Πολιτικό χαβαλέ

Η σημερινή ανάρτηση είναι λίγο καμμένη. Δε θα παραξενευτώ αν δεν έχει κανένα σχόλιο από κάτω ή αν έχει αρνητικά σχόλια. Αν έχει όμως θετική ανταπόκριση, τόσο το καλύτερο.

Η βασική αφετηρία είναι η απενοχοποίηση κάποιων ακουσμάτων που ο καθένας μας έχει και μπορεί να του αρέσουν, αλλά καταλαβαίνει πολύ καλά πως είναι ελαφριά, γιατί οι στίχοι δε λένε και πολλά πράγματα.

Εκτός και αν τους διασκευάσουμε στα ελληνικά (εάν πρόκειται για ξένα ακούσματα). Ένα προτσές που, όπως και πολλά άλλα στην πραγματική ζωή άλλωστε, μπορεί να ξεκινήσει από ένα λάθος, από μία παρανόηση, όπως στη Λαμπάντα, όπου σε κάποιο σημείο, όλοι ακούμε κάτι σαν Γκορμπατσόφ, κι αυτό ακριβώς έβαλε στη δική του διασκευή κι ο Πανούσης. Και το οποίο προτσές έχει δώσει μια σειρά από πολύ ωραίες διασκευές κι άλλες χιουμοριστικές, που είναι πολύ πετυχημένες. Ας πούμε η αθλητική προλεκάλτ διασκευή που έκανε ο Τοτέμ στο "φιλαράκι" της Βόσσου, μετατρέποντάς το σε ύμνο της Θ-Λίβερπουλ, που φέτος κάνει όνειρα για ευρωπαϊκό τίτλο, αλλά θα ραγίσουν καρδιές αν η κληρωτίδα έχει κέφια και στείλει τον Κλοπ αντίπαλο της Ντόρντμουντ, σε λίγη ώρα.



(Υγ: ω ναι, τον έστειλε, τον έστειλε...)

Η δική μου απόπειρα δε θεωρώ πως είναι πετυχημένη, το πολύ να καταφέρει να γίνει προλεκάλτ, για να μην τη λέμε απλώς γραφική. Αλλά ξεκίνησε από ένα τέτοιο σπασμένο τηλέφωνο, μια ακουστική παρανόηση και το φόβο του μαθητή μπροστά στο ακουστικό κομμάτι των εξετάσεων, το περιβόητο listening, που νομίζει ότι ξεπερνάει κι αυτόν του τερματοφύλακα μπροστά στο πέναλτι.

Για κάποιο λόγο λοιπόν, κάθε φορά που άκουγα την αρχή από το down under των Men at Work, θα μπορούσα να πάρω όρκο πως ξεκινάει λέγοντας "χαβαλέ" κι όχι travelling.



Παρά το ιντριγκαδόρικο για ταξικούς συνειρμούς όνομά τους, οι Men At Work είναι Αυστραλοί, χωρίς κάποιο σπουδαίο, ιδιαίτερο νόημα στα (αρκετά αξιόλογα για το δικό μου αυτί) τραγούδια τους κι αν δεν κάνω λάθος, πρέπει να εξαφανίστηκαν από το μουσικό προσκήνιο, όσο απότομα μπήκαν σε αυτό, μετά από την επιτυχία που έκανε ο πρώτος και μοναδικός δίσκος τους.

Το ζήτημα είναι όμως τι κάνουμε με τους στίχους. Για να δούμε...

Όχι πια χαβαλέ ως εδώ
Μοναχά τραγούδι πολιτικό
Όχι άλλη καψούρα. Και διαζύγια.
Μόνο κοινωνικά υποζύγια
(κυρ Μέντιο...)

Πάμε τώρα στο ρεφρέν

Αντεπίθεση τώρα λαέ
και ψήφο τώρα στο Κουκουέ
Μα δε φτάνει η ψήφος σου ρε
Δεν έγινε έτσι τίποτα ποτέ

Παρά είναι ωμό με την απευθείας αναφορά στο κόμμα, αλλά δε βαριέσαι. Αυτήν την τέχνη θέλουμε και καταλαβαίνουμε.

Παρακάτω στους αυθεντικούς στίχους μπαίνει ένας τύπος από τις Βρυξέλλες, που προφανώς πρέπει να αξιοποιηθεί.
Στις Βρυξέλλες να ακουστεί καλά
Θέλουμε μόρφωση και δουλειά...

Κάπου εκεί τελείωσε όχι η -ας την πούμε- έμπνευση, αλλά ο δικός μου χρόνος και δεν μπόρεσα να το προχωρήσω ως το τέλος ή να αλλάξω/βελτιώσω τις πρώτες στροφές. Ανάλογα και με τις αντιδράσεις της βάσης, θα δούμε αν αξίζει να φτάσει σε πιο ολοκληρωμένη μορφή ή βασικά να γίνει και σε άλλα τραγούδια, που ζητάνε πολιτική νομιμοποίηση, έστω και δια του πολιτικού χαβαλέ.
Προσπαθήστε πάντως να σκεφτείτε πώς θα ήταν ολοκληρωμένο, γιατί αλλιώς χάνει αρκετά (ακόμα περισσότερο μάλλον).

Προτάσεις-γιουχαΐσματα-προσθήκες, κτλ, ευπρόσδεκτες...