Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2016

Πασόκοι παντός καιρού

Μετά από τους υπουργούς του ΕΑΜ, που -αν δεν το γνωρίζατε- ήταν προνομιούχοι, βολεμένοι και κατά βάθος λίγο Συριζαίοι της εποχής, όπως υπονοείται εμμέσως πλην σαφώς, έφτασε κι η σειρά του Χαρίλαου να πέσει στα χέρια τους -ή μάλλον στα χαλκεία τους. Είναι η τέταρτη προσωπικότητα που παρουσιάζεται στη σειρά "γνωστοί-άγνωστοι" που σφράγισαν τη σύγχρονη Ελλάδα, μετά από τον Καραμανλή, το Χριστόδουλο και τον Ανδρέα Παπανδρέου (όχι γενικά αλλά ως προς τη σχέση του με την Αριστερά). Είναι όμως η πρώτη που δεν παρουσιάζεται αποκλειστικά από την παλιά ομάδα του Ιού, αλλά φέρει (και) το όνομα και τη συνεισφορά του Γ. Πετρόπουλου, που υπέγραφε κάποτε τις κίτρινες, ιστορικές σελίδες του κυριακάτικου Ρίζου.

Αν πάρουμε ως μέτρο το δίτομο βιογραφικό έργο του Θεοχαράτου, που βαφτίζεται στο ένθετο ως "επίσημος βιογράφος" (sic) του Φλωράκη- ο Πετρόπουλος γράφει το μέρος που αντιστοιχεί στον πρώτο τόμο κι ο Ψαρράς το δεύτερο, για τα χρόνια της μεταπολίτευσης ως το θάνατο του Χαρίλαου.

Ο Πετρόπουλος κινείται βασικά σε ασφαλή μονοπάτια, αντιγράφοντας εκτενή αποσπάσματα από άλλες πηγές, όπως το βιβλίο της Παναγιωταρέα (που ακόμα να εκδώσει το δεύτερο μέρος από τις ηχογραφημένες συζητήσεις της με το Χαρίλαο), το Θεοχαράτο και διάφορα κομματικά ντοκουμέντα από το αρχείο του ΚΚΕ, που δεν έχουν εκδοθεί (πχ το πρακτικό της κομματικής ανακαταγραφής του Χ.Φ.) και για τα οποία παρουσιάζει ως πηγή το... προσωπικό του αρχείο.

Όσοι περίμεναν πάντως κάτι πιπεράτο, ενθυμούμενοι το αντικομματικό ταμπεραμέντο του Πετρόπουλου και τα ιστορικά του ξεσπάσματα στο πρόσφατο παρελθόν, μάλλον απογοητεύτηκαν. Πιθανόν ο ΓΠ να χτίζει το προφίλ του για το επόμενο κρίσιμο διάστημα κι έτσι δεν έχει γράψει κάτι εξόφθαλμα προκλητικό, πέρα από τη σεμνή, ταπεινή χρήση του πρώτου προσώπου σε κάποια σημεία όπως αυτό: "σε συνεργασία με το Χαρίλαο (καθότι στενός συνεργάτης του) είχαμε  δει...".

Από τα αποσπάσματα που αντιγράφει, έχει ενδιαφέρον η απάντηση του Φλωράκη για το ΔΣΕ και τον αγώνα του:
Ο Εμφύλιος ήταν πατριωτικός και δημοκρατικός αγώνας, όπως ακριβώς και η Αντίσταση, και όχι καθεστωτικός. Ήταν η συνέχεια της Αντίστασης. Και δεν είναι τυχαίο ότι τα ένοπλα τμήματά του το ΚΚΕ τα ονόμασε Δημοκρατικό Στρατό (και όχι Λαϊκό ή Επαναστατικό), ότι ονόμασε την Προσωρινή του κυβέρνηση Δημοκρατική (και όχι Λαϊκή ή Σοσιαλιστικη ή Επαναστατική).
Καθώς κι η εκτίμησή του ότι το δεύτερο αντάρτικο μπορεί να είχε ρεαλιστικές πιθανότητες επικράτησης αν προσανατολιζόταν σε ένα άμεσο, σύντομο κι αποφασιστικό χτύπημα και όχι στην προοπτική του μακροχρόνιου αγώνα.

Άλλα ενδιαφέροντα σημεία από το κομμάτι του Πετρόπουλου είναι:
η προέλευση του ψευδώνυμου Γιώτης, ως σύντμηση από το Παναγιώτης (κι όχι από κάποιον ξακουστό Κλέφτη της Ρούμελης, όπως είχε γραφτεί εξιδανικευτικά).
Η απόρριψη (ή μάλλον οι σοβαρές επιφυλάξεις) προς τη γνωστή αφήγηση στελεχών του Εσ. για τη διαδοχή του Κολιγιάννη και τους Σοβιετικούς που βολιδοσκόπησαν με διερευνητικές κρούσεις τον Ηλιού, το Γλέζο και το Μίκη Θεοδωράκη, πριν καταλήξουν στο Φλωράκη για τη θέση του ΓΓ.
Κι η αναφορά σε κάποιες ανέκδοτες αναφορές του Π. Ρούσου με σκέψεις και προβληματισμούς του για τον εμφύλιο, που δεν έχουν βρει όμως το δρόμο τους για το τυπογραφείο.

Να σημειώσουμε επίσης:
ένα λάθος πληκτρολόγησης (αφού ξανάρθε στο προσκήνιο η "λαθολογία") στην αρχή του τρίτου κεφαλαίου, όπου η 1η Ολομέλεια μετά την 3η Συνδιάσκεψη του 50' μεταφέρεται  εκ παραδρομής μια δεκαετία πίσω, τον Οκτώβρη του 40'.
Καθώς και τον ισχυρισμό του Πετρόπουλου ότι χτένισε όλα τα δαχτυλόγραφα του Θεοχαράτου για τον πρώτο τόμο μαζί με το Χαρίλαο -ως... στενός συνεργάτης του- αλλά δεν πρόλαβαν να κάνουν το ίδιο και με το δεύτερο, που δεν είχε την "έγκριση" του Χαρίλαου.

Εκεί σταματά θεωρητικά η εμπλοκή του Πετρόπουλου στη συγγραφή του πονήματος. Αναφέρεται όμως κάποιες φορές ως πηγή-αυθεντία στις υποσημειώσεις του δεύτερου μέρους. Κι είναι ζήτημα τι βαθμό ανάμειξης έχει ειδικά στο τελευταίο κεφάλαιο, στο οποίο θα αναφερθούμε και στη συνέχεια.

Το ζουμί προφανώς βρίσκεται στο δεύτερο μέρος, που γράφεται από τη σκοπιά ενός κακιασμένου δεξιού αναθεωρητή, που ήταν πιθανότατα με τους Μπανιάδες -έχοντας ενστάσεις για το καμουφλάζ του εσ. στις εκλογές του 74', που συμμετείχε με την παλιά ΕΔΑ στην Ενωμένη Αριστερά, και για τον Ενιαίο Συνασπισμό. Αυτή η οπτική γωνία του επιτρέπει να το παίζει σε δυο ταμπλό (πάνω απ' όλα η πολυφωνία σε αυτήν την εφημερίδα), βαρώντας μια στο καρφί και μια στο πέταλο: πότε ως "αριστεριστής" φοιτητής με σπόντες αμφιθεάτρου για τη δεξιά πορεία του ΚΚΕ και το άθροισμά του στο μπλοκ των δυνάμεων της (πραγματικής) "Αλλαγής", πότε ως γνήσιος Πασόκος, που αναπαράγει τη βρομιά για κομπρεμί (ανοχή αν όχι κρυφή πριμοδότηση της Αριστεράς) με τη Δεξιά.

Για τον Δ.Ψ. η πορεία του Φλωράκη και του ΚΚΕ ξεκινάει από τη Νέα Δημοκρατία (ως στάδιο) και καταλήγει στη Νέα Δημοκρατία και την "απόπειρα συγκυβέρνησης" (sic) - εθνικής συνεννόησης το 89', περνώντας από τους εξής ενδιάμεσους σταθμούς.

Η αργοπορημένη επιστροφή του Χαρίλαου στην Ελλάδα. Η δυσπιστία απέναντι στη μεταπολιτευτική μεταβολή και η υποτίμηση του λαϊκού παράγοντα. που έφερε βαθιά δημοκρατική αλλαγή. Τα λάθη του εσ. που πριμοδότησαν το ΚΚΕ, μαζί με το άφθονο χρήμα που συνέρρεε από το ανατολικό μπλοκ και τις υπόγειες επιχειρηματικές δραστηριότητες. Η υπογραφή νομιμοφροσύνης προς το Σύνταγμα -όπου προσθέτει κι ένα "ναι μεν αλλά...", αφού πρώτα δημιουργηθούν οι απαραίτητες εντυπώσεις. Οι αυταπάτες για το ΠαΣοΚ και τη δυνατότητα να επιδράσει το ΚΚΕ στην πολιτική του. Η συμπόρευση κι η σταδιακή ρήξη, που οδήγησε όμως σε "συντηρητική αυτοσυγκράτηση του κόμματος" και όχι σε έναν ριζοσπαστικό, προγραμματικό λόγο. Το δροσερό αεράκι της Περεστρόικα, που έφερε θύελλες στο δυσπροσάρμοστο ΚΚΕ. Η Πρώτη του Καλογρίτσα ως μοχλός προετοιμασίας και καλλιέργειας του εδάφους για τον Ενιαίο Συνασπισμό. Το κοινό πόρισμα, η κυβέρνηση Τζανετάκη, η Οικουμενική

Κι επίσης, ο μονόπλευρος αντιπασοκισμός του Συνασπισμού, αν και ο Φλωράκης αναγνώριζε θετικά σημεία στο πρόγραμμα του ΠαΣοΚ (ήταν δηλ κάτι σαν αντι-πασόκος Πασόκος) ενώ είχε καλά λόγια και για το Μητσοτάκη, ως προσωπικότητα. Οι λόγοι του για τις μειονότητες, που είναι βασικά και το μόνο θετικό που του αναγνωρίζει ο δημοσιογράφος του Ιού. Και πάλι η Πρώτη του Καλογρίτσα, η διάσπαση της ΚΝΕ, του ΚΚΕ και του Συνασπισμού. Η εκτίμηση του Ανδρουλάκη πως το 89' ανήκει στο "δογματικό ΚΚΕ" και όχι στο "ανανεωτικό ΚΚΕ εσ.-ΕΑΡ" (ον Κόκκινο Κάβουρα πώς ξέχασε να τον αναφέρει;). Κι η σταδιακή αποχώρηση του Φλωράκη από το προσκήνιο, καθώς αρνήθηκε να 'ναι υποψήφιος στις εκλογές του 93' -συμμετέχοντας ενεργά βέβαια στην προεκλογική καμπάνια, αλλά αυτό δε θα ακουγόταν εξίσου εντυπωσιακό.

Φτάνοντας προς το τέλος, απορεί κανείς πώς ακριβώς και από πού προκύπτει ο τίτλος του ένθετου "επαναστάτης παντός καιρού" (που κι αυτός ακόμα διασκευή-αντιγραφή είναι), δηλστον ένοπλο, τον παράνομο και τον (ημι)νόμιμο πολιτικό αγώνα και πώς δικαιολογείται-συνδέεται με το ιστόρημα που συνοψίσαμε παραπάνω; Επίσης, αν αυτή είναι τελικά η πολιτική κληρονομιά που αφήνει πίσω του ο Χαρίλαος, γιατί παρουσιάζεται με τα πιο μελανά χρώματα η αυτοκριτική που κάνει το ΚΚΕ για αυτή την περίοδο;

Το σχιζοφρενικό συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει ο αναγνώστης είναι πως ο Χαρίλαος ήταν ένας "μεταρρυθμιστής-ρεφορμιστής" (Λούθηρο τον είχε πει ο Ανδρουλάκης) ή αντι-Πασόκος Πασόκος, όπως είπαμε παραπάνω. Αλλά το ΚΚΕ ένα δογματικό, σεχταριστικό κόμμα, που αποκαθηλώνει τον ιστορικό του ηγέτη και τα 'κονίσματα -όπως θα 'λεγε κι ο ίδιος. Μονά-ζυγά δικά τους.

Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε απλά με την κλασική συνταγή "παινεύουμε τους πεθαμένους, για να θάψουμε τους ζωντανούς" ούτε καν με αυτό που λέει ο Λένιν στο Κράτος κι Επανάσταση, για τους παλιούς επαναστάτες που τους φοράνε φωτοστέφανα οι αστοί δημοσιολόγοι, για να τους φέρουν στα μέτρα τους και να αφαιρέσουν από το έργο τους κάθε τι ζωντανό και πραγματικά επαναστατικό. Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν πολιτικό λίβελο, που δεν θα εμποδίσει όμως το συντάκτη της ΕφΣυν να αξιοποιήσει τη μορφή του Φλωράκη ενάντια στο κόμμα του.

Εκτός από τα συμπεράσματα είναι χυδαία κι η μεθόδευση αυτή καθαυτή, καθώς ο Δ.Ψ. δε φροντίζει καν ώστε τα αποσπάσματα που παραθέτει να κολλάνε στοιχειωδώς με το δικό του συμπέρασμα.

Λέει πχ πως η ηγεσία του κόμματος επιχείρησε ήδη από τη μέρα της κηδείας του Φλωράκη να δώσει μια άλλη εικόνα της πολιτικής του τοποθέτησης, κι η Αλέκα τον εμφάνισε ως υποστηρικτή της δικής της πλατφόρμας. Ακολουθεί το "αποδεικτικό απόσπασμα".
Ολοζώντανη είναι μπροστά μας η αποφασιστική συμβολή του Χαρίλαου Φλωράκη το 1990, στην ευρεία Ολομέλεια της ΚΕ, στο 13ο Συνέδριο το 1991. Στην υπεράσπιση της προσφοράς του σοσιαλιστικού συστήματος. Η θαρραλέα στάση του να λοιδορήσει τα βουνά του ψέματος που έπεφταν στο σοσιαλισμό και την ιδεολογία του. Η στέρεα πεποίθησή του ότι ο κόσμος θα αλλάξει, ο σοσιαλισμός θα νικήσει, τότε σε εξαιρετικά δύσκολες και σκοτεινές στιγμές.
Για τέτοια αλλοίωση μιλάμε.

Αναφέρει το κείμενο του ΠΓ στην ΚΟΜΕΠ για την πρώτη περίοδο της μεταπολίτευσης (το διάστημα που θα πιάνει λογικά κι ο τρίτος τόμος του δοκιμίου) και στέκεται στην εκτίμηση πως:
"η συμμετοχή του Κόμματος σε τέτοιες κυβερνήσεις φούντωσε μες στο Κόμμα τον οπορτουνισμό που σήκωσε ανοιχτά κεφάλι με επικεφαλής μέλη της ΚΕ και τον τότε γ.γ. της ΚΕ Γρηγόρη Φαράκο".
Το αήττητο συμπέρασμα του Ψαρρά είναι πως δεν κατονομάζεται, αλλά είναι σαφές πως πίσω από τον "αποστάτη" Φαράκο, εδώ στηλιτεύεται ο ίδιος ο Φλωράκης!!

Ενώ συμπεραίνει πως αντιμετωπίζεται με καχυποψία πλέον και το αίτημα για την απλή αναλογική, επειδή εκτιμάται πως "για πολλά χρόνια αποτέλεσε διεκδίκηση όχι μόνο ως εκλογικό σύστημα που εξισώνει για όλα τα κόμματα τις προϋποθέσεις για την εκλογή βουλευτή, αλλά και ως σύστημα που μπορούσε να στερήσει από την αστική τάξη τη δυνατότητα μονοκομματικής κυβέρνησης, ως κλειδί για πολιτική συνεργασία, για την ανάδειξη του ΚΚΕ σε ρυθμιστή στο σχηματισμό κυβέρνησης".

Είναι εμφανής -όσο και τραβηγμένη από τα μαλλιά- να δέσει το φοβερό συμπέρασμά του με τη σημερινή συγκυρία, όπου ο μέσος Συριζαίος-αναγνώστης της ΕφΣυν έχει μείνει με την εντύπωση πως το ΚΚΕ δε θέλει την απλή αναλογική, και για αυτό δεν υπερψηφίζει την κοροϊδία του ΣΥΡΙΖΑ, που τη φέρνει στη βουλή κάθε άλλο παρά απλή κι άδολη.

Το βασικό που καλείται να κρατήσει αυτός ο αναγνώστης είναι η δημιουργία του Συνασπισμού. Ο Φλωράκης τον έφτιαξε, το σημερινό ΚΚΕ τον θεωρεί "παρέκκλιση" ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται σε άλλη κατεύθυνση και υλοποιεί το όραμα του Χαρίλαου. Που ήταν κι αυτός Συριζαίος κατά βάθος, όπως κι οι υπουργοί του ΕΑΜ άλλωστε. Πασόκοι παντός καιρού, σα να λέμε...

Η δημοσιογραφική-ιστορική αλητεία ολοκληρώνεται στο τελευταίο κεφάλαιο (η μετά θάνατον αμφσιβήτηση), όπου το σημερινό ΚΚΕ κι η ηγεσία του μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι με τη γελοία απόπειρα κύκλων της εκκλησίας να παρουσιάσουν το Φλωράκη ως όψιμο μετανοούντα (που πήγε στο Άγιο Όρος το 95', προσεγγίζοντας το Χριστιανισμό). Η θεωρία των δύο άκρων στην "αριστερή" εκδοχή της.

Αυτό που ενοχλεί στην πραγματικότητα την ΕφΣυν είναι η πολιτική αυτοκριτική του ΚΚΕ, που δεν αφορά τα ιστορικά πρόσωπα και την αποκαθήλωσή τους, δε συνιστά άρνηση της κληρονομιάς τους, αλλά γόνιμη αξιοποίηση της πείρας, για να μην επαναληφθούν τα ίδια λάθη. Ο βασικός στόχος (από τον οποίο προφανώς δεν εξαιρείται ούτε ο συγγραφέας του πρώτου μέρους) εν όψει συνεδρίου είναι να ενεργοποιηθούν εξαρτημένα, προσωπολατρικά αντανακλαστικά ενάντια σε αυτήν την αποτίμηση, και να αντιμετωπιστεί κάθε κριτική προσέγγιση ως ιερό έγκλημα αποκαθήλωσης ιερών κι οσίων, των βασικών αρχών του ΚΚΕ, κτλ. Το ΚΚΕ αποκαθηλώνει το Χαρίλαο, γίνεται τροτσκιστικό, κοκ... Το έργο έχει παιχτεί πολλές φορές τα τελευταία χρόνια.

Στο ίδιο (προσωπολατρικό) μήκος κύματος είναι και η κριτική του Μαυροειδή (αριστερό Ναρ), που λέει ότι το ΚΚΕ αρνείται να ανοίξει τη συζήτηση για την πολιτική γραμμή του κομμουνιστικού κινήματος σε κρίσιμες περιόδους, τη στιγμή που κάνει αυτό ακριβώς. Κι ενώ ξεμπερδεύει με μια απλή φρασούλα για τις προφανείς πολιτικές σκοπιμότητες της εφημερίδας που στηρίζει το ΣΥΡΙΖΑ- δεν καταφέρνει να κρατήσει καν ίσες αποστάσεις, καθώς άλλο είναι το ζήτημα που τον ενδιαφέρει.
Κι όλα αυτά, παραβλέποντας ότι τα πολιτικά συμπεράσματα στα οποία κατέληξε ο χώρος του από αυτήν την περίοδο συμπυκνώνονται πολιτικά στη συγκρότηση ενός -κατ' ουσίαν- νέου συνασπισμού του εξωκοινοβουλίου, όπου εκκολάπτεται ο νέος Σύριζα.

Για κατακλείδα, ας σκεφτούμε ότι αυτή η υπόθεση είναι δίκοπο μαχαίρι. Ο αντικομμουνισμός (με αριστερή προβιά, όπως στην περίπτωση της ΕφΣυν, που είχε πρωτοσέλιδο θέμα για την επίθεση των Χρυσαυγιτών σε Παμίτες στο Πέραμα, για να κάνει πιο αποτελεσματικό το καμουφλάζ της) δεν μπορεί προφανώς να μένει αναπάντητος. Από την άλλη όμως, δεν πρέπει να δίνουμε σε φαιδρούς δημοσιολόγους μεγαλύτερη αξία από όση έχουν, γιατί αυτός ακριβώς είναι ο σκοπός τους: να προκαλέσουν ντόρο, να ασχολούμαστε μαζί τους και να νιώσουν το μπόι τους να ψηλώνει. Ακόμα κι η μαύρη διαφήμιση για αυτούς είναι απλώς διαφήμιση, που κάνει τη δουλειά τους. Πόσο μάλλον αν καταφέρουν να μπουν στο επίκεντρο του επικείμενου προσυνεδριακού διαλόγου και καταφέρουν να τον αποπροσανατολίσουν σε ανούσια ζητήματα.

8 σχόλια:

Αναυδος είπε...

Και του πετροπουλου το πονημα είναι βασισμενο σε πηγες που εχουν ηδη δημοσιευτει εδώ και χρονια

1. Το βιογραφικο του Χαριλαου στην ελευθεροτυπια το 2005
http://emfilios.blogspot.gr/2011/07/blog-post_17.html

2. Η συζητηση/κριτικη στο Χαριλαο κατά τη διαδικασια ανακαταγραφης του το 1951 δημοδιευτηκε στο βημα το 2006. Από πού βρηκαν τα πρακτικα δεν γραφει ο σταυροππυλος υποθετω εγω απο τον φαρακο που ειχε λεηλατησει κυριολεκτικα το αρχειο του ΚΚΕ Εκει γρφαεται επιση ότι το ψευδωνυμο Γιωτης προερχεται από το Παναγιωτης οποτε πιθανα ο πετροπουλος από εκει πηρε την πληροφορια κι όχι από μια δηθεν συνομιλια με τον Χαριλαο
http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=173336

3. Τελος το άρθρο της ΚΟΜΕΠ που κριτικαρει ο ψαρας σχολιαζεται περιπου με τον τιτλο που χρησιμοποιησε το αυτοδιαχειριστικο διδυμο στο βημα το 2013
Το ΚΚΕ «αποκαθηλώνει» τον Χαρίλαο Φλωράκη
http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=542149

Ανώνυμος είπε...

Τελικά όπως το λες, μονά ζυγά δικά τους! Ο οπορτουνιστής ξέρει να πει αυτό που του χρειάζεται και ας έρχεται σε αντίθεση με ότι άλλο είχε πει παλιότερα.
Τελικά το ΚΚΕ είναι σταλινικό ή καθαιρεί τις μεγάλες προσωπικότητες επειδή κάνει αυτοκριτική με ουσία; Ή μηπως τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σταλινικός όπως λένε οι ακροδεξιούλιδες; Κουλουβάχατα.

Υ.Γ: Μόνο εγώ το βλέπω πολύ το 13%;

Ιβάν Τζόνι

Ανώνυμος είπε...

Μιας και μιλάμε για πασόκους, την "σοσιαλιστική προοπτική" την γνωρίζει κανείς; Θαυμάστε εδώ αρθράρα διαφημιστική (ας ελπίσουμε ότι πληρώθηκαν καλά) για την green cola, με τον αρθρογράφο να είναι δήθεν και υπέρ των απεργών της κόκα-κόλα, μιας και πανηγυρίζει που το μποϊκοτάζ έδωσε ώθηση σε ελληνικές εταιρείες (με κύριο εργαλείο έρευνας το...googling):

http://www.tribune.gr/companies/news/article/283466/pos-elliniki-green-cola-egine-poliethniki-apo-boikotaz-stin-coca-cola.html

Ijon Tichy

Θανάσης είπε...

@Ιβάν Τζόνι
To 13% (υποθέτω της Prorata για την εφσυν είναι 4% περίπου σίγουρο (>80%) και ένα πολύ μεγάλο 9% με βαθμό βεβαιότητας μεταξύ 50% και 80% από το οποίο θα μείνει το 1.5% μόλις φτάσουν οι εκλογές (ο φόβος του Κούλη, το ΚΚΕ δεν θέλει να κυβερνήσει, μια τελευταία ευκαιρία στον Αλέξη, η Ζωή, αυτοί της ΑΝΤΑΡΣΥΑ φαίνονται συμπαθητικοί, τι να λένε άραγε;) και νάτο το πεντέμιση.

Ανώνυμος είπε...

Εγω βλεπω οτι ο χωρος του οπορτουνισμου συνολικα κανει τεραστια προσπαθεια. Αγχωτικη θα ελεγα να αποκρουσει την πιεση που δεχεται απο κοσμο που τους ακολουθει και ζηταει πλεον τα ρεστα για την εξαπατηση. Αυτο ειναι αποτελεσμα της στασης κοντρα στο ρευμα που κρατησε το ΚΚΕ την περιοδο που οι αυταπατες θεριευαν και κυριευαν και τους μισους απο αυτους που στηριζαν με τον ενα ή τον αλλο τροπο το κομμα. Δε θεωρω τυχαιο οτι η ισκρα αφιερωσε 3 αρθρα στελεχων της ΛΑ.ΕΝ. για να απαντησει σε αρθρο του Μοττα στο ατεχνως. Δεν ειναι τυχαιο που Κομματι του ΝΑΡ ζοριζεται στη συνεργασια ΑΝΤΑΡΣΥΑ - ΛΑ.ΕΝ. οχι απο διαφωνια αλλα απο αποψη διαχειρησης καθως υπαρχει κοσμος που πλεον κατανοει τη σταση του ΚΚΕ αυτα τα χρονια και τους χαιρετα ή τους βαζει ζητηματα.
Γιατι τα εγραψα αυτα? Γιατι τα παραπανω ερχονται σε ευθεια αντιθεση με το ξεπλυμμα της πολιτικης του ΣΥΡΙΖΑ που ειναι ολοι αυτοι ταγμενοι να κανουν. Οχι πλεον γιατι αγαπουν το ΣΥΡΙΖΑ αλλα γιατι ξερουν οτι με την αποφασιστικη παρεμβαση του ΚΚΕ το παραδειγμα ΣΥΡΙΖΑ μπορει να αξιοποιηθει για να χτυπηθει η λογικη του κυβερνητισμου και της διαχειρησης. Γι'αυτο αλλωστε και η μεσημβρινη του ΣΥΡΙΖΑ ΕΦΣΥΝ εχει μαζεψει καθε λογης αποστατη του κομμουνιστικου κινηματος.
Αυτη η αντιθεση τους αγχωνει, τους κανει φαιδρους και αστειους. Δε χρειαζεται πολυ αναλυση τα αρθρα της ΕΦΣΥΝ για τους υπουργους του ΕΑΜ, τα αστεια που γραφονται στην ισκρα οτι ειναι περηφανοι ππου βοηθησαν στη νικη του ΣΥΡΙΖΑ αφου αυτος ηταν ο σωστος δρομος!(οταν τους λεμε ΣΥΡΙΖΖΑ 2 νευριαζουν κιολας) μεχρι τα καραγκιοζιλικια που διαβαζουμε για σε γνωστους βοθρους για την πρωτοβουλια του ΠΑΜΕ να απευθυνθει πλατια για τις ΣΣΕ δειχνουν οτι δεν μπορουν τα παληκαρια...
Τωρα ειναι ωρα να βαλουμε πλατη ολοι στην ανασυγκροτηση του κινηματος. Χαιρομαι που ερχεται καυτος Νοεμβρης.
3/11 Φοιτητικο συλλαλητηριο
7/11 Μαθητικο συλλαλητηριο
15/11 ερχεται ο Ομπαμα και θα θελα ζησουμε εποχες Κλιντον αν και πιθανον να τραβηξει η επισκεψη του κανα 2 μερες και να συμπεσει με την πορεια του Πολυτεχνειου στις 17/11.
24/11 μαλλον παμε για πανελλαδικη απεργια.
Κλαδοι πολλοι κανουν καθημερινα κινητοποιησεις, οι αγροτες ετοιμαζονται.
Η κυβερνηση φθειρεται γρηγορα καθως τα ψεματα της γινονται σκονη οχι απο εμας αλλα απο την πραγματικοτητα. Οσο και αν λεει δν κοπηκε αυτο, δεν κοπηκε εκεινο ο αλλος παει τραπεζα και καθε μηνα παιρνει λιγοτερα.
Ναι υπαρχει απογοητευση αλλα υπαρχει και οργη. Αυτη μενει σε ενα απλο σιχτιρισμα μεχρι τωρα αλλα θα ξεσπασει και αλλιως. Χρειαζεται χθες πρωτοβουλιες, σωστα συνθηματα και μαχητικοτητα. Θα ειναι θερμος ο χειμωνας. Γι'αυτο και οι πασοκοι παντος καιρου πιασαν δουλεια με υπερωριες...
Εγω αυτο εισπρατω απο τον περιγυρο μου. Απογοητευση, μοιρολατρια αλλα και πολυ θυμος και οργη.

ratm

Αναυδος είπε...

και απο το HDP ζητανε πισω ελληνικα νησια

http://www.enikos.gr/international/416649,Toyrkos-voyleyths-toy-filokoyrdikoy-kommatos-zhtaei-thn-katalhyh-16-ellhnikwn-.html

Antonxxx είπε...

Ο/Η Αναυδος
Θελω να δω την κωλοτουμπα των γελοιων στο ΒΚ
που συντροφους της επαναστασης τους ανεβαζουν, συντροφους τους κατεβαζουν.

Ανώνυμος είπε...

Θεωρητικά είναι 3.5 από το 4 με βεβαιότητα 80% συν + 4,5 δηλαδή 8% τουλάχιστον. Και ένα μήνα πριν το 13 ήταν 11 (4+7) ή 7% (3,5+3,5). Υπάρχει μία ανοδική τάση για το ΚΚΕ.

Αλλά σε κλίμα εκλογών το μόνο σχετικά βέβαιο είναι το 3,5 με 4 % και ότι προκύψει.Αυτά για τα ποσοστά χωρίς να γνωρίζουμε πόσο θα αυξηθεί η αποχή που θα αυξηθεί του κέρατά όπως φαίνεται και ποιον θα επηρεάσει

ΚΚΕ17