Ή αλλιώς "σκέφτομαι και γράφω", όπως έλεγαν τα σχολικά εγχειρίδια στο δημοτικό. Αυτό κι αν είναι δύσκολο, ε; Ίσως γιατί δεν το διδαχτήκαμε ποτέ. Η σχετική άσκηση στο βιβλίο της γλώσσας υπονοούσε βασικά: σκέφτεται κάποιος άλλος, ένας μεγάλος που μας διαβάζει (να ελέγξει αν έχουμε διαβάσει), ένα βοήθημα, κτλ, και γράφω εγώ ό,τι θυμάμαι. Ή εναλλακτικά, σκέφτομαι μόνος μου τι μπορεί να σκέφτονται και να θέλουν να διαβάσουν οι άλλοι (ο καθηγητής, ο διορθωτής, κτλ) και γράφω. Έτσι καταλήγουμε σε μια απέραντη κοιλάδα με φράσεις-κλισέ, λόγο ξύλινο και αφύσικο, που δε συναντάς πουθενά στην πραγματική ζωή, θέσεις κοινότοπες και τετριμμένες, γνωστές σαν την υπόθεση ενός κλασικού έργου, που όλοι την ξέρουν, αλλά θέλουν να δουν πώς θα τη δώσει ο καλλιτέχνης, αν θα το κάνει περίτεχνα, κτλ. Ό,τι γινόταν πάνω-κάτω και στην αρχαιότητα με τα ομηρικά έπη. Αλλά η ανθρώπινη σκέψη έχει εξελιχθεί ραγδαία έκτοτε.
Το βασικό μειονέκτημα όταν έχεις να γράψεις μια έκθεση, είναι πως δεν ξεκινάς από μια εσωτερική παρόρμηση, κάποια δική σου ανάγκη, αλλά επειδή είναι καθήκον σου να το κάνεις. Κι από τη στιγμή που ο σκοπός δεν είναι δικός μας, συνιστά μια μορφή αλλοτρίωσης, βγαίνει κάτι τελείως ξένο στο χαρτί ή την οθόνη κι όχι ένα κομμάτι του εαυτού μας, που μαθαίνουμε να τον κλείνουμε και να τον περιφρουρούμε από τα αδιάκριτα βλέμματα και τις εξωτερικές εκθέσεις. Γιατί τι άλλο είναι η έκθεση ιδεών αν όχι μια μορφή έκθεσης του εαυτού μας στον κοινωνικό μας περίγυρο;
Κι αν ακούγεται κάπως παράξενος ως όρος η αλλοτρίωση σε ένα πεδίο κατεξοχήν πνευματικής εργασίας, θα προσυπέγραφα κάτι που λέει ένας παλιός αθλητικός συντάκτης (της "λαϊκής δεξιάς" από πολιτική άποψη) στο εισαγωγικό σημείωμα της στήλης του: Δε θεωρεί ότι το καθημερινό γράψιμο είναι πνευματική εργασία. Είναι ο ίδιος που συνέγραφε (το "συν" δεν αναφέρεται στη λογοτεχνική του φλέβα, αλλά στο ότι αρθρογραφούσαν εξ ημισείας με τον Καραγιαννίδη) κάποτε στον Φίλαθλο τη στήλη του Αποδυτηριάκια, που άφησε εποχή με το ιδιαίτερο στιλ γραφής της.
Τι έκθεση ιδεών να συντάξεις όμως αν δεν έχεις μάθει να σκέφτεσαι και να παράγεις δικές σου ιδέες; Η μορφή ακολουθεί πάντα το περιεχόμενο, και όταν αυτό δεν υπάρχει, επιχειρεί απλά να καλύψει με σάλτσες και φραστικά πυροτεχνήματα το απόλυτο κενό. Και αντιστρόφως: οι ωραίες, μεγάλες ιδέες χρειάζονται την κατάλληλη φόρμα για να εκφράσουν και να μεταλαμπαδεύσουν τον πλούτο τους. Η έλλειψη αυτής της φόρμας δεν είναι απαραίτητα προϊόν ελλιπούς τριβής και αμάθειας, εκφραστικής φτώχειας κι ανικανότητας. Αντανακλά πολλές φορές αδυναμία, ελλιπή κατανόηση ή σύγχυση και ως προς το ίδιο το περιεχόμενο. Όταν κομπιάζουμε, χάνουμε τα λόγια μας και τον ειρμό μας, στο γραπτό ή τον προφορικό λόγο, είναι συνήθως γιατί χάνουμε κάτι από την ουσία και δεν την έχουμε καθαρή στο μυαλό μας.
Τις αδυναμίες αυτές μπορεί να τις συναντήσει κανείς και στον κομματικό λόγο ή όσους επιχειρούν να αρθρώσουν πολιτική θέση. Τα κομματικά κλισέ (που δεν είναι απαραίτητα κακά από μόνα τους, όταν αφορούν κάποιες κλασικές, αγαπημένες φράσεις) ο στείρος, μονότονος λόγος που αποπνέει ρουτίνα, χωρίς έμπνευση, μπορεί να αντανακλούν φορμαλιστική σκέψη ή μια μορφή ανασφάλειας εκ μέρους του ομιλητή/αρθρογράφου, που βρίσκει καταφύγιο σε οικεία, απλοϊκά σχήματα.
Η επισήμανση των κακώς κειμένων (και των βαρετών λόγων) δεν είναι προφανώς αφοριστική. Το κομμουνιστικό κίνημα έχει να επιδείξει πολλούς εξαιρετικούς γραφιάδες-ρήτορες (σαν το Λένιν, τον Παφίλη κι άλλους δικηγόρους, που όμως δε θα υπάρχουν στον κομμουνισμό και θα τους κρατήσουμε ως διακοσμητικούς, να αγορεύουν από ευχαρίστηση, βγάζοντας μεγαλεπήβολους λόγους) σε όλα τα επίπεδο: πολιτική ανάλυση, γλαφυρότητα ύφους, συγκρότηση σκέψης, φιλοσοφικός λόγος, αφαιρετική ικανότητα, εκλαΐκευση.
Δεν είναι μόνο το λογοτεχνικό ύφος που θαυμάζει κανείς στους κλασικούς, κι η λεπτή ειρωνεία του Βλαδίμηρου (από τα στοιχεία που προσωπικά εκτιμώ περισσότερο σε έναν γραφιά) πχ στο σημείο με το τυφλοκούταβο, που αναφέρθηκε και στο νήμα μιας πρόσφατης συζήτησης. Αλλά και η αναλυτική ικανότητα βετεράνων κομμουνιστών, που ξέρουν να εντοπίζουν και να συμπυκνώνουν την ουσία του πράγματος σε δυο-τρία σημεία. (Στοιχεία αυτής της ικανότητας μπορεί να βρει κανείς πχ στα σχόλια του Ηλία-Σεχτάρ).
Αν το κόμμα και η οργάνωση είναι ένα μεγάλο σχολείο, όπως κι η ζωή συνολικά άλλωστε, υπάρχουν πολλοί μαθητές που το βαριούνται και κάνουν αγγαρεία, ακόμα κι όταν συμμετέχουν εθελοντικά στα μαθήματά του. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο για ένα φορέα που λειτουργεί διαπαιδαγωγητικά κι όπου οι διδάσκοντες γηράσκουν αεί διδασκόμενοι.
Το δικό μου συμπέρασμα, σαν κατακλείδα, είναι πως τα θεωρητικά μαθήματα στο σημερινό αστικό σχολείο -όπου το μόνο ζητούμενο είναι να μάθεις να γράφεις και να πληκτρολογείς κι ας παραμείνεις λειτουργικά αναλφάβητος- είναι άθλια. Αλλά η διδασκαλία τους και η τριβή με αυτά, το να μάθεις να μιλάς σωστά και να γράφεις στρωτά, για να πεις αυτό που θέλεις, δεν αφορούν στενά τους μαθητές της θεωρητικής κατεύθυνσης κι όσους καταλήξουν στη νομική ή τη δημοσιογραφία.
Το σημαντικό λοιπόν για κάθε σφο, και όχι μόνο, είναι να καλλιεργεί συνεχώς αυτές τις ικανότητες, να μην τις αφήσει να αραχνιάσουν. Να εκθέτει συνεχώς τον εαυτό του, να μιλάει σε ανοιχτό κοινό και να γράφει, να γράφει, να γράφει. Κατά την περίφημη προτροπή "να μαθαίνετε, να μαθαίνετε, και να μαθαίνετε" του Βλαδίμηρου προς τους νέους κομσομόλους.
Το βασικό μειονέκτημα όταν έχεις να γράψεις μια έκθεση, είναι πως δεν ξεκινάς από μια εσωτερική παρόρμηση, κάποια δική σου ανάγκη, αλλά επειδή είναι καθήκον σου να το κάνεις. Κι από τη στιγμή που ο σκοπός δεν είναι δικός μας, συνιστά μια μορφή αλλοτρίωσης, βγαίνει κάτι τελείως ξένο στο χαρτί ή την οθόνη κι όχι ένα κομμάτι του εαυτού μας, που μαθαίνουμε να τον κλείνουμε και να τον περιφρουρούμε από τα αδιάκριτα βλέμματα και τις εξωτερικές εκθέσεις. Γιατί τι άλλο είναι η έκθεση ιδεών αν όχι μια μορφή έκθεσης του εαυτού μας στον κοινωνικό μας περίγυρο;
Κι αν ακούγεται κάπως παράξενος ως όρος η αλλοτρίωση σε ένα πεδίο κατεξοχήν πνευματικής εργασίας, θα προσυπέγραφα κάτι που λέει ένας παλιός αθλητικός συντάκτης (της "λαϊκής δεξιάς" από πολιτική άποψη) στο εισαγωγικό σημείωμα της στήλης του: Δε θεωρεί ότι το καθημερινό γράψιμο είναι πνευματική εργασία. Είναι ο ίδιος που συνέγραφε (το "συν" δεν αναφέρεται στη λογοτεχνική του φλέβα, αλλά στο ότι αρθρογραφούσαν εξ ημισείας με τον Καραγιαννίδη) κάποτε στον Φίλαθλο τη στήλη του Αποδυτηριάκια, που άφησε εποχή με το ιδιαίτερο στιλ γραφής της.
Τι έκθεση ιδεών να συντάξεις όμως αν δεν έχεις μάθει να σκέφτεσαι και να παράγεις δικές σου ιδέες; Η μορφή ακολουθεί πάντα το περιεχόμενο, και όταν αυτό δεν υπάρχει, επιχειρεί απλά να καλύψει με σάλτσες και φραστικά πυροτεχνήματα το απόλυτο κενό. Και αντιστρόφως: οι ωραίες, μεγάλες ιδέες χρειάζονται την κατάλληλη φόρμα για να εκφράσουν και να μεταλαμπαδεύσουν τον πλούτο τους. Η έλλειψη αυτής της φόρμας δεν είναι απαραίτητα προϊόν ελλιπούς τριβής και αμάθειας, εκφραστικής φτώχειας κι ανικανότητας. Αντανακλά πολλές φορές αδυναμία, ελλιπή κατανόηση ή σύγχυση και ως προς το ίδιο το περιεχόμενο. Όταν κομπιάζουμε, χάνουμε τα λόγια μας και τον ειρμό μας, στο γραπτό ή τον προφορικό λόγο, είναι συνήθως γιατί χάνουμε κάτι από την ουσία και δεν την έχουμε καθαρή στο μυαλό μας.
Τις αδυναμίες αυτές μπορεί να τις συναντήσει κανείς και στον κομματικό λόγο ή όσους επιχειρούν να αρθρώσουν πολιτική θέση. Τα κομματικά κλισέ (που δεν είναι απαραίτητα κακά από μόνα τους, όταν αφορούν κάποιες κλασικές, αγαπημένες φράσεις) ο στείρος, μονότονος λόγος που αποπνέει ρουτίνα, χωρίς έμπνευση, μπορεί να αντανακλούν φορμαλιστική σκέψη ή μια μορφή ανασφάλειας εκ μέρους του ομιλητή/αρθρογράφου, που βρίσκει καταφύγιο σε οικεία, απλοϊκά σχήματα.
Η επισήμανση των κακώς κειμένων (και των βαρετών λόγων) δεν είναι προφανώς αφοριστική. Το κομμουνιστικό κίνημα έχει να επιδείξει πολλούς εξαιρετικούς γραφιάδες-ρήτορες (σαν το Λένιν, τον Παφίλη κι άλλους δικηγόρους, που όμως δε θα υπάρχουν στον κομμουνισμό και θα τους κρατήσουμε ως διακοσμητικούς, να αγορεύουν από ευχαρίστηση, βγάζοντας μεγαλεπήβολους λόγους) σε όλα τα επίπεδο: πολιτική ανάλυση, γλαφυρότητα ύφους, συγκρότηση σκέψης, φιλοσοφικός λόγος, αφαιρετική ικανότητα, εκλαΐκευση.
Δεν είναι μόνο το λογοτεχνικό ύφος που θαυμάζει κανείς στους κλασικούς, κι η λεπτή ειρωνεία του Βλαδίμηρου (από τα στοιχεία που προσωπικά εκτιμώ περισσότερο σε έναν γραφιά) πχ στο σημείο με το τυφλοκούταβο, που αναφέρθηκε και στο νήμα μιας πρόσφατης συζήτησης. Αλλά και η αναλυτική ικανότητα βετεράνων κομμουνιστών, που ξέρουν να εντοπίζουν και να συμπυκνώνουν την ουσία του πράγματος σε δυο-τρία σημεία. (Στοιχεία αυτής της ικανότητας μπορεί να βρει κανείς πχ στα σχόλια του Ηλία-Σεχτάρ).
Αν το κόμμα και η οργάνωση είναι ένα μεγάλο σχολείο, όπως κι η ζωή συνολικά άλλωστε, υπάρχουν πολλοί μαθητές που το βαριούνται και κάνουν αγγαρεία, ακόμα κι όταν συμμετέχουν εθελοντικά στα μαθήματά του. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο για ένα φορέα που λειτουργεί διαπαιδαγωγητικά κι όπου οι διδάσκοντες γηράσκουν αεί διδασκόμενοι.
Το δικό μου συμπέρασμα, σαν κατακλείδα, είναι πως τα θεωρητικά μαθήματα στο σημερινό αστικό σχολείο -όπου το μόνο ζητούμενο είναι να μάθεις να γράφεις και να πληκτρολογείς κι ας παραμείνεις λειτουργικά αναλφάβητος- είναι άθλια. Αλλά η διδασκαλία τους και η τριβή με αυτά, το να μάθεις να μιλάς σωστά και να γράφεις στρωτά, για να πεις αυτό που θέλεις, δεν αφορούν στενά τους μαθητές της θεωρητικής κατεύθυνσης κι όσους καταλήξουν στη νομική ή τη δημοσιογραφία.
Το σημαντικό λοιπόν για κάθε σφο, και όχι μόνο, είναι να καλλιεργεί συνεχώς αυτές τις ικανότητες, να μην τις αφήσει να αραχνιάσουν. Να εκθέτει συνεχώς τον εαυτό του, να μιλάει σε ανοιχτό κοινό και να γράφει, να γράφει, να γράφει. Κατά την περίφημη προτροπή "να μαθαίνετε, να μαθαίνετε, και να μαθαίνετε" του Βλαδίμηρου προς τους νέους κομσομόλους.
19 σχόλια:
Υπάρχει μία άλλη άποψη.
Καλά όλα αυτά, αν δεχτούμε πως στο διαδίκτυο κάνεις πολιτική σχολιάζοντας κείμενα ή συζητώντας με τους Άμλετ που περιμένουν τα φαντάσματα για να τους αποκαλυφθεί αυτό που ήδη γνώριζαν, το δολοφόνο δηλαδή.
Η ζωή έχει αποδείξει πως οι" απεγνωσμένοι του διαδικτύου" είναι οι αναζητητές του εντυπωσιακού, της λογικής "'έξη λύσεις σε μία", του χαϊδέματος των αυτιών, όταν δεν είναι κακοπροαίρετοι αν και το δίκτυο όλοι άγγελοι φαινόμαστε πίσω από την ανωνυμία.
Επίσης, η αδικαιολόγητη,γιατί δεν τεκμαίρεται παρά μόνο από την γνώμη της μαμάς του για το θέμα,άποψη για την ατομάρα του καθενός που θεωρεί πως προσβάλλεται η τιτανοτεράστια προσωπικότητα του όταν του πάνε κόντρα, αποτελεί ένα επιπλέον εμπόδιο.Αν οι μικροαστοί είχαν χιούμορ ειδικά σε ότι αφορά την τσεπούλα τους, θα αυτοσαρκάζονταν. Πολύ αμφιβάλλω λοιπόν αν καταλαβαίνουν την ειρωνεία: Την τρώνε μόνο χοντροκομμένη και περιχυμένη με αψύ σκορδοστούμπι.
Τέλος, υπάρχει και η προσωπική ευθύνη του καθενός για τα πράγματα, καθώς και η έννοια της αυτομόρφωσης όπως περιγράφεται στο ωραίο σου κείμενο Απολίθωμα, μόνο που αφορά όλους το ίδιο,ακόμα και τους αγανακτησμένους, τους προβληματισμένους αλλά και Αυτές Που Ψάχνονται Στα Μπλογκ.Λίγη αυτοκριτική δεν βλάπτει.
Και μία ερώτηση:Η αντικατάσταση των στερεότυπων με καινούρια σε τι βοηθάει;
Αποτέτοιος Σ.Α.Τ
(Σκωπτικός,Απολίτιστος,Τραχύς
μέσα στην κόλαση του ιμπεριαλισμού
όπως τον περιέγραψε ο Λένιν
και όχι η ιστορία της β Λυκείου.)
"Το βασικό μειονέκτημα όταν έχεις να γράψεις μια έκθεση, είναι πως δεν ξεκινάς από μια εσωτερική παρόρμηση, κάποια δική σου ανάγκη, αλλά επειδή είναι καθήκον σου να το κάνεις."
Παρόλο που η δημιουργία ιστοριών, η αφήγηση, είναι ανάγκη του ανθρώπου, είναι το μέσο που διαθέτουμε για την κατανόηση του κόσμου,.αυτή η φυσική τάση όταν ζητηθεί από τους μαθητές να γράψουν ένα κείμενο πηγαίνει περίπατο , προκύπτει ο φόβος του λευκού χαρτιού!
Νομίζω έχεις επακριβώς διατυπώσει το "γιατί",γιατί η εργασία που τους ζητείται είναι εκτός συμφραζομένων, αποκομμένη από την εμπειρία τους και από τη συναισθηματική τους κατάσταση.
Γράφω / λέω ιστορία όταν έχω ανάγκη να το κάνω . Όταν έχω έντονα συναισθήματα που θέλω να βάλω σε τάξη ή όταν καλούμαι να «ενώσω τις τελείες για να βγει ένα σχήμα» και όχι κατά παραγγελία, όπως συμβαίνει ακόμα και σήμερα αρκετά συχνά.
"Τι έκθεση ιδεών να συντάξεις όμως αν δεν έχεις μάθει να σκέφτεσαι και να παράγεις δικές σου ιδέες; "...μεγάλη αλήθεια!
Δε θα επεκταθώ σε τυχόν προτάσεις ή κρίσεις που αφορούν το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Άλλοι ερευνητές, ικανότεροι από μένα, το έχουν κάνει. Ό,τι μπορώ να πω είναι ετούτο: Οι εκπαιδευτικοί μπορούν να δημιουργήσουν θύλακες αντίστασης στη νοοτροπία της συσσώρευσης και να κάνουν πράξη αυτό που ο Πλούταρχος είπε: ότι «ο νους του παιδιού δεν είναι δοχείο που πρέπει να γεμίσουμε, αλλά εστία που πρέπει ν’ ανάψουμε». Για να γίνει όμως αυτό, πρέπει πρώτα εμείς να πιστέψουμε στην ανθρωποπλαστική δύναμη της ελεύθερης ανάγνωσης, της λογοτεχνίας.
Με την ανάγνωση του λογοτεχνικού κειμένου κινητοποιείται ένας σημαντικός μηχανισμός δημιουργικής μάθησης που διαθέτει ο άνθρωπος: η φαντασία.
Είναι γεγονός ότι το λογοτεχνικό κείμενο έχει εξοβελιστεί από τα σχολικά βιβλία ,ιδίως του Δημοτικού...φαντάζομαι όχι τυχαία!Στόχος ήταν και εξακολουθεί να είναι το μυαλό.Με διαλυμένη σκέψη ,με διάσπαρτες πληροφορίες και αποσπασματική .γνώση πόσο μακριά μπορεί να φτάσει ένα παιδί;
mt
Για τους ρέκτες και τις ρέκτειρες ακολουθεί ολόκληρο και ακριβώς το ωραίο απόσπασμα από τη συλλογή έργων «Ηθικά» του Πλουτάρχου (προέρχεται από το έργο «Περὶ τοῦ ἀκούειν») στο πρωτότυπο κατά την έκδοση Paton–Wegehaupt (Λειψία 1925) και σε νεοελληνική μετάφραση από την έκδοση του «Κάκτου». Καλή ανάγνωση!
οὐ γὰρ ὡς ἀγγεῖον ὁ νοῦς ἀποπληρώσεως ἀλλ’ ὑπεκκαύματος μόνον ὥσπερ ὕλη δεῖται, ὁρμὴν ἐμποιοῦντος εὑρετικὴν καὶ ὄρεξιν ἐπὶ τὴν ἀλήθειαν. ὥσπερ οὖν εἴ τις ἐκ γειτόνων πυρὸς δεόμενος, εἶτα πολὺ καὶ λαμπρὸν εὑρὼν αὐτοῦ καταμένοι διὰ τέλους θαλπόμενος, οὕτως εἴ τις ἥκων λόγου μεταλαβεῖν πρὸς ἄλλον οὐκ οἴεται δεῖν φῶς οἰκεῖον ἐξάπτειν καὶ νοῦν ἴδιον, ἀλλὰ χαίρων τῇ ἀκροάσει κάθηται θελγόμενος, οἷον ἔρευθος ἕλκει καὶ γάνωμα τὴν δόξαν ἀπὸ τῶν λόγων, τὸν δ᾽ ἐντὸς εὐρῶτα τῆς ψυχῆς καὶ ζόφον οὐκ ἐκτεθέρμαγκεν οὐδ᾽ ἐξέωκε διὰ φιλοσοφίας.
Πλουτάρχου, Περὶ τοῦ ἀκούειν 18 [= Ἠθικά 48C] Paton–Wegehaupt
Ο νους άλλωστε, δεν έχει ανάγκη για παραγέμισμα, σαν να ήταν αγγείο, αλλά, όπως το ξύλο, απλώς από προσάναμμα, το οποίο δημιουργεί την ορμή προς την αναζήτηση και την έφεση για την κατάκτηση της αλήθειας. Όπως δηλαδή, στην περίπτωση που κάποιος αναζητάει φωτιά στον γείτονά του, και μετά, βρίσκοντας μεγάλη και λαμπρή φωτιά, μένει εκεί συνέχεια και ζεσταίνεται, έτσι και στην περίπτωση που κάποιος πηγαίνει σ’ έναν άλλο για να λάβει τα ωφελήματα των λόγων, νομίζοντας πως δεν χρειάζεται να πάρει από εκεί φως για να το έχει ο ίδιος ή σκέψεις δικές του, αλλά ευχαριστημένος με την ακρόαση κάθεται εκεί γοητευμένος, παίρνει σαν φωτεινή και πυρώδη λάμψη τις αντιλήψεις που προκύπτουν από τον λόγο, χωρίς όμως να ζεσταίνει και ν’ αποβάλλει με τη φιλοσοφία τη μούχλα και το σκοτάδι που έχει μέσα στην ψυχή του.
Πλούταρχος, Ηθικά, Τόμος 1: Περί παίδων αγωγής • Πώς δει τον νέον ποιημάτων ακούειν • Περί του ακούειν, Εκδόσεις «Κάκτος», Αθήνα 1995 [Οι Έλληνες 343], σελ. 291
Παρατηρητικός
mt τα ειπες ολα σε ελαχιστες προτασεις !!! Ολη η ουσια των εκπαιδευτικων επιδιωξεων τους φαινεται στον αποστεωμενο τροπο με τον οποιο διδασκεται η Εκθεση ,το λογοτεχνικο κειμενο και τα Νεα Ελληνικα στα σχολεια μας .
Γι αυτο ακριβως απο "Εκθεση ιδεων " - ξορκιζοντας τις "ανατρεπτικες" αυτων -το μετετρεψαν σε "Νεοελληνικη γλωσσα " γενικως .Καποτε η εκθεση ηταν το μαθημα της απολυτης ελευθεριας του μαθητη μια οαση να πει αυτα που νοιωθει.Επι Χουντας ηταν η "ευκαρια"μας, των παιδιων με διωκομενους γονεις και ησουν τυχερος αν η δασκαλα σε προστατευε ,αν "εκρυβε " την εκθεση σου απο τον Διευθυντη και Επιθεωρητη, αλλιως "καρφωνοσουν" ανεπανορθωτα ,αλλα τουλαχιστον εκανες το κομματι σου εναντια τους πληρωνοντας το κοστος των κακων βαθμων . Λες και πατησαν σ αυτα τα αρνητικα μεταπολιτευτικα και εφεραν τον "προοδευτικο" αντιποδα : Εξοβελισμος οργανωμενος της κριτικης σκεψης ,κλισαρισμενες φρασεις και προκατ αποψεις συνθετουν το συγχρονο εκπαιδευτικο συστημα παραγωγης μαζανθρωπων ,τυφλων καταναλωτων και παραγωγων ...Το μαθημα της "Εκθεσης" ειναι ο καθρεφτης των επιδιωξεων τους !Κομπιουτερακια που απλα συνθετουν το παζλ των κλισε ανα θεμα ...
Αν σε αυτο το κοινωνικα οργανωμενο προσθεσεις και την απουσια συζητησης στις οικογενειες εχεις αμεσως το προφιλ που επιδιωκεται να περασει στις νεες γενιες
Μοναδικη λυση το εξωσχολικο διαβασμα και η κουβεντα !
Συντομη ειδηση σχετικη. Στα σχολεια εντεινεται η ρουφιανια εναντιον μαθητων απο εκπ. προσωπικο.
Δινεται το δικαιωμα στους καθηγητες να καρφωνουν μαθητες σε διευθυντες ή αλλες υπηρεσιες (FBI) οταν εκφραζουν διαφωνιανγια την κυβερνητικη πολιτικη. Οταν βρω καταλληλα λινκς θα τα παραθεσω. Δυστυχως δεν εχω χρονο.
σαπορ τουτουρκι
Οσον αφορα τους περιορισμους που βαζει το σχολειο, αυτοι ειναι πολλαπλοι, οχι μονο σχετικοι με τον λογο. Παπαγαλία ιστοριας και ιστοριας των τεχνων, καταναγκαστικες δημιουργικες ασχολιες (χειροτεχνιες, μουσικη κλπ), ακαιρη διδασκαλια της ποιησης που την αχρηστευουνε γδυνοντας την ουσιαστικα απο ρευματα, βιογραφια και ταξικη καταβολη του ποιητη. Πληρης περιορισμος ελευθερου χρονου (οποτε η λογοτεχνια και ποιηση μετατιθενται για τις... διακοπες, ενω τα εικαστικα - χειροτεχνιες κλπ καταντανε καταναγκασμος που μετατιθεται στις μαμαδες).
Ποια λοιπον η συνδεση του παιδιου στο σχολειο με την παραγωγη οπως την σκεφτοτανε ο Μαρξ; Ποσο ολοκληρωμενη προσωπικοτητα ειναι το παιδι του Αριστα; Το αντιθετο: ρομποτακια ετοιμα για να βιδωσουνε μια βιδα. Τοσο περιορισμενος ο χρονος και οι οικονομικες αντοχες της οικογενειας, που χρειαζεται διπλη και τριπλη δουλεια για να ανοιξουν οι οριζοντες.
σαπορ τουτουρκι
Οσον αφορα τον λογο κομμουνιστων, νεαρων ειδικα, αυτος ειναι επηρεασμενος απο ολη την εκπαιδευτικη δραστηριοτητα. Οι φοιτητες ΑΕΙ μπορει να ελιτισουν, ειναι τα καλα παιδια του δασκαλου και πολυ περηφανα γι αυτο. Οι ΤΕΪτζηδες να εκχυδαΐσουν, γιατι ποιος τον χεζει και τον δασκαλο. Οι μη τριτοβαθμιοι να ντρεπονται να μιλησουν και οταν μιλανε δε συνδυαζουν την εμπειρια τους αλλα προσπαθουν να μιλησουν με τον επισημο κομματιμο λογο, σαν μαθητες που φοβουνται να τα πουν "με δικα τους λογια". Και συνδυαστικα ολοι τελικα κανουν λιγο απ ολα χωρις να εκλαϊκευουν.
Ετσι πολλες φορες ο κνίτης, το κατοπινο κομματικο μελος, κανει ο,τι και στο σχολειο, μιμειται τον λογο που εγκρινεται. Ο μπαμπουλας δεν ειναι το κομμα. Ο μπαμπουλας, γνωσιολογικα μιλωνταςζ προκυπτει στην εκπαιδευτικη δραστηριοτητα. Δε μαθαινεται μεσα στο κομμα αλλα απο το αστικο συστημα εκπαιδευσης.
Οι μαρξιστες, ειδικα οι κλασικοι, τεινουν να βαζουν το προσωπικο τους υφος. Ο Μαρξ ειχε τον Χεγκελς. Το δικο του προσωπικο υφος ηταν (και αναγκαστικα), επιστημονικο, διαλεκτικο. Μεσα ομως στα κειμενα του υπαρχουν λογοτεχνικα παραδειγματα, καποια σχετικα κενοφανη (φαντασματα πανω απο την Ευρωπη, βαμπιρ για την κυριαρχη κοινωνικη σχεση και την συγκεντρωμενη σε πλουτο εργασια, οπιο - φρουδα ελπιδα και εξαρτηση για τη θρησκεια κλπ). Στην κριτικη του, η εντονη αντιπαλοτητα του με τις αστικες ιδεες και το παπαδαριο εκφραζεται εντονα και παντα με καυστικα σχολια, σημαδι ευφυΐας που οντως πρεπει να εκτιμαται. Παντα τα μεγαλα μυαλα ειναι σκωπτικα γιατι βλεπουν μια αλλη προοπτικη. Ξερουν οτι ξερουν.
Μπορει ενα παιδι της εργατικης ταξης, που σπανια ειναι και της...θεωρητικης, να παρακολουθησει τον λογο του Χεγκελ, του Μαρξ κλπ; ΜΠΟΡΕΙ με μεγαλη προσπαθεια. Πρωτα ομως πρεπει να μαθει να εκφραζει την εμπειρια του, να μαθει να βαζει ερωτηματα, να συγκρινει το μερικο με το ολο, να καταλαβει τη χρησιμοτητα.της "μαιευτικης" - της επαγωγικης σκεψης οταν προσπαθει να πεισει καποιον. Δλδ μπορει να χρησιμοποιησει πιο απλα πραγματα απο τον Μαρξ και τον καθαρα κομματικο λογο που καταληγει τζουφια τσιτατολογια και καθηκοντολογια.
Τι εννοω; Ο κλασικος κνιτης σου λεει "πως τα βλεπεις τα πραγματα"; Του λες δυο λεξεις και σε βομβαρδιζει με ειδησεις, χοντρομομμενες εμπειριες απο τον σοσιαλισμο και μια λυση κατεβατο τσιτατων απο το προγραμμα και τις αποφασεις που ισως ουτε ο ιδιος καταλαβαινει. Αντιθετα μπορει να ξεκινησει με το "εστω οτι ειναι οπως τα λες", να καταληξει σε κατι ατοπο και να πει "μηπως δεν ειναι ετσι; Δες και αυτο που βλεπω καθε μερα στη δουλεια μου με αυτον τον τροπο. Αυτο λεει και το ΠΑΜΕ, ΚΚΕ, ΚΝΕ κλπ".
Ειναι πολυ πιο χρησιμο λοιπον να βαλειςντον.αλλον να σκεφτει, ουσιαστικα να νιωσει ως δικο του ενα συμπερασμα, παρα να του αραδιασεις τριανταπεντε τσιτατα που δεν τα εχεις κατανοησει πληρως.
σαπορ τουτουρκι
Υ.Γ.: Κεινω με αυτο. Οσο πιο βαθοα καταλαβαινεις ενα θεμα, τοσο πιο απλα το εξηγεις. Αξεχαστη και παραδειγματικη η εικονα των Γουαταον και Κρικ.να βρισκονται στο ιδιο επιπεδο με μαθητες δημοτικου και ενα μεγενθυμενο μοντελο διπλης ελικας. Υπο αυτη την εννοια, του προχωρημενου μυαλου που πεφτει στο επιπεδο του ακροατη, καλοι εκλαϊκευτες ειναι ο Μακης Παπαδοπουλος και η Μπελου. Θα ελεγα και η Παπαρηγα αλλα χρησιμοποιει πολλες παρενθεσεις θελοντας να καλυψει καθε επιθεση που θα μπορουσε να δεχτει το καθε επιχειρημα της. Θα ελεγα καο ο Μπουτας, που ξερει να τραβαει την προσοχη και κανει τους αγροτες να τον ακουνε για κρισιμα ζητηματα, αλλα σαν αγορητης χανει λογω χροιας. Και αλλη μια κοπελα (Λαρισαια νομιζω) δικηγορος που το ονομα της μου διαφευγει. Οποιος λοιπον θελει να μιλαει εκλαϊκευτικα, ας παρει παραδειγμα απο αυτους. Και τους Παφιλη και Μπογιοπουλο φυσικα. ΟΧΙ.απο την Κανελλη που κατα περιεργο τροπο συνεπαιρνει με τις φαμφαρες της.
σαπορ τουτουρκι
για να μην παει χαμενη η συναντηση 3 μεγαλων ανδρων
http://www.paraskhnio.gr/wp-content/uploads/2016/03/2483834.jpg
Κάποιος να πεί στον πιλάφη, ότι, εκτός από τα μαλλιά, πρέπει να βάφει και φρύδια/μουστάκι, αν θέλει να πείθει. Α, και να ξυρίζεται κόντρα, μην τον προδίνουν τα γένια!
@σαπορ τουτουρκι
"Και αλλη μια κοπελα (Λαρισαια νομιζω) δικηγορος που το ονομα της μου διαφευγει."
Μαρία Γαβαλά(;)
Διαβαζω το βιβλιο του Θαναση Παπαρηγα για τον ΒΠΠ. Ο μακαριτης εχει τετοιο τροπο γραφης που δεν καταλαβα πως εφυγαν 50 σελιδες σε λιγοτερο απο τρια τεταρτα της ωρας. Ουσιαστικος και απερριτος μακρια απο κομματικα κλισε.
Απο τετοια κλισε υποφερει πολυ η ΚΟΜΕΠ,αν και στο περιεχομενο ειναι εξαιρετικη. Οι κατακλειδες των αρθρων της ειναι καλο παραδειγμα (προς αποφυγην εννοω) με παραγραφους του τυπου ''Να κανουμε το ετσι.Να κανουμε το γιουβετσι.Να οξυνουμε το ταδε.Να οργανωσουμε το δεινα κλπ''
Συμφωνω με το σχολιο του σαπορ για Αλεκα και Λιανα.
Η εκθεση οπως και ολα τα φιλολογικα μαθηματα γινεται με αισχρο τροπο στο σχολειο.
Εκθεση κλισε επρεπε να λεγεται.
1.Για τα "πρότυπα" εκλαϊκευτών να μην το σχολιάσω καλύτερα.Λες και όλοι βρίσκονται στα κανάλια και διαλέξαμε τους καλύτερους.Αν θέλετε πρότυπα ορισμένοι να ψάξετε για παράδειγμα στους χώρους δουλειάς, στην πρώτη γραμμή της ταξικής πάλης.Είμαι σίγουρος πως θα βρείτε χιλιάδες που μάχονται με την κυρίαρχη ιδεολογία και παγιωμένες από αιώνες αντιλήψεις.
2.Ο μαλάκας ο Μαρξ έφαγε τη ζωή του πάνω από ειδήσεις,στατιστικές και νούμερα κλ πάνω στα οποία βάσισε την κριτική στην πολιτική οικονομία-τα ευχολόγια του Σμιθ και την αντιδραστική ιδεολογία του Ρικάρντο-αλλά εμείς τα βαριόμαστε.
3.Αν κάτι σιχαίνεται ο μικροαστός είναι η μαιευτική μέθοδος, αλλά αυτό το μαθαίνει κανείς όταν σπάσει τα μούτρα του.Απαραίτητη προυπόθεση έτσι κι αλλιώς να είναι γκαστρωμένο το υποκείμενο του πειράματος.(αυτό θεωρείστε το εμπειρικό)
4.Συνομιλητής αυτού του νήματος που κόπτεται για τη λογοτεχνία ξεκίνησε σχόλιο κάπου με τη φράση που το νόημα της ήταν "το ΚΚΕ πρέπει να αντιληφθεί πως οι συνθήκες άλλαξαν". Ακόμα κι αν έχει αποστηθίσει τον Αλλιγκέρι ολάκερο έχω εγκαταλείψει κάθε ελπίδα πως καλλιέργησε ίχνος κριτικής ικανότητας, πόσο μάλλον αυτοκριτικής.Απαράλλακτος είναι ο καπιταλισμός, ολόιδιος είναι ο ιμπεριαλισμός. Ανοίγεις το "Κράτος κι Επανάσταση" και σκοντάφτεις πάνω στον τσίπρα ως φάρσα του κάουτσκι(και το ΛΑΕ ως φάρσα του τσίπρα) εκτός αν έχεις πειστεί πως για την κατάσταση σου που χειροτερεύει ώρα την ώρα φταίνε τα "λαμόγια οι πολιτικοί" και απλώς αναζητάς μοιρολατρικά το χαμένο χρόνο σου μεχρι να δεήσει κανα κομμουνιστικό κόμμα, με ξεκάθαρες θέσεις και πρόγραμμα που δεν μπήκες στον κόπο να ρίξεις μια ματιά, έστω περιμένοντας το μετρό,να κάνει τον καπιταλισμό ανθρώπινο,δίκαιο κτλ κτλ αντί να καταλάβεις πως το κολπάκι με τον καπιταλισμό που διορθώνεται είναι scifi που ούτε ο Ντικ θα φανταζόταν να περιγράψει.
Αούτα,
Αποτέτοιος
@skatopsyxos
Ναι μπραβο! Αυτη.
Οι μαρτυριες ανθρωπων που εμπιστευομαι: "Δεν εχεις ακουσει τετοιο πραγμα. Κλαιγαμε σε συσκεψη 30 ατομων". Δυστυχως ειναι μαρτυριες. Και δεν εχω ξανακουσει τετοιο σχολιο για οποιονδηποτε. Γι αυτο εβαλα το "ονομα" της. Την εχεις ακουσει απο κοντα;
σαπορ τουτουρκι
@αποτέτοιος
1. Δε με απασχολει ιδιαιτερα ενα ολοκληρωμενο μελος, αλλα το πώς πολλοι κνιτες κανουνε αλλους νεους περα, οχι γιατι εχουν κακες προθεσεις, αλλα επειδη εχουν λιγα να πουνε και τα λενε με τον τροπο του σχολειου. Η κνε δεν μπορει να εξηγησει ολοκληρη κοσμοθεωρια πριν βγαλει ενα παιδι στον δρομο. Και καλα κανει και το βγαζει νωρις. Ουτε να ξεμαθει σε 2 μηνες οσα εμαθε καποιος στο σχολειο. Το θεμα ειναι να τα ξεμαθει σε καποιον σε 2 και 3 χρονια. Κοινως ειναι το "κριμα" που εκφραζω εδω. Γιατι και ο ΤΑΔΕ που γνωριζα να μην μπορει να μου τα εξηγησει τοτε; Γιατι να σκουζει οταν ρωταω "πως βγαινει το συμπερασμα"; Γιατι να με απομακρυναν ολα αυτα αντι να με εφερναν πιο νωρις πιο κοντα; Και τελικα ξεκοψανε κι αυτοι πριν παψω εγω να ασχολουμαι με τα κοινα.
2. Ναι ναι. Οι μικροαστοι σιχαινονται τη μαιευτικη. Το σωστο ειναι να τους γλειφουμε τον κωλο και να επιτρεπουμε την καφενειακη παπαρολογια (αναμασημα αστικης προπαγανδας) για παντα. Αφου λες πως το σιχαινονται, ενας λογος παραπανω να τη χρησιμοποιεις.
3. Λυπαμαι αλλα δεν εχουμε ολοι κομμουνιστες στο χωρο που δουλευουμε. Το πιο κουκουεδικο στοιχειο στον χωρο μου (κατω απο 10 ατομα μαζι με το αφεντικο) ειμαι εγω. Οι υπολοιποι απο απολιτικ μεχρι Σαμαρικοι. Οποτε εχω την αδεια σου να επηρεαζομαι απο τηλε...κομμουνιστες; (λες και η Μπελου ή ο Παπαδοπουλος ειναι καθε μερα στα καναλια)
Τι σε τσιμπησε τωρα εσενα; Δεν ειναι ετσι για τους κνιτες; Δεν υπαρχουν αυτοι που ψαχνονται και γινονται και μελη και αυτοι που τσιτατολογουν και σκουζουν; Ο κνιτης που ελιτιζει υπαρχει; Καινοφανη πραγματα μας λες.
σαπορ τουτουρκι
Καινοφανή;Σ ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου!
Η αυτομόρφωση είναι καθήκον. Έχει δύο πλευρές: Μελέτη της κοσμοθεωρίας και αποκρυστάλλωση της εμπειρίας από την τριβή με τις μάζες και την ταξική πάλη.Έμεση είναι η σχέση της με το υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα, μπορούμε να το δούμε σε ανθρώπους που στο βουνό, στις φυλακές και τις εξορίες μορφώθηκαν αφού λειτούργησε πρώτα το ταξικό κριτήριο και αποφάσισαν να πολεμήσουν για να αλλάξουν τον κόσμο.Αυτό το συζητάμε.Όμως δεν μπορώ να μην παρατηρήσω πως η άποψη σου πάσχει από υποκειμενισμό: Η δική σου εμπειρία είναι που σε οδηγεί σε παρόμοια συμπεράσματα.Αν εσύ δεν έχεις κομμουνιστές στο χώρο που δουλεύεις πως δικαιούσαι να βγάζεις συμπεράσματα για το γενικό;Είναι γενικό το φαινόμενο πως "τελικά ξεκόψανε κι αυτοί"; Τι νόημα έχει αυτή η γενίκευση;
Όχι,όχι. Το πως αισθάνονται οι μικροαστοί για τη μαιευτική το δήλωσα ως προσωπική εμπειρία.Αλλά μπορεί κανείς να ανατρέξει στις πηγές για ένα παραλληλισμό και να διαπιστώσει πως χοροπήδαγαν οι Αθηναίοι να αρπάξουν από το λαιμό του Σωκράτη ή κατά πόσο πείθονταν από τον τύπου διαγωνισμός ρητορείας που μας το παρουσιάζεις, για" τις αλήθειες τις έκρυβαν μέσα τους".Σε τελική ανάλυση πολύ αμφιβάλλω πως μπορεί να γίνει καν παραλληλισμός μεταξύ ενός ηθικού φιλοσόφου κι ενός που παλεύει να αναπτύξει ταξικές συνειδήσεις με σκοπό πάντα την κατάργηση του υπάρχοντος κοινωνικο-οικονομικού συστήματος.Από την άλλη είναι επικίνδυνο νοητικό ακροβατικό να σχοινοβατείς πιστεύοντας πως στο ένα άκρο βρίσκεται η μαιευτική και στο άλλο την παπαρολογία και αυτός που ανησυχεί ας αναρωτηθεί όπως κάποιος άλλος αναρωτήθηκε 2500 χρόνια πριν,μια που ξεθάψαμε τα λείψανα,αν η αλήθεια, η ταξική αλήθεια, χρειάζεται ρητορείες.
Και επαναλαμβάνω λοιπόν,Η αντικατάσταση των στερεότυπων με καινούρια σε τι βοηθάει;
Επηρεάσου και από τις διαφημίσεις της κόκα-κόλα άμα θές αλλά η διάκριση "ηγεσίας και βάσης" απο την ανάποδη πάλι προβληματική είναι κι εγώ δεν έχω μάθει να μασάω τα λόγια μου για να γίνω αρεστός σε ΚΑΝΕΝΑΝ, εντός εκτός και επι ταυτά, αν γίνομαι κατανοητός.
Με εκτίμηση αλλά διαφορετική γνώμη
Αποτέτοιος
Συνομιλητής αυτού του νήματος που κόπτεται για τη λογοτεχνία ξεκίνησε σχόλιο κάπου με τη φράση που το νόημα της ήταν "το ΚΚΕ πρέπει να αντιληφθεί πως οι συνθήκες άλλαξαν".
Τι να πω!Ένα χρόνο διάβαζα το σφυροδρέπανο το οποίο μόνη μου ανακάλυψα τυχαία,αφού πέρα απ’τα’ άλλα αμαρτήματά μου «ψάχνομαι» ,όντας αγανακτισμένη, στα διάφορα μπλόγκ μπας και ξαστραβωθώ η μικροαστή….Πολύ το είχα σκεφτεί για να τολμήσω να γράψω κάτι εδώ μέσα, καθότι ούτε κνίτισσα υπήρξα,ούτε θεωρητική κατάρτιση κομμουνιστή διαθέτω,αλλά μιας και κάθε μέρα στην πραγματική μου ζωή τυχαίνει να είμαι με πρώην οργανωμένα μέλη του κόμματος,με τα οποία συνεργάζομαι και παλεύουμε κοινούς στόχους στο επίπεδο δουλειάς και κοινωνίας,καθώς κατεβαίνω στις πορείες με το ΠΑΜΕ, ακόμα και σε τοπικό επίπεδο (επαρχία) που όταν γίνεται πορεία δεν είμαστε πάνω από 50 άτομα και αμέσως χαρακτηρίζεσαι,καθώς λοιπόν συνεργάζομαι και στα ψηφοδέλτια του σωματίου, καθώς ψηφίζω έτσι πολλά χρόνια και το κυριότερο μιας και παλεύω τις ιδέες και αγωνίζομαι σκληρά ,χωρίς να έχω μελετήσει τα «άπαντα»,για να γίνει ο κόσμος που ζούμε δικαιότερος και να μην υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο…λέω ας δοκιμάσω!
Ίσως έγραψα κάτι που σε ενόχλησε,αλλά το χεις πάρει πολύ στραβά!Πώς μπορείς να λες ειρωνικά σε κάποιον που δεν ξέρεις τη δράση του ότι «κόπτεται» για τη λογοτεχνία;
Σου απαντώ πως όντως κόπτομαι και προσπαθώ πολύ πάνω σ’αυτό το θέμα,έχω ασχοληθεί και έχω πάθος με τη λογοτεχνία.Μετά κάνεις ερμηνείες τι εννοούσα …και γω έχω σχηματίσει άποψη για σένα,αλλά δεν θα σου την πω εδώ μέσα, εδώ αν έχω καταλάβει δεν είναι facebook,
Δέχομαι την κριτική που μου ασκείς ακόμα και την κακοπροαίρετη,αλλά εσύ χωρίς να με ξέρεις ακυρώνεις και την προσωπικότητά μου και κάνεις κρίσεις για το ποια είμαι!Μάθε λοιπόν ,πως δεν είμαι όψιμη κομμουνίστρια,ούτε θέλω να ενταχθώ,ούτε έγραψα για να λοιδορήσω ένα χώρο που σέβομαι, ούτε για να το παίξω έξυπνη…στο είπα και την άλλη φορά δεν έχω κόπλεξ ,δέχομαι την ανωτερότητα σε θεωρητικό επίπεδο και τη δική σου και των άλλων συνομιλητών που γράφουν,αν μάθω κάτι κέρδος θα έχω…όμως δε δέχομαι ούτε σεξιστικά σχόλια ,ούτε προσβολές για την κριτική μου σκέψη ή την αυτοκριτική ικανότητα που διαθέτω.Πίστεψέ με κάνω αυτοκριτική κι έτσι γνωρίζω καλά ποια είμαι και επίσης δεν έχω μίσος μέσα μου ,αντίθετα έχω καλλιεργήσει τη συναισθηματική νοημοσύνη μου σε πολύ μεγάλο βαθμό…σε τέτοιο βαθμό που προσπαθώ να μπω στη θέση σου και να καταλάβω προς τι το μένος !
Ακόμη δεν έχω καταλάβει τι εννοούσες όταν έγραφες»Να δεις πως τρυπούσα το κουκλάκι σου»…μάλλον δεν μιλάμε με τον ίδιο τρόπο
Με έλεγες giannis…πάλι δεν κατάλαβα…τελικά είμαι καμμένο χαρτί ,ο καπιταλισμός και η ευμάρεια με έχουν αποχαζέψει,τα υπόλοιπα που έγραψες τα διάβασα με προσοχή και τα συζήτησα κι όλας με τη φίλη μου. Για να σου λύσω πάντως την περιέργεια, δεν είμαι πλουσιοκόριτσο που είπε να σπάσει την ανία της (υπάρχει το φεις γι ‘αυτά)…μη με προγκάς λοιπόν ,ο καθένας προσπαθεί και προσφέρει στο κίνημα ότι μπορεί…αν δεν απαντήσεις δε θα θιχτώ ,αντίθετα θα χαρώ…συγγνώμη Απολίθωμα…κάνε ότι καταλαβαίνεις!
mt
Τι σας παρουσιαζω μωρε αποτετοιε;
Μαιευτικη με ανουσια ρητορικα στολιδια ως διαγωνισμο αμπελοφιλοσοφιας καταλαβες να εννοω; Εννοω επιχειρηματα οπως:
"Παιδια" η πλατεια τωρα ειναι ανοιχτη, κανεις δεν σας εμποδιζει, γιατι δεν επαναστατειτε; Δεν ειναι δικο μου. Τοσοι και τοσοι το χρησιμοποιησαν, με πρωτη την Παπαρηγα, που πηρε το επιχειρημα των αστων, το τσαλαπατησε και το επεστρεψε.
Αλλο παραδειγμα. Ωστε οσοι ητανε κνιτες μεινανε κοντα στο κοκμα. Κ εγω ειχα την εντυπωση πως δε φτανουν ολοι να γινουν μελη του κομματος, μερικοι παραιτουνται, αλλοι περνανε στην απεναντι οχθη κλπ. Εκτος αν λεει ψεματα η ΚΝΕ για την ΚΝΕ. (σε βιντεακι της το εχω δει και λυπαμαι που η απλη εμπειρια ταυτιζεται με οσα μαλλον ζουνε και αλλοι: δε γινινται ολοι οι κνιτες κομμουνιστες, ουτε καν ψηφιζουν ΚΚΕ μερικοι, καποιοι αστοι πολιτκοι το χρησιμοποιουν σαν πιστοποιητικο αγωνιστικοτητας)
Τελος παντων. Με σκιαχτρα πολεμας. Αλλα λεω και αλλα καταλαβαινεις. (Φυσικα και ξερω κομμουνιστες απο τον κλαδο...)
σαπορ τουρουρκι
@σαπορ τουτουρκι
"Την εχεις ακουσει απο κοντα;"
Στην Λάρισα είμαι.
@Αποτέτοιος
Χαλαρά...Μην περιμένεις από όλον τον κόσμο να έχει το δικό σου επίπεδο θεωρητικής κατάρτισης.Ούτε και η θεωρητική κατάρτιση σημαίνει πως μπορείς να σπάσεις αντιλήψεις αιώνων σώνει και ντε ευκολότερα.Το συζητούσα με ένα σ/φο για το πως στον τόπο του(χωριό της επαρχίας) παλιά μέλη του κόμματος μπορεί να μην παίζουν "Το Κεφάλαιο" στα δάχτυλα αλλά παρόλα αυτά ακόμα και ο καραδεξιός θα κάτσει να τους ακούσει με προσοχή και σεβασμό και θα μπει και στο τριπάκι να σκεφτεί ο ίδιος.Το ότι δεν πείθεται να ξεκινήσει να τραγουδάει την Διεθνή είναι αλλουνού παπά Ευαγγέλιο.Από την άλλη σε θεωρητικό επίπεδο ο σ/φος μπορούσε να "πατήσει κάτω" τα παλιά αυτά μέλη,αλλά δεν είχε την ίδια ευχέρεια στην προσέγγιση.
Καλά κάνεις και φυλάγεσαι και υπεραμύνεσαι,απλά κάποιες φορές ο υπερβάλλοντας ζήλος μπορεί να έχει αντίθετα αποτελέσματα.Από τέτοια λάθη μαθαίνεις.
Όσον αφορά την αυτομόρφωση και το πως η βαρεμάρα για να διαβάσεις είναι...καθαρά μικροαστικό γνώρισμα,πέρνα μια βόλτα από ΤΕΙ που το 90% και βάλε είναι εργατόπαιδα.Η βαρεμάρα δεν είναι μικροαστικό γνώρισμα.Καλλιεργείται από τα 12 χρόνια αναγκαστικής(+4 τουλάχιστον Γ' βάθμιας) εκπαίδευσης,όπου "το παπαγαλίζειν εστί φιλοσοφείν" και το οτιδήποτε άλλο μπορεί να σου αποσπάσει την προσοχή από αυτήν την μουντίλα φαίνεται θαυμάσια εναλλακτική.Μην πάω και σε παιδιά που δεν είχαν την ευκαιρία να προχωρήσουν καν στην Γ'βάθμια και δουλεύουν από τα 15 τους μεροδούλι μεροφάι,φτάνουν 25 και δουλεύουν 3 δουλειές για να τα βγάλουν πέρα.Εκεί να δεις πως η "αυτομόρφωση" ακούγεται ανέκδοτο.
Αν περίμενε το Κόμμα και Οργάνωση ο καθένας να δώσει βιογραφικό έχοντας διαβάσει πρώτα τα Άπαντα του Λένιν,τότε δεν υπήρχε και απόφαση για ανέβασμα της εσωοργανωτικής μόρφωσης.Πρώτα θα πειστεί πολιτικά ο άλλος για την αναγκαιότητα του να γνωρίζει που πατάει και που βρίσκεται και τι του φταίει και μετά όλα τα άλλα.Κι αυτό δεν θα γίνει παρά μόνο όταν ωριμάσουν οι συνθήκες στην γκλάβα του,όχι άμα τον βάλεις απέναντι και τον πυροβολάς γιατί "ο μαλάκας ο Μαρξ έφαγε την ζωή του να διαβάζει στατιστικές κι εσύ βαριέσαι να διαβάσεις το Μανιφέστο".
Δημοσίευση σχολίου