Σοσιαλιστικός ρεαλισμός

Μα κάτι έχει αλλάξει, δεν το νιώθεις κι εσύ; Κάτι πηχτό στην ατμόσφαιρα, στην ψυχολογία του κόσμου, στα συνθήματα στους τοίχους...

Και δεν μπόρεσα να ανεβάσω (η ετε δεν είναι φίλη μας) κι ένα άλλο που λέει: να μου μιλάς, να ηρεμούν οι σκέψεις μου... Μα δεν είναι φανερή η αλλαγή που έφερε ο Σύριζα στη ζωή μας, σε όλους τους τομείς και μας έκανε πιο αισιόδοξους και ρομαντικούς;

Πέρυσι το χειμώνα, ένα σφος μας έλεγε για μια γνωστή του, που έκανε βόλτες πάνω-κάτω μες στο σπίτι και το γραφείο, γιατί δεν μπορούσε να χωρέσει τόση χαρά για το εκλογικό αποτέλεσμα. Έχουμε καιρό να τον δούμε όμως, και δεν ξέρω αν ξεθύμανε η χαρά της γνωστής του ή της έμεινε και γυρίζει ακόμα, σαν τρελό ηλεκτρόνιο.

Το ζητούμενο εξάλλου δεν είναι να κοροϊδέψουμε όσους περπατούσαν και πετούσαν στα σύννεφα, κι έγιναν viral σαν τους καμένους οπαδούς του ΓΑΠ, το 09'. Το ζήτημα είναι πώς να φερθείς, σε αυτούς και τις αυταπάτες τους, να μη γίνεις ο κακός σπασίκλας, που πάει και λέει στα μικρά παιδάκια ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης κι ότι δε θα τους δωρίσει κανείς τίποτα, αν δεν παλέψουν να το κατακτήσουν. Κι αυτοί μετά, ενήλικες με πολιτική σκέψη νηπίου, αντί να δουν το φως το αληθινό, σε μισούν γιατί τους στέρησες τη ψεύτικη ελπίδα, τους πιάνουν οι εγωισμοί, δε θέλουν να σε αντικρίσουν, να ρίξουν τα μούτρα τους μπροστά σου, να παραδεχτούν πως γελάστηκαν. Στην καλύτερη, θα απογοητευτούν απλώς και θα ιδιωτεύσουν. Κι άντε να τους τραβήξεις ξανά από τον καναπέ και να τους σπάσεις τη βεβαιότητα πως τίποτα δε γίνεται...

Και τι να κάνεις δηλ; Να τους πεις πως πετάει ο γάιδαρος με το ζόρι, για να πας με τα νερά τους; Σαν κάτι εξωκοινοβούλιους, που μοιράζονταν τις ίδιες ψευδαισθήσεις; Ή σαν εκείνο το ανέκδοτο, για το γάιδαρο που δεν πετάει, απλώς κάνει μια-δυο απλωτές με τα φτερά του, έτσι να, και ύστερα πέφτει; Θέλει πειθώ και τέχνη παιδαγωγού η προσέγγισή τους, ένα καινούριο παιδαγωγικό ποίημα, αρκεί να μη φαίνεσαι υπεράνω, που κουνάει δασκαλίστικα το δάχτυλό του στα μαθητούδια. Και μην ξεχνάς πως γηράσκεις αεί διδασκόμενος, και η διδασκαλία είναι δρόμος διπλής κατεύθυνσης.

Βοηθάει βέβαια και η πραγματικότητα να διαλυθούν οι ψευδαισθήσεις. Κι ο κυνικός ρεαλισμός της (κατά τα άλλα ρομαντικής και ευαίσθητης) ΔΦΑ, που είναι σχεδόν σοσιαλιστικός, καθώς δείχνει την προοπτική για τη διέξοδο. Να γκρεμίσουμε την αστική εξουσία και το πολιτικό της προσωπικό, από όπου κι αν προέρχεται, κάθε απόχρωσης σκατόψυχος κρατούντες (σόρι skatopsyxe) που βλέπουν το προσφυγικό σαν ευκαιρία για μπίζνες. ΜΚΟ, θέσεις εργασίας, ελιγμοί για την αξιολόγηση, δύο ευρώ το μπουκαλάκι το νερό... και τώρα πρόσφυγες επενδυτές, επιχειρηματίες και start-up. Ζήσε το μύθο σου στην Ελλάδα, με μια αριστερή κυβέρνηση... ready business. Υπάρχει κι η σχετική τεχνογνωσία εξάλλου, από το 22' με την ΕΑΠ. (επιτροπή αποκατάστασης προσφύγων) και τις χρυσές δουλειές που άνοιξαν τότε οι επιτήδειοι.

Η κατάσταση με τους Σύριους πρόσφυγες (σόρι, αλλά δε μου κολλάει το "Σύρος- Σύροι", μου θυμίζει την Ερμούπολη) είναι αρκετά περίπλοκη, για να χωράει σε εύκολες αφαιρέσεις και απλοϊκά σχήματα. Το μεγαλύτερο ποσοστό τους φαίνεται να είναι 'αντικαθεστωτικοί', καθώς οι υπόλοιποι κατά κανόνα μένουν στη Συρία να πολεμήσουν. Είναι πιθανό κάποιοι από αυτούς να είναι σχετικά ευκατάστατοι -για τα δεδομένα των συμπατριωτών τους- και να διέθεταν το χρηματικό ποσό που ζητάνε οι έμποροι ψυχών, για να τους μεταφέρουν στην άλλη πλευρά του Αιγαίου. Πόσο αλλάζει όμως αυτό την ουσία του πράγματος; Και πόσο παράλογο είναι να κρατάει ένας πρόσφυγας ένα μικρό κομπόδεμα για ώρα ανάγκης, μέχρι να εγκατασταθεί κάπου και να προσπαθήσει να χτίσει απ' την αρχή μια νέα ζωή, ό,τι μπορεί να μεταφέρει για να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες και τα δεινά της περιπέτειάς του που ακόμα δεν τελείωσε (ίσα-ίσα, τώρα αρχίζει);

Ο πόλεμος ισοπεδώνει τα πάντα, ακόμα και τις κοινωνικές διακρίσεις, ως ένα βαθμό. Οι πρόσφυγες αυτοί δεν παύουν να είναι ξεριζωμένοι από τον τόπο τους, θύματα μιας ιμπεριαλιστικής επέμβασης, που διακηρύσσει την απελευθέρωσή τους. Κι έτσι 'αδιαφοροποίητη' είναι κι η δική μας αλληλεγγύη σε όσους καταφέρνουν να φτάσουν σε ελληνικό έδαφος. Ακόμα και σε όσους είναι δυτικόφιλοι και ονειρεύονται πως έρχονται στη γη της ελευθερίας, για να ζήσουν το ευρωπαϊκό όνειρο κι έχουν ήδη πάρει γεύση τι εστί ελευθερία στην ΕΕ, όσο παραμένουν εγκλωβισμένοι στα σύνορα.

Έρχεται λοιπόν ο Μάρδας και λέει για την αξιοποίηση των προσφύγων επενδυτών. Κι άντε τώρα να γυρίσει κανείς στο ροζ συννεφάκι του και να γράφει ρομαντικά συνθήματα στους τοίχους. Και τι να γράψει δηλαδή; Είστε τα χειρότερα τομάρια που έχει γνωρίσει ο τόπος; Γιατί, ψέματα θα 'ναι; Κι ως πότε παλικάρια, θα κρύβονται πίσω από τη σύγκριση με τους προηγούμενους; Τι χειρότερο θα έκανε ή θα έλεγε δηλ ο Σαμαράς κι η κουστωδία του, και δεν έχει γίνει τώρα;

Από μια άποψη πάντως δεν πρέπει να εξοργιζόμαστε αλλά να είμαστε ευγνώμονες στον υπουργό για τον κυνισμό και την ειλικρίνειά του. Καταδεικνύει κι αυτός μια πραγματικότητα, χωρίς φτιασίδια και περιττά στολίδια. Δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα και δημοκρατικές γαρνιτούρες, μόνο κέρδη και επιχειρηματικά συμφέροντα. Δείχνει πόσο αριστερή είναι στην πραγματικότητα η κυβέρνηση και πόσο βάρβαρο το εκμεταλλευτικό σύστημα που υπηρετεί. Δείχνει πόσο αυστηρά κι αμείλικτα ταξική είναι η πραγματικότητα, πέρα από αταξικές θεωρήσεις και εθνικιστικά αφιόνια, που πιστεύουν ότι οι πρόσφυγες έρχονται να μας εξισλαμίσουν.

Η πραγματικότητα προσφέρει πλούσιο υλικό για όποιον θέλει να βγάλει συμπεράσματα και να μην κλαίει τη μοίρα του, ψάχνοντας το επόμενο ροζ συννεφάκι που θα τον ξεσηκώσει, εκλογικά και μόνο βεβαίως-βεβαίως. Η προοπτική υπάρχει, το θέμα είναι πόσοι θέλουν να τη δούνε και πόσοι κάνουν πως δεν τη βλέπουν, για να μη χρειαστεί να την ακολουθήσουν.