Η τσαρίνα των αιθέρων κι η επουράνια έφοδος

Αν η θάλασσα του Ρίο -Rio mar[e]- ήταν πιο τρυφερή από την καρδιά ενός μαρουλιού κι έφερε στο Σπύρο Γιαννιώτη το αργυρό μετάλλιο (αρκετά χιλιόμετρα βορειότερα από το Rio de la Plata), οι ουρανοί του έκρυβαν ατόφιο χρυσάφι για την Κατερίνα Στεφανίδη.

Η Ελληνίδα πρωταθλήτρια αξιοποίησε με τον καλύτερο τρόπο τον αποκλεισμό της Ρωσίδας Ισινμπάγεβα, της αποκαλούμενης “τσαρίνας των αιθέρων” από τους αγώνες, εξαιτίας της γνωστής υπόθεσης με το… κρατικό ντοπάρισμα στη Ρωσία (που σε αφήνει με την απορία αν στις άλλες χώρες γίνεται κάτι διαφορετικό κι έχουν καθαρούς αθλητές ή μένουν στο απυρόβλητο, γιατί πριμοδοτείται η ιδιωτική πρωτοβουλία, ακόμα και στα αναβολικά) και πήρε το χρυσό μετάλλιο στο επί κοντώ των γυναικών, με άλμα στα 4,85 μέτρα. Συγκινημένη μετά το τέλος του αγώνα, ζήτησε συγνώμη από το ελληνικό κοινό, επειδή μας ξενύχτησε (μακάρι να ήταν αυτοί οι λόγοι που μένει άυπνος ο κόσμος στη χώρα μας) κι άδειασε ευγενικά τα αρπακτικά με τα μικρόφωνα, που δε θα την άφηναν σε ησυχία, μέχρι τη σημερινή απονομή, για να ηρεμήσει.

Αυτό ήταν το τρίτο χρυσό μετάλλιο κι έκτο συνολικά για την ελληνική αποστολή στο Ρίο, που ξεπέρασε κατά πολύ την αντίστοιχη συγκομιδή στο Λονδίνο και το Πεκίνο και βασικά τα απαισιόδοξα-συγκρατημένα προγνωστικά. Και είναι ζήτημα χρόνου ίσως να βρεθεί ο ξύπνιος (και ας μην ξενύχτησε για τη Στεφανίδη) που θα κάνει τη σύνδεση με τις επιδόσεις της ελληνικής οικονομίας και την αναιμική ανάκαμψη που (φαίνεται να) κατέγραψε, ξεπερνώντας τις επίσημες προβλέψεις.

Την ίδια στιγμή, ο ελληνικός λαός δε βλέπει καμία ανάκαμψη στο πορτοφόλι του κι είναι αναγκασμένος κάθε μήνα να πηδά πολλά χαντάκια (σαν την τάφρο στο επί κοντώ) και παλούκια (σαν τα κοντάρια στο ίδιο αγώνισμα) για να τα βγάλει πέρα. Κι είναι γνωστό (αλλά δεν μπορούμε να το μεταφέρουμε εδώ) τι παθαίνει τελικά, όποιος πηδάει πολλά παλούκια, με βάση την παροιμία. Που θυμίζει εκείνη την εκλαΐκευση ενός παλιού αγωνιστή, που εξηγούσε στους εργάτες τι είναι η οικονομική κρίση, ως εξής: ένα παλούκι που έχουν οι μπουρζουάδες στον πισινό τους και θέλουν να το βάλουν στο δικό μας…

Κι ο εργαζόμενος λαός δεν πρόκειται να βγει από αυτήν τη στενωπό (και στριμόκωλη στην κυριολεξία κατάσταση), αν δεν προπονηθεί σκληρά για το δικό του μεγάλο άλμα, αν δεν οργανωθεί για να κάνει την έφοδό του στον ουρανό και να εκθρονίσει σύγχρονους τσάρους και τσαρίνες, ως εν ουρανώ και επί της γης…

Αναδημοσίευση από Ατέχνως

Η χρυσή ολυμπιονίκης Στεφανίδη κι ένας άλλος τυχαίος δίπλα της

Κατά τα άλλα:

Το "ωραίο" της υπόθεσης ήταν η διαδικτυακή επίθεση ενός Αμερικάνου στο Τουίτερ κατά της Στεφανίδη, που ζει και προπονείται στις ΗΠΑ (μαζί με τον Αμερικάνο σύζυγο και προπονητή της) αλλά συμμετέχει στους αγώνες με τα ελληνικά χρώματα. Σα να λέμε, αλλού τρως, αλλού πίνεις και αλλού πας και το δίνεις. Κι η εθνικιστική βλακεία πάει σύννεφο, χωρίς να κάνει διακρίσεις με βάση το χρώμα του δέρματος...

Διάβασα κάπου στο τουίτερ (αλλά δεν μπόρεσα να το βρω και να το διασταυρώσω) δηλώσεις του Γάλλου χάλκινου ολυμπιονίκη στα 200 μ., Λεμέτρ, που αντί να καμαρώσει για το κατόρθωμά του, όπως το παρουσίαζε η ερώτηση του δημοσιογράφου, ότι ξεπέρασε δηλ τόσους δυνατούς μαύρους σπρίντερ, είπε το αυτονόητο, ότι βλέπει δηλ δίπλα του μόνο συναθλητές του, ανεξάρτητα από το χρώμα της επιδερμίδας τους.

Στο ίδιο διεθνιστικό κλίμα, η ανδρική ομάδα βόλεϊ της Ιταλίας, που παίζει αύριο στον τελικό του αθλήματος απέναντι στους διοργανωτές Βραζιλιάνους, πέτυχε σπουδαία "αντι-ιμπεριαλιστική" νίκη στον ημιτελικό κατά των ΗΠΑ (που κατά τα άλλα πάντως σαρώνουν τα μετάλλια), έχοντας στις τάξεις της παίκτες όπως ο Ζάιτσεφ (που αντί για αντιναζιστικά βόλια έριχνε ρουκέτες στο σερβίς του και έδωσε τη νίκη στην ομάδα του) και ο Χουαντορένα (όπως ο θρυλικός Κουβανός δρομέας).

Κι αυτή τη φορά δεν υπήρχαν ενστάσεις και κριτές, για να σώσουν την ομάδα με την αστερόεσσα, όπως έγινε με τη γυναικεία σκυτάλη στα 4Χ100, που έγραψε ιστορία τρέχοντας μόνη της, κατά την επανάληψη της προκριματικής της κούρσας.

Όσο για τα Αμερικανάκια, μπορείτε να θαυμάσετε τα κατορθώματά τους εκτός γηπέδου, διαβάζοντας αυτήν τη φοβερή ιστορία για το Λόχτι και κάποιους συναθλητές του, που προέβησαν σε γελοιότητες και βανδαλισμούς σε ένα βενζινάδικο, αλλά ζητούσαν και τα ρέστα, δηλώνοντας ψευδώς πως έπεσαν θύματα ληστείας! Η κοροϊδία αποκαλύφτηκε σύντομα, αλλά ο Λόχτι είχε προλάβει να γυρίσει στην πατρίδα του (από όπου ζήτησε διαδικτυακή συγνώμη) σε αντίθεση με τα φιλαράκια του, για τους οποίους διατάχτηκε απαγόρευση εξόδου από τη Βραζιλία...

Κάτι που μας δείχνει το πραγματικό χρώμα που κρύβεται πίσω από τη λάμψη των μεταλλίων και διάφορες αθλητικές επιτυχίες. Κι αν δεν το βρήκατε με την πρώτη, μπορείτε να το δείτε σε αυτήν τη φωτογραφία από το Ρίο, με το ατύχημα που έπαθε κατά τη διάρκεια της κούρσας του ο πρωτοπόρος (ως τότε) Γάλλος δρομέας, στα 50 χλμ βάδην (το πιο εξαντλητικό αγώνισμα μαζί με το τρίαθλο και το δέκαθλο ίσως), όπως το συνέλαβε ο φωτογραφικός φακός.

Αν ο αθλητισμός είναι καθρέφτης της πραγματικής ζωής (εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω), ε πώς να μην είναι βουτηγμένος στα σκατά...

Σημειωτέον πως ο Γάλλος στη συνέχεια της διαδρομής κατέρρευσε προς στιγμήν από την εξάντληση, για να συνεχίσει ηρωικά την κούρσα του και να τερματίσει τελικά έβδομος.

Για αυτό σου λέω Κιμ, σωσία του, ή όποιος κι αν είσαι και στοιχειώνεις τον ύπνο και τον ξύπνιο των δυτικών ΜΜΕ.
Πάτα το κουμπί...

Από το υπόλοιπο πρόγραμμα των αγώνων, που βαδίζουν σιγά-σιγά προς το τέλος τους, ξεχωρίζουν κατά τη γνώμη μου διάφοροι τελικοί ομαδικών αθλημάτων, αλλά αντικειμενικά το πιο ενδιαφέρον κι ιντριγκαδόρικο ζευγάρι είναι το Κροατία-Σερβία στο πόλο (που προκαλεί φόβους ότι η πισίνα μπορεί να βαφτεί κόκκινη, από ζωή κι από θάνατο -αν και αυτά τα πάθη δε βρίσκουν πολύ συχνά χώρο για να εκφραστούν στους σύγχρονους, ψυχρούς επαγγελματίες. Απόδειξη και ο προημιτελικός μπάσκετ μεταξύ των δύο εθνικών, που κράτησε πάντως το ιδιαίτερο χρώμα του και βασικά ήταν ο μοναδικός συναρπαστικός αγώνας που έχουμε δει ως τώρα στις νοκ-άουτ φάσεις του τουρνουά -εκτός κι αν μας έχει φυλάξει το πολύ καλό για το τέλος.