Σάββατο 19 Μαρτίου 2016

Παρισινή Κομμούνα

Αν κάποιος θέλει να μιλήσει για την Κομμούνα, οφείλει να κινηθεί σε δύο άξονες, κατά τη γνώμη μου. Να αναδείξει τη σημασία της (όπως κάνουν διάφορα επετειακά αφιερώματα αυτές τις μέρες, με μεγαλύτερη ή μικρότερη επιτυχία). Και να την τοποθετήσει στις πραγματικές της διαστάσεις.

Η ηρωική έφοδος των κομμουνάρων στον ουρανό δεν ήταν παρά η εκλογή ενός δημοτικού συμβουλίου κι όχι η επικράτηση μιας σοσιαλιστικής εξουσίας. Κι οι 70 μέρες της διάρκειάς της μας έδωσαν πολύτιμα διδάγματα, που αντικειμενικά όμως δεν μπορούν να μπουν πάνω από τη σοβιετική πείρα και τα 70 χρόνια σοσιαλιστικής οικοδόμησης -ακόμα κι αν κάποιος έχει αρνητική άποψη για αυτή την περίοδο ή το μεγαλύτερο μέρος της.

Κι όμως, αυτό το τελευταίο αποτελεί υπαρκτή τάση, πχ στην μπροσούρα της Έλλης Παππά για την Κομμούνα, και πλασάρεται εν είδει επιστροφής στην αμόλυντη ιδέα του πραγματικού σοσιαλισμού, που δε λερώθηκε από την προδοσία της ήττας (πέθανε νέα κι έγινε ηρωίδα) ή μάλλον της νίκης, της εξουσίας και του γραφειοκρατικού εκφυλισμού. Αλλά καταλήγει βασικά να επιστρέφει στον ουτοπικό, προμαρξικό σοσιαλισμό του 19ου αιώνα και να περνάει πάνω από την ιστορική πείρα που δε βολεύει τα συμπεράσματά της.

Υπάρχουν δύο βασικά διδάγματα της Κομμούνας, που καταγράφονται στα έργα των κλασικών και είναι αδύνατο να τα αγνοήσει κανείς, ακόμα κι αν "ποτέ του δε διάβασε Μαρξ". Το πρώτο αφορά τη χρήση επαναστατικής βίας από την εξουσία της Κομμούνας, που αν μπορούσε να κατηγορηθεί για κάτι είναι πως δε χρησιμοποίησε αρκετά αποφασιστικά τη δύναμή της κι όχι πως την καταχράστηκε. Για την ακρίβεια τήρησε το ευ αγωνίζεσθαι απέναντι στους αστούς των Βερσαλιών, που χρησιμοποίησαν κάθε αθέμιτο μέσο, ακόμα και το στρατό της Πρωσίας, για να επικρατήσουν και να διατηρήσουν την εξουσία τους.

Κάτι αντίστοιχο έλεγε με το δικό του τρόπο κι ο Άρης Βελουχιώτης, σημειώνοντας πως αν νικήσει ο ΕΛΑΣ, η ιστορία θα μας συγχωρούσε τα λάθη και τις όποιες βιαιοπραγίες χρειάζονταν για να έρθει η νίκη. Ενώ αν χάναμε, η ήττα θα γύριζε μπούμερανγκ κι ο λαός (πόσο μάλλον ο ταξικός εχθρός) δε θα μας συγχωρούσε τίποτα. Όπως κι έγινε βασικά.

Μπορείς λοιπόν, σφε αναγνώστη, να κρίνεις υπό αυτό το πρίσμα τις υστερικές φωνές -ή ακόμα και τις πιο νηφάλιες κριτικές- σχετικά με τη δικτατορία του προλεταριάτου και τη φρίκη που γεννάει ως όρος αλλά και ειδικά, κατά την άσκησή της από τους μπολσεβίκους, που τήρησαν σκληρή, αμείλικτη στάση απέναντι στους εχθρούς τους, για να υπερασπιστούν τον κόκκινο Οχτώβρη.

Δεύτερο βασικό δίδαγμα: δεν αρκεί η επικράτηση της επανάστασης στα μεγάλα αστικά κέντρα, αν δεν καταφέρει να σπάσει την απομόνωσή της, εξασφαλίζοντας την υποστήριξη και τη συμμετοχή του αγροτικού πληθυσμού της υπαίθρου. Κάτι που είχε σαφώς μεγαλύτερη αξία στη Γαλλία του 19ου αιώνα και την ημιφεουδαρχική Ρωσία του 17', αλλά διατηρεί ως συμπέρασμα την αξία του και στη σημερινή εποχή.

Αν όμως η Παρισινή Κομμούνα έμεινε περικυκλωμένη από τη μεσαιωνική καθυστέρηση κι ηττήθηκε, η Οχτωβριανή επανάσταση ακολούθησε ένα διαφορετικό δρόμο με πολλές καμπές, από τον πολεμικό κομμουνισμό στη ΝΕΠ κι από εκεί στην κολεχτιβοποίηση, που κι αυτή χωρίζεται σε διάφορες φάσεις, περιόδους και ποιοτικές διακυμάνσεις.

Ο κύκλος της επανάστασης δεν έκλεισε το 17'. Συμπληρώθηκε ουσιαστικά από μια επανάσταση μες στην επανάσταση, που έλαβε χώρα στην επαρχία, εναντίον της αστικής τάξης της υπαίθρου. Αν όμως αυτό το βήμα του νικηφόρου Οχτώβρη (που δεν έμεινε μετέωρο, σε αντίθεση με την περίπτωση της Κομμούνας) κι όλη η περίοδος της κολεχτιβοποίησης συγκεντρώνουν τόσο πυκνά και δηλητηριώδη πυρά, από δεδηλωμένους εχθρούς αλλά κι "εξ οικείων", αυτό μας δείχνει πολλά, αν μη τι άλλο για το πόσο σοβαρά παίρνουν τα διδάγματα της Κομμούνας οι αυτόκλητοι υπερασπιστές της.

Πού βασίζεται λοιπόν η σχετική επιχειρηματολογία; Στο απλό σκεπτικό πως δεν εφαρμόστηκαν ποτέ κάποιες γενικές βασικές αρχές για την κυκλική εναλλαγή στα υπεύθυνα κρατικά πόστα (το λεγόμενο rotation των προπονητών) και την αμοιβή των υπαλλήλων, που δεν πρέπει να ξεπερνάει το μέσο, βασικό μισθό, κτλ.

Αναρωτιέμαι όμως, αν έχουμε να κάνουμε με κάποια ανοιχτή προδοσία των γενικών αρχών που περιγράφει στον "εμφύλιο πόλεμο στη Γαλλία" ο Μαρξ ή ακόμα και των πιο ειδικών μέτρων που προέβλεπε ο Λένιν στο "Κράτος κι Επανάσταση", λίγες μέρες προτού ξεσπάσει αυτή η τελευταία. Ή με μια αναμέτρηση της πραγματικότητας και των συγκεκριμένων συνθηκών κάθε εποχής με αυτές τις αρχές και τα θεωρητικά σχήματα. Γιατί αν ισχύει το δεύτερο, εκτός απ' την πιθανή παραβίαση αρχών και νομοτελειών, δεν έχουμε να κάνουμε με κάποια προδοσία, αλλά με τη μέθοδο της δοκιμής τους στην πράξη, της επιβεβαίωσης-απόρριψης και του εμπλουτισμού τους, με βάση την εμπειρία και το υλικό που μας προσφέρει.
Αλλιώς ας είμαστε έτοιμοι να θεωρήσουμε ότι κι ο ίδιος ο Λένιν πρόδωσε αυτά που έγραφε στην μπροσούρα του, λίγες μέρες πριν τον Οχτώβρη. Πχ: θα γίνουν όλοι από λίγο γραφειοκράτες κι έτσι στο τέλος δε θα υπάρχει κανένας γραφειοκράτης.

Δε θέτω ρητορικά τα παραπάνω ερωτήματα και δεν προεξοφλώ τις απαντήσεις. Ο βασικός στόχος αυτής της διαδικασίας δεν είναι προφανώς η αναθεώρηση, αλλά ο εμπλουτισμός της θεωρίας, που δεν έρχεται να επιβάλει τις εμμονές της στην πραγματικότητα, αλλά απορρέει και διαμορφώνεται από αυτήν. Κι αυτό είναι το πιο δύσκολο και το πιο βασικό συνάμα ζητούμενο στην αποτίμηση της ιστορικής πείρας και την προσέγγιση των μεγάλων θεωρητικών έργων, που επιχείρησαν να δώσουν σε γενικές γραμμές κάποιες βασικές αρχές για την κοινωνία του μέλλοντος.

Εν κατακλείδι, αν η κριτική του προγράμματος της Γκότα, βασιζόταν κυρίως στην ιστορική πείρα της Κομμούνας, ένα αντίστοιχο εγχείρημα σήμερα δεν μπορεί παρά να προχωρήσει, παίρνοντας υπόψη τα 70 χρόνια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και την παρακαταθήκη που μας αφήνουν, σαν εικόνες από τα προσεχώς και το μέλλον της ανθρωπότητας, αλλά κι από τις δυσκολίες με τις οποίες θα έρθει αντιμέτωπο, για να νικήσει.

50 σχόλια:

Vangelis είπε...

Πρώτο συμπέρασμα και πείρα από την κομμουνα είναι η αμείλικτη στάση που πρέπει να κρατηθεί ενάντια στις τάξεις του ταξικου αντιπάλου. (ωραίο το παράδειγμα με τον Άρη και την άποψή του στην συγκυρία των δεκεμβριανων,δυστυχώς τον παταξαν). Δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι η ανακλητητοτητα των ιθυνόντων πρέπει να είναι αδιαβλητη και καθορισμένη από τον λαό. Τρίτο συμπέρασμα προκύπτει από την σύνθεση των κομμουναρων. Οπωσδήποτε χρειαζόμαστε τους μπαρουτοκαπνισμενους αναρχικούς (κορυφαία η παρουσία τους τότε). Πρέπει να βρεθεί φόρμουλα προσέγγισης και σίγουρα όχι στερεοτυπικες αλληλοκατηγοριες. Η ισχύς εν τη ενώσει. Ο Μαρξ θεωρούσε την κομμουνα ως το ζωντανό παράδειγμα της δικτατορίας του προλεταριατου. Ανακλητητοτητα,αποφασιστηκοτητα και ενότητα λοιπόν. Τσακισμα την κατάλληλη στιγμή σε δημόσια θέα και χωρίς σκοτάδια

kokkino zompi είπε...

το διδαγμα της παρισινης κομμουνας ειναι οτι ειναι απαραιτητη η δικτατορια του προλεταριατου ενω το διδαγμα απο την ανατροπη της σοσιαλιστικης επαναστασης ειναι οτι αν και η υλικη βασης της νεας κοινωνιας πραγματωθηκε{κολλεκτιβοποιηση,κοινωνικοποιηση μεσων παραγωγης κ.λπ}το εποικοδομημα [ιδεολογια,αξιεςκλπ]υποτιμηθηκε με αποτελεσμα μεσω της συνειδισιακης ατροφιας της κοινωνιας και της αντανακλασης του ιστορικου προτσες φτασαμε εδω που φτασαμε.ο ανταγωνισμος δηλαδη με το καπιταλιστικο μπλοκ στη παραγωγικη διαδικασια παραμερισε αργα αλλα σταθερα τα ποιοτικα χαρακτηριστικα του σοσιαλιστικου ιδεωδους με αποελεσμα να βγουμε χαμενοι αφου παιζαμ
στο γηπεδο της αστικης ταξης.

Ανώνυμος είπε...

Ένα βασικό πράγμα που δεν πρέπει να κάνουν όταν μιλάμε για την κομούνα ή τον Οκτώβρη, είναι να λαμβάνουμε υπόψη μας μικροαστικές αναλύσεις.
Οι μικροαστοί έχουν τόση επαφή με την πραγματικότητα, την εξέλιξη της κοινωνίας και την δράση μέσα σε αυτή, όσο ο Φάντης με το ρετσινόλαδο...
Αν δεν αντιληφθούμε την επανάσταση σαν μια διαδικασία, στην οποία τίποτα δεν είναι λυμένο, και απλά μπορείς μόνο να έχεις κάποιες σταθερές κατευθυντήριες στην πορεία επίλυσης των προβλημάτων (και αυτό στην καλύτερη των περιπτώσεων), δεν πρόκειται να την αντιληφθούμε πραγματικά και στην ουσία της!
Το μυαλό του μικροαστού τα νομίζει και τα θεωρεί όλα έτοιμα και εύκολα, όπως του τα φέρνει και η ζωή...
Εμείς είμαστε και κατά μια έννοια "τυχεροί", αφού μέσα από την εκδήλωση της αντεπανάστασης, είδαμε ξεκάθαρα τα λάθη που γίνανε, και έχουμε αρκετά καλύτερη εικόνα για το πως πρέπει να εξελιχθεί η οικοδόμηση του σοσιαλισμού.
Πέρα από αυτό όμως, το προτσές της επανάστασης παραμένει μια πολύπλοκη κατάσταση, που στην ουσία κερδίζει ο πιο οργανωμένος (πριν και κατά την διάρκεια της), ο πιο σταθερός, ο πιο συνειδητοποιημένος και ο πιο αποφασισμένος.
Τα υπόλοιπα μένουν να λυθούν στο καμίνι της ταξικής πάλης, αφού δεν μπορεί να τα προβλέψει κανείς!

Ιβάν Τζόνι

Ανώνυμος είπε...

Αν υπήρχε πρόβλημα με την εναλαγή στις θέσεις εξουσίας, έχει μελετηθεί έκτοτε τι πρέπει να γίνει για να πάψει να υπάρχει αυτό το πρόβλημα σε ένα τέτοιας νευραλγικής σημασίας πρόβλημα για τον σοσιαλισμό του μέλλοντος; Και αν ναι, τι είναι η απάντηση;

Ανώνυμος είπε...

Καμία ενασχόληση με την Κομμούνα δε χρειάζεται για εξαγωγή συμπερασμάτων για το παρόν και το μέλλον. Στο κάτω κάτω ούτε πραγματικά πάρθηκε η εξουσία και αμφισβήτισιμο είναι το κατά πόσο αυτή που ευαγγελίζονταν οι περισσότεροι Κομμουνάροι θα ήταν μια πραγματική σοσιαλιστική εξουσία. Το παράδειγμα μιας εξ αρχής ηρωΙκής μεν, αποτυχημένης δε εξέγερσης μόνο ως παράδειγμα του τί πρέπει να αποφευχθεί στο μέλλον μπορεί να χρησιμεύσει
Κνιτάκος 1998 (ξέρω, αφοριστικό το ύφος μου..)

kokkino zompi είπε...

τσεκαρε εμπειριοκριτικισμο του βλαδιμιρου για τη θεωρια της αντανακλασης κ τη διαπαλη με λουνατσαρσκι ,μαχιστες κ μετα μιλαμε για μικροαστικα εργαλεια.το 'Η κομμουνα ηταν η πρωτη εφοδος στον ουρανο΄ΚΑΙ ΕΦΟΔΙΑΣΕ ΤΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΜΕ ΕΝΙΑΙΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ απο τους ρωσους νιχιλιστες κ μπολσεβικους ως τους γερμανους σπαρτακιστες με τη διαυγη θεση για ενοπλη προλεταριακη επανασταση διαλυοντας ετσι τις λεγκαλιστικες αυταπατες που ταλανιζαν για δεκαετιες το επαναστατικο στρατοπεδο.τελος για την παρισινη κομμουνα αξιζει να θυμομαστε αυτο που ειχε πει η Ροζα λουξεμπουργκ κατω απο αλλες περιστασεις."η επανασταση ειναι η μοναδικη μορφη μαχης της οποιας η τελικη νικη θα προετοιμαστει μεσα απο μια σειρα ηττες''

Ανώνυμος είπε...

επειδή οι οπορτούνες παραποιούν την εικόνα της παρισινής κομμούνας, απολυτοποιώντας-απομονώνοντας συγκεκριμένες λειτουργείες της και παρουσιάζοντάς τες ως θετικές, δεν σημαινει ότι δεν πρέπει να αντλούμε διδάγματα από τη παρισινή κομμούνα. Σύμφωνοι, τι περισσότερο να διδαχτείς, όταν έχεις την ΕΣΣΔ;

αλλα ολα αυτά βρίσκονται σε μια διαλεκτική εξέλιξη και ενότητα σκέψης και δράσης. Το πείραμα της ΕΣΣΔ, βασίστηκε στις υποδείξεις της Κομμούνας αρχικά, ευτυχώς γρήγορα η ΕΣΣΔ εγκατέλειψε τον εξισωτισμο στους μισθούς και την αιρετότητα- ανακλητότητα από όλους, ανα πάσα στιγμή, γιατί απλούστατα θα ειχαν καταρρεύσει τα πάντα ολα.

Και εδώ δεν φταίνε ούτε οι "υποανάπτυκτες" παραγωγικές δυνάμεις ούτε ο "υποδεέστερος" πολιτισμός των ρώσσων εργατών έναντι των ευρωπαίων συναδέλφων τους. Ο εξισωτισμός είναι ένα χιμαιρικό άλμα προς τον κομμουνισμό, ένα άλμα στο κενό προφανώς, εφόσον δεν έχουν διαμορφθωεί οι όροι προς τον κομμουνισμό. Επομένως, ο εξισωτισμός των μισθών είναι μια μικροαστική απαίτηση,κανεις δεν πρόκειται να καταβάλλει ολες του τις δυνάμεις στη παραγωγή αν δεν αμοίβεται ανάλογα, όσο απ' τη δουλειά του εξαρτάται άμεσα η καθημερινή του διαβίωση, ούτε βέβαια πρόκειται να δεχτεί κανεις να σηκώνει τα βάρη άλλων που λουφάρουν.

Με την κομμούνα κυρίως ο Εγκελς και λιγότερο ο Μαρξ βιάστηκαν να πάρουν θέση για ζητήματα της παραγωγής στο σοσιαλισμό (π.χ. Εγκελς επικροτούσε την απόφαση της κομμούνας ένα μηχανικός να αμοίβεται το ίδιο με έναν ειδικευμένο εργάτη, αυτό όπου το εφάρμοσαν οι μπολσεβίκοι, διέλυσαν την παραγωγή) που δεν μπορούν να λυθούν στο σοσιαλισμο παρά μονο στο κομμουνισμό.


ΤΟ ίδιο ισχύει και για τη δομή του στρατού. Ο στρατός της κομμούνας ειναι στρατός πολιτοφυλάκων, στρατός που ταιριάζει στη μανιφακτούρα, την περίοδο των μηχανών ο λαϊκός στρατός απαιτεί στελέχη με γνώσεις μηχανικών, αποσπασμένους από άλλες παραγωγικές δραστηριότητες.


Η εξέλιξη της σκέψης των μπολσεβίκων και ειδικά η θεμελίωση βασικών υποδείξεων για την οικοδόμηση από τον Λένιν, ειδικά στα ύστερά του έργα περιλαμβάνει την Κομμούνα, εστω κι ως διαλεκτική άρνησή της και ξεπέρασμά της. Σταχυολογώ εν τάχει: 1) κολλεκτιβοποίηση στην αγροτική παραγωγη, οι συνεταιρισμοι ειναι σοσιαλιστικοι εφόσον το σοσιαλιστικό κράτος ελέγχει και διαθέτει τα μέσα παραγωγής (τρακτέρ, κομπέιν) -η θέση των Μαρξ-Εγκελς ήταν εντελώς διαφορετική---

2) ύπαρξη διευθυντικών στελεχών και αντίστοιχου καταμερισμού εργασίας, ψαλίδας μισθών στη παραγωγή, στο σοσιαλισμο, πάταξη του εξισωτισμού

3) διατήρηση και ενίσχυση του πρωτοπόρου κομματος των εργατών, συγχώνευσή του με όλες τις κορυφές της διοίκησης

4) πέταγμα στα σκουπίδια τα περί ανακλητότητας ανα πάσα στιγμή και πάλη για δημιουργία σωστών στελεχών με πείρα, μεράκι, διάθεση, αποφοίτων σχολών, ...που αποφασίζουν για όλα, μια δύσκολη δουλειά, καθόλου μα καθόλου εύκολη

Αυτο δεν πρέπει να το ξεχνάμε.

Προφανώς ψηλέ σε εσένα αναφέρομαι.

quinto

ΛΑΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ είπε...

Mια λεξη μονο...πριν 143 χρονια αρχισε η "σκαντζα βαρδια" στην ανθρωποτητα και συνεχιζεται ακομα ,η παλια "φρουρα" ειναι εμπειρη αλλα και οι νεοι μαθαινουν γρηγορα τις μηχανες ...."ο παλιος ειν αλλιως αλλα κι ο νεος ειν ωραιος"

AGIS είπε...

Η κομμούνα "δεν ήταν παρά η εκλογή ενός δημοτικού συμβουλίου".
Φυσικά αν απομονωθεί η φράση αυτή από την υπόλοιπη ανάρτηση διαστρεβλώνεται το νόημα και της φράσης και της ανάρτησης.
Αλλά επειδή η τεχνική της απομόνωσης φράσεων πρέπει να βρίσκει, όσο γίνεται, απέναντί της την τεχνική των φράσεων που είναι αδύνατο να απομονωθούν, πρέπει να επισημανθεί και να υπογραμμιστεί ότι:
Αυτή η "εκλογή" κι αυτό το "δημοτικό συμβούλιο", με την ύπαρξή του στηριγμένη στην εργατική εθνοφυλακή του Παρισιού, ήταν η δικτατορία του προλεταριάτου.
Κι αυτή λεπτομέρεια έχει κοσμοϊστορική σημασία.

Ανάμεσα στα ιστορικά διδάγματα που αναφέρθηκαν, ένα κατά τη γνώμη μου ιστορικό δίδαγμα ακόμα, που βγαίνει μέσα από ολόκληρη την πείρα των προλεταριακών - σοσιαλιστικών επαναστάσεων από το 1871 έως και σήμερα, είναι ότι ούτε η μορφή της Κομμούνας, ούτε η σοβιετική μορφή, ούτε οποιαδήποτε άλλη μορφή της δικτατορίας του προλεταριάτου, δεν εμφανίστηκαν και δεν έγιναν πράξη σαν αποτέλεσμα κάποιου πολιτικού "προγραμματισμού" των επαναστατικών κομμάτων.
Ήταν μορφές που επιβλήθηκαν μέσα από την ανάπτυξη της πάλης.

Και, μια που έγινε κι ένας κάποιος παραλληλισμός με τον ΕΛΑΣ, το ίδιο ισχύει και για τις μορφές της λαϊκής εξουσίας που έγιναν πράξη στη διάρκεια εκείνης εκεί της πριν από 10 μόνο χρόνια "επικείμενης" επανάστασης που θα έλυνε αστικοδημοκρατικές εκκρεμότητες και θα μετατρεπόταν σύντομα σε σοσιαλιστική, με τις γνωστές κινητήριες δυνάμεις κλπ.
Κι ένας ακόμα δυνατός παραλληλισμός ανάμεσα στην Κομμούνα και τον ΕΑΜ-ΕΛΑΣ δεν αφορά μόνο τις υοκειμενικές αδυναμίες που συνέβαλαν στην ήττα, αλλά αφορά επίσης και το ότι ήταν το ζήτημα της εθνικής ελευθερίας ο καταλύτης που έφερε αντιμέτωπες τις ανταγωνιζόμενες τάξεις της κοινωνίας, με τη γαλλική αστική κυβέρνηση της "εθνικής άμυνας" να μετατρέπεται, κατά το Μαρξ, σε "κυβέρνηση εθνικής προδοσίας" για να διαφυλάξει τα ταξικό της συμφέρον, και την ελληνική αστική τάξη να οργανώνει για τη διασφάλιση της ύπαρξής της τα "τάγματα ασφαλείας", ντυμένα από τον κατακτητή και ορκισμένα σ' αυτόν.

Και αρκεί στην ακόλουθη περιγραφή του Μαρξ να αντικαταστήσει κανείς τη λέξη Παρίσι με τη λέξη Αθήνα και τη λέξη Γάλλος με τη λέξη Έλληνας, για να έχει μπροστά του την ταξική αντίθεση την ασυμφιλίωτη πάνω κι από τον οποιοδήποτε "εθνικό" παρονομαστή, είτε πρόκειται για το Παρίσι του 1871 είτε για την Αθήνα του 1944: "Μα όταν το Παρίσι είναι οπλισμένο, αυτό σημαίνει να είναι οπλισμένη η ίδια η επανάσταση. Μια νίκη του Παρισιού ενάντια στον Πρώσο επιδρομέα θα ήταν μια νίκη του Γάλλου εργάτη ενάντια στον Γάλλο κεφαλαιοκράτη και στα κρατικά του παράσιτα".

Unknown είπε...

ο ισχυρισμος ότι η ψαλιδα μισθων και το μονοπροσωπο μάνατζμεντ είναι
απαραίτητα για την ανοδο της παραγωγης,στο τελος διαιρει την εργατικη
ταξη,και την αποξενωνει από την παραγωγη.
και ακομα χειροτερα στρεφει την δικτατορια του προλεταριάτου εναντιον
του προλεταριάτου (πχ εσωτερικα διαβατηρια και αναγκαστικη προσδεση των
εργατων στις πολεις οπου τα εργοστασια) .
η διευθυνουσα ελιτ προωθει την εντατικοποιηση της εργασιας
εχει κάθε συμφέρον απ αυτην, αφου αμοιβεται ηγεμονικα με βαση την επιτευξη του πλανου.
στο τελος γινεται προνομιουχος συζητητης του κομματος και μετα μπαινει και στο
κομμα.
αυτή είναι η ουσια του σταλινισμού.
πρόκειται για μετοφορα της αστικης διαρθρωσης της παραγωγης πανω στο σοσιαλιστικο εργοστασιο.
μαλιστα δε η ελιτ διεθετε και δυνατοτητα αναπαραγωγης.
εχουμε φαει μεγαλη προπαγανδα για το δηθεν καθολικο συστημα εκπαιδευσης της ε.σ.σ.δ.
στην ουσια στηριζοταν σε σκληρες εξετασεις και ηταν ιεραρχικα διαμορφωμενο.
τα παιδια των εργατων δεν ειχαν τις ιδιες δυνατότητες με τα παιδια της ελιτ.
η ιδια η δομη της καπιταλιστικης επιχείρησης αναπαραχθηκε μεχρις οτου
η ελιτ ,με κομματικη ταυτοτητα πλεον ,αισθανθηκε τοσο ισχυρη να ζητησει
και την καταργηση του πλανου.
επιβεβαιωθηκε ο μαρξισμος ότι η οικονομικη βαση υποτασει την πολιτικη
εξουσια.

η αποψη ότι η ψαλιδα μισθων είναι απαραιτητη για την παραγωγη είναι
βαθεια λειτουργιστικη και μικροαστικη.
παραμεριζει την ταξικη παλη,διοτι η εξουσια δεν μπορει να εκφραζει ολους
τους συντελεστες της παραγωγης,μια και η ιδια η παραγωγη διεξάγεται με ανταγω-
νιστικες σχεσεις τέτοιες που συνεπεφεραν την ανιση διανομη.
γι αυτό και η εργατικη ταξη παρακολουθησε απαθης την πτωση του συστηματος ...

Σεχταρ ο Τρομερός είπε...

H εργατική τάξη παρακολούθησε απαθής την ολοκλήρωση της αντεπανάστασης, που ξεκίνησε το '56. Η παθητικοποίηση της ε.τ. και η καλλιέργεια μεταφυσικών προσμονών, καναπέ κλπ., ακριβώς όπως κι εδώ, είναι έργο της αντίδρασης, που μετά το '56 επιδόθηκε απερίσπαστη σε συστηματική δουλειά στην ΕΣΣΔ και στις αλλες λαϊκές δημοκρατίες.
Και πρέπει νάσαι πολύ άσχετος από υπαρκτό σοσιαλισμό, για να νομίζεις ότι "τα παιδια των εργατων δεν ειχαν τις ιδιες δυνατότητες ...."! Ισα-ίσα, αυτό ήταν το "επιχείρημα" των ελίτ στην εσωτερική ταξική πάλη: "Με την πριμοδότηση των παιδιών των εργατών ανατρέπεται η αξιοκρατία και οι ίσες ευκαιρίες"! Σου θυμίζει κάτι, αυτό;

Ανώνυμος είπε...

Το αφηνω κατω απο εδω να υπαρχει... http://www.rizospastis.gr/story.do?id=6470061

Ο.Χ.Ε.Π.

AGIS είπε...

Η αρχή της αμοιβής σύμφωνα με την εργασία, στο πρώτο στάδιο της κομμουνιστικής κοινωνίας "όπως ακριβώς προβάλλει από την καπταλιστική κοινωνία" από μόνη της είναι μη-εξισωτική: "δεν αναγνωρίζει ταξικές διαφορές, γιατί ο καθένας είναι μόνο εργάτης όπως κι ο άλλος, μα αναγνωρίζει σιωπηρά σαν φυσικά προνόμια τις άνισες ατομικές ικανότητες και επομένως την ανιση παραγωγική ικανότητα".
"...ο ένας υπερέχει από τον αλλο φυσικά ή πνευματικά, προσφέρει λοιπόν στον ίδιο χρόνο πιο πολύ δουλειά, ή μπορεί να δουλεύει περισσότερο χρόνο, και η εργασία για να χρησιμεύσει σαν μέτρο πρέπει να ορίζεται σύμφωνα με τη διάρκεια, ή με την έντασή της, αλλιώς θα έπαυε να είναι μέτρο". (κριτική ... Γκότα)
Σε αυτές τις διαφορές "παραγωγικής ικανότητας" εντάσσεται με τον έναν ή άλλο τρόπο κι η διάκριση ανάμεσα σε απλή και σύνθετη εργασία, όπως παρουσιάζεται στο Κεφάλαιο.

Αυτή είναι μια αντικειμενική βάση μη-εξισωτισμού. Αλλά οι κλίμακες που μπορεί να υπάρχουν στο εσωτερικό αυτού του μη-εξισωτισμού, ενώ περιλαμβάνουν και μια διαφορά ανάμεσα στη διευθυντική και τη μη-διευθυντική δουλειά, δεν αφορούν ειδικά αυτή τη διάκριση.
Οι ιδιες αυτές "κλίμακες" έχουν σα μέτρο την εργασία, κι αυτό σε γενικές γραμμές προσδιορίζει και τα όρια των διαφορών που μπορεί να δικαιολογηθούν στο πλαίσιο αυτής της κλιμάκωσης.

Αλλά η ψαλίδα ανάμεσα στις αμοιβές των διευθυντών και των απλών εργατών, στην πράξη δεν τέθηκε και δεν τίθεται με μέτρο την εργασία...
Σε ό,τι αφορά την ΕΣΣΔ η ψαλίδα αυτή τέθηκε, από όσο γνωρίζω, στη βάση μιας πολιτικής προσέλκυσης επιστημονικών κλπ στελεχών προερχόμενων από την αστική τάξη. Δηλαδή καθορίστηκε στην αφετηρία της από πρακτικές αναγκαιότητες μιας συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου, και γι' αυτό -στο βαθμό που δεν τίθεται με μέτρο την εργασία- δεν μπορεί να αναγορευθεί σε γενική θεωρία, κατά την άποψή μου.

Και δεν μπορω να έχω αμφιβολία ότι στην παραπέρα ανάπτυξη του σοσιαλισμού, η παγίωση αυτής της πολιτικής άσχετα από την πρακτική αναγκαιότητα που την επέβαλε αρχικά, επέδρασε αρνητικά παγιώνοντας μια διαφορά διαστρωμάτωσης με δυνάμει ταξικά χαρακτηριστικά. Πόσο μάλλον όταν στην ίδια παγίωση μπήκε και η κατηγορία του επιχειρηματικού κέρδους. θα έμπαινε όμως αυτή η κατηγορία αν δεν είχε ήδη διαμορφωθεί λίγο-πολύ μια τέτοια κατεστημένη διαστρωμάτωση;
Εκτός πια κι αν κι αυτή η κατηγορία θεωρηθεί ότι οικονομικά συνέβαλε ή ότι συμβάλλει στην ανάπτυξη του σοσιαλισμού... Θα ήμουν πρόθυμος να το συζήτήσω κι αυτό πάνω στη βάση της πραγματικότητας και όχι των αφορισμών, άσχετα υπερ ποιου αφορισμού τάσσομαι πριν από κάθε συζήτηση.

Το συμπέρασμα για μένα είναι ότι τον μη-εξισωτισμό δεν πρέπει να τον βλέπουμε σαν ζήτημα που αφορά τη διάκριση διευθυντών-διευθυνόμενων, αλλά σαν ζήτημα που αφορά τις αντικειμενικές διαφορές που ανακύπτουν από την αρχή της αμοιβής σύμφωνα με την εργασία.
Και ότι στην πορεία από το σοσιαλισμό στον κομμουνισμό, που πρέπει να κατανοείται ως πορεία και όχι ως πέρασμα από τον πρώτο στο δεύτερο με ένα διάταγμα κάποια ωραία μέρα, θα πρέπει σταδιακά αυτές οι διαφορές όχι να παγιώνονται αλλά να εξαλείφονται. Να εξαλείφονται τόσο ως αντικειμενικές διαφορές όσο επίσης και με την παράλληλη σταδιακή επικράτηση της αρχής "στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του".

AGIS είπε...

Πάνω στη βάση της πραγματικότητας και όχι των "αφορισμών" θα ήθελα να συζητούσα και
το ζήτημα των μέσων παραγωγής στο πλαίσιο της γεωργικής κολεκτιβοποίησης

"Είναι περιττό να πούμε ότι η υπεροχή των κολχόζ απέναντι στο ατομικό
αγροτικό νοικοκυριό θα γίνει ακόμα πιο αναμφισβήτητη, όταν τα πρωτόγονα
κολχόζ των περιοχών της συμπαγούς κολεχτιβοποίησης θα βοηθηθούν από τους
μηχανοτρακτερικούς σταθμούς και τις φάλαγγες, όταν τα ίδια τα κολχόζ θ'
αποχτήσουν τη δυνατότητα να συγκεντρώνουν στα χέρια τους τραχτέρ και
κομπάιν".

Αυτά έλεγε ο Στάλιν το 1929 (Στάλιν, Ζητήματα της αγροτικής πολιτικής στην ΕΣΣΔ, 27-12-1929, απαντα τόμος 12, σελ. 179).
Από όσο ξέρω (αλλά χωρίς να έχω στα χέρια μου το κείμενο) μεταπολεμικά ο ίδιος είχε τοποθετηθεί με διαφορετικό τρόπο, με αρνητικό ας τον πούμε τρόπο, απέναντι στο ζήτημα (της "συγκέντρωσης στα χέρια των κολχόζ" κλπ), αρνητικά τουλάχιστον απέναντι στον τρόπο με τον οποίο είχε τεθεί τη στιγμή εκείνη.

Πρακτικά όμως το ζήτημα δεν είναι, κατά τη γνώμη μου, σε κάθε περίπτωση άσχετο από το εξής:
Όταν (στις απαρχές των 5χρονων) υπάρχουν 2 τρακτέρ για 6 κολχόζ, είναι επιβεβλημένη η διαχείριση των τρακτέρ και ο προγραμματισμός της δουλειάς τους μέσω των μηχανοτρακτερικών σταθμών.
Όταν μετά από 2 δεκαετίες υπάρχουν 12 τρακτέρ για 6 κολχόζ, το πέρασμα των τρακτέρ στα χέρια των κολχόζ είναι πια δυνατό, και επίσης μπορεί να διευκολύνει τον προγραματισμό της δουλειάς των κολχόζ.

Ακολουθούν ερωτήματα:

Αυτό που μπαίνει σε αμφισβήτηση, είναι η παραπάνω άποψη σε σχέση με τις επιλογές που καθορίζει η ανεπάρκεια ή η επάρκεια των μέσων παραγωγής (τρακτέρ κλπ), ή είναι η μορφή υλοποίησης αυτής της άποψης;
Πώς μπορεί να αναλυθεί (και όχι απλώς να διατυπωθει) η θέση ότι αποτελεί παρέκκλιση από το σοσιαλισμό το γεγονός, από μόνο του, ότι τα κολχόζ έγιναν ιδιοκτήτες των τρακτέρ κλπ αγροτικών μηχανημάτων (μέσων παραγωγής);
θα ήταν ικανοποιητική η προσαρμογή της συνεταιριστικής γεωργίας στην ανάπτυξη της βιομηχανικής παραγωγής (δηλ. στην επάρκεια αγροτικών μηχανημάτων) αν, αντί για την ιδιοκτησία, παραχωρούνταν στα κολχόζ η "απλή" κατοχή και χρήση των μηχανημάτων σύμφωνα με τις παραγωγικές τους ανάγκες; Και γιατί; Δηλαδή, ποια είναι η ουσιαστική διαφορά, εν προκειμένω, ανάμεσα στην απλή κατοχή ως "φυσικής" μορφής της ιδιοκτησίας και στην κυριότητα ως "γενικής" μορφής της ιδιοκτησίας επίσης;

Σε σχέση, τέλος, με τη διαφορά ανάμεσα στον Ένγκελς και τους μπολσεβίκους ως προς το ζήτημα της γεωργίας, δε νομίζω ότι η διαφορά αυτή βρίσκεται στην περιγραφή που έγινε σε σχόλιο παραπάνω.
Νομίζω ότι η διαφορά βρίσκεται πρώτα απ' όλα στους ρυθμούς της συνεταιριστικοποίησης: Για τον Ένγκελς η εργατική εξουσία θα δώσει στους αγρότες "όσο το δυνατό περισσότερο χρόνο" προκειμένου να πάρουν την απόφαση να οργανωθούν συνεταιριστικά υπολογίζοντας τα πλεονεκτήματα μιας τέτοιας οργάνωσης. Για την ΕΣΣΔ του '30 όμως, στη βάση του κληρονομημένου επιπέδου της οικονομικής της ανάπτυξης και στη βάση των αναγκών που έβαζε η οικονομική και πολιτικοστρατιωτική ιμπεριαλιστική περικύκλωση, αυτός ο "όσο το δυνατό περισσότερο χρόνος" ήταν εντελώς περιορισμένος.
Ο Ένγκελς σκεφτόταν με γενικούς θεωρητικούς όρους. Οι μπολσεβίκοι αναγκαστικά σκέφτονταν με όρους πρακτικών και ιστορικά καθορισμένων αναγκαιοτήτων.
Και σε αυτή την αντικειμενική διάσταση μεταξύ γενικής θεωρίας και ιστορικά καθορισμένων πρακτικών αναγκών, βρίσκεται κατά τη γνώμη μου και η πηγή ή μια πηγή της εσωκομματικής αντιπαράθεσης στα χρόνια της κολεκτιβοποίησης.

Ανώνυμος είπε...

@nikos - αυτή είναι η ουσια του σταλινισμού. -trend

Βγαίνω εκτός θέματος Μπρεζνιεφικέ

1) Η λέξη "Σταλινισμός" δεν υπάρχει πουθενά στο λεξιλόγιο των κομμουνιστών ή φιλοκομμουνιστών ή συμπαθούντων της ΕΣΣΔ. Αντίθετα με το ιδεολογικό ρεύμα του Τροτσκισμού του κατά τα άλλα Μη Γραφειοκράτη, Μη προσωπολάτρη Λέοντα.

Τη λέξη Σταλινισμό συνήθως την αποδίδουν οι αντίπαλοι ως μομφή. Λες και είναι μομφή όσοι υπερασπίζονται την περίοδος με Γ.Γ. τον Γεωργιανό. Η οποία ήταν η συνέχεια προς τα εμπρός στην οικοδόμηση των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής από την εποχή του Λένιν. Τα έχουμε γράψει σε προηγούμενα σχόλια προηγούμενων αναρτήσεων, ας μην επαναλαμβανόμαστε. Παρακάτω

http://sfyrodrepano.blogspot.gr/2016/03/blog-post_8.html

http://sfyrodrepano.blogspot.gr/2016/03/blog-post_2.html


2) Το βιβλίο του Περικλή -Σοβιετικού Κυριούλη- Παυλίδη για την φύση της ΕΣΣΔ μπορείς να το βρεις ηλεκτρονικά από εδώ μεταξύ άλλων . Πάει πακέτο με το “Κριτική του Προγράμματος της Γκότα”. Δύο - τρεις σελιδίτσες για την πρώτη ανώριμη φάση και την τελευταία φάση του Κομμουνισμού από κάποιο Κάρολο Μαρξ.

http://vivlio2ebook.blogspot.gr/2009/12/blog-post_903.html

Δίνει ωραίες, ΤΕΚΜΗΡΙΩΜΕΝΕΣ, γρήγορες απαντήσεις στα “Εκφυλισμένο εργατικό κράτος”, “Γραφειοκρατικός καπιταλισμός”, “κρατικός καπιταλισμός”, “κοινωνία των διευθυντών”, “ανατολική δεσποτεία”, Καστοριάδηδες και άλλα πολλά ερμηνευτικά σχήματα που προβάλουν οι true κομμουνιστές των Νέων, Βήματος, ΕφΣΥΝ – Ελευθεροτυπία, Αυγή κ.α.

Τι μας λένε οι προηγούμενοι “true”: Δεν έχει καμία σημασία, που δεν υπάρχει αυτό που οι αστοί αποκαλούν αγορά, που δεν υπάρχουν κρίσεις, που δεν υπάρχει ατομική ιδιοκτησία στα Μέσα Παραγωγής, που οι εμπορευματικές - χρηματικές σχέσεις δεν παίζουν πρωτεύοντα ρόλο, που υπάρχουν συμβούλια εργατών, ο κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας. Κατά τα άλλα ήταν..καπιταλισμός!

Μη Υπέυθυνο Τρολάρισμα (ΜΕΤ)

Ο 4:14

Ανώνυμος είπε...

Διορθωσούλα σε προηγούμενο σχόλιο
Λες και είναι μομφή για όσους υπερασπίζονται την περίοδο με Γ.Γ. τον Γεωργιανό.

Δεν έχω πιει πολύ καφέ. Ραντεβού λοιπόν με..καφέ και στα...μεσημεριανάδικα!
Μη Υπεύθυνο Εταιρικό Τρολάρισμα (ΜΥΕΤ)

Ο 4:14

AGIS είπε...

Παίρνω το θάρρος για ακόμα ένα σχόλιο:

"Η ειρωνία της ιστορίας", γράφει ο Ένγκελς (Εισαγωγή στο "Εμφύλιος Πόλεμος κλπ"), "θέλησε -όπως συνήθως συμβαίνει όταν έρχονται στην εξουσία οι δογματικοί- να κάνουν και οι δυο το αντίθετο απ' ό,τι όριζε η θεωρία της σχολής τους".
Ο Ένγκελς αναφέρεται μ' αυτό στους προυντονιστές και τους μπλανκιστές που κυρίως αποτελούσαν την Κομμούνα:
Οι πρώτοι "ήταν κυρίως υπεύθυνοι για τα οικονομικά διατάγματα της Κομμούνας, τόσο για τις αξιέπαινες, όσο και για τις μη αξιέπαινες πλευρές τους, όπως οι μπλανκιστές ήταν υπεύθυνοι για τις πολιτικές της πράξεις και παραλείψεις".

"Ο Προυντόν, ο σοσιαλστής του μικροχωρικού και του βιοτέχνη μάστορα, μισούσε την οργάνωση με θετικό μίσος". Παρ' όλα αυτά, "στα 1871, η μεγάλη βιομηχανία, ακόμη και στο Παρίσι, σ' αυτό το κέντρο της χειροτεχνίας, είχε τόσο πολύ πάψει ν' αποτελεί εξαίρεση, που το πιο σημαντικό διάταγμα της Κομμούνας θέσπιζε μια οργάνωση της μεγάλης βιομηχανίας, ακόμα και της χειροτεχνίας, που έπρεπε να βασίζεται όχι μόνο στην οργάνωση των εργατών μέσα σε κάθε εργοστάσιο, μα και που έπρεπε να συνενώσει όλους αυτούς τους συνεταιρισμούς σε μια μεγάλη ένωση, με λίγα λόγια, μια οργάνωση που, όπως πολύ σωστά λέει ο Μαρξ στον Εμφύλιο πόλεμο, τελικά θα έπρεπε να καταλήξει στον κομμουνισμό, δηλ. ακριβώς το αντίθετο της προυντονικής θεωρίας".

Οι μπλανκιστές πάλι, αν και "διαπαιδαγωγημένοι στη σχολή της συνωμοσίας", αν και στη βάση του πολιτικού οργανωτικού τους πνεύματος "χρειάζονταν πριν απ' όλα αυστηρότατη δικτατορική συγκέντρωση όλης της εξουσίας στα χέρια της νέας επαναστατικής κυβέρνησης", εν τούτοις "σε όλες της τις διακηρύξεις προς τους Γάλλους των επαρχιών, [η Κομμούνα] τους καλλούσε να σχηματίσουν μια ελεύθερη ομοσπονδία από όλες τις γαλικές κοινότητες μαζί με το Παρίσι, μια εθνική οργάνωση που για πρώτη φορά θα δημιουργούνταν πραγματικά από το ίδιο το έθνος".

Τα παραπάνω συνοπτικά απαντούν καταρχήν εν μέρει στις αμφιβολίες κάποιων σχολίων για το αν η Κομμούνα αποσκοπούσε στο σοσιαλισμό.
Κι επίσης η γενική τοποθέτηση των παραπάνω με τη μορφή της αντιστροφής του θεωρητικού "δόγματος" κάτω από το βάρος των όρων της πραγματικότητας και των αναγκών που αυτοί υπαγορεύουν, αποτελεί ένα δίδαγμα γενικότερης σημασίας.

Το "δόγμα", ο "δογματισμός" μπορούν να αποτελούν την έκφραση όχι μόνο μιας "λάθος θεωρίας", αλλά και την έκφραση μιας μεταφυσικής (αντιδιαλεκτικης) απόσπασης της γενικής θεωρίας από την ιστορικά καθορισμένη πράξη καθώς και το αντίστροφο.
Το 1871 οι μπλανικστές και οι προυντονιστές περιγράφονται από τον Ένγκελς σαν, αντίστοιχα, πολιτικά και οικονομικά "δογματικοί": Αλλά σε ένα βαθμό, το γεγονός ότι δεν ήταν αποσπασμένοι από την πράξη και τις ανάγκες της, τους έκανε να δράσουν εναντίον των "δογμάτων" τους.
Στη διάρκεια της κολεκτιβοποίησης ο "δογματισμός" εκφράστηκε κυρίως από θέσεις "καθαρής" -αποσπασμένης από τις πρακτικές ανάγκες- επιστημονικής θεωρίας. (Αλλά, κατά τη γνώμη μου, και αντίστροφα, δηλ. από θέσεις με πρακτικό αποτέλεσμα τις εκδηλώσεις του "ίλιγγου από τις επιτυχίες" που περιγράφει ο Στάλιν στο ομώνυμο άρθρο).
Σήμερα μια μορφή "δογματισμού" μπορεί να εμφανιστεί και με τη μορφή και στο βαθμό που πρακτικές πλευρές της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ κλπ, αποσπώνται από τους ειδικούς ιστορικούς καθορισμούς τους και τείνουν να αναγορευτούν σε θεωρητικές αρχές.
Γενικά ο "δογματισμός", με την όποια μορφή του είναι θεωρητικά ασφαλής, έχει μια "ασφάλεια" που αδυνατεί να την παρέχει η αναμέτρηση με την εκτίμηση των συγκεκριμένων κάθε φορά αναγκών και και με τη συγκεκριμένη κάθε φορά πράξη. Κι από αυτό δεν εξαιρείται κανείς, ούτε ο γράφων.

Σκεπ είπε...

Πολυ καλο το νημα των σχολιων, η αρχικη αναρτηση εχει γενικοτητες. Καλο θα ηταν να μπαινει και η θεση του κομματος, απλα και μονο για να μην ανακαλυπτεται η πυριτιδα καθε τοσο.

QUINTO, oπως παντα σκιζεις. Εισαι σιγουρος οτι δεν σε αναφερει στην Διαθηκη του ο Λενιν;

Αναυδος είπε...

Ο ιδεαλισμός δεν είναι το σωστο εργαλειο για την ερμηνεια του σοσιαλισμου του 20ου αιώνα ουτε ακομη περισσότερο για τις αιτίες που οδηγησαν στην ανατροπή του.

Πολύ συνοπτικά
- η οικονομικη αποτελεσματικοτητα του σοσιαλισμου ειδικα σε συνθηκες καπιταλιστικης περικυκλωσης είναι εκ των ουκ ανευ επαναστατικη προυποθεση. Αν για το σκοπο αυτό απομακρυνθούμε από ιδεαλιστικες αρχες εξισωσης το αποτελεσμα θα μας δικαιωσει.
- η συνδεση του εργαζομενου με μια επιχειρηση αυξανει την εξειδικευση και την αποδοση της επενδυση που εχει γινει με τη μορφη εκπαιδευσης/καταρτησης στον εργαζομενο
- οι διαφορετικοι μισθοι αποτελουν κινητρο για τη μεγαλυτερη αφοσιωση στην σοσιαλιστικη επιχειρηση. Ο τεχνικος επιλεγει να μεινει στην ΕΣΣΔ ενώ αποτελει δικαιολογημενη αμοιβη για τις διπλοβαρδιες και τις αργιες που δουλευει το στελεχος το οποιο είναι επισης υποχρεωμενο να μετακινειται από πολη σε πολη με βαση τις αναγκες και τις ελλειψεις
- η μονοπροσωπη διευθυνση είναι απαραιτητη για να αποφευχθει η διαχυση της ευθυνης όταν υπαρχουν αποκλισεις από το πλανο. Επισης προστατευει από τη δημιουργια κλικας που διαχειριζεται με βαση στενα συντεχνιακα συμφεροντα την κοινωνικη περιουσια
- οι κοκκινοι ειδικοι και το διευθυντικο στρωμα που δημιουργηθηκε από τα τελη της δεκαετιας του 1920 προερχοταν εξολοκληρου από την εργατικη ταξη. Αποδοχη στα ΑΕΙ προαγωγες κλπ δινοντουσαν με βασικο κριτηριο την ταξικη καταγωγη. Η τρομακτικη αυξηση της δευτερογενους παραγωγης δημιουργησε ευκαιριες σε εκατομμυρια εργατες να αναλαβουν διευθυντικες θεσεις.

Οσο αφορα την καπιταλιστικη παλινορθωση αυτή ηταν το αποτελεσμα πολιτικων που εφαρμοστηκαν στην αντιθετη κατευθυνση των πολιτικων της εποχης Σταλιν. Οι πολιτικές μετα το 1953 αλλά με ένταση μετα το 1956 αφηναν ολοενα μεγαλυτερο περιθωριο στην αγορά να αναπτυχθει αλλα και διεσπασαν την κοινωνικη ιδιοκτησια σε συλλογικές ιδιοκτησιες που ανταγωνιζονταν η μια την άλλη. Η διαφθορα που ηταν απαραιτητη για την επιβιωση της γκριζας οικονομιας ηταν αυτή που εφθειρε το κυρος του κομματος στην εργατικη ταξη ενώ τα φαινομενα πλουτισμου των ιδιωτων δημιουργησαν την πλαστη εντυπωση ότι ολοι μπορουν να πλουτισουν στον καπιταλισμο

Υγ
- τα διαβατηρια απαγορευαν την εισοδο στις σοσιαλιστικες πόλεις στα μικροαστικα στοιχεια της υπαιθρου και στους εκτοπισμενους υπηρετες του παλιου καθεστωτος

Unknown είπε...

εννοείται ότι ,από την στιγμη που ειχε επιβληθει το μονοπροσωπο μάνατζμεντ
η τεχνοκρατια ηταν μαζι του και διπλα του.

ο μπετελεμ αναφερει ψαλιδα μισθων 1 προς 20.
φυσικα ουτε αυθεντια είναι ο μπετελεμ,και δυσκολα αποκρυπτει τις
μικροαστικες εως αντικομμουνιστικες αποψεις του.
όμως ορισμένες λογικες σκεψεις ο καθενας θα μπορουσε να κανει.

π.χ ποιος καθωριζε τον πραγματικο μισθο στην ε.σ.σ.δ?
προφανως όχι το κρατος,γιατι αλλοιως δεν θα θεσπιζε το ιδιο το υψος του
κατωτατου μισθου.
η κολλεκτιβοποιηση εν μερει μονον πετυχε.
το 1939 το επιπεδο της αγροτικης παραγωγης ηταν μολις 10% πανω από το επιπεδο
του 1909.
συνεπως η εργατικη ταξη πεινασε,αφου σχετικα πειναγε και το 1909.

επομένως η διοικητικη ιεραρχια της παραγωγης για να περναει ανεκτα επρεπε
να παιρνει πολλαπλασιους μισθους από την εργατικη ταξη.
εμμεσα προκυπτει ότι η ψαλιδα ηταν μεγαλη.

μιλατε ότι η ανατροφη αρχισε σιγα σιγα από τον χρουτσωφ.
όμως ποιο κονωνικο στρωμα βηματοδοτησε τις αλλαγες του χρουτσωφ ,
από τις οποιες κερδισμενη εβγαινε η συμφυση κομματικης και τεχνικης
γραφειοκρατιας?
και ποτε προλαβε αυτή να συγκροτηθεί από το 53 μεχρι το 56?
προφανως υπηρχε πιο πριν.

κανεις δεν διανοείται να μηδενισει την τεραστια προσφορα της ε.σ.σ.δ,
η ιδια όμως η καταρευση χωρις μαχη βαζει τα ζητήματα.







Σκεπ είπε...

Με την υποσχεση οτι αυτο ειναι το τελευταιο σχολιο μου,

μια σκεψη, για προβληματισμο. Ο Μαρξ, σε αλλη περιπτωση, ειχε κατηγορησει τον Μπακουνιν για προδοσια, γιατι δεν εκανε το ιδιο στην κριτικη του για τους μπλανκιστες; Eνω σωστα αναφερει οτι δεν προχωρησαν σε βιαια μετρα, αλλα απλως καλεσαν σε εθελοντικη συστρατευση της επαρχιας, δεν κανει καμμια αλλη κριση για την αιτια της αδρανειας. Αρα λοιπον, εδω ξεπεραστηκε ο Μαρξ, λεπιδι και στην κομουνα φυσικα!!!

Cos είπε...


@Άναυδος
"- η συνδεση του εργαζομενου με μια επιχειρηση αυξανει την εξειδικευση και την αποδοση της επενδυσης που εχει γινει με τη μορφη εκπαιδευσης/καταρτησης στον εργαζομενο".
Ναι, αλλά ο σοσιαλισμός καλείται να λύσει το κεφαλαιώδες ζήτημα της αποξενωμένης εργασίας και η αποξενωμένη εργασία, όπως μας λέει ο Μαρξ, είναι η άμεση αιτία της ατομικής ιδιοκτησίας και όταν πάψει να υφίσταται η μια πλευρά, παύει και η άλλη. Πως μπορούν να συνδεθούν τα παραπάνω;
"- οι διαφορετικοι μισθοι αποτελουν κινητρο για τη μεγαλυτερη αφοσιωση στην σοσιαλιστικη επιχειρηση.
Μεγαλύτερη αφοσίωση ποιανού; Προφανώς αυτού που έχει τον μεγαλύτερο μισθό και φυσικά αντίστοιχα μικρότερη αυτού με τον χαμηλότερο μισθό, δηλαδή της πλειοψηφίας.
"Ο τεχνικος επιλεγει να μεινει στην ΕΣΣΔ ενώ αποτελει δικαιολογημενη αμοιβη για τις διπλοβαρδιες και τις αργιες που δουλευει το στελεχος το οποιο είναι επισης υποχρεωμενο να μετακινειται από πολη σε πολη με βαση τις αναγκες και τις ελλειψεις"
Τι εννοείς επιλέγει να μείνει στην ΕΣΣΔ; Ότι αν δεν έχει προνόμια θα πάει σε κάποια καπιταλιστική χώρα; Γιατί έχω την εντύπωση ότι σε μια σοσιαλιστική χώρα μένεις όχι γιατί έχεις προνόμια, αλλά γιατί ζεις σε μια καλύτερη (από κάθε άποψη) κοινωνία στην οποία δεν υπάρχουν προνόμια για τους λίγους. Επίσης, αργίες και διπλοβάρδιες δουλεύει μόνο το "στέλεχος";
"- η μονοπροσωπη διευθυνση είναι απαραιτητη για να αποφευχθει η διαχυση της ευθυνης όταν υπαρχουν αποκλισεις από το πλανο. Επισης προστατευει από τη δημιουργια κλικας που διαχειριζεται με βαση στενα συντεχνιακα συμφεροντα την κοινωνικη περιουσια"
Ναι, όταν η ευθύνη ανατίθεται σε έναν. Αλλά η ευθύνη δεν μπορεί σε μια σοσιαλιστική κοινωνία να είναι υπόθεση του ενός, αλλά μόνο όλης της εργατικής τάξης.
Όσο για τις κλίκες, για να δημιουργηθούν απαιτούν μια σταθερά, εν προκειμένω τον "διευθυντή".
"- οι κοκκινοι ειδικοι και το διευθυντικο στρωμα που δημιουργηθηκε από τα τελη της δεκαετιας του 1920 προερχοταν εξολοκληρου από την εργατικη ταξη."
Η αστική τάξη τι απέγινε; Εξαφανίστηκε ή έγιναν όλοι οι πρώην αστοί εργάτες;

Θα χρησιμοποιήσω την φράση άλλου σχολιαστή, ότι δηλαδή "κανείς δεν διανοείται να μηδενίσει την τεράστια προσφορά της ΕΣΣΔ", αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να μας διαφεύγει αυτό που πολύ εύστοχα σημειώνει ο Agis: πρακτικές πλευρές της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ κλπ, αποσπώνται από τους ειδικούς ιστορικούς καθορισμούς τους και τείνουν να αναγορευτούν σε θεωρητικές αρχές.

Ανώνυμος είπε...

o μπετελέμ λεει κλασικα μαλακιες. Χειρότερος ειναι ο Παπαϊωάννου που ισχυρίζεται οτι η ψαλίδα στην ΕΣΣΔ ήταν μεγαλύτερη από ότι στις ΗΠΑ. Ελα εντάξει, γελάμε με τους παπατζήδες.

Ο Στάλιν εχει πει ακριβως πόσο ήταν η ψαλίδα το 50. 1-5 αν θυμάμαι η μεγαλύτερη στα εργοστάσια και οχι σε όλα, το 1-20 αφορούσε μονο πολύ λίγους ακαδημαϊκούς που ειχαν στο ενεργητικο τους πατέντες και πρωτότυπη δουλεια.
Το έχω ανεβάσει στο γνωστό θρεντ στο ιντυ , γκουγκλάρετε "επαναστατικές αλήθειες".

ο χειρότερος ολος ειναι ο Αξελός που πουλάει εκχυδαϊσμένα το παραμύθι ότι η σκέψη, με την έννοια της φιλοσοφίας ήταν ανύπαρκτη στην ΕΣΣΔ και στη καπιταλιστική δύση, επειδή και στις δυο επικρατούσαν ο ρασιοαλισμος και οι τεχνοκράτες. Ελα χαζομάρεw για άσχετους, λες και ο Αξελός προσέφερε κάποια καινούρια κατηγορία στη φιλοσοφία ή συνέβαλε στην συνένωση της πράξης και τη σκέψη για την αλλαγή του..κοσμου χα χα !!!

τα λαμογια , δεν φτάνει που τους έσωσε το ΚΚΕ με το ματαρόα (το πλοιο που έφυγε για Παρίσι μες στον εμφύλιο, μέσα σε αυτό ήταν και ο γνωστός σκηνοθέτης-κινηματογραφιστής του ΔΣΕ), στελνοντάς τους στη Γαλλία για σπουδές έβγαζαν και γλώσσα.

https://youtu.be/C8Z1S_dq55E

εδώ θέλει σκληρή αντεπίθεση στους μικροαστούς σε ολα τα μέτωπα

el quinto

Ανώνυμος είπε...

οπου ρασιοναλισμος, διαβάστε θετικισμος..
για τις κενολογίες του δήθεν φιλοσόφου Αξελού δείτε τη διάλεξη και συνέντευξη Αξελου στο youtube που ανέβασα, για πολλά γέλια

el quinto

Ανώνυμος είπε...

@ nikos trend

Ο Μπετελεμ στην εξηγηση για την θεωρία του Γραφειοκρατικού Καπιταλισμού στην ΕΣΣΔ κάπου τα μπερδεύει

Περισσότερα
Στο βιβλίο του Περικλή Παυλίδη, του Σοβιετικού Κυριούλη, για την φύση της ΕΣΣΔ μπορείς να το βρεις ηλεκτρονικά από εδώ μεταξύ άλλων. Μία σελίδα του έχει αφιερώσει ο Παυλίδης.

http://vivlio2ebook.blogspot.gr/2009/12/blog-post_903.html.

Γύρω στην σελίδα 50, μετά τον Τρότσκι. Θα σου φύγουν αρκετές απορίες.

Μη Κομμουνιστικό Οργανωμένο Τρολάρισμα ( Μ.Κ.Ο.Τ )

Ο 4:14

Αναυδος είπε...

για τους μιαθους στην ΕΣΣΔ

η σχεση μεγιστου/ελαχιστου μισθου το 1980 ηταν 5:1
η διαφορα αυτη ειναι πραγματικα τιποτα. Ακομη και ο γκορμπατσοφ επερνε μιρκοτερο μισθο απο τον ανθρακορυχο του ντονμπας

http://www.roiw.org/1993/23.pdf

Ανώνυμος είπε...

niko trend

η εργατική τάξη παρέμεινε...απαθής οπως λες. Κι αλλοι το λέτε αυτό. Μονο που ο καλός ο Λένιν έχει φροντίσει νωρίς να ανασκευάσει ολα αυτα τα παραμύθια περί απάθειας...

Η επαναστατική συνείδηση έρχεται απ' έξω στην εργατική τάξη, και η μετάβαση από το σοσιαλισμο προς το κομμουνισμό μόλις ειχε προδιαγραφεί με συγκεκριμένες υπόδειξεις στο τελευταίο έργο του Στάλιν. (οικονομικά προβλήματα του σοσιαλισμού στη ΕΣΣΔ)

Αυτές οι προδιαγραφές-υποδείξεις δεν ήρθαν ούτε αμεσοδημοκρατικά, ούτε στις πλατείες, ούτε στους δρόμους, αλλα στο γραφείο κάποιου στελέχους που με τη βοήθεια αλλων στελεχών μελέτησε ολη την ιστορία της εξέλιξης της παραγωγής της ΕΣΣΔ και εκτος αυτου ειχε άμεση εποποτεία της διοίκησης για δεκαετίες και ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό τόσο για τα οικονομικά θαύματα της ΕΣΣδ, όσο και για την αντιφασιστική νίκη της ΕΣΣΔ.

Αυτα λοιπόν περί απάθειας, ειναι και λίγο μη κομμουνιστικά, μη λενινιστικά με την έννοια, οτι η κομμουνιστική συνείδηση συνεχίζεται ΝΑ ΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠ' ΕΞΩ στην εργατική τάξη και στο σοσιαλισμό.

ΕΦαρμόστηκε πουθενά εξισωτισμος των μισθών πέραν από τη Κομμούνα; Ναι εφαρμόστηκε στη Βαρκελώνη τον Ιούλη 1936 και καταστράφηκε η παραγωγή και η αγροτική και η βιομηχανική από τους αναρχικούς σε Καταλωνία-Αραγονία. Στο τέλος κάλεσαν τους αστούς καταλανούς από την πόρτα στα εργοστάσια και υποκλίθηκαν στην αυθεντία τους, παίζοντας παράλληλα και το σεπαρατιστικο παιχνιδάκι τμήματος των καταλανών αστών που στη συγκεκριμένη στιγμή έπληττε το μέτωπο με τους φασίστες, αφού αφαιρούσε τεράστιες εφεδρείες τόσο στρατιωτικές όσο και υλικές, πολεμοφόδια, (η βιομηχανία της καταλωνίας ήταν το 70% του συνόλου της Ισπανίας) από τη μεγάλη αυτή αναμέτρηση, κι ολα αυτά στο ονομα της...ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ!!!
Οι κύριοι αυτοι ούτε στελέχη φρόντισαν να φτιάξουν, ούτε ήξεραν να αξιοποιήσουν τους παλιούς διευθυντές, απλώς υποτάχτηκαν στις ορέξεις τους.

αρα, μην μας λέτε ότι ο ο εξισωτισμος δεν ειναι μικροαστικος. Η ψαλίδα θα υπάρχει οσο υπάρχει ΜΟΝΟΠΩΛΙΟ ΣΤΗ ΓΝΩΣΗ και συγκεκριμένος καταμερισμος της εργασίας που αντιστοιχει στην εργάσιμη ημέρα 8ώρου-7ωρου. Οταν φτάσουμε με το καλό στο 4ωρο, με την ίδια παραγωγικότητα της εργασίας και εντατικότητα της εργασίας, η πλειοψηφία των εργατών θα μπορεί παράλληλα με τη δουλειά της και να σπουδάζει, και να αποκτήσει γενική πολυτεχνική μόρφωση, ΕΤΣΙ ΘΑ ΣΠΑΣΕΙ ΤΟ ΜΟΝΟΠΩΛΙΟ ΣΤΗ ΓΝΩΣΗ.(ΑΥΤΑ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΣΤΑΛΙΝ ΣΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΟΥ ΕΡΓΟ, ειναι ο μόνος που εχει δώσει λοιπόν το κλειδι της πόρτας που ανοίγει στο κομμουνισμό, ολοι οι άλλοι μιλάνε για το καιρό). Για την ακρίβεια μόνο μια μερίδα πρωτοπόρων εργαστών μπόρεσε να φτάσει στο ύψος των κόκκινων ειδικών μέσα από τα εργοστάσια, κι αυτό λόγω της άμιλλάς. Οταν θα έφτανε το 4ωρο, τότε η πορεια προς το κομμουνισμο θα ήταν πια ολοκληρωμένη υπόθεση.

Η ΕΣΣΔ καταστράφηκε και ξαναχτίστηκε 2 φορές. Εκανε τρομερά άλματα, αλλα ακριβώς λόγω της τσαρικής κληρονομίας της καθυστέρησης τα μέσα οικονομικα και βιομηχανικά μεγέθη ανα σοβετικό κάτοικο παρέμεναν πίσω από από αυτά των αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών (τα λέει ρητά αυτα ο ίδιος ο ΣΤάλιν) . Με το μπουσουλα της σταλινικής ηγεσίας έιναι σίγουρο ότι κι αυτός ο σκόπελος θα ξεπερνιόνταν.

Το κομμα ειχε χάσει ομως τα περισσότερα και εμπειρότερα στελέχη του στο πόλεμο, οι ρεβιζιονιστές ήδη εμφανίζονταν με διάφορες μορφές και ο οπορτουνισμος σε διάφορα κλιμάκια της διοίκησης και του κόμματος ήταν κι αυτος έκδηλος. Ο θάνατος (ή η δολοφονία) Στάλιν, οδήγησε σε σύντομο χρονικό διάτσημα στην επικράτηση των ρεβιζιονιστών, που πούλησαν στο λαό την ελπίδα του εύκολου δρόμου, οχι πια συσσώρευση για τη βαριά βιομηχανία, θέλουμε αργότερους ρυθμούς, όχι πια δαπάνες για τις αλλες χώρες, εχουμε να φυλάμε το κώλο μας. ετσι πήραν την εξουσία και τη στέριωσαν και ξεχαρβάλωσαν τα πάντα.

el quinto

Ανώνυμος είπε...

και κάτι τελευταίο...
λες οτι το 1939 η αγροτική παραγωγή έφτασε πάνω από 10% του επιπέδου του 1909,
πηγούλα εχεις;

Για περισσότερες ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ πληροφορές συνέδρια του ΚΚΡ-ΜΠ (17ο - 18ο Συνέδριο) και εισηγήσεις Στάλιν

για μην αναπαράγουμε αστικούς μύθους και να μην πιανόμαστε ΚΟΤΣΟΙ.

Η κολλεκτιβοποίηση πέτυχε, τα κολχόζ σταθεροποιήθηκαν και η παραγωγή αυξήθηκε γοργά. Τα προβλήματα εμφανίστηκαν στην αρχή της κολλεκτιβοποίησης το 1929-1933, ειδικά στην Ουκρανία που οι κουλάκοι κατάφεραν να προσελκύσουν μεγάλο τμήμα της φτωχής αγροτιάς ενάντια στα κολχόζ.

ΣΤην πραγματικότητα επικράτησαν εμφυλιακές συνθήκες. Ενα σημαντικό μέσο πολέμου των κουλάκων της Ουκρανίας ήταν η θανάτωση των αλόγων και των βοδιών που ήταν απαραίτητα για το όργωμα και τη καλλιέργεια σημαντικών εκτάσεων της δυτικής Ουκρανίας (Τεράστιος σιτοβολώνας), τη στιγμή που τα κολχόζ ακομη δεν ειχαν την απαιτούμενη ποσότητα απαραίτητων μηχανημάτων για πλήρη κολεκτιβοποίηση της παραγωγής, έτσι ο ατομικος κλήρος παρέμενε σηαντικότατος εκεινη τη στιγμή για την συγκέντρωση της εμπορεύσιμης αγροτικής παραγωγής στις πόλεις, χωρίς ζώα ομως δεν μπορούσε να καλλιεργηθεί.
--->εξου και η αναφορά του Στάλιν για τον ατομικό κλήρο, (αναφέρομαι στην εξάντληση των δυνατοτήτων του ατομικού κλήρου πλάι στη δημιουργία κολχόζ με παράλληλη εξάλειψη της ιδιοκτησίας των κουλάκων) την οποία ανέφερε πριν ο Αγης, αυτή την αναφορά ο Μπετελέμ, πάλι για δικούς του πούστικους λόγους απολυτοποιεί και παρουσιάζει τον Στάλιν κωλοτούμπα. Μονο που οπως καταλαβαίνετε, από αυτα που γράφω, κωλοτούμπας ειναι ο Μπετελέμ οχι ο Στάλιν. Μπορώ να το αποδειξω με το βιβλίο του Οι ταξικοι αγωνες στην ΕΣΣΔ πολλές φορές <---------

Ετσι τμήμα της αγροτικής παραγωγής έμεινε ακαλλιέργητο μες στην αναμπουμπούλα, προκαλώντας λιμό.

Τα θύματα του λιμού σήμερα τα ανεβάζουν οι αστοι στη ρωσσία, ουκρανία, ανάλογα με τις πολιτικές συγκυρίες (καθαρά ζήτημα πολιτικό ανάμεσα στις κυβερνήσεις) άλλοτε σε 4 άλλοτε σε 8 εκατομμύρια. Αυτα ειναι αστεία. Ολη η υφήλιος θα το έκανε σημαία εις βάρος της ΕΣΣΔ. ελα ομως που οι αστικές κυβερνήσεις τότε έλεγαν οτι αυτα ειναι παραμύθια.

Ούτε μια φώτο δεν υπάρχει από αυτό τον υποτιθέμενο λιμό. ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΟΝΟ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ...διαφόρων ..."αξιόπιστων"
Ολες οι φώτο που πλασάρονται στη πιάτσα, οπως αποκάλυψε ο Καναδός Dougals Tottle ήταν φώτο από το λιμό του 1923-24 που προκάλεσε η πολιοκρία των ξένων εισβολέων και παρουσίασε το συγκρότημα Hearst στις ΗΠΑ.
Εδω ολες οι φώτο:
http://www.garethjones.org/tottlefraud.pdf
εχω ανεβάσει μερικές και στο ιντυ:
https://athens.indymedia.org/post/1554578/

Και εδώ θέλει προσοχή γιατί υπάρχουν διάφορα σύγχρονα λαμόγια και μάλιστα καθηγητάδες που υποτίθεται οτι δεν ειναι της ψυχροπολεμικής σχολής τύπου Κόνκουεστ, που προσπαθούν να επανεμφανίσουν το ανύπαρκτο Χολοντόμορ από άλλες πόρτες,
ένας από αυτούς είναι ο Ταουγκερ.

https://newcoldwar.org/wp-content/uploads/2015/06/Tauger-The-1932-Harvest-and-the-Famine-of-1933-Slavic-REview-1991.pdf

που ισχυρίζεται ότι ο λιμός προήλθε λογω ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΗΣ ξηρασίας (αποδέχεται ότι δεν ήταν προγραμματισμένος-προμελετημένος από την σοβιετική εξουσία οπως γράφουν οι ψυχροπολεμικοι Κόνκουεστ και CIA) και προσπαθεί αυτό να το συνδέσει με δήθεν απόκλιση δεδομένων της κεντρικής διοίκησης με τη διοίκηση των κολχοζ στην Ουκρανία για τον όγκο της σποράς. Λέει με λίγα λόγια, οι μπολσεβίκοι ήταν άσχετοι με τα ζητήματα αυτά και τα έκαναν σκατά.

Υπάρχουν επιστολές του Στάλιν που επιπλήττουν πολύ σκληρά τις διοικήσεις των κολχόζ της ουκρανίας (είτε γιατί βιάστηκαν να στήσουν κολχόζ ξεπερνώντας το προβλεπόμενο πλάνο όταν δεν είχαν μηχανήματα, πειρα, κατάλληλα στελέχη, είτε γιατί ειναι ΑΣΧΕΤΟι και δεν ξέρουν να σπείρουν, οργώσουν κτλ..) , και ο κύριος Τάουγκερ τις απολυτοποιεί και τις σερβίρει στην κατεύθυνση που θέλει για να πουλήσει τη διατριβή του.
Πολλοι καθηγητάδες τον κάνουν αυτό. Ολως τυχαίως οι θεωρίες τους καταρρίπτονται λίγο αργότερα. ετσι θα γινει με τους τάουγκερ και κάθε τάουγκερ.

el quinto

zoot horn rollo είπε...

Ο "λιμός" είναι από τις μεγαλύτερες "σοβιετολογικές-πτωματολογικές" παπάτζες που κυκλοφορούν. Είναι σα να βάζουν τόκο στον αριθμό των πτωμάτων κι όλο ανεβαίνει ο αριθμός τους. Για τις ἀλλα αντ' ἀλλων φωτογραφίες κι "αποδείξεις" επίσης σχετικά γνωστή ιστορία.
Με το καιρό θα το εκσυγχρόνιζαν το ψέμα, να μην είναι και τόσο χοντροκομμένη η παρουσίασή του.

Αναυδος είπε...

@Cos
1. Καταρχην πρέπει να κανουμε μια διακριση:
Αναφορικά με την ΕΣΣΔ τα μετρα που πάρθηκαν από το ΠΚΚ(μπ) στην οργάνωση/διεύθυνση της παραγωγής ήταν προσαρμοσμένα στις τότε συνθηκες. Αν αγνοησουμε αυτές τις συνθηκες (κυρια η υπανάπτηξη) αδυνατουμε να κατανοησουνε τις πολιτκες που ηταν απαραιτητες για το ξεπερασμα της
Κατά δευτερο η βασικη αρχη του σοσιαλσιμου είναι καταχρην η επιβιωση του. Μπροστα στην αρχη αυτή οποιοσδηποτεσυμβιβασμος είναι αποδεκτός. Αναποδα αν για να μην συμβιβαστοθμε στο δευτερευον συμβαλουμε στην ανατροπη του σοιαλισμου αυτό είναι εγκλημα.

2. Στα σημεια που αναφερεις κάνεις ένα βασικο λάθος. Η οποιαδηποτε αλλαγη στην οικονομια στη συνειδηση κλπ απατει σημαντικο χρονο. Στη διαρκεια αυτου του χρονικου διαστηματος πρεπει να επιβιωσεις να δυναμωσεις να αμυνθεις και να επιτεθεις. Η άνοδος του βιοτικου επιπεδου είναι εκ των ουκ ανευ προυποθεση για τα παραπανω και η ανοδος αυτή επιτυγχανεται με σκληρη δουλια στα εργοστασια, κολχοζ παντου

3. με βαση τα παραπανω
- η συνδεση του εργαζομενου με συγκεκριμενη επιχειρηση ηταν αποτελεσμα του μεγαλου rotation που αντιμετωπισε η ΕΣΣΔ. Οπου γινονταν μεγαλα εργα με καλυτερους μισθους/υποδομες υπηρχε κυμα φυγης προς τα εκει. Από την άλλη αυτή η συνδεση επιβιωσε μεχρι τα τελη του 1940 (αν δεν με απατα η μνημη μου).
- η συνδεση μισθου με την παραγωγικοτητα είναι ορθη ορθοτατη επιλογη Όπως προσφερει πιο πολύ πληρωνεται πιο καλα. Ωστοσο μην ξεχνα ότι ο χρηματικο ςμισθος στην ΕΣΣΔ ηταν μονο ένα μερος του συνολικου κοινωνικου μισθου (δωρεαν στεγαση, παιδεια, πολιτσμος, αθλητισμος, περιθαλψη διακοπες, ψυχαγωγία κλπ).
- ο τεχνικος στην ΕΣΣΔ μπορουσε να φυγει στην καπιταλιστικη δυση, μπορουσε να αξιοποιησει τις ικανοτητες του στη γκριζα οικονομια κλπ. Το να πετυεις του αλμα που αναφερεις δηλ συνειδητα να μεινει στην ΕΣΣΔ για να προσφερει απαιτειται χρονος
- μονοπροσωπη διοικηση σημαινει ότι υπαρχει ένας ενοχος ο οποιος και πληρωνει για την αποτυχια. Σημαινει όμως ταχυτητα στη ληψη/εφαρμογη αποφασεων κλπ κλπ. Δεν είναι ιδεολογικο θεμα είναι θεμα αποτελεσματικοτητας.
- τι εννοεις αστοι εργατες. Η εκμεταλλευτικη ταξη σε κάθε κοινωνια είναι περιπου το 3-5% Μετα την επανασταση περι τα 2-3εκ πηραν το δρομο της εξοριας αρκετοι αφησαν τα εγκοσμια στον εμφυλιο αλλοι σαπιζαν στις φυλακες και αρκετοι αποφασισαν να υπηρετησουν το σοβιετικο καθεστως Πολλοι από τους τελευταιους χαθηκαν στις διωξεις του 1937-1938.

Και μια τελευταια σημειωση
Η γραφειοκρατια, ελιτ κλπ του σοσιαλισμου ΔΕΝ εχει συμφερον από την ανατροπη του συστηματος αλλα αντιθετα από την επιβιωση του. Μονο ετσι αναπαραγεται Αρα ερμηνευοντας την αντεπανασταση και τις δυναμεις πισω από αυτή πρπει να κοιταξουμε αλλου

ΛΑΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ είπε...

ειδικα για τους μισθους και την συνδεση τους με την παραγωγη διαβαστε το β μερος για τους σιδεροδρομικους (ετσι κι αλλιως ορισμενοι τον "σταχανωβισμο " τον εχουν εξω απο τα ...πλανα τους στην "σταλινολογια" τους )

http://laikhexousia.blogspot.gr/2014/04/blog-post_1175.html

Ανώνυμος είπε...

Στη ρωσική αυτοκρατορία του 1917 έπρεπε να κυνηγάς με το ντουφέκι μπας και πετύχεις κάποιον που απλά να ξέρει γραφή και ανάγνωση. Σήμερα που από τον πωλητή που δουλεύει δεκάωρο-δωδεκάωρο και πληρώνεται για οκτώ (και αν), ως αυτόν/αυτήν που φτιάχνει στο μπρίκι τον καφέ του αφεντικού, έχουν όλοι πειστεί να θεωρούν εαυτούς "στελέχη", το πρόβλημα δε θα ήταν να βρει κανείς διευθυντάδες και διοικητικούς αλλά το πώς θα διοχετευθούν με αποτελεσματικό, αποδοτικό και αναμορφωτικό τρόπο εκατοντάδες χιλιάδες εξ αυτών (συμπεριλαμβανομένης ασφαλώς και της αφεντιάς μου) σε εργασίες περισσότερο αναγκαίες για τη νέα κοινωνία και τις ανάγκες της. Θεωρώ αναγκαία την απομυθοποίηση τέτοιων πόστων (σήμερα πχ ένα καλό μεταπτυχιακό μηχανικού κοστίζει λιγότερο, ως πολύ λιγότερο, από ένα MBA παρόλο που το MBA που κατ' εμέ είναι περίπου είναι ο ορισμός της μπαρουφολογίας). Μια διευθυντική θέση είναι μια δουλειά όπως άλλες δουλειές, δε βλέπω να υπάρχει κανένας λόγος να ντύνεται με κάποιου είδους παραπάνω γόητρο από άλλες δουλειές. Παραπάνω απολαβές να έχει κάποιος επειδή αξιολογείται ως καλός διευθυντής και όχι επειδή είναι διευθυντής. Το ίδιο και για τους διοικητικούς, το ίδιο για όλους. Θεωρώ επίσης ότι για όσο διάστημα θεωρηθεί ότι δεν πρέπει να υπάρχει εξισωτισμός, τότε το κύριο για μεγαλύτερη αμοιβή, δεν πρέπει να είναι το να αλλάξεις πόστο (ο καλύτερος σε ένα πόστο δεν είναι απαραίτητο να είναι ο καλύτερος και σε ένα άλλο) αλλά το να γίνεις καλύτερος στην εργασία σου. Σε μια τέτοια περίπτωση, δε βλέπω τίποτε στραβό στο να αμοίβεται καλύτερα ένας εξαιρετικός χειριστής μηχανήματος από έναν μέτριο γιατρό ή κάποιον μέτριο στη διεύθυνση της παραγωγικής μονάδας. Πρέπει να γίνει μεγάλη προσπάθεια ώστε η διευθυντική εργασία να σπάσει σε απλές διαδικασίες. Από ένα μέγεθος παραγωγικής μονάδας και πάνω, θεωρώ απαραίτητη και την συνεχή παρουσία κάποιου ανεξάρτητου της παραγωγικής μονάδας παρατηρητή/ελεγκτή.

Τα τελευταία χρόνια η Ρωσική Ομοσπονδία αποτελεί σταθερό εξαγωγέα σιταριού. Αυτό σε συμβολικό επίπεδο που είναι ως και ντροπιαστικό για τη στροφή που πήραν τα πράγματα στην ΕΣΣΔ (που περιλάμβανε τον τεράστιο σιτοβολώνα ονόματι Ουκρανία) από τη δεκαετία του '50 και μετά, στροφή που έκανε την ΕΣΣΔ να εισάγει σιτάρι πχ από τον Καναδά. Από την άλλη όμως, όσο κι αν γίνεται κουβέντα για τα τρακτέρ και τα κολχόζ, όσο λάθος κι αν ήταν αυτό, δε μπορώ να πιστέψω ότι αυτό ήταν το κρίσιμο ζήτημα για το τελικό αποτέλεσμα. Βρίσκω πολύ πιο κρίσιμο να απαντηθεί γιατί δεν προπορεύτηκε η ΕΣΣΔ στην χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών (στην τεχνολογική επανάσταση γενικά) όταν είχε όλα τα φόντα να το κάνει και όταν είχαν διατυπωθεί εξαιρετικά πρωτοποριακές ιδέες πάνω στο ζήτημα. Σε αυτό το ζήτημα πρέπει νομίζω να στραφεί η προσοχή και λιγότερο στα αποτυχημένα μέτρα στον αγροτικό τομέα επί Χρουστσώφ και μετά. Νομίζω ότι η εφαρμογή αυτών των ιδεών θα απαιτούσε μια τεράστια αλλά απολύτως απαραίτητη προσπάθεια αναδιοργάνωσης της παραγωγής (προσπάθεια ίσως όχι μικρότερη από την προσπάθεια επί κολλεκτιβοποίησης) και θα σήμαινε ξεβόλεμα για πολλούς και επί της "διεύθυνσης" και επί της "παραγωγής". Μου φαίνεται αρκετά πιθανός ένας συμβιβασμός μεταξύ διευθυντών, διοικητικών (διακράτηση ή και επέκταση προνομίων)και δυνάμεων της αδράνειας μέσα στο εργατικό δυναμικό (βόλεμα-ραστώνη) που οδήγησε τα πράγματα σε στασιμότητα.

ρα

Cos είπε...

@Άναυδος
Να διευκρινίσω ότι δεν θέλω να διαφωνήσω για τους τρόπους (συνήθως υποχρεωτικά υποβαλλόμενοι από τις συγκεκριμένες συνθήκες) που βρήκε λύσεις σε πρακτικά προβλήματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης η ΕΣΣΔ (θα έκανα τον μ.χ προφήτη), αλλά όπως έγραψε ο Άγης και σημείωσα και στο προηγούμενο σχόλιο, δεν πρέπει να αναγορεύονται σε γενικές θεωρητικές αρχές.
Από εκεί και έπειτα, δεν έχω αντίρρηση ότι η νέα κοινωνία "από κάθε άποψη, οικονομικά, ηθικά, πνευματικά, είναι γεμάτη με τα σημάδια της παλιάς κοινωνίας, που από τους κόλπους της βγήκε". Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να υπολογίσουμε στις νέες συνθήκες την αξία της εργατικής δύναμης, το αντίθετο. Έτσι λοιπόν ο Ένγκελς για αυτό το θέμα έγραψε (περίπου): "το προϊόν μιας ώρας σύνθετης εργασίας είναι εμπόρευμα μεγαλύτερης, ΔΙΠΛΗΣ η ΚΑΙ ΤΡΙΠΛΗΣ ΑΞΙΑΣ (σημ: άρα όχι πενταπλής και πολύ περισσότερο εικοσαπλής, έστω και σε πολύ μεμονωμένες περιπτώσεις όπως λέει ο quinto), συγκρινόμενο με το προϊόν μιας ώρας απλής εργασίας. Η αξία των προϊόντων της σύνθετης εργασίας εκφράζεται, χάρη σ’ αυτή τη σύγκριση, με ορισμένες ποσότητες απλής εργασίας. Η ειδικευμένη εργασία απαιτεί και τη χρήση δεξιοτήτων και γνώσεων που αποκτήθηκαν με περισσότερο ή λιγότερο ξόδεμα κόπου, χρόνου και χρήματος". Όμως στη σοσιαλιστική κοινωνία ο χρόνος για την απόκτηση ειδίκευσης έχει ήδη αμειφθεί ενώ ταυτόχρονα δεν έχουν ξοδευτεί χρήματα από το μεμονωμένο άτομο, αλλά από την ίδια την κοινωνία. Για αυτό και "στη σοσιαλιστικά οργανωμένη κοινωνία, αυτά τα έξοδα τα κάνει η κοινωνία και συνεπώς, σ' αυτήν πρέπει να ανήκουν ανώτερες αξίες που δημιουργεί η σύνθετη εργασία." Μη ξεχνάμε ότι ο Μαρξ θεωρούσε ότι τα ανώτερα και ανώτατα κρατικά στελέχη (βουλευτές, υπουργοί, διευθυντές κλπ.) πρέπει να αμείβονται με τον συνήθη εργατικό μισθό. Το ίδιο υποστήριζε και ο Λένιν στο "Κράτος και επανάσταση" και το ίδιο λέει και το πρόγραμμα του κόμματος.
Θεωρώ λοιπόν ότι οι θέσεις των κλασικών είναι η βάση για τον υπολογισμό των αμοιβών σε μια σοσιαλιστική κοινωνία και όχι η πρακτική που ακολουθήθηκε από την ΕΣΣΔ.
Θα καταλάβαινα εντέλει μια κατώτατη αμοιβή στην σοσιαλιστική κοινωνία π.χ. 500 μονάδες και μια ανώτατη 1.000, αλλά όχι 2.500 και πολύ περισσότερο 10.000 (!) για τον οποιοδήποτε λόγο και σε οποιαδήποτε έκταση.

Δεν θα διαφωνήσω με την θέση σου ότι για την αντεπανάσταση στην ΕΣΣΔ δεν πρέπει να κοιτάξουμε στην γραφειοκρατία, αλλά αλλού. Κατά την άποψη μου πρέπει να κοιτάξουμε στην παράλληλη λειτουργία της αγοράς, σε μικρότερο βαθμό στην αρχή, συνεχώς αυξανόμενο στην συνέχεια, κάτι που είναι τελείως ξένο προς τον σοσιαλισμό. Ταυτόχρονα βέβαια η λειτουργία αυτής της αγοράς (είτε νόμιμη είτε "μαύρη") στηρίχθηκε από την γραφειοκρατία που βρήκε σε αυτήν δυνατότητες πλουτισμού είτε επενδύοντας σε αυτήν (από το πλεόνασμα που δημιούργησαν τα προνόμια της) είτε κερδίζοντας μέσω της δωροδοκίας. Μπορεί λοιπόν η γραφειοκρατία να μην ήταν ο κύριος λόγος της αντεπανάστασης, αλλά συνέτεινε σε αυτήν με έμμεσο τρόπο και κυρίως έπαιξε σημαντικότατο ρόλο (πάλι λόγω των επιπτώσεων που είχαν στην κοινωνία τα προνόμια της) στην μη υπεράσπιση του σοσιαλισμού από την εργατική τάξη.



Ανώνυμος είπε...

Μπράβο, γόνιμη κουβέντα να γίνεται και με αφορμή το θέμα της ανάρτησης φτάσαμε και στις αντιπαραθέσεις για τα κριτήρια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ. Ασ γυρίσουμε στην Κομμούνα : Αμφιλεγόμενο είναι το κατά πόσο τα μέλη της ήθελαν πραγματικά κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας ή αν ως σοσιαλισμό εννοούσαν τις συνεταιριστικές μορφές διαχείρισης και οργάνωσης της παραγωγής (τουλάχιστον οι προυντονιστές που επηρέαζαν τη μάζα των εργατών του Παρισιού). Η δε πλειοψηφία του καθοδηγητικού πυρήνα (ας το ονομάσουμε έτσι το Γενικό Συμβούλιο της Κομμούνας) ήταν μπλανκιστές και νεοϊκωβίνοι οι οποίοι παρά τη μαχητικότητα τους ποτέ στα σοβαρά δεν πρότασσαν την ανατροπή της ιδιοκτησίας (η περίφημη ¨δικτατορία του προλεταριάτου" του Μπλανκί εκλάμβανε ως προλεταριάτο κάθε χειρώνακτα εργαζόμενο και ειδικά για τη μάζα των αγροτών ιδιοκτητών οι μπλανκιστές ποτέ δεν έθεσαν ζήτημα απαλλοτρίωσης της ιδιοκτησίας τους (η εξαιρετική σημασία του Μπλανκί, αυτού του ανυποχώρητου αγωνιστή βρίσκεται στις πρακτικές, πολιτικοστρατιωτικές επαναστατικές μεθόδους του που επηρέασαν το μπολσεβίκικο μοντέλο οργάνωσης). Αξίζει να διαβαστεί το έργο του Λισαγκαρέ παλιού κομμουνάρου αγωνιστή για να διαπιστωθεί από οποιονδήποτε ότι οι Κομμουνάροι στη μεγάλη τους πλειοψηφία δεν έθεταν στους εαυτούς τους πολλά από τα καθήκοντα που και ο Μαρξ και ο Μπακούνιν και πολλοί μεταγενέστεροι φαντάζονταν.
Κατά τα άλλα συμφωνώ με πολλά από όσα έχουν ειπωθεί
υγ προς Κουίντο
Δεν διαφωνώ με τη σύγκριση-αποτίμηση της Κομμούνας που κάνεις, αλλά πρσγματικά επιμένω ότι αξία για μας έσει η ιστορία των Μπολσεβίκων και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος κατόπιν σε σχέση με τις σύγχρονες προκλήσεις, παρά η Κομμούνα άσχετα με την εν πολλοίς μυθολογική διάσταση της στη συνείδηση των μεταγενεστέρων.
Κνιτάκος 1998

Ανώνυμος είπε...

@ ρα "όσο κι αν γίνεται κουβέντα για τα τρακτέρ και τα κολχόζ, όσο λάθος κι αν ήταν αυτό, δε μπορώ να πιστέψω ότι αυτό ήταν το κρίσιμο ζήτημα για το τελικό αποτέλεσμα. Βρίσκω πολύ πιο κρίσιμο να απαντηθεί γιατί δεν προπορεύτηκε η ΕΣΣΔ στην χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών (στην τεχνολογική επανάσταση γενικά)"

Για τον ίδιο λόγο που δόθηκαν τα τρακτέρ στα κολχόζ. Όταν είναι πολιτική η απόφαση να περιοριστεί η σημασία του σχεδιασμού και να δοθεί χώρος στην "ιδιωτική πρωτοβουλία" γιατί απορείς που δεν υπήρξε σχεδιασμένη και ολοκληρωμένη αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών; Κάθε επιχείρηση θα αποφάσιζε με βάση το τι τι βόλευε βραχυπρόθεσμα.

@ cos

Το ζήτημα των αμοιβών πρέπει να το βλέπουμε μέσα στις όποιες συνθήκες υπάρχουν. Αν εκπαιδεύεις με κρατικά έξοδα γιατρούς και μηχανικούς και αυτοί μετά φεύγουν γι' αλλού επειδή στις άλλες χώρες υπάρχει στρεβλή αποτίμηση των υπηρεσιών τους, πρόβλημα συνεχίζεις να έχεις εσύ.
Τώρα που η γνώση είναι πολύ πιο "φτηνή", τέτοια προβλήματα θα εκλείπουν.


ΓΜ

Αναυδος είπε...

@cos
μια μονο μικρη παρατηρηση
συμφωνω κι εγω με αυτο που γραφεις περι συνθετης και απλης εργασιας που σχηματιζει ενα λογο ας πουμε 3:1. αν προσεξεις τα στατιστικα που παρεθεσα, στο κατω ακρο της καμπυλης των μισθων βρισκεται μικρο ποσοστο (μονοψηφιο) εργαζομενων Αυτο μπορει να σημαινει εργαζομενους που δεν εργαζονται 8ωρο κλπ και αρα ο μο διαφορας των μισθων να βρισκεται αρκετα κατω απο το 5:1

δυστυχως στα υστερα χρονια του σοσιαλισμου αυτη η εξισωση μισθων αποτελεσε και αυτη πηγη δυσαρεσκειας οταν εβλεπαν τον διπλανο λουφαδορο να πληρωνεται το ιδιο και η αυστηρη πειθαρχια στο χωρο δουλιας να εχει παει περιπατα (ανεργια = 0)

Ανώνυμος είπε...

Αν μια επιχείρηση αποφασίζει με βάση το τι τη βολεύει βραχυπρόθεσμα τότε όπως το βλέπω ΓΜ σε ένα πράγμα καταλήγει απαραιτήτως. Στο γρήγορο ξεφόρτωμα του περίσσιου εργατικού δυναμικού σε αυτήν. Παρόλο όμως ότι οι επονομαζόμενοι "αγοραίοι" κέρδισαν, το πράγμα δεν έφτασε στη φυσιολογική του κατάληξη. Έμεινε μετέωρο καθώς δεν επιτράπηκαν απολύσεις. Γιατί έγινε αυτό; Εγώ διαισθάνομαι ότι συνέβη ως μια άτυπη συναλλαγή μεταξύ ενός μεγάλου μέρους των διευθυντικών στελεχών και ενός καθόλου ευκαταφρόνητου τμήματος του εργατικού δυναμικού (κρατάμε εμείς προνόμια και σε αντάλλαγμα ανεχόμαστε το ραχάτι. Στην υπόλοιπη κοινωνία το πουλάμε επικοινωνιακά ως το ότι δεν τη φορτώνουμε με μεγάλα κόστη επανεκπαίδευσης του εργατικού δυναμικού, δαπάνες μεγάλης κλίμακας επανασχεδιασμού της παραγωγής, μεγάλες δαπάνες για εκσυγχρονισμό των μέσων παραγωγής κτλ). Έτσι, αντί να εκπαιδεύονταν το εργατικό δυναμικό να γίνεται καλύτερο στη δουλειά του ή και να αλλάζει εργασία αν οι ανάγκες το επέβαλαν, έφτασε το πράγμα σε γραφικότητες (ένα παράδειγμα στον αγροτικό τομέα αν το έχω ακούσει σωστά) την ώρα που υπάρχουν ελλείμματα σε αγροτικά προϊόντα, να πληρώνεται κόσμος να χαϊδεύει τις γουρούνες στην περίοδο γύρω από τη γέννα. Έχω επίσης την εντύπωση ότι ούτε όλοι οι "αντι-αγοραίοι" ήταν τόσο υπέρ της άμεσης και ευρύτατης χρήσης των υπολογιστών για τη διεύθυνση της παραγωγής-δε μου φαίνεται να την είχαν ως μια από τις σημαίες τους. Ίσως γιατί μέσα σε αυτούς να μην ήταν μόνο όσοι είχαν αγνά κίνητρα αλλά και κάποιοι που ήταν εκεί από δειλία μπροστά στο ενδεχόμενο να μην είναι μέσα σε αυτούς που θα φέρνουν μεγαλύτερα κέρδη στην επιχείρηση στης οποίας τη διεύθυνση θα συμμετείχαν.
Πιστεύω ότι κατά τη περίοδο της οικοδόμησης θα πρέπει να έχουμε στο νου ότι θα υπάρχουν και περίοδοι που δε θα δίνονται οι αναμενόμενες αυξήσεις από το επιτευχθέν επίπεδο παραγωγής προκειμένου να κατευθύνονται οι πόροι που θα περισσεύουν στην επαναστατικοποίηση κάποιου ή κάποιων κλάδων της παραγωγής λόγω μιας σημαντικής τεχνολογικής προόδου που θα έχει συμβεί (έτσι ώστε στη συνέχεια να επιτρέψει αρκετά μεγαλύτερες αυξήσεις). Πιστεύω δηλαδή ότι θα πρέπει να υπάρχουν και κάποιες περίοδοι σχετικής "λιτότητας" κατά την οποία το βιοτικό επίπεδο δε θα ανεβαίνει με τον απολύτως αναμενόμενο ρυθμό αλλά θα φρενάρει κάπως προκειμένου οι καινούργιες επενδύσεις στην παραγωγή να επιτρέψουν στο επόμενο διάστημα την γρηγορότερη ανάπτυξή του.

ρα

AGIS είπε...

Τα ιστορικά συμπεράσματα και ερμηνείες είναι υποχρεωτικό να στέκονται αναλυτικά και εξαντλητικά στα οικονομικά ζητήματα, στα ζητήματα της "βάσης".
Θα επιμείνω όμως ότι η υποτίμηση των διεργασιών στο πολιτικό "εποικοδόμημα" οδηγεί όχι απλώς σε ατελή αλλά ενδεχόμενως και σε συμπεράσματα που αποκλίνουν και από το πραγματικό τους αντικείμενο, ακόμα και το οικονομικό.
Και ακόμα περισσότερο αν πρόκειται για υποτίμηση των διεργασίων στο πολιτικό εποικοδόμημα ειδικά της σοσιαλιστικής κοινωνίας, για τους εξής λόγους:

α) Αντίθετα με τις προγενέστερες επαναστάσεις, όπου -ως γνωστό- οι νέες παραγωγικές σχέσεις εμφανίζονται και ωριμάζουν μέσα στις παλιές, και όπου η επανάσταση αποσκοπεί στο πολιτικό εποικοδόμημα που τους ανταποκρίνεται, στη σοσιαλιστική επανάσταση το ζήτημα τίθεται με αντίστροφο τρόπο. Οι προϋποθέσεις μετασχηματισμού των παλιών σχέσεων παραγωγής είναι βέβαια ήδη αναπτυγμένες στον α ή β βαθμό, αλλά πριν τον πραγματικό τους μετασχηματισμό απαιτείται (και σε αυτό αποσκοπεί άμεσα η σοσιαλιστική επανάσταση) να δημιουργηθεί το πολιτικό εποικοδόμημα που θα αναλάβει το έργο του μετασχηματισμού τους.
Εδώ λοιπόν δεν έχουμε, τουλάχιστον ακόμα, το εποικοδόμημα που ανταποκρίνεται στη βάση, που "φτιάχνεται" ή που καθορίζεται από αυτήν, αλλά το εποικοδόμημα που συγκρούεται με την υπάρχουσα οικονομική βάση και που θα "φτιάξει" τη νέα οικονομική βάση, και επομένως σε τελική ανάλυση το πώς θα φτιαχτεί η νεα οικονομική βάση εξαρτάται σε κρίσιμο βαθμό από την "ποιότητα" του εποικοδομήματος.
Και αυτή δεν είναι μόνο μια αρχική σχέση, αλλά μια ζωντανή, μεταβαλλόμενη σχέση με ιστορική συνέχεια και με δικούς της νόμους κίνησης.

β) Στον καπιταλισμό το εποικοδόμημα καθορίζεται από τις ανάγκες της (ελεύθερης ή μονοπωλιακής) αγοράς, κι η ίδια η αγορά σαν οργανισμός ρυθμίζεται "αυθόρμητα" από τον ανταγωνισμό του κεφαλαίου, την "αυθόρμητη" σχέση κεφαλαίου - εργασίας κλπ.
Στο σοσιαλισμό, όχι μόνο στην αρχή αλλά και σ' όλη του την ανάπτυξη, τη θέση του αγοραίου αυθορμητισμού καταλαμβάνει κατά τον Μαρξ η "κοινωνική πρόβλεψη" και κατά τη σύγχρονη ορολογία ο κεντρικός σχεδιασμός.
Αλλά είτε με τη μια είτε με την άλλη ορολογία αυτό σημαίνει ότι τη θέση των αυθόρμητων οικονομικών σχέσεων την καταλαμβάνει η πολιτική εξουσία. Στο μέτρο που η "αυθόρμητη" ρύθμιση αντικαθίσταται από το πρόγραμμα, τη θέση της "βάσης" την καταλαμβάνει εδώ το "εποικοδόμημα".
Όση επιτηδευμένη απλούστευση κι αν έχει αυτή η διατύπωση, την έχει για να παραστήσει τη συγκεκριμένη σχέση ανάγλυφα. Και συνολικά αυτό το σχόλιο, όσο "μονόπλευρο" κι αν εμφανιζεται, είναι μονόπλευρο σκόπιμα, σαν αντιστάθμισμα των κατά τη γνώμη μου μονόπλευρων οικονομικών θεωρητικών ερμηνειών.

AGIS είπε...

γ) Το (β) αποκτά ακόμα μεγαλύτερη ισχή εφόσον δεχόμαστε (όπως κατά τη γνώμη μου σωστά σαν θέση αρχής δέχεται το ΚΚΕ στις εκτιμήσεις και συμπεράσματα για το σοσιαλισμό), ότι ο κεντρικός σχεδιασμός δεν είναι μια απλή πολιτική λειτουργία, αλλά σοσιαλιστική παραγωγική σχέση.
Όμως ποια είναι επομένως η "παραγωγική δύναμη" που βάζει αυτή τη σχέση σε κίνηση, αν όχι η ίδια η σοσιαλιστική κρατική οργάνωση;
Με αυτή την έννοια δεν μιλάμε καν για "εποικοδόμημα". Με αυτή την έννοια το πολιτικό εποικοδόμημα έχει ήδη κατεβεί στο επίπεδο της βάσης.
Και δεν είναι απλώς μια παραγωγική δύναμη ανάμεσα σε άλλες, αλλά κεντρική παραγωγική δύναμη που αναλαμβάνει το έργο της συνενωμένης λειτουργίας όλων των υπόλοιπων.
Και με αυτή επίσης την έννοια το ίδιο το πολιτικό εποικοδόμημα του σοσιαλισμού ανήκει στις παραγωγικές δυνάμεις που πρέπει να κοινωνικοποιηθούν, να περάσουν στην κατοχή της κοινωνίας.
Και, ελπίζω να μην φαίνεται υπερφίαλο: όσο απέναντι σε αυτή την αναπτυσσόμενη (παράλληλα με την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, του μορφωτικού επιπέδου κλπ) αναγκαιότητα "αντιδρούν" με την δική τους ανάπτυξη είτε η "αντικειμενικότητα" της οικονομικής βάσης και μιας σειράς άλλων καθόλου ασήμαντων παραγόντων ακόμα και εξωτερικών είτε ο "υποκειμενισμός" του ίδιου του πολιτικού εποικοδομήματος, τόσο θα μπορεί να διευρύνεται η "ατέλεια" της σοσιαλιστικής κοινωνίας ("ατέλεια", σαν πρώιμο στάδιο του κομμουνισμού που είναι) και τόσο μπορεί να στενεύει ο ίδιος ο σοσιαλιστικός της χαρακτήρας.

δ) Νόμους κίνησης δεν έχουν μόνο οι οικονομικές σχέσεις, οι σχέσεις της "βάσης". Νόμους κίνησης έχουν κι οι σχέσεις του εκάστοτε πολιτικού εποικοδομήματος, καθώς επίσης και οι μεταξύ τους (μεταξύ βάσης και εποικοδομήματος) σχέσεις.
Αν έμπαινε το ζήτημα ποιοι είναι αυτοί οι νόμοι σε σχέση με το πολιτικό εποικοδόμημα της σοσιαλιστικής κοινωνίας, θα μπορούσα (στη βάση των προσωπικών μου εκτιμήσεων από την υπάρχουσα ιστορική εμπειρία) να απαντήσω μόνο ότι: η αναπαραγωγή των πολιτικών - κρατικών οργάνων του σοσιαλισμού οφείλει όλο και βαθύτερα να πραγματοποιείται οργανικά με όρους της εργαζομενης κοινωνίας.
Η αντίθετη περίπτωση, η αναπαραγωγή αυτών των οργάνων με όρους που καθορίζουν οι σχέσεις οι αναπτυσσόμενες στο εσωτερικό τους, συνεπάγεται σταδιακά την φθορά τους, την φθορά τους και σαν κεντρικής - ενοποιητικής κοινωνικής παραγωγικής δύναμης, την απόσπασή τους από τις ίδιες τις κινητήριες δυνάμεις τους, από τις δυνάμεις πάνω στις οποίες θεμελιώνουν την ύπαρξη και την ανάπτυξή τους.
Συνεπάγεται τη μετατροπή τους σε εποικοδόμημα αποσπασμένο από τη βάση του, σε εποικοδόμημα που στηρίζεται στο κενο.
Συνεπάγεται επίσης μια ημερομηνία λήξης στην ίδια τους την αναπαραγωγή: Έρχεται κάποτε ένα χρονικό σημείο όπου πια είναι αδύνατη η αναπαραγωγή ενός (του κάθε) εποικοδομήματος με όρους εσωτερικών του σχέσεων. Και τότε ή θα βρεθεί το κοινωνικό απόθεμα που θα το αναμορφώσει ή τα κυρίαρχα συστατικά στοιχεία αυτού του εποικοδομήματος θα αναζητήσουν τη "βάση" (και ποια "βάση";) που θεωρούν ότι μπορεί να προσφέρει τους υλικούς όρους για την αναπαραγωγή τους.

Τα παραπάνω (η ανάγκη "κοινωνικοποίησης του πολιτικού εποικοδομήματος", η "αναπαραγωγή του με οργανικούς όρους της εργαζόμενης κοινωνίας κι όχι με όρους εσωτερικών σχέσεων") μπορεί να φαίνεται ότι έρχονται σε αντίθεση με πρωταρχικές αναγκαιότητες αναγόμενες στη σχέση τάξης - πρωτοπορίας - κόμματος κλπ.
Στην πραγμτικότητα όμως αφορούν την ανάπτυξη αυτής ακριβώς της σχέσης, τη συνέχισή της κι όχι τη σταδιακή μετατροπή της στο αντίθετό της.

Αυτά λοιπόν θέτω σε κρίση, μετά φόβου βερμπαλισμού, με πλήρη συνείδηση ότι δεν αρκούν για την υλοποίησή τους μερικές εκατοντάδες λέξεις όπως οι παραπάνω, αλλά και με την πεποίθηση ότι είναι αναγκαίες οι τέτοιες εκατοντάδες λέξεις όπως είναι αναγκαία η (σωστή) θεωρία γενικά χωρίς να είναι από μόνη της καθόλου επαρκής προϋπόθεση για τη μετατροπή της σε πράξη.

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Το να παιρνουν οι ειδικευμενοι μεγαλυτερους μισθους για πολιτικους λογους ειναι ενα αναγκαιο κακο.

Το χειροτερο ειναι ομως,οταν τετοια ατομα,ατομα που δηλαδη συμμετεχουν στη σοσιαλιστικη οικονομια και κοινωνια για καθαρα οικονομικους λογους,μπαινουν μεσα στο κομμα για να ανελιχθουν κοινωνικα.

Οποτε κατα τη γνωμη μου,θα πρεπει τα εξειδικευμενα κομματικα μελη να δεχονται να δουλεψουν για μικροτερες αμοιβες σε σχεση με τους μη κομματικους συναδελφους τους,γιατι υποτιθεται εργαζονται για την οικοδομηση της σοσιαλιστικης κοινωνιας,οχι μονο για βιοποριστικους λογους.

Αυτο θα δινε το καλο παραδειγμα και θα κλεινε την πορτα σε καριεριστες.Πιστευω δλδ οτι το κομμα ως πρωτοπορια θα πρεπει στους κολπους του να εφαρμοζει οσο ειναι δυνατο το ''στον καθενα αναλογα με τις αναγκες του'' προτου γινει εφικτο αυτο στο επιπεδο της κοινωνιας.

Σκεπτικιστης είπε...

Oσο καιρο βασιλευε η τρομοκρατια και πεινα, δεν υπηρχε υπερπροιον να παρει η γραφειοκρατια. Ηταν ικανοποιημενοι να ζουνε. Οταν μετα το 1950, δημιουργηθηκε υπερπροιον, οι διευθυντες και η νομενκλατουρα, προσπαθησαν να βρουν ενα τροπο να παρουν την κρεμα. Αρχικα αυτο δεν ηταν δυνατο διοτι, με το τελος της τρομοκρατιας, ησυχασαν οσοι ηταν ως τοτε στοχος, αλλα παραλληλα η αντιδραση στο καθεστως ελαβε την μορφη γενικευμενης κοπανας,η οποια εμενε ατιμωρητη. (φυσικα οι πιο ικανοι και μορφωμενοι εργατες, δεν ειχαν προβλημα με το καθεστως καθοτι αμειβονταν αναλογα με την προσφορα τους). Αυτο η νομενκλατουρα, δεν θα ησυχαζε αν δεν το αλλαζε. Χρειαστηκε αρκετος καιρος αλλα το πετυχαν.

Αναυδος είπε...

λιγο μετρο στη μπουρδολογια δεν βλαπτει
καθε κοινωνικα αναγκαια ανθρωπινη εργασια παραγει νεα αξια και αναλογα με το αν αμοιβεται με το συνολο της η οχι παραγεται υπερπροιον

Unknown είπε...

το θεμα ειναι ποιος κατεβαλε τους μισθους και ποιος
καθωριζε τις διαφορες τους και τα πριμ...
το κρατος καθωριζε μονο τον κατωτατο μισθο.
επομένως η επιχειρηση πληρωνε απο δικα της λογιστικα
τους μισθους και τα διαφορα πριμ αποδοτικότητας...
(εκ τουτου ειναι και δυσκολες οι στατιστικες )
το μάνατζμεντ λειτουργουσε με τον ιδιο τροπο που λειτουργει
στο καπιταλισμο.
απειλεί και διαιρει την εργατικη ταξη χωρις κανενα ελεγχο απ αυτην.
γι αυτό και επαιρνε το αναλογο ,για τετοια απαιτητικη δουλεια ,πριμ.

AGIS είπε...

@ΠΓ
"το κομμα ως πρωτοπορια θα πρεπει στους κολπους του να εφαρμοζει οσο ειναι δυνατο το ''στον καθενα αναλογα με τις αναγκες του'' προτου γινει εφικτο αυτο στο επιπεδο της κοινωνιας."

Καταλαβαίνω ότι εννοείς, η κομματική ένταξη κλπ να μην μπορεί να αποφέρει κανενός είδους υλικό προνόμιο, και ότι μάλιστα πρέπει οι αμοιβές να είναι "σφιχτότερες" για τα κομματικά μέλη, στελέχη κλπ.
Αλλά αυτό το "ανάλογα με τις ανάγκες του" πώς το εννοείς;
Μια αμοιβή ανάλογα με τις ανάγκες, όπως το "φαντάζομαι", μπορεί να σημαίνει πιο διευρυμένη ικανοποίηση αναγκών από μια αμοιβή ανάλογα με την εργασία...

*********

Πάντως γενικά το θέμα των αμοιβών, καταρχήν δεν μπορεί νομίζω να έχει άλλο αντικειμενικό όριο από το να μην μετατρέπεται η αμοιβή σε ιδιοποιήση ξένης εργασίας. Και κάθε αμοιβή που ξεπερνά την εργασία που ατομικά προσφέρει κάποιος, μετατρέπεται σε τέτοια ιδιοποίηση.
Στο βαθμό λοιπόν που δεν πρόκειται για βαθμιαία αντικατάσταση της ισότητας "ανάλογα με την εργασία" από την ισότητα στην ικανοποίηση των αναγκών, κάθε αρχική διαφορά, "κληρονομημένη" κλπ, θα πρέπει όχι να διευρύνεται αλλά να συγκλίνει σε αυτό το όριο.

(Το ότι ένας πχ επιστήμονας που αφιερώνει τη ζωή του σε μια σημαντική έρευνα πρέπει να έχει εξασφαλισμένη την ικανοποίηση μιας ανώτερης σειράς αναγκών που θα του επτρέπουν να εργάζεται απερίσπαστος κλπ, είναι ένα διαφορετικό ζήτημα από την διευθυντική και τεχνική εργασία σαν τυπικές λειτουργίες του γενικού καταμερισμού εργασίας).

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

@AGIS

Εχεις δικιο εκ παραδρομης το εγραψα.

Unknown είπε...

αξια δεν δημιουργει γενικα η κοινωνικη εργασια αλλα ο τροπος οργανωσης της.
σε μη απλη εμπορευματικη παραγωγη η ισχυς του νομου της αξιας
προϋποθέτει την μετατροπη της εργασιας σε εμπορευμα.
γενικη αναγωγη της αξιας στην κοινωνικη εργασια,ανεξαρτητα από την υπαγωγη της στο κεφαλαιο, ηταν θεση του ρικαρντο.

.

Σκεπ είπε...

Οι διευθυντες κατα παγια τακτικη, εγραφαν στα τετοια τους το πλανο*, και αντι να πεσει λεπιδι, οπως επι Σταλιν επι δικαιων και αδικων, και ελλειψει ενος (τονιζω το ενος ) ενοποιητικου κεντρου, προτιμησανε να κανουνε ολοι την παπια. (φοβουμενοι μηπως πεσει ο πελεκυς στην δικο τους σβερκο. Οι μεν εκαναν πως δουλευαν , οι αλλοι εκαναν πως τους πληρωναν. Βεβαια το προιον εβγαινε σκαρτο, κατασπαταληση πορων και εργατικου δυναμικου, κλοπες, μαυρη αγορα, οτι δηλαδη γινιταν και στο αδελφο συστημα , τον κρατικομονοπωλιακο κ/σμο, πηξανε στην δευτερη δουλεια και στην παραοικονομια και παραβιοτεχνια,Στανισλαβ Λεμ. Οταρ Ιοσελιανι.

Ανώνυμος είπε...

Οι ανάγκες για διεύθυνση στη σημερινή παραγωγή είναι παρόμοιες με αυτές του 20ου αιώνα; Δεν γνωρίζω, αλλά βλέπω ότι όλοι παίρνετε σα δεδομένο ότι δεν έχει αλλάξει είτε σαν μορφή, είτε σαν περιεχόμενο.

Σ

Ανώνυμος είπε...

@ Παπουτσωμένος γάτος
Οποτε κατα τη γνωμη μου,θα πρεπει τα εξειδικευμενα κομματικα μελη να δεχονται να δουλεψουν για μικροτερες αμοιβες σε σχεση με τους μη κομματικους συναδελφους τους,γιατι υποτιθεται εργαζονται για την οικοδομηση της σοσιαλιστικης κοινωνιας,οχι μονο για βιοποριστικους λογους.

Aυτό είναι πολύ σωστό μιας και μπορούμε να μιλάμε για χρέωση σε θέση, όπως γίνεται και σήμερα. Μπορεί στο γενικό κανόνα αμοιβών πχ 4/1 να υπάρχουν εξαιρέσεις αλλά δεν θα πρέπει αυτές να ισχύουν για κομματικά μέλη. Αν κάποιος θέλει τα λεφτά, ελεύθερα αλλά να αφήσει το κόμμα.

ΓΜ

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

@ΓΜ

Πιστευω οι καριεριστες κατεστρεψαν το κομμα και το εστρεψαν προς την αυτονομηση των επιχειρησεων,τους χρηματικους δεικτες κλπ αλλα και πολιτικα προς την ''ειρηνικη συνυπαρξη'',τους συμβιβασμους με τους ''πατριωτες αστους'' κλπ.

Επι μουστακια,αρχισαν οι συμβιβασμοι σε πολιτικο επιπεδο,και επι Χρουτσωφ αρχισαν και στο οικονομικο.