Τετάρτη 8 Μαρτίου 2017

Αγάπα το κελί σου

...τρώγε το φαΐ σου και διάβαζε πολύ,
ήταν η συμβουλή που έδινε ο Ζαχαριάδης στους συντρόφους, για να μην αφήνουν αναξιοποίητο αυτό το χρόνο και να χρησιμοποιήσουν τη δημιουργία ως όπλο απέναντι στη σκλαβιά και τα παρεπόμενά της. Αυτό δε σήμαινε φυσικά πως έπρεπε να αγαπήσουν τη φυλακή ως έννοια, θεσμό και κατάσταση ή τους δεσμοφύλακές τους.

Αυτή είναι όμως η κυρίαρχη τάση στη σημερινή εκμεταλλευτική κοινωνία, όπου τα θύματα συχνά μαθαίνουν να αγαπάνε και να θαυμάζουν τους εκμεταλλευτές τους, δηλ τους καπιταλιστές και τους μεγαλοεπιχειρηματίες. Υπάρχει και το σύνδρομο της Στοκχόλμης, όπου τα θύματα καταλήγουν να ερωτεύονται το βιαστή τους, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι μάλλον σαν να αγαπούν τον νταβατζή τους, γιατί αυτός φέρνει πελάτες (επενδυτές) και την ανάπτυξη (συνεισφέρει και στο ΑΕΠ της χώρας), ενώ χωρίς αυτόν δε θα υπήρχαν δουλειές. Κάποιοι προσπαθούν να στήσουν δικές τους δουλειές χωρίς νταβατζήδες πάνω από το κεφάλι τους (και το κάτω κεφάλι των πελατών) αλλά είναι δύσκολο να σταθούν μόνοι τους. Και κάποιοι φτάνουν ως την αυτοδιαχείριση, το θέμα όμως είναι να διαλύσουμε αυτή την μπουρδελοκοινωνία και τον τρόπο παραγωγής της, απελευθερώντας τον έρωτα, τις παραγωγικές δυνάμεις και τα όργανα αναπαραγωγής.
Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία-ανάρτηση.

Η αγάπη προς τον νταβατζή μπορεί να ξεπηδά αυθόρμητα στις σημερινές συνθήκες -που καθορίζουν εν πολλοίς τη συνείδηση- αλλά κι οι νταβατζήδες δεν την αφήνουν στην τύχη της να ανθεί μόνη της, χωρίς να την καλλιεργούν. Κάνουν λοιπόν τα πάντα για να την επιβάλουν συνειδητά και ασυνείδητα (αφού πατά πρωτίστως στην έλλειψη ταξικής συνείδησης), διαφημίζοντας διαρκώς το προφίλ τους, το επιχειρηματικό τους δαιμόνιο, τα αμύθητα πλούτη, τον περιπετειώδη χαρακτήρα, τις κοινωνικές τους ευαισθησίες, κοκ, με τρόπο που δε διαφέρει ουσιαστικά από τη συστηματική προβολή πχ ενός εκκολαπτόμενου sex symbol, ενός μοντέλου, σελέμπριτι, κοκ.

Ας δούμε μερικά παραδείγατα, ξεκινώντας με ένα -παλιότερο αλλά καλό και διαχρονικό- τιτίβισμα του Γιάννη Α-γιάννη.
Και τι ζητάμε; Μία να μας ερωτευτεί όπως ο Καρπετόπουλος το Μαρινάκη.
Το οποίο έγινε με αφορμή ένα εμετικό γλείψιμο του Κάρπετ (που δε θα είχε πρόβλημα να γλείψει και τον εμετό του για το αντίστοιχο αντάλλαγμα) στο Μαρινάκη και τον Ολυμπιακό, που πάει να πάρει το πρωτάθλημα μόνος του απέναντι σε όλους, κι αυτό συνιστά άθλο.

Στη θέση του θα μπορούσαν να είναι κι άλλοι: πχ ο Βερύκιος -που έγραψε την Κυριακή στο Έθνος μια άχρωμη ιστορία, χωρίς πιπέρι κι ενδιαφέρον για το Χαρίλαο- κι ο έρωτάς του για τον Κοντομηνά
Ή μάλλον -για να παραμείνουμε στην ίδια κατηγορία και το ίδιο πρόσωπο- το Χατζηνικολάου για το Μαρινάκη -αφού έστησε ασπίδα προστασίας γύρω του- κι εμμέσως το Βαρδινογιάννη.


Στα παραπάνω υπάρχει προφανώς το στοιχείο της προσωπολατρίας προς τον εκάστοτε μεγιστάνα-ευεργέτη, πρωτίστως όμως αντανακλά το κύρος της επιχειρηματικής, επενδυτικής τους ιδιότητας -γιατί, χωρίς τα χρήματά τους, κάποιοι από αυτούς δύσκολα θα ξεχώριζαν από τον υπόκοσμο.

Αυτό το τελευταίο αποτυπώνεται ανάγλυφα (όσο κι αν έχει μαγειρευτεί το αποτέλεσμα) και σε μια πρόσφατη έρευνα-βαρόμετρο, που καταγράφει την εμπιστοσύνη των πολιτών στους θεσμούς. Και ο μόνος που παρουσιάζει αυξητική τάση -και δη εντυπωσιακή- είναι οι ιδιωτικές επιχειρήσεις, πάνω κι από την εκκλησία!


Έτσι, το κεφάλαιο γίνεται θεσμός που συνοδεύει πια την παραδοσιακή αγία τριάδα: πατρίς-θρησκεία-οικογένεια.

Αλλά το πιο εκπληκτικό (πιο επιβλητικό και πιο μεγάλο) είναι ότι οι υπόλοιποι θεσμοί βλέπουν τη δημοτικότητά τους να κατρακυλά υπό την επίδραση της κρίσης, ενώ οι επιχειρήσεις (που σχετίζονται άμεσα με αυτήν) όχι απλά μένουν στο απυρόβλητο, αλλά αυξάνουν θεαματικά τη δημοφιλία τους και θεωρούνται πιθανότατα ως το κλειδί για τις επενδύσεις και την ανάπτυξη που θα μας βγάλουν από αυτήν. Τόσα λεφτά θα βάλουν, γιατί να μην κάνουμε κι εμείς λοιπόν μερικές θυσίες -που δεν είναι τίποτα μπροστά στα δικά τους εκατομμύρια;
Το κεφάλαιο μην κατηγοράς, αυτό σου δίνει για να φας...

Πώς έχτισαν όμως αυτήν τη βολική αφήγηση και κατάφεραν να την καταστήσουν αν όχι κυρίαρχη, σχεδόν αυτονόητη για ένα μεγάλο τμήμα του κόσμου;
Ένα παράδειγμα είναι ίσως το βιβλίο που έδινε τις προάλλες η Κυριακάτικη Καθημερινή -ποιος άλλος;- με τις εμπειρίες του Βουρλούμη στον ΟΤΕ, όταν είχε διοριστεί από τη ΝΔ στη διοίκησή του, για να προχωρήσει αποφασιστικά την ιδιωτικοποίησή του, τη συμφωνία με την Ντόιτσε Τέλεκομ κτλ.


Εκτός από κάποια εύκολα και εξίσου εύκολα προβλέψιμα (για την οπτική ενός φιλελέ) ιδεολογήματα (ο ΟΤΕ δεν ήταν αρκετά ιδιωτικός και είχε υπεράριθμους υπαλλήλους, οι μεταρρυθμίσεις απέδωσαν τα μέγιστα κι είναι απορίας άξιο γιατί δεν επεκτείνονται και σε άλλους φορείς) προκύπτουν μερικοί βασικοί άξονες με γενικότερη ισχύ κι ενδιαφέρον για τη φιλελεύθερη αφήγηση.

Η ρίζα του κακού είναι ο κρατισμός, το πελατειακό σύστημα, οι πολιτικοί και τα συμφέροντα. Με την τελευταία αυτή θολή έννοια δεν υποδηλώνεται βέβαια η αστική τάξη στο σύνολό της κι η "υγιής επιχειρηματικότητας" -όπως λένε και κάτι αριστερές ψυχές- αλλά κάποιοι μεμονωμένοι, επιθετικοί παίκτες, που δεν ακολουθούν τους κανόνες της ελεύθερης αγοράς (λες και έχει τέτοιους η ζούγκλα) και διαπλέκονται με το κράτος και σκοτεινές διαδρομές (όπως ο Βγενόπουλος, που φωτογραφίζεται εμμέσως πλην σαφώς, στο τελευταίο κεφάλαιο).

Το κράτος δεν έχει ταξικό περιεχόμενο. Είναι μια δύναμη πάνω από την κοινωνία, που γιγαντώνεται και στρέφεται εναντίον της, ενάντια στους παραγωγικούς φορείς -κεφάλαιο και εργαζόμενους- που τους χτυπά εξίσου. Συνεπώς, αφεντικά και μισθωτοί δούλοι, ένα γίνονται ούλοι, και έχουν κοινό συμφέρον να πολεμήσουν το (γραφειο)κρατισμό, για να απελευθερώσουν τις παραγωγικές δυνάμεις, που παραμένουν εγκλωβισμένες κάτω από τα δεσμά του.

Οι πολίτες λοιπόν μπορούν να μισούν το κράτος που τους καταπιέζει αλλά υφίσταται ως αυτόνομη δύναμη, τους πολιτικούς που διαιωνίζουν το πελατειακό σύστημα και δε βάζουν στο στόχαστρο τους βολεμένους και τις συντεχνίες, και να εναποθέσουν τις ελπίδες τους στην ιδιωτική πρωτοβουλία και τα κρατικοδίαιτα μονοπώλια, που φέρνουν την ανάπτυξη. Αμήν.

Δεν είναι προφανώς δική μου δουλειά να κάνω υποδείξεις σε κανένα, αλλά τέτοια κείμενα θα έπρεπε να βρίσκουν άμεση κι επεξεργασμένη απάντηση από τη δική μας πλευρά, όχι με μια γενική πρόταση, αλλά με εξειδικευμένα κι εύληπτα επιχειρήματα, που να ξεθεμελιώνουν τα εδραιωμένα κλισέ και τις "μεγάλες αλήθειες" τη φιλελεύθερης αφήγησης.

12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Χειρότερος γλειφτης ακομα και απο τον καρπετ ειναι ο κετσετζογλου της αεκ που πρέπει να έχει φαντασιώσεις με το Μελισσανίδη..τωρα για τα αλλα συμφωνώ αν και δεν πέφτω απτά σύννεφα αφου αυτο είναι το κυρίαρχο και ο συσχετισμός ειναι συγκεκριμένος. Δηλαδη ειναι "λογικό" να του φαίνεται αφύσικο κάποιου να μην υπάρχει ατομικη ιδιοκτησία στα μεσα παραγωγής. Κρατάω μια επιφύλαξη για το πόσο μπορει το κόμμα να απαντάει σε οτιδήποτε γραφεται η λέγεται. Στα χοντρά όπως το δεν θαμαμαι πόσες αληθεις ήταν για τον εμφύλιο σίγουρα.

kon

Σεχταρ ο Τρομερός είπε...

Που να δεις, τώρα, που θα "κλείσει το τεχνικό μέρος της διαπραγμάτευσης" (staff-level agreement) και θα μας στείλουν όλους για σύνταξη στις ...(απ)"ασφαλιστικές"! Ψήνεται, και εντατικά!
Ηδη ο εμποροσπιτάς στο USA καμαρωτός ξεπατώνει το "Obamacare". Τα δε επιχειρήματα, να σου σηκώνεται (εσένα...) η τρίχα:
"Αυτό το νομοσχέδιο η “Πράξη Αμερικανικής Υγειονομικής Περίθαλψης” είναι η τήρηση της δέσμευσής μας να ανακαλέσουμε και να αντικαταστήσουμε το Obamacare. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν περισσότερες επιλογές και μεγαλύτερος ανταγωνισμός ώστε να μπορείτε να αγοράσετε το σχέδιο, που χρειάζεστε κι αντέχετε οικονομικά», υποστήριξε ο Πολ Ράιαν, πρόεδρος της Bουλής των Αντιπροσώπων".
Αυτός ο Οργουελ ήτανε μεγάάάάλη πουτάνα!
Περιέγραψε τον κόσμο των ονείρων του, και τον χρέωσε σε ...μας!

Θα μου πείς, πως αλλιώς θα γινότανε;
Ο Λένιν έβαλε μια τρικλοποδιά στον Καπιταλισμό το '17, ο Στάλιν κράτησε για λίγο τον εχθρό στο χώμα πατώντας την ...ουρά του(!), αλλά η Ιστορία δε γουστάρει τις τρικλοποδιές. Το '89, "διόρθωσε". Kι άφησε το Προλεταριάτο, να ...πανηγυρίζει τις ....νίκες του στις δεκαετίες '60-'70, καληώρα όπως το ....ΝΑΡ!
Τώρα, θέλουμε δε θέλουμε, θα παλέψουμε κατά μέτωπο, και με τον διαιτητή πουλημένο.
Ας μαζευτούν οι πολλοί, που "δεν αντέχουν οικονομικά" να ...αγοράσουν Καπιταλισμό!

Ανώνυμος είπε...

To παιχνίδι δεν μπορεί να τραβήξει για πολύ. Και το image των ιδιωτικών επιχειρήσεων, κάποια στιγμή θα καταρρεύσει, κάτω από το βάρος της αντίφασης του με τη πραγματικότητα.
Στη παρούσα κατάσταση το 99% του δημόσιου "διαλόγου", αβαντάρει και εκθειάζει την επιχειρηματικότητα με κάθε τρόπο.
Για πόσο όμως θα μπορεί αυτή να κοροϊδεύει με διαφημισούλες της πλάκας, και με την πίπα του 21ου αιώνα που ονομάζουν εταιρική υπευθυνότητα;
Για πόσο ο σκλάβος θα ακούει και θα δέχεται ότι είναι καλό να είναι σκλάβος; Και τα καλύτερα συστήματα χειραγώγησης, κάποια στιγμή σπάνε κάτω από το βάρος τους.

Ιβάν Τζόνι

Ανώνυμος είπε...

"η «πολιτιστική χορηγία» μετατρέπει «την οικονομική ικανότητα σε ηθική αξία»"
http://www.rizospastis.gr/story.do?id=4141180

graf

Ανώνυμος είπε...

https://www.youtube.com/watch?v=6mTrDDYs77o

Ανώνυμος είπε...

@Σεχτάρ οΤρομερός

Obama «care» και «Τριγωνικό Εμπόριο»

Χθεσινός «Ρ»
http://www.rizospastis.gr/story.do?id=9265478

«(..)Το νομοσχέδιο, που παρουσίασε ο υπουργός Υγείας, Τομ Πράις, επιδιώκει να αντικαταστήσει σταδιακά το προηγούμενο σχέδιο και προβλέπει, μεταξύ άλλων, μεγαλύτερο επιμερισμό του κόστους δαπανών και επιδοτήσεων από το ομοσπονδιακό κράτος στις πολιτείες και σημαντική (ακόμη και πενταπλάσια!) αύξηση των ασφαλίστρων για τους πιο ηλικιωμένους Αμερικανούς. Απαγορεύει τις φοροεπιστροφές για την κάλυψη εκτρώσεων, ενώ μειώνει δραστικά τις δαπάνες για προγράμματα οικογενειακού προγραμματισμού, που αφορούσαν κυρίως υπηρεσίες Υγείας για τον γυναικείο πληθυσμό.»

Το ίδιο 24ωρο, σάλο προκάλεσε η αναφορά του Αφροαμερικανού υπουργού Οικιστικής Ανάπτυξης, Μπεν Κάρσον, στη διάρκεια ομιλίας που εκφώνησε στο προσωπικό του υπουργείου του, πως... ήταν «μετανάστες» οι Αφρικανοί που μεταφέρθηκαν βιαίως σαν σκλάβοι στις ΗΠΑ! Οταν άκουσε τις εύλογες επικρίσεις, ισχυρίστηκε ότι μπορεί κανείς να γίνει... «ακούσιος μετανάστης»...»

Με υπογραφή για τo Sfyrodrepano.blogspot

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Πολλοι ελληνες ειναι μικροεπιχειρηματιες με καποιο τροπο, οποτε ταυτιζονται με τους καρχαριες. Βλεπουν τον ΙΤ πρωτα σαν καταναλωτες και μετα σαν εργαζομενοι.

Το δε δημοσιο υπαρχει για να εξυπηρετει τους φιλους επιχειρηματιες των πολιτικων και τα ρουσφετια τους, οποτε ειναι λογικο να το βλεπουν εχθρικα οι πολιτες.

Ανώνυμος είπε...

«Το κράτος δεν έχει ταξικό περιεχόμενο»
Νο 1 Είναι «ξεχωριστή οντότητα» αλλά απλώς οι πλούσιοι μπορούν και έχουν καλύτερους…δικηγόρους! Αναμάσημα από φιλελέδες μέχρι Πουλατζάδες. Πανεπιστημιακός Μαοϊσμός της Γαλλίας.

Νο 2 Άρα Κυβέρνηση = Εξουσία. Λευτεριά λοιπόν σε Βιομήχανους, Εφοπλιστές Μεγαλέμπορους που καταπιέζονται από αυτό το κράτος!. Πολιτική από το Δελφινάριο.

«Συνεπώς, αφεντικά και μισθωτοί δούλοι, ένα γίνονται ούλοι, και έχουν κοινό συμφέρον να πολεμήσουν το (γραφειο)κρατισμό, για να απελευθερώσουν τις παραγωγικές δυνάμεις, που παραμένουν εγκλωβισμένες κάτω από τα δεσμά του»

Νο 1 Ο «Γραφειοκρατισμός» ως άλλη μία «ανεξάρτητη οντότητα». Ο Τιτάνιος Τσόμσκι με παρόμοια επιχειρηματολογία, παρομοιάζει την «γραφειοκρατία» των πολυεθνικών εταιριών με τις σοσιαλιστικές δημοκρατίες. Τα απαραίτητα «διαπιστευτήρια» ενός πανεπιστημιακού διανοούμενου στο καπιταλιστικό σύστημα.

Νο 2 Πότε «απελευθερώνονται οι παραγωγικές δυνάμεις, που παραμένουν εγκλωβισμένες»; Όταν π.χ. δίνονται φορο -ελαφρύνσεις και επιδοτήσεις σε επενδυτές - βιομήχανους όπως π.χ. στις ΗΠΑ στην ΕΕ, στην Ελλάδα;

Αν ρωτήσω στο πλαίσιο της «ελεύθερης πρωτοβουλίας» γιατί να πληρώνουμε από την τσέπη μας τα κέρδη τους και τις χασούρες τους αυτό είναι δείγμα λαϊκισμού;
Χωρίς κρατική στήριξη, η «ελεύθερη αγορά» θα μας είχε αποχαιρετήσει χρόνους από την εποχή της Λίμαν Μπρόδερς. Βρέθηκε ο Ομπάμας και έσωσε τα τραπεζικά - βιομηχανικά μονοπώλια όταν κατέρρεαν με ωραίες κρατικές ενέσεις και επιδοτήσεις.

Από που θα έρθουν τα χρήματα για τις επιδοτήσεις; Οι πιο φανατικοί των περικοπών σε κρατικά-κοινωνικά βοηθήματα είναι οι πιο φανατικοί των ιδιωτικών επιδοτήσεων και στις ΗΠΑ.

«υγιής επιχειρηματικότητας», «αφεντικά και μισθωτοί δούλοι, ένα γίνονται ούλοι»

Νο 1 Φαίνεται πως ο Μουσολίνι ήταν.. «παρεξηγημένος»! Από τους «πρωτοπόρους» της «σωστής επιχειρηματικότητας» ,του «συνεργατισμού», του «όλοι ίδιοι κάτω από το έθνος», της κατάργησης του συνδικαλισμού και της αντικατάστασης του από το πνεύμα των συντεχνιών κ.α. Παρακάτω αυτό το «πνεύμα των συντεχνιών».

Νο 2 «Είμαστε όλοι συνεργάτες» όπως έλεγε σε απεργία εργατών στα 1931 διευθυντής εργοστασίου.

«Οι πολίτες λοιπόν μπορούν να μισούν το κράτος που τους καταπιέζει αλλά υφίσταται ως αυτόνομη δύναμη, τους πολιτικούς που διαιωνίζουν το πελατειακό σύστημα και δε βάζουν στο στόχαστρο τους βολεμένους και τις συντεχνίες, και να εναποθέσουν τις ελπίδες τους στην ιδιωτική πρωτοβουλία και τα κρατικοδίαιτα μονοπώλια, που φέρνουν την ανάπτυξη»

Νο 1 Οι «πολίτες» σε μία δημοσκόπηση λένε «ναι» στην αύξηση των συντάξεων μισθών και «ναι» στην μείωση των δαπανών. Αν αυξηθούν τα χρήματα για το μεγαλύτερο μέρος των κρατικών δαπανών, πως θα μειωθούν οι κρατικές δαπάνες;
ή τα μυαλά στο μπλέντερ ή κάτι άλλο συμβαίνει με τα ερωτηματολόγια της δημοσκόπησης

Νο 2 «συντεχνείες» ήταν η ονομασία που έβαζαν στο εργατικό κίνημα οι Καπιταλιστές από την εποχή του Μαρξ. Ακριβώς γιατί στέκονταν εμπόδιο στο «να απελευθερώσουν τις παραγωγικές δυνάμεις» στις διαπραγματεύσεις με τους εργάτες.

Νο 3 Συντεχνιακό πνεύμα έχουν επιδείξει οι κυβερνητικές παρατάξεις σε δημόσιους οργανισμούς -ΔΕΚΟ όταν εισάγουν τεχνιτούς διαχωρισμούς, όταν πετάνε εκτός κοινής συνδικαλιστικής πορείας άλλους εργάτες π.χ. απέναντι σε μη μόνιμους Εργάτες, εργαζόμενους, εποχικό προσωπικό κ.α.

Κοινώς, «εμείς να προστατέψουμε τα μικροσυμφέροντά μας και οι άλλοι με την ίδια εργασία να πάνε να...κουρεύονται». Όταν έρχεται ο λογαριασμός των περικοπών και για αυτούς, μετά αναρωτιούνται που είναι οι άλλοι (που έδιωξαν με τον τρόπο τους) για να τους σώσουν;
Διαίρει και βασίλευε. Αυτοί θέλουν τις συντεχνείες, σε άλλους τις χρεώνουν. Ακριβώς όπως τα έγραψε ο Σεχτάρ ο Τρομερός.

Με υπογραφή για τo Sfyrodrepano.blogspot

Ανώνυμος είπε...

ΤΟ είχα δει και εγώ. Θα συμφωνήσω ότι πρεπει να υπάρχει μια επεξεργασμένη απάντηση.
χαμογελο

Ανώνυμος είπε...

Delivery οι σύγχρονοι προλετάριοι

http://laikhexousia.blogspot.gr/2017/03/delivery.html

Με υπογραφή για τo Sfyrodrepano.blogspot

GT είπε...

ζητώ συγνώμη για το άσχετο του σχολίου απλά επειδή εσύ τα παρακολουθεις καλύτερα έχει βγει κομεπ με προσυνεδριακο διαολογο?

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Kon σωστό, απλά ο Κετσετζόγλου δεν έβαλε τη μάσκα του αντικειμενικού αναλυτή. Επίσης τα σχόλιά σου επιμένουν να πηγαίνουν κατευθείαν στον κάδο με τα ανεπιθύμητα, χωρίς να μου φτάνουν ποτέ για έγκριση.

Ανώνυμε, πολύ ωραίο το βίντεο, αν θες, γράψε ένα σχόλιο-ανταπόκριση για όσους δεν μπόρεσαν να έρθουν -γιατί τους πέφτουν λίγο μακριά τα ΒΠ και ο καιρός δε βοηθούσε πολύ εκείνη τη μέρα.

GT, αυτές τις μέρες δεν προλαβαίνω να παρακολουθήσω πολλά, οπότε ό,τι ξέρεις, ξέρω. Η κομεπ νο 2 του 17' θα έχει δημόσιο προσυνεδριακό διάλογο (νομίζω πως το όριο που μπήκε για την αποστολή κειμένων είχε να κάνει ακριβώς με το πότε έπρεπε να κλείσει ύλη η κομεπ και να φύγει για το τυπογραφείο). Αν δεν έχει ήδη κυκλοφορήσει -μες στη βδομάδα- την περιμένουμε από μέρα σε μέρα