Τρίτη 8 Μαρτίου 2016

Σπέρνει εφιάλτες

Οφειλόμενες απαντήσεις, με αφορμή ένα σημείωμα.

Δεν εννοώ αυτό του Άναυδου, που δημοσιεύτηκε εδώ, αλλά δύο άλλα κείμενα, που γράφονται για το Ατέχνως (1 και 2) και ξεσήκωσαν διάφορες αντιδράσεις στο προφίλ του περιοδικού στο ΦΒ -πού να είχαμε δηλαδή και σχόλια- επιβεβαιώνοντας τα εξαρτημένα αντανακλαστικά που έχει αναπτύξει μια μερίδα κόσμου στο άκουσμα και μόνο του σφου με το μουστάκι.

Μα γιατί μπορεί να εξεγείρονται με έναν ιστορικό ηγέτη, που έχει εγκαταλείψει τα εγκόσμια εδώ και 63 χρόνια; Φταίει μόνο η άγνοια και η αστική προπαγάνδα που καλύπτει το κενό; Φταίνε τα δικά του λάθη ή η ελλιπής αυτοκριτική από τη δική μας πλευρά; Μήπως ψάχνουν λόγο για να εξεγερθούν και δεν το βρίσκουν; Ή μήπως φταίει το ακριβώς αντίθετο κι ο φόβος μπροστά στην εξέγερση;

Καταρχάς, όπως έχει πει ο Κάππος, ο Στάλιν δε θάφτηκε στα Ιεροσόλυμα, για να το φοβούνται τόσο πολύ οι πολέμιοί του. Που σημαίνει ότι δεν πρόκειται να νεκραναστηθεί -ούτε καν στη σοσιαλιστική Δευτέρα Παρουσία, όπως λένε κάποιοι χωρίς να δέχονται καν την πρώτη παρουσία. Και δε θα φέρει μαζί του, σαν κτερίσματα, τις συνθήκες της εποχής του, για να ακολουθήσει τον ίδιο ακριβώς δρόμο ή μάλλον τα ίδια βήματα μια πιθανή νικηφόρα επανάσταση στο (ελπίζουμε όχι πολύ μακρινό) μέλλον. Τα ιστορικά διδάγματα δεν είναι εξάλλου παρτιτούρες, για να βρούμε τη μουσική της κοινωνίας του μέλλοντος. Κι αυτό που μοιάζει στην εποχή μας σαν φάλτσα νότα, μπορεί να ήταν υποχρεωτική πορεία για τους επαναστάτες μιας παλιότερης εποχής.

Η αντιδιαλεκτική σκέψη που συνηθίζει να αποσπά τα πρόσωπα από τις συνθήκες που τα γέννησαν και διαμόρφωσαν τη στάση τους, να μην κρίνει κάθε πράγμα στον καιρό του (κι ο Γκορμπατσόφ τον Αύγουστο, σαν το "πραξικόπημα του 91'") είναι από τα πιο συχνά, διαδεδομένα λάθη στην ιστορική αποτίμηση. Στο οποίο υποπίπτουν πολλές φορές προσεγγίσεις και από τη δική μας πλευρά.

Υπάρχει όμως και μια γενική διαχρονική πλευρά της σταλινικής περιόδου, που αφορά τις νομοτέλειες της οικοδόμησης της νέας κοινωνίας, τα σπαράγματα του παλιού που πεθαίνει -και σε αντίθεση με το Στάλιν, μπορεί να "νεκραναστηθεί" και να ανακάμψει, αν βαλτώσει η οικοδόμηση- και τη βίαια αντίδραση των δυνάμεων της αντίδρασης, την οξύτητα της ταξικής πάλης που αναπτύσσεται.

Αν λοιπόν κάποιοι τρέμουν ή απεχθάνονται αυτή τη σφοδρότητα, το επαναστατικό πέρασμα στη νέα εποχή και τη δικτατορία του προλεταριάτου ως απαραίτητο εργαλείο για αυτήν, δεν υπάρχει κάτι που να μπορούμε να τους εγγυηθούμε, για να τους καθησυχάσουμε. Και δε νομίζω πως πέφτει κανείς έξω αν υποθέσεις πως αυτές οι σχεδόν μαγνητοφωνημένες αντιδράσεις (για τον αιμοσταγή δικτάτορα και τα εκατομμύρια θύματα του σταλινισμού) εκφράζουν μεταξύ άλλων το φόβο του μικροαστού μπρος στην επανάσταση, τις δυσκολίες της, την όξυνση των αντιθέσεων και τον βίαιο τρόπο επίλυσής τους. Για αυτό στρέφονται παραδοσιακά στις εύκολες εκλογικές αυταπάτες και τη δημοκρατική ουτοπία μιας ειρηνικής μετάβασης, χωρίς ρήξεις και εξαλλοσύνες, όπου η κυρίαρχη τάξη θα μας παραδώσει συναινετικά την εξουσία (χωρίς zerbrechen κι ακραίες λενινιστικές εκδηλώσεις) καθώς και το σχοινί για να την κρεμάσουμε -αλλά εμείς θα το χρησιμοποιήσουμε ως παιδικό παιχνίδι, παίζοντας σχοινάκι

Αυτό ακριβώς ήταν πάντως ένα από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα των μπολσεβίκων (και) στα χρόνια του Στάλιν. Οι πολύ ισχυροί δεσμοί με τις λαϊκές μάζες που ατσαλώθηκαν σε μια σειρά σκληρών ταξικών αγώνων και η ενεργός συμμετοχή-στήριξή τους στα επίμαχα μέτωπα της εποχής: από τον άθλο της κολεκτιβοποίησης ως τη μεγάλη αντιφασιστική νίκη και το τσάκισμα της (ως τότε αήττητης) ναζιστικής πολεμικής μηχανής. Χωρίς αυτόν το λαϊκό παράγοντα, κανένας... δικτάτορας δε θα μπορούσε να σταθεί και να ξεπεράσει τόσους σκοπέλους, και προφανώς καμία ΔτΠ, χωρίς το ιστορικό υποκείμενο που την ενσαρκώνει.

Πολλοί "παροικούντες τη Ιερουσαλήμ" -όπου πάντως δε θάφτηκε ο Στάλιν- αρχίζουν άλλο γνωστό τροπάριο (όχι της Κασσιανής) για το μεσσιανισμό του προλεταριάτου (που η ιστορική αποστολή του αντικαθιστά τον περιούσιο λαό), την κομμουνιστική ορθοδοξία και την προσωπολατρία στα όρια της αποθέωσης του Πατερούλη ημών. Είναι βέβαια αρκετά αστείο να στηλιτεύουν την προσωπολατρία -που ερμηνεύεται κι εν μέρει δικαιολογείται ως φαινόμενο της εποχής- όσοι δαιμονοποιούν το Στάλιν, αγιοποιώντας τον απ' την ανάποδη. Και να ειρωνεύονται τη "θρησκευτική" αφοσίωση των σφων στο κόμμα, τον αγώνα και τις ανάγκες του, αυτοί που περιμένουν μεταφυσικά να αλλάξει κάτι, χωρίς να κουνήσουν το δαχτυλάκι τους και γενικά το χέρι τους, μαζί με την Αθηνά.
Μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουν ίσως κάποιο θάμα... Και είναι έτοιμοι να πιστέψουν και να ψηφίσουν τον επόμενο προφήτη, που θα τους ξεγελάσει κάνοντας εμπόριο ελπίδας.

Υπάρχει βέβαια η απολογία του Μπελογιάννη και η γνωστή διαφορά που εντοπίζει στη θυσία των κομμουνιστών -που μοιάζει με αυτή των πρώτων χριστιανών, αλλά αυτοί πίστευαν πως θα πάνε στον παράδεισο και στη μεταθανάτια ζωή. Αλλά τι να μας πει κι αυτός ο σταλινικός...

Υπάρχουν δύο ακόμα σημεία, που θα τα περάσω με μια απλή αναφορά, για να μη ξεφύγει σε έκταση το κείμενο.
Το πρώτο έχει να κάνει με τη θρησκευτική εξιδανίκευση του σφου με το μουστάκι, που κάθε άλλο παρά ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, σε ό,τι αφορά τουλάχιστον την κριτική προσέγγιση των κομμουνιστών σήμερα, που μελετάνε την ιστορική πείρα και βγάζουν πολύτιμα συμπεράσματα. Και είναι τότε ακριβώς που το κλαδί λυγίζει από την ανάποδη κι αρχίζουν οι κραυγές περί προδοσίας και τροτσκιστικού ολισθήματος.

Το δεύτερο είναι σχετικά με την αντικειμενική προσέγγιση των γεγονότων. Τα γεγονότα μπορεί να είναι δεδομένα, το θέμα είναι όμως πώς θα τα ερμηνεύσει κανείς και ποια πτυχή θα προτάξει σε αυτή την ερμηνεία.
Σε κάθε περίπτωση τα τελευταία κρούσματα αντισταλινισμού είναι τόσο χυδαία κι αδιάφορα για την ιστορική αλήθεια, που απαλλάσσουν τον αμφιταλαντευόμενο ιστοριοδίφη από τις όποιες αμφιβολίες του. Η αφήγησή τους δε βασίζεται καν στην πραγματικότητα (όπως κάποιες μυθοπλασίες στο σινεμά και τη λογοτεχνία), θυμίζοντας περισσότερο ιστορικό πλειστηριασμό σε ό,τι έχει να κάνει πχ με τον αριθμό των θυμάτων του ουκρανικού λιμού.
-Δέκα εκατομμύρια, ακούω άλλη προσφορά;
Έχω είκοσι εκατομμύρια, είκοσι από τον κ. Κόνκουεστ.
Είκοσι εκατομμύρια ένα, είκοσι εκατομμύρια δύο...

Κανονικά, θα έπρεπε να μιλήσουμε σήμερα, βάση επετείου, για το άλλο μισό του ουρανού, που έχει σήμερα την τιμητική του, και -βάσει τίτλου- για τους Εφιάλτες με κεφαλαίο που κάποτε διάβαζαν το Κεφάλαιο (με κεφαλαίο) και σήμερα ευνοούν το κεφάλαιο (με μικρό κάπα). Άμα είναι να διαλέξεις ένα κάπα στη ζωή σου για να πορεύεσαι, ο καπιταλισμός σου δίνει περισσότερες ευκαιρίες ανέλιξης από το κομμουνιστικό κίνημα. Εκτός και αν είσαι ο Κατρούγκαλος (και άλλο κάπα), που παραμένει αμετανόητος κατά φαντασία κομμουνιστής...
Αλλά αυτά θα τα δούμε σε κάποιο άλλο κείμενο

41 σχόλια:

ΛΑΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ είπε...

Εχω γραψει σε ανυποπτο χρονο ,οτι λυδια λιθος για την οποια κοινωνικη αλλαγη στο μελλον μας θα ειναι η θεση-σταση της κοινης γνωμης του επαναστατικου υποκειμενου μιας μελλοντικης Σοσιαλιστικης Επαναστασης , σχετικα με αυτη την περιοδο και το προσωπο που την οριζει .Τραβηγμενο θα πει καποιος ,αλλα σ αυτο το προσωπο (και την περιοδο που ηγουνταν) συμπυκνωνεται ολη η αποφασιστικοτητα της εργατικης ταξης να ασκησει την Δικτατορια της ,οικοδομωντας τον Σοσιαλισμο ,χωρις ταλαντευσεις και ξεστρατηματα - σε οσα λαθη και υπερβολες κι αν υποπεσει. Εξ αλλου με "πορδες δεν βαφονται αυγα " οπως ελεγε κι η γιαγια μου .Ειτε η κοινωνια θα κανει αλματα μπροστα ,ειτε θα τρεκλιζει και θα πισωγυριζει καθε φορα χωρις να βαζει μυαλο .Η οικοδομηση του Σοσιαλισμου ειναι κοσμογονια ετσι κι αλλιως (και μαλιστα τοτε σε αχαρτογραφητα νερα !),οχι τοσο γιατι ξεθεμιελωνονται οι παλιες σχεσεις παραγωγης ,αλλα κυριως γιατι στην περιοδο του σοσιαλισμου ,αργα και σταθερα και εν μεσω ασιγαστης ταξικης παλης ,οφειλει να αρχισει να ξεπατωνεται μεθοδικα απο τα μυαλα των ανθρωπων η γαγγραινα ...της ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ .Και να εμπεδωνεται καθημερινα γλύκα και ησυχα η σιγουρια της κοινωνικης "θαλπωρης".Να μαθαινει η κοινωνια στο "ΕΜΕΙΣ" .

Συνηθως οταν πεφτω σε καποιον "αντισταλινικο" τον ρωταω για εναν αλλο συγχρονο του Σταλιν να μου πει την γνωμη του .Για το μεγαλυτερο καθαρμα που γεννησε ο καπιταλισμος και τον μακελλαρη της Ελλαδας .Τον Τσωρτσιλ ! Θα εκπλαγειτε οτι στο 90% των περιπτωσεων το μονο που θα θυμαται ειναι εκεινη η κολακεια του -οσο του καναμε σαν λαος την δουλεια- για τους ελληνες και τους ηρωες !!!! Ουτε τα Δεκεμβριανα ,ουτε την στηριξη του στην Δικτατορια του Μεταξα ,ουτε την οργανωση του εμφυλιου ,ουτε το κυνηγι των κομμουνιστων δεν θυμαται ουτε τιποτα απο αυτα ...Ο Τσωρτσιλ ειναι συμμαχος ! Οταν του τα θυμιζεις αυτα παθαινει την ιδια αφωνια που παθαινει ο Ναζι οταν του λες οτι οι Ναζι σου ισοπεδωσαν τα Καλαβρυτα ,τον Βιαννο και αλλα 140 πολεις και χωρια και οχι ο Κοκκινος Στρατος ...Μακρυα απο εμας η αγιοποιηση του Σταλιν, αλλα ακομα κι αν ειναι σωστη αυτη η ως τωρα αποτιμηση του ρολου του απο το κομμα ,μην ξεχναμε οτι εδω εχουμε να κανουμε με μελετημενη στοχοποιηση και παγκοσμιο τσουναμι δαιμονοποιησης στο προσωπο του που ομοιο του δεν ξαναγινε για ιστορικο προσωπο (ισως μονο για τον Νερωνα ).Οι καπιταλιστες παιζουν τα ρεστα τους με τον Σταλιν πλεον .Αν τρομαξεις το ποπολο με τον Βεελζεβουλ ,ξορκιζεις τον παραδεισο και οχι την κολαση ...

(μια χαρα ειναι χωρις σχολια το ΑΤΕΧΝΩΣ ....καλη η δημοκρατια αλλα υπαρχει ο κινδυνος της χαβρας ...οποτε χανει ο αναγνωστης την νηφαλιοτητα της αναγνωσης )

TRASH είπε...

Η υπεράσπιση του Στάλιν δεν έχει να κάνει με κάποια "προσωπολατρεία".
Έχει να κάνει με την υπεράσπιση του ηγέτη της σοσιαλιστικής οικοδόμησης (που ουσιαστικά αρχίζει μετά την ΝΕΠ και τελειώνει στο 20ο συνέδριο, για να ακολουθήσει το ξεβαρβάλωμα της μέχρι το '90), έχει να κάνει με την υπαράσπιση του ηγέτη της αντιφασιστικής νίκης (που ακόμη να την χωνέψουν), έχει να κάνει την υπεράσπιση της μνήμης του Κομμουνιστή ηγέτη που παρέλαβε μια μισοδιαλύμένη από τον εμφύλιο χώρα και παρέδωσε "κόκκινο" το 1/3 της γης (ίσως το πιο ασυγχώρητο από τα "εγκλήματα" του Στάλιν).
Έχει τέλος να κάνει και με την υπεράσπιση του (τόσο υποτιμημένου) τεράστιου (από άποψη αξίας) θεωρητικό έργο του γιγάντιου αυτού ηγέτη του διεθνούς προλεταριάτου.

Τα παραπάνω είναι που τον καθιστούν μπαμπούλα για τους αστούς, τόσες δεκαετίες μετά τον φυσικό του θάνατο. Αν μπορούσε να τους δει από μια μεριά, σίγουρα θα γέλαγε κάτω από τα μουστάκια του για το μίσος που μπόρεσε να τους εμπνέυσει....

Σκεπ είπε...

Συμφωνω με ολα οσα γραφεις.
Γενικα χαιρομαι οταν οι σταλινικοι λενε οτι η προσωπολατρια ηταν λαθος (ακριβως γιατι προκαλει εφησυχασμο). Η προσωπολατρεια βολεβε μονο την ηγεσια (ενοοω ολους τους αλλους εκτος του ιδιου(-αυτος δεν ειχε σχεση με την υποκινηση της γιατι δεν την χρειαζοταν αν οντως δεν ηταν η μετριοτητα που κατα μια αποψη ηταν)

Η ηγεσια καλυπτε τις αδυναμιες και δεν αφηνε την πληροφορηση να φτανει στον Σ..
Ειναι φυσικο ενστικτο του ανθρωπου να φυλαγεται απο τις συνεπειες των πραξεων του. Πρεπει να υπηρχαν κλικες ακομα και πριν το θανατ του Σ. και αργοτερα καποιου ειδους παραοικονομια και αλλα φαινομενα που δεν καταγραφοταν στα οικονομικα στοιχεια που λαμβαναν στην καθοδηγηση. Ολα αυτα δικαιολογουνται προφανως με την επικλιση της ανθρωπινης αδυναμιας. Αλλα απο την σκοπια του διαλεκτικου υλισμου, αυτο δεν αρκει.

Τι ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ την ανεπαισθητη (κατα Καβαφη) διολισθηση απο το σοσιαλισμο στον καπιταλισμο;
O XR. (εφοσον τα προσωπα δεν ειναι το αιτιο αλλα απλως το 'συμπτωμα ' μιας διεργασιας που συμβαινει στο εποικοδομημα (ή μηπως και στην δομη) το ιδιο και ο Γκορμπ. τι ακριβως εξεφραζαν (δεν εννοω οτι εκπροσωπουσαν καποια ΤΑΞΗ, αλλα μαλλον ΤΑΣΗ).

Ποιες διεργασιες οδηγησαν με το θανατο του Σ. στην αρχη της παλινορθωσης του καπιταλισμου. Πρεπει να δουμε ποιες αντιφασεις λειτουργουν αρνητικα, και κατω απο ποιες προυποθεσεις μπορει να προκαλεσουν την παλινορθωση του καπιταλισμου. Πως τις αντιμετωπιζεις;
Με δυναμωμα των παραγωγικων δυναμεων ; ή με εκπαιδευση στον 'εργατικο ελεγχο'. Τη δεκαετια 50 εμφανιστηκε μια ταση στο κομμα στην κατευθυνση της μειωσης του εργασιμου χρονου, προς οφελος της εκπαιδευσης και του εργατικου ελεγχου; Το υλικο κινητρο ποσο θετικο ή αρνητικο ρολο μπορει να παιξει. Ποτε αρχιζει να γινεται αρνητικο; Mε τι αντικαθισταται και πως; Ποιος το ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ; Ενας νεος μεγαλος ηγετης; Συλλογικη ηγεσια; Την ηγεσια ποιος την ελεγχει και πως; Ο δημοκρατικος συγκεντρωτισμος ειναι ουσια 'ή τυπος . Στην δυση ειχαμε τηην μεταβαση απο την συμμετοχικη δημοκρατια στην καταναλωτικη δημοκρατια` υπηρχε αναλογο φαινομενο και στην ανατολη;

Aν η ηγεσια 'ξεφυγει' και τα σοβιετ επαναστατησουν αυτο σημαινει οτι ο Χρουστσεφ παρακουσε τις αποφασεις του κομματος;
Αν ναι τοτε ο ΧΡ, ηταν μεμονωμενη περιπτωση, εξαιρεση, ανορθογραφια που δεν θα επαναληφθει. Οπως ειδαμε ομως οι ανορθογραφιες επαναληφθηκαν. Ισως οχι ιδιου τυπου. Και οδηγησαν τελικα στην καπιταλ.παλινορθωση, χωρις αυτη τη φορα να υπαρξει αντισταση. Υπαρχει δοκιμασμενος μηχανισμος που να προστατευει απο τετοιες ανορθογραφιες;
ΑΝ οχι, τοτε ειχαμε ενα συνολικοτερο φαινομενο, μια αλλοτριωμενη ηγεσια (τι προκαλει την αλλτριωση στο σοσιαλισμο;) Η μηπως κατι περισσοτερο; Μια αντιθετικη (αλλα και συμβιωτικη) σχεση βασης ηγεσιας στο κομμα την διοικηση του κρατους και των οικονομικων οργανισμων;

faros είπε...

Υπάρχει, προφανώς, η δυσκολία να γίνει αντιληπτό, ότι κάποιοι (τουλάχιστον) όταν μιλάμε για τον Ιωσήφ Στάλιν, έχουμε υπόψη μας την Ιστορική εκείνη Περίοδο, που Ηγέτης στο ΚΚΣΕ και στην ΕΣΣΔ, ήταν "ο άνθρωπος με το μουστάκι" όπως γράφεις.

Και τι έγινε τότε ;
α. Γιγαντώθηκε η εκβιομηχάνιση μιας καθυστερημένης χώρας.
β. Πήραν σάρκα και οστά λαϊκές επαναστατικές διοικητικές δομές.
γ. Τσακίστηκε ο φασισμός-ναζισμός.

Μόνος του τα έκανε αυτά ο Ιωσήφ;
Προφανώς και όχι ...

Τι κάνουν οι λεγόμενοι "αντισταλινικοί";

Απλά, νομίζουν, ότι βρήκαν "πεδίο δόξης λαμπρόν" να κάνουν αντικομμουνισμό, στηριζόμενοι σε αντιστόρητα δήθεν "γεγονότα" - σαν αυτά που έγραφε ο ανεκδιήγητος εκείνος Σολτζενίτσιν.
Ή, στηριζόμενοι, στον λεγόμενο αποσταλινισμό που πρώτοι και καλύτεροι έκαναν οι οπορτουνιστές ηγέτες της ΕΣΣΔ μετά τον θάνατο του Στάλιν.
Νομίζουν έτσι, ότι θα μας ... κατατροπώσουν!!!
Βαθειά νυχτωμένοι που είναι ...

Ανώνυμος είπε...

Επίκαιρο λόγω μέρας.

http://agkarra.com/%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%BA%CE%B5%CF%82-%CF%83%CF%8E%CE%BC%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CF%80%CE%B9%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82/

Σ

zoot horn rollo είπε...

Είδες να μην είναι ο Τρότσκι στην ΕΣΣΔ να τα κάνει όλα φανταστικά;

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Σκεπ, δεν ξέρω αν όντως συμφωνείς με το κείμενο, και δεν καταλαβαίνω κάτι τέτοιο από το σχόλιό σου (ειδικά όσα λες για την προσωπολατρία είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε, ηθικολογία του στιλ καλό-κακό, και όχι προσπάθεια να καταλάβεις το φαινόμενο). Αλλά δεν έγραψα αυτό το κείμενο για σένα (αυτό τονίζω ουσιαστικά στην πρώτη παράγραφο) και σίγουρα όχι για να αρχίσεις να μας λες τα ίδια από την αρχή, και να μονοπωλήσεις μία ακόμα συζήτηση, όπως έκανες στην προηγούμενη, χωρίς να έχεις καν κάτι ουσιαστικό να μας πεις.

Σκεπ είπε...

Aφου εσυ καταλαβαινεις το φαινομενο της προσωπολατριας γιατι δεν προσπαθεις να το εξηγησεις ή εναλλακτικα να με παραπεμψεις σε καποια μελετη (για να μην χαλασει και αυτη η αναρτηση). Ρωταω πχ ποια αναγκη καλυπτε η προσωπολατρεια .
Εγω παντως εβαλα ερωτηματα (οχι για να απαντηθουν εδω και τωρα) και δεν υποΘεωρεις την προσωπολατρεια μια λεπτομερεια, κατι χωρισ σημασια για εμας και πιθανον και ωφελιμη;κρυπτουν κατι (δεν εχω ετοιμη απαντηση για να σε κατατροπωσω). Αναρρωτιεμαι μονο αν ενας σταλινικος τα θεωρει θεμιτα ή αν ειναι ακομα απαγορευμενα.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Αυτά, και τέλος από εδώ

http://sfyrodrepano.blogspot.gr/2013/03/blog-post_14.html

Ανώνυμος είπε...

Κάτι σχετικό με την αντικομμουνιστική ΛΥΣΣΑ!
Διαβάστε σε ξεκάρφωτο θέμα, πώς κάποιος βρίσκει αφορμή για να κάνει αντιΚΚΕ επίθεση. Πληρωμένο τρολ; Πικραμένος μικροαστός ή πικραμένος φοιτητής που βλέπει τα όνειρα να καταρρέουν; Επαναστάτης του πληκτρολογίου;
Όπως και να έχει, μεγάλο μέρος του πληθυσμού που δεν μπορεί να κάνει τη ζωή του μέσα στο σύστημα πρώτα θυμώνει με το ΚΚΕ και μετά θυμώνει με το σύστημα.
Αυτοί είναι πολύ πιο επικίνδυνοι από τους δηλωμένους φασίστες. Δεν ξέρεις πότε θα εκδηλώσουν το ρουφιανιλίκι τους εντός ή εκτός εργασιακού χώρου. Να φοβόμαστε περισσότερο τους ουδέτερους, τους ντελάληδες της θεωρίας των δύο άκρων, του ημιμαθείς επιστήμονες που παπαγαλίζουν αστικές απόψεις, παρά τους ίδιους τους φασίστες.

http://www.lifo.gr/now/sport/92583?ref=yfp#comment

σαπόρ τουτούρκι

TRASH είπε...

Νομίζω πως οι τελευταίοι που δικαιούνται να μιλάνε για "προσωπολατρεία" είναι οι Τριτσκιστές:
http://adastracomics.files.wordpress.com/2013/09/trotsky-mythology1.jpg

Τέλος κ από εμένα.

Ανώνυμος είπε...

@ Σκεπ

Κάθε μικροαστός θεωρεί ως δημοκρατία οποιαδήποτε κατάσταση στην οποία ο εργάτης τρώει το σκατό για να κουβαλά στην πλάτη του αυτήν την δημοκρατία. Χώρια που στην δημοκρατία βάζει πάντα ταβάνι και μάλιστα το δικό του ταβάνι (αυτό δηλαδή που δεν θα τον ξεβολέψει). Μιλά ακατάσχετα για νομενκλατούρες ενώ από την άλλη δώστου νομενκλατούρα και πάρε του την ψυχή. Αρνείται την δικτατορία του προλεταριάτου, δηλαδή αρνείται το δικαίωμα στον εργάτη να καταργήσει την εκμετάλλευση του δια οποιοδήποτε μέσου ακόμα και δια της βίας. Το τελευταίο το θεωρεί φασισμό και ολοκληρωτισμό. Το άλλο πως το λένε δηλαδή; Διαδικασία ωρίμανσης; Θεωρεί ότι ο εργάτης πρέπει να νταντεύει τον μικροαστό γιατί είναι αδύνατο να δεχτεί τον εξοβελισμό του. Από την άλλη πάλι ποιός τον γαμάει τον εργάτη, εξοβελισμένος ήταν πάντα. Δεν χάθηκε και ο κόσμος αν την βγάλει έτσι για καμιά χιλιετία ακόμη. Γι' αυτό εργάτη μου, φάε σκατά και περίμενε να πειστεί και ο τελευταίος μικροαστός. Άλλωστε τη άλλη επιλογή έχεις; Τι θες δηλαδή να μπλέξεις με τίποτα κακές ηγεσίες και ολοκληρωτισμούς; Πολλούς δε από εσάς που καμώνεστε τους επαναστάτες σας έχω ικανούς στο αντάρτικο να ζητάτε να πληρωθείτε υπερωρίες για πάνω από 8ωρη σκοπιά. Γιατί τέτοιοι είστε.

Υ.Γ. Συγνώμη αν ξέφυγα λίγο, αλλά την περεστρόικα μου μέσα δηλαδή. Μ’ αρέσει που αναρωτιέσαι κιόλας πως έγινε η διολίσθηση στον καπιταλισμό; Πού να ξέρω ρε φίλε; Γιατί δεν ρωτάς την περεστρόικα που κατοικεί μέσα στο κεφάλι σου; Αυτή κάτι θα ξέρει.

Β.Δ.

Ανώνυμος είπε...

Μεγάλη η προσφορά του Στάλιν σχεδόν σε ότι σχετίστηκε με αυτόν!
Άλλος ένας λόγος που δεν σταματάνε να πετάνε οι αστοί χολή στο πρόσωπό του, είναι γιατί στην ουσία είδε σε αυτόν ο απλός λαός, την ελπίδα του για το τέλος των αστών και του καπιταλισμού, μαζί με όσα κακά αυτός φέρνει.
Πραγματικά ο Στάλιν είναι ο μπαμπούλας της ΑΤ, γιατί σε αυτόν είδαν το τέλος τους να πλησιάζει, και γενικά σαν ιδεαλιστές, έχουν την τάση να προσωποποιούν καταστάσεις και πράγματα...
Ε, δεν είναι λίγο να βλέπεις μια εικόνα από το μέλλον, το οποίο μέλλον δεν έχει ούτε εσένα μέσα, ούτε τις "ιερές" ιδέες σου, τα "ήθη"σου, τον κόσμο σου, ούτε τίποτα που θεωρείς δικό σου και καλό!
Γι'αυτό και το τόσο μίσος, που θα υπάρχει μέχρι να αναδειχθεί από τον λαό κάποιος άλλος "Στάλιν", ώστε να μάθουν και οι αστοί ότι τα πρόσωπα απλά αντανακλούν τις ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες!

Ιβάν Τζόνι

Αναυδος είπε...

Από το 1923 ως το 1929 υπήρχε πόλη στην ΕΣΣΔ που ονομαζόταν Τροτσκ (προε τιμη του Τροτσκι) Το ονομα αλλαξε όταν ο Τρ. εξοριστηκε από την ΕΣΣΔ

https://en.wikipedia.org/wiki/Gatchina

Ανώνυμος είπε...

κωστα πως σου φανηκε το μπασιμο?γυρω απτη μεση και slam dunk in your face?omg

"Ποιες διεργασιες οδηγησαν με το θανατο του Σ. στην αρχη της παλινορθωσης του καπιταλισμου. Πρεπει να δουμε ποιες αντιφασεις λειτουργουν αρνητικα, και κατω απο ποιες προυποθεσεις μπορει να προκαλεσουν την παλινορθωση του καπιταλισμου. Πως τις αντιμετωπιζεις; "

αυτο που ρωτας το εχει απαντησει ο ιδιος ο σταλιν στα "οικονομικα προβληματα του σοσιαλισμου"αλλα επιμενεις εξοργιστικα στην κασετα σου.τι να πω ρε φιλε.μετα θα εχει αδικο να σε πει καποιος προβοκατορα.

Ανώνυμος είπε...

σαρτζεντ εκο* το ανυπογραφο μηνυμα

Neiophyte_commie είπε...

«…η θεση-σταση της κοινης γνωμης του επαναστατικου υποκειμενου μιας μελλοντικης Σοσιαλιστικης Επαναστασης , σχετικα με αυτη την περιοδο και το προσωπο που την οριζει .Τραβηγμενο θα πει καποιος…»

Καθόλου τραβηγμένο. Ο μέσος μικροαστός (ή μικροαστικής ψυχολογίας εργάτης), όταν του μιλάς για απεργίες, αντιλαικά μέτρα κλπ, είτε σε καταλαβαίνει είτε όχι, διατηρεί στο μυαλό του τρία ερωτήματα, πολλές φορές καλοπροαίρετα, σε κάθε περίπτωση φυτεμένα από τη «δεξιά» και «αριστερή» αντικομμουνιστική προπαγάνδα. Και μάλιστα κάποιες φορές τα λέει (ώστε να του απαντήσεις), άλλες δεν τα λέει αλλά τα σκέφτεται.
α) Αυτά που λέτε μπορούν να γίνουν, και πώς;
β) Ποιός μου εγγυάται ότι το σύστημά σας δεν θα καταρρεύσει;
γ) Ποιός μου εγγυάται ότι το σύστημά σας δεν θα έιναι ένα γραφειοκρατικό νομενκλατορι-τέτοιο αυταρχικό μπλα μπλα;

Εμείς αυτά τα έχουμε απαντημένα και πρέπει να τα κουβεντιάζουμε όποτε μας ανοίγει χώρο. Δεν πρέπει να φοβόμαστε ούτε το όνομα Στάλιν (ετικέτα της αντισοβιετικής/αντικομμουνιστικής προπαγάνδας) ούτε την εφ' όλης της ύλης συζήτηση ούτε την αμφίδρομη σκέψη. Να το πω έτσι, υπάρχει μια αρχή στη φυσική, ότι το ηλεκτρικό ρεύμα δεν μπαίνει ποτέ σε έναν αγωγό αν δεν υπάρχει ήδη ο τρόπος να βγει (να περάσει παραπέρα) (ή κάτι παρόμοιο). Μ' αυτή την αρχή, κάποιοι δεν θα απεργήσουν ποτέ αν δεν πειστούν ότι δεν θα ξαναγίνει ανατροπή, κι αυτό το καρφώνει η απόφαση του 18ου. Τώρα, σίγουρα αυτό είναι δικαιολογία για αρκετούς, αλλά νομίζω κάποιοι το σκέπτονται ειλικρινά. Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να μπορούμε να το πιάσουμε, δεν είναι τραβηγμένο.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Σκεπ, μπορεί να φταίω εγώ, που δεν έγινα σαφής, αλλά δε με ενδιαφέρει να ανοίξει ένα καινούριο νήμα (δηλ κουβάρι) με δικά σου σχόλια σε αυτήν την ανάρτηση. Και αν το ζήτημα είναι ότι σου απευθύνουν το λόγο και πρέπει να απαντήσεις, θα παρακαλέσω και τους σφους αναγνώστες σχολιαστές να σταματήσουν να το κάνουν και να σε τρέφουν με αυτόν τον τρόπο, για να μη... σε προκαλούν.

ΛΑΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ είπε...

Νεοφυτε εχεις απολυτο δικιο
Να συμπληρωσω και ενα 4ο ερωτημα που ισως δεν το λενε ευθεως ,αλλα βγαινει απο τα "συμφραζομενα" καμμια φορα ή υποβοσκει στη σκεψη τους .
- Πως θα αντιμετωπισουμε σαν λαος στις ΣΗΜΕΡΙΝΕΣ συνθηκες την διεθνη αντιδραση αν επιλεξουμε τον δρομο που μας προτεινετε ? Θα μας λιανισουν οπως την Λιβυη πχ ...

κι εκει ειναι η δυσκολια της απαντησης ,γιατι δυσκολα μπορει να κατανοησει ο μεσος ανθρωπος την δυναμη της αλληλεγγυης των λαων που ειναι και το μοναδικο αμυντικο αντιμετρο παραλληλα με την οποια εκμεταλλευση σου των ενδοιμπεριαλιστικων αντιθεσεων .

Σκεπ είπε...

οκ
ποναει ο ΑΗ ΤΡΟΣΚΗΣ

zoot horn rollo είπε...

Κορυφαίοι που σου χρεώνουν πρωσοπολατρεία οι πρωσοπολάτρες.
Στις τρύπες σας.

Τέλος κι από 'μένα.

Unknown είπε...



η σταλινικη εκδοχη της οικοδομησης του σοσιαλισμου εχει ηδη ιστορικα κριθει.

δεν είναι ο σταλιν η φαση της καθαροτητας,και οι μετα το 56 οι ρεφορμιστες.
φατριες συγκρουσθηκαν η μια με την άλλη,πανω στο εδαφος μια εξουσιας
αποκομενης από τις μαζες.
και πριν το 53 και μετα.

με την κατηγορια των εχθρων του λαου καθαριστηκε η κε του οκτωβρη,με την ιδια
κατηγορια και ο μπερια από τον χρουτσωφ,με την βοηθεια παντα του ζουκωφ.

σιγουρα η παλη των φατριων δεν ειχε την χαμηλη ποιοτητα που εχει σημερα στη β.κορεα
που ο στοχος είναι απλα η εξουσια.
αφορούσε τους πολιτικους στοχους και ορους διατηρησης της εξουσιας της
πρωτης εργατικης επαναστασης της ιστοριας,μιας εξουσιας που,ενω απαλλοτριωσε
την αστικη ταξη, κρατησε μακρια τις μαζες απ αυτην.
επι του τελευταιου δεν διαφωνησε κανεις από τους διωκτες και διωκομενους της δεκαετιας του 30.
ουτε ο τροτσκυ διαφωνησε όταν ηταν να διαφωνησει σε μια αλλου τυπου σχεση με τις μαζες.(πρωτος εισηγηθηκε την στρατιωτικοποιηση των συνδικάτων).
ουτε από το 18 μεχρι το 24 διατυπωσε καποια προταση στην κατευθυνση του
να λυθουν τοτε ζητήματα της ΕΣΣΔ.
όμως η περιπτωση του ηταν ιδιαζουσα,πραγμα που εξηγει την εν μερει μυθοποιηση του σημερα.
ενώ δεν ειχε πολιτικη ικανοτητα ,ειχε οξυτατη μαρξιστικη αντιληψη της ιστοριας
σε μακροκλιμακα.

υπερισχυσε τελικα η αποψη του σταλιν,αναγκαζεται να την υπαινιχθει ο αναυδος
σωστα , "ενοτητα του μηχανισμου της καθοδηγησης" , προ του κινδυνου,ενοτητα
για την ενοτητα ,όπως τα στρατιωτικα επιτελεία,οπου η ενοτητα είναι η ιδια
οπλο,πολλες φορες ανεξαρτητα και περα από τις κατευθύνσεις,ενοτητα όχι πανω
στις κατευθύνσεις,αλλα πανω στην ενοτητα.
και αν προκυψει κατι στραβο (π.χ περικυκλωση, μεραρχιών στην ευρωπαικη ρωσια)η ιδια η ενοτητα θα το αποκαταστησει(π.χ κινητοποιηση των μαζων και μαχη σωμα με
σωμα στο σταλινγκραντ)
αυτή η ενοτητα προϋποθέτει ένα αρχιστρατηγο αδιαφιλονικητο και επομένως μυθοποιημενο και την παταξη οποιου δυναμει εχει άλλη αποψη.
από εδώ η προσωπολατρεια ,η οποια βεβαια είναι φαινομενο αλλοτρίωσης,
και ξενο προς το προλεταριατο το οποιο εγγενως προβαλει την αρχη της συλλογικοτητος.

το ζητημα ,μολονότι ιστορικο,αποκτα πλεον καθοριστικη σημασια για
το μελλον του κκε,που απροκλητα το επανεφερε,οχι επειδή ο σταλιν
ηταν εκεινο η το άλλο,αλλα επειδή ούτως η αλλως,το κκε στην πολιτικη του
πρακτικη δεν εχει σχεση τον σταλιν..


Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Αφού κρίθηκε ρε παιδιά αυτή η εκδοχή, τι σας στοιχειώνει και τη σχολιάζετε;
Κι αν το ΚΚΕ δεν έχει σχέση με το Στάλιν, γιατί είναι καθοριστικό για το μέλλον του το ζήτημα;
Ρε σεις τα διαβάζετε αυτά που γράφετε ή απλά βάζετε τη γεννήτρια με τα κλισέ κι ό,τι θέλει ας κατεβάσει;
Υγ: ρητορικά είναι τα ερωτήματα, δε χρειάζονται απάντηση.

skatopsyxos είπε...

@σαπόρ τουτούρκι
8 Μαρτίου 2016 - 9:22 μ.μ.

Ούτε φοιτητής ούτε τίποτα.Δηλωμένος νεοδημοκράτης που το έριξε Κυριάκο είναι είναι ο τύπος.Και ο HAL από κάτω επίσης αλλά όχι #MetonKyriako.

ΛΑΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ είπε...

"Σχόλιον αριστερού πολιτικού εξπέρ σε όλα, της σχολής Αλέφαντου: Καλά, στην περίοδο από την επανάσταση του 1905 ως αυτή του 1917 δώδεκα χρόνια αργότερα, αυτοί οι άχρηστοι οι Μπολσεβίκοι δεν κατάφεραν ποτέ να φτάσουν τις 50 έδρες, το 10% να πούμε; Και το '17 ήταν με 15 έδρες στις 448;!!! Μα, τι διάολο, πότε περιμένανε να κερδίσουν τις εκλογές αφού δεν τα κατάφεραν ούτε πριν τον Οκτώβρη του '17 που γινε κοτζάμ επανάσταση; Καλά ρε, πότε περιμέναν να κάνουν επανάσταση με 15 έδρες; Στη δευτέρα παρουσία; Αφού δε σε θέλει ρε ο λαός ρε! Κι αυτός ο Λένιν, χειρότερος απ' τον Μαϊλη ρε φίλε! Παλτό εντελώς! Έπρεπε να τον είχαν πετάξει και αντικαταστήσει με τον Κερένσκι! Μάθετε μπαλίτσα απ' τους άρχοντες ρε!"

ΣΟΡΡΥ ρε κ.ε. αλλα δεν αντεξα ...
ρε τι τραβαν κι αυτες οι"μαζες"

Ανώνυμος είπε...

Ατσαλένιος,Ολική Απρόκλητη Επαναφορά.
4ο Βραβείο Ασυναρτησίας στο φεστιβάλ μικροαστικής scifi.
Πίσω από την γωνία το Ιστορικό Ζήτημα κάνει "μπου!".Τα βρακάκια λερώνονται!

Στο επόμενο ντελίριουμ Αγγελόσκονης: Η Αγία Τσιπρολατρεία των Θεσμολάγνων και το "ΠροδοτικόΣταλινικόμηΣταλινικόΤροτσκιστικόΚΚΕτουΒρώμικου89" ν10: η Ανακύκλωση.

Προτεινόμενη: Ο Στάλιν δεν είναι χορτοφάγος.Για τους λάτρεις της γαλλικής κουζίνας.

Αποτέτοιος
(Να σε χαίρεται που σ έχει κείνο τ όμορφο παιδί
και ο μπαγλαμάς που παίζω, δω στη μέση να κοπεί,Σχολιαστηάρα μουουου)

Ανώνυμος είπε...

τι φοβιτσιάρικα που έχουμε μάθει να τα λέμε.

Oι λαοι αγαπάνε και εξυμνούνε τους ηγέτες τους .

Οι γιακωβίνοι ηγέτες δεν λατρεύτηκαν απο τους εξεγερμένους γάλλους πληβείους, από τους διανοούμενους της εποχης, λογοτέχνες , ζωγράφους, γλύπτες;
ο Βρούτος δεν παρέμεινε για αιώνες το σύμβολο της δημοκρατίας, επειδή τόλμησε να εκτελέσει τον τύραννο Καίσαρα;

Αυτο έλειπε να μην εξυμνούσαν και να μην λάτρευαν τον ηγέτη της ΕΣΣΔ μετά τη συντριβή του φασισμού και την απελευθέρωση της Ευρώπης και του πλανήτη απο την πανούκλα, οι προλετάριοι ολης της γης.

Μην τσιμπάμε στη προπαγάνδα των αστών. Η λατρεια ενος προσώπου πρέπει να εξετάζεται στα ιστορικά πλαίσια που πραγματοποιήθηκε.

el quinto

Ανώνυμος είπε...

Και ξαφνικα απο εκει που το προβλημα ηταν ο Σταλιν, τωρα ξαφνικα ειναι οι μπολσεβικοι συνολικα που προχωρουσαν την επαναστατικη διαδικασια με παλη φατριων αποκομμενη απο τις μαζες.

Ο.Χ.Ε.Π.

AGIS είπε...

"Οι λαοί αγαπάνε τους ηγέτες τους" (el quinto), αλλά η ιστορική προσέγγιση δεν μπορεί να περιορίζεται στην αγάπη των λαών για τους ηγέτες τους.
Όποιος αγαπάει παιδεύει, αλλά η "λατρεία" είναι κάτι διαφορετικό από την αγάπη, εκκοοσμικεύει μια θρησκευτική κατηγορία και υποκαθιστά τη συνείδηση με την πίστη. Κι επειδή ένα μερικό χαρακτηριστικό των θρησκευτικών κατηγοριών είναι κι η υποκρισία, τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα αν αντί για υποκατάσταση της συνείδησης με την πίστη, παραλαμβάνουμε τελικά υποκατάσταση της συνείδησης με την υποκριτική πίστη, και μάλιστα εκεί που η "εκκοσμίκευση" της θρησκευτικής κατηγορίας γίνεται λειτουργικό στοιχείο του μηχανισμού της πολιτικής εξουσίας.

Σε αυτή την περίπτωση η αγάπη του λαού έχει ήδη μετατραπεί σε "έλλειψη της κομματικής δουλειάς", σε "έλλειψη" που αποκτά τη δική της ξεχωριστή ζωή από το λαό και που αναπτύσσεται με τη δική της ζωή εναντίον του λαού και της αγάπης του λαού για τους ηγέτες του, με τους δικούς της κανόνες και με την απαίτηση οι δικοί της κανόνες να γίνονται κανόνες γενικοί. Αντί να λέμε απλώς ότι "οι λαοί αγαπούν τους ηγέτες τους", είναι καλύτερα να παίρνουμε σαν παράδειγμα στάσης ηγετών απέναντι στην "αγάπη του λαού τους" ένα παράδειγμα σαν αυτό:
https://mauroflight.wordpress.com/2016/03/08/%CF%80%CF%8E%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%B4%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%B5-%CE%BF-%CE%BB%CE%AD%CE%BD%CE%B9%CE%BD-%CF%83%CE%B5-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CF%80/

ή σαν αυτό:
https://mauroflight.wordpress.com/2013/10/03/%CE%B9-%CE%B2-%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%B9%CE%BD-%CE%B3%CF%81%CE%AC%CE%BC%CE%BC%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%B6%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%84-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B9/

και μάλιστα παίρνοντας τοις μετρητοίς τα λόγια που περιέχονται σε αυτά τα παραδείγματα:
"οι μπολσεβίκοι σε καμιά περίπτωση να μην οδηγήσουμε το Κόμμα μας στην κατάσταση ενός ξιπασμένου κόμματος",
"Τη συγγραφέα την παραπλάνησαν οι παραμυθάδες, λογάδες (ίσως, "ευσυνείδητοι" λογάδες), κόλακες"
(παρεμπιπτόντως: πόσό μαύρο δάκρυ μπορεί να έχυσε άραγε η συγγραφέας Σμιρνόβα μετά από αυτή την επιστολή του Στάλιν; Και πόσο δύσκολο, επομένως, να "καταστέλλεται" η κάθε περίπτωση "αγάπης του λαού" ακόμη κι αν αναπαράγει εκδηλώσεις κολακείας...)

Εν πάση περιπτώσει το θέμα δεν είναι να μένουμε στην αγάπη του λαού για τους ηγέτες του. Αυτή η αγάπη μπορεί ανάλογα με το βαθμό ωριμότητας του ίδιου του λαού (και ανάλογα με μια σειρά άλλους πολιτικούς παράγοντες) να παίρνει διαφορετικό περιεχόμενο και μορφή.
Το θέμα είναι ότι όλη η ιστορία της ΕΣΣΔ, από τις πιο μεγάλες έως τις πιο άθλιες στιγμές της, εκτυλίχθηκε υπό την υπόκρουση "χειροκροτημάτων ρυθμικών και παρατεταμένων", και το θέμα είναι κάποιες φορές να σταματά πρώτος το χειροκρότημα κι όχι να περιμένει το διπλανό του.

Ή το θέμα είναι, όταν ο Στάλιν λέει πχ ότι "αν η γλώσσα ήταν παραγωγική δύναμη, τότε οι φλύαροι θα πλούτιζαν", να μπορεί την άλλη μέρα ο χ ή ο ψ να δημοσιεύσει στον τύπο την άποψη ότι "τότε ούτε και το πετρέλαιο είναι παραγωγική δύναμη, γιατί αν ήταν, όσο περισσότερο το χύνουμε στη θάλασσα τόσο περισσότερο θα έπρεπε να πλουτίζουμε". Και να μπορεί ο χ ή ο ψ να δημοσιεύει μια τέτοια απάντηση, χωρίς να τίθεται ζήτημα καθοσιώσεως, και χωρίς με αυτή τη δημοσίευση να ανοίγει ο δρόμος του "παραμερισμού" του ως εργαλείου της παραπέρα αναρρίχησης ενός μηχανισμού υποκριτών, κολάκων και προσωπολατρών.
Τέτοια είναι τα ιστορικά ζητήματα στα όρια του συγκεκριμένου ζητήματος κι όχι γενικά και αόριστα ότι ο ο λαός αγαπάει τους ηγέτες του.

ΥΓ @el quinto, ξαφνιάστηκα, περίμενα ότι στο ερώτημα για τον Ιούλιο του '17 θα απαντούσες ότι οι μπολσεβίκοι περιφρουρούσαν την αστική δούμα.

Ανώνυμος είπε...

γιατί ξαφνιάστηκες;
οι μενεσβίκοι ...οχι απλως περιφρουρούσαν την αστική δούμα.
ήταν και στη κυβέρνηση , ΧΑ ΧΑ !!

el quinto

........

ασε ρε φιλε τις ψυχολογικές αναλύσεις. ΝΑΙ ΧΩΡΙΣ ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΠΑΘΟΣ
οι λαοι εξυμνούνε τους ηγέτες τους.

Η εκλογίκευση της πολιτικής πάλης, η συνειδητοποίηση καλύτερα του κοσμου, πολιτική και ταξική στις διαφορετικές συγκυρίες του αγώνα, της ταξικής πάλης (γιατι η ταξική πάλη συνεχίζεται στο σοσιαλισμο με άλλες μορφές, μη ανταγωνιστικές) ειναι άλλης τάξης ζήτημα. Οι αστοι τα συγχέουν σκόπιμα και ΜΟΝΟ στην ΕΣΣΔ.

Αλήθεια, τι γινόταν επί χρόνια στις ΗΠΑ, ποιοι θεωρούνται και ΕΞΥΜΝΟΥΝΤΑΝ ως οι μεγάλοι -και δικαίως-προπάτορες και ιδρυτές; Εκει να δει αγάλματα, πόλεις, ποίηση, τεράστια επιβλητικά μνημεία, βιβλία..
τα παιδάκια να τους μνημονεύουν συνεχώς στα σχολεία.

Οσοι ειναι ανιστόρητοι και δεν έχουν ιδέα τι σημαινει 20.000.000 νεκροι για τη λεφτεριά την πατάνε και τσιμπάνε στα κολπάκια της αστικής ιστοριογραφίας.

οταν το συνειδητοποιήσουμε αυτό, θα καταλάβουμε ότι δεν ήταν ένας αόρατος μηχανισμος που παρήγαγε την...προσωπολατρεία, οπως συμβαινει σε προσκαιρα αστικά μορφώματα,
αλλα η γνήσια βούληση ολόκληρων λαών.
______________________________________________________________

Ο Λένιν -πάντως- αναφερόταν στους γιακωβίνους στο τέλος τους...
στους ηγέτες και τα κόμματα που αποσπάστηκαν από τη ζωή.

Δεν θυμάμαι η ΕΣΣΔ να επέβαλε ποτέ καμια θρησκεία του Υπέρτατου Οντος.

Αυτο ομως υποστηρίζουν οι αστοι -ΜΕ ΠΡΩΤΟΥΣ-ΠΡΩΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΤΕΣ, μην ξεχνιομαστε--20 Συνέδριο!!!----, εγώ λέω να μην τους χαριζόμαστε.

Πάμε στοιχημα οτι το ονομα των κλασσικών θα ακούγεται και μετά απο 4.000 χρόνια;
Το ονομα των Κονκουεστ, ομως και των φωστήρων της επαναθελεμελίωσης...ούτε σε 50 :-)
______________________________________________

Neophyte_commie είπε...

Αυτό πράγματι δεν μπορούμε να το απαντήσουμε πιο ικανοποιητικά, Ζούκωφ. Αλλά δεν πειράζει. Αυτό θα ξεπεραστεί μόνο του με την έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας (γι' αυτό και το 15/448 έγινε ένας λαός ολόκληρος). Στο δημοψήφισμα, εκεί που μοιράζαμε το ψηφοδέλτιό μας γύρω στις 17:00, επέστρεψε στο εκλογικό κέντρο η αντιπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ, όψη πενηντάρας τρομαγμένης νοικοκυράς. Δεν φορούσε το πράσινο «ναι» στο πέτο, οπότε δεν την αναγνώρισα και της έδωσα υλικό (μετά την κατάλαβα). Έφυγε σχεδόν τρέχοντας, μουρμουρίζοντας «…να γίνουμε βόρεια Κορέα…» με ένα ύφος όμως που έδειχνε φόβο για την απομόνωση και την πολεμική απειλή, αυτό που λες δηλαδή. Σαν αυτήν (τώρα δεν θέλω να ταίσω τα τρολ γι' αυτό αυτολογοκρίνομαι) είναι πολλοί. Αυτοί όμως, όταν το παιδί τους αρχίσει να τρώει σφαίρες στο μέτωπο και δουν ότι η λύση είναι μόνο αυτή που λέμε, θα έρθουν τρέχοντας να μας βοηθήσουν (θεωρώ). Οπότε δεν πειράζει. Στο μεταξύ, που φαίνεται ότι η απομόνωση ήρθε έτσι κι αλλιώς, το πράγμα θα πάρει να αλλάξει. Γι' αυτό είναι σημαντική η παρέμβαση στους πρόσφυγες. Μακάρι να είχαμε δυνάμεις μέσα στα στρατόπεδα φιλοξενίας, τίποτε Συρίους συντρόφους που όμως να τα έβλεπαν σωστά και να μην ήταν ασαντικοί-πουτινικοί.

AGIS είπε...

Δεν συνεχίζω τη συζήτηση υπό τύπο αντιδικίας, φαντάζομαι είναι φανερό αυτό, αλλά λόγω του ενδιαφέροντός της.
"Ψυχολογικές αναλύσεις"; Αλλά μήπως η τοποθέτηση του όλου ζητήματος στην αγάπη του λαού δεν είναι ψυχολογική στη βάση της; Η δυσκολία δεν είναι στην ανεύρεση της ψυχολογίας, αλλά στο αν και πώς γίνεται η μετατροπή της σε σε στοιχείο της πολιτικής, κομματικής, κρατικής λειτουργίας.

"20.000.000 νεκροι για τη λεφτεριά": Η θέση του Στάλιν στην ηγεσία του πρώτου εργατικού κράτους στην ιστορία, και του κράτους που σήκωσε το μεγαλύτερο μέρος της πάλης για τη συντριβή του φασισμού, τον κατέστησε σύμβολο για τους λαούς όλου του κόσμου.
Οι ιστορικές διαστάσεις του αντιφασιστικού πολέμου ήταν τέτοιες, ώστε αν δεν είχε -άτοπο βέβαια- εφευρεθεί η γραφή, ο κινηματογράφος κλπ, η ιστορία του αντιφασιστικού πολέμου θα διαδιδόταν στο μέλλον με μορφή ανάλογη των ομηρικών επών και οι πρωταγωνιστικές του μορφές θα είχαν σε αυτές τις λαϊκές ραψωδίες τη θέση ημίθεων.
Αυτό αφενός μάλλον το είχαν αντιληφθεί και οι ναζί, και το καλλιεργούσαν συνειδητά με όλο τον χαρακτηριστικό τους ανορθολογισμό:

"Τα κορμιά τους ήταν μπακιρένια απ’ το ψήσιμο του ελληνικού ήλιου και τα μαλλιά τους κατάξανθα. Ήταν οι ξανθοί Αχαιοί του Ομήρου, οι ήρωες της Ιλιάδας. Όπως εκείνοι έρχονταν απ το Βορρά, όπως εκείνοι ήταν ψηλοί, ανοιχτόχρωμοι, νέοι, μια φυλή που λαμποκοπούσε μέσα στο σφρίγος της κορμοστασιάς τους. Ήταν όλοι εκεί: ο νεαρός Αντήνωρ, ο σωματώδης Αίας, ο σβέλτος Διομήδης, ακόμα και ο ακτινοβόλος Αχιλλέας με τις ξανθιές του μπούκλες."
http://vathikokkino.gr/archives/102699

Αφετέρου αυτό δείχνει και τη διάσταση ανάμεσα στο μέγεθος των ιστορικών γεγονότων, από τη μια, και την σύγχρονη προσέγγισή τους, από την άλλη, που δύσκολα (λόγω ακριβώς της γραφής, του κινηματογράφου κλπ) συνειδητοποιεί αυτό το μέγεθος και αυτή τη διάσταση και αναλώνεται πολλές φορές σε προσεγγίσεις πολύ περιορισμένς σε σύγκριση με τα πραγματικά ιστορικά μέγέθη.
Δεν εννοώ μόνο την ερμηνεία των γεγονότων μέσα από απόπειρες προσωπικών ψυχογραφημάτων, του Στάλιν ή οποιουδήποτε άλλου.
Εννοώ και την εξής αναλογία: Ότι πχ αν ζούσε κανείς στα 1789, θα ήταν ο ίδιος προσωπικά μέρος της φωτιάς και της δίνης των γεγονότων με όλο το πάθος της ταύτισης με την όποια κομματική πλευρά και τα όποια ηγετικά πρόσωπα. Σήμερα όμως -κι εδώ μπαίνει κι ένα υποκειμενικό μου στοιχείο- είμαστε πολύ "μικροί" εξίσου απέναντι λχ στο Ροβεσπιέρο όσο απέναντι και στο Δαντόν. Και με αυτή την έννοια η προσέγγιση πρέπει να είναι πολύ λιγότερο "προσωπική" και πολύ περισσότερο ιστορική-αντικειμενική. Τα όποια ιστορικά συμπεράσματα δεν μπορούν ν' αναιρέσουν το "δέος", ή καλύτερα το σεβασμό, για τις μορφές των προσώπων που πρωταγωνίστησαν σε τέτοιες στιγμές της ιστορίας, με την πλευρά της επανάστασης και της ιστορικής προόδου, άσχετα από την οξύτητα των μεταξύ τους συγκρούσεων. Και βέβαια πρόκεται για αναλογία: όσο πιο επίκαιρα παραμένουν τα ιστορικά ζητήματα, τόσο χάνει κι αυτή η αναλογία την ισχύ της, εννοείται, αλλά πάντως δεν καταργείται.

AGIS είπε...

Ξαναγυρνώντας όμως στο κέντρο του θέματος της ανάρτησης:
Οι ρίζες του θέματος που μας απασχολεί βρίσκονται ήδη στην προπολεμική περίοδο.
Στο σχόλιό μου "5:19 μ.μ", το ένα λινκ αφορά μια σχετική τοοποθέτηση του Λένιν ακόμη. Στο δεύτερο λινκ η τοποθέτηση του Στάλιν έχει ημερομηνία 16-2-1938.
Και από τις 29-3/1-4-1937 χρονολογείται κι ένα απόσπασμα του Στάλιν σαν κι αυτό:

"Πολύ συχνά επιλέγουν τα στελέχη όχι σύμφωνα με τα αντικειμενικά γνωρίσματα, αλλά σύμφωνα με τυχαία, υποκειμενικά μικροαστικά γνωρίσματα. Επιλέγουν πολύ συχνά τους λεγόμενους γνωστούς, τους φίλους, τους συντοπίτες, τους προσωπικά πιστούς ανθρώπους, τους μάστορες στους επαίνους προς τους υπεύθυνους, άσχετα αν είναι κατάλληλοι από πολιτική και πρακτική άποψη. Εννοείται ότι αντί για μια καθοδηγητική ομάδα υπεύθυνων στελεχών προκύπτει μια μικρή οικογένεια οικείων ανθρώπων, ένας συνεταιρισμός, τα μέλη του οποίου προσπαθούν να ζούνε ειρηνικά, να μη θίγουν ο ένας τον άλλο, τα εν οίκω μη εν δήμω, να επαινεί ο ένας τον άλλο και από καιρό σε καιρό να στέλνουν στο κέντρο κούφιες και αηδιαστικές εκθέσεις για τις επιτυχίες.
Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι σε τέτοιες οικογενειακές συνθήκες δεν μπορεί να υπάρχει θέση ούτε για την κριτική των ελλείψεων στη δουλειά κι ούτε για την αυτοκριτική των καθοδηγητών της δουλειάς.
Εννοείται ότι μια τέτοια οικογενειακή ατμόσφαιρα δημιουργεί ένα ευνοϊκό περιβάλλον για την εμφάνιση κολάκων, ανθρώπων χωρίς το συναίσθημα της αξιοπρέπειάς τους που γι’ αυτό δεν έχουν τίποτα το κοινό με τον μπολσεβικισμό."

(Στάλιν άπαντα, τ. 14, σελ. 267-270)

Δεν δίνουν τα παραπάνω λόγια μια εικόνα του ζητήματος, όπως ξεπροβάλλει μέσα από τις πιο σύνθετες καταστάσεις των χρόνων ανάμεσα στην επανάσταση και τον πόλεμο, για να συνεχιστεί με την ανάπτυξή του στις επόμενες δεκαετίες;
("Μα τι θα είμαι έξω απ' το κόμμα; ... Έτσι θα έχεις τις διευκολύνσεις σου και πιο εύκολα θα μπορέσεις να λύνεις τα προβλήματά σου", Μπάμπης Ιωάννου, ΕΣΣΔ Με το χέρι στην καρδιά 1968-1993, σελ 342, ΣΕ 2011)

Και μια λεπτομέρεια: η ανάμιξη της ΕΣΣΔ στον αντιφασιστικό πόλεμο δεν αρχίζει το 1941. Ήδη από το 1936 και τον Ισπανικό Εμφύλιο η ΕΣΣΔ βρίσκεται κατά κάποιο τρόπο σε εμπόλεμη κατάσταση έχοντας απέναντί της τόσο το ναζιφασισμό όσο και την "ουδετερότητα" των άλλων καπιταλιστικών κρατών. Χαρακτηριστικό για εκείνη την περίοδο και το περιστατικό από την αυτοβιογραφία του Μπουνιουέλ, με κάποιον στρατιωτικό ακόλουθο της σοβιετικής πρεσβείας στο Παρίσι, τον οποίο ο ίδιος ο Μπουνιοέλ κατήγγειλε κατά κάποιο τρόπο για "σαμποταζ", και ο οποίος έγινε θύμα "των εκκαθαρίσεων του Στάλιν" τον επόμενο διάστημα.

Απολογούμενος ακόμη μια φορά για την έκταση του σχολίου.

Ανώνυμος είπε...

αμ έπος, αμ... Μπουνιουέλ, δεν νομίζω
και τα δυο δεν μπαίνουν κάτω από την ίδια μασχάλη.
Τα έπη ειναι έργα που γράφτηκαν σε συγκεκριμένες ιστορικές περιόδους. Δεν μπορούν να συγκινήσουν σήμερα, να δώσουν πνοή μαζική.
Αυτο το έκαναν τα εμβατήρια της εποχής, η μουσική της φιλαρμονικής που έλεγε και ο Μαγιακόφσκι και βέβαια ο τρισμέγιστος Σοστακόβιτς με το Λένινγκραντ... παρουσιάζοντας τους ήχους του πολέμου σε "πρωτόγονες" μελωδίες της ΡΟΚ, κακόηχες για τους μελωδικούς της κλασσικής,
γνώριμες για τους επιβιώσαντες του πολέμου, για τους παθιασμένους υπερασπιστές του Λένινγκραντ. Από τη μια η φρίκη, η κακουχία, η πείνα, ο θάνατος απο ασιτία, από την άλλη το πείσμα για την επιβίωση, η ελπίδα για την ελευθερία και ο αγώνας μέχρις εσχάτων γι αυτήν. Τρομερή και τολμηρή σύνθεση. Πρωτοπορία.
Ακούστε το προσεκτικά, θα τα αναγνωρίσετε ολα αυτά μέσα σε λίγα λεπτά
https://youtu.be/skMCtqzArws
εκτέλεση απο Κουρετζή στο Μέγαρο. Ο μαλάκας την έχασα.
________________________________
γιατί συνεχίζεις να συγχέεις διαφορετικά πράγματα;
Η κριτική-αυτοκριτική-εκτέλεση των αποφάσεων-πόλεμος στην "οικογενειακότητα" είναι βασική τετραπλέτρα του μπολσεβικισμού. Τα επαναστατικά κομματα πάντα εμφάνιζαν προβλήματα, ήταν ζωντανοι μαζικοι οργανισμοι, και το επαναστατικό συνίστατο στην κατεύθυνσή τους διαχρονικά σε ολες τις φάσεις της ταξικής πάλης.

Την εχω διαβάσει και εγώ την αυτοβιογραφία του Μπουνιούελ και βέβαια έπαθα πλάκα με τη πίστη του στο κομμουνισμό, έστω στα χρόνια του εμφυλίου και μετά στην εξορία στο Μεξικό. Υποστηρίζει στο έργο μέχρι και το Μολότοφ-Ρίμπεντροπ. Επιπλέον, το βιβλίο αποκαθιστά και την αλήθεια με τους σουρεαλιστές: η πλειοψηφία τους στο Παρίσι ήταν σταλινικοι και αρκετοι έδωσαν τη τελευταία τους πνοή κάτω από τη κόκκινη σημαία.

el quinto

ΛΑΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ είπε...

Φανταστειτε ενα μικρο κοριτσακι να μεγαλωνει μονο του και ορφανο μεσα στην καρδια της Τρουμπας του 50-55 ,την εποχη του "κοριτσια ο στολος" και να παλευει συνειδητα να μην γινει κι αυτο πορνη .Σε παρομοιες συνθηκες γεννηθηκε και ανδρωθηκε ο Σοσιαλισμος στην ΕΣΣΔ ,σε παρομοια αχαρτογραφητα νερα πορευτηκε και παρομοιες φουρτουνες ξεπερασε .Σημερα ειμαστε τυχεροι ! Γιατι εχουμε αυτη την πλουσια πειρα αυτων των πρωτοπορων και σοφα την διαβαζουμε .Στην λαιλαπα που μας ηρθε το 08 ,σωστα προσανατολιστηκαμε στην ανασυνταξη του "Στρατου" ,και οχι σε κινησεις φτηνου πολιτικαντισμου και τυχοδιωκτισμου ,,,,Με ατσαλινη αποφασιστικοτητα και χωρις λοξοδρομισεις στην τελικη ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ...στον ΣΤΟΧΟ

γιατι οπως γραφει και ενας ημιτρελλος παραπανω : "Τα επαναστατικά κομματα πάντα εμφάνιζαν προβλήματα, ήταν ζωντανοι μαζικοι οργανισμοι, και το επαναστατικό συνίστατο στην κατεύθυνσή τους διαχρονικά σε ολες τις φάσεις της ταξικής πάλης."
χαχαχαχα (μεσα στα λογια μας εισαι )

Ανώνυμος είπε...

(1/2)

Σκέφτηκα να κλείσω ―αν δηλαδή δεν υπάρξει συνέχεια― τα αφιερώματα, τα σχόλια και τη συζήτηση σε τούτη την ιστοσελίδα με αφορμή τη συμπλήρωση την περασμένη εβδομάδα των εξήντα τριών χρόνων από το θάνατο του Ι. Β. Στάλιν με μια λογοτεχνική νότα και συγκεκριμένα μ’ ένα ποίημα που ’γραψε ο Στάλιν στα νιάτα του. Το ποίημα αυτό γράφτηκε όταν ήταν δέκα έξι ή δέκα εφτά χρονών (υπάρχει μια αβεβαιότητα σχετικά με την ακριβή χρονολογία της γέννησής του) στη μητρική του γλώσσα που ήταν τα γεωργιανά· πρωτοδημοσιεύτηκε στις 28 Νοεμβρίου 1895 (μάλλον με το νέο ημερολόγιο· δεν είμαι σίγουρος) στη γεωργιανή εφημερίδα «Ιβέρια», στις στήλες της «Επιφυλλίδας» της εφημερίδας, χωρίς τίτλο και με την υπογραφή «Σόσελο» που είναι στα γεωργιανά το υποκοριστικό ή χαϊδευτικό του «Ιωσήφ». Παραθέτω το ποίημα στο πρωτότυπο που αντέγραψα από φωτογραφία της σχετικής δημοσίευσης, η οποία εκτίθεται στο Μουσείο Ι. Β. Στάλιν που βρίσκεται στη γενέτειρα του Στάλιν, στην πόλη Γκόρι της Γεωργίας. Έπονται μετάφραση του ποιήματος στα ρωσικά και μετάφρασή του από τα ρωσικά στα ελληνικά· και οι δυο μεταφράσεις προέρχονται από τις αντίστοιχες εκδόσεις του βιβλίου του Βολκογκόνοφ «Θρίαμβος και Τραγωδία». Μέσα σε παρενθέσεις (( )) δίνονται οι πηγές, μέσα σε πλάγιες γραμμές (/ /) συμπληρώσεις με βάση το κείμενο του πρωτότυπου και μέσα σε ορθογώνιες αγκύλες ([ ]) συμπληρώσεις δικές μου. Ζητάω συγνώμη και κατανόηση από τους αναγνώστες και τις αναγνώστριες που τους «σερβίρω» μετάφραση της μετάφρασης, αλλά γεωργιανά δεν ξέρω και για αντικειμενικούς λόγους δεν μπορώ να μάθω, οπότε αναγκάστηκα να καταφύγω σ’ αυτή τη λύση. Για τα ποιήματα του Ι. Β. Στάλιν ίσως να γράψω κάτι εκτενέστερο στο μέλλον. Καλή ανάγνωση!

Παρατηρητικός

Ανώνυμος είπε...

(2/2)

როდესაც ბადრად მნათობი მთვარე
ცის კამარაზედ გადაცურდება
და მისი შუქი, გაბრწყინვებული,
ლურჯ ჰორიზონტზედ შეთამაშდება;
ოდეს ბულბულის სტვენა–სიმღერა
ჰაერში ნაზად გაიწკრიალებს,
როს სალამურის სულის კვეთება
მთისა მწვერვალზედ შეისრიალებს;
ოდეს მთის წყარო, შეჩერებული,
კვლავ გზას გააპობს, გადიჩხრიალებს
და ტყე, ნიავით გაღვიძებული
შეიშმუშნება, გაიშრიალებს;
ოდეს მტრისაგან გადახვეწილი
კვლავ ეღირსება თვის ჩაგრულ მხარეს
და როს სნეული, შუქს მოკლებული,
კვლავ დაინახავს მზესა და მთვარეს,
მაშინ მეც, ჩაგრულს, სევდისა ნისლი
თავიდან მწყდება, მყისვე მშორდება
და იმედები კეთილდღეობის
უბედურს გულში მიღორძინდება!
და ამ იმედით გატაცებულსა
სული მიხარის, მშვიდად ძგერს გული:
ნუთუ წრფელია იმედი ესე,
ჩემდა იმა დროს მოვლინებული?!

სოსელო.

[გაზეთი «ივერია», № 203, 1895 წ. 28 ნოემბერი]

(https://lh4.googleusercontent.com/-W67UUZBrCVE/TnGn-tJAqoI/AAAAAAAABqg/w2Wp6XRzzPA/s512/071_Stalins_Museum_050911.jpg)


Когда луна своим сияньем
Вдруг озаряет мир земной,
И свет ее над дальней гранью
Играет бледной синевой,
Когда над рощею в лазури
Рокочут трели соловья
И нежный голос саламури
Звучит свободно, не таясь,
Когда утихнув на мгновенье
Вновь зазвенят в горах ключи
И ветра нежным дуновеньем
Разбужен темный лес в ночи,
Когда беглец, врагом гонимый,
Вновь попадет в свой скорбный край,
Когда кромешной тьмой томимый,
Увидит солнце невзначай, —
Тогда гнетущей душу тучи
Развеян сумрачный покров,
Надежда голосом могучим
Мне сердце пробуждает вновь,
Стремится ввысь душа поэта;
И сердце бьется неспроста:
Я знаю, что надежда эта
Благословенна и чиста!

/Сосело./

[Газета «Иверия» № 203, 28 ноября 1895 г.]

(Д. А. Волкогонов, Триумф и трагедия. Политический портрет И. В. Сталина. В 2-х книгах. Книга I Часть 1, Издательство Агентства печати Новости, Москва 1989, стр. 34)


Ως άξαφνα τ’ ολόγιομο φεγγάρι
τον κόσμο λούζει μ’ αργυρή χλομάδα
κι η φεγγοβολή του πέρα, όλο χάρη,
σμίγει με τ’ ουρανού τη γαλανάδα.
Καθώς μες στου δασού τη σιγαλιά
γροικάς τις τρίλιες τ’ αηδονιού να σιγοσβήνουν
και πέρα, από μια σύδεντρη γωνιά
φλογέρας λεύτερο σκοπό να αναδίνουν.
Κι αφού σιγήσουν μόλις μια στιγμή
ξαναχυμούν μέσα στο λόγγο οι αχοί
κι απ’ του αγέρα την αλαφρή πνοή
ξυπνάει το δάσος μες στο σκοτάδι το βαθύ.
Σαν το δραπέτη που κυνηγημένος σαν θεριό
στο άγριο λημέρι του ξαναγυρνάει
κι όπως, βασανισμένος απ’ το σκότος το πηχτό,
τον ήλιο αντικρίζει στα στερνά, τον χαιρετάει.
Τότες το σύννεφο που μου πατούσε την ψυχή
σκορπίζει σαν μια άχνη καπνισμένη
και η Ελπίδα με μια φοβερή φωνή
ξυπνάει την καρδιά την κοιμισμένη.
Παίρνει τ’ αψήλου τότε κι η ψυχή του ποιητή
και η καρδιά του ξέρει πια γιατί χτυπάει.
Το ξέρω, ναι, πως η Ελπίδα αυτή
είναι πανάγια, είναι αγνή και με βλογάει!*

/Σόσελο./

[Εφημερίδα «Ιβέρια», αριθ. φ. 203, 28 Νοεμβρίου 1895]

(Ντμίτρι Βολκογκόνοφ, Θρίαμβος και Τραγωδία. Πολιτικό Πορτρέτο του Ι. Β. Στάλιν, Βιβλίο πρώτο Μέρος πρώτο, Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 1989, σελ. 46–47 — * Μετάφραση Νίκου Παπανδρέου)

Παρατηρητικός

AGIS είπε...

Εγώ πάλι Δυο μέρες τώρα κάθομαι και σκέφτομαι αν αξίζει τον κόπο να συνεχίζω την κουβέντα μετά από μια απάντηση σαν κι αυτήν:

"αμ έπος, αμ... Μπουνιουέλ, δεν νομίζω
και τα δυο δεν μπαίνουν κάτω από την ίδια μασχάλη.
Τα έπη ειναι έργα που γράφτηκαν σε συγκεκριμένες ιστορικές περιόδους. Δεν μπορούν να συγκινήσουν σήμερα, να δώσουν πνοή μαζική."

Δηλαδή αν αξίζει τον κόπο να υποβάλλεται κανείς στην ανάγκη όχι να υπερασπίζεται την ορθότητα των όσων γράφει, αλλά να πρέπει να υπερασπίζεται το νόημά τους προκειμένου κάποια ευλογημένη στιγμή να μπορεί να φτάσει και στο ζήτημα της ορθότητάς τους ή όχι.
Περιορίζομαι στα εξής: Αν προσέξεις καλύτερα θα δεις ότι στο σχόλιο εκείνο η αναφορά στο έπος αποτελεί έναν ιστορικό παραλληλισμό, νομίζω αυτό είναι παραπάνω από προφανές.
Και, δεύτερο, εξίσου προφανές ότι το έπος και ο Μπουνιουέλ στο ίδιο σχόλιο κρατιούνται σε διαφορετικές μασχάλες.

-------

Για τα υπόλοιπα: αντίθετα με το παραπάνω κομματάκι της απάντησής σου, κουίντο, που το βρίσκω αθέμιτο σαν μορφή "διαλόγου", είναι πράγματι θεμιτό (από την άποψη του τι σημαίνει συζήτηση) το να θεωρείς ότι η χρησιμοποίησή μου της περικοπής από την ομιλία του Στάλιν το 1937 αποτελεί "σύγχυση ανόμοιων πραγμάτων". Κάποτε άλλοτε ίσως το ξανασυζητήσουμε.

Ανώνυμος είπε...

Αγη,
υπο μορφή διαλόγου συζητώ, δεν αναζήτησα κάποιου τύπου αντιδικία μαζί σου.
Σ' αυτα που γράφω, ομως, εμμένω. Και στο δεύτερο για την περικοπή του Στάλιν και στο πρώτο για τη περικοπη που ανέβασες με τον παραλληλισμό για τα έπη.
Ο Μπουνιουέλ σαν ενότητα δεν ταιριάζει με έπη ;-).
απ' αυτο που έγραψα θα προτιμούσα απλώς να δεις το βιντεάκι και να το ευχαριστηθείς, τίποτε άλλο, αλήθεια σου λέω. Τοτε θα με καταλάβεις.

quinto

AGIS είπε...

Υπό μορφή διαλόγου: δεν αλλάζει τίποτα αν αλλάξεις τη "μασχάλη" με την "ενότητα". Διαφορετικές μασχάλες = διαφορετικές ενότητες. Τράβα αν δε σε πειράζει μια νοητή οριζόντια γραμμή πάνω από την τελευταία παράγραφο για να δεις και σημειολογικά την (ούτως ή άλλως νοηματική) διαφορετικότητα των ενοτήτων.
Κατά τα άλλα, ας βάλουμε (μαζί με τη σύγχυση ανόμοιων πραγμάτων) και τον παραλληλισμό (από άποψη κοσμοϊστορικών αναλογιών) του ΒΠΠ με τον τρωικό πόλεμο στα θέματα μιας κάποτε άλλοτε συζήτησης.
(Το βιντεάκι ωραίο - κι αν απ' αυτό πηδήξεις και σε κάποια ολοκληρωμένη εκτέλεση του έργου τότε ακόμα καλύτερα).

Ανώνυμος είπε...

Ι.Β.Στάλιν Γράμμα στο ΝΤΕΤΙΖΝΤΑΤ (Παιδικό Εκδοτικό) της ΚΕ της ΠΛΚΕΝ

https://mauroflight.wordpress.com/2013/10/03/%CE%B9-%CE%B2-%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%B9%CE%BD-%CE%B3%CF%81%CE%AC%CE%BC%CE%BC%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%B6%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%84-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B9/

σ. Αντρέγεφ ( Ντετιζντάτ της ΚΕ τηε ΠΛΚΕΝ) και Σμιρνόβα (Συγγραφέα των Διηγημάτων για τα παιδικά χρόνια του Στάλιν)

Είμαι αποφασιστικά κατά της έκδοσης των Διηγημάτων για τα παιδικά χρόνια του Στάλιν.
Το βιβλιαράκι είναι γεμάτο από ανακριβή στοιχεία, διαστρεβλώσεις, υπερβολές και υπερβολικά εγκώμια. Τη συγγραφέα την παραπλάνησαν οι παραμυθάδες, λογάδες (ίσως, »ευσυνείδητοι» λογάδες), κόλακες. Κρίμα τη συγγραφέα, αλλά το γεγονός παραμένει γεγονός.

Αυτό, όμως, δεν είναι το κύριο. Το κύριο είναι ότι το βιβλιαράκι έχει την τάση να ριζώσει στη συνείδηση των σοβιετικών παιδιών (και των ανθρώπων γενικά) τη λατρεία των προσωπικοτήτων, των αρχηγών, των αλάνθαστων ηρώων. Αυτό είναι επικίνδυνο, επιζήμιο. Η θεωρία για τους »ήρωες»και το »πλήθος» δεν είναι μπολσεβίκικη, αλλά εσέρικη θεωρία. Οι ήρωες κάνουν το λαό, τον μετατρέπουν από πλήθος σε λαό, λένε οι εσέροι. Ο λαός κάνει τους ήρωες, απαντούν στους εσέρους οι μπολσεβίκοι. Το βιβλιαράκι χύνει νερό στο μύλο των εσέρων, θα βλάπτει την κοινή μπολσεβίκικη υπόθεσή μας.

Συμβουλεύω να κάψτε το βιβλιαράκι.

Ι. Στάλιν

16 Φλεβάρη 1938

Πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Βοπρόσι Ιστόριι, Νο 11, Νοέμβρης 1953

Περισσότερα: http://fadomduck2.blogspot.gr/2011/08/1-3.html

ΣΤΑΛΙΝ: Προσωπολατρία, δικτάτορας, φαντασμένος, που είχε μια αυλή από κόλακες και άλλα πολλά που έχουν μάθει στο κατηχητικό των "Νέων", του "Βήματος", της "ΕφΣυν - Ελευθεροτυπίας" και δυνάμεων που λένε πως έχουν αναφορές στον Τρότσκι και που ψηφίζουν ή στηρίζουν το ΠΑΣΟΚ της κάθε εποχής με ή χωρίς αυταπάτες. Γιατί κάθε εποχή έχει το Πασοκ που τους αξίζει.

Ραντεβού στα.. Σαρακοστιανάδικα!

O 4:14