Πέμπτη 16 Μαρτίου 2017

Ειρήνη κι ειρηνική συνύπαρξη

Η λέξη ειρήνη [мир] στα ρώσικα σημαίνει κόσμος. Μιρ όμως λέγονταν κι οι μικρές αγροτικές κοινότητες, στις οποίες πίστευαν πως μπορούν να βασιστούν οι ναρόντνικοι επαναστάτες του 19ου αιώνα, και να τις καταστήσουν κύτταρο της σοσιαλιστικής κοινωνίας που οραματίζονταν. Για τους αγρότες αυτά τα δύο мир ταυτίζονταν και με μια άλλη έννοια, καθώς ο κάμπος ήταν όλος ο κόσμος τους, όλη η ζωή τους. Κι ο πολιτικός, επαναστατικός τους ορίζοντας καθοριζόταν απ' τις παραστάσεις του ρώσου μουζίκου, που δεν είχε φύγει ποτέ από το χωριό του κι είχε αντικρίσει μόνο ό,τι χωρούσε στον ορίζοντα του χωραφιού του. Καθοριζόταν δηλ από τη μονότονη επανάληψη που διακρίνει την ύπαιθρο και την αγροτική ζωή κι έκανε ένα ναρόντνικο να λέει πως "η ιστορία κινείται πολύ αργά" και "πρέπει να την επιταχύνουμε". Σε τελική ανάλυση καθορίζεται από τον περιορισμένο κοινωνικό χαρακτήρα της αγροτικής παραγωγής, που παραμένει ως πρόβλημα προς επίλυση στη σοσιαλιστική κοινωνία.

Αυτό δείχνει γιατί η ρωσική επανάσταση μπορούσε να θριαμβεύσει μόνο ως εργατική επανάσταση. Μόνο το εργατικό κίνημα μπορούσε να βρεθεί στη θέση της επαναστατικής πρωτοπορίας, θέτοντας ως στρατηγικό στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού και την αλλαγή των παραγωγικών σχέσεων. Το ότι αυτό έγινε σε μια κατεξοχήν αγροτική χώρα, καθυστερημένη κι ημιφεουδαρχική, και το ότι οι μπολσεβίκοι αναγκάστηκαν να χτίσουν τη δικτατορία του προλεταριάτου, με τα πρωτοπόρα στοιχεία της εργατικής τάξης αποδεκατισμένα από τις συνεχείς μάχες, και με μια εργατική τάξη με έντονο το σημάδι της αγροτικής της καταγωγής, είναι μερικές κρίσιμες ιδιαιτερότητες που καθόρισαν σημαντικά τις δυσκολίες και τα επαναστατικά καθήκοντα των μπολσεβίκων.

мир όμως σημαίνει και ειρήνη, δημιουργώντας έτσι ένα πολύ όμορφο ζευγάρι και μια αισιόδοξη οπτική, που δεν ανταποκρίνεται, ωστόσο, συχνά στην πραγματικότητα ενός κόσμου που διέπεται από αντιθέσεις και συγκρούσεις και όπου ο πόλεμος είναι πατέρας των πάντων, όπως λέει ο Ηράκλειτος. Η ταύτιση αυτή καταδεικνύει όμως τα καλύτερα στοιχεία και τις προοπτικές του ανθρώπινου γένους (όταν αποτινάξει τα κατάλοιπα της προϊστορίας του κι αρχίζει να δημιουργεί συνειδητά την ιστορία του).

Πολύ όμορφη είναι κι η ταύτιση που πετυχαίνει στα ελληνικά η λέξη "κόσμος", συνδέοντας ιδανικά τα πράγματα γύρω μας και το περιβάλλον, με τους ανθρώπους που ζουν και δρουν σε αυτό. Μπορείς να επισκεφτείς πχ ένα μέρος και να σε εντυπωσιάσει με τα αξιοθέατα, τη γοητεία και την αύρα που αποπνέει. Δεν μπορείς όμως να αγαπήσεις πραγματικά έναν τόπο, αν δε γνωρίσεις τους ανθρώπους του και την ιστορία τους, αν δε δεθείς μαζί τους, με τη νοοτροπία και τον τρόπο ζωής τους. Κι είναι προφανές πως δε γίνεται να αλλάξουμε τον κόσμο, χωρίς τη μαζική συμμετοχή του κόσμου, που θα πάρει την τύχη στα χέρια του. Ούτε (γίνεται) όμως να περιμένουμε πχ να αλλάξει η συνείδηση του κόσμου, προτού καταπιαστούμε με την αλλαγή του κόσμου, αφού αυτά τα δύο είναι αλληλένδετα.

Οι Σοβιετικοί χρησιμοποίησαν την ελληνική λέξη "κόσμος" για τους δικούς τους κοσμοναύτες, που κατακτούσαν ένα γενναίο, νέο κόσμο: το διάστημα. Κι ονόμασαν συμβολικά мир το διαστημικό τους σταθμό, όπου είχε μείνει το 91' ένας κοσμοναύτης, και όταν επέστρεφε στη Γη, βρήκε τη Σοβιετική Ένωση διαλυμένη, κι έπρεπε να επιλέξει την καινούρια του εθνικότητα. Εγώ στη θέση του μπορεί να διάλεγα να μείνω εκεί που είμαι, ως υποκατάστατο της επουράνιας εφόδου, που προσγειώθηκε λίγο απότομα, και ψάχναμε το μαύρο κουτί, που θα μας δείξει τα αίτια της πτώσης.

Οι Σοβιετικοί δεν ήταν οι μόνοι που έβαζαν τόσο ψηλά το мир με τις δυο του έννοιες. Στα χρόνια της μεταπολίτευσης, πολλοί σφοι γονείς διάλεγαν να βαφτίσουν τα κορίτσια τους Ειρήνη, περιέχοντας κι ένα σαφή πολιτικό συμβολισμό στην επιλογή τους. Τον ίδιο που είχε δηλ το ΣΕΦ (Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας -άλλο αν στην πράξη συνδέθηκε με τελείως διαφορετικές έννοιες), σε μια εποχή που δεν ήταν απλώς καλύτερη (αυτό είναι το μόνο εύκολο συγκριτικά με σήμερα) αλλά κρατούσε ζωντανή και την προοπτική -κι ίσως για αυτό ακριβώς ήταν καλύτερη.

Θυμάμαι επίσης στις ταξιδιωτικές εντυπώσεις του Βάσου Γεωργίου από την Αλβανία του Χότζα, το 1980, το συγγραφέα να ρωτάει τους Αλβανούς γιατί δεν έχουν πουθενά κάποιο σύνθημα υπέρ της ειρήνης, κάτι που γινόταν συστηματικά στις άλλες σοσιαλιστικές χώρες.
Το πρώτο σκέλος της απάντησης θα ήταν πως η απομονωμένη Αλβανία ένιωθε σαν πολιορκημένο φρούριο, που απαγορευόταν να χαλαρώσει την επιφυλακή της, γιατί εξαρτούσε από αυτό το κομμάτι την επιβίωσή της. Το δεύτερο σκέλος είναι πως έβλεπαν με καχυποψία τους ρεβιζιονιστές (εντός ή εκτός εισαγωγικών) και τα συνθήματα του ειρηνικού περάσματος στο σοσιαλισμό και της ειρηνικής συνύπαρξης των δύο συστημάτων, σοσιαλιστικού και καπιταλιστικού, σε παγκόσμια κλίμακα.

Την τελευταία βέβαια δεν την ανακάλυψαν οι ρεβιζιονιστές, καθώς αναφέρεται ήδη στο Λένιν, τονίζοντας την "ανακωχή" που χρειαζόταν η Σοβιετική Ρωσία για να σταθεί στα πόδια της, να αναπτυχθεί και να ξεδιπλώσει τις παραγωγικές της δυνατότητες. Μια ιδιαίτερη μορφή αυτής της συνύπαρξης ήταν εξάλλου κι η υπογραφή του Συμφώνου μη επίθεσης Μολότοφ-Ρίμπεντροπ, προκειμένου να κερδίσουν οι σοβιετικοί χρόνο και να προετοιμάσουν καλύτερα την άμυνά τους.

Το σύνθημα της ειρηνικής συνύπαρξης δεν προέκυπτε ως ιδεοληψία ενός λαού που ταυτίζει λεκτικά τον κόσμο με την ειρήνη, αλλά ως αναγκαιότητα για ένα λαό που έχτιζε το σοσιαλισμό. Που ακόμα κι όταν πάτησε πιο γερά στα πόδια του, κι αντιμετώπιζε από καλύτερες θέσεις το διεθνή συσχετισμό -που παρέμενε αρνητικός- αιμορραγούσε οικονομικά, για να ακολουθήσει το ιμπεριαλιστικό μπλοκ στην κούρσα των εξοπλισμών, χάνοντας πολύτιμους πόρους που θα μπορούσα να αξιοποιηθούν επωφελώς σε άλλους, ζωτικούς τομείς (σε αντίθεση με τους καπιταλιστές και το λεγόμενο στρατιωτικο-βιομηχανικό μπλοκ, που έστηνε μια κερδοφόρα μπίζνα με τους εξοπλισμούς κι ενίσχυε τη θέση του, αποδυναμώνοντας το αντίπαλο δέος).

Η συνύπαρξη αυτή δεν ήταν ασφαλώς ειρηνική, αλλά μια "ισορροπία τρόμου" που βαφτίστηκε μεταπολεμικά ψυχρός πόλεμος, αλλά απέτρεψε μια σειρά θερμές συγκρούσεις και ματοκυλίσματα, βάζοντας εμπόδια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Και δεν εξασφάλιζε προφανώς συνθήκες εργαστηρίου για το προτσές της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, ούτε κάποια περίοδο συμφιλίωσης με τους ιμπεριαλιστές -που εξακολουθούσαν να ασκούν στο ακέραιο την πίεσή τους- συνδεόταν όμως με την αντιιμπεριαλιστική πάλη των λαών του κόσμου, πετυχαίνοντας ως ένα βαθμό τη συσπείρωσή τους σε προοδευτική κατεύθυνση.

Το πρόβλημα ήταν ότι σταδιακά η ειρηνική συνύπαρξη έπαψε να θεωρείται ως ειδική μορφή συνέχισης της ταξικής πάλης, κάτι που διακηρύχθηκε επίσημα το 90' από το Σεβαρντνάτζε, που ήταν υπουργός εξωτερικών της ΕΣΣΔ, ως διαβεβαίωση στο καπιταλιστικό μπλοκ ότι ο δρόμος-κατήφορος της Περεστρόικα ήταν χωρίς επιστροφή.

Το πρόβλημα επίσης ήταν ότι η ειρήνη ταυτίστηκε λανθασμένα με την κοινωνική ειρήνη και το λεγόμενο πασιφισμό, που ακύρωνε στην πράξη την ταξική πάλη, στο όνομα μιας δημοκρατικής μετάβασης, χωρίς επαναστάσεις, αίματα και μίση. Κάτι που διαψεύστηκε πανηγυρικά στην πράξη, αλλά θα το δούμε αναλυτικά σε προσεχή ανάρτηση.

77 σχόλια:

AGIS είπε...

Όπως περιγράφει η ανάρτηση, (ή τέλος πάντων, κατά τη γνώμη μου), η ειρηνική συνύπαρξη από αναγκαία κρατική πολιτική δίπλα στα πολιτικά καθήκοντα των κομμουνιστών στις καπιταλιστικές χώρες, "διολίσθησε" σε κρατική πολιτική στην οποία "υποτάχθηκαν" τα καθήκοντα των κομμουνιστών στις καπιταλιστικές χώρες.

Ιδεολογικό εργαλείο για αυτή τη διολίσθηση υπήρξε το ιδεολόγημα της "άμιλλας των δυο συστημάτων".

Οι 2 τελευταίοι τόμοι της της πεντάτομης "ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ - ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΛΟΜΟΝΟΣΟΦ ΜΟΣΧΑΣ - ΕΚΔΟΣΗ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΤΗΣ ΕΣΣΔ για τους φοιτητές των Οικονομικών Σχολών και Πανεπιστημίων" (ελληνική έκδοση GUTENBERG), αφορούν την πολιτική οικονομία του σοσιαλισμού.
Δεν την έχω διαβάσει, το έχω αυτό σαν εκκρεμότητα, ιδίως για αυτούς τους 2 τόμους που αφορούν το σοσιαλισμό.
Ωστόσο ο τελευταίος τόμος (5ος) τελειώνει με το κεφάλαιο 51 που επιγράφεται "ΤΟ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΜΙΛΛΑ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ" (σελ. 776-784).

Στην τελευταία σελίδα παρατίθεται το εξής απόσπασμα από τη διεθνή συνδιάσκεψη των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων Μόσχα, 5-17 Ιούνη 1969, Πολιτ. εκδ, σελ. 19 (ρωσ. έκδ.):

"Η γρήγορη ανάπτυξη της λαϊκής οικονομίας των χωρών του σοσιαλιστικού συστήματος που ξεπερνά με τους ρυθμούς της την οικονομική άνοδο των καπιταλιστικών κρατών, η κατάληψη από μέρους του σοσιαλισμού πρωτοπόρων θέσεων σχετικά με την επιστημονικοτεχνική πρόοδο, το άνοιγμα του δρόμου στο διάστημα από τη Σοβιετική Ένωση, όλα αυτά τα αποτελέσματα της δημιουργικής εργασίας των σοσιαλιστικών χωρών επιδρούν σε αποφασιστικό βαθμό στην υπεροχή των δυνάμεων της ειρήνης, της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού πάνω στον ιμπεριαλισμό".

Και καταλήγει το συγκεκριμένο κεφάλαιο και ολόκληρη η "ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ" με την φράση:

"Η νίκη του σοσιαλισμού στην οικονομική άμιλλα θα φέρει κοντά την ιστορική ώρα, όταν οι λαοί, αφού πειστούν για τα πλεονεκτήματα του καινούργιου κοινωνικού συστήματος, θα κάνουν την τελική επιλογή τους υπέρ του κομμουνισμού, που θα εδραιώνει στη γη την Ειρήνη, την Εργασία, την Ελευθερία, την Ισότητα, την Αδελφότητα και την Ευτυχία όλων των λαών" - Φράση που σύμφωνα με την παραπομπή προέρχεται από το Πρόγραμμα του ΚΚΣΕ, Πολιτ. εκδ, 1969 σελ. 6 (ρωσ. εκδ.).

Ώστε λοιπόν ο τελικός στόχος δεν προϋπέθετε την υλοποίηση των αυτοτελών πολιτικών καθηκόντων των ΚΚ και της εργατικής τάξης των καπιταλιστικών χωρών, αλλά τη νίκη του σοσιαλισμού στην "οικονομική άμιλλα" με τον καπιταλισμό, τη στιγμή που ο τελευταίος δεν είναι ικανός να κάνει "άμιλλα" ούτε με τον εαυτό του και που οι εσωτερικές του σχέσεις διέπονται από τους οικονομικούς και κρατικούς ανταγωνισμούς. Και θα έκανε, παρ' όλα αυτά, "άμιλλα" με τον σοσιαλισμό, η οποία μάλιστα "αναπόφευκτα" θα τον οδηγούσε (τον καπιταλισμό) στην ήττα.
(Πέρα από το ότι την ίδια περίοδο η ΕΣΣΔ εισάγει στην οικονομία της οικονομικές κατηγορίες του καπιταλισμού).

Σε αυτά τα ιδεολογικά όρια είναι φυσικό να μην χωράει το πολιτικό καθήκον της ανατροπής της εξουσίας του κεφαλαίου στις χώρες του καπιταλισμού, αν και τα πράγματα διαφέρουν σε σχέση με τα εθνικοαπελευθερωτικά-αντιιμπεριαλιστικά επαναστατικά κινήματα εντός αυτού του ιδεολογικού πλαισίου.

Έτσι λοιπόν το πρόβλημα δε βρίσκεται "γενικά και αόριστα" στην πολιτική της ειρηνικής συνύπαρξης των δυο συστημάτων, αλλά στην ιδεολογική επικράτηση της θέσης περί "άμιλλας των δυο συστημάτων", που μεταβάλλει το περιεχόμενο της ειρηνικής συνύπαρξης και το μετατρέπει ουσιαστικά σε πολιτική-ταξική ειρήνη εντός των χωρών του καπιταλισμού έως την οικονομική νίκη του σοσιαλισμού στην "άμιλλά" του με τον καπιταλισμό.

AGIS είπε...

ΥΓ Κι έτσι ο "πραγματισμός" ο βασιζόμενος στις ευνοϊκές διεθνείς συνθήκες της "οικονομικής άμιλλας", τις οποίες συνθήκες έπρεπε να είμαστε προσεχτικοί ώστε να μην τις "χαλάσουμε", έχει σήμερα αντιστραφεί στον "πραγματισμό" που βασιζόμενος στις δυσμενείς διεθνείς συνθήκες κηρύσσει αδύνατη την αμφισβήτηση και την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Αυτά συμβαίνουν αν υπάρχει στοχοπροσήλωση...

Ανώνυμος είπε...

Για να πω την αμαρτία μου, έχω την αίσθηση ότι αμέσως μετά τον πόλεμο στην ΕΣΣΔ δεν αντιλαμβάνονταν τον αρνητικό συσχετισμό στις πραγματικές του διαστάσεις. Νομίζω ότι τον θεώρησαν λιγότερο αρνητικό από ότι στην πραγματικότητα ήταν (+ ότι "πόνταραν" σε αρκετά "κουτσά άλογα").

ρα

Ανώνυμος είπε...

Αμέσως μετά τον πόλεμο πιστεύω ότι σε γενικές γραμμές είχαν σωστή αντίληψη της πραγματικότητας με τα τότε δεδομένα.Αντιθέτως οι Αμερικάνοι είχαν στρεβλή αντίληψη της πραγματικότητας με ψευδή κυρίως δεδομένα που τους έδωσαν ναζί αξιωματούχοι που βρήκαν άσυλο στις ΗΠΑ.Μία εικόνα για μια Σοβιετική Ένωση με υπεροπλία και επεκτατικές διαθέσεις.
Εκ των υστέρων μπορούμε να λέμε πολλά γνωρίζοντας στοιχεία που ήταν «αόρατα» τότε και αδύνατο να εντοπιστούν από την μεταπολεμική Σοβιετική Ένωση.

I Love DDR

Ανώνυμος είπε...

Мир - Ленин - CCCP ήταν το πρώτο ράδιομήνυμα που στάλθηκε από τον πλανήτη μας και από τη Σοβιετική Ένωση προς την Αφροδίτη το Νοέμβρη του 1962

I Love DDR

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Η ''ειρηνικη συνυπαρξη'' ηταν δειγμα του συντηρητισμου της ΕΣΣΔ μετα τα μεσα του '30. Δεν μπορουμε να την δουμε ξεκομμενα απο τα λαικα μετωπα και το 20ο συνεδριο.

Τι σημαινει ''ειρηνικη συνυπαρξη'' δηλαδη? Λες και ειχε ποτε επιθετικες βλεψεις η ΕΣΣΔ και εκανε εισβολες σε καπιταλιστικες χωρες. Το αντιθετο ειχε γινει.

Η ΕΣΣΔ συμβουλεψε τα ΚΚ να υποστειλουν την σημαια της επαναστασης, κυριως στις δυτικες χωρες, ενω στις τριτοκοσμικες υποστηριζε οποιονδηποτε αντιδυτικο ακομα και αν δεν ηταν κομμουνιστης.

Κυριαρχησε ενας πραγματισμος που ουδεμια σχεση ειχε με επαναστατικη στρατηγικη. Η οικονομια και η γεωπολιτικη εξοβελισαν την πολιτικη. Θα κυριαρχησουμε εναντι των ιμπεριαλιστων με το να δημιουργησουμε μια ζωνη ουδετερων και φιλικων χωρων σε μας καθως και με το να τους ξεπερασουμε οικονομικα. Για ανατροπη της εξουσιας στις χωρες των ιδιων των ιμπεριαλιστων ουτε λογος ομως.

Ανώνυμος είπε...

Αν και δε νομίζω ότι είναι ανεύθυνη η ΕΣΣΔ, θα έλεγα ότι η ευθύνη που έχουν κάποια μεγάλα δυτικά κομμουνιστικά κόμματα, είναι μάλλον μεγαλύτερη. Νομίζω επίσης ότι αν είναι να ονομάσουμε πραγματισμό κάποια πράγματα, και έχω τις αμφιβολίες μου σε αυτό, τότε αυτά ήταν ένας πολύ κακός/ατυχής πραγματισμός στα περισσότερα (και μια ακόμα χειρότερη εφαρμογή της γεωπολιτικής).
ρα

Σεχταρ ο Τρομερός είπε...

Μια παρόμοια εικόνα έχω κι εγώ, ρα, 16 Μαρτίου 2017 - 11:30 μ.μ.
Μου είχε κάνει εντύπωση μια αναφορά του Στάλιν, τότε ~1948(;), που υποστήριζε πως θα υπάρξουν και νέες αντιθέσεις μεταξύ των Καπιταλιστών, που θα δώσουν νέες ευκαιρίες στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα. Ισως τον μέθυσε η μεγάλη επιτυχία του στον χειρισμό αυτών των αντιθέσεων προπολεμικά, που οδήγησε στη μεγάλη Νίκη το '45.
Η Ιστορία δεν συμμερίστηκε αυτή την αισιοδοξία.
Οι κεφαλαιοκράτες επέδειξαν αξιομίμητη ταξική συνειδητότητα, και υποδειγματική ενότητα απέναντι στον ταξικό τους εχθρό, όταν διαπίστωσαν πόσο επικίνδυνος ήταν.
Οταν πια ξεμπέρδεψαν με αυτόν τον πονοκέφαλο, μπόρεσαν απερίσπαστοι να ξαναρχίσουν τα αγαπημένα τους σκυλοφαγώματα, σε βάρος των λαών, εννοείται.
Αντίθετα, οι κομμουνιστές, μηδέ του Στάλιν εξαιρουμένου, (αν κρίνω από αυτή τη φράση του) δεν έδειξαν να ...συμμερίζονται αυτή την εκτίμηση των αστών.
Σα να μην έχουμε καταλάβει, πόσο μεγάλο ιστορικό άλμα επιχειρούμε, και τι φόβο/συναγερμό προκαλεί....

Ανώνυμος είπε...

Σεχτάρ συμφωνώ. Τέτοια πράγματα είναι που με κάνουν να αντιλαμβάνομαι ότι ακολουθήθηκε μια τακτική τύπου "ώριμου φρούτου", όχι στηριγμένη πάνω στην απολύτως λογική και επιβεβλημένη σκέψη της ανασυγκρότησης της ΕΣΣΔ από τις καταστροφές του Β ΠΠ αλλά στηριγμένη σε ένα κακό διάβασμα των συσχετισμών. Σε ότι αφορά όμως την πορεία της πολιτικής διαφόρων δυτικών κομμουνιστικών κομμάτων, την πιο βαρειά ευθύνη νομίζω πως τη φέρουν τα ίδια.
ρα

Αναυδος είπε...

Νομιζω ότι πολλοι αδικουν το σοσιαλιστικο στρατοπεδο και την πολιτικη του στη μεταπολεμικη περιοδο.Ειχε να αναμετρηθει με τιτανια καθηκοντα και σιγουρα δεν ειχε σαν στοχο την εξαγωγη της επαναστασης

Πρωτο καθηκον ηταν η ενσωματωση στο σοσιαλιστικο στρατοπεδο των χωρων της ανατολικης ευρωπης που από μονο του ηταν και αποδειχθηκε δυσκολο καθηκον και εκπληρωθηκε με μερικη επιτυχια (όπως εδειξε το τελικο αποτελεσμα)

Δευτερο καθηκον ηταν η υποστηριξη των εθνικοαπελευθερωτικων κινηματων οπου γης Εδώ εκμεταλλευτηκε το σοσιαλιστικο στρατοπεδο τις αντιθεσεις μεταξυ των εθνικων αστικων ταξεων και των ιμπεριαλιστικων χωρων με μεγαλη επιτυχια ως προς το πρωτο σκελος δηλ. της εθνικοαπελευθερωτικης/αστικοδημοκρατικης επαναστασης μεγαλα τροπαια στον αγωνα αυτό ηταν η Κινα, Ινδια, Αραβικες χωρες στη μεση ανατολη και βορια αφρικη με ελαχιστη επιτυχια ως προς ο δευτερο σκελος δηλ τη μετατροπη της εθνικοαπλευθερωτικης επαναστασης σε προλεταριακη/σοσιαλιστικη (με γρηγορη ανατροπη στην Κινα, με μεγαλυτερη διαρκεια σε Βιετναμ, και ακομη περισσοτερο στην Κουβα)

Οι αντιθεσεις αναμεσα στις ανεπτυγμενες αστικες δημοκρατιες που υπηρξαν στη μεταπολεμικη περιοδο δεν κατεληξαν σε αμεση αντιπαραθεση όπως δεν εχουν καταληξει και σημερα Οι λογοι είναι διαφορετικοι ανα χρονικη περιοδο με μονο κοινο την καταθλιπτικη στρατιωτικη υπεροχη των ΗΠΑ που καθιστουν κάθε αποπειρα αμφισβητησης της ηγεμονιας της απαγορευτικη

μην ξεχναμε ότι σε κάθε προβλεψη υπαρχει ο παραγοντας χρονος με αλλα λογια μπορει η προβλεψη να επιβεβαιωθει όχι όμως σε 10-15 χρονια αλλα σε 30-35

AGIS είπε...

Ειρηνική συνύπαρξη και μέσα δεκαετίας του '30: Δε νομίζω ότι μπορούμε να μιλάμε για δείγμα συντηρητισμού. Μετά τα μέσα της δεκαετίας του '30 είναι ακριβώς η στιγμή που η ΕΣΣΔ βρέθηκε σε εμπόλεμη δραστηριότητας με την πλευρά της δημοκρατικής Ισπανίας έχοντας απέναντί της στο αντίπαλο στρατόπεδο τη Γερμανία και την Ιταλία και τη συνασπισμένη "ουδετερότητα" Αγγλίας, Γερμανίας και ΗΠΑ.
Και όλη η δεκαετία του '30 ουσιαστικά ήταν για την ΕΣΣΔ δεκαετία πολεμικής προετοιμασίας απέναντι στην επικείμενη ιμπεριαλιστική επίθεση, προετοιμασία που προϋπέθετε την ανάπτυξη βαριάς βιομηχανίας κλπ.

Αλλά η ειρηνική συνύπαρξη δεν είναι "ανακάλυψη" της δεκαετίας του '30. Είναι αρχή της σοβιετικής εξωτερικής πολιτικής από τα πρώτα χρόνια της σοσιαλιστικής επανάστασης και συνίσταται στη διεκδίκηση ισότιμων διεθνών σχέσεων, χωρίς όμως οπισθοχώρηση από την ταξική πάλη εντός των καπιταλιστικών χωρών σαν το μοναδικό μέσο για την ανατροπή του καπιταλισμού. Δεν διέπεται η αρχή της ειρηνικής συνύπαρξης από την "αυταπάτη" ότι ο καπιταλισμός θα νικηθεί στο πεδίο των διεθνών οικονομικών σχέσεων αντί στο πεδίο της ταξικής πάλης μέσα στις καπιταλιστικές χώρες.

AGIS είπε...

Και κάτι για την έννοια του πραγματισμού:
Ο πραγματισμός δεν έχει τη σημασία, γενικά, της "ορθής αντίληψης των πραγμάτων", που είναι απαραίτητη και για την αλλαγή τους. Για μια τέτοιου είδους ορθή αντίληψη πρέπει να χρησιμοποιηθεί διαφορετική ορολογία. Μια τέτοια ορθή αντίληψη σχετίζεται με την αλλαγή της κατάστασης στη βάση των προϋποθέσεων που ήδη υπάρχουν σε αυτήν, αλλά εν πάση περιπτώσει φιλοσοφική κατηγορία κάποιου "διαλεκτικού πραγματισμού" δεν υπάρχει.
Αντίθετα, πραγματισμός γενικά σημαίνει υποταγή της δραστηριότητας στα πράγματα "ως έχουν". Αν τα πράγματα "ως έχουν" εξυπηρετούν ορισμένο σκοπό, τότε πάει καλά... Αν όχι, τότε πρέπει να θυσιαστεί ο σκοπός προς χάρη των "πραγμάτων" ή να θυσιαστεί ο πραγματισμός (πράγμα που δεν συνεπάγεται θυσία και της ορθής αντίληψης των πραγμάτων) προς χάρη της αλλαγής τους.

Ανώνυμος είπε...

Ώρες – ώρες καλή και άγια η κριτική ενάντια στην «ειρηνική συνύπαρξη» αλλά παρατηρώ πως γίνεται με όρους.. «ειρηνικής συνύπαρξης» ή «ευγενούς άμιλλας» μεταξύ Σοσιαλισμού-Καπιταλισμού!

Ξεχνάμε πως η ΕΣΣΔ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο καταστράφηκε μεγάλο μέρος από την αγροτική –βιομηχανική της παραγωγή της. Τους 20 μέχρι και 25 εκατομμύρια νεκρούς , τους τόσους ανίκανους είτε σωματικά είτε ψυχικά προς εργασία. Με την βιομηχανία γεωργία των ΗΠΑ άθικτες και την οικονομία της στα πάνω της από τον «πολεμικό κενσϋανισμό».

Την ύπαρξη λαϊκών δημοκρατιών και την προσπάθεια της ΣΕ να βοηθήσει να χτιστούν τα άχτιστα του Καπιταλισμού τόσο σε αυτές όσο και σε αντι-αποικιακά, αντι-ιμπεριαλιστικά κινήματα ανά τον κόσμο. Ποιος π.χ. βοήθησε την Κίνα στην πρώτη περίοδο μετά το 1949 με τόνους υλικό και χιλιάδες συμβούλους; Το Βιετνάμ;

Επίσης την πυρηνική βόμβα από τα 1940's και την βόμβα υδρογόνου τα 1950's στα χέρια των αντιπάλων που έπαιξαν μπάλα στο παρασκήνιο π.χ. στον Πόλεμο της Κορέας

Δεν τονίζω πως όλα τα παραπάνω δικαιολογούν την όποια στροφή, αλλά πως η όποια κριτική πρέπει να τα λαμβάνει υπόψη της.

@Αναυδος. Περιεκτικός όπως συνήθως στο 18 Μαρτίου 2017 - 11:15 π.μ.

Με υπογραφή για τo Sfyrodrepano.blogspot

Υ.Γ. Πως «ανταμείφτηκαν» οι κομμουνιστές ή η ΕΣΣΔ ή γενικά το Κομμουνιστικό Κίνημα από κάποιους ανεξάρτητους - αδέσμευτους - αντι-αποικιακούς – σοσιαλιστές ή μη;

Όπως από διάφορους κουτοπόνηρους αστούς που το έπαιζαν «ανεξάρτητοι» ενώ ζητούσαν την βοήθεια της ΕΣΣΔ π.χ. Αίγυπτος, Ιράν.
Άλλοι «αδέσμευτοι» «ενδιαμέσου σταδίου» μεταξύ σοσιαλισμού..καπιταλισμού(!!) ή «σοσιαλισμού με εθνικά χαρακτηριστικά» όπως π.χ. Μπαάθ, Συρία, Ελλάδα, Λιβύη κ.α.(*)
Αντιαποικιακούς όπως Αλγερία. Και κάποιοι πρώην αντι-αποικιακοί όπως π.χ. Ινδονησία, κ.α. Χωρίς να είναι παντού οι ίδιες οι συνθήκες και να κρίνονται όλοι το ίδιο.

(*)Σε αυτή την περίπτωση υπήρχαν ως «πρότυπο» οι ισχυρές βιομηχανικές χώρες με πορεία προς τον σοσιαλισμό που θα γίνονταν με «απλά μικρά βήματα» στον καπιταλισμό όπως π.χ. Σουηδία

Ανώνυμος είπε...

Απόσπασμα για την Ειρήνη από ομιλία του Χόνεκερ το 1984 που δημοσιεύτηκε και στα Αγγλικά από περιοδικό της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας

The GDR:

A State of Peace and Socialism

by Erich Honecker (1)

...Averting the threat of a nuclear inferno and making peace secure and durable is considered by us as the overriding priority of the present time. We want present and future generations to live a happy life and do their daily work without the fear of the disaster another world war would bring along. During the 35 years of its existence the GDR has been making untiring efforts towards this end, and in many a situation fraught with international tension has been concerned to ensure that disputes are settled by way of negotiations and not by armed force. Now that Europe is entering a new, perhaps the most dangerous, period of post-war times, we are all the more determined to do everything to maintain peace. This was pointed out emphatically at the 7th Session of the SED Central Committee.

The US Administration, which is pursuing a policy of confrontation and arms-building and a ìcrusadeî against the socialist countries, is making unconcealed war preparations. With the consent of some of its NATO allies first-strike nuclear weapons have been deployed in a number of West European countries, including the FRG. This happened against the will of the majority in these countries and contrary of their interests, resulting in a considerable aggravation of the international situation ...

On the one hand, the ruling circles in the USA declare that they want peace, while on the other hand their actions indicate quite different designs. Apart from the deployment of Pershing 2 and cruise missiles they are about to include even outer space in their nuclear arms drive. US advocates of a first-strike policy not only spread theories of a nuclear war which they claim can be limited, conducted and won, even though in actual fact it would destroy everything and there would be neither winners nor losers, but they even dream about “star wars.” The adventurous nature of all these plans is only exceeded by their inhumanity.

This planet must not be turned into a nuclear fireball. In the first place, it is necessary to preserve the approximate military-strategic balance, which the most hawkish circles in NATO, most especially in the USA, are seeking to upset: Thanks to this very balance, one of the greatest historic achievements of socialism, Europe is now experiencing its 40th year of peace since World War II. In the interests of humanity it is of vital importance to defend and maintain this balance by all means. Therefore, with NATO having started the deployment of missiles, our side has taken the requisite countermeasures which include the deployment agreed between the USSR and the GDR of enhanced-range tactical weapons on the territory of the GDR...

I Love DDR

Ανώνυμος είπε...

(2)...

The GDR has for 35 years been living up to its responsibility of being a cornerstone of peace in Europe and is continuing to do so, working actively for the implementation of the proposals submitted in the Prague Declaration of the Warsaw Treaty states and in the Moscow Declaration by leading representatives of the socialist countries. They offer a programme of practicable steps to end the arms race, particularly in the nuclear field, and return to dÈtente, to conduct a constructive political dialogue and create conditions that will pave the way for fruitful negotiations on arms limitation and disarmament proceeding from the principle of equality and equal security. It is these important aims that determine the GDR’s attitude towards the Stockholm Conference, in which it is participating with the intention of achieving the best possible results.

The deployment of Pershing 2 and cruise missiles by the USA and NATO must be stopped and the systems already installed be removed. This would make it possible to annul the countermeasures taken on our part. There are not a few politicians in Western Europe sharing the view that additional weapons do not create additional security. They have come to realize that the transformation of various states into nuclear launching pads of the USA represents an extremely dangerous threat to peace, with all the implications this brings.

In a situation like this, the proposals concerning the establishment of nuclear-free zones in Europe and also the Swedish initiative which is aimed at creating a corridor free from battlefield nuclear weapons at the dividing line between the Warsaw Treaty and NATO are taking on added importance. The GDR continues to give its support to this initiative and remains prepared to make its entire territory available for this purpose. It is our aim to clear Europe from nuclear weapons entirely.

Great store is to be set by the proposals submitted by the Soviet Union to prevent the militarization of outer space. Suffice it to say that the USA has so far rejected these proposals and indicated that it will adhere to its designs of including outer space in the arms race.

There is a wide response among the world public to the proposal submitted by our alliance in Prague to conclude a treaty on the renunication of military force and the maintenance of peaceful relations between the Warsaw Pact and NATO. Realistically minded politicians who heed the commands of common sense and the peace-loving public at large rightfully regard it as a substantial contribution that will help prevent a nuclear inferno and improve the international situation.

The duty to do everything for the cause of peace is today greater than ever. This is the underlying idea guiding us in conducting relations between the GDR and the FRG. The deployment of American Pershing 2 missiles there has given rise to the danger that another war will emanate from German soil. By consenting to the deployment of these missiles the FRG government has taken a grave responsibility on its shoulders. The safeguarding of peace is all the more the one issue central to mutual relations. This is in line with the Treaty on the Bases of Relations between the GDR and the FRG according to which both sides, independent as they are in running their internal and external affairs, are duty bound to contribute towards this end.

I Love DDR

Ανώνυμος είπε...

(3)

...The situation in the world today is complex and dangerous, though not unalterable. Everything depends on the united and resolute actions of those who sincerely want peace. The Soviet Union and the other countries of the socialist community have time and again proved their roles as the strongest and most influential bulwark in this struggle. People in this country are well aware of the fact that the best way to serve the safeguarding of peace is to further strengthen the GDR in every possible way, thus contributing to the consolidation of socialism’s international positions. This attitude has typified the run-up period towards the GDR’s 35th anniversary and will be the guiding motive of future efforts. The peoples of the world can always count on the first socialist workers’ and farmers’ state on German soil in the struggle for secure peace, for the strengthening of socialism,for progress and a happy life.

I Love DDR

AGIS είπε...

Εδώ:
https://www.scribd.com/doc/289924255/%CE%9B%CE%95%CE%9D%CE%99%CE%9D-%CE%93%CE%99%CE%91-%CE%A4%CE%97%CE%9D-%CE%95%CE%99%CE%A1%CE%97%CE%9D%CE%99%CE%9A%CE%97-%CE%A3%CE%A5%CE%9D%CE%A5%CE%A0%CE%91%CE%A1%CE%9E%CE%97-%CE%A3%CE%A5%CE%9B%CE%9B%CE%9F%CE%93%CE%97-%CE%9A%CE%95%CE%99%CE%9C%CE%95%CE%9D%CE%A9%CE%9D#
υπάρχει η (γαλλικής προέλευσης) συλλογή του "θεμέλιο" (1964)"Λένιν - Για την ειρηνική συνύπαρξη".
Παρά το ότι ο πρόλογος τείνει σε ένα "συγκερασμό" της πάλης για την ειρήνη από τη μια και, από την άλλη, μιας εκλεπτυσμένης απόπειρας θεωρητικής θεμελίωσης [*] της κατεύθυνσης εκείνης που οδηγεί στην προγραμματική διατύπωση "η νίκη του σοσιαλισμού στην οικονομική άμιλλα θα φέρει κοντά την ιστορική ώρα, όταν οι λαοί, αφού πειστούν για τα πλεονεκτήματα του καινούργιου κοινωνικού συστήματος, θα κάνουν την τελική επιλογή τους..." (βλ. σχόλιο 16 Μαρτίου 2017 - 11:01 μ.μ.), παρά λοιπόν αυτόν τον - κατά την ανάγνωσή μου τουλάχιστον - "συγκερασμό", αξίζει να διαβαστεί σαν συλλογή κειμένων του Λένιν που εκτός από το κεντρικό θέμα της ειρηνικής συνύπαρξης του σοβιετικού κράτους με τον ιμπεριαλισμό, αναφέρεται και σε μια σειρά ακόμα συσχετιζόμενα θέματα ιδεολογικής αιχμής:

Εμπορικές σχέσεις με τις ιμπεριαλιστικές χώρες - εκχωρήσεις ενταγμένες στην ανάπτυξη της τεχνικής βάσης του σοσιαλισμού - 10ετής περίοδος εξηλεκτρισμού - "προλετάριοι όλων των χωρών και καταπιεζόμενοι λαοί ενωθείτε" - η οικονομική άμιλλα [**] είναι οικονομικός πόλεμος - επίφαση "κοινωνικής ειρήνης" στις χώρες της "Δύσης" - μόνιμη ειρήνη ανάμεσα στα δυο συστήματα είναι αδύνατη κ.ά.

Αυτό που δεν θα βρεθεί σε αυτή τη συλλογή, είναι η θέση ότι οι λαοί θα κάνουν την τελική τους επιλογή εφόσον πρώτα νικήσει ο σοσιαλισμός στην οικονομική "άμιλλα".

[*] Τέτοιο παράδειγμα θεωρητικού "εκλεπτυσμού" προκύπτει κατά τη γνώμη μου από τη σύγκριση των σελίδων 14 (πρόλογος) και 119 (Λένιν, 10η συνδιάσκεψη ΚΚΡ, 1921). Αλλά, θα μπορούσε να πει κανείς, και από άλλες αποσιωπήσεις.

[**]Η λέξη "άμιλλα" (σελ. 80) όπως τη γνωρίζω είναι άρνηση του ανταγωνισμού, είναι συναγωνισμός απαλλαγμένος από ανταγωνιστικότητα. Η φράση "η άμιλλα αυτή θα είναι ένας πόλεμος", έχοντας κάτι το οξύμωρο, με κάνει περίεργο για την νοηματική απόχρωση της πρωτότυπης ρωσικής λέξης που δια μέσου της γαλλικής της μετάφρασης ξαναμεταφράζεται στα ελληνικά σαν "άμιλλα". Αν κάποιος ρωσομαθής έχει την δυνατότητα και την καλοσύνη ας βοηθήσει.

ΥΓ και πάλι σχετικά με τον πραγματισμό: Όπως η άρνηση του εμπειρισμού δεν συνιστά άρνηση της εμπειρίας, ανάλογα και η άρνηση του πραγματισμού δεν συνιστά άρνηση των πραγμάτων... Αλλά απέναντι στον πραγματισμό σαν ανώτατο εκχυδαϊσμό του εμπειρισμού πρέπει να επιφυλάσσεται η άρνησή του στο τετράγωνο και στον κύβο.

Ανώνυμος είπε...

Στις αραβικές χώρες/ευρύτερη Μ. Ανατολή για παράδειγμα, δε βλέπω να κέρδισε τελικά τίποτα η ΕΣΣΔ. Βοήθησε αμέσως μετά τον πόλεμο να ιδρυθεί εκεί το κράτος του Ισραήλ και απώλεσε προς όφελος των εχθρών της-παρά τις ευνοικές συνθήκες-το Ιράν με το οποίο συνόρευε. Τούτο εκτός από εξαιρετικά αρνητικό από μόνο του, και για την περιοχή και για την ίδια την ΕΣΣΔ, κρατούσε συν τοις άλλοις την ΕΣΣΔ αποτελεσματικά μακριά από την ινδική χερσόνησο, εκεί όπου η κατάρρευση της βρετανικής αποικιοκρατίας τελικά έγινε με τους λιγότερο δυσμενείς όρους για το αντίπαλο στρατόπεδο. Γι' αυτά μάλλον ευθύνεται περισσότερο ο Μπέρια και έτσι ίσως να εξηγείται, και να δικαιολογείται, η συσπείρωση διαφορετικών ρευμάτων εναντίον του. Στη συνέχεια, το λάθος έγινε από την ανάποδη. Ρίχνονταν και ρίχνονταν στήριξη στον πίθο των Δαναΐδων-Αίγυπτο, η οποία ήταν υπερβολικά μακριά (με ότι αυτό σημαίνει) και στηρίχτηκαν κάποιοι που είχαν ανέβει (και) με τις πλάτες των αμερικάνων, κάποιοι που μόνο ευκαιριακά προσέγγισαν την ΕΣΣΔ και που με το πρώτο αντίθετο φύσημα του ανέμου, ξαναπέρασαν πανεύκολα στο αντίπαλο στρατόπεδο.
Την ώρα που η ΕΣΣΔ είχε τεράστιες ανάγκες εσωτερικής ανασυγκρότησης, αυτή κατέληγε να χάνει (και με ευθύνη της) ότι είχε πραγματική αξία (πρώτων υλών, βιομηχανική, δημογραφική κτλ), να φορτώνεται ένα μάλλον ανώφελο, εκείνη τη στιγμή, φορτίο στην Ανατολική Ευρώπη (θα εξαιρούσα την Τσεχοσλοβακία που είχε κάποια σοβαρά πλεονεκτήματα) και να υποτιμά μια σειρά από πράγματα στην Δυτική, βάζοντας έτσι βαρίδια στα δικά της πόδια αντί στων αντιπάλων.
ρα

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

@Αναυδος

Η εθνικοαπελευθερωτικη επανασταση στον τριτο κοσμο, δεν μετατραπηκε στις περισσοτερες περιπτωσεις σε σοσιαλιστικη, γιατι η ΕΣΣΔ δεν ειχε ποτε τετοια προθεση.

Της αρκουσε να εχει ενα κρατος αν οχι φιλικο προς αυτην, τοτε ουδετερο, ανεξαρτητως οικονομικου συστηματος.

Αυτο εννοω οταν μιλαω για υποκατασταση της πολιτικης απο την γεωπολιτικη.

Στην Κινα ο σοσιαλισμος προεκυψε παρα την θεληση της ΕΣΣΔ που ηθελε το ΚΚΚ να τα βρει με το ΚΜΤ και οχι να προχωρησει σε εμφυλιο. Στην Γιουγκοσλαβια τα ιδια, οπως και στην Ελλαδα. Στην Κουβα πρωτα ειχε γινει εθνικοαπελευθερωτικη επανασταση και μετα απο 2-3 χρονια ο ιδιος ο Φιντελ προσεγγισε τους σοβιετικους.

@ΑΓΗΣ

Αναφερθηκα στον πραγματισμο της ΕΣΣΔ με την αρνητικη εννοια. Ο συντηρητισμος της ΕΣΣΔ την δεκαετια του '30 συνισταται στο οτι, την ιδια ωρα που βοηθουσε την Ισπανια καλουσε τα ΚΚ των ευρωπαικων χωρων να συμμαχησουν με την σοσιαλδημοκρατια και πρακτικα με την αστικη ταξη των χωρων αυτων.

Και αυτος ειναι ο (αρνητικος) πραγματισμος για τον οποιο μιλαω. Πιστευαν οτι χωρες με ''αριστερες''- ΛΜ κυβερνησεις θα ειναι πιο φιλικες απεναντι τους. Λες και τα μπλοκ του ΒΠΠ διαμορφωθηκαν αναλογα με τις κυβερνησεις των κρατων και οχι αναλογα με τα συμφεροντα των ιμπεριαλιστικων χωρων.

Αλλωστε ευκολα παρατηρει κανεις οτι οι περισσοτερες συμμαχικες χωρες δεν ειχαν κυβερνησεις ΛΜ, και οτι τα 2 αντιμαχομενα μπλοκ του ΒΠΠ ηταν σχεδον ιδια με αυτα του ΑΠΠ, οποτε τα ΛΜ εκαναν μια τρυπα στο νερο.

Το οτι η ΕΣΣΔ συμμαχησε προσωρινα με καποιους ιμπεριαλιστες, δεν σημαινε οτι και τα ΚΚ πρεπει να συμμαχησουν με τους αστους των χωρων τους, ακομα και προσωρινα. Τα ΚΚ δεν επρεπε να ειναι εργαλεια της εξ. πολιτικης της ΕΣΣΔ, αλλα απο τα μεσα του '30 ετσι τα αντιμετωπισε. Παλι το ιδιο: υποκατασταση της πολιτικης απο την γεωπολιτικη.

Τελος, αναφερθηκα στην ειρηνικη συνυπαρξη οπως πηρε πρακτικα το νοημα του αυτος ο ορος επι Χρουτσωφ, οχι νωριτερα.

AGIS είπε...

@ΠΓ "Το οτι η ΕΣΣΔ συμμαχησε προσωρινα με καποιους ιμπεριαλιστες, δεν σημαινε οτι και τα ΚΚ πρεπει να συμμαχησουν με τους αστους των χωρων τους, ακομα και προσωρινα. Τα ΚΚ δεν επρεπε να ειναι εργαλεια της εξ. πολιτικης της ΕΣΣΔ, αλλα απο τα μεσα του '30 ετσι τα αντιμετωπισε. Παλι το ιδιο: υποκατασταση της πολιτικης απο την γεωπολιτικη."

Το πρόβλημα νομίζω είναι πιο σύνθετο. Και δεν έχει να κάνει μόνο με το πώς αντιμετώπισε η εξωτερική πολιτική της ΕΣΣΔ τα ΚΚ αλλά και με το πώς αντιμετώπισαν τα ΚΚ την εξωτερική πολιτική της ΕΣΣΔ σε συνάρτηση με τους δικούς τους τελικούς πολιτικούς στόχους.

Για την εργατική τάξη των καπιταλιστικών χωρών ήταν ζωτικό ζήτημα η σταθεροποίηση και ισχυροποίηση της ΕΣΣΔ, στο οικονομικό πολιτικό και στρατιωτικό πεδίο. Κι αυτό από μόνο του κάνει την πολιτική των ΚΚ τέτοια που να μην μπορεί να έρχεται σε αντίθεση με την εξωτερική πολιτική της, ή τέτοια που να αποτελεί δύναμη στήριξής της. Το πρόβλημα κατά τη γνώμη μου βρίσκεται στην "λεπτή" διαφορά ανάμεσα στην μη αντίθεση/δύναμη στήριξης και την ταύτιση: Διαφορά λεπτή και ταυτόχρονα ειδοποιός, ποιοτική διαφορά. Για την οποία διαφορά δεν θα μπορούσε να υπάρχει "γενική γραμμή" εκ μέρους της ΕΣΣΔ, αλλά κάθε ΚΚ θα έπρεπε να έχει την ικανότητα εκτίμησης των συγκεκριμένων σε περιεχόμενο καθηκόντων του για τα εκάστοτε οποία στην κάθε δεδομένη στιγμή "χθες είναι νωρίς αύριο είναι αργά".

Η ΕΣΣΔ λοιπόν στη διάρκεια του ΒΠΠ σε καμιά περίπτωση δεν θα ήταν σε θέση να παίρνει το κάθε ΚΚ από το χέρι οδηγώντας το καθένα από τον διαφορετικό ιδιαίτερο δρόμο του προς την κατεύθυνση που θα συνδύαζε τη νικηφόρα συνέχιση του πολέμου και ταυτόχρονα τη νίκη του κάθε ΚΚ στην ίδια του τη χώρα.
Λχ στην περίπτωση της Ελλάδας και στην πολιτικά κρίσιμη στιγμή της διάσκεψης του Λιβάνου, το μόνο σε τελική ανάλυση που θα μπορούσε να κάνει η ΕΣΣΔ ήταν να εντάξει στην εξωτερική της πολιτική την υπογραφή ή την μη-υπογραφή συμφωνίας. Και καθώς η μεν υπογραφή μπορούσε σχεδόν "αυτόματα" και "πανεύκολα" να ενταχτεί στην εξωτερική της πολιτική (παρότι ταυτόχρονα συνιστούσε γι' αυτήν διπλωματικά αρνητικό στοιχείο στους ενδοσυμμαχικούς συσχετισμούς), για την αντίθετη περίπτωση - της μη υπογραφής - δεν τής απέμενε παρά το ενδιαφέρον ώστε και αυτή (η μη υπογραφή) να συνιστά στο περιεχόμενό της όρο ικανό να ενταχτεί στην εξωτερική της πολιτική. Κι αυτό κατά τη γνώμη μου είναι και το νόημα της συμβουλής του σοβιετικού πρέσβυ προς την ΕΑΜική αντιπροσωπεία: "μην το τραβήξετε στα άκρα". Αλλά αυτό το σοβιετικό ενδιαφέρον (η ενταξιμότητα της μη υπογραφής στην σοβιετική εξωτερική πολιτική) θα έπρεπε να είναι επίσης ενδιαφέρον και του ελληνικού κινήματος εφόσον επέλεγε μια συνεπή στάση που θα κατευθυνόταν στην υλοποίηση των αντιιμπεριαλιστικών-λαϊκοδημοκρατικών στόχων της στρατηγικής που είχε κατά τη συγκεκριμένη δεκαετία (1934-1944).

AGIS είπε...

Νομίζω ότι η διαφορά όσο "λεπτή" είναι, άλλο τόσο είναι σαφής, και το ελληνικό παράδειγμα είναι ουσιαστικά το ίδιο για κάθε χώρα, μόνο που σε κάθε χώρα εκφράζεται με ιδιαίτερους όρους και συσχετισμούς, και σε διαφορετικές χρονικές στιγμές, έτσι ώστε καμία ΕΣΣΔ να μην είναι σε θέση να τα κατευθύνει αυτά τα πράγματα για κάθε χώρα ξεχωριστά, κάτι τέτοιο θα ξεπέρναγε τις δυνατότητες και της μεγαλύτερης ιδιοφυίας, και θα τολμούσα να πω ακόμα, δεν θα ήταν σε θέση και καμία κομμουνιστική διεθνής. Το μόνο που ήταν σε θέση η ΕΣΣΔ ήταν να ρίξει όλες της τις δυνάμεις στη διεξαγωγή του πολέμου και τίποτα άλλο.
Ωστόσο μπορώ να συμφωνήσω ότι αυτή η πλευρά (το πώς η ιδιαίτερη πάλη κάθε ΚΚ εντάσσεται στους διεθνείς συσχετισμούς χωρίς να "υποτάσσεται", χωρίς να "περιορίζεται" σε αυτούς) υποτιμήθηκε για λόγους που σχετίζονται και με τις επικές διαστάσεις του ΒΠΠ και την πολιτική συνθετότητά του, και με το "νέο" φαινόμενο του φασι-ναζισμού, και με την αντικειμενική πρωτοκαθεδρία της ΕΣΣΔ στο ΔΚΚ που όμως από αντικειμενική είχε από καιρό μεταβληθεί σε υποκειμενικό του χαρακτηριστικό (με δυο όψεις: υποκειμενικό χαρακτηριστικό της ΕΣΣΔ και υποκειμενικό χαρακτηριστικό των ΚΚ, υποκειμενικό έως και το επίπεδο του συναισθήματος).

Αλλά για όλα αυτά, νομίζω ότι η επικέντρωση του προβλήματος στα ΛΜ είναι πολύ περιορισμένη από άποψη ιστορικής ερμηνείας και δεν βρίσκει το κέντρο του στόχου: Αφενός η πολιτική των ΛΜ πρέπει να εξεταστεί διαφορετικά για κάθε χώρα ή ομάδα χωρών. Και αφετέρου τα παραπάνω αποτελούν προβλήματα τα οποία μες στους συγκεκριμένους διεθνείς συσχετισμούς θα τα αντιμετώπιζε υπό τους ίδιους ακριβώς όρους κάθε ΚΚ ακόμα και ανεξάρτητα από κάθε ΛΜ, ακόμα και ανεξάρτητα από το αν στο πρόγραμμά του θα έγραφε "σοσιαλιστική επανάσταση" ή "επαναστατική επίλυση αστικοδημοκρατικών ζητημάτων πρώτα": Και στις δυο περιπτώσεις το πρόβλημά του θα ήταν η υλοποίηση των στόχων του μέσα στις συγκεκριμένες σχέσεις και απαιτήσεις του ΒΠΠ.
Σε αυτό βρίσκεται κατά τη γνώμη μου και το πιο διδακτικό στοιχείο της όλης ιστορίας, στο ότι οι πιο ευνοϊκές προϋποθέσεις είναι κατά κανόνα καρπός και μέρος των δυσμενέστερων δυνατών συνθηκών και ότι από την πράξη εντός αυτών κρίνονται τα πάντα.

σόρυ για το μακροσκελές...

Ανώνυμος είπε...

"Ο συντηρητισμος της ΕΣΣΔ την δεκαετια του '30 συνισταται στο οτι, την ιδια ωρα που βοηθουσε την Ισπανια καλουσε τα ΚΚ των ευρωπαικων χωρων να συμμαχησουν με την σοσιαλδημοκρατια και πρακτικα με την αστικη ταξη των χωρων αυτων."

Και στην Ισπανία αυτή ήταν η γραμμή. Το οτι ήταν ένοπλο το ΚΚ δεν αλλάζει την ουσία. Η πλάκα βέβαια είναι οτι και πάλι το ΚΚ κατάφερε σε επαναστατική κατεύθυνση αν όχι περισσότερα, τα ίδια με τους αναρχικούς(λχ οι περίφημες κολλεκτίβες των αναρχικών ήταν το 9% των συνολικών αγροτικών εκτάσεων του δημοκρατικού στρατοπέδου, άλλο ένα 9% είχε κολλεκτιβοποιήσει ο κομμουνιστής υπουργός Γεωργίας και μάλιστα όχι με το ζόρι και υπο απειλη κολλεκτιβοποίηση μικρών χωραφιών, αλλά απο τα κτήματα κουλάκων. Τα γράφει ο αναρχικός Σάιντμαν).



Ενδιαφέρον έχει το κείμενο του ΓΓ του ΚΚΙ, Χοσέ Ντίαζ.
http://kokkinometerizi.blogspot.gr/2011/07/1936-1939-jose-diaz-1940.html


Σ.

Ανώνυμος είπε...

(Σόρι για το οακκιτικο λινκ, αλλά η μονη εναλακτική ήταν το ιντιμιντια. Δε το βρήκα το κείμενο σε φιλοκκε μπλογκ)


Σ.

Ανώνυμος είπε...

"Η εθνικοαπελευθερωτικη επανασταση στον τριτο κοσμο, δεν μετατραπηκε στις περισσοτερες περιπτωσεις σε σοσιαλιστικη, γιατι η ΕΣΣΔ δεν ειχε ποτε τετοια προθεση.

Της αρκουσε να εχει ενα κρατος αν οχι φιλικο προς αυτην, τοτε ουδετερο, ανεξαρτητως οικονομικου συστηματος."

Η πρώτη και η δεύτερη παράγραφος είναι τελείως αντιφατικές. Σε οποιονδήποτε είδους πραγματισμό (αρνητικό, θετικό και ουδέτερο) αυτό που σου "αρκεί" είναι αυτό που θεωρείς το βέλτιστο δυνατό και ειδικά γεωστρατηγικά είναι πιο λογικό ως κομμουνιστής να προτιμάς να έχεις μια σοσιαλιστική επανάσταση σύμμαχο από μία ουδέτερη αστικοδημοκρατική. Το να λες ότι η ΕΣΣΔ δεν ήθελε σοσιαλιστική Κίνα, επειδή ζητούσε συνεργασία με αστικές δυνάμεις είναι το πολιτικό ανάλογο του να λες ότι το ΚΚΕ του 40' δεν ήθελε σοσιαλιστική Ελλάδα, επειδή συνεργαζόταν με τις άλλες αστικές δυνάμεις του ΕΑΜ. Κοινώς είναι αστήρικτο. Ηθελε, αλλά δεν είχε ξεκαθαρισμένο πως θα συνδεθεί το καθήκον της απελευθέρωσης με αυτό του σοσιαλισμού.

Το πως πιστεύεις ότι θα πετύχεις την επικράτηση μίας σοσιαλιστικής επανάστασης εξαρτάται και από τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεσαι οτί μπορεις να πραγματοποιήσεις την επανασταση (σε στάδια κλπ.) και από το πόσο κοντά στην πραγματικότητα είναι η ανάγνωση των συσχετισμών που κάνεις.

Πιο απλά. Δεν υπήρχε πρόθεση να αφεθεί κανένας. Αυτά είναι (με το συμπάθιο) δικαιολογίες για να μην γίνει ουσιαστική συζήτηση για τις επεξεργασίες που έπεσαν έξω και να τα φορτώσουμε όλα σε κάποια ηγετική κλίκα που έπαιρνε ακατανόητες αποφάσεις.

Θεωρούσαν ότι λόγω συσχετισμών κάθε αστικοδημοκρατική επανάσταση που προσεγγίζει το σοσιαλιστικό στρατόπεδο θα γίνει και σοσιαλιστική σε ένα βάθος χρόνου λόγω των ευνοϊκών συσχετισμών.

Ο.Χ.Ε.Π.

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

@OXEΠ

''πρώτη και η δεύτερη παράγραφος είναι τελείως αντιφατικές. Σε οποιονδήποτε είδους πραγματισμό[...] δεν είχε ξεκαθαρισμένο πως θα συνδεθεί το καθήκον της απελευθέρωσης με αυτό του σοσιαλισμού.''

Προφανως και δεν ηθελε το ΕΑΜ σοσιαλισμο για την Ελλαδα το '40. Πως θα ερχοταν ο σοσιαλισμος, επειδη θα εκανε συγκυβερνηση το ΕΑΜ με το αστικο σκυλολοι και θα υπηρχαν 5-6 ΕΑΜικοι υπουργοι?
Ή θα ερχοταν ο σοσιαλισμος στην Κινα επειδη θα μοιραζοταν τα υπουργεια ο Μαο με τον Τσανγκ Κάι Σεκ?

Η εμπειρια ειχε δειξει απο τοτε οτι αλλο κυβερνηση αλλο εξουσια, οι κυβερνησεις με αριστερα κομματα δεν οδηγησαν πουθενα, ποσο μαλλον οταν μιλαμε για συγκυβερνηση με αστικα κομματα. Τα ειχε γραψει ο Λενιν στο Κρατος και Επανασταση 30 χρονια πριν.

Οι σοβιετικοι θεωρησαν μη ρεαλιστικη την προοπτικη της επαναστασης για αυτο θεωρησαν ως καλυτερη λυση για τις περισσοτερες χωρες την συγκυβερνηση κομμουνιστων με αστους. Η λογικη ομως του μικροτερου κακου και η λογικη του κυβερνητισμου ειναι δεξια-οπορτουνιστικη, οχι κομμουνιστικη.

Και αν βαλουμε αυτες τις θεσεις στο context του 20ου συνεδριου και επειτα, οπου ειχαμε δεξια στροφη και στην οικονομια, δεν μπορουμε να κλεισουμε τα ματια στο γεγονος οτι και η εξ. πολιτικη της ΕΣΣΔ δεν ειχε μεινει ανεπηρεατη.

''Πιο απλά. Δεν υπήρχε πρόθεση να αφεθεί κανένας. Αυτά είναι (με το συμπάθιο) δικαιολογίες για να μην γίνει ουσιαστική συζήτηση για τις επεξεργασίες που έπεσαν έξω και να τα φορτώσουμε όλα σε κάποια ηγετική κλίκα που έπαιρνε ακατανόητες αποφάσεις.''

Και γω για επεξεργασιες μιλαω και μαλιστα σε επιπεδο ΔΚΚ οχι μεμονωμενων κομματων. Επεξεργασια της Κομιντερν ηταν η τακτικη των μετωπων οχι πρωτοβουλια καποιων ΚΚ.

''Θεωρούσαν ότι λόγω συσχετισμών κάθε αστικοδημοκρατική επανάσταση που προσεγγίζει το σοσιαλιστικό στρατόπεδο θα γίνει και σοσιαλιστική σε ένα βάθος χρόνου λόγω των ευνοϊκών συσχετισμών. ''

Αυτο ηταν μια τελειως αστηρικτη προσδοκια που δεν εχει καμια σχεση με την λενινιστικη διδασκαλια του τσακισματος του αστικου κρατους και την αντικατασταση του απο το εργατικο.

Βαση θα ειχε αν οι συσχετισμοι ηταν πολυ καλυτεροι, και ειχαν μεινει μερικες καπιταλιστικες νησιδες στην υφηλιο, οποτε εκει ναι ΙΣΩΣ οι εναπομειναντες αστοι να αναγκαζονταν να ερθουν σε συμβιβασμο με τον σοσιαλισμο, οπως σε αλλες εποχες εκαναν οι φεουδαρχες με τους αστους. Ξαναλεω, ισως.

Η σκεψη οτι οι διεθνες συσχετισμοι θα καθορισουν τα οικονομικοκοινωνικα συστηματα των κρατων, και οχι η εσωτερικη ταξικη παλη αναμεσα στην ΑΤ και την ΕΤ, ειναι αυτο ακριβως που λεω οτι οι σοβιετικοι αντικαταστησαν την πολιτικη με την γεωπολιτικη.

Θα απαντησω στον ΑΓΗΣ αργοτερα λογω ελλειψης χρονου.

Ανώνυμος είπε...

@Παπουτσωμενος Γατος

"Στην Κουβα πρωτα ειχε γινει εθνικοαπελευθερωτικη επανασταση και μετα απο 2-3 χρονια ο ιδιος ο Φιντελ προσεγγισε τους σοβιετικους."

Στα 1895 ο εθνικός ήρωας της Κούβας, Χοσέ Μαρτί, σκοτώνεται ως μέλος του αντάρτικου .Το 1898 διεξάχθηκε ο πόλεμος ΗΠΑ-Ισπανίας με νικητές τις ΗΠΑ. Οι οποίες διέγραψαν τα χρέη προς την Ισπανία.
Η ανεξαρτησία της Κούβας είχε γίνει το 1902 με αρκετές εξαρτήσεις από τις ΗΠΑ.
57 χρόνια πριν νικήσει η επανάσταση Τσε-Κάστρο-Σιφουέντες στα βουνά και στους αγρότες και Λαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος στις πόλεις. Μάλλον η ΕΣΣΔ προσέγγισε την Κούβα ή γίνονταν αμοιβαία σε μία πορεία κλιμάκωσης της αντιπαράθεσης της Κούβας με τις ΗΠΑ στα 1959 - 1961

Ας μείνουμε πιστοί στα γεγονότα, για να βγάλουμε τα σωστά συμπεράσματα

Με υπογραφή για τo Sfyrodrepano.blogspot

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

@ Με υπογραφή για τo Sfyrodrepano.blogspot

Πες την αστικοδημοκρατικη αντι για εθνικοαπελευθερωτικη. Δε θα κολλησουμε εκει, το ποιντ μου αφορουσε τελειως αλλο πραγμα.

Ανώνυμος είπε...

Ούτε αστικοδημοκρατικη. Αστική Δημοκρατία, αστικούς θεσμούς είχε η Κούβα πριν τον Κάστρο αν και με αρκετές εξαρτήσεις από τις ΗΠΑ. Θα την ονόμαζα αντι-Ιμπεριαλιστική.

το ποιντ σου δεν μπορω να καταλάβω τι αφορά.
Για την Κίνα ανοίγεις θέματα που δεν μπορούν να λυθούν σε μία ανάρτηση.
Αν δεν υπήρχε ο Στάλιν, η ΕΣΣΔ, και οι χιλιάδες τεχνικοί σύμβουλοι της για την εκβιομηχάνιση, η Κίνα δεν θα μπορούσε εύκολα να σταθεί στα πόδια της

Με υπογραφή για τo Sfyrodrepano.blogspot

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

@Με υπογραφή για τo Sfyrodrepano.blogspot

Η Κινα δεν θα γινοταν εξ αρχης σοσιαλιστικη αν ο Μαο δεν συγκρουοταν με το ΚΜΤ.

Ανώνυμος είπε...

Αμφιβάλω αν η Κίνα μπορούσε να κρατηθεί χωρίς την βοήθεια τεχνολογική, υλική Στάλιν και της ΕΣΣΔ τουλάχιστον μέχρι τα τέλη των 1950's λίγο μετά το 20 συνέδριο. Προσωπική εκτίμηση

Το καταλαβαίνω πως χρειάζεσαι να βρεις χρόνο να ξεδιαλύνεις τι εννοείς.
Ανοιγουμε όμως ταυτόχρονα πολλά Θέματα που περιλαμβάνουν ακόμα και το Ενιαίο Εθνικό Αντιιαπωνικό Μετώπο, που δεν διευκρινίζονται λόγω όγκου σε μία ανάρτηση.

Με υπογραφή για τo Sfyrodrepano.blogspot

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

@Με υπογραφή για τo Sfyrodrepano.blogspot

Ειναι αρκετα ξεκαθαρα αυτα που λεω, δε θελουν περαιτερω αναλυση.

Σεχταρ ο Τρομερός είπε...

Γάτε, άνοιξες πολλά θέματα μαζί. Πολλά από αυτά έχουν συζητηθεί κι εδώ, αν πας στα "κλειδιά" δίπλα δεξιά.
Να συνοψίσω κι εγώ τηλεγραφικά τις απόψεις μου για το θέμα "Κίνα", και ίσως βοηθήσω.
1. Η Κίνα δεν έγινε ποτέ σοσιαλιστική. Ηταν, μέχρι, που πέθανε ο Μάο, μια "Λαϊκή Δημοκρατία", με την εξουσία στα χέρια ενός κόμματος, που αυτοχαρακτηριζόταν κομμουνιστικό αλλά δεν ήταν ακριβώς έτσι. Είχε ξεκινήσει σαν κομμουνιστικό και μάλιστα με ένδοξη ιστορία αλλά σταδιακά εκφυλίστηκε σε οπορτουνιστικό-μικροαστικό-αγροτικό(*) με μεγάλη ευθύνη του Μάο.
2. Αν είχε παραμείνει Κομμουνιστικό το '49, που πήρε την εξουσία, θα είχε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του "μη Καπιταλιστικού Δρόμου Ανάπτυξης" μιας βασικά καθυστερημένης αγροτικής χώρας, πράγμα, που προϋπέθετε στενή συνεργασία με την ΕΣΣΔ, κι έτσι ξεκίνησε. Αλλά με το ΚΚΚ πια μεταλλαγμένο αυτή η πολιτική δεν είχε καμιά τύχη. Ο Μάο έκτοτε τάσπασε με την ΕΣΣΔ, ο "ρεβιζιονισμός" ήταν απλά η πρόφαση γι αυτόν, ακολούθησε μια τυχοδιωκτική πολιτική με "μεγάλα άλματα" (στο ...κενό!), εξτρεμισμούς τύπου "πολιτιστική επανάσταση", τον γνωστό διεθνή αντικομμουνιστικό προβοκατόρικο ρόλο του, και όλο αυτό τελικά, όταν έφαγε τα μούτρα του από τις εσωτερικές του αντιφάσεις, έφερε σαν ώριμο φρούτο τον Ντενγκ-Χσιάο-Πινγκ και τον Καπιταλισμό.
Συνεπώς, έγινε ακριβώς ό,τι θα γινόταν και αν είχε συγκυβερνήσει με το Κουόμιταγκ, αλλά με 40 χρόνια καθυστέρηση.
Η μόνη διαφορά είναι πως πια στην Κίνα τα σύμβολα της πιο άγριας εκμετάλλευσης είναι ο Καπιταλισμός με τα ....σφυροδρέπανά του και το "Κ"ΚΚ! Η πλήρης υποκειμενική σύγχυση δηλαδή, που δε βλέπω σε τι καλό μπορεί να καταλήξει.
--------------------------
(*) Η μετάλλαξη του ΚΚΚ έγινε λόγω της απομάκρυνσης του από τα αστικά κέντρα με την "Μεγάλη Πορεία", και την συνακόλουθη αποκοπή του από την εργατική τάξη των παραλιακών βιομηχανικών πόλεων Σαγκάης-Καντώνας, με σύγχρονη μαζική εισδοχή αγροτών. Αλλαγή ταξικής σύνθεσης δηλαδή. Αυτή την εκδοχή την υποστήριζε και ο Ν. Ζαχαριάδης, από κείμενα του οποίου εγώ την πρωτόμαθα, και είδα να επαληθεύεται από τις εξελίξεις, που ακολούθησαν).

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

@Σεχταρ

Για τον Μαο και το ΚΚΚ εχω την χειροτερη γνωμη, και οι πολιτικες του Μαο ηταν καταστροφικες για την Κινα απ'ολες τις αποψεις. Οποτε συμφωνω με τα γραφομενα σου.

Ομως μιλαω με τα δεδομενα της δεκαετιας του '40, οπου ΚΚΣΕ και ΚΚΚ ειχαν αριστες σχεσεις και κανεις δεν φανταζοταν ακομα τι θα ακολουθουσε.

Βασικη προυποθεση για να χτιστει σοσιαλισμος ηταν να παρει την εξουσια το ΚΚΚ, ασχετα αν η οικοδομηση δεν πραγματοποιηθηκε για αλλους λογους. Η συγκυβερνηση με το ΚΜΤ ποτε δε θα οδηγουσε στο σοσιαλισμο, οσο συνεπες και να ηταν το ΚΚΚ.

Αφου δημιουργηθηκε το τετελεσμενο της κινεζικης επαναστασης, τοτε η ΕΣΣΔ φυσικα στηριξε την Κινα, αλλα αυτο δεν σημαινει οτι η ΕΣΣΔ στηριζε εξ αρχης την περιπτωση να γινει η Κινα σοσιαλιστικη.

Σεχταρ ο Τρομερός είπε...

Γάτε, έχοντας υπόψιν τα εσωτερικά του ΚΚΚ δε νομίζω, πως μπορούσαν από την δεκαετία του '40 να είναι τόσο άριστες οι σχέσεις, αλλά σίγουρα δεν ξέρω πολλά για το θέμα.
Σίγουρα η συγκυβέρνηση δε θα οδηγούσε στον Σοσιαλισμό, αλλά δεν οδήγησε εκεί και η "Μεγάλη Πορεία". Επρεπε, πάνω απ' όλα το ΚΚΚ να προστατέψει την ταξική του υπόσταση και την Μ/Λ φυσιογνωμία του, πράγμα, που δεν έκανε. Ο Μάο κυνήγησε κομμουνιστές μέσα στο ΚΚΚ. Η άρνηση συνεργασίας με το Κουόμιταγκ φόρεσε ταξικό φωτοστέφανο, αλλά φαίνεται πως ήταν μάλλον ενδοαστική διαμάχη ανάμεσα σε μικροαστική "εθνική" και ξενοκίνητη αστική τάξη. Η ΕΣΣΔ στήριξε την Νέα Κίνα, φυσικά, εδώ στήριξε τον Νασέρ!
Αλλά ο προσανατολισμός της Κίνας ήταν επιλογή του ΚΚΚ και όχι του ΚΚΣΕ. Αν ήθελε το ΚΚΚ να ακολουθήσει τον δρόμο που προανέφερα, θα είχε ακόμη περισσότερη βοήθεια από την ΕΣΣΔ, ακόμη και του Χρουστσώφ. Γιατί πρέπει να πω εδώ, πως η ΕΣΣΔ ήταν κάτι πολύ περισσότερο από τον Χρουστσώφ, κι αυτό είναι κάτι που αρέσκονται πολλοί συχνά να "ξεχνάνε". Δε θα τολμούσε ο Χρουστσώφ να υπονομεύσει ανοιχτά την προσπάθεια πορείας της Κίνας προς τον Σοσιαλισμό - έκανε κι αυτός το παιχνίδι του στο εσωτερικό, κι έπρεπε να το παίζει κομμουνιστής, ακόμη κι αν δεν το ήθελε. Δεν κατεδαφίστηκε σε μια νύχτα του '56 ο Σοσιαλισμός της ΕΣΣΔ. Aλλιώς, δε θα είχε υπάρξει και Κούβα, αν ίσχυε αυτό, που λές.
Αλλά έχουμε ξεστρατίσει από το θέμα της ανάρτησης.

Ανώνυμος είπε...

"Προφανως και δεν ηθελε το ΕΑΜ σοσιαλισμο για την Ελλαδα το '40. Πως θα ερχοταν ο σοσιαλισμος, επειδη θα εκανε συγκυβερνηση το ΕΑΜ με το αστικο σκυλολοι και θα υπηρχαν 5-6 ΕΑΜικοι υπουργοι?"

Νομίζω ήμουν σαφής. Είπα ότι το κκε ήθελε σοσιαλισμό και συνεχίζει να θέλει ακόμα και αν τμήματα του εαμ ήταν ότι ήταν. Βρέθηκε σε απόσταση αναπνοής από την δημιουργία μιας λαϊκής δημοκρατίας και η δράση του ΚΚΕ και του ΕΑΜικού κόσμου το 40' δεν περιοριζόταν μόνο στο να συμμετέχει σε κυβερνήσεις. Υπήρξαν τα Δεκεμβριανά. Υπήρξε ο ΔΣΕ. Υπήρξε η σύγκρουση με τον ΕΔΕΣ και την ΕΚΚΑ. Υπήρχε η κυβέρνηση του Βουνού και η ΟΠΛΑ.

Δεν πάει πολύς καιρός που χαιρόσουν για το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος. Μην το παίζεις τώρα σημαιοφόρος της λενινιστικής ιδεολογίας μηδενίζοντας τιτάνιους αγώνες της εργατικής τάξης, γιατί δεν πείθεις ούτε τα μικρά παιδιά.

Το τι βοηθούσε καλύτερα την σοβιετική γεωπολιτική είναι σαφές. Σοσιαλισμός σε όλο και περισσότερες χώρες. Το πρόβλημα είναι ότι είχαν λάθη στην στρατηγική για το πως θα φτάσουν εκεί. Οχι ότι δεν ήθελαν σοσιαλισμό. Είπαμε δηλαδή άλλο αυτοκριτική άλλο λαθολογία.

Ο.Χ.Ε.Π.

Ανώνυμος είπε...

Αν στην Κίνα δεν κυβερνούσε το «Κ»ΚΚ και ο Μάο δέν κέρδιζε και σήμερα κυβερνούσε το «Δημοκρατικό» Κόμμα οι Κινέζοι θα ζούσαν ζωή και κότα η Κινέζικη οικονομία θα είχε ξεπεράσει την Αμερικανική από τη δεκαετία του 1990 και άλλα ωραία ή μήπως όχι; Μαύρο και τώρα με ΚΚΚ, μαύρο και στην περίπτωση με Δημοκρατικό Κόμμα θα πει ο σύντροφος Κουτσούμπας ,τι Παπάγος , τι Πλαστήρας το λύσαμε και αυτό σύντροφοι.Πάμε να θάψουμε το Βιετνάμ και την Κούβα τώρα και να αναφωνήσουμε ευτυχώς που υπάρχει το αλάνθαστο ΚΚΕ που μας οδηγεί στον Κομμουνισμό του 31ου αιώνα γατάκια Κινέζοι.

ΕΑΜ ΕΛΑΣ ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

@ΟΧΕΠ

''Νομίζω ήμουν σαφής. Είπα ότι το κκε ήθελε σοσιαλισμό και συνεχίζει να θέλει ακόμα και αν τμήματα του εαμ ήταν ότι ήταν. Βρέθηκε σε απόσταση αναπνοής από την δημιουργία μιας λαϊκής δημοκρατίας και η δράση του ΚΚΕ και του ΕΑΜικού κόσμου το 40' δεν περιοριζόταν μόνο στο να συμμετέχει σε κυβερνήσεις. Υπήρξαν τα Δεκεμβριανά. Υπήρξε ο ΔΣΕ. Υπήρξε η σύγκρουση με τον ΕΔΕΣ και την ΕΚΚΑ. Υπήρχε η κυβέρνηση του Βουνού και η ΟΠΛΑ. ''

Ο εμφυλιος δεν εγινε επειδη το ΕΑΜ ηθελε σοσιαλισμο. Ηταν απαντηση στην λευκη τρομοκρατια της αλλης πλευρας. Το ΕΑΜ βρισκοταν σε διαπραγματευσεις για σχηματισμο συγκυβερνησης με τους αστους το '44. Πασιγνωστα ολα αυτα.

'' Δεν πάει πολύς καιρός που χαιρόσουν για το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος. Μην το παίζεις τώρα σημαιοφόρος της λενινιστικής ιδεολογίας μηδενίζοντας τιτάνιους αγώνες της εργατικής τάξης, γιατί δεν πείθεις ούτε τα μικρά παιδιά.''

Ως εκφραση αμηχανιας απεναντι στα επιχειρηματα μου μπορω να το εκλαβω αυτο, τιποτα παραπανω.

''Το τι βοηθούσε καλύτερα την σοβιετική γεωπολιτική είναι σαφές. Σοσιαλισμός σε όλο και περισσότερες χώρες. Το πρόβλημα είναι ότι είχαν λάθη στην στρατηγική για το πως θα φτάσουν εκεί. Οχι ότι δεν ήθελαν σοσιαλισμό. Είπαμε δηλαδή άλλο αυτοκριτική άλλο λαθολογία.''

Βεβαια, ειναι πασιγνωστο οτι οι συγκυβερνησεις με σοσιαλδημοκρατες οδηγουν στο σοσιαλισμο.

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

@ Σεχταρ

Εγω σχολιαζω την γενικοτερη σταση της ΕΣΣΔ στην συγκεκριμενη αναρτηση, οχι το ΚΚΚ. Δεν ειπα οτι στο ΚΚΣΕ ηταν οπορτουνιστες και στο ΚΚΚ κομμουνισταραδες.

Η ΕΣΣΔ καλουσε σε συμβιβασμο τα ΚΚ με τα αστικα κομματα σε ολες τις χωρες, και το ιδιο εγινε στην περιπτωση της Κινας. Αυτο δεν ηταν μια σταση που προωθουσε αντικειμενικα το σοσιαλισμο, ασχετα με τις αδυναμιες και τη διαφθορα των επιμερους ΚΚ.

Και αυτο δεν ηταν τυχαιο, ουτε γινοταν απο λαθος, αλλα ηταν μερος της γενικοτερης δεξιας στροφης της ΕΣΣΔ οπως αυτη εκφραστηκε τοσο στην οικονομια οσο και την ιδεολογια.

Δε γινεται η πολιτικη, η ιδεολογια, η οικονομια ή η εξωτερικη πολιτικη να μενουν ανεπηρεαστα το ενα απο τα υπολοιπα, να μενει το ενα προοδευτικο και το αλλο μονο να γινεται συντηρητικο.

Ανώνυμος είπε...

"Ο εμφυλιος δεν εγινε επειδη το ΕΑΜ ηθελε σοσιαλισμο. Ηταν απαντηση στην λευκη τρομοκρατια της αλλης πλευρας. Το ΕΑΜ βρισκοταν σε διαπραγματευσεις για σχηματισμο συγκυβερνησης με τους αστους το '44. Πασιγνωστα ολα αυτα."

Οι οποίες ναυάγησαν. Αυτό επίσης πασίγνωστο. Και δεν ήταν μόνο θέμα τρομοκρατίας, αλλά και επαναστατικών αντανακλαστικών από μερίδα του ΕΑΜικού κόσμου. Επίσης πασίγνωστο είναι και ποιανής τάξης θα ήταν ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ το κράτος που θα προέκυπτε από νίκη του ΔΣΕ τουλάχιστον για κάποια χρόνια.

"Ως εκφραση αμηχανιας απεναντι στα επιχειρηματα μου μπορω να το εκλαβω αυτο, τιποτα παραπανω."

Το τι θα εκλάβεις από την συζήτηση είναι δικιά σου δουλειά. Εγώ απαντάω σε μια λογική που μηδενίζει την προσφορά του ΕΑΜ από "ντούρα επαναστατική σκοπιά" και την ίδια στιγμή κάνει την κότα μπροστά στην ανοιχτή ταξική συνεργασία που περνά μπροστά από τα μάτια της.

"Βεβαια, ειναι πασιγνωστο οτι οι συγκυβερνησεις με σοσιαλδημοκρατες οδηγουν στο σοσιαλισμο."

Επιμένεις να μηδενίζεις την δραση του ΕΑΜ, χωρίς να την κοιτάς ολοκληρωμένα. Αυτό κυρίως χαρακτηρίζει εσένα και όχι φυσικά αυτό. Είπαμε τον σοσιαλισμό μπορούν να τον φέρουν οι 200.000 ένοπλοι ελασίτες, τα φύτρα της λαϊκής εξουσίας που δημιουργήθηκαν, το δεύτερο αντάρτικο και κάθε άρνηση του ΚΚΕ να υποστείλει την σημαία της εργατικής τάξης. Η εμμονή να μην απαντάς σε αυτό που σου λένε δεν το κάνει και σωστό.

Ο.Χ.Ε.Π.

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

@Ο.Χ.Ε.Π.

Οι διαπραγματευσεις ναυαγησαν γιατι δεν τα βρηκαν σε επιμερους θεματα, πχ μοιρασμα υπουργειων, δημοψηφισμα για το βασιλια και συνθεση στρατου, οχι γιατι οι μεν ηθελαν σοσιαλισμο και οι δε καπιταλισμο.

Καθολου δεν μηδενιζω την προσφορα του ΕΑΜ, ειπα οτι δεν αποσκοπουσε στο σοσιαλισμο, δεν ειπα οτι δεν εκανε αντισταση στην κατοχη και δεν θυσιαστηκαν οι αγωνιστες του.

Και οτι δεν αποσκοπουσε στο σοσιαλισμο ειναι κατι πανω στο οποιο εχουμε συμφωνησει (σχεδον) ολοι στο παρελθον, αλλα το αρνεισαι επειδη το λεω εγω και οχι επειδη στην ουσια δεν το δεχεσαι σαν επιχειρημα.

Δεν γινεται σοβαρη συζητηση ομως με βαση προσωπικες συμπαθειες και αντιπαθειες.

BTW, φυσικα και θα μπορουσε να φερει το σοσιαλισμο ο ΕΛΑΣ, αφου υπερειχε στρατιωτικα στην Ελλαδα πριν την ελευση της Ελλαδας και ειχε τον μισο κοσμο τουλ. με το μερος του. Αλλα οι σοβιετικοι ηθελαν συγκυβερνηση ΕΑΜ-αστων.

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

*πριν την ελευση των αγγλων

(Διορθωση προηγουμενου ποστ)

Ανώνυμος είπε...

"Αλλα οι σοβιετικοι ηθελαν συγκυβερνηση ΕΑΜ-αστων"

Υπαρχουν καπου σε καποιο εγγραφο αυτα που λες; Αν δεν μπορεις να το στηριξεις προκειται για προβοκατορολογια να λες οτι επιχειρουσε κατι τετοιο η ΕΣΣΔ δηλαδη προδοσια των Ελληνων κομμουνιστων. Αλλο να λες οτι διαφοροποιηθηκαν σε καποια θεματα με το ΚΚΕ, δε βοηθησαν 100% κλπ κι αλλο οτι αναμεσα σε σοσιαλισμο/ΛΔ διαλεξαν καπιταλισμο.

Σταλινικός Φιλελέυθερος

Ανώνυμος είπε...

"δεν ειπα οτι δεν εκανε αντισταση στην κατοχη και δεν θυσιαστηκαν οι αγωνιστες του."

Αυτό είναι το θέμα. Ουτε μόνο αντίσταση στην Κατοχή έκανε, ούτε απλώς πέθαινε κόσμος του, ούτε μόνο τσακωνόταν για τα υπουργεία. Τόσα παραδείγματα έχω ανασύρει εσύ το χαβά σου. Και μόνο το γεγονός ότι μετά την απελευθέρωση ακολούθησαν τα δεκεμβριανά, αποχή από τις εκλογές και δεύτερο αντάρτικο αποδεικνύει ότι ο κόσμος του ΕΑΜ πάλευε για πολύ περισσότερα από την απελευθέρωση και μερικά υπουργεία.

Δεν ξέρω ποιοι είναι αυτοί οι "σχεδόν όλοι" που συμφώνησαν ότι το εαμ και το κκε του 40' δεν ήθελαν σοσιαλισμό. Επίσης δεν ξέρω ποιοι είναι οι "σχεδόν όλοι" που συμφώνησαν ότι οι κακοί σοβιετικοί "ανάγκασαν" το ΕΑΜ σε συμβιβασμό. Να πας τα πεις αυτά σε εκείνους. Εδώ κάνουμε εμείς οι δύο μία συζήτηση σε άλλη βάση και αυτό είναι προφανές στον οποιονδήποτε.

Δεν σε αντιπαθώ προσωπικά. Θεωρώ ότι η λογική που χρησιμοποιείς δεν στέκει για τους λόγους που ανέφερα από την αρχή. Μην πετάς την μπάλα στην εξέδρα.

Ο.Χ.Ε.Π.

Ανώνυμος είπε...

«Στην Κινα ο σοσιαλισμος προεκυψε παρα την θεληση της ΕΣΣΔ που ηθελε το ΚΚΚ να τα βρει με το ΚΜΤ και οχι να προχωρησει σε εμφυλιο. Στην Γιουγκοσλαβια τα ιδια, οπως και στην Ελλαδα. Στην Κουβα πρωτα ειχε γινει εθνικοαπελευθερωτικη επανασταση και μετα απο 2-3 χρονια ο ιδιος ο Φιντελ προσεγγισε τους σοβιετικους.»

Οι παράγραφοί σου είναι αντιφατικές όπως επισημαίνει ο ΟΧΕΠ

Ας πάω με την δική σου λογική
Ο Τίτο που ήθελε σοσιαλισμό (παρά την θέληση όπως νομίζεις της Σ.Ε - ΕΣΣΔ), γιατί έκλεισε τα σύνορα στον ΔΣΕ που και αυτός ήθελε σοσιαλισμό (και παρά την θέληση όπως νομίζεις της Σ.Ε - ΕΣΣΔ); Ο Ζαχαριάδης είχε αρνηθεί να παραβρεθεί σε συνέδριο του ΚΚ Γιουγκοσλαβίας.

Το ΚΚΚίνας είχε ήδη μέσα του την ριζοσπαστική αστική τάξη(ένα από τα αστέρια στη σημαία της Κίνας από τα 1949) ήταν πιο «επαναστατικό» από το ΚΚΣΕ; Ριζοσπαστική Αστική Τάξη ή Εθνική αστική Τάξη ή Νέα Αστική Τάξη (ΝΑΤ)!(*)


Φτάνουμε στο «απίθανο» συμπέρασμα να ψέγουμε τα ΚΚ για την λογική των μετώπων και ταυτόχρονα να παραβλέπουμε τα ΚΚ που είχαν ΉΔΗ μέσα τους όχι μεμονωμένους αστούς που ήρθαν κοντά στην κομμουνιστική ιδεολογία αλλά ΟΛΟΚΛΗΡΑ κομμάτια της αστικής τάξης!

Η έλλειψη γνώσης των γεγονότων που οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα. Μην προσαρμόζουμε την «ανάγνωση της ιστορίας» στα «κουτάκια» που έχουμε στο μυαλό μας. Αυτά για μένα είναι ξεκάθαρα και ισχύει για όλους μας.

Με υπογραφή για τo Sfyrodrepano.blogspot


(*) Χωρίς να τα ξέρω πολλά για την Κίνα, έχω κάποιες μικρές διαφορές στις τηλεγραφικές απόψεις για το ΚΚ Κίνας με τον Σεχτάρ,αλλά δεν νομίζω πως είναι θέμα της ανάρτησης


«Ο συμβιβασμός του ΚΚ Κίνας με τμήμα της αστικής τάξης εκφράστηκε και με τη θεώρηση της εξουσίας στη ΛΔ της Κίνας ως «δικτατορίας του λαού», στον οποίο συγκαταλέγονταν η εργατική τάξη, η αγροτιά, η μικροαστική τάξη των πόλεων και η «εθνική αστική τάξη» ενάντια «στους βαλέδες του ιμπεριαλισμού». Αυτή η συμμαχία εκφράζεται σε συμβολικό επίπεδο και στη σημαία της ΛΔ της Κίνας (το μεγάλο άστρο συμβολίζει το Κόμμα και τα τέσσερα μικρότερα την εργατική τάξη, την αγροτιά, τους μικροαστούς και την εθνική αστική τάξη αντίστοιχα).»

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΜΙΑ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΗΝ ΚΙΝΑ
http://www.komep.gr/2011-teyxos-3/synenteyksh-me-aformh-mia-episkepsh-sthn-kina

Ανώνυμος είπε...

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΜΙΑ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΗΝ ΚΙΝΑ
http://www.komep.gr/2011-teyxos-3/synenteyksh-me-aformh-mia-episkepsh-sthn-kina

« Από την ίδρυσή του το ΚΚΚ είχε έντονη ιδεολογική επίδραση από την αστική τάξη και ιδιαίτερα τον αστικό εθνικισμό που ενέπνευσε τη δημοκρατική αστική επανάσταση, η οποία ανέτρεψε την αυτοκρατορία των Κινγκ το 1912. Αυτό αποτυπώθηκε σε μια σειρά κείμενα και θέσεις του ΚΚ Κίνας, όπου ουσιαστικά το ταξικό ταυτίζεται με το εθνικό. Η αγροτική σύνθεση του κόμματος και η υπερτίμηση του ρόλου των αγροτών στην επανάσταση έγινε άλλωστε αντικείμενο κριτικής εκ μέρους της Κομμουνιστικής Διεθνούς τη δεκαετία του 1920.

Η κοινωνική συμμαχία, στην οποία στηρίχθηκε η κινέζικη επανάσταση, εκτός από τις μικροαστικές και αγροτικές μάζες, περιλάμβανε και τμήμα της αστικής τάξης (τη λεγόμενη «εθνική αστική τάξη») που επιδίωκε την ολοκλήρωση του κινέζικου κράτους (σημειώνουμε ότι για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, από το 1916 έως το 1928, η Κίνα ήταν ουσιαστικά χωρισμένη σε κρατίδια υπό στρατιωτική ηγεσία), αντιδρούσε στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και διεκδικούσε κατοχύρωση της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας. Το ΚΚ Κίνας με διάφορες παραλλαγές υιοθέτησε την άποψη ότι μπορούσε να πραγματοποιήσει τη σοσιαλιστική οικοδόμηση χωρίς να διαταράξει αυτή τη συμμαχία.

Ο συμβιβασμός του ΚΚ Κίνας με τμήμα της αστικής τάξης εκφράστηκε και με τη θεώρηση της εξουσίας στη ΛΔ της Κίνας ως «δικτατορίας του λαού», στον οποίο συγκαταλέγονταν η εργατική τάξη, η αγροτιά, η μικροαστική τάξη των πόλεων και η «εθνική αστική τάξη» ενάντια «στους βαλέδες του ιμπεριαλισμού». Αυτή η συμμαχία εκφράζεται σε συμβολικό επίπεδο και στη σημαία της ΛΔ της Κίνας (το μεγάλο άστρο συμβολίζει το Κόμμα και τα τέσσερα μικρότερα την εργατική τάξη, την αγροτιά, τους μικροαστούς και την εθνική αστική τάξη αντίστοιχα).»

Μετά το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ οι σχέσεις της ΛΔ της Κίνας και της ΕΣΣΔ πέρασαν σε νέα φάση. Η κριτική στάση του ΚΚ Κίνας σε μια σειρά πλευρές των αποφάσεων του 20ού Συνεδρίου (αντισταλινισμός, ειρηνική συνύπαρξη κλπ.) και στην οπορτουνιστική στροφή του ΚΚΣΕ ήταν αντιφατική και ουσιαστικά δε στηρίχτηκε στην υπεράσπιση των νομοτελειών της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, αφού το ίδιο στην πράξη τις αμφισβητούσε. Οι διαφωνίες του ΚΚΚ με το ΚΚΣΕ ουσιαστικά αφορούσαν διακρατικές διαφορές αμφισβήτησης και διεκδίκησης κυριαρχίας σε εδάφη.

Στην πραγματικότητα, το ΚΚΚ δεν αντέδρασε στη γραμμή του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ παρά μόνο όταν οξύνθηκαν οι σχέσεις των δύο κρατών με αφορμή τη μεθοριακή Κινεζο-Ινδική διένεξη στη δεκαετία του 1960. Οριστική ρήξη ανάμεσα στις δύο χώρες επέφερε η θέση της ΕΣΣΔ για τα πυρηνικά όπλα. Το ΚΚΚ υιοθετώντας τη «θεωρία των τριών κόσμων»1 οδηγήθηκε σε μια γραμμή εξωτερικής πολιτικής που αντιμετώπιζε την ΕΣΣΔ ως «σοσιαλιμπεριαλιστικό» κράτος, ακόμα και ως πιο άμεσο εχθρό σε σχέση με τις ΗΠΑ.

Το ΚΚ Κίνας αξιοποίησε την κριτική του στάση σε πλευρές του 20ού Συνεδρίου για να συνδεθεί με μια σειρά δυνάμεις μέσα στα ΚΚ που διαφωνούσαν με το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ και την οπορτουνιστική στροφή που συντελέστηκε στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Με την παρέμβαση του ΚΚΚ, δυνάμεις των ΚΚ αποσχίσθηκαν από αυτά και συγκρότησαν ξεχωριστά κόμματα και οργανώσεις, διαμορφώνοντας το λεγόμενο «μαοϊκό ρεύμα».

Η περίοδος της Πολιτιστικής Επανάστασης (1965-1975) αποτέλεσε μια ταραγμένη περίοδο σκληρής ταξικής πάλης στην ιστορία της ΛΔ Κίνας (και εσωκομματικής στην ιστορία του ΚΚΚ), περίοδο που χρειάζεται ιδιαίτερη μελέτη. Το τέλος της Πολιτιστικής Επανάστασης βρήκε ενισχυμένες τις πιο δεξιές τάσεις στην ηγεσία του ΚΚΚ. Ετσι επικράτησε μια γραμμή υποχώρησης απέναντι στις κοινωνικές τάξεις που διεκδικούσαν ενίσχυση των εμπορευματοχρηματικών σχέσεων. Οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις του 1978 ουσιαστικά έθεταν σε αμφισβήτηση την όποια πορεία προς σοσιαλιστική οικοδόμηση είχε συντελεσθεί και άνοιγαν σταδιακά το δρόμο ισχυροποίησης της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας. Αυτή η πορεία πήρε νέα δυναμική με το Πρόγραμμα του 1992.»

Με υπογραφή για τo Sfyrodrepano.blogspot

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

@OXEΠ

''Αυτό είναι το θέμα. Ουτε μόνο αντίσταση στην Κατοχή έκανε, ούτε απλώς πέθαινε κόσμος του, ούτε μόνο τσακωνόταν για τα υπουργεία. Τόσα παραδείγματα έχω ανασύρει εσύ το χαβά σου. Και μόνο το γεγονός ότι μετά την απελευθέρωση ακολούθησαν τα δεκεμβριανά, αποχή από τις εκλογές και δεύτερο αντάρτικο αποδεικνύει ότι ο κόσμος του ΕΑΜ πάλευε για πολύ περισσότερα από την απελευθέρωση και μερικά υπουργεία.''

Τα Δεκεμβριανα και ο ΔΣΕ ακολουθησαν αφου ναυαγησαν οι διαπραγματευσεις για σχηματισμο κυβερνησης, και το αστικο κρατος αρχισε να ασκει τρομοκρατια εναντιον των κομμουνιστων και οχι επειδη το ΕΑΜ οργανωσε καποιου ειδους επανασταση με σκοπο την δικτατορια του προλεταριατου.

Σου απαντησα και στο προηγουμενο ποστ για αυτο, δεν το αγνοησα, εσυ αγνοησες την δικη μου απαντηση.

''Δεν σε αντιπαθώ προσωπικά. Θεωρώ ότι η λογική που χρησιμοποιείς δεν στέκει για τους λόγους που ανέφερα από την αρχή. Μην πετάς την μπάλα στην εξέδρα.''

Εσυ πεταξες πρωτος την μπαλα στην εξεδρα οταν αναφερθηκες στην αποψη μου για ενα δημοψηφισμα που εγινε κοντα 2 χρονια πριν και δεν ειχε σχεση με τη συζητηση.

@Με υπογραφή για τo Sfyrodrepano.blogspot

Διευκρινησα και πριν στο Σεχταρ οτι σε αυτην την αναρτηση σχολιαζω την σταση της ΕΣΣΔ απεναντι σε αυτα τα θεματα, οχι των επιμερους ΚΚ. Η ΕΣΣΔ δεν συμβουλευε τους γιουγκοσλαυους και τους κινεζους να μπουν σε αστικες κυβερνησεις επειδη..τους θεωρουσε οπορτουνιστες (τοτε δεν το ηξερε), αλλα επειδη αυτη ηταν η στρατηγικη που υποστηριζε η ιδια.

Το τσακισμα του αστικου κρατους ειναι αναγκαια συνθηκη για το χτισιμο του σοσιαλισμου, αλλα οχι ικανη. Τα λαικα μετωπα που υποστηριζε το ΚΚΣΕ ενσωματωναν τα ΚΚ στα αστικα κρατη, δεν οδηγουσαν στο γκρεμισμα τους.

@Σταλινικος φιλελευθερος

Το ιδιο προτεινε η ΕΣΣΔ σε ολα τα ΚΚ εκεινη την περιοδο. Πχ το ιταλικο και το γαλλικο ΚΚ εκαναν συγκυβερνηση με αστικα κομματα μετα τον πολεμο.

Και για να σε προλαβω:οχι το ΚΚΣΕ τοτε δεν τα καταδικασε τοτε ως οπορτουνιστικα γιατι ακριβως ηταν συμφωνα με την στρατηγικη της.

Ανώνυμος είπε...

@Παπουτσωμένος Γάτος,
Βολικό να τα ρίχνεις όλα στην ΕΣΣΔ. Έτσι και αντικομμουνισμό-αντισοβιετισμό αναπαράγεις και προστατεύεις τα νότα σου στα ζητήματα στρατηγικής. Τα ρίχνουμε όλα στον κακό Στάλιν και καθαρίσαμε...Αλλά και βολικά για να τους εμφανίσεις σαν προάγγελους του ευρωκομμουνισμού...
Και ποιό είναι το ρεζουμε;;; Να κρύψεις ότι το βασικό πρόβλημα ήταν η υιοθέτηση της σταρτηγικής των αντιφασιστικών μετώπων ως ενδιάμεσο στάδιο για να ανοίξει ο δρόμος για το σοσιαλισμό. Απόφαση της ΚΔ και όχι της ΕΣΣΔ!!!!
Μόνο που τότε τα ΚΚ την υιοθετήσαν στην προσπάθεια τους να διαμορφώσουν στρατηγική σε πολύ δύσκολες και πρωτόγνωρες συνθήκες.
Εσύ όμως τι κάνεις; Επείδη ο πολιτικός φορέας που ανήκεις καπηλεύεται στο σήμερα αυτή τη στρατηγική, ρίχνεις το ανάθεμα στην ΕΣΣΔ και όχι στις αντιφάσεις μιας προβληματικής στρατηγικής.
Πολύ απλά: Αυτοί που σήμερα επικαλούνται λαθεμένες επεξεργασίες στο σήμερα είναι οπρτουνιστές με κέρατο και προσπαθούν να κρύψουν με χυδαίο τρόπο τον οπορτουνισμό τους διαστρεβλώνοντας και συκοφαντώντας την ιστορία του ΚΚ. Εσείς θέλετε από αυτή την τιμημένη ιστορία μόνο τα λάθη. Εμείς θέλουμε την τεράστια προσφορά, τις νίκες και τις επιτυχίες.
Εσείς θέλετε ένα ΚΚΕ να σέρνεται από λαθεμένες επεξεργασίες για να γίνεται ουρά της αστικής τάξης. Εμείς θέλουμε ένα ΚΚΕ επαναστατικό που θα βγάζει συμπεράσματα απο την ιστορία και θα τραβά μπροστα για την νίκη! Τόσο απλά.
kk-1

Ανώνυμος είπε...

"Τα Δεκεμβριανα και ο ΔΣΕ ακολουθησαν αφου ναυαγησαν οι διαπραγματευσεις για σχηματισμο κυβερνησης"

Το κεντρικό σημείο που οδήγησε στην ρήξη των συνομιλιών πριν τα Δεκεμβριανά είναι ο αφοπλισμός του ΕΛΑΣ, η συγκρότηση εθνικού στρατού και οι όροι με τους οποίους θα συγκροτηθεί το μεταπολεμικό κράτος συνολικά. Η κυβέρνηση Παπανδρέου υπήρχε ήδη από τον Σεπτέμβρη του 44' με συμμετοχή του ΕΑΜ. Η σύνθεση της κυβέρνησης ήταν πτυχή αλλά όχι τόσο κυρίαρχη της όλης συζήτησης που συνεχίστηκε μέχρι το 46' όσο την παρουσιάζεις.

Εκανα μια συγκεκριμένη επισήμανση. Είναι παράλογο να σου ξυνίζει το ΕΑΜ επειδή δεν είναι τάχα μου αρκετά επαναστατικό και από την άλλη να χαίρεσαι με το ΟΧΙ. Αν τώρα νομίζεις ότι με αυτό στην λέω σε προσωπικό επίπεδο για τις επιλογές σου και όχι σε επίπεδο λογικής τότε μάλλον ψάχνεις δικαιολογία να παρεξηγηθείς. Το θέμα είναι απολύτως σχετικό με την αντίληψη που αναπαράγεις, γιατί συνδέει το χθες με το πολιτικό κριτήριο που διαμορφώνουμε στο σήμερα και τίποτα παραπάνω.

Ο.Χ.Ε.Π.

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

@kk-1

''Και ποιό είναι το ρεζουμε;;; Να κρύψεις ότι το βασικό πρόβλημα ήταν η υιοθέτηση της σταρτηγικής των αντιφασιστικών μετώπων ως ενδιάμεσο στάδιο για να ανοίξει ο δρόμος για το σοσιαλισμό. Απόφαση της ΚΔ και όχι της ΕΣΣΔ!!!!''

Τι να κρυψω? Χαχαχα, 100 φορες εχω γραψει για τα λαικα μετωπα σε αυτην την αναρτηση.

Ο πολιτικος φορεας στον οποιο ανηκω? Αλλο ανεκδοτο.

Ανώνυμος είπε...

Ναι για όλα φταίει το ΚΚΣΕ και η ΕΣΣΔ.

Τις αντιφάσεις σου δεν ξεδιαλύνεις . Αναφέρεις ένα προς ένα παραδείγματα που στηρίζονται σε αβάσιμους ιστορικούς ισχυρισμούς και γεγονότα όπως έγραψα στα σχόλιά μου. 1:43 μ.μ., 2:43 μ.μ., 3:25 μ.μ., 3:01 μ.μ., 3:18 μ.μ. Αλλά αν δεν θέλεις, μην τις ξεδιαλύνεις. Είναι δικό σου θέμα.

Μην τα φορτώνεις στην ΕΣΣΔ. Η λογική έχει κανόνες και τα ιστορικά γεγονότα είναι πεισματικά πράγματα. Αγνοείς τους «βουτυρένιους» αστούς της Εθνικής ή Νέας Αστικής Τάξης(ΝΑΤ) του ΚΚ Κίνας από τα 1949, το κλείσιμο των συνόρων από τον Τίτο στο ίδιο έτος προς το ΔΣΕ, την πορεία του ΑντιΙμπεριαλιστή Κάστρο απέναντι στην αστική τάξη της χώρας του.
Μάλλον ηλίθιος ήταν ο Ζαχαριάδης και δεν πήγε στο συνέδριο του Γιουγκοσλαβικού ΚΚ αφού είχε τόσα κοινά με τον Τίτο: Kαι οι δύο για τον σοσιαλισμό το πήγαιναν και οι δύο είχαν δεχθεί «λάθος οδηγίες» από τον Στάλιν και τελείως συντροφικά το Γιουγκοσλαβικό ΚΚ έκλεισε τα σύνορα και συνετέλεσε στην ήττα του ΔΣΕ. Αλλά και για αυτό θα φταίει ο Στάλιν.

Με υπογραφή για τo Sfyrodrepano.blogspot

Ανώνυμος είπε...

http://www.rizospastis.gr/story.do?id=3644422

Υπάρχει αυτό, για να έχετε μια συγκεκριμένη αναφορά στη συζήτηση, αν και δε μπορώ να καταλάβω ποιά απο τις δύο μεριές στηρίζει στη κουβέντα. Μάλλον όχι του ΠΓ γιατί ο Δημητρώφ μιλάει για μαζικό λαικό αγώνα σαν κύριο όπλο, όχι τη συμμετοχή στη κυβέρνηση.




Υγ. Λίγος πολιτικός πολιτισμός δε βλάπτει. Ad hominem επιθέσεις και strawman fallacies είναι ο καρκίνος της συζήτησης.


Σ.

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

@με υπογραφή

Για 100στη φόρα (και τελευταια) γράφω οτι εξετάζω την στάση της ΕΣΣΔ όχι των επιμέρους ΚΚ. Μην μου αναφερεις πραγματα που ηδη ξέρω.

Ανώνυμος είπε...

@Παπουτσωμενος Γατος,
Ναι τα "Λαίκά Μέτωπα" τα κατακρίνεις από τροτσκιστική σκοπιά. Για τη λογική όμως των αντιφασιστικών μετώπων (συμμαχία από τα πάνω με την σοσιαλδημοκρατία)και τα μεταβατικά στάδια, κάνεις την πάπια! Ναι, ναι, για τη στρατηγική στήριξης κυβερνήσεων διαχείρισης του καπιταλισμού που πρότειναν πάντα οι τροτσκιστές (στη γραμμάη του ενιάιου μετώπου), όταν γίνονταν ουρά της σσοσιαλδημοκρατίας. Τη στρατηγική που οδήγησε μεγάλο μέρος από αυτούς να ενταχθούν στο ΣΥΡΙΖΑ (όπως παλιότερα στο ΠΑΣΟΚ), ένα μέρος να στηρίξει ΣΥΡΙΖΑ και ένα άλλο να ενταχθεί στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή αργότερα στη ΛΑΕ! Ασε λοιπόν τα σάπια και τα κόλπα που ξέρεις!
kk-1

Σεχταρ ο Τρομερός είπε...

Από τα πιο ενδιαφέροντα, που έχουν γραφτεί στην ΚΟΜΕΠ "με υπογραφή...".
Βέβαια, διαφωνώ μόνο με την "σκληρή ταξική πάλη" της "Πολιτιστικής Επανάστασης", άλλωστε και ο ίδιος ο Κύριλλος επισημαίνει την ανάγκη βαθύτερης μελέτης, που εγώ θα την μετέθετα στα προ της "Π.Ε", και μάλιστα στις προεπαναστατικές εσωτερικές διεργασίες του ΚΚΚ, που δεν μπορούσαν να ήταν ανεξάρτητες από την πάλη του για την "εθνική ανεξαρτησία", τους τρόπους και τους συμμάχους, που επέλεξε. Πολύ σε "πασόκ" μου μυρίζουν όλα αυτά, αλλά όπως είπα απέχω πολύ από την εμβριθή μελέτη μιας πολύ σπουδαίας ιστορίας. Δεν θα επεκταθώ για να μην ξεστρατίσουμε άλλο.

Κατά τα λοιπά, η "Ειρηνική Συνύπαρξη" ήταν η λενινιστική πρόταση του Προλεταριάτου προς την Ανθρωπότητα, που αποτελεί την μόνη βιώσιμη επιλογή της τελευταίας. Το ότι παρανοήθηκε κι από εμάς κάτω από την πίεση της α.τ. και εκτράπηκε σε συνθηκολόγηση δεν την ακυρώνει, αλοίμονο.

Και ο Στάλιν σίγουρα ήταν ο πιο σπουδαίος άνθρωπος του 20ού Αιώνα, αφού ..φταίει για όλα! Οπως και το ΚΚΣΕ!
Πιο πασόκ, πεθαίνουμε όλοι.....

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

@OXEΠ

Σε ο,τι αφορα το θεμα του στρατου, δε θα αλλαζε κατι επι της ουσιας η αναλογια ΕΛΑΣιτων-υπολοιπων, ειτε ηταν 1 προς 1, ειτε παραπανω. Θα μιλουσαμε για τον στρατο του αστικου κρατους της Ελλαδας και οχι για εναν ελληνικο κοκκινο στρατο. Οι διαπραγματευσεις αφορουσαν πρακτικα τον τροπο ενταξης του ΕΑΜ στο αστικο κρατος.

Οσο για την αναφορα σου στο δημοψηφισμα, απλως προσπαθεις να πεταξεις την μπαλα στην εξεδρα και να με μειωσεις σε προσωπικο επιπεδο γιατι σε επιπεδο επιχειρηματων δεν μπορεις να μου αντιπαρατεθεις. Θα προτιμουσα πιο σοβαρο αντιλογο, αλλα ας ειναι.

Φταιω και εγω ομως, που εχω γραψει τον ΑΓΗ απο χθες, που κανει διαλογο πολιτισμενα, για να απανταω σε εσενα και τον kk-1 που μου κανετε πεσιμο με αχυρανθρωπους και προσωπικες επιθεσεις.

Ανώνυμος είπε...

Ημουν σαφής: "Το κεντρικό σημείο που οδήγησε στην ρήξη των συνομιλιών πριν τα Δεκεμβριανά είναι ο αφοπλισμός του ΕΛΑΣ, η συγκρότηση εθνικού στρατού και οι όροι με τους οποίους θα συγκροτηθεί το μεταπολεμικό κράτος συνολικά."

Αυτοί δεν περιορίζονται στενά στην αναλογία στο ένα ή στο άλλο αστικό όργανο. Είναι προφανές ότι δεν απαντάς εδώ και ώρα σε αυτά που γράφω.

Δεν έχω κάνει καμία προσωπική επίθεση. Στην τελική αν ήθελες να απαντήσεις στον Αγη ας απαντούσες παράλληλα. Δεν πρόκειται για καμία καινοτομία στο θέμα του σχολιασμού.

Εσύ έχεις ανακαλύψεις τους "σχεδόν όλους" που συμφωνούν μαζί σου και άρα είσαι σωστός, τα κυκλώματα που θέλουν να σε προβοκάρουν εσένα τον αθώο και δεν ξέρω εγώ τι. Κατά τα άλλα εγώ στήνω αχυρανθρώπους.

Οτι να' ναι πραγματικά.

Ο.Χ.Ε.Π.

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

@AGIS

Φυσικα ηταν μειζον θεμα η επιβιωση της ΕΣΣΔ αλλα πιστευω οτι 1ον) η τακτικη των ΛΜ δεν βοηθησε σε αυτο και 2ον) η επιβιωση της ΕΣΣΔ μεσο-μακροπροθεσμα, εξαρτιωταν απο την ιδεολογικη θωρακιση του ΚΚΣΕ και των υπολοιπων ΚΚ και την εξαπλωση της επαναστασης σε αλλες χωρες

Μπορω να δικαιολογησω το στραβοπατημα των ΛΜ μεσα στις συνθηκες του ΒΠΠ, αλλα απο το '50 και μετα που οι σοβιετικοι απεκτησαν και εκεινοι πυρηνικα και η κατασταση στην αν. Ευρωπη ειχε αρχισει να σταθεροποιειται, θα επρεπε η ΕΣΣΔ να αλλαξει ροτα.

Το ΚΚΣΕ ανεκαθεν προσπαθουσε να ευθυγραμμισει τα ΚΚ που ξεφευγαν απο την γραμμη ή ειχαν διαφθαρει, (και ουτως ή αλλως υπηρχε ΔΣ σε επιπεδο ΔΚΚ και δεν εκανε ο καθενας ο,τι ηθελε), οποτε δεν μπορω να πιστεψω οτι ενεργειες οπως η συγκυβερνηση του γαλλικου ΚΚ με αστους και αλλες αντιστοιχες συγκυβερνησεις ή αποπειρες για συγκυβερνηση ηταν απλως πρωτοβουλιες ορισμενων ΚΚ, που το ΚΚΣΕ τις ηξερε και ενω διαφωνουσε δεν εκανε τιποτα απολυτως.

Ανώνυμος είπε...

Παπουτσωμένε Γάτε,
Θές "πολιτισμένα"! Ωραία...
Γράφεις λοιπόν:
"Το ΚΚΣΕ ανεκαθεν προσπαθουσε να ευθυγραμμισει τα ΚΚ που ξεφευγαν απο την γραμμη ή ειχαν διαφθαρει, (και ουτως ή αλλως υπηρχε ΔΣ σε επιπεδο ΔΚΚ και δεν εκανε ο καθενας ο,τι ηθελε), οποτε δεν μπορω να πιστεψω οτι ενεργειες οπως η συγκυβερνηση του γαλλικου ΚΚ με αστους και αλλες αντιστοιχες συγκυβερνησεις ή αποπειρες για συγκυβερνηση ηταν απλως πρωτοβουλιες ορισμενων ΚΚ, που το ΚΚΣΕ τις ηξερε και ενω διαφωνουσε δεν εκανε τιποτα απολυτως".
Αποφέυγω τα θεσφατά σου για τις "προσπάθειες" "ευθυγράμμισης". Βεβαίως και οι ενέργειες των ΚΚ δεν ήταν δικές τους πρωτοβουλίες, γιατί ήταν απόρροια συγκεκριμένης στρατηγικής, της στρατηγικής των αντιφασιστικών μετώπων. Αλλά πό που βγαίνει το συμπέρασμα ότι το ΚΚΣΕ συμφωνούσε σε όλα με ό,τι έκαναν και "δεν έκανε τίποτα απολύτως";;;; Οι αντιπροσωπείες του ΚΚΣΕ συχνά έκανα παρατηρήσεις για την τακτική του Ιταλικού και του Γαλλικού ΚΚ. Αποφέυγεις όμως να πείς το εξής: ότι από το 1943 είχε διαλυθεί η ΚΔ. Ότι από το 1937-1938 μια σειρά ΚΚ ειχαν αρχίσει να διαμορφώνουν αυτόνομα την γραμμή τους.
Σε λίγο θα χρεώσεις και την πορεία του ΚΚ ΗΠΑ και τον μπαουντερισμό στο ΚΚΣΕ!
Όσο για την Κίνα...Και ποιός σου είπε αφέντη μου ότι θα μπορουσε να νικήσει η επανάσταση στην Κίνα χωρίς τη στήριξη του ΚΚΣΕ και της ΕΣΣΔ.Πώς θα νίκαγαν επίσης οι Βιετναμέζοι τους Γάλλους αποικιοκράτες; Μήπως δεν έστειλαν οι Σοβιετικοί εκατοντάδες ειδικούς για να στηρίξουν τους Κινέζους και τους Βιετναμέζους;
Εκτός αν πάμε στην αντίληψη ότι οι σοβιετικοί έπρεπε να ξεκινήσουν νέο πόλεμο! Άλλό ζήτημα το αν έπρεπε η στήριξη του ΚΚΣΕ και της ΕΣΣΔ να ήταν πιο μεγάλη, άλλο ζήτημα να τους χρεώνουμε ότι δεν στήριξαν καθόλου και ευθύνονται για όλα τα κακά της μοίρας μας!
Για αυτό στο ξαναλέω, σου είναι βολικό το ανάθεμα στον Στάλιν, στο ΚΚΣΕ, στην ΕΣΣΔ!
kk-1

Ανώνυμος είπε...

@ Παπουτσωμενος Γατος,
Και αφού συμπεριφέρθηκα "πολιτισμένα"...ήρθε η ώρα για την "πολιτιστική επανάστασή" μου!!!!
Ψάχνοντας, έπεσε το μάτι μου σε ένα κείμενο...και μάλιστα σε ένα συγκεκριμένο απόσπασμα:"Ήδη από την Γ' Διεθνή, αλλά με αποκορύφωμα την περίοδο του παγκόσμιου πόλεμου, γίνεται φανερό ότι ο διεθνισμός αντικαθίσταται με τα κρατικά συμφέροντα, που γίνονται το αποκλειστικό κριτήριο της δράσης της ΕΣΣΔ. Χρησιμοποιεί το κομμουνιστικό κίνημα σαν μοχλό της εξωτερικής της πολιτικής και το υποτάσσει στις ανάγκες κάθε φορά των σχέσεων της με τον ιμπεριαλισμό. Είναι χαρακτηριστική η εγκατάλειψη της Ισπανικής επανάστασης και οι παλινωδίες στη γραμμή της Διεθνούς από τον «σοσιαλφασισμό», στις «δημοκρατικές κυβερνήσεις» και στα «λαϊκά μέτωπα», πάντα όμως χωρίς επαναστατικό προσανατολισμό. Η διάλυση της Διεθνούς την περίοδο της αντιφασιστικής συμμαχίας και η επιβολή στο κομμουνιστικό κίνημα μιας γραμμής απεμπόλησης των επαναστατικών ευκαιριών και συμβιβασμού με τις αστικές δυνάμεις την περίοδο των αυταπατών, αμέσως μετά τον πόλεμο, για μια νέα διεθνή τάξη. Η στάση της απέναντι στην Κινέζικη επανάσταση με την καταστροφική γραμμή της συμμαχίας με το Κουομιτάγκ".
Μήπως σου θυμίζει κάτι από αυτά που γράφεις;;;; Μήπως σας θυμίζει κάτι;;;;
Μα φυσικά! Eίναι όλα αυτά που μας γράφει ο Παπουτσωμένος Γάτος!
Και από που είναι το απόσπασμα;;;
Από την ιστοσελίδα του ΝΑΡ!!!!
"Για τη φύση και το χαρακτήρα των χωρών του "υπαρκτού σοσιαλισμού""! Το κείμενο αποτελούσε τμήμα της έκδοσης του ΝΑΡ με αφορμή τα 90 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση. Ήταν το 3ο κεφάλαιο των θέσεων του ΝΑΡ για το 1ο Συνέδριό του. Ναι, τότε που το ΝΑΡ μας πιπίλαγε τη θεωρία ότι περάσαμε σε ένα νέο στάδιο του καπιταλισμού, τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό, προτείνοντας 5 στάδια μέχρι τον κομμουνισμό!!!! Ένα κείμενο μνημείο οπορτουνισμού και εκλεκτισμού τροτσκιστικών, μποχαρινικών, σοσιαλδημοκρατικών και αναρχοφιλελεύθερεων εκτιμήσεων!
(http://www.narnet.gr/articles/%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7-%CF%86%CF%8D%CF%83%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CF%87%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%87%CF%89%CF%81%CF%8E%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%85%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%BA%CF%84%CE%BF%CF%8D-%CF%83%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%8D)
kk-1

Ανώνυμος είπε...

Η ΠΕΙΡΑ ΤΟΥ Β΄ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
http://www.komep.gr/2012-teyxos-6/o-lenin-gia-ton-polemo-kai-th-stash-ton-kommoyniston

Το 7ο Συνέδριο

"(..)Το 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (1935) έθεσε ως κεντρικό καθήκον όλων των ΚΚ την πάλη ενάντια στο φασισμό ως προϋπόθεση για την πάλη ενάντια στην απειλή νέου παγκόσμιου πολέμου, για την ειρήνη και την υπεράσπιση της ΕΣΣΔ.

Εκτίμησε ότι «ο γερμανικός φασισμός παίζει το ρόλο της δύναμης κρούσης της διεθνούς αντεπανάστασης, του κύριου αιτίου του ιμπεριαλιστικού πολέμου, του υποκινητή της σταυροφορίας ενάντια στην Σοβιετική Ενωση». Κάλεσε όλα τα ΚΚ να δυναμώσουν τις προσπάθειές τους για την ενότητα δράσης της εργατικής τάξης με τη δημιουργία ενός Ενιαίου Εργατικού Μετώπου, με σκοπό την ενότητα δράσης όλων των αντιφασιστικών δημοκρατικών δυνάμεων σε ένα πλατύ Λαϊκό Μέτωπο. Τάχθηκε υπέρ της «πολιτικής ενότητας» της εργατικής τάξης και έδωσε την κατεύθυνση σε κάθε χώρα να συγκροτηθεί «ένα ενιαίο» κόμμα του προλεταριάτου με τη συνένωση σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων και μεμονωμένων οργανώσεων με τα ΚΚ.

Η γραμμή αυτή ουσιαστικά διατηρήθηκε σε όλη την προπολεμική περίοδο. Ωστόσο στο διάστημα 1939-1940 και κατά τη διάρκεια του πρώτου χρόνου του πολέμου η Κομμουνιστική Διεθνής διαμόρφωσε γραμμή που ουσιαστικά χαρακτήριζε τον πόλεμο ιμπεριαλιστικό και από τις δύο πλευρές (Αγγλογάλλοι και Αξονας) και καλούσε στην πάλη για την ανατροπή των κυβερνήσεων που διεύθυναν τον πόλεμο. Σημείωνε χαρακτηριστικά η ΕΕ της Κομμουνιστικής Διεθνούς στις πρώτες θέσεις της για το χαρακτήρα του πολέμου:

«Ο πόλεμος άλλαξε κατά τρόπο ριζικό την κατάσταση: η διάκριση των καπιταλιστικών κρατών σε φασιστικά και δημοκρατικά έχει πλέον απολέσει την προηγούμενη σημασία της. Κατόπιν αυτού είναι αναγκαία η αλλαγή τακτικής. Η τακτική των κομμουνιστών κατά το παρόν στάδιο του πολέμου σε όλες τις εμπόλεμες χώρες συνίσταται στο να πάρουν θέση κατά του πολέμου, να αποκαλύψουν τον ιμπεριαλιστικό του χαρακτήρα, να ψηφίσουν εκεί που υπάρχουν κομμουνιστές βουλευτές κατά των πολεμικών δαπανών, να πουν στις μάζες ότι ο πόλεμος δεν θα προσφέρει τίποτε, εκτός από βάσανα και καταστροφές»[34].

Η γραμμή αυτή έγινε αποδεκτή με μούδιασμα και σύγχυση από μια σειρά σημαντικά ΚΚ (Βρετανίας, Βελγίου, ΗΠΑ, Καναδά, Γαλλίας κλπ.), τα οποία όλο το προηγούμενο διάστημα είχαν προσαρμοστεί πλήρως σε μια πολιτική γραμμή άμυνας ενάντια στην ενδεχόμενη φασιστική επίθεση, ενοχοποιώντας γι’ αυτήν ένα τμήμα της αστικής τάξης, ένα κράτος, τη Γερμανία και την περί αυτής συμμαχία, τον Αξονα.[35]

Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ η οδηγία της Κομμουνιστικής Διεθνούς με ημερομηνία 8 και 9 Σεπτέμβρη του 1939 καλούσε τους κομμουνιστές βουλευτές να μην επικυρώσουν τις στρατιωτικές πιστώσεις, οι Γάλλοι κομμουνιστές βουλευτές τις είχαν ήδη ψηφίσει στις 3 Σεπτέμβρη και μάλιστα ομόφωνα. Η πολιτική που χαρακτήριζε και τις δύο συμμαχίες (Αγγλογάλλους και Αξονα) ως ιμπεριαλιστικές, αν και στα λόγια έγινε αποδεκτή, στην πράξη δεν προχώρησε.

Μάλιστα σε ορισμένα ΚΚ, όπως το Βρετανικό, προκάλεσε μεγάλη σύγκρουση στο εσωτερικό της ηγεσίας τους. Για μια ορισμένη περίοδο οι οδηγίες που δίνονταν στα κόμματα που οι χώρες τους βρίσκονταν υπό γερμανική κατοχή ήταν η επιδίωξη και εξασφάλιση αυτόνομης πολιτικής δράσης και όχι συνεργασία με τις αστικές αντικατοχικές δυνάμεις...."

Το ΚΚ Γαλλίας ψηφίζει τις αμυντικές δαπάνες και γράφει στα παπούτσια του την οδηγία της Κομμουνιστικής Διεθνούς.

Με υπογραφή για τo Sfyrodrepano.blogspot

Συνέχεια από την ΚΟΜΕΠ

Ανώνυμος είπε...

@ kk-1

Νέο στάδιο του Καπιταλισμού: Ο Ιμπεριαλισμός του Λένιν είναι "παλιός", όλες οι χώρες είναι Καπιταλιστικές άρα Ιμπεριαλιστικές άρα όταν γίνονται Ιμπεριαλιστικές Επεμβάσεις σε πρώην Γιουγκοσλαβία, Συρία, Λιβύη, Ιράκ, και αύριο - μεθαύριο σε Ιράν-Βενεζουέλα κρατάμε ίσες αποστάσεις. ΥπερΙμπεριαλισμός του Κάουτσκι με νέα μορφή
Θεωρία που ρίχνει νερό στον νερόμυλο του Ιμπεριαλισμού.

Με υπογραφή για τo Sfyrodrepano.blogspot

Ανώνυμος είπε...

Συνέχεια από ΚΟΜΕΠ
http://www.komep.gr/2012-teyxos-6/o-lenin-gia-ton-polemo-kai-th-stash-ton-kommoyniston

"Μετά τη ναζιστική επίθεση στην ΕΣΣΔ, στη βάση της συμμαχίας της ΕΣΣΔ με τα καπιταλιστικά κράτη (ΗΠΑ και Μ. Βρετανία) ενάντια στον Αξονα, υποχώρησε ολοκληρωτικά η γραμμή αντιμετώπισης του πολέμου ως ιμπεριαλιστικού από τη μεριά των καπιταλιστικών κρατών, ανεξάρτητα αν ήταν επιτιθέμενα ή αποδέκτες της επίθεσης. Εκτιμήθηκε ότι άλλαξε ο χαρακτήρας του πολέμου, έγινε αντιφασιστικός και κυριάρχησε η γραμμή συμμαχίας των ΚΚ με αστικές αντικατοχικές δυνάμεις σε εθνικοαπελευθερωτικά, αντιφασιστικά μέτωπα.

Οι κομμουνιστές στις περισσότερες περιπτώσεις πρωτοστάτησαν στην αντικατοχική πάλη, συσπειρώνοντας γύρω τους ευρύτερες εργατικές και λαϊκές μάζες, χωρίς να μπορέσουν όμως να αξιοποιήσουν τις συνθήκες επαναστατικής κατάστασης που στη συνέχεια διαμορφώθηκαν σε ορισμένα καπιταλιστικά κράτη της Δυτικής Ευρώπης με ένοπλα κινήματα αντίστασης ή εναντίωσης στις επιτιθέμενες κυβερνήσεις τους και να οδηγήσουν την πάλη στην κατεύθυνση ανατροπής της αστικής εξουσίας.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο προβλημάτων στρατηγικής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος επικράτησαν συγχύσεις και στο επαναστατικό κίνημα στην Ελλάδα (ως αναπόσπαστο τμήμα του), π.χ. για το ρόλο της Αγγλίας και των αστικών δυνάμεων που αντιτίθονταν στη γερμανική κατοχή. Αυτή η πολιτική γραμμή οδήγησε στην ένταξη του ΕΛΑΣ στο Στρατηγείο των Συμμαχικών δυνάμεων της Μ. Ανατολής (1943), στις απαράδεκτες συμφωνίες της Καζέρτας και του Λιβάνου (1944) και αργότερα της Βάρκιζας (1945) με τις γνωστές συνέπειες..."

Με υπογραφή για τo Sfyrodrepano.blogspot

Ανώνυμος είπε...

@Παπουτσωμενος Γατος

"Το ΚΚΣΕ ανεκαθεν προσπαθουσε να ευθυγραμμισει τα ΚΚ που ξεφευγαν απο την γραμμη ή ειχαν διαφθαρει, (και ουτως ή αλλως υπηρχε ΔΣ σε επιπεδο ΔΚΚ και δεν εκανε ο καθενας ο,τι ηθελε), οποτε δεν μπορω να πιστεψω οτι ενεργειες οπως η συγκυβερνηση του γαλλικου ΚΚ με αστους και αλλες αντιστοιχες συγκυβερνησεις ή αποπειρες για συγκυβερνηση ηταν απλως πρωτοβουλιες ορισμενων ΚΚ, που το ΚΚΣΕ τις ηξερε και ενω διαφωνουσε δεν εκανε τιποτα απολυτως"

Τότε γιατί το ΚΚ Γαλλίας δεν "ευθυγραμμίστηκε" ψηφίζοντας στην οδηγία της οδηγία της Κομμουνιστικής Διεθνούς με ημερομηνία 8 και 9 Σεπτέμβρη του 1939 και αντί για αυτό ψήφισε τις αμυντικές δαπάνες;

Παντελής Πουλιόπουλος, ντούρος αντι-Σταλινικός και τροτσκιστής με τα γνωστά τροτσκιστικά "γραφειοκρατική κατάπνιξη της σοβιετικής δημοκρατίας" "γραφειοκρατία όσο κι αν ήταν απολυταρχική και διεφθαρμένη.", "βοναπαρτιστική δικτατορία του Στάλιν", "σταλινισμένη 3η Διεθνής"
https://www.marxists.org/ellinika/archive/pouliop/works/1941/06/defence.htm

"Μα γι΄ αυτό ίσα - ίσα όλοι οι επαναστάτες και όλοι οι συνειδητοί προλετάριοι στον κόσμο είμαστε σε τούτη την υπέρτατη στιγμή έτοιμοι να δώσουμε τη ζωή μας για να νικηθούν οι μηχανές του γερμανικού ιμπεριαλισμού που ξεκίνησαν για την Ουκρανία, τη Μόσχα και τον Καύκασο. Γιατί το νοιώθουμε καλά πώς μια ηρωική και νικηφόρα αντίσταση της Σ. Ε. μπορεί να δημιουργήσει ευνοϊκές συνθήκες για την ανάπτυξη του επαναστατικού κινήματος στις ιμπεριαλιστικές χώρες, εχθρικές και “φιλικές”. Αντίθετα, μια κατάρρευσή της θα μπορούσε να καθυστερήσει τη νίκη του Σοσιαλισμού στην Ευρώπη και στον κόσμο, επιβάλλοντας ασύγκριτα πιο μεγάλες θυσίες στους προλετάριους και στους δυναστευόμενους λαούς του. Μά ξέρουμε ότι κι αυτό ακόμη θα ήτανε στην πραγματικότητα ένα παραπάνω επεισόδιο - το πιό φοβερά τραγικό! - μέσα στα χρόνια, που ζούμε, της αγωνίας και των σφαδασμών του καπιταλιστικού συστήματος. Γιατί, πάνω απ΄ όλα, στον παγκόσμιο τούτον ιμπεριαλιστικό και στον αντισοβιετικό τούτον πόλεμο, όσο απρόβλεπτες κι αν μας παρουσιάσουνε ακόμη φάσεις, ένα μόνο είναι απο τώρα βέβαιο: ότι στο τέλος θα τόνε κλείσει κι αυτόν, όπως έγινε στα 1917-18, η κοινωνική εξέγερση σε μητροπόλεις και σε αποικίες. Κι έχουμε πολλούς λόγους να πιστεύουμε ότι δεν θα περιμένουμε πολύ ακόμα τον τερματισμό της υποχώρησης του επαναστατικού κινήματος των υποδουλωμένων και σφαζόμενων λαών."

Και αυτός "ευθυγραμμιστηκε" στην "σταλινισμένη 3η Διεθνής" όπως την ονομάζει;

Με υπογραφή για τo Sfyrodrepano.blogspot

Ανώνυμος είπε...

@Με υπογραφή για τo Sfyrodrepano.blogspot,
Σωστή γενικά η επισήμανσή σου, αλλά αυτό που έλεγε το ΝΑΡ κυρίως είναι ότι περνάμε σε νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά και έχει ξεπεραστεί το ιμπεραλιστικό στάδιο. Έτσι προσδιόριζαν τη νέα επόχή που την ονόμασαν ολοκληρωτικό καπιταλισμό, καταλήγοντας στην άρνηση να τίθεται άμεσα το ζήτημα της σοσιαλιστικής επανάστασης σε κάθε χώρα. Η κατάληξη ήταν να θέτουν τη λογική ότι το επικεντρο της ταξικής πάλης μετατοπίζεται από το το εθνικό πεδίο, με βάση το νόμο της ανισόμετρης ανάπτυξης, σε ευρωπαϊκό και διεθνές, αφού δήθεν υπερεθνικά κέντρα εξουσίαζαν τον κόσμο. Η κατάληξη ήταν να θέτουν 5 στάδια κάνοντας στη συνέχεια άλματα θέτοντας σαν στόχο τον κομμουνισμό, που τον αντιλαμβάνονταν σαν μια συνεχή κίνηση πραγμάτων. Δηλαδή στο ονομα του κομμουνισμού καλλιεργούσαν την πιο βαθια ρεφορμιστική αντίληψη, παίρνοντας θέση υπέρ της "μεταρρυθμισης" στην πράξη και με φανφαρόνικο τρόπο! Αυτό που θέλει προσοχή δεν είναι στο αν ανέλυαν ότι όλες οι χώρες είναι ιμπεριαλιστικές. Για αυτό το λόγο στον πόλεμο στην Γιουγκοσλαβία έθεταν αρχικά προβληματισμούς του τύπου "Ο φασίστας Μιλόσεβιτς σφάζει, γιατί δεν επεμβάινει το ΝΑΤΟ"! Δηλαδή δεν κράτησαν ίσες αποστάσεις...Άλλωστε η έννοια που δίνουν στον ιμπεριαλισμό είναι αυτός της εξωτερικής επέμβασης και μόνο, που σήμερα τον βλέπουν σαν επιβολή υπερεθνικών κέντρων στα αδύναμα έθνη και στους λαούς. Αυτή είναι επανάληψη της θεωρίας τους από την άλλη μεριά του ίδιου νομίσματος, σε συνθήκες κρίσης και υποχώρησης της Ελλάδας σε διεθνές επίπεδο!
kk-1

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Στον ΑΓΗ απαντησα, εσεις οι 2 μην κανετε κοπο να πεταγεστε γιατι δεν σας διαβαζω καν πλεον, λογω ελλειψης σοβαροτητας. Φυσικα εχετε το δικαιωμα να πεταγεστε οπου θελετε.

Ευχαριστω.

Ανώνυμος είπε...

Η Κομινφόρμ κριτικάρει, αλλά τα ΚΚ Ιταλίας – Γαλλίας δεν «ευθυγραμμίζονται» και συμμετέχουν σε αστικές μεταπολεμικές κυβερνήσεις. Μέχρι που η Κομινφόρμ αρχίζει μετά να υπολειτουργεί και διαλύεται
Ο ΕΥΡΩΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΟΥ ΕΚΦΡΑΣΗ του Κώστα Σκολαρίκου
http://www.komep.gr/2008-teyxos-4/o-eyrokommoynismos-kai-h-ellhnikh-toy-ekfrash

«(..)Ωστόσο, η περίπτωση του «ευρωκομμουνισμού» έχει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον μελέτης σε σχέση με τον οπορτουνισμό της Β΄ Διεθνούς και την κλασική σοσιαλδημοκρατία, επειδή εμφανίζεται στο εσωτερικό των κομμουνιστικών κομμάτων, δηλαδή των επαναστατικών κομμάτων «νέου τύπου», που προήλθαν ως αποτέλεσμα της ρήξης με την παλιά σοσιαλδημοκρατία. Μια προσπάθεια ανεύρεσης των «πηγών» του «ευρωκομμουνισμού» στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα απαιτεί μια βαθύτερη και εκτενέστερη μελέτη.

Παρόλα αυτά θα πρέπει να μας προβληματίσει η επίδραση που είχε στην εμφάνισή του η αδυναμία πολλών κομμουνιστικών κομμάτων την περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου να συνδέσουν τον εθνικοαπελευθερωτικό και αντιφασιστικό αγώνα με την πάλη για την εργατική εξουσία και μάλιστα σε καιρό επαναστατικής κατάστασης σε μια σειρά από χώρες[5]. Ιδιαίτερα η συμμετοχή των κομμουνιστικών κομμάτων της Ιταλίας και της Γαλλίας στις μεταπολεμικές κυβερνήσεις (1945-1948)[6] είναι έκφραση αυτής της αδυναμίας. Τα συγκεκριμένα κομμουνιστικά κόμματα, μάλιστα, δέχτηκαν κριτική από την Κομινφόρμ (Γραφείο Πληροφοριών).

Μια πρώτη ολοκληρωμένη προσπάθεια μετάλλαξης της κομμουνιστικής στρατηγικής με το πρόσχημα των «εθνικών ιδιομορφιών» έγινε από το ΚΚ Μεγάλης Βρετανίας, το οποίο το 1951 υιοθέτησε τη θέση για ένα «βρετανικό δρόμο προς το σοσιαλισμό». Παρά τη μικρή επιρροή του κόμματος και τη ρεφορμιστική παράδοση του εργατικού κινήματος στη χώρα (από τον καιρό της Α΄ Διεθνούς), η θέση αυτή έχει ξεχωριστή σημασία για την κατανόηση της κοινωνικοταξικής υφής του «ευρωκομμουνισμού.

Η αλληλεπίδραση των οπορτουνιστικών αντιλήψεων στο πλαίσιο των κομμουνιστικών κομμάτων της δυτικής Ευρώπης και των κομμουνιστικών κομμάτων των σοσιαλιστικών χωρών θα αποτυπωθεί στην πολιτική της «ειρηνικής συνύπαρξης» με τον καπιταλισμό, που υιοθετήθηκε στο 20ό συνέδριο του ΚΚΣΕ (και σε ένα βαθμό είχε διατυπωθεί και στο 19ο συνέδριο) και στην αντίληψη για μια ειρηνική και κοινοβουλευτική μετάβαση στο σοσιαλισμό στις χώρες της δυτικής Ευρώπης7. Η παγκόσμια συνδιάσκεψη των Κομμουνιστικών και Εργατικών κομμάτων8 (Νοέμβριος 1957) υιοθέτησε τη λογική του ειρηνικού περάσματος, ενώ το 22ο συνέδριο του ΚΚΣΕ προχώρησε στην αποδοχή της θεωρίας του «παλλαϊκού κράτους», η οποία δηλώνει εμμέσως την παύση της ταξικής πάλης στα πλαίσια της Σοβιετικής Ενωσης και των υπόλοιπων σοσιαλιστικών κρατών9.

Από εκεί και πέρα θα αρχίσει με μια διαφορετική επιτάχυνση η πορεία των κομμουνιστικών κομμάτων των χωρών της δυτικής Ευρώπης προς τον «ευρωκομμουνισμό». Σημαντικές στιγμές, οι οποίες αξιοποιήθηκαν από τους «ευρωκομμουνιστές» αντιπαραθετικά προς τη Σοβιετική Ενωση, είναι τόσο η διαμάχη των Κομμουνιστικών Κομμάτων της Κίνας και της ΛΔ της Κορέας και του Εργατικού Κόμματος Αλβανίας με το ΚΚΣΕ (1961), όσο και η διεθνιστική βοήθεια των στρατευμάτων του Συμφώνου της Βαρσοβίας στην Τσεχοσλοβακία (1968)...»

Με υπογραφή για τo Sfyrodrepano.blogspot

Ανώνυμος είπε...

«Η ΕΣΣΔ συμβουλεψε τα ΚΚ να υποστειλουν την σημαια της επαναστασης, κυριως στις δυτικες χωρες, ενω στις τριτοκοσμικες υποστηριζε οποιονδηποτε αντιδυτικο ακομα και αν δεν ηταν κομμουνιστης.»

Δεν «ευθυγραμμίζονται» σου λέω. Η Συνέχεια

Ο ΕΥΡΩΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΟΥ ΕΚΦΡΑΣΗ του Κώστα Σκολαρίκου
http://www.komep.gr/2008-teyxos-4/o-eyrokommoynismos-kai-h-ellhnikh-toy-ekfrash

«(..)TO ΙΤΑΛΙΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ
Μετά την εκδίωξή του από την κυβέρνηση (1948) και αργότερα, το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα ακολούθησε μια εξαιρετικά νομιμόφρονη στάση (το διάστημα 1948-1968 ψήφισε τα 3/4 των νομοσχεδίων που κατατέθηκαν στην ιταλική Βουλή)[24], προωθώντας διαρκώς την εικόνα του παράγοντα σταθερότητας.»

«(..)ΤΟ ΓΑΛΛΙΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ
« Η πορεία του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος προς τον «ευρωκομμουνισμό» αρχίζει το 1964, όταν κατά τη διάρκεια του 17ου Συνεδρίου του αποκηρύσσεται η δικτατορία του προλεταριάτου και η βίαιη κατάληψη της εξουσίας[32]. »

ΤΟ ΙΣΠΑΝΙΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ
«(..) Στο 5ο Συνέδριο του Ισπανικού Κομμουνιστικού Κόμματος (1954) εκφράστηκε η διαμάχη ανάμεσα στην «παραδοσιακή» του ηγεσία και το μετέπειτα Γενικό Γραμματέα του κόμματος, Σαντιάγκο Καρίγιο, η οποία ολοκληρώθηκε στο 6ο Συνέδριο (1959) με την υιοθέτηση από την πλευρά του κόμματος της πολιτικής της «εθνικής συμφιλίωσης» για την ανατροπή της φρανκικής δικτατορίας με ειρηνικά μέσα [38].»

Αξίζει να διαβαστεί ΟΛΟ το κείμενο του Σκολαρίκου για τον Ευρωκομμουνισμό

AGIS είπε...

@ΠΓ Από το '50 και μετά νομίζω είναι άλλο κεφάλαιο της ιστορίας. Όχι ότι το κάθε κεφάλαιο εμφανίζεται με παρθενογένεση, αλλά δε μπορούν ν' ανακατευτούν τα θεματα όλα σε μια συζήτηση.
Για το "1) η τακτική των λαϊκών μετώπων δε βοήθησε" δε νομίζω ότι χωρά "μονολεκτική" τοποθέτηση ούτε συμπεράσματα εκ του αποτελέσματος ή μέρους των αποτελεσμάτων. Εύκολα θα μπορούσε να πει κανείς για οτιδήποτε καταλήγει "στραβά" ότι δεν βοήθησε: "Δε βοήθησε" η κομούνα, "δε βοήθησαν" τα σοβιετ σε Γερμανία και Ουγγαρία το '19, "δε βοήθησε" ο ΔΣΕ, "δεν βοήθησε" η Λαϊκή Ενότητα στη Χιλή, και πάει λέγοντας... Αλλά ειδικά στο θέμα της τελικής έκβασης του ΒΠΠ μπορεί κανείς να πει ότι δε βοήθησαν τα ΛΜ; Αυτό που μπορεί να μη βοήθησε είναι μια σειρά παλινωδίες, ή ορισμένες μηχανιστικές "εφαρμογές" των ΛΜ, ή ένας ορισμένος βαθμός αποσύνδεσης της τακτικής από τον τελικό στόχο, και ειδικά στην Ελλάδα κατά τη γνώμη μου αυτή η αποσύνδεση εκδηλώθηκε ακριβώς τη στιγμή που πραγματώνονταν οι όροι της "επικείμενης επανάστασης" όπως είχαν καθοριστεί 10 μόνο χρόνια πριν: Το να φτάνει η επικείμενη επανάσταση να γίνεται προκείμενη μέσα ακριβώς από την τακτική του ΛΜ σ' εκείνες τις συνθήκες δεν αποτελεί αποτυχία της τακτικής και εξέφρασα συνοπτικά στο προηγούμενο σχόλιο την άποψη μου για κάποιες αιτίες.

Θα συμφωνήσω με το ότι "η επιβιωση της ΕΣΣΔ μεσο-μακροπροθεσμα, εξαρτιωταν απο την ιδεολογικη θωρακιση του ΚΚΣΕ και των υπολοιπων ΚΚ και την εξαπλωση της επαναστασης σε αλλες χωρες". Αλλά η συμφωνία μου αυτή δεν αναιρεί τα προηγούμενα. Και επίσης, ας τοποθετήσουμε τον εαυτό μας σ' εκείνες τις συνθήκες κι ας αναρωτηθούμε πώς θα εκτιμούσαμε τότε από την άποψη της "εξάπλωσης της επανάστασης" την εγκαθίδρυση των ΛΔ σε ολόκληρη την Ανατολική Ευρώπη.

Για το ότι "Το ΚΚΣΕ ανεκαθεν προσπαθουσε να ευθυγραμμισει τα ΚΚ που ξεφευγαν απο την γραμμη ή ειχαν διαφθαρει", δόθηκαν από άλλους κάποιες απαντήσεις και παραδείγματα που με καλύπτουν.

Πάντως με όσα λέω, ΔΕΝ υποστηρίζω ανυπαρξία ζητήματος γύρω από τη σχέση κρατικής εξωτερικής πολιτικής της ΕΣΣΔ και αυτοτελών καθηκόντων των ΚΚ των καπιταλιστικών χωρών, και μάλιστα σαν ζήτημα "αναπτυσσόμενο" παράλληλα με την ιστορική εξέλιξη του 20ου αιώνα. Το θέμα όμως βρίσκεται στην αντικειμενική τοποθέτηση του ζητήματος - και δε νομίζω ότι είναι τέτοια αυτή που το εντοπίζει σε μια σχέση μεταξύ της ΕΣΣΔ που "διατάζει" και των ΚΚ που "υπακούν".

AGIS είπε...

Και ένα περιστατικό όπως το καταγράφει ο Σπ. Κωτσάκης (Νέστορας) Καπετάνιος του Α΄ Σώματος στρατού του ΕΛΑΣ στο βιβλίο του "ΕΙΣΦΟΡΑ στο χρονικό της Κατοχής και της Εθνικής Αντίστασης στην Αθήνα" 1986 ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ, σελ. 41.

Είναι 22-6-1941, ημέρα που γίνεται γνωστή στην Ελλάδα η έναρξη της "επιχείρησης Μπαρμπαρόσα" κατά της ΕΣΣΔ. Ο Σπ. Κωτσάκης έχει αποδράσει από το Ασβεστοχώρι και βρίσκεται στην Αθήνα ψάχνοντας σύνδεση και δραστηριοποιούμενος ήδη "λαϊκομετωπικά" στην εθνικοαπελευθερωτική πάλη. Συναντά στο δρόμο τον Γιάννη Σαλά (είχαν μαζί αποδράσει - Γιάννης Σαλάς, κατοπινός ηγέτης του αντιφασιστικού κινήματος στο στρατό της Μέσης Ανατολής, έπεσε με το ΔΣΕ στη Σάμο). Το μικρό περιστατικό έχει ως εξής:

«…Βγαίνοντας στη λεωφόρο Βουλιαγμένης από μακριά βλέπω το Γιάννη [σ.σ. Σαλά]. Ερχόταν να με βρει. Αγαναχτισμένος, συγκινημένος.
«Γρήγορα οι κερατάδες χτύπησαν. Αν κερδίζαμε άλλον έναν χρόνο…»
Το «κερδίζαμε» είναι η Σοβιετική Ένωση. Ίσον εμείς, οι κομμουνιστές όλου του κόσμου…»


Νομίζω ότι μέσα σε αυτές τις ελάχιστες φράσεις έχουν ειπωθεί πάρα πολλά, και ακόμα περισσότερα συνυπολογίζοντας τις συνθήκες αυτής της συνάντησης (την εθνικοαπελευθερωτική πάλη των κομμουνιστών στην Αθήνα, ήδη, ανεξάρτητα από το "σύμφωνο μη επίθεσης", την πάλη τους που αντικειμενικά θα ενισχυθεί από την είσοδο της ΕΣΣΔ στο πόλεμο και παρόλα αυτά θα ήθελαν γι' αυτήν ακόμα 1 χρόνο ειρήνης). Σε λίγες φράσεις πάρα πολλά για την "αντικειμενική πρωτοκαθεδρία", που γράφω παραπάνω, για την υποκειμενική της οικειοποίηση (και εδώ, συγκεκριμένα, όχι με οποιαδήποτε "κακή έννοια") και για μια σειρά προεκτάσεις που θα μπορούσαν να υποτεθούν.

Ανώνυμος είπε...

Λαϊκομετωπικά σχήματα απέναντι στον φασισμό και αμέσως μετά τον Β’Παγκόσμιο Πόλεμο.

Οι Βαλτικές χώρες
http://www.rizospastis.gr/story.do?id=4951335

« Στις 21 του Ιούνη 1940 άρχισε στην Εσθονία νέα σοσιαλιστική επανάσταση και τον Ιούλη η σοβιετική εξουσία αποκαταστάθηκε. Στις 8 του Οκτώβρη 1940 το ΚΚ Εσθονίας, με απόφαση του Πανενωσιακού Κομμουνιστικού Κόμματος (Μπολσεβίκων), έγινε δεκτό στη σύνθεσή του.
Τι είχε προηγηθεί; Στις εκλογές για την Κρατική Βουλή (14 - 15 του Ιούνη 1940) το 92,8% των ψηφοφόρων ψήφισε υπέρ της «Ενωσης του εργαζόμενου λαού της Εσθονίας» (συνασπισμός που ιδρύθηκε με πρωτοβουλία του ΚΚ Εσθονίας). Και στις 22 του Ιούλη η Βουλή ψήφισε την ένταξη της Εσθονίας στη Σοβιετική Ενωση. Μέχρι που, μετά την επίθεση της Γερμανίας κατά της Σοβιετικής Ενωσης (22 του Ιούνη 1941), η Εσθονία κατακτήθηκε. Στην εξουσία ήρθε κυβέρνηση αστική, συνεργάτες των Γερμανών, πρόγονοι πολλών από τους σημερινούς διοικούντες.
Ανάλογες εξελίξεις υπήρξαν και στις άλλες δύο Βαλτικές χώρες, στη Λετονία και στη Λιθουανία. Κι εκεί πραγματοποιήθηκαν επαναστάσεις. Κι αυτές οι χώρες είχαν ενταχθεί στη Σοβιετική Ενωση.»

ΛαϊκοΜετωπική Συνέχεια. Η περίπτωση της Τσεχοσλοβακίας
Η «Καθημερινή» για την Κομινφόρμ
http://www.rizospastis.gr/story.do?id=6650482

«(..)Οι αστοί πολιτικοί που μετείχαν στην κυβέρνηση «παρέλυσαν», λέει, «από την απειλή της επιστροφής των σοβιετικών στρατευμάτων στη χώρα», με «αποτέλεσμα το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, που εκδηλώθηκε με τη σύμπραξη κομμουνιστών και σοσιαλδημοκρατών και την εκδίωξη των αστικών κομμάτων από την κυβέρνηση». Δεν έγινε όμως έτσι. Οι αστοί υπουργοί παραιτήθηκαν, δεν εκδιώχθηκαν, από την κυβέρνηση σε μια προσπάθεια να δημιουργηθεί πολιτική κρίση και τα πράγματα να οδηγηθούν στη ρήξη. Ο ένοπλος λαός, ωστόσο, τους χάλασε τα σχέδια. Η νέα κυβέρνηση του Εθνικού Μετώπου, μόνο μονοκομματική δεν ήταν. Σε αυτή μετείχαν, εκτός από τα ΚΚ της Τσεχίας και της Σλοβακίας, το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (που συγχωνεύτηκε με το ΚΚ), το Λαϊκό Κόμμα, το Κόμμα Ελευθερίας και το Κόμμα Αναγέννησης της Σλοβακίας. Στις επόμενες εκλογές η ενιαία λίστα του Εθνικού Μετώπου έλαβε το 89,2% των ψήφων.»

ΛαϊκοΜετωπική Συνέχεια. Η αντιφασιστική πάλη και γιατί απέτυχε στην Δύση να μετατραπεί σε πάλη για την εξουσία.

Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ «Για τα 60 χρόνια από την Αντιφασιστική Νίκη των λαών»
http://www.rizospastis.gr/story.do?id=2823184

«(..)Τα Κομμουνιστικά Κόμματα ακολούθησαν τη γραμμή της συγκρότησης των «αντιφασιστικών μετώπων», την οποία επεξεργάστηκε και πρόβαλε ενιαία η «Κομμουνιστική (ή Τρίτη) Διεθνής» στο 7ο Συνέδριό της (25 Ιούλη έως 21 Αυγούστου 1935).
Κάθε ΚΚ, πρωτοστατώντας στην πάλη στη δική του χώρα, υπεράσπιζε ταυτόχρονα τη Σοβιετική Ενωση, τη νέα σοσιαλιστική κοινωνία, που είχε γίνει φάρος και ελπίδα όλων των λαών.

Στα μέσα του πολέμου (13 Μάη 1943) η «Κομμουνιστική Διεθνής» αποφάσισε την αυτοδιάλυσή της και στις 15 του ίδιου μήνα απευθύνθηκε στα ΚΚ με τη σχετική πρόταση, που εγκρίθηκε ομόφωνα, τότε ή αργότερα.

Αυτή η απόφαση αδυνάτιζε ακόμη περισσότερο τη δυνατότητα για αυτοτελή ενιαία στρατηγική του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος απέναντι στη στρατηγική του διεθνούς ιμπεριαλισμού.

Η όλη εξέλιξη έδειξε ότι στις χώρες της Κεντρικής και της Ανατολικής Ευρώπης η αντιφασιστική πάλη οδήγησε στην ανατροπή της αστικής εξουσίας και με την άμεση διεθνιστική στήριξη των λαϊκών κινημάτων από τον Κόκκινο Στρατό.
Ωστόσο, στην καπιταλιστική Δύση τα ΚΚ δεν κατόρθωσαν να διαμορφώσουν στρατηγική μετατροπής του ιμπεριαλιστικού πολέμου ή του απελευθερωτικού αγώνα σε πάλη για την κατάκτηση της εξουσίας. Βρέθηκαν αδύναμα απέναντι στην ευελιξία της αστικής τάξης της χώρας τους να διαμορφώνει συμμαχίες υπεράσπισης της εξουσίας της και να αναδιατάσσει έγκαιρα τις διεθνείς συμμαχίες της. Δεν έχουν διερευνηθεί ακόμη όλοι οι παράγοντες που οδήγησαν στην απόφαση της αυτοδιάλυσης..»

Με υπογραφή για τo Sfyrodrepano.blogspot

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

@ΑΓΗΣ

''@ΠΓ Από το '50 και μετά νομίζω είναι άλλο κεφάλαιο της ιστορίας.[...] και εξέφρασα συνοπτικά στο προηγούμενο σχόλιο την άποψη μου για κάποιες αιτίες.''

Οταν λεω οτι τα ΛΜ δεν βοηθησαν, εννοω τα ΛΜ ως τακτικη, οχι οτι τα ιδια τα ΚΚ δεν ειχαν προσφορα παρα τις αυταπατες τους. Τα παραδειγματα που αναφερεις οπως πχ ο ΔΣΕ ή η κομμουνα (με εξαιρεση την Χιλη) δεν ηταν παραδειγμα ΛΜ τακτικης.

Εκτος και αν εννοεις οτι δεν πρεπει να κρινουμε μια τακτικη απο τα αποτελεσματα της και μονο, πραγμα στο οποιο συμφωνω, αλλα θεωρω οτι η συμπλευση με σοσιαλδημοκρατες και μαλιστα η συγκυβερνηση, μονο τροφη για τα δεξια στοιχεια των ΚΚ μπορει να αποτελεσει και να συντελεσει στην γρηγοροτερη οπορτουνιστικοποιηση τους, ενω αντιθετα ο ΔΣΕ ατσαλωσε το ελ. κομ. κινημα.

Σκεψου πχ τελικα να εμπαινε το ΚΚΕ σε συγκυβερνηση με Παπανδρεου και λοιπους. Αυτο απο μονο του, δε θα προκαλουσε διαφθορα στους κολπους του ΚΚ? Δε θα γλυκαινονταν πολλοι απο τα υπουργεια και την εξουσια? Εδω ακομα και σε συνθηκες εξοριας προεκυψαν οι εσωτερικακηδες, ευτυχως σε μικρο ποσοστο. Οπως πιστευω, δεν ηταν ασχετη η δεξια στροφη των ΚΚ της Ιταλιας και της Γαλλιας απο την συμμετοχη σε κυβερνησεις και τις γενικοτερες κοινοβουλευτικες αυταπατες.

''Και επίσης, ας τοποθετήσουμε τον εαυτό μας σ' εκείνες τις συνθήκες κι ας αναρωτηθούμε πώς θα εκτιμούσαμε τότε από την άποψη της "εξάπλωσης της επανάστασης" την εγκαθίδρυση των ΛΔ σε ολόκληρη την Ανατολική Ευρώπη.''

Στις χωρες που δεν πατησε το ποδι του ο κοκκινος στρατος, τα ΛΜ οδηγησαν στην καλυτερη περιπτωση σε συγκυβερνησεις με αστους και οχι σε σοσιαλισμο. Το καθοριστικο ηταν η σοβιετικη στρατιωτικη παρουσια στις περισσοτερες περιπτωσεις δηλαδη κατα την γνωμη μου.

''Το θέμα όμως βρίσκεται στην αντικειμενική τοποθέτηση του ζητήματος - και δε νομίζω ότι είναι τέτοια αυτή που το εντοπίζει σε μια σχέση μεταξύ της ΕΣΣΔ που "διατάζει" και των ΚΚ που "υπακούν".''

Δεν το λεω με κακη εννοια. Δεν ειμαι υπερ του φιλελευθερισμου οργανωτικα. Το ΚΚΣΕ ειχε τον πρωτο λογο στην ΚΔ και η ΚΔ λειτουργουσε με ΔΣ. Η αποψη οτι τα ΚΚ της καθε χωρας εκαναν (ενιοτε εστω) του κεφαλιου τους σε σημαντικα ζητηματα χωρις συνεπειες, ειναι λιγοτερο κολακευτικη απο την δικη μου.

Και αυτο γιατι αυτο συνεπαγεται, ειτε οτι η ΚΔ ηταν ενα μπαχαλο που ο καθενας εκανε ο,τι ηθελε, ειτε οτι το ΚΚΣΕ κοιμοταν ορθιο την ωρα που καποια ΚΚ επαιρναν καταστροφικες πρωτοβουλιες, ή εστω οτι ηταν ατολμο στο να προσπαθησει να τα κανει να πειθαρχησουν.

''Σε λίγες φράσεις πάρα πολλά για την "αντικειμενική πρωτοκαθεδρία", που γράφω παραπάνω, για την υποκειμενική της οικειοποίηση (και εδώ, συγκεκριμένα, όχι με οποιαδήποτε "κακή έννοια") και για μια σειρά προεκτάσεις που θα μπορούσαν να υποτεθούν.''

Τι εννοεις οταν λες υποκειμενικη οικειοποιηση? Εχω μια ιδεα αλλα δε θελω να παρεξηγησω αυτην την φραση.

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

@AGIS

Α και κατι συμπληρωματικο σχετικα με την πρωτοκαθεδρια του ΚΚΣΕ: Το ΚΚΣΕ και η ΕΣΣΔ ηταν οι ηγετες του ΔΚΚ. Ο ηγετης παντα φερει το μεγαλυτερο μερος της ευθυνης και για τα καλα, αλλα και για τα κακα. Οποιος τονιζει μονο τα καλα ή μονο τα κακα, πεφτει στο επιπεδο των -ισμων (πχ σταλινισμος, αντισταλινισμος) που ουδεμια σχεση δεν εχουν με τη διαλεκτικη.

Ετσι, οπως το ΚΚΣΕ και οι Σταλιν και Λενιν παιρνουν τα ευσημα την κολλεκτιβοποιηση, νικησε τον ναζισμο, εβγαλε απο τη φτωχεια και την αμορφωσια εκ. κοσμου κλπ, ετσι και το ΚΚΣΕ βαρυνεται για λαθη οπως τα ΛΜ, την ελλειψη επαγρυπνησης για τον οπορτουνισμο μες το κομμα κλπ.

Δεν ειναι ασπρο-μαυρο η συνεισφορα του καθενος, ειδικα οταν μιλαμε για περιοδους δεκαετιων.

Ανώνυμος είπε...

@Παπουτσωμενος Γατος,
Και εγώ στον AGIS απάντησα!!! Άλλωστε δεν περίμενα να πείς και τίποτα σοβαρό...μόνο συνδικαλιές για να αποφύγεις την ουσία.Τώρα κάνεις την πάπια!
kk-1

Ανώνυμος είπε...

@AGIS,
"Ετσι, οπως το ΚΚΣΕ και οι Σταλιν και Λενιν παιρνουν τα ευσημα την κολλεκτιβοποιηση, νικησε τον ναζισμο, εβγαλε απο τη φτωχεια και την αμορφωσια εκ. κοσμου κλπ, ετσι και το ΚΚΣΕ βαρυνεται για λαθη οπως τα ΛΜ, την ελλειψη επαγρυπνησης για τον οπορτουνισμο μες το κομμα κλπ".
Κλασική συνδικαλία και απάτη οπορτουνιστή. Προκειμένου να επιχειρηματολογήσει επι της ουσίας, καταφεύγειστις δικολαβίες!!! Γνωστό το κόλπο: παρουσιάζουμε υπαρκτα ζητήματα, αλλά αντιστρέφουμε τις αιτίες!
Άλλωστε τα ίδια κάνουν και τώρα. Για παράδειγμα το ΝΑΡ έχει κάνει σημαία του την κριτική του Μπουχάριν και του Τρότσκι...Ναι,τους εκφραστές του Δεξιου οπορτουνισμού στο ΚΚΣΕ!
Ναι κύριε, η ηγεσία του ΚΚΣΕ έχει την ευθύνη για τα καλά και για τα κακά! Το ΝΑΡ όμως έχει την άποψή ότι η δικατατορία του προλεταριάτου, η ενίσχυση της καταστολή από την εργατική εξουσία κατά την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και η όξυνση της ταξικής πάλης είναι ξένα προς τον κομμουνισμό, αρά παραβιάσεις. Και πάνω-κάτω κατηγορούν τον Στάλιν για αυτό και ισχυρίζονται επομένως ότι δεν ήταν σοσιαλισμός στην ΕΣΣΔ. Δηλαδή κατακρίνουν τον Στάλιν γιατί επί της ηγεσίας του ανοίχτηκε μέτωπο στον οπορτουνισμό, για όποιον δεν κατάλαβε καλά!
kk-1

Ανώνυμος είπε...

@AGIS,
"Εκτος και αν εννοεις οτι δεν πρεπει να κρινουμε μια τακτικη απο τα αποτελεσματα της και μονο, πραγμα στο οποιο συμφωνω, αλλα θεωρω οτι η συμπλευση με σοσιαλδημοκρατες και μαλιστα η συγκυβερνηση, μονο τροφη για τα δεξια στοιχεια των ΚΚ μπορει να αποτελεσει και να συντελεσει στην γρηγοροτερη οπορτουνιστικοποιηση τους"!
Φαντάζομαι ότι κάνει έμμεσα κριτικη στο ΝΑΡ και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ...Γιατί κατά τα άλλα κάνει κριτική στο ΚΚΕ γιατί ακριβώς σήμερα υιοθετεί ακριβώς αυτή τη θέση! Μόνο που αν ήταν ειλικρινής θα έκανε ουσιαστική κριτική σε ζητήματα στρατηγικής,όπως αναφέρονται στα αποσπάσματα της ΚΟΜΕΠ που αναφέρονται παραπάνω. Αλλα του κάκου, διαστρεβλώνουν την ιστορία, ρίχνουν το ανάθεμα στην ΕΣΣΔ, για να μην γίνει κριτική στην αντιφατική και προβληματική στρατηγική των σταδίων και των αντιφασιστικών μετώπων που είχε υιοθετήσει διεθνώς το ΔΚΚ.
kk-1

Ανώνυμος είπε...

@Παπουτσωμένος Γάτος

Όταν η Κ.Δ. εξέδωσε οδηγία το 1939 να μην ψηφιστούν οι αμυντικές δαπάνες και το ΚΚ Γαλλίας τις ψηφίζει γράφωντας την στα παλιά του παπούτσια, όταν η Κονιφορμ πάλι επέκρινε ΚΚΓαλλίας και ΚΚΙταλίας για τις συμμετοχές τους σε αστικές κυβερνήσεις είναι λιγάκι δύσκολο να περπατήσουν οι θεωρίες για ΚΚ άλλων χωρών «δορυφορικά» της ΕΣΣΔ.

Μόνο μονομέρεια δείχνει η εμμονή στο τι συμβούλευε η ΕΣΣΔ λες και τα άλλα ΚΚ που συμμετείχαν στην 3η Διεθνή ήταν άβουλα, δεν είχαν τις δικές τους επεξεργασίες. Με την Κ.Δ. από το 1943 που είχε διαλυθεί και τα Κομμουνιστικά Κόμματα είχαν μείνει χωρίς συντονισμό και κατεύθυνση

Οι παλιοί κομμουνιστές καταλάβαιναν από ταλαντεύσεις από τακτικές υποχωρήσεις όταν έκαναν τα λαϊκά μέτωπα για να υπερασπίσουν την Σοσιαλιστική Πατρίδα, την ΕΣΣΔ.
Όπως το κατάλαβαν στις Βαλτικές Χώρες

Όπως οι λόγοι που ο αντιφασιστικός - απελευθερωτικός αγώνας δεν μετατράπηκε σε ταξικό και που αναλύουν πολύ καλά τόσο η ΚΟΜΕΠ, όσο και η απόφαση της Κ.Ε. στα πιο πάνω δικά μου σχόλια.

Τώρα που δεν υπάρχει ΕΣΣΔ και όλες οι πολιτικές δυνάμεις έχουν ασπαστεί τον Καπιταλισμό οι λόγοι για μέτωπο πολιτικών δυνάμεων εξασθενίζουν αν όχι δεν υπάρχουν.

Την «σοβαρότητα» και την «μη σοβαρότητα» μου καλύτερα να την κρίνουν άλλο Γάτε. Όσοι τουλάχιστον γνωρίζουν από ιστορικά γεγονότα σε μία απλή χρονολογική σειρά.

@kk-1

Γνωρίζω πως για το Τεράστιο σε στοιχεία έργο «ο Ιμπεριαλισμός Το Τελευταίο Στάδιο του Καπιταλισμού» ξοδεύτηκαν αμέτρητες μέρες σε μία εποχή χωρίς διαδίκτυο και μηχανές αναζήτησης. Επίσης ένα μέρος πως στηρίχθηκε σε παρατηρήσεις ενός αστού Οικονομολόγου. Το έργο του Λένιν ακόμα δεν ξεπεράστηκε

"Έτσι προσδιόριζαν τη νέα επόχή που την ονόμασαν ολοκληρωτικό καπιταλισμό, καταλήγοντας στην άρνηση να τίθεται άμεσα το ζήτημα της σοσιαλιστικής επανάστασης σε κάθε χώρα"

Οι εμπνευστές της θεωρίας του «επόμενου σταδίου» του Καπιταλισμού, του «Ολοκληρωτικού Καπιταλισμού» ας πουνκαλύτερα ό,τι νοσταλγούν την ΠΑΣΟΚάρα των πρώτων χρόνων, την μεταΠολεμική του Β’Παγκοσμίου Πολέμου Σοσιαλδημοκρατία και ας ξεμπερδεύουν πιο έντιμα με τον Λένιν αφού για αυτούς ο Λένιν «ξεπεράστηκε».

Με υπογραφή για τo Sfyrodrepano.blogspot

AGIS είπε...

@ΠΓ Χρησιμοποιώ τα παραδείγματα όχι σαν παραδείγματα ΛΜ, αλλά για το ότι δεν πρέπει να κρίνουμε «εκ του αποτελέσματος».
Έγραψα και ότι πρέπει να κρίνουμε την «εφαρμογή» ξεχωριστά για κάθε χώρα. Πχ έχω τη γνώμη ότι στην Ισπανία του εμφύλιου - με τη μια ή την άλλη μορφή - το ΛΜ ήταν μονόδρομος. Στη Γερμανία, μόνο 15 χρόνια πριν το ’34 η σοσιαλδημοκρατία είχε αιματοκυλίσει την επανάσταση κι είχε συμμαχήσει με τα πρόδρομα σχήματα του ναζισμού, εκεί τις μετωπικές εκκλήσεις μόνο σαν καταγγελία της σοσιαλδημοκρατίας θα μπορούσα να τις κατανοήσω με σκοπό την απόσπαση απ’ αυτήν της εργατικής βάσης που την ακολουθούσε. Τα λέω λίγο χοντροκομμένα, απλά για το βασικό νόημα.

Για την Ελλάδα το ερώτημα δεν είναι τι θα γινόταν «αν» το ΚΚΕ έμπαινε σε συγκυβέρνηση με Παπαντρέου και λοιπούς. Γιατί μπήκε πραγματικά σε συγκυβέρνηση με Παπαντρέου και λοιπούς… Και βγήκε όταν τέθηκε το ζήτημα, ουσιαστικά, του αφοπλισμού του ΕΛΑΣ. Αλλά αυτό (το ότι μπήκε στην κυβέρνηση) πια δεν ήταν τακτική ΛΜ αλλά άρνησή της. Στην Ελλάδα, εν μέσω πολέμου, η τακτική του ΛΜ έφερε την επανάσταση στο προσκήνιο. Η συμμετοχή στην κυβέρνηση ήταν άρνηση των καρπών της τακτικής και της ίδιας της τακτικής.

Για τις Λαϊκές Δημοκρατίες στην Ανατολική Ευρώπη, το γράφω σχετικά με την «εξάπλωση της επανάστασης» (που κάνεις λόγο σε προηγούμενο σχόλιο) και, ειδικότερα, σχετικά με την αντίληψη γι’ αυτή την εξάπλωση που δεν θα μπορούσε παρά να επικρατήσει (σαν αντίληψη) λόγω της προέλασης του κόκκινου στρατού: Και σχετικά με την Ελλάδα, τόσες δεκαετίες μετά, κι ακόμα μπορείς να βρεις τόσες ερμηνείες βασισμένες στο ότι «ο κόκκινος στρατός δεν κατέβηκε νότια» (παρότι - συν το ότι ο δρόμος προς Βερολίνο περνούσε πάνω από τα σύνορα - είχε υπογραφτεί ο Λίβανος κλπ κλπ). Αλλά, το γράφω επίσης, γιατί όταν βάζεις σαν προϋποθέσεις «ιδεολογική θωράκιση - εξάπλωση της επανάστασης», οι ΛΔ στην Α. Ευρώπη υποδεικνύουν μια υπηρέτηση της 2ης προϋπόθεσης με τη συγκεκριμένη μορφή που επέφεραν οι εξελίξεις στο μέτωπο του πολέμου. Έστω κι αν αυτή η μορφή της «φοράς των πραγμάτων» επισκίασε άλλες δυνατότητες και ανάγκες.

Το ΚΚΣΕ στην ΚΔ είχε το μεγαλύτερο «ειδικό βάρος», δε νομίζω ότι ο «πρώτος λόγος» του ήταν θεσμοθετημένος καταστατικά (τουλάχιστον εγώ δεν ξέρω κάτι τέτοιο), και δεν θα έπρεπε να είναι. Εδώ λοιπόν υπάρχει καταρχήν μια «αντικειμενική πρωτοκαθεδρία». Με την «υποκειμενική οικειοποίηση της πρωτοκαθεδρίας» εννοώ καταρχήν τα όποια φαινόμενα υποκατάστασης των «δικών μας» καθηκόντων από την κρατική πολιτική της ΕΣΣΔ. Έκανα και μια αναφορά σε συναισθηματική οικειοποίηση: επισφαλώς θα μπορούσα να την επεξηγήσω με την έννοια της «πίστης». «Υποκειμενική οικειοποίηση» εννοώ επίσης, ότι μεταπολεμικά, χωρίς ΚΔ, αυτή η αντικειμενική πρωτοκαθεδρία μετατράπηκε απ’ όσο (αν και θολά) γνωρίζω σε πολιτική απόφαση των συνδιασκέψεων των ΚΚ, πράγμα που έχει ουσιαστική ειδοποιό διαφορά σε σύγκριση με ό,τι είναι απλώς «αντικειμενικό». Αλλά αυτή η πολιτική πια αναγνώριση, η μετατροπή του αντικειμενικού σε υποκειμενικό πολιτικό χαρακτηριστικό, αφορά τις μεταπολεμικές δεκαετίες και όχι την περίοδο των ΛΜ. «Υποκειμενική οικειοποίηση» επίσης μπορεί να δείχνει και το παράδειγμα με το Σαλά, όμως εδώ δεν πρόκειται παρά για ιδεολογική ανταπόκριση σε ότι είναι αντικειμενικό, κι όχι για απάρνηση του «δευτερεύοντος» στο όνομα του «κύριου» αν μπορώ να εκφραστώ έτσι, όχι για ταύτιση «δικών μας» καθηκόντων και ευθυνών με τα καθήκοντα της σοβιετικής κρατικής πολιτικής.

Για τη σχέση ΚΔ - ΚΚΣΕ - ΚΚ, δεν είναι ζήτημα φιλελευθερισμού ή όχι. Είναι θέμα τήρησης οργανωτικών κανόνων, και δεν είναι τέτοιος κανόνας το ότι η ΕΣΣΔ υπαγορεύει και τα ΚΚ εκτελούν. Ούτε και θα μπορούσε η ΚΔ να αναλάβει το ρόλο που έχει το κάθε ΚΚ στη χώρα του για την «εξειδίκευση» και την «εφαρμογή» της γενικής γραμμής. Εύσημα για τις επιτυχίες και ευθύνες για τις αδυναμίες, πράγματι, αλλά όπως κατέληγε και το προηγούμενο σχόλιο, το ερώτημα είναι στην αντικειμενική τοποθέτηση του ζητήματος και η ερμηνεία του με το σχήμα «η ΕΣΣΔ και το ΚΚΣΕ ήταν ηγέτες του ΔΚΚ» είναι μάλλον απλουστευτική.