλη του μπλοκ. Και ο μη αστικός μύθος λέει ότι κάποτε μια μικρή σφισσα, πλέρια ανυποψίαστη για την ταινία και την πάλη των τάξεων που παραμένει ιστορικά αδικαίωτη, βρέθκε αντιμέτωπη με το παραπάνω τσιτάτο κι επειδή (ήξερε πως) δεν υπάρχει κάστρο άπαρτο για τους μπολσεβίκους, πήγε να το σχολιάσει στα σοβαρά, κουτσά-στραβά με όσα εφόδια είχε, κερδίζοντας την χλεύη του συνομιλητή της και μία θέση στο προλεκάλτ πάνθεον, ως τίμια προλετάρια.

Αντίστοιχη είναι κι η μεταγενέστερη σατιρική προσέγγιση του ζαραλίκου πχ για τον ευρωμονόδρομο της λυκοσυμμαχίας κι άλλες τέτοιες φρασούλες-σιδηρόδρομος, δυο λέξεις-οκτώ νοήματα, κατά το «πέντε κόμματα-δύο πολιτικές», που διαλύουν το μυαλό του μέσου ακροατή, ιδίως αν έχει πιει δυο μπύρες και χαλαρώνει. Εξάλλου εδώ δεν μπορεί να συλλάβει πολύ πιο απλά πράγματα, όπως το δούλεμα το 70-30% για το ατοξικό μνημόνιο (που θα μας οδηγήσει στην ατοξική κοινωνία). Πού να μπλέκει τώρα με τέτοιες έννοιες. Λοβοτομή...

Το πρόβλημα της εκλαΐκευσης είναι πάντως πιο σύνθετο κι αφορά, κατά τη γνώμη μου, εξίσου πομπό και δέκτη. Αφενός γιατί η μορφή συμβαδίζει το περιεχόμενο κι όταν κάποιος καταφεύγει συχνά και από σύστημα στην ασφάλεια των ξερών κλισέ και των κούφιων φράσεων, αυτό δεν είναι άσχετο από το βαθμό αφομοίωσης των όσων λέει και το γενικότερο στιλ δουλειάς του (κουτάκια, κτλ). Αφετέρου γιατί το θέμα δεν είναι μόνο να τα πούμε καλά κι ωραία στον άλλο για να του αρέσουν, αλλά να ελέγξουμε μετά πόσα κατάλαβε και τι του έχει μείνει. Εδώ όμως θα μας απασχολήσει μια πολύ συγκεκριμένη, ειδική πτυχή του ζητήματος, από την οποία πήραμε μια πρόγευση και πιο πάνω, με την υπογραμμισμένη λέξη: πλέρια.

Μια χτυπητή περίπτωση φορμαλισμού είναι η εμμονή στους τύπους και τα λεκτικά δάνεια από την παλιά, λαϊκή ορολογία (που σήμερα είναι ως επί το πλείστον αδόκιμη και σε αχρησία) χωρίς πάντως να υιοθετεί αυτομάτως και το γνήσια λαϊκό ύφος των αναλύσεων και των αγκιτατόρων της εποχής. Κι όσο ωραίο ή ταιριαστό μπορεί να είναι να διαβάζεις στα κατάλληλα συμφραζόμενα για «θυελλώδικα χειροκροτήματα» στο σύντροφο με το μουστάκι πχ, άλλο τόσο προλεκάλτ (και στα όρια του γραφικού) μοιάζει να ακούς ένα σύγχρονο νέο να μιλάει πχ για τη δουλειά της οργάνωσης στα σχολειά (ο τόνος στο άλφα) και την πλέρια συμφωνία των μαθητών με τις θέσεις μας, τα συνθήματά μας, κτλ. Και αν δεν είναι προφορικός αλλά γραπτός λόγος, προκύπτει ζήτημα και με την ορθογραφία της δουλειάς, που στον κομματικό τύπο συναντάται συνήθως με «ι», πιθανότατα για να ξεχωρίζει (από κάθε άποψη) από τη (μισθωτή) δουλεία και τα ομιλούντα εργαλεία, όπως χαρακτήριζε ο αριστοτέλης τους δούλους της εποχής του.

Για να το θέσουμε διαφορετικά, με ένα επίκαιρο παράδειγμα. Αν ο γιάννης κορδάτος γράφει το όνομά του με ένα νι, το κάνει στα πλαίσια ενός μαχόμενου δημοτικισμού, που προσπαθούσε να απλοποιήσει τη γλώσσα και τη γραφή της, για να γίνει προσιτή στο λαό που τη μιλάει (κι επικράτησε τελικά, αλλά όχι πλέρια). Όταν όμως το κάνει ο βαρουφάκης, είναι κατά βάση ένα ψώνιο με υπερτροφικό εγώ, που θέλει να ξεχωρίζει. Μετά από το θεό (αν υπάρχει) ο γιάνης, άντε και ο σόιμπλε –που μόνο αυτός σε όλη την ευρωζώνη στέκει στο δικό του επίπεδο.

Παρακάτω λοιπόν καταγράφονται κάποιες χαρακτηριστικές περιπτώσεις, που απέχουν πολύ από το να αποτελούν έναν εξαντλητικό κατάλογο, αλλά μπορούν να εμπλουτιστούν και με προτάσεις της βάσης του μπλοκ και των σφων αναγνωστών.

Μετά από τη δουλειά (που κάνει τους άντρες) (και τους κομμουνιστές, όταν γράφεται με γιώτα), το πιο συνηθισμένο λαϊκό δάνειο είναι το «χτ» που αντικαθιστά το «λόγιο» «κτ». Και έχει επικρατήσει –κι ευτυχώς- σε λέξεις όπως το «χτύπημα», ο «παίχτης» και το «χτενίζω», χρησιμοποιείται κατά το δοκούν σε λέξεις όπως το «οχτώ» και η «αχτίδα», προτιμάται στο «χτίζω» αλλά όχι για τα «κτίρια» (που εμένα πάντως δε μου πάει το χέρι να τα γράψω με «ήτα»), ενώ έχει μείνει για ιστορικούς λόγους στο ρώσικο οχτώβρη αλλά και τα φύλλα του ριζοσπάστη εκείνου του μήνα. Φαίνεται υπερβολικό όμως σε πολλούς σφους, της δικής μου γενιάς τουλάχιστον, να διαβάζουν κείμενα με... «καταχτήσεις», «εχτιμήσεις», «εχτελέσεις», κοκ. Φαντάσου κιόλας σφε αναγνώστη, να έμπαινε καθ’ υπερβολήν παντού και πάντα: στα εχτρώματα, την αχτινογραφία, την αχτή, τα εχτάρια, την εχτόνωση και την εχτύπωση, το έχταχτο συνέδριο, κ.ά. τέτοια που είναι εχτός των αντοχών ενός σύγχρονου αυτιού.

{Σημειώνω παρενθετικά πως στα πλαίσια του δεξιού καλτ και της σάτιρας (λέμε τώρα) της αλλαγής –με τη βλαχοπούλου πχ να κάνει τη «σιδηρά κυρία» και να καταγγέλλει τα κακώς κείμενα- υπάρχει και το βιντεοσκουπίδι με τίτλο «πρασινοφρουρός», όπου οι υπάλληλοι ενός υπουργείου προετοιμάζονται για την υποδοχή του νέου πράσινου επικεφαλής του, προσέχοντας ακόμα και τις λέξεις που χρησιμοποιούν, για να μην τους προδώσει η καθαρεύουσα:
-Δε θα λες «σαφώς». Σαφά, σαφά, έτσι είναι τώρα το σωστό.}

Υπάρχουν επίσης φράσεις όπως το «νύχι-κρέας», που είναι σήμα κατατεθέν, και ας κάνει πολύ κόσμο να ανατριχιάζει, για τα «ποδάρια» που αποκτά η οργάνωση στους χώρουςλ δουλ(ε)ιάς, τις εξορμήσεις στα σχολειά και τους καφενέδες. Ενώ δε θα ξεχάσω ποτέ μια σφισσα του κομάντο, που δεν είχε όμως άμεση σχέση με τον χώρο, και του ζητούσε με νάζι (αχ!) να της πει πάλι για το προτσές, κάνοντας για πλάκα πως ανάβει..

Ίσως όμως η κορυφή του προλεκάλτ παγόβουνου να είναι οι κινήσεις που αντικειμενικά (κι ανεξάρτητα από τη θέλησή τους) ρίχνουν νερό στο μύλο της αντίδρασης, που έχει όμως πολλά ποδάρια κι έτσι μπορεί κανείς απλά να δίνει αέρα στα πανιά της, να αλείφει βούτυρο στο ψωμί της και να βάζει μπούκοβο στον κεφτέ της –όπως έγραφε σε ένα παλιό του αφιέρωμα το λαϊκό στρώμα, τον καιρό που δε βαριότανε.

Έχουν γίνει μάλιστα σε τέτοιο βαθμό κτήμα μας αυτές οι φράσεις, που μπορεί να τις βρει κανείς και σε τίτλους κομματιών του ριζοσπάστη, όπως αυτό από το φλεβάρη του 10’          :


Κι υπάρχει, λέει η ρένα, και μια παρόμοια, καλτ αναφορά με μύξες, που την έκανε να σταματήσει να τρώει το πρωινό που ‘χε μπροστά της. Αλλά δε τη θυμόταν πολύ καλά, γι’ αυτό είπα να της δώσω λίγο χρόνο να το σκεφτεί και να το περάσει στα σχόλια, αν της ξανάρθει.

50 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

...πουλάνε «τη μύξα τους για βούτυρο»
http://www.rizospastis.gr/story.do?id=6660925

Άντε τώρα συνέχισε εσύ να τρως πρωινό. ήμαρτον πχια...

Ρένα Δουρού-τι

TRASH είπε...

Αναφερόμενος σε παλιές ελληνικές ταινίες, ξέχασες τον (και πραγματικό ΕΑΜίτη) Φωτόπουλο που κάνει τον ΕΑΜικό αγκιτάτορα στο "οι Γερμανοί ξανάρχονται".

"Τα προτσέσα, τα προτσέσα λέω..."

TRASH είπε...

Καλό είναι και αυτό:
https://www.youtube.com/watch?v=gjji8lwmiu8

Ανώνυμος είπε...

στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις "φορέθηκε" πολύ από το κκε η έκφραση "ο λαός γνωρίζει τους κομμουνιστές, ξέρει την περπατησιά τους". νομίζω κι εγώ απολίθωμα πως από μια ηλικία και κάτω τέτοιου είδους λογοτεχνήματα προκαλούν ειρωνικές αντιδράσεις.

Νίκος Σαραντάκος είπε...

Καλά το λες, είναι θέμα σύγχρονου αυτιού. Αφενός η γλώσσα εξελίσσεται και αφετέρου εξαιτίας της γενικευμένης (στοιχειώδους τουλάχιστον) εκπαίδευσης ο γραπτός λόγος επηρεάζει τον προφορικό. Το καταλαβαίνω να σε ξενίζουν τύποι όπως "εχτίμηση" ωστόσο δεν είναι πατέντα κομμουνιστική αλλά γνώρισμα όλων των παλιότερων δημοτικιστών. Χαραχτηριστικά (προβοκάρω) ο Σπύρος Μελάς, σοσιαλιστής το 1920 αλλά δεξιότατος κομμουνιστοφάγος μετά το 1930 και σχεδόν δοσίλογος στην κατοχή, γράφοντας το 1960 αναμνήσεις του θυμάται τον καιρό που ήταν "ένας συνταΧτάκος".

Και το "πλέριος" που εδώ και καιρό είναι στιγματισμένο, δεν ήταν αποκλειστικότητα κομμουνιστική, κι ας έλεγε ο Φωτόπουλος στην ίδια ταινία "της πλέριας αχτίδας". Αν δεις, το χρησιμοποιούν συγγραφείς όλου του φάσματος (ακόμα κι ο Σεφέρης, θαρρώ).

Και μια τρίτη αλλαγή. Μέχρι τη δεκ. 1980, ο Ριζοσπάστης έγραφε, αν θυμούνται οι παλιότεροι, "Ενωμένες Πολιτείες" και ΕΠΑ. Ωστόσο, δεν ήταν μόνος του. Ξανακοιτάζοντας κάτι Ελευθεροτυπίες του 1977 είδα ότι κι εκεί έγραφαν ΕΠΑ, Ενωμένες Πολιτείες.

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Με εξαιρεση τον ιμπεριαλισμο και τον οπορτουνισμο (που το δευτερο ομως,δεν εμφανιζεται σε ανακοινωσεις προς το λαο) οι υπολοιπες λεξεις που χρησιμοποιουνται ειναι ελληνικοτατες και δε χρειαζονται εξειδικευμενες γνωσεις.

To προβλημα ειναι οτι α)δεν ειναι εξοικειωμενος ο περισσοτερος κοσμος με αυτο το λεξιλογιο,σε αντιθεση με το λεξιλογιο της αστικης ιδεολογιας και β)οτι ανεξαρτητως των ορων,το ΚΚΕ περιγραφει μια πραγματικοτητα οπως ειναι,χωρις να χαιδευει αυτια,και ζηταει αμεση δραση απο τον καθενα,και οχι ψηφοφορους του καναπε.Οταν τον αλλον πας να τον βγαλεις απ'την βολεψη του,ειναι λογικο να τσιναει,οπως και να του τα πεις.

Σε ο,τι αφορα το α),δεν μπορει να πει κανεις οτι το ΚΚΕ,στο κομματι που περιγραφει την τωρινη πραγματικοτητα,λεει κατι δυσνοητο.Μιλαω για κειμενα που απευθυνονται στο κοινο,και οχι για πχ μπροσουρες ή κειμενα στην ΚΟΜΕΠ που ειναι πιο εξειδικευμενα αναγκαστικα.

Εκει που χρειαζεται περισσοτερη εκλαικευση και προσπαθεια,ειναι στο μετα,τι ειναι σοσιαλισμος,λαικη εξουσια κοκ.

Επισης,ο αστικος λογος και ιδεολογια,εχει το εγγενες πλεονεκτημα,οτι χρησιμοποιειται παντου,απο τα σχολεια μεχρι τα ΜΜΕ,με αποτελεσμα το ατομο να ειναι εξοικειωμενο με αυτο.Αλλα ακομα και οταν δεν ειναι,επειδη ειναι η γλωσσα των ισχυρων,ο λαος τη σεβεται επειδη εχει μαθει να σεβεται τον ιδιο τον ισχυρο.Αντιθετα,η μαρξιστικη γλωσσα αναπαραγεται μονο απο το ιδιο το κομμα,με αποτελεσμα να ειναι ξενη για την πλειοψηφια.

Χαρακτηριστικο παραδειγμα,οι ορολογιες που χρησιμοποιουνται τα τελευταια χρονια στα ΜΜΕ,οπως πρωτογενες πλεονασμα,δευτερογενης αγορα ομολογων,τροικα,κομμισιον κλπ,που ενω πολλα απο αυτα δεν ειναι καν ελληνικες λεξεις,κανεις δεν τα εχει κατηγορησει ως ''ξυλινη γλωσσα''.Αναθεμα αν καταλαβαινει ομως η γιαγιουλα στο χωριο τι ειναι το PSI,περισσοτερο απ' οτι ο τραμπακουλας για την ταξικη παλη που μενει ιστορικα αδικαιωτη.

Θα συμφωνησω οτι καποιες ατακες εχουν γινει πλεον καλτ και ειναι καλο να αποφευγονται.

Yannis Theocharis είπε...

@Σαραντάκος
Το "ΕΠΑ" το είχα πρωτοδεί στα σχολικά βιβλία των αρχών των '90s. Το θεωρώ τον πλέον αποτυχημένο νεοτερισμό. Το 'η' του αορίστου είναι πολύ εύηχο, ενώ το 'ε' στραμπουλάς τη γλώσσα σου για να το πεις. Τέλος τη λέξη "θαρρώ" μόνο εσύ τη χρησιμοποιείς εδώ μέσα και γενικώς νομίζω.

Κριτίας, ο εκ των Κασσιτερίδων νήσων ορμόμενος.

Ανώνυμος είπε...

"νομίζω κι εγώ απολίθωμα πως από μια ηλικία και κάτω τέτοιου είδους λογοτεχνήματα προκαλούν ειρωνικές αντιδράσεις."

Εξαρτάται. Οταν τα λέει ο BDFoxmoor, το γουστάρουν.





Αν.

Νίκος Σαραντάκος είπε...

@Kritias Δεν το είχα προσέξει αυτό με το "θαρρώ".
Πάντως τόλεγαν πολύ οι παλιοί (Αύγουστος ήτανε δεν ήτανε θαρρώ, τότε που φεύγανε μπουλούκια οι σταυροφόροι).

Και ο Καρυωτάκης:
– Περσότερο ειρωνεύεστε, θαρρώ,
παρά όσο κάνετε τον τρυφερό.
Πάψετε, κύριε, αν αγαπάτε.

Και βεβαια ο Γ. Ιωάννου.

Ανώνυμος είπε...

"Εξαρτάται. Οταν τα λέει ο BDFoxmoor, το γουστάρουν."
Αμφιβάλλω αν ο ίδιος καταλαβαίνει τι λέει τελευταία... Εκεί το λεξιλόγιο χρησιμοποιείται μόνο και μόνο για να μην φαίνεται η πεντάχρονη στιχουργική σήψη ενός κατά τα άλλα σεβαστού καλλιτέχνη.
Ο.Χ.Ε.Π.

Ανώνυμος είπε...

Α-να-θε-ω-ρη-τής! Είστε;

Πολύ ωραίο θέμα, μπράβο απολιθωμένε.
Δεν υπάρχει άνθρωπος σήμερα που να μην εκτιμά το λεπτό αλλα κοφτερό χιούμορ της συνάντησης του Κομματικού (με τη ρεπούμπλικα το μουσάκι και τα γυαλάκια) με τον μουστακαλή τσοπάνο.

Πόσο ωραία θέτει ένα ζήτημα-ταμπού για εκείνη την εποχή ίσως και σήμερα.
Πόσο ξενόφερτη και τελικά ξένη για το λαό μας ήταν αυτή η στρυφνή τριτοδιεθνιστική ορολογία ώστε ποτέ δεν αφομοιώθηκε, πότέ δεν έγινε κτήμα του ελληνικού πληθυσμού. Όλοι γελάμε με το "προτσές" ενώ ο "ιστρουχτορας" θεωρείται κάπως ... ύποπτο. Ως προέκταση αυτού, δεν έγινε κατανοητή από τις ελληνικές "μάζες" ούτε η μαρξιστολενινιστή κοσμοαντίληψη, δεν ρίζωσε παρα μόνο επιφανειακά σε ένα κομμάτι που ήταν πιο μορφωμένο (ας δούμε την αμφίεση του κομματικού) που και αυτοί απλως επικοινωνούσαν μεταξύ τους με αυτές τις περίεργες λέξεις. Η μοναδική φορά που το ΚΚΕ απέκτησε μαζικά λαϊκά ερείσματα ήταν στην Κατοχή όταν ενεπλάκη ενεργά στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Ο Φλωράκης ήταν αγαπητός γιατί δεν έκρυβε την καταγωγή του, μιλούσε την ντοπιολαλιά του χωριού του, αγαπούσε τις παροιμίες και τα γνωμικά και είχε αυτή τη λαϊκή θυμοσοφία.

Υπήρχαν και άλλες πολύ γουστόζικες τριτοδιεθνιστικές ορολογίες που θα δούμε σε παλιά βιβλία, όπως "oχτζοβισμός (ρωσικο), βαντερλουπισμός και κοοπτάτσια" που δεν χρησιμοποιούνται μετά τον πόλεμο.
Στα κομματικά κείμενα του ΚΚΕ μετά τον πόλεμο, βλέπουμε έναν συνδυασμό πλέριας δημοτικής με λίγη τριτοδιεθνιστική ορολογία, κυρίως τους πιο συνηθισμένους όρους. Ωστόσο ήταν αρκετά φυσική η ροή της γλώσσας αφού αυτοί που τα έγραφαν ήταν λαϊκοί αγωνιστές (ζαχαριάδης, βλαντάς κτλ)

Οι επισημάνσεις του Απολιθώματος είναι πολύ εύστοχες. Ως τη δεκαετία του 80 ζούσαν πολλοί από την εποχή της Κατοχής. Τώρα πια, οι κοινωνικές μερίδες που στηρίζουν ΚΚΕ δεν είναι βέβαια ούτε πρόσφυγες της Μικρασιατικής καταστροφής, ούτε προσφυγες από την Τασκένδη, ούτε βιομηχανικοί εργάτες του Πειραιά. Και αυτή η γλώσσα τους φαίνεται ακατανόητη και αστεία.

Αυτό δείχνει πόσο ελάχιστα πειστική δείχνει η προσπάθεια μίμησης της γλώσσας του 1940-50. Παρατηρώ ότι αυτό συνδέεται με έναν διάχυτο ιστορικισμό δηλαδή την προσπάθεια αναβίωσης -στο φαντασιακό πεδίο- του πνεύματος της εποχής εκείνης μετά την Βάρκιζα και κυρίως της εποχής του εμφυλίου. Τί θα γινόταν αν δεν... κτλ. Άρα και τα αντίστοιχα γλωσσικά δάνεια ώστε να μπει πιο εύκολα ο αναγνώστης στην ιστορική ονειροφαντασία.

Delaunay



Гриша είπε...

Υπερ του "κτηριου" συνηγορει παντως ο Μπαμπινιωτης, ο οποιος λεει οτι ετυμολογικα παταει στο "οικητηριο" και οχι στο "κτιζω".Απο κει και περα ειναι μαλλον θεμα γουστου.

Παρεμπιπτοντως εντυπωση μου ειχε κανει και αυτο και το χα ποσταρει καποτε και στο LR :

κομουνισμός ή κομμουνισμός; Η λέξη, ως δάνειο απο τα γαλλικά (communisme),σύμφωνα με τους κανόνες νεοελληνικής ορθογραφίας (σχολική γραμματική) γράφεται όπως προφέρεται, χωρίς διπλά σύμφωνα. Η διατήρηση της γραφής μμ στον τίτλο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας αποτελεί μεμονωμένη περίπτωση. 

 ("Συνηθισμένες γλωσσικές απορίες",Άννα Ιορδανίδου,Άσπρη λέξη,2009)

Για τη λεγομενη ξυλινη γλωσσα του ΚΚΕ θα συμφωνησω με τον ΠΓ.Παρολαυτα δε μπορω να μη μεταφερω την εντονη-μιλαμε για πρηξιμο ομως-δυσαρεσκεια ενος φιλου για το "μικρομαγαζο" αλλα χαλαλι γιατι τελικα μας ψηφισε αν και το "μικρομαγαζο"ακομα να το χωνεψει.

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Ο Foxmoor θυμαμαι στον ''Τοπο της Φυγης'',σε ενα κομματι του για τα ναυπηγεια,βριζει το ΚΚΕ εκτος των αλλων.

Νίκος Σαραντάκος είπε...

Η κοοπτάτσια, πιο συχνά με τη μορφή κοπτάτσια, ήταν λέξη ζωντανή στην εσωκομματική ορολογία (όχι μόνο του ΚΚΕ αλλά και άλλων αριστερών κομμάτων) στις δεκαετίες 1980-1990 και υποθέτω ότι θα είναι και σημερα αφού περιγράφει μια πολύ συγκεκριμένη κατάσταση (συμμετοχή κάποιου σε έναν όργανο χωρίς να έχει εκλεγεί). Ρωσικό δάνειο σε εμάς, αλλά στα ρωσικά ήταν γαλλικό δάνειο (co-optation)

Ανώνυμος είπε...

Διχτατορία του προλεταριάτου, Γιαννης Ν.

Αναυδος είπε...

Δεν νομιζω ότι το θεμα της γλωσσας η της διαλεκτου εξαντλειται σε μερικες πολυφορεμενες και απαρχαιωμενες φρασεις . Η ετυμολογια των επαναστατων περιλαμβανει τους δικους της ιδιωματισμους και ορολογια όπως ακριβως η γλωσσα των μηχανικών ή των γιατρων κλπ. Παρολα αυτά και ο γιατρος συννενοειται με τους ασθενεις του όπως κι ο επαναστατης με τις μαζες που θελει να αλλαξει τη συνειδηση τους.

Από εκει και περα η σατυρα αναφορικα με τους ιδιωματισμους δεν είναι παντα καλοποραιρετη και αθωα. Το ΕΠΑ είναι πιο ορθο από το ΗΠΑ και η χρηση πλεον του δευτερου είναι μια υποχωρηση στη γλωσσα που επιβαλουν τα δελτια ειδησεων και τα σχολεια (π.χ. κανεις δεν λεει ηνωμενα εργοστασια επιπλων κλπ)

Τελος η γλωσσικη μεροληψια υπάρχει και στη συντριπτικη πλειοψηφεια των σχολιαστων ακομη και σε αυτό το μπλογκ

Υγ. Μετα τον Πακη και την καραμανλικη συνιστωσα του Συριζα δηιουργειται και η ναριτοανταρσυα συνιστωσα με επικεφαλης ΠΠ και Δελαστικ Μιλαμε για ζωα πλεον που δεν βλεπουν τη τυφλα τους ή για πιστους υπαλληλους ?

http://iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=19577:krisimes-wres&catid=72:dr-ekdilosis&Itemid=279

Αναυδος είπε...

α και να σχολιασω την αγνοια του Κριτια και αναφορικα με τη γραμματικη
το ενωμενος ειναι μετοχή παθητικού παρακειμένου καμμια σχεση με αοριστο

Ανώνυμος είπε...

Παρολα αυτά και ο γιατρος συννενοειται με τους ασθενεις του όπως κι ο επαναστατης με τις μαζες που θελει να αλλαξει τη συνειδηση τους.


Πιστεύω ότι αυτη είναι η πιο κάλτ έκφραση. Πιο γραφική και από ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη

Delaunay

Νίκος Σαραντάκος είπε...

Πάντως και το "πιο γραφική από ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη" κλισέ είναι πια. Και πιο τετριμμένο από το "ο επαναστάτης με τις μάζες κτλ."

Αναυδος είπε...

περιμενετε πρωτα να λαλησει ο πετεινος τρεις φορες και μετα με δικαιωνεται

χανεται η μαγεια ετσι

Ανώνυμος είπε...

Κύριε Σαραντάκο, και ο σχολαστικισμός σου είναι και αυτός τόσο γραφικός σαν τί να πω... σαν τα Ζαγοροχώρια;

Εξαλλου οι διαφορές είναι τεράστιες.

Ενα πράγμα είναι το "κλισέ" και άλλο πράγμα το σημερινό πρωτοσέλιδο της "Ελευθερης Ωρας" (συγκλονίζει ο Εσταυρωμένος που δακρύζει) ή αυτή η καταπληκτική ατάκα του Άναυδου για την θεραπευτική δράση του Επαναστάτη στις μάζες.

Delaunay

Αναυδος είπε...

καλτ ειναι επιση η φραση η βλακεια ειναι απειρη (και ανικητη) αυτο ομως δεν την εμποδιζει απο το να ειναι αληθινη

Ανώνυμος είπε...

ΠΓ πολλοί καλλιτέχνες έχουν άδικα επιτεθεί στο ΚΚΕ. Κανείς μας δεν ασχολήθηκε πολύ, ακριβώς επειδή ήταν καλλιτέχνες και πολιτικά ο χώρος τους έχει σαπίσει. Αυτός όμως την τελευταία πενταετία έχει κάνει πολύ χειρότερα. Οι συμμετοχές στις λευκές νύχτες και όσα έκανε ο συγκεκριμένος έκανε στον απόηχο της δολοφονίας του Φύσσα δεν πρόκειται να ξεχαστούν ποτέ και όχι μόνο από τον κόσμο του ΚΚΕ.
Ο.Χ.Ε.Π.

Ανώνυμος είπε...

Άναυδε, δεν είναι κάλτ η συγκεκριμένη φράση για το λόγο ότι είναι 100% αληθινή.
Καλτ είναι κάτι πρόσκαιρο μου μας έκανε να συγκινηθούμε, να κλάψουμε (γιατί όχι) να ενθουσιαστούμε, να ταυτιστούμε μαζί του μέχρι αηδίας αλλά τώρα που είμαστε πια μεγάλοι βλέπουμε ότι δεν "κολλάει" πια. Και αν κάνουμε το λάθος να το "ξαναφορέσουμε" θα γελάνε μαζί μας.

Το "επαναστάτης" πάει κι έρχεται αλλά αυτό που δεν τρώγεται με τίποτα είναι αυτές οι "μάζες", πιο πολύ από "το βούτυρο στο ψωμί τους" ή τον "νερόμυλο της αντίδρασης".

Delaunay



Νίκος Σαραντάκος είπε...

Ο Delauney βάζει στο τελευταίο σχόλιο ένα θέμα ενδιαφέρον, αν κάποιες παροιμιακές/στερεότυπες εκφράσεις έχουν φθαρεί τόσο από την πολλή χρήση που να ηχούν πια κωμικά ή απωθητικά (ή γραφικές).

Το έβαλε και ο οικοδεσπότης, με την έκφραση "κρέας και νύχι". Όπου γκουγκλίζω και δεν βρίσκω παρά μόνο μία ανεύρεση στον Ριζοσπάστη και παραξενεύομαι -μέχρι που διαπίστωσα ότι ο Ριζ. αρέσκεται να χρησιμοποιεί την εναλλακτική μορφή "είναι νύχι-κρέας" που βγάζει εκατοντάδες γκουγκλιές.

Από την άλλη πλευρά, όμως, αν θεωρήσεις καμένη και την έκφραση με το νερό στο μύλο και την άλλη περίπου συνώνυμη με το βούτυρο στο ψωμί, πώς θα εκφράσεις τη συγκεκριμένη κατάσταση; Ή θα αποποιηθείς μια χρήσιμη και παραστατική έκφραση σαν την "πατάει σε δυο βάρκες" επειδή έχει χρησιμοποιηθεί πολύ; Δίλημμα.

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Αναυδε, (18 Φεβρουαρίου 2015 - 11:19 π.μ.)
To επεσήμανε χτές (17 Φεβρουαρίου 2015 - 6:11 μ.μ.) στον αγνωστο πόλεμο ένας απλός στρατιώτης.
Για την παθολογία μπορούμε να υποθέσουμε ότι είναι ζώα (υπάρχουν και τέτοια), πιο εύλογη αιτία είναι όμως η ταξική ένταξη. Το υπαλληλίκι είναι πιθανό, συνήθως προκύπτει και αυτόματα. Ενας "αριστερός", (άμα δηλώνει και "κομμουνιστής" ακόμη καλύτερα, αρκεί να είναι "αμφισβητίας του ΚΚΕ") βρίσκει ανοιχτές πόρτες σε Καθημερινές, Αυγές, Σούρουπα, κ.α., με καλούς μιστούς. Βέβαια το ψωμί σου πρέπει να το τιμάς, οπότε σε ΚΡΙΣΙΜΕΣ ΩΡΕΣ θα χρειαστεί να κάνεις και το ζώο (αν δεν είσαι από φυσικού σου). Είναι σκληρή η ζωή για έναν κομμουνιστή (κατά του ΚΚΕ). Οχι σαν κι εσάς, του ΠΑΜΕ, που τρώτε σικέ ποινές από τα εργατοδικεία για να βγαίνετε μετά και να παριστάνετε τους ήρωες των εργατών.

Μ' αρέσει αυτή η εποχή.
Θα δούμε πολλά, και ίσως και πολλοί θα αρχίσουν να σκέφτονται.
Επίθεση!

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα!

Ωραίο θέμα, και πολλά θα μπορούσε να συμπληρώσει κανείς. Όπως πχ τις κλισέ φράσεις για τα σφυριά που βαράνε όλα εδώ, το πόσο μαλλί έχουμε να ξάνουμε,το πως μετράμε το μπόι μας κλπ...
Όμως, θέλω να μοιραστώ ένα στιγμιότυπο ταινίας, από την ταινία του Κατσουρίδη με τον Βέγγο, 'ο Θανάσης και το καταραμένο φίδι'. Έχει πολλές στιγμές γέλιου, αλλά μια εξαιρετική και 'άκρως πολιτική' είναι από το 51:55 όπου ο Καλαβρούζος λέει στο Βέγγο συζητώντας πάνω στο πρόβλημά του να γίνει πατέρας : 'να σου πω εγώ Θανάση, το πρόβλημά σου δεν είναι ούτε ιατρικό ούτε ερωτικό, είναι πολιτικό'... 'το καπιταλιστικό άγχος δρα ανασταλτικά στην γονιμότητά σου'..και έχει και την λύση 'την αλλαγή του συστήματος'... Έχει ενδιαφέρον η ανάλυση του συντρόφου, είναι με απλά λόγια και κοΛλάει παντού..!
https://www.youtube.com/watch?v=GbLpWdpp6jg
καλό βράδυ σε όλους
θεία Λένα

Ανώνυμος είπε...

Delaunay, ίσως επειδή οποιαδήποτε πραγματική (και όχι ιντερνετοεκλογική) σχέση με αυτές (τις μάζες), σου είναι από ξένη έως και ειδεχθής.

Υπογραφή:
Πορτοσαλτακαιγαμησου

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

@OXEΠ

Τι ειναι οι λευκες νυχτες και τι εκανε μετα το φονο του Φυσσα?

Ο συγκεκριμενος εχει πολυ κακο ονομα,και ειναι αντιπαθης πρακτικα σε ολο τον ελληνικο χιπ χοπ χωρο(καλα σιγα τις προσωπικοτητες θα μου πεις),περα απο την κλικα του.

Ανώνυμος είπε...

@ σαραντάκος

Κάποιες σκέψεις: Υπάρχουν φράσεις-"σήμα κατατεθέν" που έχουν φθαρεί από την πολύ επανάληψη (πχ το ΕΔΑίτικο "νερό στο μύλο της αντίδρασης" και το βούτυρο στο ψωμί τους), φράσεις εντελώς άστοχες όπως το "κρέας-νύχι" που νομίζω μόνο ο Ριζοσπάστης χρησιμοποιεί, δεν την έχω ακούσε αλλού. Υπάρχουν όμως πάμπολες φράσεις που χρησιμοποιούνται διαρκώς (οι δύο βάρκες) γιατί είναι εξαιρετικα εύστοχες και αρέσουν.

Οι πρώτες, κατα κανόνα, αν κάποτε είχαν μια ένταση, έχουν γίνει γραφικές γιατί οι συνεχιστές θεώρησαν καλό να τις επαναλαμβάνουν για "ψύλλου πήδημα" είτε λόγω μιμητισμού, είτε απλά λόγω γλωσσικής ανεπάρκειας (λεξιπενίας). Η διαρκής επανάληψη αδυνατίζει και το νόημα τους (ποιός τρομάζει πια με την ιαχή "σύντροφοι προβοκάτσια!" ακόμα και αν γίνονται προβοκάτσιες...)

Βλέπω και ένα άλλο φαινόμενο. Όταν φτάνουν να "χρεώνονται" φράσεις σε έναν ιδεολογικό φορέα, αναγκαστικά χρεώνονται και τη φθορά του.

Γενικά πιστεύω ότι το αποστεωμένο λεξιλόγιο φανερώνει και την αποστεωμένη σκέψη. Κάθε ζωντανό ιδεολογικό/κοινωνικό ρεύμα που φέρνει νέες ιδέες πλάθει και την γλώσσα, δεν αρκείται στα δάνεια του παρελθόντος προκειμένου να αναπαραστήσει μια άλλη εποχή.

Περίπου κάτι αντίστοιχο με τους "κλασσικιστές" καθαρευουσιάνους.

Delaunay


Ανώνυμος είπε...

http://902.gr/eidisi/politiki/34245/kke-anakoinosi-gia-ti-legomeni-leyki-nyhta-ton-katastimaton
Αυτό για λευκή νύχτα. Δεν συμμετείχε στην συγκεκριμένη, αλλά σε αυτήν που έκανε στο Ίλιον ο εκεί Δήμος νωρίτερα τον ίδιο χρόνο. Μένουν τα μαγαζιά ανοιχτά όλη την νύχτα και ταυτόχρονα πηγαίνουν καλλιτέχνες και παίζουν από έξω για να μαζέψουν κόσμο.

Μετά την δολοφονία του Φύσσα όλοι οι ραπάδες έβγαλαν κοινή δήλωση τύπου στην ΕΣΗΕΑ. Υπάρχει και βίντεο στο youtube αν θες να χάσεις εγκεφαλικά κύτταρα:
https://www.youtube.com/watch?v=yf5Dv_5QrSo
Στην οποία αν δεν μαθαίναμε από τις ειδήσεις ότι τον σκότωσε φασίστας και πηγαίναμε έτσι, παίζει να νομίζαμε ότι τον πάτησε τρένο. Ευτυχώς, υπήρξαν και οι γνωστές Λακεδαιμόνιες φωνές λογικής (πχ. τοτεμ) που έσωσαν λίγο την κατάσταση. Μετά μαζεύτηκαν όλοι οι παλιοί και άρχισαν να κάνουν live στην μνήμη του μακαρίτη μερικά τσαμπέ και μερικά με είσοδο (λεφτά στην μνήμη του βασικά αλλά στα μουλωχτά μην μας πάρουν χαμπάρι). Πρώτος πρώτος ο foxmoor που βρήκε αφορμή την δολοφονία για να αρχίσει ξαφνικά να κάνει live και δημόσιες σχέσεις με όσους κάποτε σκυλόβριζε.
Ο.Χ.Ε.Π.

Ανώνυμος είπε...

Ναι, αγαπητοί μου, αλλά τί έχετε να πείτε για την λέξη 'γιάφκα' ως την πλέον συχνή έκφραση - ταμπού που εκφέρεται από τα χείλη των δημοσιογράφων κοιτώντας μέσα από το γυαλί με ύφος βλοσυρό τον έντρομο θεατή? Να μη μιλήσω καλύτερα για τον κατασταλτικό μηχανισμό και το πώς σχεδόν "ηδονιζονται" όταν εκφέρουν τη λέξη γιάφκα... ειδικά όταν την ανακαλύπτουνμε ή χωρίς εισαγωγικά..λέμε τώρα.

raven

Αναυδος είπε...

απο φρασεις καλτ και κλισε οσες θελετε μερος κι αυτες ενος αποστεομενου λεξιλογιου

εκμεταλλευση, εργατης, καπιταλισμος, γραναζι, αγωνας, μαζικο κινημα, συνδικατο, συντροφος, λαικη εξουσια κλπ κλπ κλπ



Γιαννης Γ. είπε...

πολύ καλο κείμενο, με μια μονο επισήμανση μονο.

από προσωπική εμπειρία, μιλώντας με επιρροές, σαν ξύλινη γνώσσα δεν χαρακτηρίζονται μονο οι απομονωμένες φράσεις και λεξικά δάνεια από ρωσικη γλώσσα. Η ξύλινη γλώσσα σύμφωνα με τα εκτος κόμματος άτομα, έγκειται σε κοινές φράσεις που ακούγονται συχνα από τα στελέχη, όπως «κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής» οπως «ενιαίο μέτωπο» , «λαϊκό μέτωπο» κτλ, που σαν οροι περιέχουν μέσα τους πολλά νοήματα και μπορούν να ερμηνευθούν με πολλούς τρόπους.

Δηλαδή είναι εύκολα να πεις σε μια πρόταση για κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, αλλα αν θα επρεπε να το αναλύσει κανεις, την πρακτική, τις κινήσεις, τους τρόπους, θα έπρεπε να γράψει 3 τόμους βιβλία τουλάχιστον

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Ας βρίσκουμε όμορφες λέξεις, εμείς οι ...καλλιεπείς, για να ευπρεπίζουμε τον στόκο του μυαλού μας.
Πως κάτι κάνουμε...

Νίκος Σαραντάκος είπε...

Εύστοχο αυτό για τη γιάφκα. Παλιότερα το λέγανε για τους κομμουνιστές βέβαια.

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

''Η ξύλινη γλώσσα σύμφωνα με τα εκτος κόμματος άτομα, έγκειται σε κοινές φράσεις που ακούγονται συχνα από τα στελέχη, όπως «κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής» οπως «ενιαίο μέτωπο» , «λαϊκό μέτωπο» κτλ, που σαν οροι περιέχουν μέσα τους πολλά νοήματα και μπορούν να ερμηνευθούν με πολλούς τρόπους.''

Aπο την αλλη με φρασεις οπως ''Παραγωγικη ανασυγκροτηση της χωρας'',''Μετωπο των χωρων του νοτου'' ή ''Νεοφιλελευθερες πολιτικες λιτοτητας'' δε τσινανε καθολου,πραγμα που ενισχυει την αποψη μου οτι στην τελικη το περιεχομενο ενοχλει και οχι η φρασεολογια.

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Να σας πω κατι:Αρχιδια.Ολα θεμα πλυσης εγκεφαλου απο τα ΜΜΕ και τα ΜΚΔ ειναι.

Ουτε τη γλωσσα των καναλιων και των εφημεριδων βρισκουν ξυλινη,ουτε τις λαικοπατριωτικες παπαριες των βοθρομπλογκ καλτ.

Μια βδομαδα - οχι παραπανω - η Τρεμη και η Σταη να τους μιλαγανε για την παγκοσμια καπιταλιστικη μεθοδολογια που σαμποταρει την πρωτοβουλια της κολχοζνικης ιδιοκτησιας και θα σου λεγα για ποτε θα καταλαβαινε η κυρα Σουλα απο το Αιγαλεω για το σεχταρισμο που αποπροσανατολιζει τις μαζες και το τελμα ιδεολογικης συγχυσης με τις ανεπανορθωτες συνεπειες.

Οταν τους λενε για τον ELA,τον ΕFSF,τον ESM,τον ΗSBC,τον FYGE και τον AISJAJADJAHER γιατι κανουν οτι καταλαβαινουν?Αιντε τωρα.

(ΥΓ Τα πηρα,χα,χα)

Αναυδος είπε...

αλλες καλτ φρασεις που θα μεινουν στην ιστορια

- 6μηνη επέκταση της δανειακής σύμβασης
- νέο κοινωνικό συμβόλαιο
- Οι ελληνικές αρχές τιμούν τις οικονομικές υποχρεώσεις της Ελλάδας προς όλους τους πιστωτές
- Θα αποφεύγονται μονομερείς ενέργειες που θα υπονόμευαν τους δημοσιονομικούς στόχους, την οικονομική ανάκαμψη και τη δημοσιονομική σταθερότητα
- EuroworkingGroup

η γλωσσα στην υπηρεσια της εξαπατησης του ελληνικου λαου

Ανώνυμος είπε...

H γλώσσα ακολουθεί την τύχη αυτού που την εκφέρει... Δεν υπάρχει 'ξύλινη γλώσσα" Προκατάληψη και στερεοτυπία υπάρχει αναφορικά με τις εκφράσεις και κυρίως με την ακριβή νοηματοδότησή τους από τους κομμουνιστές.
Δεν αναφέρθηκα τυχαία στην λέξη "γιάφκα". Ήθελα εμμέσως να ισχυριστώ, ότι δεν είναι ξύλινες οι λέξεις και οι εκφράσεις που χρησιμοποιούμε. Μια χαρά την μεταχειρίζεται την λέξη αυτή το σύστημα σαν μπαμπούλα για να τρομάζει τον κοσμάκη. Ο λόγος μας και η εκφορά του θα μας ακολουθεί στην ιστορική πορεία μας και θα αντιμετωπίζεται από το κυρίαρχο σύστημα με τον ίδιο συκοφαντικό τρόπο που αντιμετωπίζεται το ΚΚΕ.

raven

Ανώνυμος είπε...

Η "γιάφκα" είναι κάτι το απτό, έχει όπλα που κάνουν ΜπΑΜ!, δεν είναι "κολχόζνικη πρωτοβουλία" (κλαίμε από τα γέλια) ουτε "γυρίζει το γρανάζι, χωρίς να λογαριάζει" που λέει και το τραγούδι.



Ο "ξύλινος" λόγος προκαλεί γέλια, ενίοτε και αμηχανία, γιατί δεν λέει τίποτα το συγκεκριμένο. Δεν είναι θέμα αστικών μέσων ενημέρωσης και Όλγας Τρέμη αλλά στοιχειώδους αντιληπτικότητας. Όταν ο ομιλών/γραφων δεν μπορεί να προσδιορίσει έναν ορισμένο στόχο και να έχει καθαρά στο μυαλό του το πως πάει από το (α) στο (β), τότε καταφεύγει σε λεκτικούς ακροβατισμούς, γλωσσικές περικοκλάδες και φληναφήματα. Η γλώσσα όμως είναι ένα λειτουργικό εργαλείο, δεν προορίζεται για διακοσμητική χρήση. Επομένως η επανάληψη και η συνακόλουθη γραφικότητα, είναι αναπόφευκτη.

Το "λαϊκό κίνημα" η "λαϊκή συμμαχία" η "κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής" κτλ όταν δεν εκφράζουν κάτι το απτό, δεν θέλουν πολύ για να γίνουν "καλτ".

Ένα ειδικότερο θέμα είναι η προσπάθεια μέσω της γλώσσας να φανούμε "λαϊκοί", "εργάτες", με διάφορες περίεργες εκφράσεις. Επειδή όμως δεν γίνεται με φυσικό και αβίαστο τρόπο, το αποτέλεσμα είναι αστείο και προκαλει, το λιγότερο, αμηχανία.

Delaunay



Παπουτσωμενος Γατος είπε...

''Η "γιάφκα" είναι κάτι το απτό, έχει όπλα που κάνουν ΜπΑΜ!, δεν είναι "κολχόζνικη πρωτοβουλία" (κλαίμε από τα γέλια) ουτε "γυρίζει το γρανάζι, χωρίς να λογαριάζει" που λέει και το τραγούδι.''

Μα ναι βγαινει και ετοιμολογικα,απο το ''γιαφ'' που σημαινει οπλο στα αρχαια ελληνικα.Τι δεν καταλαβαινεις?

Ανώνυμος είπε...

"Η "γιάφκα" είναι κάτι το απτό, έχει όπλα που κάνουν ΜπΑΜ!"

Πάει σάλεψε... Σε λίγο θα αρχίσει και τα κικιρίκου!

Ο.Χ.Ε.Π.

Ανώνυμος είπε...

ώρες-ώρες νου φαίνεται ότι μιλάω στα ντουβάρια.

Η γιάφκα είναι συγκεκριμένο πράγμα, μια μπουγάτσα με όπλα ας πούμε.

Η κοπτάτσια είναι και αυτή συγκεκριμένο πράγμα, μια ειδική κομματική κίνηση που την καταλαβαίνουν ελάχιστοι άνθρωποι γιατί δεν είναι όλοι γνώστες στα του ΠΓ.

Η κοπερατίβα είναι και αυτή συγκεκριμένο πράγμα αλλά δεν έχει καμία σχέση με την ελληνική πραγματικότητα όπως και η κοπτάτσια.

Η γιαφκα έχει ενταχθεί ομαλά στο ελληνικό λεξιλόγιο ενώ η κοπτάτσια και το σοβχόζ όχι.
Η "περεστρόικα" δεν σήμαινε απολύτως τίποτα αλλά ήταν του συρμου στα 80'ς από την αριστερά. Τώρα κλαίμε από τα γέλια. Άπειρα τέτοια παραδείγματα.

Κάθε λαός αναλόγως με το ιστορικό, βιωματικό, μυθικό του υπόβαθρο, απορρίπτει ή αφομοιώνει ιδέες, θεωρίες, πολιτικά η φιλοσοφικά συστήματα. Ο ελληνικός σκεπτικισμός για παράδειγμα είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά μας ως λαού. Ο σκεπτικισμός ειναι βασικό στοιχείο της θυμοσοφίας και λαϊκής φιλοσοφίας. Εκφράζεται με παροιμίες, γνωμικά, παραδόσεις, κτλ. Από την άλλη μας αρέσει πολύ η επιστήμη, είμαστε πρόθυμοι να πιστέψουμε κάτι αλλά μόνο με γεωμετρική απόδειξη.

Πως λοιπόν, μπορούν να αφομοιωθούν εύκολα οι γρανιτένιες βεβαιότητες και νομοτέλειες του σοσιαλισμού; Πόσο γραφικό ακούγεται το "ετσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη" με τη Δημητριάδη;

Delaunay

Ανώνυμος είπε...

12.19 Μου ηρθε μια ιδεα.Να διαλυσου με το ΚΚΕ η αντε να γινει μεταλλαξη σε οπορτουνιστικο να καταργησουμε ολες αυτες τις κακες λεξεις και να μας ενδιαφερει πως θα γινει ο καπιταλισμος ανθρωπινος. Πως το βλεπεις δεν ειναι καλυτερα ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Με βάση αυτά που γράφει ο Delaunay για τον "ελληνικό σκεπτικισμό" νομίζω ότι όποιος δεν έχει διαβάσει τα άπαντα του λιακόπουλου πρέπει να αποχωρήσει από την συζήτηση. Γιατί όπως καταλαβαίνετε μιλάτε με κάτοικο του χαμένου πλανήτη των Ελ, και γι'αυτό δυσκολεύεστε να βρείτε την πραγματικότητα στα όσα λέει.

Ντάξει μάγκες το καταλάβαμε, ο κομμουνισμός είναι γραφικός, ιν και κουλ είναι ο νεόκοπος "αριστερός" εθνικισμός που δίνει πάρε-βάλε γκολάκι στην χα και στα όσα εκπροσωπεί. Άλλο εκφασισμένη κοινωνία με "αριστερή" κυβέρνηση, και άλλο με φασιστική, βέέέέέέβαια...

Ijon Tichy

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

''Η γιάφκα είναι συγκεκριμένο πράγμα, μια μπουγάτσα με όπλα ας πούμε.''

Η γιαφκα ειναι 100% μιντιακο κατασκευασμα,ειναι μια ξενη λεξη που χρησιμοποιειται μονο στα ρεπορταζ περι τρομοκρατιας,και χρησιμοποιειται απο σπανια εως καθολου στην καθημερινη ζωη.Ειναι χαρακτηριστικο παραδειγμα λεξης που γινεται αποδεκτη μονο και μονο επειδη την παπαγαλιζουν συνεχως τα μιντια.

Τις υπολοιπες λεξεις που ανεφερες δεν τις χρησιμοποιει καν πλεον το ΚΚΕ.

Απο την αλλη,το Ζουραρη μια χαρα τον γουσταρουν αρκετοι,και ας μην καταλαβαινει κανεις γρι,γιατι πουλαει εθνοπατριωτισμο.

Ανώνυμος είπε...

Λάθος κάνεις Παπουτσωμένε Γάτε.

"Γιάφκες" ή κατα το ελληνικότερον κρησφύγετα είχε κάθε παράνομη οργάνωση όπως και το Κομμουνιστικό Κόμμα. Δεν είναι μηντιακό κατασκεύασμα, τα μίντια δεν έχουν γλωσσοπλαστικές δυνατότητες.
Ο Ζουράρις είναι λόγιος, δεν έχει σχέση με τον λαό αλλά παρ 'ολα αυτά έχει πολλούς "φανς" επειδή είναι εξαιρετικός αρχαιοελληνιστής, ικανότατος γλωσσοπλάστης και πλέκει ωραία την συνέχεια του ελληνισμού πχ η "ιλιαδορωμιοσύνη". Αυτό το τελευταίο αρέσει γενικότερα.

Επίσης γράφω εξ αφορμής του άρθρου αλλά όχι για το ΚΚΕ.

Delaunay

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

''Ο Ζουράρις είναι λόγιος, δεν
έχει σχέση με τον λαό αλλά παρ 'ολα αυτά έχει πολλούς "φανς" επειδή είναι εξαιρετικός αρχαιοελληνιστής, ικανότατος γλωσσοπλάστης και πλέκει ωραία την συνέχεια του ελληνισμού πχ η "ιλιαδορωμιοσύνη". Αυτό το τελευταίο αρέσει γενικότερα.''

Eγω φταιω που καθομαι και απανταω ο μλκς.

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Μου εκανε θετικοτατη εντυπωση το αρθρο του Λαμπρινιδη στο LR:leninreloaded.blogspot.gr/2015/02/blog-post_997.html

Mεστος,απλος και κατανοητος λογος.Δε ξερω αν ειναι κομματικο μελος ή απλος υποστηρικτης,αλλα πιστευω η προσεγγιση του μπορει να αποτελεσει προτυπο για το Κομμα.Και οχι μονο σε επιπεδο γλωσσας αλλα και περιεχομενου,γιατι εξηγει αναλυτικα πραγματα που το κομμα προσπερνα αφοριστικα πολλες φορες.