Είναι ξεφτίλα να ασχολείσαι με το ελληνικό ποδόσφαιρο

Γκολ και ξύλο, χαμός, αριστερισμός, λουμπεναριά, μπέναλτι, μΠΑΟΚ, Τούμπες, ανατροπές, αντεπανάσταση, κοντραρεβολουτσιόνε, κόντρα ανακοινώσεις, ματ, ντου, μπουκάλια, χημικά, βεγγαλικά. Μα τι διάολο γίνεται;
Κι όποιος γνωρίζει τι φταίει για όλα αυτά, ας μου εξηγήσει μετά.

Ετούτο δώ το πράγμα που βλέπεις είναι η πάλη των τάξεων, η οποία ως γνωστόν παραμένει ιστορικά αιδκαίωτη, όπως λέει στην κάμερα ο Τραμπάκουλας, στην τελευταία σκηνή του Αλαλούμ. Και όλα αυτά βασικά συμβαίνουν γιατί δεν υπάρχει οργάνωση, αν και ο θρύλος (όχι ο Ολυμπιακός) λέει πως υπήρχε ΟΒ Θύρας 4, στη χρυσή δεκαετία με τις βάτες, που είχε πανηγυρίσει ο ΠΑΟΚ το τελευταίο του πρωτάθλημα.

Βασικά αυτό που είδαμε χτες δεν είναι το σαμποτάρισμα της κολχόζνικης πρωτοβουλίας κι ας μιλάει για επανάσταση το σημερινό πρωτοσέλιδο της Μέτροσπορτ. Πιο πολύ μοιάζει με μονομαχία στο Ελ-Πάσο ή έστω στις Σέρρες Μάντρες, απ' όπου είχε φύγει κάποτε με εξάρα στην πλάτη ο Ολυμπιακός. Σαν μαφιόζικο ξεκαθάρισμα λογαριασμών κι ενδοκαπιταλιστική διαμάχη, που πάει να δικαιώσει εκ των υστέρων τις ανακοινώσεις της 17Ν για τη λούμπεν αστική τάξη.
Με το Σαββίδη να ζητάει την επανάληψη του αγώνα (!) με ξένο διαιτητή (ας πούμε αυτόν που σφύριξε το Ολυμπιακός-Άντερλεχτ) και να φύγει ο Μαρινάκης από το ποδόσφαιρο. Και τον Καραπαπά να λέει ότι "δεν περνάνε αλητείες σε εμάς", που για κάποιο λόγο μου θύμισε τη φράση: δεν περνάνε στην Τατιάνα τατιανιές. Καπιταλισμός που σαπίζει και ζέχνει σε όλα του.

Εμπρός της γης οι τρελαμένοι

Μου έρχονται τόσο πολλοί συνειρμοί, που φοβάμαι μην αφήσω κάποιον απέξω.
Πριν από μερικά χρόνια, ο βετεράνος blogger του ισπανικού εμφυλίου, regimientocinqo (και ας μην είχε σωστή ισπανική ορθογραφία), τρελαμένος από ένα άλλο Ολυμπιακός-ΠΑΟΚ για το Κύπελλο, όπου ο δικέφαλος του Βορρά (τι ωραία που 'ναι τα αθλητικά κλισέ) είχε μείνει με εννιά παίκτες, είχε κάνει μια νηφάλια μαρξιστική ανάλυση κι έγραψε ότι "είναι ξεφτίλα να 'σαι Ολυμπιακός". Ανάλυση με την οποία θα συμφωνούσε πιστεύω κι η Ρένα Μπουεναβεντούρα Δουρου-τι, κι ας πέθανε την ίδια χρονιά, που ξεκινούσε ο ισπανικός εμφύλιος, και ας ήταν γαβρίνα στα νιάτα της, ή μάλλον ακριβώς επειδή ήταν. Αυτό, παρεμπιπτόντως, μας δίνει ασίστ για την πτυχή των διπλών πρακτόρων, αλλά θα την αξιοποιήσουμε στις καθυστερήσεις του κειμένου, για να έχει αγωνία.

Χτες πάντως αποδείχτηκε για πολλοστή φορά πως το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο διαρκείας (όλα διαλεκτική είναι) και πως είναι ξεφτίλα να ασχολείται κανείς σοβαρά μαζί του. Αλλά αν είσαι κουκουέ, ξέρεις πως ο κόσμος δε βγάζει εύκολα συμπεράσματα, γιατί κατά βάθος γουστάρει αυταπάτες και το όπιό του, βουλιάζει στη δύναμη της συνήθειας, θέλει την ξεφτίλα για να διασκεδάσει τη μιζέρια του, χωρίς να καταλαβαίνει ότι έτσι την κάνει ακόμα πιο μίζερη.

Για να παραφράσω ένα τιτίβισμα του Ρομπέρτο (που αν και Ισπανός δεν έχει κάποια άμεση σχέση με τον ισπανικό εμφύλιο, αλλά βλέπει μπροστά του να εκτυλίσσεται ένας ιδιότυπος ελληνικός εμφύλιος), το ελληνικό πρωτάθλημα/ποδόσφαιρο είναι μια υπόθεση για ηλίθιους, αν και έτσι θα προσβάλλαμε πιθανότατα τους ηλίθιους. Κι άντε να καταλάβει μετά ο πωρωμένος οπαδός ότι "είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε", που φταίει για την κατάντια αυτή.

Πάντως αυτό το ζευγάρι, ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός, με αυτό το βαθύ χάσμα και τις τόσες.. ομοιότητες που τους χωρίζουν, με μια προϊστορία όπου έχουν συμβεί τα πάντα, ακόμα και να τελειώσει αγώνας στο 82', για να μην έχουμε χειρότερα (και άντε να δούμε πότε θα αφήσουμε πίσω την ταξική προϊστορία της ανθρωπότητας και διάφορες μαϊμούδες, για να περάσουμε στην αληθινή ιστορία του είδους μας), έχει σταθεί διαρκής πηγή έμπνευσης για πολλούς και διάφορους.

Πέρα από το κείμενο του R5, θυμίζω ένα παλιότερο της κε του μπλοκ που επιχειρούσε να εφαρμόσει το διαλεκτικό υλισμό και την τέχνη των (ενδοϊμπεριαλιστικών) αντιθέσεων στο ποδόσφαιρο. Και μια πρόσφατη χιουμοριστική ανάλυση του 2310net για το Ολυμπιακός-ΠΑΟΚ στο ποδόσφαιρο, που αν και φόλα Παοκτζής, που μας λέει ότι ο μόνος Άρης είναι ο Βελουχιώτης, κατάφερε να ξεγελάσει και τους δικούς του, που τον πέρασαν για γάβρο και τον περιέλαβαν στα σχόλια. Πχ ο Θερσίτης, που αν δεν τον γνώριζα προσωπικά, θα πίστευα ότι έπαθε στιγμιαία Γιώργο Μίνο και δεν κατάλαβε τη λεπτή ειρωνεία.

Τι  άλλο έχουμε; Α, ναι. Αθηναϊκό κράτος. Αυτό που το πας;
Το πάω δίπλα σε άλλες περισπούδαστες αναλύσεις, όπως κομματικό κράτος, αταξικό κράτος, απολιτίκ κράτος, νεοφιλελέ κρατισμός, κι άλλα τινά παρόμοια, που χρήζουν ειδικής εξέτασης. Λες δηλαδή να είμαστε σε καθεστώς κατοχής από τους Αθηναίους και να μην το ξέρουμε;

Θα πει κάποιος, ως προς τον τίτλο, πως είναι γενικά ξεφτίλα να ασχολείσαι με το ποδόσφαιρο, όταν βλέπεις όσα γίνονται γύρω μας και το δράμα των προσφύγων. Ας δούμε λοιπόν μια σοβαρή, πολιτική ανάλυση για το προσφυγικό από κόκκινο πρίσμα.



Χρωστάω έναν επίλογο για τους διπλούς ανθρώπους και τους κόκκινους κάβουρες, για τους οποίους έγραψε ο Μίμης Ανδρουλάκης, που μπορεί να τους ψυχολογήσει εξ ιδίων καλύτερα από τον καθένα. Αν κι η επιτομή των διπλών ανθρώπων κατά τη γνώμη μου είναι ένας άλλος άνθρωπος του Κόκκαλη, με αντίστοιχα χαμηλό ηθικό ανάστημα με του Μίμη, αλλά καμία σχέση με το ύψος του Ανδρουλάκη.

Μια μέρα θα το γράψει η ιστορία
Ένας μ-λ-κας, δύο μέτρα δεκατρία...
όπως λέει και το σχετικό σύνθημα.

Που πέρασε και δεν ακούμπησε από την Κνε, αράχνιασε το μυαλό του, ή χτύπησε καθώς έβγαινε απ' την πόρτα στο "κατώφλι του 21ου αιώνα" κι έπαθε πολιτική αμνησία (ήταν εξάλλου γνωστός γκαφέρ με έφεση στα ατυχήματα, όπως τότε που του έσπασε το Κύπελλο στα χέρια).

Και σα να μην έφτανε που από Κνίτης έγινε ΠαΣοΚ (ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος ήταν εξάλλου) άφησε τον ΠΑΟΚ και έγινε (που είναι διαφορετικό από το σκέτο "έπαιξε κάπου") Ολυμπιακός. Άσε που έκοψε και τα μαλλιά του κι έγινε σαν τον Σπύρο Παπαδόπουλο (άλλη περίπτωση ξεπουλημένου πασοκόγαβρου), χωρίς γένια. Κι έδωσε χτες μια συνέντευξη εφ' όλης της ύλης, από την οποία μπορεί να αντλήσει κανείς πολιτικά μαργαριτάρια, πχ για τους αγρότες, το δημόσιο, την αυτοδιοίκηση.

Αλλά το βασικό νέο της ημέρας είναι πως η Δήμητρα Παπαδοπούλου, που και αυτή -ω ναι- από την Κνε πέρασε κάποτε, υποσχέθηκε να γράψει σενάριο ταινίας για τους Απαράδεκτους, αν ο Σταρόβας χάσει τριάντα κιλά.
Ή αν ο Ολυμπιακός χάσει δύο πρωταθλήματα στη σειρά, που είναι εξίσου πιθανό.