Ανώριμοι κομμουνιστές

Στον απόηχο μιας φορτικά γεμάτης μέρας, η κε του μπλοκ θα το ρίξει στους φιλοσοφικούς στοχασμούς, κατά "το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν", κι ας μη φαίνεται αυτό πολύ συχνά από την έκταση των κειμένων της.

Αριστερός λοιπόν, είναι κάποιος που δεν έχει ωριμάσει αρκετά, για να είναι κομμουνιστής. Ή έστω κομμουνίζων, όπως λέει ο Σεχτάρ για τον χυλό ημών των μη οργανωμένων. Και μόνο έτσι μπορεί να σταθεί ως έννοια, που υποδηλώνει κάτι πολιτικά, πλην του γεωγραφικού προσδιορισμού και της συναισθηματικής τοποθέτησης.

Ένα μικρό παιδί για παράδειγμα, που θα έμπαινε στους νέους πρωτοπόρους, αν υπήρχαν ακόμα, δε θα ξεκινήσει προφανώς με εισαγωγή στο διαλεκτικό υλισμό και την πολιτική οικονομία, αλλά με πολύ γενικές έννοιες για την κοινωνική αδικία, τη φτώχεια και το ρατσισμό. Σε ό,τι εστιάζει και ένας τυπικός αριστερός δηλ.
Και τα διαβάσματά του πρέπει οπωσδήποτε να περιλαμβάνουν κάτι από Ζωρζ Σαρή και Άλκη Ζέη, που δίνουν τις πιο ωραίες, εκλαϊκευτικές, και προσιτές στα παιδιά προσεγγίσεις για κάποια σπουδαία ιστορικά γεγονότα της δεκαετίας του 40', από αριστερή σκοπιά. Να ξεκινήσουν από αυτά και να τα έχουν ως βάση, για να μπορούν μετά να φτάσουν πιο μακριά. Περίπου ό,τι γίνεται με τη νευτώνεια φυσική και τη μετέπειτα εξέλιξη της επιστήμης.

Αλλά ο ενήλικας δεν είναι παιδί, κι ας παλιμπαιδίζουμε όλοι κατά καιρούς, κυρίως από πολιτική άποψη. Κι η ανωριμότητα δεν είναι μομφή ούτε άλλοθι. Κανείς μας δεν είναι ποτέ αρκετά ώριμος, για να νιώσει φτασμένος και να σταματήσει να μεριμνά για αυτό. Συνεχίζουμε να ωριμάζουμε, όσο ζούμε, με βάση το νόμο της... ανισόμετρης ανάπτυξης της προσωπικότητας, σε άλλα πεδία πιο πολύ και σε άλλα καθόλου.

Η ανωριμότητα δεν είναι μομφή, γιατί κανείς δε φταίει, εάν ξεκίνησε αργά στη ζωή του. Το βασικό είναι πως κινείται, εξελίσσεται και δε μένει ακίνητος. Κι όποιος το κάνει αυτό, συναντά σίγουρα σε κάποιο σημείο τους κομμουνιστές, όπως το έκαναν πχ οι κουβανοί επαναστάτες κι ο Τσε Γκεβάρα. Θα έχει όμως ακέραια την ευθύνη, αν αφήνεται και μένει στάσιμος ή βολεύεται σε αυτά που ήδη κατέχει. Όπως κάνουν δηλ διάφοροι "ψαγμένοι αριστεροί" των καιρών μας, που χρησιμοποιούν τις αφίσες του Τσε για ξεκάρφωμα.

Ο αριστερός μπορεί να είναι ανώριμος κομμουνιστής, αλλά δεν είναι ακόμα κομμουνιστής, όπως ο σοσιαλισμός είναι ανώριμος κομμουνισμός κι ενιαίος τρόπος παραγωγής, αλλά δεν είναι αταξική, ακρατική κοινωνία. Κι υπάρχει πάντα ο κίνδυνος του πισωγυρίσματος, όσο δεν εξελίσσεται και πέφτει σε τέλμα (ιδεολογικής σύγχυσης με ανεπανόρθωτες συνέπειες στην ανάπτυξη του κινήματος της εργατικής τάξης και της αποδέσμευσής της από τα ιμπεριαλιστικά δεσμά).

Αλλά αν τέλος πάντων για τον καθένα ξεχωριστά η ανωριμότητα είναι σφάλμα που νιώθεται και συγχωρείται, τα ελαφρυντικά παύουν να ισχύουν, όταν μιλάμε για οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις. Εκεί μιλάμε απλώς για συνειδητή επαμφοτερίζουσα στάση και εν ψυχρώ δούλεμα - δημαγωγία. Τι μπορεί λοιπόν να είναι η αριστερά αν δεν είναι κομμουνιστική, αν δεν παλεύει να αλλάξει τον κόσμο παρά μόνο τη διακόσμησή του κι εκφράζει απλώς τις διαφωνίες της και τις ευαισθησίες της; Τι άλλο μπορεί να είναι αν όχι η αριστερή γεωγραφική πτέρυγα του αστικού πολιτικού κόσμου, κάτι σαν αποσμητικό χώρου, για να καλύπτει τη βρώμα που ζέχνει ο κόσμος της εκμετάλλευσης;