Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου 2014

Η αλήθεια είναι στο (Μουντο)μπάσκετ

Άντε να δούμε αναρχοτέτοιε, ποιον άλλο εκτός από εμένα κι εσένα μπορεί να αφορά το σημερινό κείμενο για το μουντομπάσκετ.
Το οποίο πλέον λέγεται world cup –παγκόσμιο κύπελλο- κι ας μην το λέει κανείς παγκοσμίως έτσι. Αλλάζουν όμως ονόματα σε ό,τι αγαπήσαμε ως παιδιά, θαρρείς για να μας το στερήσουν. Γιατί κανείς δε θα απατήσει πχ την παλιά αγαπημένη άλφα εθνική για το χάλι της σημερινής σούπερ λιγκ και το άθλιο όνομά της. Και πώς θα βγει άλλωστε η ρίμα στα συνθήματα για την καζούρα: εκεί-εκεί στη βήτα εθνική;


Ευτυχώς πάντως τις παιδικές μας αναμνήσεις δεν μπορούν να τις πειράξουν (ακόμα τουλάχιστον) κι ειδικά τις μουντομπασκετικές. Την τρομερή ανατροπή των σοβιετικών απέναντι στους γιούγκους το 86’, εννιά πόντοι σε 45 δεύτερα, η μεγαλύτερη μέχρι τις επόμενες (της αντεπανάστασης) –όπως θα έλεγε και ο γκάλης, που βγήκε πρώτος σκόρερ σε εκείνο το μουντομπάσκετ. Η διοργάνωση του 90’ στην αργεντινή, που είχε, λέει, μουσειακό χαρακτήρα, λόγω της παλαιότητας των γηπέδων, κι ήταν όντως τέτοια, αν αναλογιστεί κανείς την τελευταία παρουσία της μεγάλης σοβιετικής ομάδας, της ενιαίας γιουγκοσλαβίας και των ερασιτεχνών-κολεγιόπαιδων των ηπα. Οι δύο συνεχόμενες τέταρτες θέσεις της εθνικής σε καναδά κι αθήνα, με το σιγάλα να μην μπορεί να αστοχήσει επίτηδες σε μια βολή (που μας βγήκε τελικά σε καλό) και τον παπανικολάου, τέσσερα χρόνια αργότερα, να μην μπορεί να βάλει μία για δείγμα απέναντι στους γιούγκους. Που όσο συμπαθής και κατατρεγμένος λαός ήταν πολιτικά, άλλο τόσο «λαομίσητοι» ήταν ως μπασκετικό κατεστημένο.

Υπάρχει επίσης μια παλιότερη ιστορία από τη δεκαετία του 50, που δεν ανήκει στις δικές μου τουλάχιστον παιδικές αναμνήσεις, οπότε τη διηγούμαι παρεμπιπτόντως, γιατί έχει και πολιτικό ενδιαφέρον. Το 59’ λοιπόν η σοβιετική ομάδα, που ήταν το απόλυτο φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου, επέλεξε να μην αγωνιστεί απέναντι στην ταϊβάν-φορμόζα, με αποτέλεσμα να μηδενιστεί και να αποκλειστεί αήττητη από τη διοργάνωση. Στη συνέχεια μάλιστα, στην εσσδ κυκλοφόρησε, λέει, μια σειρά γραμματοσήμων, όπου αναγραφόταν: ηθικοί νικητές του 3ου μουντομπάσκετ. Κι όλα αυτά στα χρόνια του ρεβιζιονιστή νικήτα, έτσι;

Αλλά κι οι πιο πρόσφατες γεω-αθλητικές αναμνήσεις από την περασμένη δεκαετία δεν υστερούν σε λάμψη και συγκινήσεις. Καταρχάς το μπάσκετ μας δίνει πλέον περισσότερους λόγους κι ερείσματα, για να σταθεί αυτός ο μυστήριος, ανεκπλήρωτος συλλογικός έρωτας προς την αργεντινή, που κρατά από τα χρόνια του ντιέγκο στο ποδόσφαιρο. Με μια φοβερή πεντάδα, πριτζιόνι, τζινόμπιλι (ή μήπως πριχιόνι, χινόμπιλι;), ντελφίνο, νοσιόνι, σκόλα, που κανονικά θα έπρεπε να τη βάζουν σε μαυσωλείο στη φορμόλη (και όχι στη φορμόζα) και να τους βγάζουν φρέσκους κι αγέραστους κάθε δυο χρόνια για να παίζουν μπάσκετ στις μεγάλες διοργανώσεις. Και με την πρώτη νίκη (σχετικά άνετη μάλιστα) επί των ηπα, από καταβολής ντριμ-τιμ, στο μουντοπάσκετ της μπασκετομάνας ιντιανάπολης, μόλις ένα χρόνο μετά το σοκ της 11ης σεπτέμβρη, σαν ένα είδος μπασκετικής επανάληψής της. Εκεί όπου κανονικά άξιζε το χρυσό η αργεντινή, αλλά ας όψεται ο πιτσίλκας κι οι γιούγκοι.

Οι οποίοι γιούγκοι είχαν δώσει το τελειωτικό χτύπημα σε εκείνη την ομάδα των ηπα, αφήνοντάς την εκτός τετράδας. Και ο αντι-ιμπεριαλιστικός θρίαμβος (με ενδιάμεσο σταθμό τους ολυμπιακούς της αθήνας και το χρυσό της αρχεντίνας) κορυφώθηκε το 06’ στη σαϊτάμα, μία μέρα σαν και χτες, με το τρομερό 101-95 της ελλάδας, που είναι κι η τελευταία ήττα των αμερικανών σε μεγάλη διοργάνωση –μέχρι την επόμενη, όπως θα μας βεβαίωνε ο αμερικανοθρεμμένος στο νιου τζέρσεϊ νικ γκάλης.

Στον τελικό μετά βέβαια μας περίμενε η κατραπακιά από τους ισπανούς κι έκτοτε έχουμε περίπου ως εθνικό χόμπι να τους μισούμε φανατικά. Αλλά είναι οι μόνοι που έχουν κοιτάξει -και μπορούν να το ξανακάνουν- στα μάτια τους αμερικάνους. Συνεπώς δεν μπορούμε να παραμένουμε σε θέσεις ιδεολογικής καθαρότητας, με τακτική ίσων αποστάσεων στο διαγραφόμενο τελικό μεταξύ ηπα και ισπανίας. Χρειάζεται συγκεκριμένη ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης, χωρίς να μπλέξουμε βέβαια και στη λογική να επιλέξουμε τον «καλό» ιμπεριαλιστή. Όπως δηλ και στην περίπτωση της ουκρανίας..

Εκείνη η διοργάνωση του 02’ πάντως (που ‘χε έρθει σαν οξυγόνο, μετά το αθλιότερο μουντιάλ της πρόσφατης ιστορίας στην άπω ανατολή, κι έδειξε πως η αλήθεια είναι στο μουντομπάσκετ –γκέγκε;) ήταν παραδόξως και το κύκνειο άσμα της μεγάλης ομάδας των πλάβι, που δεν παρουσίασαν κάτι ιδιαίτερο στη συνέχεια (με εξαίρεση μια μικρή αναλαμπή τη διετία 09-10’), θαρρείς κι έπαιζαν για να αποδείξουν κάτι, ότι κουβαλούσαν μέσα τους ως κίνητρο και μαγικό ζωμό τον πόνο για τα βάσανα και τα δεινά της πατρίδας τους. Κι αφού γκρέμισαν τους αμερικάνους μες στο σπίτι τους, εκτέλεσαν την αποστολή τους και γκρεμίστηκαν κι αυτοί από την κορυφή. Ενώ οι επόμενες γενιές δεν είχαν το ίδιο κίνητρο ή το ίδιο μέταλλο από το ατσάλι της ιστορίας.
Χώρια βέβαια που τότε ήταν ακόμα οδγ, γιουγκοσλαβική ομοσπονδία, μαζί με το μαυροβούνιο, που στην πορεία ανεξαρτητοποιήθηκε. Φαντάσου δηλ τους σέρβους σήμερα να είχαν και πέκοβιτς στη σύνθεσή τους..

-.-.-

Λέγαμε και σε ένα πρόσφατο κείμενο πως η ελλάδα είναι η χώρα του κουβά κι αυτό εξηγεί εν μέρει την αγάπη της για την καλαθοσφαίριση, όπως η σημερινή στενωπός καθιστά εύλογη τη νοσταλγία για τα καλά της μεταπολιτευτικής παρένθεσης και τις κατακτήσεις της δεκαετίας με τις βάτες. Τότε δηλ που ήταν στα ντουζένια του το μπάσκετ και τα φεστιβάλ της οργάνωσης –αλλά και η ενσωμάτωση, ο εκφυλισμός της αισθητικής, η βιντεοταινίας και ο πετρόχειλος με την ατάκα του τίτλου του κειμένου για τους σεξ πίστολς, πριν βρει πρόσφατα την αλήθεια στους χρυσαυγίτες).


Διαβάζω παράλληλα το αφιέρωμα του ριζοσπάστη στα φεστιβάλ της εποχής, με την κριτική υποσημείωση πως το καλλιτεχνικό πρόγραμμα παρέμενε πολύ πιο φτωχό, με ελάχιστα ξένα συγκροτήματα αλλά ακόμα και την ερασιτεχνική δημιουργία να υποεκπροσωπείται. Είχαμε όμως το 86’, έναν χρόνο πριν από το ευρωμπάσκετ, τις πρώτες εμφανίσεις της γλυκερίας (που επανεμφανίζεται φέτος μετά από τόσο καιρό) και του λεωνίδα βελή! Με το στόμα γεμάτο φιλιά... Με τον γκάλη, το γιαννάκη, το φασούλα και τα άλλα παιδιά. Ή εναλλακτικά για την εποχή: με το μίμη, το μαράκι, λαφαζάνη και τα άλλα παιδιά


Και σκέφτομαι συνειρμικά τον γκέγκε πετρόχειλο, τους χρυσαυγίτες, τους φουσκωτούς με τα αναβολικά που βρέθηκαν δολοφονημένοι, την εθνική και τον αντετοκούμπο που, λόγω χρώματος, κάθεται στο λαιμό των φασιστών της άριας φυλής, τη γλυκερία που θα ξανάρθει φέτος... Και για κάποιο λόγο μου ‘ρχεται συνεχώς στο μυαλό αυτό το κλιπάκι από το εθνοσωτήριο 1987 (που είναι απερίγραπτο, και δεν χρειάζεται να εμβαπτιστεί στο καλτ, για να απενοχοποιηθεί).


Τα σκέφτομαι όλα αυτά, βλέποντας στο μουντομπάσκετ αμερικάνους δεύτερης διαλογής (γιατί οι περισσότεροι πρωτοκλασάτοι προέταξαν την καριέρα τους κι απείχαν) να πηδάνε στο θεό και να κερδίζουν κυρίως χάρη στα εξωπραγματικά αθλητικά τους προσόντα, που κάνουν τη διαφορά. Και την εξέλιξη του σύγχρονου μπάσκετ που από ένα πρωτίστως εγκεφαλικό παιχνίδι –φαίνεται και από μια απλή σύγκριση με τους περισσότερους ποδοσφαιριστές, που δεν ξέρουν να αρθρώσουν ούτε μια λέξη σωστά- με τακτική, πικ εν ρολ και διάβασμα της αντίπαλης άμυνας, επιστρέφει στη δύναμη, την ταχύτητα, τον αιφνιδιασμό, το λεγόμενο transition game, με τη γρήγορη μετάβαση από την άμυνα στην επίθεση και το σοσιαλισμό..

Κι ένιωσα να μου λείπει, όσο ποτέ άλλοτε, ένα γλυκό γιουγκοσλάβικο σουτάκι κι η αρχεντίνα μαγκιά του σκόλα, που είναι μεγάλη λατρεία, από αυτές που λες πως θα μείνουν άφθαρτες στον χρόνο και δε θα γεράσουν ποτέ, αλλά το μπασκετικό καντήλι του τρεμοπαίζει και ο πανδαμάτωρ χρόνος τελειώνει εδώ..
It’ s the final countdown


Υγ1: κι έφυγε κι ο αντώνης βαρδής. Τιρινίνι και πάσης ελλάδος.



2: και έδινε λέει ο ρίζος το 86’ ειδική έκδοση για το τσέρνομπιλ! Και πού θα μπορούσαμε να τη βρούμε αυτή τώρα σφε αναγνώστη, μου λες;

22 σχόλια:

Dreaming Neon Red είπε...

Σόρρυ για την έκφραση αλλά ό,τι παίζεται με τα χέρια είναι μαλακία. Σαν το ποδόσφαιρο δεν έχει, τα έχουν πει Μηλάκας και Μπογιό στο γνωστό βιβλίο.

Ξέχασες πάντως μια από τις πιο καλτ στιγμές έβερ, το βαθυστόχαστο σύνθημα της ΚΟΕ (RIP) σε ένα παλιότερο Μουντομπάσκετ. "Πετάξαμε τους Αμερικάνους απ την Ιαπωνία, γιατί όχι κι απ την Σούδα;"

Αναρχομαρξιστομαοϊκοτιτοϊκοσταλινικός είπε...

Κατ' αρχάς ευχαριστώ για την ανάρτηση σφυροδρέπανε.
Όσο για τον ποιον ενδιαφέρει, αν θυμάμαι καλά πέρσι τον καιρό που γινόταν το ευρωμπάσκετ και είχες κάνει κάποιες αναρτήσεις, υπήρχε αρκετός κόσμος που σχολίαζε. Όπως και να χει σε ευχαριστώ πάντως.
Υ.Γ. Αν υπάρχει ένας λόγος που με κάνει να παρακολουθώ το μπλογκ σου τόσο πολύ καιρό, είναι το ταλέντο που έχεις να μπλέκεις, πετυχημένα πάντα, την πολιτική με άλλα θέματα. Πράγμα που θεωρώ πως έπρεπε να κάνουν όλοι οι άνθρωποι, στην καθημερινότητα τους, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Δεν την ήξερα την αφίσα της κοε, για αυτό δε βρήκε θέση στο φεστιβάλ. Τι λες τώρα;
Το βιβλίο του μπογιό και του μηλάκα δε θυμάμαι να λέει κάτι τέτοιο αλλά ούτως ή άλλως είχε άλλα φάουλ κατά τη γνώμη μου -και ναι αυτή τη γνώμη την είχα από πριν, όχι τελευταία ;)

Αναρχοκτλ, καταρχάς να είσαι καλά για το υστερόγραφο.
Κατά δεύτερον, πέρσι οι αναγνώστες ασχολήθηκαν με τους γιούγκους και τους σοβιετικούς ειδικά, όχι τόσο με το μπάσκετ. Το τρίτο κείμενο, που ήταν αμιγώς μπασκετικό, πήγε άπατο στα σχόλια, αν θυμάμαι καλά.
Αλλά τι περιμένεις, όταν σφοι σαν τον DNR απαξιώνουν έτσι ένα άθλημα που παίζεται με τα χέρια -τι δηλ, επειδή οι σοβιετικοί έχουν πάρει τόσα ευρωμπάσκετ, που δε νομίζω να τους ξεπεράσει κανείς μες στον 21ο αιώνα, τώρα που θα γίνονται κι ανά τετραετία; Έλα μωρέ τώρα μαλακίες

Ανώνυμος είπε...

Καρφι παει για τελικο ισπανια-ηπα φετος,ταβανι η τετραδα για τους δικους μας.Μεγαλυτερη χαμενη ευκαιρια για χρυσο ηταν το 1998 με τη σφαγη του δραμαλη στο οακα.Κατι που δεν πτοησε τον στανκοβιτς να κανει τα ιδια και χειροτερα 4 χρονια μετα...

υγ.Εννοειται στον τελικο ισπανια-ηπα θα ειμαστε με team usa.

πανος

Ανώνυμος είπε...

Τρομάζω που το σκέφτομαι αλλά πάνε πραγματικά πολλά χρόνια από τότε που κοίταξα αγώνα μπάσκετ (έστω και στη μισή διάρκειά του) και ακόμα περισσότερα από τότε που το έκανα με ενδιαφέρον για την εξέλιξη του ματς. Πολλά πράγματα έχουν γίνει αχταρμάς στο μυαλό μου. Ίσως το ότι σε σχέση με το ποδόσφαιρο το μπάσκετ είχε ανέκαθεν ενδιαφέρον όχι μόνο στο ευρωμπάσκετ ή στο μουντομπάσκετ αλλά και στις Ολυμπιάδες να συντελεί σε αυτό το μπλέξιμό μου. Μη μπορώντας λοιπόν να συνεισφέρω κάτι στη συζήτηση, θα κάνω μνεία σε δυο παίκτες που μου έχουν μείνει. Τον πραγματικό παικταρά Όσκαρ Σμιτ της Βραζιλίας και τον τυπάρα τον Χοσέ (Πικουλίν) Ορτίθ του Πουέρτο Ρίκο.

ρα

Αναρχομαρξιστομαοϊκοτιτοϊκοσταλινικός είπε...

Έχεις δίκιο για πέρσι, αλλά τι να περιμένει κανείς από τη χώρα που οι μπασκέτες χρησιμεύουν μόνο για δοκάρια, (κάπου το έχεις γράψει και εσύ αυτό μου φαίνεται).

Σε τελικό με Ισπανούς και Αμερικάνους, δεν μπορούμε παρά να υποστηρίξουμε τη φίλη σύμμαχο και δημοκρατική Ισπανία, ενάντια στους φονιάδες των λαών, τα υπόλοιπα περί αντιπαθητικών Ισπανών κτλπ τα ακούω βερεσέ και μου θυμίζουν το "μίσος" των μικροαστών για τη Μέρκελ και τους "Γερμαναράδες".

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Αισθητικης φυσης παρατηρηση:Παντα με ενοχλουσε η ''αγαρμπη'' μορφη των μπασκετικων διοργανωσεων,απο τα οχι και τοσο ευηχα ονοματα (Μουντομπασκετ και Ευρωμπασκετ,ριλι??) μεχρι την παραδοξη φυση της φασης των ομιλων με τις 24 ομαδες συνολο και 6 ομαδες ανα ομιλο,σε αντιθεση με το ποδοσφαιρο που ο αριθμος των ομαδων διαιρειται αρμονικα με το 2 σε καθε φαση(αν και ουτε και στο ποδοσφαιρο γινοταν παντα ετσι).

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ρα, αυτά παθαίνουν όσοι δεν είναι αρειανοί :) και ειλικρινά λυπάμαι όσους περιμένουν να δουν μόνο το τελευταίο δεκάλεπτο σε έναν αγώνα. Όπως λέει βέβαια και ο μεγάλος σερ τσαρλς μπάρκλεϊ δεν υπάρχει τίποτε πιο συναρπαστικό στον αθλητισμό από το τελευταίο λεπτό ενός αγώνα μπάσκετ.

Πγ, κι εμένα μου άρεσε καλύτερα η καλτ ονομασία "κύπελλο των εθνών" από το γιούρο, αλλά τι να γίνει.
Αν δε μου διαφεύγει κάτι, οι έξι ομάδες κάθε ομίλου διαιρούνται μια χαρά ως αριθμός με το δύο. Αλλά το χάσιμο με τα κομπιουτεράκια στους υπολογισμούς κάθε ομίλου, δύσκολα θα το βρεις σε άλλο άθλημα. Κι εγώ ανήκω στους λίγους μαζόχες, που δε θέλω κατευθείαν νοκ άουτ από τους 16, αλλά και δεύτερη φάση ομίλων με σταυρώματα.
Γενικά βέβαια το φετινό σύστημα διεξαγωγής είναι λίγο γτπ, ώστε ακόμα κι αν κάνουν καμιά γκέλα η ισπανία ή οι ηπα, να μη βρεθούν με τίποτα πριν από τον τελικό.

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Αν δεν κανω λαθος οι 24 ομαδες γινονται 16 μετα,οποτε δεν εχουμε διαιρεση δια του 2.

Και οντως το ''Κυπελλο των Εθνων'' ειναι καλυτερο απο το ''Γιουρο'',αλλα φαντασου ακομα χειροτερα να το εκαναν Γιουροκυπελλο,ή Εθνοκυπελλο.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Μα το 16 είναι δύναμη του δύο, σε αντίθεση με το 24 (που κι αυτό όμως διαιρείται με το δύο). Ομολογώ πως δεν καταλαβαίνω και θα φωνάξω να με βοηθήσει ο μανόλης καψής.

Ανώνυμος είπε...

Αν δεν γινοταν με 24 το τουρνουα,θα επρεπε ειτε να γινει με 16 (πολυ λιγες για παγκοσμιο) ειτε με 32 (εκει θα γινοταν πανηγυρι,εμεις οι πεντε να κατεβαζαμε ομαδα μπορει και να κερδιζαμε τον 5ο της ασιας πχ).

Οποτε εκλεισε στις 24.Απο τις 24 πρεπει να μεινουν 16 για να παμε σε νοκαουτ μεχρι τον τελικο.Τι πιο ευκολο απο 4 ομιλους που περνανε οι πρωτοι 4 και σταυρωνονται 1-4 και 2-3.

Για περαιτερω διευκρινησεις feel free to ask.

Μανολης καψης

Dreaming Neon Red είπε...

Δεν ήταν αφίσα, σύνθημα γραμμένο στους τοίχους της πόλης ήταν. Ίσως κάπου να σώζεται σε κανά στενάκι ξεχασμένο, ποιος ξέρει...

Όσον αφορά τα αθλήματα, περί ορέξεως ξες τι λένε...

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Στο ποδοσφαιρο οι ομαδες μειωνονται κατα το μισο(αυτο εννοουσα με το ''διαιρουνται δια του 2'',οχι οτι ειναι μονο ζυγοι αριθμοι) ομαλα απο την μια φαση στην επομενη.32-16-8-4-2.

Στο μπασκετ δεν παει 24-12 πχ,παει 24-16 αρχικα.

Νίκος Σαραντάκος είπε...

Στο ποδόσφαιρο 24-16 (και μετά νοκάουτ) υπήρχε στα παλιότερα Μουντιάλ, π.χ. του 1994.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

"Τι πιο ευκολο απο 4 ομιλους που περνανε οι πρωτοι 4 και σταυρωνονται 1-4 και 2-3".

Μα και τώρα αυτό ακριβώς γίνεται. Από αλλού ξεκινάει το μπέρδεμα (τι διαιρείται και τι είναι δύναμη). Να δω τι θα λέει όμως τώρα ο πγ που γίνονται 24 οι ομάδες και στα τελικά του euro.
Το πρόβλημα αυτό υπήρχε πάντως και στο ποδόσφαιρο, είτε στο μουντιάλ από το 82' ως το 94' με 24 ομάδες, είτε στο τσου λου μέχρι το 99' που γινόταν επίσης με 24 ομάδες και είχαμε τη γελοιότητα των καλύτερων δεύτερων για πρόκριση στους 8. Στο μπάσκετ, όσο και να ψάξεις, δε θα βρεις αντίστοιχες γελοιότητες. Θα βρεις ίσως άλλες που μπορεί να τη ρεφάρουν. Αλλά το χάσιμο με τους ομίλους και τα κομπιουτεράκια κατά τη γνώμη μου είναι αναντικατάστατο και μαγικό.

Ανώνυμος είπε...

Δεν είναι σχετικό με αυτό που συζητάτε στα τελευταία σχόλια (νομίζω πάντως ότι το 32 και το 16 είναι προτιμότερα για μουντιάλ και ευρωπαϊκό αντίστοιχα), θα ήμουν όμως υπέρ της κατάργησης των προκριματικών ανά ήπειρο. Θα ήμουν υπέρ στις κληρώσεις των προκριματικών ομίλων (και για μουντιάλ και για μουντιμπάσκετ), να έμπαιναν όλες οι χώρες του κόσμου σε μια κληρωτίδα. Να είναι δυνατό να παίξουμε προκριματικά για το μουντιάλ ακόμα και με τη Βραζιλία.

ρα

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Οπως εσυ Μ.Α. εισαι παιδι των 80ς,εγω ειμαι το 90ς,και η πρωτη μου μνημη απο μεγαλη ποδοσφαιρικη διοργανωση ηταν μολις το Γιουρο 2000,οποτε δεν εχω αποψη για τις παλιοτερες διοργανωσεις.

Το μπασκετ δεν μου αρεσε ποτε οπως το ποδοσφαιρο,και αυτες οι παραξενιες που ανεφερα,το εκαναν ακομα πιο δυσκολο να ασχοληθω μαζι του.Τα τελευταια χρονια ομως παρακολουθω περισσοτερο,μπορω να πω αρκετα περισσοτερο σε σχεση με το ποδοσφαιρο.

προεδρος γκονζαλο είπε...

το συνθημα της κοε πρεπει να υπαρχει ακομα καπου στη διασταυρωση λαγκαδα με μιχαηλ καλου, απεναντι απο την αρχη της αγ. δημητριου

Ανώνυμος είπε...

@αναρχομαρξιστικοκλπ

"Σε τελικό με Ισπανούς και Αμερικάνους, δεν μπορούμε παρά να υποστηρίξουμε τη φίλη σύμμαχο και δημοκρατική Ισπανία, ενάντια στους φονιάδες των λαών, τα υπόλοιπα περί αντιπαθητικών Ισπανών κτλπ τα ακούω βερεσέ και μου θυμίζουν το "μίσος" των μικροαστών για τη Μέρκελ και τους "Γερμαναράδες"."

Εσυ να υποστηριξεις οποιον θες,εγω θα βγαλω την φανελα του χακιμ ολαζουον και θα πανηγυριζω την ηττα του πιο αβανταρισμενου και αντιπαθητικου μπασκετικου λαου του κοσμου.Ουτε φιλοι μου ειναι,ουτε συμμαχοι οι ισπανοι,και το δημοκρατες ψιλοπαιζει ακομα ακομα...

Οσο για το αλλο που λες,μαλλον οσοι κραζανε γερμανια και μερκελ πριν 2 μηνες τωρα θα ειναι φουλ ισπανια,και οχι το αντιθετο...

Αντε και με τη νικη σημερα κατα των αναξιων απογονων του μποντιρογκα,του ντιβατς και του ντανιλοβιτς.

πανος

Ανώνυμος είπε...

Η Σερβία στον τελικό. Γιατί τελικά, κάποιες φανέλες είναι πιο βαρειές από κάποιες άλλες.

https://www.youtube.com/watch?v=IpmhYwc_obw
Το απόσπασμα από 6':32"-6':50 είναι αφιερωμένο στον κύριο Παπαδογιάννη που μπορεί να τον έπιασαν τελευταία κάποιες τύψεις για τα αίσχη που καλλιέργησαν τη δεκαετία του '90 αυτός και οι όμοιοί του μπασκετικοί αλλά αυτό δεν έχει καμιά σημασία μιας και οι τύψεις του αυτές είναι πολύ ντροπαλές.

ρα

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ντάξει ρα, σωστό αυτό που λες, αλλά έχει και την άλλη όψη. Οι γιούγκοι ήταν κατεστημένο επί στάνκοβιτς και οι ελληνοποιήσεις ήταν ένα βρώμικο κεφάλαιο των ανώνυμων εταιρειών του μπάσκετ.
Η σερβία έχει βασικά και τις μεγάλες προσωπικότητες που ανέλαβαν τα πόστα για να θυμίζουν το βάρος αυτής της φανέλας (τζόρτζεβιτς, μποντίρογκα, και τάρλατς ακόμα).
Εγώ πάντως ξενέρωσα κάπως με αυτό το μουντομπάσκετ και είναι η πρώτη φορά που δε στενοχωριόμουν, γιατί πέφτει μαζί με το φεστιβάλ της λδ του βορρά και χάνω κρίσιμα ματς. Όλα δούλεψαν για τους αμερικάνους και στον τελικό θα κάνουν περίπατο
Εκτός κι αν..

Ανώνυμος είπε...

Εντάξει κανείς δε θα πει ότι οι Σέρβοι ήταν τίποτα αδικημένοι, όμως και εμείς δεν ήμασταν τίποτα "αντικαθεστωτικοί" με το Βασιλακόπουλο Νο2 της FIBA στην Ευρώπη. Κι αυτό οι μπασκετικοί το ξεπερνούσαν πολύ εύκολα τότε. Οι ελληνοποιήσεις σαφώς και ήταν μια βρώμικη ιστορία, η γνώμη μου είναι ότι ο κάθε Καράγκουτης δε θα εβλεπε ποτέ κάποια "χρυσά" συμβόλαια που είχε υπογράψει αν δεν υπήρχαν κάποιες επιτυχίες σε επίπεδο συλλόγων οι οποίες ήρθαν χάρη και σε κάποιους ελληνοποιημένους. Και στην τελική η ιστορία έγραψε ότι ένας κάποιος Καράγκουτης αποκαλούσε μαϊμού έναν Στογιάκοβιτς και κάποιοι καμάρωναν.

ρα