Σάββατο 12 Μαρτίου 2016

Ανώριμοι κομμουνιστές

Στον απόηχο μιας φορτικά γεμάτης μέρας, η κε του μπλοκ θα το ρίξει στους φιλοσοφικούς στοχασμούς, κατά "το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν", κι ας μη φαίνεται αυτό πολύ συχνά από την έκταση των κειμένων της.

Αριστερός λοιπόν, είναι κάποιος που δεν έχει ωριμάσει αρκετά, για να είναι κομμουνιστής. Ή έστω κομμουνίζων, όπως λέει ο Σεχτάρ για τον χυλό ημών των μη οργανωμένων. Και μόνο έτσι μπορεί να σταθεί ως έννοια, που υποδηλώνει κάτι πολιτικά, πλην του γεωγραφικού προσδιορισμού και της συναισθηματικής τοποθέτησης.

Ένα μικρό παιδί για παράδειγμα, που θα έμπαινε στους νέους πρωτοπόρους, αν υπήρχαν ακόμα, δε θα ξεκινήσει προφανώς με εισαγωγή στο διαλεκτικό υλισμό και την πολιτική οικονομία, αλλά με πολύ γενικές έννοιες για την κοινωνική αδικία, τη φτώχεια και το ρατσισμό. Σε ό,τι εστιάζει και ένας τυπικός αριστερός δηλ.
Και τα διαβάσματά του πρέπει οπωσδήποτε να περιλαμβάνουν κάτι από Ζωρζ Σαρή και Άλκη Ζέη, που δίνουν τις πιο ωραίες, εκλαϊκευτικές, και προσιτές στα παιδιά προσεγγίσεις για κάποια σπουδαία ιστορικά γεγονότα της δεκαετίας του 40', από αριστερή σκοπιά. Να ξεκινήσουν από αυτά και να τα έχουν ως βάση, για να μπορούν μετά να φτάσουν πιο μακριά. Περίπου ό,τι γίνεται με τη νευτώνεια φυσική και τη μετέπειτα εξέλιξη της επιστήμης.

Αλλά ο ενήλικας δεν είναι παιδί, κι ας παλιμπαιδίζουμε όλοι κατά καιρούς, κυρίως από πολιτική άποψη. Κι η ανωριμότητα δεν είναι μομφή ούτε άλλοθι. Κανείς μας δεν είναι ποτέ αρκετά ώριμος, για να νιώσει φτασμένος και να σταματήσει να μεριμνά για αυτό. Συνεχίζουμε να ωριμάζουμε, όσο ζούμε, με βάση το νόμο της... ανισόμετρης ανάπτυξης της προσωπικότητας, σε άλλα πεδία πιο πολύ και σε άλλα καθόλου.

Η ανωριμότητα δεν είναι μομφή, γιατί κανείς δε φταίει, εάν ξεκίνησε αργά στη ζωή του. Το βασικό είναι πως κινείται, εξελίσσεται και δε μένει ακίνητος. Κι όποιος το κάνει αυτό, συναντά σίγουρα σε κάποιο σημείο τους κομμουνιστές, όπως το έκαναν πχ οι κουβανοί επαναστάτες κι ο Τσε Γκεβάρα. Θα έχει όμως ακέραια την ευθύνη, αν αφήνεται και μένει στάσιμος ή βολεύεται σε αυτά που ήδη κατέχει. Όπως κάνουν δηλ διάφοροι "ψαγμένοι αριστεροί" των καιρών μας, που χρησιμοποιούν τις αφίσες του Τσε για ξεκάρφωμα.

Ο αριστερός μπορεί να είναι ανώριμος κομμουνιστής, αλλά δεν είναι ακόμα κομμουνιστής, όπως ο σοσιαλισμός είναι ανώριμος κομμουνισμός κι ενιαίος τρόπος παραγωγής, αλλά δεν είναι αταξική, ακρατική κοινωνία. Κι υπάρχει πάντα ο κίνδυνος του πισωγυρίσματος, όσο δεν εξελίσσεται και πέφτει σε τέλμα (ιδεολογικής σύγχυσης με ανεπανόρθωτες συνέπειες στην ανάπτυξη του κινήματος της εργατικής τάξης και της αποδέσμευσής της από τα ιμπεριαλιστικά δεσμά).

Αλλά αν τέλος πάντων για τον καθένα ξεχωριστά η ανωριμότητα είναι σφάλμα που νιώθεται και συγχωρείται, τα ελαφρυντικά παύουν να ισχύουν, όταν μιλάμε για οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις. Εκεί μιλάμε απλώς για συνειδητή επαμφοτερίζουσα στάση και εν ψυχρώ δούλεμα - δημαγωγία. Τι μπορεί λοιπόν να είναι η αριστερά αν δεν είναι κομμουνιστική, αν δεν παλεύει να αλλάξει τον κόσμο παρά μόνο τη διακόσμησή του κι εκφράζει απλώς τις διαφωνίες της και τις ευαισθησίες της; Τι άλλο μπορεί να είναι αν όχι η αριστερή γεωγραφική πτέρυγα του αστικού πολιτικού κόσμου, κάτι σαν αποσμητικό χώρου, για να καλύπτει τη βρώμα που ζέχνει ο κόσμος της εκμετάλλευσης;

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Επειδή πολύ συχνά τώρα τελευταία μας ζαλίζουν με το περίφημο "Βρήκαμε μια πολύ δύσκολη κατάσταση και δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά", πρέπει σταθερά να τους απαντάμε:

Εάν δε βρισκόμασταν σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση, θα έβλεπε ποτέ ο Σύριζα κυβέρνηση;
Παραμυθιάσατε το κόσμο ότι θα τον βγάζατε απ` αυτή την πολύ δύσκολη κατάσταση, σας εμπιστεύτηκε. δε τα καταφέρατε, στα τσακίδια λοιπόν...

Κι ας έρθει ο Μητσοτάκης... Η ταξική πάλη συνεχίζεται, χωρίς αυταπάτες…!


Μάνος

Ανώνυμος είπε...

Το κείμενό σου είναι ο λόγος που με κάνει να διαβάζω όσα γράφετε σ’αυτή τη σελίδα. Θα πω κάτι ,σε σχέση μ’ αυτό που έγραψες:“ Το βασικό είναι πως κινείται, εξελίσσεται και δε μένει ακίνητος. Κι όποιος το κάνει αυτό, συναντά σίγουρα σε κάποιο σημείο τους κομμουνιστές.”…πραγματικά κάποια στιγμή τους συναντάς και είναι αυτοί που στο χώρο δουλειάς τις περισσότερες φορές ,δουλεύουν με συνέπεια, συμπαραστέκονται στους υπόλοιπους, πρωτοστατούν στους αγώνες, εμψυχώνουν και εμπνέουν όσους είναι σε θέση να εμπνευστούν.
Νομίζω πως οι πράξεις αποδεικνύουν τι είναι ο καθένας και όχι τα λόγια . «Αν σε ρωτήσουν αν είσαι κομμουνιστής μην δείξεις το κομματικό σου βιβλιάριο, δείξε τις πράξεις σου». Μπρεχτ
Υπάρχει ανωριμότητα και σίγουρα χρειάζεται προσπάθεια για να εξελιχθεί κάποιος και να μην μείνει στάσιμος. Και θα συμφωνήσω με τον Γκεόργκυ Ζούκωφ και το σχόλιο που μου έγραψε πάνω σ’ αυτό λέγοντας ότι χρειάζεται «αγώνας και οργάνωση».
mt

Ανώνυμος είπε...

http://postimg.org/image/shbrep6hl/

Β.Δ.

Σεχταρ ο Τρομερός είπε...

Δεν ξέρω, αν σε μια συζήτηση περί ανωριμότητας χωράνε αυτά, που αλίευσα σε μια πρόχειρη κυριακάτικη βόλτα στο δίκτυο:
1. ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Η σύνθεση της νέας Κεντρικής Συντονιστικής Επιτροπής και του Πανελλαδικού Συντονιστικού
....τα άλλα 6 μέλη της ΚΣΕ θα οριστούν από τις οργανώσεις/τάσεις της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.....!!!
Είναι η ....αμεσοδημοκρατία(!) στα high της, η πιο απλά το ξεβράκωμα του αληθινού συνεκτικού υλικού ενός πολιτικού σχηματισμού-σχεδίας διάσωσης ναυαγών νεαρών πασόκων, που βρέθηκαν στη θάλασσα με τις τρικυμίες....;

2. Αλλος ένας "προπονητής της εξέδρας" (και) για το ασφαλιστικό...,
που (κάνει πως) δεν έχει καταλάβει τίποτε από την κατάσταση του υποκειμενικού παράγοντα των εργαζομένων, γιατί στην πραγματικότητα είναι ιδανικός "αριστερός" εκφραστής της μικροαστικής παθητικότητάς τους.
Οι ανώριμοι αρνούνται με λύσσα να ωριμάσουν.

Ποιό είναι το φάρμακο;
Αδιαφορία (στα τσιριχτά τους), υπομονή στον διάλογο με όσους δείχνουν να προβληματίζονται, και σταθερότητα στοχοπροσήλωση στην ταχτική, που υπηρετεί την στρατηγική.