Σάββατο 5 Μαρτίου 2016

Ο ναυαγοσώστης Στάλιν

Σήμερα είναι η επέτειος από το θάνατο του Στάλιν, κι αντί για κάποιο άλλο επετειακό κείμενο, η κε του μπλοκ βρίσκει την ευκαιρία να αντιγράψει και να δημοσιεύσει ένα πολύ ωραίο διήγημα από το βιβλιαράκι του Γ. Φ. Καλογέρογλου, για πάντα ΕΣΣΔ που μας είχε απασχολήσει και σε μια επέτειο του Ευρωμπάσκετ του 87' (τιρινινί). Το διήγημα έχει τίτλο "ο ναυαγοσώστης" κι έχει μια ιδιαίτερη σημειολογία για λογής-λογής ταξικά ναυάγια.
Καλή ανάγνωση...


Η Μαντζάρου είναι ένας ήσυχος πεζόδρομος που ενώνει τις οδούς Σόλωνος και Σκουφά. Στη γωνία Σόλωνος και Μαντζάρου στεγάζονται τα ΕΛΤΑ. Κάθε Δευτέρα κατά τις 11, ο Γιώργος παρκάρει την πάπια του στην αρχή του πεζόδρομου και παίρνει νούμερο από το ταχυδρομείο. Εξωτερικός υπάλληλος καθώς είναι σε έναν εκδοτικό οίκο, πρέπει να στείλει φακέλους και δέματα προς διάφορες κατευθύνσεις εντός και εκτός Ελλάδας. Μαθημένος από τις ουρές και από τις ελλείψεις προσωπικού στα ταχυδρομεία, τις περισσότερες φορές κουβαλάει μαζί του κάποιο βιβλίο ή μια εφημερίδα για να γεμίζει το χρόνο της αναμονής.

Εκείνη η Δευτέρα ήταν η τελευταία του Σεπτέμβρη. Μπήκε στο ταχυδρομείο και πήρε το 052 νούμερο. Ο ηλεκτρονικός δείκτης έδειχνε 042. Η μέρα ήταν ηλιόλουστη και δεν επέτρεπε στρίμωγμα στις μπλε καρέκλες, όπως όταν χειμωνιάζει, που ο ένας κάθεται πάνω στον άλλον.

Ο Γιώργος βγήκε έξω, αγόρασε ένα σουσαμένιο κουλούρι από το φούρνο στη γωνία και έβγαλε από την τσάντα του ένα περιοδικό που του ‘χε δώσει ένας συνάδελφος στον εκδοτικό. Ένα περιοδικό της Αντιεξουσίας με σκληρές προλεταριακές θέσεις. Για να βολευτεί καλύτερα πήγε και κάθισε στη σέλα του παπιού του. Έτσι μπορούσε να κοιτά το φωτεινό δείκτη, να φάει το κουλούρι, χωρίς να γεμίσει παντού σουσαμάκια και να διαβάσει τις θέσεις των αναρχοαυτόνομων χωρίς ενοχλητικά βλέμματα. Λίγο παραπάνω από το ταχυδρομείο επί της Μαντζάρου, υπάρχει ένα σφηνωμένο υπόγειο βιβλιοπωλείο. Ο ιδιοκτήτης του τοποθετεί ακριβώς απέξω ένα μεταλλικό σταντ με βιβλία σε προσφορά. Την ησυχία του πεζόδρομου έσπασε ένα συνεχόμενο τακ τακ τακ…

Ο Γιώργος που του ‘χαν ήδη πέσει βαριές οι πηχτές σε προβληματισμό αναλύσεις του περιοδικού, σήκωσε το κεφάλι να δει από πού προέρχεται το τακ τακ τακ…
Διαπίστωσε ότι ακριβώς πάνω από το σταντ έχανε ή είχε σπάσει μια υδρορροή και οι σταγόνες έσκαγαν πάνω στα βιβλία. Σηκώθηκε από τη σέλα για να δει το μέγεθος της καταστροφής και τι βλέπει;

Ότι οι στάλες έπεφταν πάνω στο βιβλίο Η Σοσιαλδημοκρατική παρέκκλιση στο κόμμα μας και, συγκεκριμένα έπνιγαν τον Ι.Β. Στάλιν, που η φωτογραφία του κοσμούσε το εξώφυλλο. Αυτό δεν μπόρεσε να το αντέξει. Λίγο οι ιστορίες του παππού του για το μεγάλο Στάλιν, λίγο η τρέλα του επαγγέλματος που δεν μπορούσε να βλέπει ταλαιπωρημένα βιβλία, λίγο ότι του την έδινε το τακατούκα, σηκώθηκε και μεταμορφώθηκε σε ναυαγοσώστης του Ι.Β. Στάλιν. Μετακίνησε το σταντ. Ενστικτωδώς, πήρε στα χέρια του το βιβλίο και κατέβηκε τις σκάλες του υπόγειου βιβλιοπωλείου. Ζήτησε να μάθει την τιμή και επιδεικτικά έδειξε πόσο λούτσα είχε γίνει ο Ιωσήφ, με σκοπό να ρίξει όσο μπορούσε την αρχική τιμή.

Από 5 θα το πάρεις 3 ευρώ, του ‘πε ο βιβλιοπώλης. Ο Γιώργος αστειεύτηκε για τον παρ’ ολίγον πνιγμό, πλήρωσε το βιβλίο και ξαναβγήκε στον πεζόδρομο που έλουζε ο υπέροχος αττικός ήλιος. Είχε παρατηρήσει ότι ο βιβλιοπώλης τον κοίταζε περίεργα. «Τι φρούτο είναι αυτό εν έτει 2013 που ενδιαφέρεται να διαβάσει Στάλιν;» ίσως να σκεφτόταν. «Ε ρε, και με ‘βλεπε ο παππούς μου τι χαρά που θα ‘κανε», σκέφτηκε ο Γιώργος. Κάθισε στη σέλα της πάπιας του πάλι και περιεργάστηκε το νέο του απόκτημα. Το βιβλίο είχε εκδοθεί το 1976 από τις Ιστορικές Εκδόσεις. Ήταν η εισήγηση του Ι.Β. Στάλιν στην 15η Πανενωσιακή Συνδιάσκεψη του Κ.Κ. (μπ) της ΕΣΣΔ στις 1/11/1926.

«Κανονικά, Ιωσήφ, μου χρωστάς μετάλλιο που σε ‘σωσα από βέβαιο πνιγμό. Θα ‘πρεπε να εισηγηθείς μια τρίμηνη άδεια, τουλάχιστον, σε μια πολυτελή ντάτσα σε κάποια εύφορη γωνιά της ΕΣΣΔ για πάρτη μου», σκέφτηκε. Όπως ξεφύλλιζε το βιβλίο, ο Γιώργος παρατήρησε ότι τον κοιτούσε μια κοπέλα που καθόταν ακριβώς μπροστά από το ταχυδρομείο. Με το που διασταυρώθηκαν τα βλέμματά τους, η κοπέλα κάπως σάστισε και κατεύθυνε το βλέμμα της προς την αντίθετη πλευρά. Αυτό έδωσε την ευκαιρία στον Γιώργο να την παρατηρήσει καλύτερα. Ήταν μετρίου αναστήματος, με καστανά μπουκλωτά μαλλιά και σχιστά μάτια, είχε άκρως θεληματικό πιγούνι και φορούσε πολλά σκουλαρίκια.

Πλησίαζε η σειρά του, σε λίγο το νούμερό του θα εμφανιζόταν. Έβγαλε από το κουτί της πάπιας ένα δέμα και τρεις φακέλους και μπήκε στο ταχυδρομείο. Το βιβλίο που μόλις είχε αγοράσει το ‘χε στο χέρι του με σκοπό το φυλλομέτρημα, καθιστός στις θέσεις που είχαν αδειάσει και που περίμεναν να αναπαύσουν νέους κώλους.

Έπιασε θέση δίπλα στην κολώνα. Όλως τυχαίας, στην άδεια θέση δίπλα του, πήγε και κάθισε η κοπέλα με τα σκουλαρίκια. Προσπαθούσε να βάλει ένα cd του Πετρολούκα μέσα σε ένα φάκελο, ενώ είχε γράψει στο πόδι τις διευθύνσεις. Ξανακοιτάχτηκαν. Είναι όμορφη, σκέφτηκε ο Γιώργος. «Τι γοργόνα είναι αυτή», αναλογίστηκε και θυμήθηκε την περιγραφή μιας γυναίκας ψαριού σε ένα διήγημα του Λαμπεντούζα.

-Ωραίο βιβλίο διαβάζεις, του ‘πε η κοπέλα.
-Το ‘χεις διαβάσει; Ρώτησε αυτός.
-Ναι, και το ‘χεις σε σπάνια μορφή. Αυτές οι εκδόσεις έχουν μεγάλη ιστορική σημασία.
Το cd δεν έμπαινε με τίποτα στο φάκελο, αντιστεκόταν στην υπερπροσπάθεια της κοπέλας.
-Παρεμπιπτόντως, και συ ωραίο cd στέλνεις. Τι κλαρίνο παίζει ο άνθρωπος; Είπε δειλά ο Γιώργος. Αυτή γέλασε και του εξήγησε ότι είναι Κρητικιά και τα ακούσματά της δεν είναι τέτοια.

-Για έναν σύντροφο το στέλνω που μου το ζήτησε, του ‘πε τονίζοντας με νόημα τη λέξη σύντροφος. Ο Γιώργος έμεινε χαμένος να την κοιτάζει. «Τι κορμοστασιά, τι βλέμμα, τι λαιμός», σκέφτηκε λες και ήταν κάνας βρικόλακας. Ο φωτεινός δείκτης έδειχνε το 052. Ο Γιώργος, καθώς σηκώθηκε να εξυπηρετηθεί, μπουρδούκλωσε τη συσκευασία, το κουλούρι, το βιβλίο, το δέμα και τους φακέλους, με αποτέλεσμα να του πέσει το βιβλίο. Η κοπέλα το σήκωσε.

-Τι τραβάει ο ταβάρις; Του είπε και χαμογέλασε.
-Άσε, της λέει, πριν λίγα λεπτά να δεις τι τράβαγε ο έρμος. Κάποιοι αποπειράθηκαν να τον πνίξουν.
-Έννοια σου, του λέει αυτή σοβαρή, και τον ταβάρις δε θα καταφέρουν ποτέ να τον εξαφανίσουν.
«Αααα αυτή είναι φανατική», σκέφτηκε ο Γιώργος.

Μέχρι να κολλήσει τα γραμματόσημα και να τακτοποιηθεί με τα κατάλληλα αυτοκόλλητα το δέμα επί της ζυγαριάς, εμφανίστηκε και το 054 στο φωτεινό δείκτη. Η κοπέλα, που κρατούσε το βιβλίο του ταβάρις στο ένα της χέρι, παρέδωσε στον υπάλληλο το φάκελο με το cd και τον περίμενε να τελειώσει παραδίπλα. Άλλο που δεν ήθελε ο Γιώργος. Πήρε τις αποδείξεις και τα ρέστα και πήγε κοντά της.

-Σε ενδιαφέρει η Ιστορία; Τον ρώτησε και του ‘δωσε το βιβλίο του.
Όχι σκέφτηκε, ναι της είπε.
-Είσαι κάπου οργανωμένος; Τον ρώτησε κάπως διστακτικά και ο Γιώργος παρατήρησε ότι προφέρει έντονα το ρο.
-Όχι, μα με ενδιαφέρει να μάθω για τον ιστορικό ηγέτη της Σοβιετικής Ένωσης από τα ίδια τα λεγόμενά του, της είπε, προσπαθώντας να είναι όσο πιο διπλωματικός γινόταν.
-Σωστό, γιατί η διαστρέβλωση και η λάσπη για το ρόλο του Στάλιν στη σοσιαλιστική οικοδόμηση πάει σύννεφο. Εγώ ανήκω σε μια πολιτική κίνηση, διέκοψε σαν να σκεφτόταν κάτι και συνέχισε. Mail έχεις;

Ο Γιώργος είχε mail. Της το ‘γραψε σε μια κόκκινη ατζέντα που του ‘δωσε. Την έλεγαν Παναγιώτα και του υποσχέθηκε ότι θα του στέλνει ενημερώσεις για εκδηλώσεις και υλικό από την Κίνησή της. Χαιρετήθηκαν εγκάρδια και αυτή ανέβηκε τη Σόλωνος προς την Ομήρου. Ο Γιώργος σκέφτηκε πως μέσα από την επικοινωνία αυτού του τύπου θα κατάφερνε να βγει ένα ραντεβουδάκι μαζί της. Θα παρίστανε πως τον ενδιέφερε η πολιτική του Στάλιν, θα ρωτούσε κάνα δυο σαχλαμάρες περί Τρότσκι, θα την άκουγε δήθεν με ενδιαφέρον να μιλά για τον Πατερούλη και να αραδιάζει την πολιτική του γκρουπούσκουλου που υπηρετεί. «Μα τι πονηρός που είμαι», σκέφτηκε ανοίγοντας το βαλιτσάκι της πάπιας και πετώντας μέσα το βιβλίο. Η διάθεσή του ήταν ανεβασμένη. Το βαλιτσάκι κάπου μάγκωσε και δεν έκλεινε. Ανοίγει το βαλιτσάκι για να δει πού βρίσκει, γιατί τελευταία όλο του ‘κανε νερά και μια παλάμη σαν μεταλλική τον χαστούκισε με δύναμη. Ο Στάλιν είχε βγει απ’ το βιβλίο, και ενώ η μορφή του παρέμενε χάρτινη, τα χαρακτηριστικά του προσώπου του είχαν ζωντανέψει. Ο Γεωργιανός έπιασε τον Γιώργο από το λαιμό και τον τράβηξε προς τα μέσα.

-Άκου κωλόπαιδο, μη διανοηθείς να κοροϊδέψεις τη συντρόφισσα, γιατί θα σου γαμήσω ό,τι έχεις και δεν έχεις, ειλικρινά. Ξέρω τι σκέφτεσαι και θα σε συντρίψω. Η συντρόφισσα προσπαθεί να οργανώσει την εργατική τάξη, βρε κοπρόσκυλο, και συ τη σκέφτεσαι σαν μηχανή του σεξ;

Ο Γιώργος τόλμησε να πει ένα βροντερό ΟΧΙ καθώς η μάπα του ήταν χωμένη μες στο βαλιτσάκι. Η βαριά παλάμη του Στάλιν τον είχε κυριολεκτικά ακινητοποιήσει.

-Κουφάλα, έχω τα μάτια μου δεκατέσσερα και περιφρουρώ την κάθε ανθρώπινη ύπαρξη που δουλεύει για τη δικτατορία του προλεταριάτου. Κάτι κωθώνια μικροαστικά στοιχεία τα συνθλίβω… κατάλαβες;
-Ναι, είπε ο Γιώργος.
-Καλώς. Κόβεις λάσπη από την Παναγιώτα και με πουλάς σε ένα παλαιοπωλείο που θα σου πω στο Μοναστηράκι. Έχω μάθει ότι εκεί υπάρχουν πολλά βιβλία του πράκτορα του Ιμπεριαλισμού, ο οποίος είναι; ρώτησε σφίγγοντας κι άλλο το λαιμό του Γιώργου.
-Ο Τρρρρρρρρότσκι…, είπε με δυσκολία ο Γιώργος.
-Έτσι μπράβο, κάτι θυμάσαι από αυτά που σου ‘λεγε ο παππούς σου, του ‘πε και γέλασε.

Όταν ένιωσε ελεύθερο το λαιμό του, ο Γιώργος έβγαλε το κεφάλι από το βαλιτσάκι του και κατάλαβε ότι κάτι γυμνασιόπαιδα είχαν κοντοσταθεί και τον τραβούσαν φωτογραφίες από τα κινητά τους τηλέφωνα ξεκαρδισμένα. Είχε ντραπεί. Ο Στάλιν είχε ξαναμπεί στην αρχική του θέση και κοιτούσε αυστηρά το Μέλλον σα να μην είχε συμβεί τίποτε.


Ο Γιώργος κλείδωσε το βαλιτσάκι και αμίλητος έβαλε μπρος το παπί. Το πρώτο φανάρι που τον έπιασε ήταν στη γωνία Σόλωνος και Ασκληπιού. Είχε κολλήσει και επαναλάμβανε μέσα του Ο ΣΤΑΛΙΝ ΖΕΙ. Ο ΣΤΑΛΙΝ ΖΕΙ. Ο ΣΤΑΛΙΝ ΖΕΙ. Ο ΣΤΑΛΙΝ ΖΕΙ

Τη συντρόφισσα δε θα την ξαναπειράξεις. Τη συντρόφισσα..

18 σχόλια:

demis είπε...

Φίλε Βασίλη,
Καθόλου, μα καθόλου δε θέλω να σου μαγαρίσω την ανάρτηση, μα κάτι πήγε πολύ πολύ στραβά για να συμβαίνουν εκεί σήμερα αυτά: http://toumba-lights.blogspot.gr/2016/02/16.html
Και για να το συνδέσω και με το ντέρμπι, είμαι πολύ επιφυλακτικός σε "επενδυτές" τύπου Σαββίδη. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου, ως Παοκτσή, να γίνω χαλίφης στη θέση του χαλίφη (κάτι που εκ των πραγμάτων δεν πρόκειται να γίνει). Μπορούσε ο ΠΑΟΚ να δουλέψει με τις ακαδημίες του και να κρατήσει στο τιμόνι έναν προπονητή ξύπνιο και δουλευταρά, με χαμηλά τη μπάλα, τουλάχιστον για 5 χρόνια. Κι άσε τους άλλους να κάνουν ό,τι βρωμιές θέλουν. Είναι ανησυχητικό το γεγονός (ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΝΤΡΟΠΗ!) ότι υπάρχουν πλέον και αρκετά φασισταριά στις τάξεις των οπαδών, ακόμη και σε ένα προσφυγικό και πλατιά λαϊκό σωματείο, όπως ο ΠΑΟΚ, αν και προς το παρόν απομονώνονται.
Όσο για την Παναγιώτα, μεγαλύτερο συγγραφικό ενδιαφέρον νομίζω έχει να τη φανταστείς σε 10-20 χρόνια, εάν και για τι ακριβώς θα αγωνίζεται (μακάρι η κοπέλα ακόμη ν' αγωνίζεται, αλλά επειδή πολλά έχουν δει τα μάτια μας!).

Δοκτωρ Σολομον είπε...

Μην τρομοκρατεισαι. Με ενα δυο λεξοτανιλ θα εισαι περδικι.

Ανώνυμος είπε...

Πολύ καλό! Μπορώ να πω δεν την περίμενα την εξέλιξη!

Ιβάν Τζόνι

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

@Ντέμη, σύνδεσμος χωρίς φασισταριά δε γίνεται, ακόμα κι αν στο μυαλό τους είναι αντίφα. Αυτός ο ιδιότυπος αντίφα φασισμός ή μάλλον η θολή αντίφα συνείδηση με τα φασίζοντα στοιχεία είναι από τα ιδιαίτερα φαινόμενα προς εξέταση.

@Σόλομον
Ε;

@Ιβάν Τζόνι,
είδες ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός τι ανατροπές (ου μην κι αντεπαναστάσεις) μπορεί να έχει;

Ανώνυμος είπε...

Βέβαια σήμερα είναι η επέτειος του θανάτου του Ι. Β. Στάλιν και κανονικά θα άρμοζε να γράψω κάτι αποκλειστικά γι’ αυτόν· επειδή όμως αυτό το έκανα χτες υπό μορφή σχολίου σε νήμα άλλης ανάρτησης τούτου του ιστολογίου, δημοσιεύω αυτή τη φορά μια μετάφραση που αφορά το περιεχόμενο της παρούσας ανάρτησης. Είναι ένα απόσπασμα από άρθρο που έγραψε ο Φρίντριχ Ένγκελς στη μνήμη του Γερμανού ποιητή Γκέοργκ Βέερτ (1822–1856· ο αναφερόμενος Φέρντιναντ Φράιλιγκρατ (1810–1876) ήταν επίσης ποιητής). Το απόσπασμα απ’ όσο ξέρω το πρωτομετάφρασε η Έλλη Παππά («Μακιαβέλλι ή Μαρξ», σελ. 218–219), αλλά επειδή πρόκειται για μετάφραση μετάφρασης ―η Παππά δεν ήξερε γερμανικά― με λάθη κι ανακρίβειες, το μετάφρασα από το πρωτότυπο, το οποίο και παραθέτω.

Worin Weerth Meister war, worin er Heine übertraf (weil er gesunder und unverfälschter war) und in deutscher Sprache nur von Goethe übertroffen wird, das ist der Ausdruck natürlicher, robuster Sinnlichkeit und Fleischeslust. Manche der Leser des „Sozialdemokrat“ würden sich entsetzen, wollte ich die einzelnen Feuilletons der „Neuen Rhein. Zeitung“ hier abdrucken lassen. Es fällt mir jedoch nicht ein, dies zu tun. Indes kann ich doch die Bemerkung nicht unterdrücken, daß auch für die deutschen Sozialisten einmal der Augenblick kommen muß, wo sie dies letzte deutsche Philistervorurteil, die verlogene spießbürgerliche Moralprüderie offen abwerfen, die ohnehin nur als Deckmantel für verstohlene Zotenreißerei dient. Wenn man z.B. Freiligraths Gedichte liest, so sollte man wirklich meinen, die Menschen hätten gar keine Geschlechtsteile. Und doch hatte niemand mehr Freude an einem stillen Zötlein, als gerade der in der Poesie so ultrazüchtige Freiligrath. Es wird nachgerade Zeit, daß wenigstens die deutschen Arbeiter sich gewöhnen, von Dingen, die sie täglich oder nächtlich selbst treiben, von natürlichen, unentbehrlichen und äußerst vergnüglichen Dingen ebenso unbefangen zu sprechen wie die romanischen Völker, wie Homer und Plato, wie Horaz und Juvenal, wie das Alte Testament und die „Neue Rheinische Zeitung“.

Aus: Fr. Engels, Georg Weerth, der erste und bedeutendste Dichter des deutschen Proletariats („Der Sozialdemokrat“, Nr. 24 vom 7. Juni 1883) [= Karl Marx/Friedrich Engels, Werke, Band 21, Dietz Verlag, Berlin/DDR 1962, S. 8]

Εκεί που ο Βέερτ ήταν μάστορας, όπου ξεπέρασε τον Χάινε (γιατί ήταν πιο υγιής και πιο ανόθευτος) κι όπου στη γερμανική γλώσσα μόνο από τον Γκαίτε ξεπερνιέται, είναι στην έκφραση του φυσικού, ρωμαλέου αισθησιασμού και σαρκικού ηδονισμού. Μερικοί αναγνώστες του «Σοσιαλδημοκράτη» θα εξανίσταντο αν επανεκτύπωνα εδώ ξεχωριστά τις επιφυλλίδες της «Νέας Εφημερίδας του Ρήνου». Ωστόσο αυτό δεν είναι δική μου αρμοδιότητα. Δεν μπορώ όμως να παραλείψω την παρατήρηση ότι και για τους Γερμανούς σοσιαλιστές πρέπει να έρθει κάποτε η στιγμή που θα απορρίψουν ανοιχτά αυτή την έσχατη γερμανική φιλισταϊκή προκατάληψη, την αναληθή μικροαστική ηθική σεμνοτυφία, η οποία οπωσδήποτε δεν είναι παρά μόνο ένα προκάλυμμα που εξυπηρετεί λαθραία βρόμικα παιχνίδια. Αν κανείς διαβάσει π. χ. τα ποιήματα του Φράιλιγκρατ, θα όφειλε να πιστέψει στην πραγματικότητα πως οι άνθρωποι δεν έχουν καθόλου γεννητικά όργανα. Και μολαταύτα κανείς δεν απολάμβανε περισσότερο μια μικροασωτία όσο ακριβώς ο τόσο υπερσεμνός στην ποίησή του Φράιλιγκρατ. Πλησιάζει ο καιρός να συνηθίσουν τουλάχιστον οι Γερμανοί εργάτες να μιλάνε για πράγματα, τα οποία οι ίδιοι κάνουν κάθε μέρα και κάθε νύχτα, για πράγματα φυσικά, απαραίτητα και εξαιρετικά απολαυστικά, τόσο απροκατάληπτα όσο οι ρωμανικοί λαοί, όσο ο Όμηρος και ο Πλάτωνας, όσο ο Οράτιος και ο Γιουβενάλης, όσο η Παλαιά Διαθήκη και η «Νέα Εφημερίδα του Ρήνου».

Απόσπασμα από το άρθρο του Φρ. Ένγκελς «Γκέοργκ Βέερτ, ο πρώτος και ο πιο σημαντικός ποιητής του γερμανικού προλεταριάτου» που πρωτοδημοσιεύτηκε στις 7 Ιουνίου 1883 στο υπ’ αριθ. 24 φύλλο της εφημερίδας «Ο Σοσιαλδημοκράτης».

Παρατηρητικός

Ανώνυμος είπε...

Μια διόρθωση μόνο για τη φωτογραφία. Η σωστή είναι αυτή: http://postimg.org/image/z6dntpsi9/

Β.Δ.

ΛΑΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ είπε...

εισαι υπευθυνος που πνιγηκα απο το κρασομελο που επινα την ωρα που το διαβαζα !!!
χωρια που εκανα χαλια και το πουκαμισο ...

ΛΑΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ είπε...

Ντεμη μην τρελλαινεσαι αδερφε ...

http://www.paok24.com/ellada/64437/aksies-pano-ki-ap-ton-paok-mas

Θανάσης είπε...

Καλό το κείμενο, αλλά ένα κάπως παρόμοιο του Ρασούλη (επίκειται και αυτού η επέτειος του θανάτου του)που είχε δημοσιευθεί στο Αυγό (το πιο γκαγκάν περιοδικό των Βαλκανίων αν θυμάμαι καλά) και περιέγραφε το πλησίασμα και τη σχέση (;) ενός τροτσκιστή (του Ρασούλη) και μιας μαοϊκιάς (Ιστορικές Εκδόσεις)που πούλαγε εφημερίδα δύο στενά πιο δίπλα από τη Μαντζάρου, στη Μασσαλίας (και Καπλάνων)και έξω από το αλήστου μνήμης quartier latin, νομίζω ήταν καλύτερο.

demis είπε...

Bασίλη, συμφωνώ. Θα το καλύψεις φαντάζομαι σε κάποια μελλοντική ανάρτηση.

Ζούκωφ, το άρθρο είναι πράγματι συγκλονιστικό! Και να σκεφτείς, έχει εδώ πάνω κάτι ραδιοφωνικά αποβράσματα, που διαρκώς βρίζουν τους πρόσφυγες και προπαγανδίζουν το μίσος (ποντάροντας στην αμορφωσιά και τη δυστυχία του κοσμάκη), για πολύ σκουριασμένα κονσερβοκούτια.. (γιατί, ως γνωστόν, "ο εθνικισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων"), αλλά ας μην επεκταθώ..

λαθραναγνώστης είπε...

@ demis
Ο πατριωτισμός, όχι ο εθνικισμός!
"Ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των καθαρμάτων"
"Patriotism is the last resort of the scoundrel" (Samuel Johnson 17..)

Ανώνυμος είπε...

Αν ήταν ο Samuel Jackson θα έλεγε "Say what again, I dare you, I double dare you mothafucka, say what one more time".

Σ

demis είπε...

Η "δημοκρατία" μοίραζε χθες βιβλίο για το Μεταξά ("ο εθνικός μας ηγέτης", ή κάπως έτσι), που ο Δένδιας όμως δεν χαρίζει στα χρυσαύγουλα..
Βασικά, ούτε πατριώτης ούτε εθνικιστής, φασίστας κ νεοναζί είναι ο τύπος που αναφέρω.

Πατριώτες υπήρξαν οι κομμουνιστές κι όσοι πολέμησαν μαζί τους για την απελευθέρωση και για κάτι ακόμα πλατύτερο, γι' αυτό δε χρησιμοποίησα αυτή τη λέξη. Κι αυτή σίγουρα δεν πρέπει να τους τη χαρίζουμε.

λαθραναγνώστης είπε...

Εν τάξει, προφανώς, ο Τζάκσον εννοούσε αυτό που λέμε "πατριδοκαπηλία" (δεν ξέρω αν σε άλλη γλώσσα υπάρχει αυτός ο όρος), αλλά οι όροι πατριωτισμός, πατριώτης κλπ, έχουν φορτιστεί τόσο πολύ αρνητικά που ουσιαστικά σε πατριδοκαπηλεία και πατριδοκάπηλους παραπέμπουν. Συμφωνώ πάντως μαζί σου ότι ο πατριωτισμός των κομμουνιστών δεν έχει καμία σχέση με τον πατριωτισμό των αστών.

Cos είπε...

Επειδή οι όροι "πατριωτισμός","εθνικισμός", "σωβινισμός" κλπ. δεν είναι ξεκάθαροι και εύκολα, ηθελημένα ή αθέλητα, μπορεί να βρεθείς από τον έναν στον άλλον, οποιαδήποτε αναφορά σε αυτούς χωρίς ταξικό πρόσημο κινδυνεύει να καταλήξει στο ίδιο πράγμα. Αν βέβαια δεχθούμε ότι πατριωτισμός είναι το συναισθηματικό δέσιμο με "τις πεζούλες που καθόμαστε", τότε θα πρέπει και να δεχθούμε ότι ο πατριωτισμός δεν ταυτίζεται με το έθνος - κράτος.

λαθραναγνώστης είπε...

@Cos
Εν τάξει, ας μην το παρακάνουμε. Δεν επιδέχονται "πρόσημα" όλοι αυτοί οι όροι που ανέφερες.
Ο εθνικισμός, πόσο μάλλον ο σωβινισμός, είναι ξεκάθαρα αστικές αντιδραστικές και μισαλλόδοξες καταστάσεις.

Cos είπε...

@λαθραναγνώστης
Αν ταυτίσουμε τον πατριωτισμό με τα σημερινά έθνη - κράτη, αν δεν δώσουμε στο περιεχόμενο του ταξικά αναφορά, τότε κινδυνεύουμε να καταλήξουμε στον εθνικισμό. Πατριωτισμός που ταυτίζεται με το έθνος - κράτος είναι εθνικισμός.
Ο όρος του έθνους υπήρχε και στους αρχαίους έλληνες, που εύκολα μπορείς να τους χαρακτηρίσεις εθνικιστές έστω και αν δεν υπήρχε έθνος οργανωμένο σε κράτος, αλλά πόλεις - κράτη.

Ανώνυμος είπε...

SLAVA VELIKOMU STALINU

Τελικά δεν είμαστε λίγοι μωρέ. Είμαστε πολλοί.

ΔΟΞΑ ΣΤΟ ΤΙΜΗΜΕΝΟ ΣΤΑΛΙΝ