Πέμπτη 22 Μαΐου 2014

Ενδεικτική βιβλιογραφία για τον τρίτο τόμο του δοκιμίου

Σήμερα συμπληρώνονται εννιά χρόνια από το θάνατο του χαρίαλαου, που είναι αντικειμενικά η πιο σημαντική προσωπικότητα της περιόδου που θα εξετάζει ο τρίτος τόμος του δοκιμίου ιστορίας του κόμματος, από το 68’ ως το 91’. Με αυτή την αφορμή, η κε του μπλοκ παρουσιάζει μια λίστα με μια πρώτη ενδεικτική βιβλιογραφία, που μπορεί να εμπλουτιστεί στην πορεία και με τις προτάσεις σφων αναγνωστών, σχετικά με αυτή την περίοδο.

Όπως είχε σημειωθεί σε μια πρόσφατη ανάρτηση, η καλύτερη εισαγωγή στον τρίτο τόμο είναι η βιογραφία του χαρίλαου από το θεοχαράτο και ιδιαίτερα ο δεύτερος τόμος, που πιάνει την περίοδο από τη μεταπολίτευση του 74 –ο φλωράκης είχε αναδειχτεί γγ του κόμματος από το 72’. Σε ορισμένα σημεία, η ανάλυση του συγγραφέα (που δεν περιορίζεται στενά σε βιογραφικά στοιχεία για το φλωράκη, αλλά δίνει και το γενικό πολιτικό κλίμα της εποχής) προδίδει ίσως την ταυτότητα ενός «τίμιου ρεφορμιστή», με πιθανές αυταπάτες για τον χαρακτήρα και την ουσία της αστικής δημοκρατίας, ο οποίος ωστόσο παρέμεινε αταλάντευτα κοντά στο κόμμα και συστρατεύτηκε μαζί του στην πιο δύσκολη καμπή της σύγχρονης ιστορίας του, κατεβαίνοντας ως υποψήφιός του στις εθνικές εκλογές του 93’. Για αυτό το τελευταίο πάντως ίσως να μην ευθύνεται αποκλειστικά ο θεοχαράτος αλλά εν μέρει και συγκεκριμένες επεξεργασίες του κόμματος, που επηρέαζαν τη γενική πολιτική του γραμμή και πρέπει να ιδωθούν αυτοκριτικά (το σύνθημα για αλλαγή με κατεύθυνση το σοσιαλισμό, οι απαράδεκτες υποχωρήσεις για τη συγκρότηση του συνασπισμού το 88’ και η συμμετοχή του σε αστικές κυβερνήσεις, κτλ).

Μια πιο σύντομη βιογραφία του χαρίλαου, που δεν εμβαθύνει ωστόσο στα γεγονότα με αναλυτικές και συνολικές πολιτικές εκτιμήσεις, έχει γράψει η άννα παναγιωταρέα με τίτλο «κι σεν πως σε λεν; -χαρίλαος φλωράκης», που βασίζεται σε μαγνητοφωνημένες συνομιλίες της με το φλωράκη. Παρόλα αυτά η παναγιωταρέα σταματά την αφήγησή της ακριβώς πριν την κρίσιμη διετία 89-91 και κρατάει μέχρι σήμερα στο αρχείο της τις κασέτες με τη μαρτυρία και τα σχόλια του χαρίλαου για το επίμαχο διάστημα και προπαντός για τη διάσπαση του κκε μετά το 13ο συνέδριο και την αποχώρηση των στελεχών του που προτίμησαν να μείνουν στο συνασπισμό.

Πρόσφατα υπέπεσε στην αντίληψή μου η ύπαρξη ενός ακόμα βιβλίου για τον χαρίλαο, που γράφτηκε από τη νίτσα λουλέ-θεοδωράκη και έχει βασιστεί (κι αυτό) στις συνομιλίες της με τον χαρίλαο και τα άτομα του στενού του περιβάλλοντος. Τα βιβλία λουλέ (που μόνο κάτω από τη μηλιά του μπάρμπα-κώστα λουλέ δεν έπεσε τελικά) διακρίνονται από ένα μάλλον ελαφρύ κι επιφανειακό στιλ προσέγγισης (λιγότερο πολιτικό και από αυτό της παναγιωταρέα) που εστιάζει θεωρητικά στις πιο… ανθρώπινες πλευρές της προσωπικότητας που την απασχολεί. Παρόλα αυτά παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, γιατί έχει γραφτεί λίγα χρόνια μετά τη διάσπαση του 91’ και με νωπά ακόμα τα σημάδια των αντεπαναστατικών ανατροπών στη σοβιετική ένωση.

Παρακάτω έχω συγκεντρώσει μια εντελώς ενδεικτική βιβλιογραφία-αρθρογραφία που σχετίζεται με τα γεγονότα εκείνης ακριβώς της διετίας, από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Η δική μας σκοπιά, από ό,τι έχω υπόψη μου και μπορώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου, συνοψίζεται πολύ καλά στο πρόσφατο άρθρο του πγ στην κομεπ για την πορεία αποκατάστασης του επαναστατικού χαρακτήρα του κκε. Ένα ευσύνοπτο χρονικό και σχολιασμό της διάσπασης μπορεί να βρει κανείς στο αρχείο του ριζοσπάστη από το 2001, στα δέκα χρόνια από τα γεγονότα που οδήγησαν σε αυτήν. Ένα χρονικό που ξεκινάει με αυτή την εισαγωγή και αυτό το κείμενο και συνεχίστηκε όλη την επόμενη εβδομάδα στις σελίδες του ρίζου (πηγαίνοντας στο κάτω μέρος αυτού του κομματιού, μπορείτε να βρείτε τους συνδέσμους για τα κομμάτια των άλλων ημερών).

Κάποιες πρώτες ενδιαφέρουσες αλλά ανολοκλήρωτες εκτιμήσεις περιλαμβάνονται στην μπροσούρα με τα υλικά του 14ου συνεδρίου, το δεκέμβρη του 91’, ενώ εξίσου σημαντικά ντοκουμέντα περιέχονται και στην μπροσούρα «από το 12ο στο 13ο συνέδριο του κκε», που εκτείνονται σε όλη την περίοδο από το 87’ ως το 91’ και όσα δραματικά συνέβησαν: συγκρότηση του συνασπισμού, πτώση του τείχους και πρώτη φάση εκδήλωσης της αντεπανάστασης, κυβερνήσεις τζανετάκη – ζολώτα και διάσπαση της κνε, προεργασίες για το 13ο συνέδριο κι ενώ είχε ήδη διαφανεί η σύγκρουση των διαφορετικών λογικών κι αντιλήψεων για το κόμμα και τη συνέχειά του.

Από τη σκοπιά των αναθεωρητών η πιο ενδιαφέρουσα καταγραφή που έχω υπόψη μου είναι στο βιβλίο «στοχασμοί» του γρηγόρη φαράκου (έχει παρουσιαστεί κι εδώ κατά το παρελθόν) ο οποίος διετέλεσε γγ του κκε στην πλέον κρίσιμη συγκυρία (89-91) και μέλος του πγ-διευθυντής του ρίζου σε όλο το διάστημα που προηγήθηκε. Λόγω ακριβώς της θέσης του η μαρτυρία του καθίσταται αρκετά ενδιαφέρουσα, αν και ελέγχεται προφανώς για πολλές ανακρίβειες σε όσα περιγράφει και καταγγέλλει για πρόσωπα και καταστάσεις μες στο κόμμα. Μία αντίστοιχη καταγραφή μας δίνει το «μετά» με την πολιτική σκέψη του μίμη ανδρουλάκη σε μορφή συνέντευξης στον ομοϊδεάτη του (στην πορεία τους προς την ενσωμάτωση) παύλο τσίμα, αμέσως μετά την αποχώρησή του από το συν και λίγο πριν την ένταξή του στο πασοκ και το δυναμικό του φλας, αν δεν κάνω λάθος. Αρκετά ενδιαφέρουσα είναι και η μαρτυρία του πάνου τριγάζη στο βιβλίο «συνάντηση με τον γκορμπατσόφ» (αυτήν που του δόθηκε το αγαλματάκι του ημίθεου ηρακλή για το έργο που επιτελούσε) όπου βρέθηκε με τριμελές κλιμάκιο του πγ, ως εκπρόσωπος της ανανεωτικής φράξιας στο κόμμα, που ήταν ήδη φευγάτη.

Από τη σχηματικά αντίθετη σκοπιά και σχετικά με τη διάσπαση της κνε το 89’, μπορεί να διαβάσει κανείς καταρχάς ένα σύντομο χρονικό των γεγονότων στην ιστοσελίδα του ναρ. Και να συνεχίσει με το βιβλίο του κοτζιά (ω ναι, του γνωστού) και του μακαρίτη μπατίκα, τακτικού κι αναπληρωματικού μέλους της κε αντίστοιχα, με τίτλο «μια συζήτηση που δεν έγινε», σχετικά με την αποχώρησή τους από το κόμμα, το εσωτερικό σημείωμα της κε που απαντούσε σε κάποιες απόψεις τους και τη δική τους ανταπάντηση. Είναι πολύ χαρακτηριστικό για το πώς κάποια πρώην κομματικά μέλη που μας έβγαζαν φλας από τα αριστερά, έδιναν όρκους πίστης στην ανανέωση της περεστρόικα και έστριψαν τελικά δεξιά για να βρεθούν στην αγκαλιά του πασόκ και σήμερα του σύριζα (η περίπτωση κοτζιά). Όποιος είναι συλλέκτης και χουβαρντάς, μπορεί να αναζητήσει την έκδοση που συγκεντρώνει τα 12 (αν θυμάμαι καλά) τεύχη του περιοδικού πριν, πριν μετεξελιχθεί σε εβδομαδιαία εφημερίδα και πριν τη διάσπαση του 89’. Δυστυχώς όμως η τιμή της δεν είναι ιδιαίτερα προσιτή, καθώς έχει χαρακτήρα οικονομικής ενίσχυσης για το ρεύμα.

Δύσκολα θα μπορούσα να καταταχθεί στην παραπάνω κατηγορία η συλλογή άρθρων και κειμένων του κώστα κάππου –που θα μπορούσε να αποκατασταθεί πολιτικά στα πλαίσια συγγραφή του τρίτου τόμου, όπως έχει πει μεταξύ σοβαρού και αστείου η κε του μπλοκ- στο βιβλίο «η επανάσταση που έρχεται», που υπάρχει σε δύο εκδόσεις, μια μικρή παλιότερη και μια νεότερη ενισχυμένη. Το γράφω αυτό γιατί ο κάππος ήρθε μεν σε σύγκρουση σε μια δεδομένη συγκυρία με συγκεκριμένες επιλογές του κόμματος, αλλά ποτέ δεν κόπηκαν εντελώς οι μεταξύ μας δεσμοί. Κι όσα έλεγε τότε σχετικά με τις αστικές κυβερνήσεις και τη στάση ενός κκ απέναντί τους, προσεγγίζουν πολύ τη σημερινή γραμμή του κόμματος και τις αποφάσεις του 19ου συνεδρίου.

Ως συμπληρωματικές πηγές για το σχηματισμό μιας σφαιρικής συνολικής εικόνας για τα δεδομένα της εποχής, η κε του μπλοκ προτείνει:
την «πορεία της νεολαίας» του σπύρου χαλβατζή, γραμματέα της κνε τότε, σχετικά με το κίνημα της νεολαίας.
Την έκδοση της εσακ για «το πραξικόπημα» του 85’ στη γσεε και το διορισμό από την κυβέρνηση και την.. ανεξάρτητη δικαιοσύνη δοτής διοίκησης, ενάντια στους δοσμένους συσχετισμούς και την εκλεγμένη πλειοψηφία.
Ένα προλεκάλτ διαμάντι των εκδόσεων του οδηγητή (μου διαφεύγει δυστυχώς ο ακριβής τίτλος και δεν μπόρεσα να το βρω στο διαδίκτυο) με τα πρακτικά μιας φεστιβαλικής εκδήλωσης-συζήτησης του 88’, όπου συμμετείχαν ο κοτζιάς από εμάς, ένας πασόκος δεύτερης διαλογής και ο ανδριανόπουλος από τη νδ! Ενδεικτικό της σύγχυσης και της ιδεολογικής υποχώρησης στις γραμμές του κόμματος, όχι για τους καλεσμένους της συζήτησης, αλλά και για όσα ειπώθηκαν κατά τη διάρκειά της.
Και μια έκδοση της ιδεολογικής επιτροπής στα τέλη του 80’ χωρίς κάποιο συγκεκριμένο τίτλο, με τα υλικά και τη συζήτηση κάποιων αχτίφ της ιδεολογικής επιτροπής σχετικά με την ανάπτυξη νέου τύπου, το συνασπισμό της αριστεράς (λίγο πριν τη συγκρότησή του) και τις αλλαγές στη σοβιετική ένωση. Ένα βιβλίο που χρήζει (όπως και το προηγούμενο) ειδικής παρουσίασης, πιθανότατα κάποια στιγμή μες στο καλοκαίρι.

Στον επίλογο χρειάζεται και μια ειδική αναφορά στο φαινόμενο πασοκ, ίσως την πιο χαρακτηριστική πολιτική έκφραση του ριζοσπαστικού πνεύματος της μεταπολίτευσης, της ενσωμάτωσης και του εκφυλισμού του. Αρκετά ενδεικτικό της αμηχανίας του κόμματος στην αντιμετώπιση της λαίλαπας του πασοκ είναι το βιβλίο του κοτζιά, από την ιε της κετουκε, «ο τρίτος δρόμος του πασόκ», όπου το χαρακτηρίζει ως ιδιότυπο σοσιαλιστικό-ρεφορμιστικό κόμμα {αρχικά το πασοκ κατήγγελλε τη σοσιαλιστική διεθνή, της οποίας ηγήθηκε αργότερα ο γαπ, ως συμβιβασμένη και δεν είχε ενταχθεί στις γραμμές της}. Άλλος κλασικός πασόκος, που κινείται κι αυτός σήμερα στον χώρο του σύριζα είναι ο στέλιος κούλογλου που έγραψε το βιβλίο «πασοκ 1974-86, στα ίχνη του τρίτου δρόμου». Ας μείνουμε προς το παρόν σε αυτά τα δύο, με την επιφύλαξη να αναφερθούμε πιο αναλυτικά στο θέμα, με αφορμή τη συμπλήρωση των 40χρονων της.. καλύτερης δημοκρατίας που ζήσαμε ποτέ τον ιούλη που μας έρχεται.

Κλείνουμε το διαλεκτικό κύκλο της ανάρτησης με το αρχικό της θέμα και ένα σπάνιο βιντεάκι με κάποιες πιο προσωπικές στιγμές του χαρίλαου, που μου υπέδειξε ένας φίλος της κε του μπλοκ.

18 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πολυ καλη η αναρτηση. Εχεις απολυτο δικιο για τον σ. ΚΑΠΠΟ Οτι πρεπει να γινει πολιτικη αποκατασταση του. οπως εχεις δικιο οτι βγαλανε φλας αριστερα για να στριψουνε τελικα δε ξια ο υποψηφιος του συριζα στο ΚΕΡΑ ΤΣΙΝΙ μαζι με αλλους μεσα στο ψηφο δελτιο ανηκουνε σε αυτη την κατηγο ρια ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Πορτο γερμενο λεγεται,οχι γερμανο.

Μην ανεβαζετε τετοια βιντεο και τα παρει ματι το ταιπεδ.

ζαμ

Ανώνυμος είπε...

Διάβασα με προσοχή την ανάρτηση και το σχόλιο του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ. Με αφορμή την επέτειο του θανάτου του Χαρίλαου ανοίγονται μια σειρά από θέματα που θα απαιτούσαν πολύ χώρο για σχολιασμό. Θα περιοριστώ, προς το παρών, στο ζήτημα της «πολιτικής» αποκατάστασης του Κάππου. Τι θα πει «πολιτική» αποκατάσταση και σε τι διαφέρει από την κομματική; Δικαίωση των θέσεων του Κ. Κάππου αλλά επιμονή στην ορθότητα της διαγραφής του, λόγω της ανοικτής θέσης που πήρε έξω από τα όργανα; Κάτι ανάλογο δηλαδή με αυτό που έγινε με το Βελουχιώτη. Από τη στιγμή που δικαιώνουμε τις πολιτικές θέσεις του Κάππου, δεν θα πρέπει να οδηγηθούμε και σε ανοικτή καταδίκη των θέσεων που πήρε, η πλειοψηφία τουλάχιστον, των στελεχών, μερικά από τα οποία είναι ακόμα στη θέση τους; Θα καταδικάσουμε ανοικτά το Χαρίλαο για τις πολιτικές του θέσεις σε ζητήματα τακτικής και στρατηγικής του κόμματος; Θα δικαιώσουμε τη θέση του Κάππου για τη συγκρότηση της Κ.Ε. (πλειοψηφία διανοούμενων και τα εργατικά στελέχη μόνιμα επαγγελματικά στελέχη για δεκαετίες); Σ’ αυτή την περίπτωση, βλέπω να τα μαζεύουν πολλοί από τον Περισσό. Θα γίνει καταμερισμός ευθυνών ή θα περιοριστούμε σε γενικόλογες αυτοκριτικές; Η στάση του Κάππου, αν κάνουμε μια αφαίρεση σε ζητήματα πολιτικών θέσεων, δεν διαφέρει και πολύ από εκείνη του Ζαχαριάδη. Και ο Ν.Ζ. μετά τη διαγραφή του βγήκε ανοικτά (με τον τρόπο που επέτρεπαν οι τότε συνθήκες) και καταδίκασε την τότε ηγεσία. Έγινε όμως κομματική αποκατάστασή του (και πολύ σωστά). Δεν λέω ότι έγινε και πολιτική αποκατάσταση γιατί από αυτά που γράφονται μάλλον είμαστε μια στο καρφί και μια στο πέταλο. Τι θα γίνει λοιπόν με τον Κάππο; Νέος Βελουχιώτης; Και ο Χαρίλαος; Καινούργιος Κολιγιάννης; Και αυτοί που αποφάσισαν τότε τη διαγραφή του και εξόρκιζαν και τις πολιτικές του θέσεις (που σε πολλά είχαν δίκιο και τώρα αποτελούν κεντρικές θέσεις του κόμματος); Θα τη «βγάλουν» με μια απλή αυτοκριτική; Δεν θα αναλάβουν τις ευθύνες τους; Μπορούν μετά από όλα αυτά να σταθούν στην Κ.Ε. του κόμματος;
Είναι πολλά τα ερωτήματα και παραπέμπουν σε οδυνηρές απαντήσεις. Να μη ξεχνάμε ότι με τις απαντήσεις αυτές θα κλιθούμε να δώσουμε εξηγήσεις και σε χιλιάδες μέλη του κόμματος και της ΚΝΕ που βρέθηκαν «εκτός», σε διάφορες εποχές και με διάφορους τρόπους, είτε εθελούσια είτε με καταστατικά μέτρα. Δε μπορώ να μη καταλήξω αυτές τις σκέψεις μου με ένα ερώτημα που με βασανίζει χρόνια τώρα. Μήπως τελικά χρειάζεται μια πολύ βαθιά μελέτη της ιστορίας του κομμουνιστικού κινήματος στην οποία θα κληθούν να πάρουν μέρος όλοι αυτοί που κατά καιρούς ήταν στο κόμμα και συνέχισαν να υπερασπίζονται την ιστορία του, έστω και έξω από τις γραμμές του; Μήπως τελικά χρειάζεται και από τη σημερινή Κ.Ε. να επιδειχτεί γενναιότητα για να απαντηθούν οριστικά εκατοντάδες ερωτήματα και να σταματήσουμε κάποια στιγμή να γράφουμε την ιστορία του ΚΚΕ με διαφορετικό τρόπο (έτσι όπως βολεύει την εκάστοτε καθοδήγηση);

Αμετανόητος

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Αμετανόητε να μου επιτρέψεις να θεωρήσω άστοχο κι ακατανόητα κακό το σχόλιό σου.
Καταρχάς δεν έχει ξεκινήσει καν η διαδικασία (παρά μόνο ίσως η προεργασία) για τη συγγραφή του τρίτου τόμου και δεν έχουμε ιδέα τι μπορεί να λέει το τελικό κείμενο που θα συνδιαμορφωθεί για αυτό το θέμα ή αν θα καταπιαστεί ειδικά με την περίπτωση του κώστα κάππου. Αυτό είναι απλώς κάτι που έγραψα εγώ μεταξύ σοβαρού κι αστείου και με το οποίο συμφώνησε ο παναγιώτης. Ας μην προδικάζουμε και κριτικάρουμε κάτι, προτού καν το δούμε.
Αν με ρωτάς πάντως, εγώ προσωπικά πιστεύω πως η αποκατάσταση (εντός ή εκτός εισαγωγικών, εδώ το αναφέρω περισσότερο με την έννοια της δικαίωσης, της αναγνώρισης εκ των υστέρων ότι είχε δίκιο) αφορά βασικά τη θέση του κάππου για αυτό ακριβώς που αναφέρω κι εισηγητικά. Τη στάση ενός κκ απέναντι στις αστικές κυβερνήσεις. Κι είναι εντελώς αστείο, αν δεις ποιοι χώροι πίνουν σήμερα νερό στο όνομα, το ήθος και τη στάση του κάππου, πετώντας ωστόσο στα σκουπίδια την ουσία της τότε κριτικής του. Για αυτό που λες, σχετικά με τη συγκρότηση της κε και της ηγεσίας ενός κόμματος, προσωπικά έχω υπόψη μόνο κάποια σημεία που υπέδειξε ως συμπεράσματα στο βιβλίο του για την κριτική του σοβιετικού σχηματισμού (που, παρεμπιπτόντως, δεν καταλήγει σε σωστά συμπεράσματα και του είχε ασκηθεί κριτική γι' αυτά από την κομεπ και τον πολυμερίδη, αν δεν κάνω λάθος). Δε σημαίνει λοιπόν πως μια πιθανή αποκατάσταση (αν και εφόσον δηλ υπάρχει τέτοιο ενδεχόμενο, γιατί προς το παρόν είναι κάτι που συζητάμε εγώ και εσύ εδώ μέσα, δηλ άνευ σημασίας) θα αφορά το σύνολο των απόψεών του κι όσων εξέφρασε.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Το βασικό χαρακτηριστικό για την.. παρούσα καθοδήγηση και τη συγγραφή του τρίτου τόμου, είναι ότι παίρνει το θάρρος κατά τη γνώμη μου να καταπιαστεί τώρα με αυτό το καθήκον και να ψάξει τις ..οδυνηρές απαντήσεις που λες, χωρίς να περιμένει να φύγουν από τη ζωή όσοι είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο στα γεγονότα, για να γραφτεί ο τόμος με μεγαλύτερη αποστασιοποίηση και 'αντικειμενικότητα'. Ναι, έχουν φύγει ο χαρίλαος, ο κάππος επίσης, αλλά είναι εν ζωή πολλά άλλα στελέχη και πρώτα απ' όλα η αλέκα που ήταν και μέλος του πγ, που μπορούν να δώσουν πολύτιμες, χρήσιμες μαρτυρίες, συμβάλλοντας ενεργά.

Αντιπαρέρχομαι κάποια άλλα σημεία (για τη μη πολιτική αποκατάσταση επί της ουσίας του ν. ζαχαριάδη και τη σύνδεση μεταξύ φλωράκη-κολιγιάννη) και συνιστώ ψυχραιμία κι υπομονή, μέχρι να υπάρξει τουλάχιστον κάτι απτό που να μπορούμε να σχολιάσουμε. Ή αν μη τι άλλο τουλάχιστον μέχρι τη δευτέρα, αφού περάσουν πρώτα οι ευρωεκλογές και μπορεί να γίνει συζήτηση με καλύτερους όρους.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ζαμ, δεν το ανέβασα εγώ το βίντεο και δεν μπορώ να κάνω τη διόρθωση.
Θα περίμενα πάντως να κάνουν και οι σφοι αναγνώστες της βάσης κάποιες προτάσεις για να εμπλουτιστεί η αρχική λίστα με τη βιβλιογραφία

Ανώνυμος είπε...

Η προσωπικη μου αποψη ειναι οτι μο νο πολιτικη αποκατασταση του ΚΑΠΠΟΥ οπως και του ΑΡΗ γιατι σε αντιθετη περιπτωση καταργειται το καταστατικο του κομματος. Θεωρω οτι δεν ειναι ιδια περιπτωση με τον ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ γιατι εκει ειχαμε ωμη παρεμβαση αντικαταστατικη στο κομμα απο την επιτροπη των 6 κομματων. Επι της ουσιας πιστευω οτι προσωπικες ευθυνες στον σ. ΧΑΡΙΛΑΟ δεν υπαρχουνε και πολυ πε ρισσοτερο στην σημερινη ηγεσια. Καταλαβαινω απολυτα το σκεπτικο του ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΥ Αλλα οπως ειχε δια μορφωθει η κατασταση πριν το 1974 δεν μπορουσε να γινει κατι χωρις Κ.Ο απο το 1958 αρα χωρις στελεχη. επαναλαμβανω γραφω προσωπικες αποψεις και σιγουρα θα περιμενουμε το κομματικο ντοκουμεντο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Μπ. Απολ.

Αν ανατρέξεις στη σελ. 68 του βιβλίου του Κάππου «Η επανάσταση που έρχεται» θα δεις ότι λέει «Είναι χαρακτηριστικό ότι το 55% περίπου των μελών της Κεντρικής Επιτροπής που εκλέχτηκαν στο 12ο Συνέδριο (1987) ήταν διανοούμενοι, ουσιαστικά φοιτητές, που χωρίς να δουλέψουν στην παραγωγή έγιναν κατ’ ευθείαν στελέχη του ΚΚΕ. Το άλλο 43% που προέρχονταν από την εργατική τάξη ήταν επαγγελματικά στελέχη, ξεκομμένα από την παραγωγή και την ίδια την τάξη τους…».
Μπορεί οι αριθμοί και τα ποσοστά να μην είναι ακριβή, ξέρω ότι ήταν και 2-3 αγρότες και ΕΒΕ, αλλά είναι πολύ κοντά στην πραγματικότητα. Αν ανοίξουμε τα χαρτιά μας (τα ιστορικά) αυτή η κατάσταση που δημιουργήθηκε στην Κ.Ε. στο 12ο Συνέδριο δεν ήταν και πολύ καινούργια. Κρατούσε από το 1918, διακόπηκε το 31 και συνεχίστηκε μετά το 56. Διαφορά, κατά καιρούς, στα ποσοστά διανοουμένων-εργατικών στελεχών ξεκομμένων από την παραγωγή υπήρξε, αλλά αν δεις τη σούμα, δημιουργεί ιστορικό προηγούμενο. Θα μου πεις ότι στη μεγαλύτερη διάρκεια, η παρανομία και οι διώξεις δεν επέτρεψαν μια πιο πλατειά ανάδειξη στελεχών, επέβαλαν πολλές φορές μια μακροχρόνια παρουσία συντρόφων στα καθοδηγητικά όργανα. Αυτό είναι σωστό. Λειτούργησαν όμως και λογικές αποκλεισμών με βάση τις απόψεις συντρόφων (και δε μιλώ φυσικά για οπορτουνιστές και αναθεωρητές), που πρέπει να το παραδεχτούμε. Όλα αυτά μπορούν να δικαιολογηθούν για τα Πέτρινα χρόνια. Για την περίοδο της νομιμότητας όμως; Μπορείς να πεις ότι δικαιολογείται η μαζική παρουσία, στην Κ.Ε., επιστημόνων που δεν δούλεψαν ποτέ στην παραγωγή; Μπορείς να δεχτείς ότι επαγγελματικά στελέχη, ακόμα και εργατικής κοινωνικής προέλευσης, με 1-2 χρόνια ή και καθόλου στην παραγωγή, είναι ικανά να αντιλαμβάνονται το κοινωνικό γίγνεσθαι; Μη μου πεις ότι δεν θυμάσαι τέτοια στελέχη, «επαναστάτες» και «σκληροπυρηνικούς» (στα λόγια), που λάκισαν με την πρώτη ευκαιρία. Και αν ψαχτούμε λίγο, δεν νομίζεις ότι θα βρούμε αναλογίες και στην κατάσταση που υπάρχει ακόμα και σήμερα; Πίσω από αυτές τις σκέψεις, φυσικά, ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ μπορεί να διαβλέψει καμιά οπορτουνιστική παρέκκλιση. Δεν είναι έτσι όμως. Υπάρχουν εξηγήσεις για τις στρεβλώσεις αυτές που κυριάρχησαν μέσα στο κόμμα. Αρκεί να υπάρξει καλή διάθεση να τις ψάξουμε, χωρίς αφορισμούς και ιδεοληψίες.
Όσο για τη θέση του Κάππου σε ότι αφορά τη σχέση Κομμουνιστικού Κόμματος και αστικών κυβερνήσεων, αν την δεις επιφανειακά θα πεις ότι ναι δικαιώθηκε. Δε νομίζω όμως ότι ταυτίζεται με τη σημερινή θέση του Κόμματος. Με άλλη προσέγγιση ο Κάππος κατέληξε στην καταδίκη της συμμετοχής μας στην κυβέρνηση Τζανετάκη, με άλλη προσέγγιση βλέπει αυτή την υπόθεση σήμερα το Κόμμα. Δε μπορεί φυσικά στα πλαίσια ενός σχολείου, εδώ μέσα, να αναλυθεί αυτό το ζήτημα. Επισημάνσεις κάνουμε. Θα μου πεις ψηλά γράμματα. Όταν όμως φτάνεις στο σημείο να μιλάς για ιστορική διερεύνηση και στην επέκτασή της για αποκατάσταση του συντρόφου (και των θέσεών του;) τότε το πράμα πάει αλλού. Ανοίγουμε πολλές πόρτες. Πρέπει να μπουν και άλλες περιπτώσεις στην κουβέντα. Παλιότερες προσεγγίσεις θα μπουν αναγκαστικά στη διερεύνηση, οι φορείς τους (ιστορικά στελέχη του κόμματος) θα δικαιωθούν ή θα καταγγελθούν. Μιλάμε δηλαδή για μια συνολική επαναπροσέγγιση της ιστορίας του Κόμματος, που τελικά ήταν και το ζητούμενο του πρώτου σχόλιου μου.
Σε χαιρετώ προς το παρόν. Αύριο πάλι. Εκλογές βλέπεις και έχω να περπατήσω αρκετά σπίτια. Το ψηφοδέλτιο πρέπει να φτάσει παντού και θα το πω φιλικά αλλά και αυστηρά (και σε σένα και σε όλους που μας διαβάζουν): Κλείστε τους υπολογιστές, πάρτε τα ψηφοδέλτια και μπρος στη δουλειά. Από Δευτέρα θα έχουμε πολύ χρόνο να συζητάμε για όλα αυτά. Είμαι σίγουρος ότι αυτό θα μας έλεγε και ο Χαρίλαος. Κάθε ψήφος που θα κερδίσουμε, θα είναι το καλύτερο μνημόσυνο για το σύντροφο.

Αμετανόητος

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Κι εγώ για προσέγγιση μίλησα, όχι για ταύτιση.
Μπορεί να ίσχυε αυτό που λες για τη δεκαετία του 80', εξηγούνταν όμως και από το κενό της στρατολόγησης στις προηγούμενες γενιές, από την καταστροφική απόφαση για τη διάλυση των κομματικών οργανώσεων. Η οποία δε δικαιολογεί αλλά ερμηνεύει ως ένα βαθμό κάποιες καταστάσεις.
Καλό τρέξιμο και από δευτέρα τα λέμε

Ανώνυμος είπε...

εσυ που ξερεις ότι εχεις ξεκινησει προεργασία για τον τριτο τόμο?

δημητρης

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Δεν το ξέρω παλικάρι μου. "Παρά μόνο ΙΣΩΣ η προεργασία" λέω, αν ξέρεις να διαβάζεις. Κάτι που το υποθέτω από το κείμενο του πγ, για το οποίο έβαλα και σύνδεσμο.

anonymous anonymous είπε...

Ατυχέστατο το άνοιγμα ενός τέτοιου θέματος λίγες μέρες πριν τις ευρωεκλογές. Το κύριο σήμερα και μέχρι την Κυριακή στις 7 μ.μ. είναι πώς κάθε κομμουνιστής θα εξοπλιστεί με όσο το δυνατό καλύτερα επιχειρήματα για να πείσει όσο το δυνατό περισσότερους να ψηφίσουν ΚΚΕ. Τα υπόλοιπα ας συζητηθούν συντεταγμένα όταν ανοίξει η ίδια η Κ.Ε. το θέμα.

Αναρχομαρξιστομαοϊκοτιτοϊκοσταλινικός είπε...

Ντροπή σου σφυροδρέπανε που ανακίνησες ένα τέτοιο θέμα τώρα, θα έπρεπε να ερυθριάζεις από ντροπή. Βρε σοβαρευτείτε λίγο βρε

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Η ανάρτηση έγινε με αφορμή μια επέτειο, που έτυχε να πέφτει λίγες μέρες πριν από τις εκλογές. Ατυχώς ή μη, δεν μπορώ να καταλάβω πότε θα μπορούσε να γίνει, αν όχι σήμερα -δηλ χτες.

Ανώνυμος είπε...

Η αναρτηση ειναι καλη και οι συνδεσμοι που δινει δινουν ευκαιρια για συμπερασματα. Η χρονικη περιοδος λογικη εφοσον σαν χθες εφυγε ο Χαριλαος. Δυστυχως λογω εκλογικης μαχης δεν ειναι ευκολο να διαβαστει η αναρτηση και ολοι οι συνδεσμοι. Τωρα το οτι υπαρχει ο κινδυνος να αποπροσανατολισει ή να γινει αφορμη για ξεσαλωμα γνωστων τρολ ειναι δεδομενο στο βαθμο που ο καθενας απο μας το επιτρεψει. Μεχρι την Κυριακη εμεις τη δουλεια μας και αυτοι τη δικοι τους. Ετσι και αλλιως εκτος απο μας εχουν ξαμοληθει και οι γνωστοι πλην εξαιρεταιοι πορτα πορτα. Για λογαριασμο αλλων κομματων και "φιλων" τους υποψηφιων που τους ευχηθηκαν και επισημα καλη επιτυχια.
Οσον αφορα το ζουμι της αναρτησης και τα περι Καππου, Κοτζια κλπ επιφυλασομαι για μετα την Κυριακη.
Υγ. Η συγκεντρωση χθες ηταν αρκετα πιο μαζικη απο αυτην της προηγουμενης βδομαδας και η ομιλια Κουτσουμπα εξαιρετικη. Μακαρι να ειναι προμυνημα θετικου αποτελεσματος.

ratm

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Δεν θα βασιζομουν σε αυτο ρατμ.Εχει περασει η εποχη των συγκεντρωσεων.Οι ψηφοφοροι των αλλων κομματων μπορει να μην πηγαινουν στις αντιστοιχες συγκεντρωσεις,αλλα ριχνουν την ψηφο στις εκλογες και την ζημια την κανουν.

Οταν συνελαβαν τους ναζι,καμια 100στη μαζευτηκε εξω απο την ΓΑΔΑ αλλα ο Κασιδιαρης παρ ολα αυτα τα πηγε καλα

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνω ΠΓ. Δεν λεω οτι η μεγαλυτερη συγκεντρωση του ΚΚΕ απο το ΣΥΡΙΖΑ του δινει καποιο ποντο εναντι του στην.καλπη. Σε καμια περιπτωση. Λεω ομως οτι η μαζικοτερη συμμετοχη του κοσμου στη χθεσινη συγκεντρωση του κομματος σε σχεση με την ιδια της προηγουμενης βδομαδας ειναι ελπιδοφορα ωστε να αποτυπωθει το αποτελεσμα τω περιφεριακων και στις ευρωεκλογες. Για μενα αν οσοι το εριξαν ΛΣ στις περιφεριες το ριξουν και στις ευρωεκλογες θα μιλαμε για ελπιδοφορο αποτελεσμα που θα ξεπερνα τις προσδοκιες ολων μας. Το θεωρω δυσκολο βεβαια. Εγω θεωρουσα και θεωρω θετικο το ΚΚΕ να παρει εστω κατι παραπανω απο το 2012 και αν καταφερει να πιασει και ποσοστο της ταξης του 6% θα ειναι επιτυχια. Μην ξεχναμε οτι πριν τις περιφεριακες ολοι οι αντιπαλοι μας ελεγαν χαιρεκακα οτι δεν προκειται να παρει το ΚΚΕ ουτε 1 ψηφο παραπανω απο το 2012, οτι δεν προκειται να εκλεξουμε ευρωβουλευτη, οτι θα πεσουμε και αλλο, οτι δεν υπαρχει περιπτωση να διεκδικησουμε ουτε 1 δημο κλπ.
Γι'αυτο χαιρετω και παω να βρω μερικους κοψοχερηδες του 2012!

ratm

Ανώνυμος είπε...

Το να περιμενουμε το συλλογικο αποτελεσμα δεν παιζει; για τις αποψεις σας επικοινωνηστε με την πλησιεστερη κοβ. Τα προσωπικα κριτηρια σας ειναι που οδηγησαν σε καποιες καταστασεις που αντικειμενικα θα απασχολησουν τν τριτο τομο.