Ο τίτλος είναι παρμένος από κάποιο κείμενο του Σπαρίλα νομίζω, τον καιρό που δεν ήταν πατέρας, σοβαρός συντάκτης κι είχε ακόμα πλάκα. Αλλά αναφέρεται σε κάτι τελείως διαφορετικό, κι ας ήταν κάπως δύσκολο μέχρι πρότινος να ξεχωρίσεις το δεξιό, ενωτικό εξωκοινοβούλιο από το Σύριζα του προγράμματος της Θεσσαλονίκης.
Το οποίο, παρεμπιπτόντως, είναι κάτι σαν την 3η Σεπτέμβρη της εποχής μας, αλλά χιλιόμετρα πίσω της όχι μόνο πολιτικά, για τους προωθημένους στόχους που δεν έχει, αλλά κι ως γενική συγκρότηση. Η αυθεντική διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη μπορεί να δανειζόταν στοιχεία από διάφορες αναλύσεις, να τα παπαγάλιζε μηχανικά και να τα μαγείρευε σε μια ωραία ιδεολογική σούπα, αλλά είχε αξιώσεις προγραμματικού κειμένου. Ενώ το σημερινό ΠτΘ (που πάλιωσε ήδη, για να το λέμε σημερινό) δεν είναι ολοκληρωμένο πολιτικό πρόγραμμα, αλλά περιγραφή των πρώτων (που αργότερα απέκτησαν ορίζοντα τετραετίας) άμεσων μέτρων-κινήσεων της νέας κυβέρνησης. Αλλά είναι τέτοιο το επίπεδο τη εποχής, που αυτή η έλλειψη ολοκληρωμένης στρατηγικής ανάλυσης θεωρήθηκε συγκεκριμένη (και κοστολογημένη υποτίθεται) πολιτική πρόταση που πλεονεκτούσε σε σχέση με την αφηρημένη επαγγελία του σοσιαλισμού.
Κάθε εποχή έχει το ΠαΣοΚ, τις αυταπάτες και την 3η Σεπτέμβρη που της αξίζει.
Σε κάθε περίπτωση, αυτό το (βασικά ενιαίο μες στην ποικιλότητά του) αμάλγαμα συγκεντρωνόταν -και πιθανότατα το κάνει ακόμα- συχνά στο "Μανιφέστο", μια καφετέρια πάνω από τη Ροτόντα, όπου συναντάμε το πρόσωπο των ημερών: τον προσωπικό φίλο του Τσίπρα, αναρχικό και μέλος της ΚΠΕ του Σύριζα, Νίκο Καρανίκα. Κι αν κάναμε αυτή τη συζήτηση μια πενταετία πριν, θα φάνταζε πολύ δύσκολο να αποδομήσεις πολιτικά την εικόνα που είχαν για αυτόν κάποιοι θαυμαστές του -που δεν ήταν απαραίτητα Συριζαίοι: αντιρρησίας συνείδησης, που φυλακίστηκε μάλιστα για τη στάση του κι οργανώθηκε ένα κίνημα αλληλεγγύης, στα πλαίσια της οποία είχαν δώσει κι οι Τρύπες μια συναυλία.
Καλή ώρα σαν τον Κομάντο Κουκουρούκου Εντροπίας (ΚΚΕ), που θα το θυμούνται οι παλιότεροι αναγνώστες της κε του μπλοκ ως σχολιαστή, να προτείνει μεταξύ άλλων την πολιτική ανάλυση του Καρανίκα και το σύστημα-πεταλούδα, όπως εκθέτει στο προσωπικό του ιστολόγιο.
Όσοι έχουν περάσει από τη ΛΔ του Βορρά, μπορεί να έχουν ακούσει, ζήσει, επιβεβαιώσει διάφορα σκηνικά με πικάντικη, κουτσομπολίστικη νότα για έναν άνθρωπο που θα μπορούσε δικαιολογημένα να χαρακτηριστεί μια εκδοχή "αριστερού Ψινάκη" -με τα εισαγωγικά να αφορούν περισσότερο τον επιθετικό προσδιορισμό κι όχι το όνομα. Θα ήταν όμως τελείως φτηνό και άδικο να στηρίξει κανείς σε αυτές τις ιστορίες ή σε κάποια τιτιβίσματα την πολιτική απαξίωση ενός ατόμου που δήλωνε αναρχικός Συριζαίος (κατά το "αναρχικός τραπεζίτης" του Πεσόα), αλλά τότε ελάχιστοι το έβρισκαν προβληματικό. Κι όμως από μια άποψη, ο Καρανίκας παραμένει συνεπής σε αυτό που ήταν κι απλώς υπηρετεί αυτό που πιστεύει από μια υπεύθυνη θέση, χωρίς να είναι λέρα που κυνηγάει καριέρα.
Θα περιοριστώ λοιπόν να αναφέρω κάτι πιο πολιτικό, που μου είχαν μεταφέρει στο μεσοδιάστημα των διπλών εκλογών του 12', όταν το ακαταμάχητο επιχείρημά του για να πείσει τους θαμώνες του Μανιφέστου να ψηφίσουν Σύριζα ήταν πως έπρεπε να τον βγάλουν κυβέρνηση, προτού κλείσει το ρήγμα που άνοιξε το Μάη, για να αιφνιδιάσουν την αντίδραση πριν προλάβει να οργανώσει τις δικές της αντιστάσεις και την... αντεπανάσταση.
Και μιλάμε, να φανταστείς, για τις εκλογές όπου κάποιοι Συριζαίοι σχεδόν πανηγύριζαν που δεν τις πήραν. Μην το πεις ούτε του Παππά! Μόνο ο Λαζαρίδης που δε βγήκε να πει: ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι...
Αλλά αυτά τα ηττοπαθή τα διαδίδει ο Βαρουφάκης
Έστω και δια της τεθλασμένης πάντως μπαίνει ένα ζήτημα για τη στελέχωση κάθε χώρο (και βασικά του δικού μας που μας ενδιαφέρει άμεσα), τα προσόντα του έμψυχου δυναμικού, κτλ. Που για εμάς δεν αρκεί να είναι το καλύτερο βιογραφικό της χώρας (Βαρουφάκης, Μητσοτάκης, κτλ), για να διεκπεραιώσει τεχνοκρατικά μια δουλειά. Πρέπει να έχει προσόντα που αποκτούνται μόνο με την καθημερινή τριβή, την επαφή με τις μάζες, εντός κι εκτός κινήματος. Και παράλληλα να συσπειρώνει τα καλύτερα μυαλά και τα πιο αξιόλογα στοιχεία στο χώρο του, πχ σε έναν επιστημονικό κλάδο. Τα τυπικά προσόντα κάθε άλλο παρά αδιάφορα μας είναι, ιδιαίτερα αν μπουν στην υπηρεσία του αγώνα και δώσουν τα φώτα τους, εμπλουτίζοντας μια ανάλυση, αναπτύσσοντας τη θεωρία, κοκ.
Αλλά αυτό είναι το θέμα μιας άλλης (και όχι άλλης μιας) ανάρτησης. Που θα δείχνει μεταξύ άλλων πως το άτομο δεν υποτάσσει την προσωπικότητά του στο σύνολο, αντίθετα αναδεικνύεται από αυτό. Μέσα από την αστείρευτη πηγή του μαζικού κινήματος ξεπηδάν κι αναπτύσσονται καινούριοι ήρωες, νέες μορφές και πρωτοπόρες, ηγετικές φυσιογνωμίες.
Σε μια παρόμοια απάντηση μπορεί να καταλήξει κι η έρευνα των μεταπτυχιακών φοιτητών του πανεπιστημίου του Μπορντώ, που έχουν υποβάλει αίτημα να έρθουν στην Πάτρα και να διερευνήσουν το ερώτημα αν ένας άνθρωπος μπορεί να σηκώσει το ανάστημά του σε ένα σύστημα.
Σαφώς και μπορεί αλλά όχι μόνος του. Για να θυμηθούμε ένα παλιό διαφημιστικό, αν θέλεις να γίνεις σαν τον Γκραντ Χιλ, προπονήσου σκληρά, μην πιεις Σπράιτ (γιατί ούτε γουλιά) ή κοιτάξέ το, γιατί ποιος θυμάται σήμερα δηλ τον Γκραντ Χιλ και θέλει να του μοιάσει;
Αλλά αν θέλεις να γίνεις σαν το δήμαρχο Πάτρας, κατά το καρναβαλικό σύνθημα "κάν' το όπως ο ΠΕΛΕ", χρειάζονται πολύ περισσότερα. Να γίνεις κομμουνιστής, να αφιερωθείς στον αγώνα, να μαζκοποιήσεις το ταξικό κίνημα και να οργανώσεις την πάλη του.
Αν πάλι θες να είσαι μια απλή ψωνάρα, νάρκισσος κι εγωπαθής, τότε το πρότυπό σου είναι ο Βαρουφάκης. Που απασχόλησε πρόσφατα το βρετανικό κοινοβούλιο, επειδή έγινε σύμβουλος του Κόρμπιν. Αυτό η χαριτωμένη σύγκριση του Μάο με το Μίκυ Μάους, σε συνδυασμό με τις αναζωπυρωμένες -πλην παραδοσιακές- εισοδιστικές αυταπάτες του αντίστοιχου αγγλικού ΣΕΚ για τους Εργατικούς, μου θύμισαν πάντως συνειρμικά το μπλογκερικό προφίλ του Κόκκινου Πρίσματος, με το Μίκυ Μάο και τις "καυτές τροτσκίστριες", ως αγαπημένη του ταινία. Ο οποίος βέβαια διάβαζε το μπλοκ, όσο αυτό ήταν μόδα στο εξωκοινοβούλιο, στα χρόνια της Θεσσαλονίκης...
Και να πώς κλείνει ο φαύλος διαλεκτικός κύκλος μιας ανάρτησης...
Το οποίο, παρεμπιπτόντως, είναι κάτι σαν την 3η Σεπτέμβρη της εποχής μας, αλλά χιλιόμετρα πίσω της όχι μόνο πολιτικά, για τους προωθημένους στόχους που δεν έχει, αλλά κι ως γενική συγκρότηση. Η αυθεντική διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη μπορεί να δανειζόταν στοιχεία από διάφορες αναλύσεις, να τα παπαγάλιζε μηχανικά και να τα μαγείρευε σε μια ωραία ιδεολογική σούπα, αλλά είχε αξιώσεις προγραμματικού κειμένου. Ενώ το σημερινό ΠτΘ (που πάλιωσε ήδη, για να το λέμε σημερινό) δεν είναι ολοκληρωμένο πολιτικό πρόγραμμα, αλλά περιγραφή των πρώτων (που αργότερα απέκτησαν ορίζοντα τετραετίας) άμεσων μέτρων-κινήσεων της νέας κυβέρνησης. Αλλά είναι τέτοιο το επίπεδο τη εποχής, που αυτή η έλλειψη ολοκληρωμένης στρατηγικής ανάλυσης θεωρήθηκε συγκεκριμένη (και κοστολογημένη υποτίθεται) πολιτική πρόταση που πλεονεκτούσε σε σχέση με την αφηρημένη επαγγελία του σοσιαλισμού.
Κάθε εποχή έχει το ΠαΣοΚ, τις αυταπάτες και την 3η Σεπτέμβρη που της αξίζει.
Σε κάθε περίπτωση, αυτό το (βασικά ενιαίο μες στην ποικιλότητά του) αμάλγαμα συγκεντρωνόταν -και πιθανότατα το κάνει ακόμα- συχνά στο "Μανιφέστο", μια καφετέρια πάνω από τη Ροτόντα, όπου συναντάμε το πρόσωπο των ημερών: τον προσωπικό φίλο του Τσίπρα, αναρχικό και μέλος της ΚΠΕ του Σύριζα, Νίκο Καρανίκα. Κι αν κάναμε αυτή τη συζήτηση μια πενταετία πριν, θα φάνταζε πολύ δύσκολο να αποδομήσεις πολιτικά την εικόνα που είχαν για αυτόν κάποιοι θαυμαστές του -που δεν ήταν απαραίτητα Συριζαίοι: αντιρρησίας συνείδησης, που φυλακίστηκε μάλιστα για τη στάση του κι οργανώθηκε ένα κίνημα αλληλεγγύης, στα πλαίσια της οποία είχαν δώσει κι οι Τρύπες μια συναυλία.
Καλή ώρα σαν τον Κομάντο Κουκουρούκου Εντροπίας (ΚΚΕ), που θα το θυμούνται οι παλιότεροι αναγνώστες της κε του μπλοκ ως σχολιαστή, να προτείνει μεταξύ άλλων την πολιτική ανάλυση του Καρανίκα και το σύστημα-πεταλούδα, όπως εκθέτει στο προσωπικό του ιστολόγιο.
Όσοι έχουν περάσει από τη ΛΔ του Βορρά, μπορεί να έχουν ακούσει, ζήσει, επιβεβαιώσει διάφορα σκηνικά με πικάντικη, κουτσομπολίστικη νότα για έναν άνθρωπο που θα μπορούσε δικαιολογημένα να χαρακτηριστεί μια εκδοχή "αριστερού Ψινάκη" -με τα εισαγωγικά να αφορούν περισσότερο τον επιθετικό προσδιορισμό κι όχι το όνομα. Θα ήταν όμως τελείως φτηνό και άδικο να στηρίξει κανείς σε αυτές τις ιστορίες ή σε κάποια τιτιβίσματα την πολιτική απαξίωση ενός ατόμου που δήλωνε αναρχικός Συριζαίος (κατά το "αναρχικός τραπεζίτης" του Πεσόα), αλλά τότε ελάχιστοι το έβρισκαν προβληματικό. Κι όμως από μια άποψη, ο Καρανίκας παραμένει συνεπής σε αυτό που ήταν κι απλώς υπηρετεί αυτό που πιστεύει από μια υπεύθυνη θέση, χωρίς να είναι λέρα που κυνηγάει καριέρα.
Θα περιοριστώ λοιπόν να αναφέρω κάτι πιο πολιτικό, που μου είχαν μεταφέρει στο μεσοδιάστημα των διπλών εκλογών του 12', όταν το ακαταμάχητο επιχείρημά του για να πείσει τους θαμώνες του Μανιφέστου να ψηφίσουν Σύριζα ήταν πως έπρεπε να τον βγάλουν κυβέρνηση, προτού κλείσει το ρήγμα που άνοιξε το Μάη, για να αιφνιδιάσουν την αντίδραση πριν προλάβει να οργανώσει τις δικές της αντιστάσεις και την... αντεπανάσταση.
Και μιλάμε, να φανταστείς, για τις εκλογές όπου κάποιοι Συριζαίοι σχεδόν πανηγύριζαν που δεν τις πήραν. Μην το πεις ούτε του Παππά! Μόνο ο Λαζαρίδης που δε βγήκε να πει: ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι...
Αλλά αυτά τα ηττοπαθή τα διαδίδει ο Βαρουφάκης
Έστω και δια της τεθλασμένης πάντως μπαίνει ένα ζήτημα για τη στελέχωση κάθε χώρο (και βασικά του δικού μας που μας ενδιαφέρει άμεσα), τα προσόντα του έμψυχου δυναμικού, κτλ. Που για εμάς δεν αρκεί να είναι το καλύτερο βιογραφικό της χώρας (Βαρουφάκης, Μητσοτάκης, κτλ), για να διεκπεραιώσει τεχνοκρατικά μια δουλειά. Πρέπει να έχει προσόντα που αποκτούνται μόνο με την καθημερινή τριβή, την επαφή με τις μάζες, εντός κι εκτός κινήματος. Και παράλληλα να συσπειρώνει τα καλύτερα μυαλά και τα πιο αξιόλογα στοιχεία στο χώρο του, πχ σε έναν επιστημονικό κλάδο. Τα τυπικά προσόντα κάθε άλλο παρά αδιάφορα μας είναι, ιδιαίτερα αν μπουν στην υπηρεσία του αγώνα και δώσουν τα φώτα τους, εμπλουτίζοντας μια ανάλυση, αναπτύσσοντας τη θεωρία, κοκ.
Αλλά αυτό είναι το θέμα μιας άλλης (και όχι άλλης μιας) ανάρτησης. Που θα δείχνει μεταξύ άλλων πως το άτομο δεν υποτάσσει την προσωπικότητά του στο σύνολο, αντίθετα αναδεικνύεται από αυτό. Μέσα από την αστείρευτη πηγή του μαζικού κινήματος ξεπηδάν κι αναπτύσσονται καινούριοι ήρωες, νέες μορφές και πρωτοπόρες, ηγετικές φυσιογνωμίες.
Σε μια παρόμοια απάντηση μπορεί να καταλήξει κι η έρευνα των μεταπτυχιακών φοιτητών του πανεπιστημίου του Μπορντώ, που έχουν υποβάλει αίτημα να έρθουν στην Πάτρα και να διερευνήσουν το ερώτημα αν ένας άνθρωπος μπορεί να σηκώσει το ανάστημά του σε ένα σύστημα.
Σαφώς και μπορεί αλλά όχι μόνος του. Για να θυμηθούμε ένα παλιό διαφημιστικό, αν θέλεις να γίνεις σαν τον Γκραντ Χιλ, προπονήσου σκληρά, μην πιεις Σπράιτ (γιατί ούτε γουλιά) ή κοιτάξέ το, γιατί ποιος θυμάται σήμερα δηλ τον Γκραντ Χιλ και θέλει να του μοιάσει;
Αλλά αν θέλεις να γίνεις σαν το δήμαρχο Πάτρας, κατά το καρναβαλικό σύνθημα "κάν' το όπως ο ΠΕΛΕ", χρειάζονται πολύ περισσότερα. Να γίνεις κομμουνιστής, να αφιερωθείς στον αγώνα, να μαζκοποιήσεις το ταξικό κίνημα και να οργανώσεις την πάλη του.
Αν πάλι θες να είσαι μια απλή ψωνάρα, νάρκισσος κι εγωπαθής, τότε το πρότυπό σου είναι ο Βαρουφάκης. Που απασχόλησε πρόσφατα το βρετανικό κοινοβούλιο, επειδή έγινε σύμβουλος του Κόρμπιν. Αυτό η χαριτωμένη σύγκριση του Μάο με το Μίκυ Μάους, σε συνδυασμό με τις αναζωπυρωμένες -πλην παραδοσιακές- εισοδιστικές αυταπάτες του αντίστοιχου αγγλικού ΣΕΚ για τους Εργατικούς, μου θύμισαν πάντως συνειρμικά το μπλογκερικό προφίλ του Κόκκινου Πρίσματος, με το Μίκυ Μάο και τις "καυτές τροτσκίστριες", ως αγαπημένη του ταινία. Ο οποίος βέβαια διάβαζε το μπλοκ, όσο αυτό ήταν μόδα στο εξωκοινοβούλιο, στα χρόνια της Θεσσαλονίκης...
Και να πώς κλείνει ο φαύλος διαλεκτικός κύκλος μιας ανάρτησης...
7 σχόλια:
Εγω ειχα προλαβει λιγο και τις εποχες που και οι πασοκοι το παιζανε αριστεροι.
Αυτο που με θλιβει ειναι που ποτε δεν καταφερα να μεταπεισω καποιους πριν φανε τη λυπητερη.Αλλα δεν ξερω αν ειναι αντικειμενικη μου αδυναμια αυτο,ή πρεπει ο κοσμος να παθει για να μαθει.Για ποσο ομως θα πηγαινουμε ετσι?
Γάτε, η πορεία του ΠΑΣΟΚ, από τη στιγμή που δημιουργήθηκε το 76, ήταν πανομοιότυπη με την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ. Η διαφορά είναι ότι η εξέλιξη και η αποκάλυψη του ΠΑΣΟΚ πήρε 20-30 χρόνια, ενώ του ΣΥΡΙΖΑ, λόγω της κρίσης και της συνεπαγόμενης συμπίεσης του πολιτικού χρόνου, πήρε μόλις 1-2 χρόνια.
Από την άλλη πάλι, όσον αφορά σε αυτό που λες ότι δεν μπόρεσες να μεταπείσεις κάποιους, δεν οφείλεται σε δική σου αδυναμία. Κυρίως οφείλεται στο ότι το ΠΑΣΟΚ τότε, μοίραζε χρήμα, πολύ χρήμα, το οποίο χρησιμοποιούσε με απίστευτη μαεστρία και ικανότητα για να διαφθείρει σκόπιμα και συστηματικά το κόσμο. Όπου καταλάβαιναν οι ΠΑΣΟΚοι ότι δεν μπορούσαν να διαφθείρουν και να εξουδετερώσουν συνειδήσεις, δεν έδιναν δεκάρα!
Όπως λέγαμε τότε, το ΠΑΣΟΚ είχε "λεφτά επιχειρήματα" που ήταν ακαταμάχητα!
Πρακτικά, ήταν αδύνατον να του αντιπαρατεθείς σε θεωρητικό ή έστω στο πεδίο της συμβατικής αστικής ηθικής. Ο κόσμος μπροστά στο χρήμα, αδιαφορούσε για οτιδήποτε. Σκάνδαλα, διαφθορά, ρεμούλα, όχι απλά δεν σήμαιναν τίποτα μεμπτό, αλλά θεωρούνταν ότι ήταν δείγμα δημοκρατίας και ισων ευκαιριών που δεν υπήρχαν επί δεξιάς! Το ΠΑΣΟΚ, είχε περάσει το μήνυμα ότι είχε έρθει ο καιρός για να κλέψει και ο απλός λαός! Φυσικά, ο λαός έπαιρνε τα ψίχουλα (που ήταν αρκετά) και οι λίγοι, τα "νέα τζάκια", έκαναν τρελές περιουσίες. Αλλά ο κόσμος, προκειμένου να παίρνει τα ψίχουλα δεχόταν τα πάντα! Και με την κυβερνητική προπαγάνδα, που διαχέονταν προς το λαό από εφημερίδες, παπαγαλάκια, πρασσινοφρουρούς κλπ, αυτό θεωρητικοποιήθηκε και έγινε λαϊκή ιδεολογία. Λούμπεν ιδεολογία, αλλά ιδεολογία. "Να κάνουμε κι ένα δωράκι στον εαυτό μας"
Ενδεικτικά σου λέω ότι μεγαλόσχημος ΠΑΣΟΚος του περιβάλλοντός μου, έλεγε τότε, ότι αν κάποιον δεν τον "λαδώνουν", σημαίνει ότι είναι άχρηστος και δεν αξίζει να......επενδύσει κανείς επάνω του!!!
Μετά λοιπόν από τέτοια συστηματική διαφθορά των λαϊκών συνειδήσεων επί 20-30 χρόνια, ας μη μας κάνει εντύπωση η κατάσταση του λαϊκού κινήματος σήμερα, που δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι.
"Το ΠΑΣΟΚ, είχε περάσει το μήνυμα ότι είχε έρθει ο καιρός για να κλέψει και ο απλός λαός!"
Οι ειδήσεις τύπου Καρανίκα μάλλον φέρνουν κόσμο στον συριζα παρά τον απομακρύνουν.
Αν μπορέσει πχ ο συριζα να κάνει φοιτητική οργάνωση με σημειώσεις και σοβαρά κονέ με καθηγητές θα δει ποσοστά στα πανεπιστήμια που δεν είχε δει ποτέ.
Δυστυχώς έτσι είναι τα πράγματα για πολλούς.
ΓΜ
Ο ΣΥΡΙΖΑ ηταν τεκνο της αναγκης. Των αστων. Με παρελθον πριν το 12. Απο τον Κυρκο, στη διασπαση, στο σιγονταρισμα του ΠΑΣΟΚ επι δεκαετιες (σε τοπικη αυτ, σε συνδικαλιστικα οργανα κλπ). Ο δε Τσιπρας προωθηθηκε απο πολυ πριν το 12.
Η πορεια του ειναι παραλληλη με του ΠΑΣΟΚ, το οποιο αφομοιωσε.
τσαφ
Ο Λεβέντης, αποκάλεσε τη συνάντηση των πολιτικών αρχηγών, “φιάσκο”. Γιατί λοιπόν καθόταν 8 ώρες και συμμετείχε στο -κατά αυτόν- “φιάσκο”; Γιατί η δεύτερη κουβέντα του - μετά την οικουμενική για πρωινό, οικουμενική για μεσημεριανό, οικουμενική για βραδινό- ήταν το .. ΚΚΕ; Κάποιος πρέπει να αφήσει το “καρφάκι” του για το ΚΚΕ. Όλοι παίζουν το δικό τους ρόλο στο αστικό πολιτικό θέατρο.
Ποιος όμως θα “την πει” στο ΚΚΕ ; Υπάρχει πληθωρισμός “προθύμων” αλλά στα μάτια του λαού είναι αναξιόπιστοι. Το απαξιωμένο αστικό πολιτικό σύστημα; Ο Λεβέντης παλιός υποψήφιος του Μητσοτάκη πατέρα με νέα κατορθώματα όπως προτροπές προς τους αγρότες να κάτσουν σπίτι τους; Η αριστερή σοσιαλδημοκρατία των μικροαστών που νοσταλγούν το ΠΑΣΟΚ που έχασαν;
Οι φασίστες; Πολλά τα σχόλια υπέρ Παφίλη για την συνεπή αντιφασιστική στάση του ΚΚΕ από μη kke στο youtube και internet.
Ξαφνικά, εκεί που όλοι ασχολούνται, σκέπτονται, το ασφαλιστικό, το αγροτικό, τις ήδη 2-3 περικοπές συντάξεων της ΔΦΑ, την ανεργία, την ανασφάλιστη εργασία, την κατάσταση γενικής αφραγκίας, το ΝΑΤΟ που σουλατσάρει “για το καλό μας”, τα θέματα προσφυγιάς – μετανάστευσης κάποια “παιδιά” -όπως έγραψε πρώτος ο Neophyte_commie- είναι απασχολημένα ! http://www.902.gr/eidisi/neolaia-paideia/90375/anakoinosi-toy-grafeioy-typoy-toy-ks-tis-kne-me-aformi-provokatorikes ΄.Άρα ΚΝΕ, ΜΑΣ, μαζεύουν αρκετό κόσμο και έχουν μεγάλο ακροατήριο. Thank you Neophyte_commie.
Στο κάτω-κάτω ποιο Πάμε; Ποια Πασύ; Ποιο Μας; Ποια Πασεβε; Ποια amstel;
Η αριστερή γατούλα με την ροζ μυτούλα νιαουρίζει στα internetiκα κεραμίδια
για Στάλιν, Πελέ-τιδηδες, Μπούτες, όταν τα δρώμενα, το τελευταίο τρίμηνο είναι αρκετά:
Δύο πανελλαδικές απεργίες με πάρα πολύ κόσμο. Ακόμα και ο ΣΚΑΙ παραδέχθηκε το μεγάλο πλήθος της πορείας του ΠΑΜΕ με την αναμενόμενη για τα ΜΜΕ υποτίμηση του αριθμού των διαδηλωτών.
Μία surprise εμφάνιση συνταξιούχων έξω από το Μαξίμου. Το μπλόκο στα “λουλουδάδικα” καταργήθηκε στην πράξη από συνηθισμένους και άνευ μάσκας ανθρώπους. Μία γελοιοποίηση του αστικού κράτους, χωρίς “άγρια παιδιά” με το συναφή dress-code και χωρίς τις “παρεμβάσεις” της κόρης ενός πρώην προέδρου του ΠΑΟ.
40 ημέρες μπλόκα και μία κάθοδος 17 τρακτέρ ( κάτι σημαίνει αυτό το 17 για τους ΚΚΕδολόγους) που έστειλε αδιάβαστο στην πράξη το πρώην “κανένα τρακτέρ στο κέντρο της Aθήνας”. Μαζί με τις τρεις άμυνες αστυνομικής ζώνης της Κυβέρνησης γύρω από την Αττική. Σαν να έπαιζε η Κυβέρνηση με αντίπαλο την Μπαρτσελόνα και φοβόταν μην φάει καμία 6αρα. Τελικά ο Μπούτας τι είναι; Μέσι, Νεϊμαρ ή Σοάρες;
Μία πορεία ανέργων για το πρώτο 10ημερο του Απριλίου από την Πάτρα που έχει θορυβήσει την κυβέρνηση.
Και μία 48ΩΡΗ έτοιμη να προκηρυχθεί ανά πάσα στιγμή με το που θα κατέβει το ασφαλιστικό
Παράλληλα άλλες μορφές αγώνα με παρεμβάσεις αγροτών, συνταξιούχων, εργατών, υγειονομικών, στην τοπική κοινωνία, στα υπουργεία, ακόμα και καταλήψεις σε εφορίες.
Όλα τα προηγούμενα, φαντάζομαι, προς απογοήτευση όλων αυτών που προέβλεπαν ως Πυθίες ή άφηναν υπονοούμενα, πως το ΚΚΕ “θα τα βρει κάτω από το τραπέζι”.
Ο Πεσόα μέσα από το κείμενο του φωτίζει το πως πολύ εύκολα αλλάζοντας ένα μικρό μέρος από κάποιες αρχές, θα μπορούσε κάποιος να μεταπηδήσει στις πρακτικές αξίες τους καπιταλισμού. Και να φωνάζει πως αυτός είναι ο “true” και οι άλλοι απομιμήσεις.
Απο αρισταιρι οπτικι, προτιμό τατοιάνα απο μΑΙναιγάκι. Ραντεβού στα...μεσημεριανάδικα!
Ο 4:14
Εκεί που λες, “Δεν πάει άλλο, τα έχω δει όλα από την ΔΦΑ” τι βγήκε; Αυτό
Πιο φαιδρός πεθαίνεις...
http://www.rizospastis.gr/columnPage.do?publDate=5/3/2016&id=16132&columnId=161
«Δεν είναι το ζήτημα του καπιταλισμού ή όχι. Κι εγώ προσωπικά κομμουνιστής είμαι. Θα ήθελα ένα άλλο σύστημα. Αλλά μιλάμε για την τρέχουσα κρίση». Αυτά τα φαιδρά έλεγε, προχτές, ο υπουργός Εργασίας, Γ. Κατρούγκαλος, μιλώντας σε εκδήλωση στο Επαγγελματικό Επιμελητήριο Αθηνών. Βέβαια, από κάτω ακούστηκαν χοντρά γέλια, αλλά και αντιδράσεις, για να απαντήσει ο Κατρούγκαλος: «Εσείς δεν με θεωρείτε έτσι, αλλά εγώ έχω το δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζομαι»! Ακολούθησε νέα, μεγαλύτερη βαβούρα για το δικαίωμα του ...αυτοπροσδιορισμού που με πάθος διεκδίκησε ο υπουργός, ο οποίος ωστόσο συνέχισε απτόητος, σαν να απαγγέλλει θεατρικό μονόλογο: «Είμαι κομμουνιστής λοιπόν»... Και για να πάει τη συζήτηση εκεί που τον βολεύει, έθεσε μόνος του το ερώτημα, πώς συμβιβάζεται η ιδιότητά του ως ...κομμουνιστής με την πολιτική που εφαρμόζει ως υπουργός. Η απάντηση ήταν ότι εφαρμόζει μια άλλη πολιτική για την Κοινωνική Ασφάλιση, διαφορετική από αυτή που θα ήθελαν «ο νεοφιλελευθερισμός και το μνημόνιο». Πράγματι. Πιο φαιδρός πεθαίνεις...
#################
Ο Κατρούγκαλος δηλώνει...Κομμουνιστής!
Από το βιογραφικό του αντιγράφω τα ακόλουθα:
http://utopia.duth.gr/gkatroug/
----
Έχει εργασθεί ως διεθνής εμπειρογνώμονας για θέματα θεσμών και δικαιωμάτων στο Ουζμπεκιστάν (1997, 2005, 2006), FYROM (2000), Σλοβακία (2004), Συρία (2003), Αρμενία (2004, 2007).
Εκπροσώπησε ως σύμβουλος της Ελληνικής Αντιπροσωπείας στον ΟΗΕ την Ελλάδα στην Τρίτη Επιτροπή (Δικαιωμάτων) της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ (2000-2003) και ήταν μέλος της συμβουλευτικής επιτροπής του Υπουργείου Εξωτερικών για την κατάρτιση του Σχεδίου Συντάγματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Tα έτη 1998-1999 συμμετείχε συμβουλευτικά, ως αλλοδαπός εμπειρογνώμων, στην διαδικασία κατάρτισης του νέου Αλβανικού Συντάγματος, την έκδοση του οποίου στα Ελληνικά επιμελήθηκε μαζί με τον καθηγητή Δ. Θ. Τσάτσο (με πρόλογο του Προέδρου της Αλβανικής Δημοκρατίας Μειντάνι)..
----
Να σκεφτώ πως έγιναν προτάσεις για αλλαγές συνταγμάτων προς το σοσιαλιστικότερο; Π.χ. κοινωνικοποιημένα μέσα παραγωγής; Ακόμα και σε πρώην σοσιαλιστικές χώρες με τα οποία προβλήματα είχαν; Πως γίνεται κάποιος εκπρόσωπος; Με την σύμφωνη γνώμη της εκάστοτε ελληνικής κυβέρνησης ναι ή όχι;
Πως συμμετέχει κάποιος έστω και συμβουλευτικά σε επιτροπές για αλλαγές συνταγμάτων; Ουρανοκατέβατος χωρίς συστάσεις και απο ποιους; Τρολάρω, άλλα πέρα από το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό υπάρχει και το δικαίωμα να κρίνουμε την συνέπεια μεταξύ λόγων και πράξεων.
Βέβαια τέτοιες δηλώσεις δεν είναι και τόσο αθώες ή γραφικές ή φαιδρές. Προσπαθούν -κατά την γνώμη μου- έμμεσα να ρίξουν νερό στον μύλο του παλαιομοδίτικων δεξιών δημοσιογράφων. Που από ΠΑΣΟΚ και “αριστερότερα” είναι όλοι τους “κουμμούνια”. Τώρα που κάποιοι από τον απλό κόσμο που ψήφιζε δεξιά αρχίζουν να σκέπτονται σοβαρά το ΚΚΕ.
Κάτι μου λέει πως θα βγουν νέα πρωτοσέλιδα από χρυσαυγήτικα friendly sites και εφημερίδες με τίτλους “ Να μας κυβερνούν οι κομμουνιστές – Πείνα, ανεργία, αυτό σημαίνει κομμουνισμός”. Το προσπαθεί και ο Σύριζα αλλά η δήλωση της Αλέκας “είμαστε κομμουνιστές όχι αριστεροί” ήταν αρκετά χρόνια μπροστά. Και με μεγάλο τίμημα (κοντά στο μείον 4%).
Να είναι καλά η κυβέρνηση που τουλάχιστον μας δίνει δωρεάν γέλιο. Θα πρότεινα επί Λαϊκής Εξουσίας τη λαϊκή επιτροπή καρναβαλιού να την δώσουμε σε Συριζαίους. Την κερδίζουν με το σπαθί τους.
Ραντεβού στα..μεσημεριανάδικα.
Ο 4:14
4.14, τα σχόλιά σου γίνονται κάτι σαν προδημοσιεύσεις επόμενων αναρτήσεν.
Το λες και σποϊλεριά ;)
Δημοσίευση σχολίου