Παρασκευή 19 Αυγούστου 2016

Εδώ θα μείνεις για πάντα

Είναι φορές που έχω την εντύπωση πως τα βιβλία του Γκαλεάνο για τη Λατινική Αμερική και τα αθλητικά του κείμενα θα είναι πάντα ελλιπή, εφόσον δεν υπάρχει κάποιο κεφάλαιο που να εξετάζει το φαινόμενο της εθνικής Αργεντινής στο μπάσκετ. Κι αυτή η ατέλεια, η απουσία διαβάζεται κι αντιστρόφως. Γιατί ο Γκαλεάνο θα ήταν ίσως ο μόνος, αν και Ουρουγουανός, που θα μπορούσε να βρει τις λέξεις για να εκφράσει το συναίσθημα που βγάζει στο παρκέ αυτή η ομάδα, το μοναδικό τρόπο που γίνεται ένα με την κερκίδα κι αντλεί δύναμη από αυτήν. Ο μόνος που θα μπορούσε να πάρει τη μύτη του Μανού Τζινόμπιλι, για να κάνει το Σιρανό και να τραγουδήσει τον έρωτά μας, τη μαζική καψούρα για την μπασκετική Αργεντινή (τη Ρωξάνη ας την αφήσουμε για το Στινγκ και τους μπάτσους του).

Μια ομάδα-θρύλο, που παίρνει δικαιολογημένα μια θέση στο πάνθεο με τους μύθους αυτής της χώρας. Το Μαραντόνα για τους λίγο μεγαλύτερους, το Μέσι για τους μικρότερους, το Μπατιστούτα για τους ενδιάμεσους κι εξαρτημένους, τον Τζινόμπιλι για τους μπασκετικούς (αν και η δική μου αδυναμία είναι ο Λουίς Σκόλα), που νομίζω πως κανονικά προφέρεται Χινόμπιλι, αλλά μπορεί να είναι μία από τις πάμπολλες ιταλικές επιρροές της Λατινικής Αμερικής, που κατά τα άλλα δεν έχει άμεση σχέση με το Λάτιο και τους Ρωμαίους. Και από μια άποψη καλύτερα, για να μην υπάρξουν ηχητικές παρανοήσεις και συνειρμοί με τον ερωτικό χαρακτήρα του κειμένου.


(εμείς πάντως άλλον Μανού γουστάρουμε)

Και φυσικά ο Ερνέστο Γκεβάρα ντε Λα Σέρνα για τους πολιτικοποιημένους. Ή μάλλον και για τους ντιπ απολίτικους, που ο Τσε είναι το μόνο που αγγίζει και μπορούν να καταλάβουν από πολιτική.

Κι αν κάποιοι βλέπουν ένα είδος πολιτικής ιεροσυλίας στο παραπάνω τσουβάλιασμα, σίγουρα δε θα εκτιμήσουν τη διπλή ανάγνωση στο γνωστό στίχο στον τίτλο της ανάρτησης, που μπορείς να πεις ότι γράφτηκε για αυτούς, για το δικό τους ζεστό, καθαρό πέρασμα, που σημάδεψε μια εποχή, σχεδόν είκοσι χρόνια τώρα, κι έμοιαζε αιώνιο, πως δε θα τελειώσει ποτέ, οι δυο δεκαετίες ήταν η αρχή... Κι εφόσον ο χρόνος τα νικάει όλα, ήθελες απλά να τους βαλσαμώσεις, μαζί με το προβάδισμά τους, το 19-9 στον αγώνα με τους Αμερικάνους, και να τους βάλει σε ένα μαυσωλείο (πχ του Βλαδίμηρου) να παίζουν εκεί για πάντα.

1996-2016: οι δυο δεκαετίες ήταν η αρχή...
Όταν είχαν ρωτήσει τον Πατ Ράιλι νομίζω για την ιδανική πεντάδα στο μπάσκετ, είχε πει: πλέι μέικερ ο Μάτζικ Τζόνσον, στο 2 ο Μάτζικ, σμολ φόργουορντ ο Μάτζικ Τζόνσον, κοκ, για να εκθειάσει την πληρότητα και τα all around προσόντα του παίκτη του. Μια πολύ καλή επιλογή που έρχεται λίγο πιο πίσω από τη σωστή απάντηση:

Play Maker              Πάμπλο Πριχιόνι
Shooting Guard       Μανού Τζινόμπιλι
Small Forward         Κάρλος Ντελφίνο
Power Forward        Κάρλος Νοσιόνι
Center                      Λουίς Σκόλα

Κι αναπληρωματική πεντάδα: Πριχιόνι, Τζινόμπιλι, Ντελφίνο, Νοσιόνι, Σκόλα, για να αλλάζουν τους πρώτους, όταν κουράζονται ή όταν γερνάνε, όπως τώρα καλή ώρα. 39 ο Τζινόμπιλι, 37 ο Νοσιόνι, 36 ο Σκόλα, μόλις 34 ο νεοσσός Ντελφίνο, που έχει κάνει επτά εγχειρίσεις στα πόδια και είχε να παίξει μπάσκετ τρία χρόνια. Έπιασαν οι κατάρες των Ελλήνων (που βλέπουν τους δικούς τους διεθνείς να σταματάνε από τα τριάντα) από τον προημιτελικό του Πεκίνο, που μας είχε σκοτώσει μόνος του...

Όπως έπιασαν δηλ κι οι δικές τους κατάρες από τον τελικό του Μουντομπάσκετ το 02', όπου τους είχε καθαρίσει στο γόνατο ο Πιτσίλκας, στο τελευταίο χασαποσέρβικο των Γιούγκων, με τους πλάβι να κάνουν προφανώς τους Σέρβους και τον Πιτσίλκα το χασάπη. Κι έτσι μας καθάριζαν κι αυτοί, με τη σειρά τους, όπου μας έβρισκαν, σε δύο σερί προημιτελικούς, έναν στο Πεκίνο και άλλον έναν τέσσερα χρόνια πριν, στην Αθήνα, όπου πήραν και το χρυσό στο τέλος.

Μια βαθιά υπόκλιση στην πρώτη ομάδα που πήρε το σκαλπ των ΗΠΑ, από το 92' που άρχισαν να χρησιμοποιούν επαγγελματίες του ΝΒΑ (εμείς είμαστε η τελευταία που το κατάφερε μέχρι σήμερα, αλλά το αμερικάνικο αήττητο αρχίζει να τρίζει φέτος...).

Στον αθλητισμό όμως υπάρχουν πολύ πιο σημαντικά πράγματα από τη νίκη και την ήττα. Κι αυτό θα το κατάλαβε πολύ καλά, όποιος είδε προχτές το τελευταίο, αποχαιρετιστήριο ταγκό του Τζινόμπιλι και τα μεθεόρτια. Με τη διαφορά στους 30, τους Αργεντίνους να στήνουν χορό στην κερκίδα και τον Καρμέλο να γυρίζει το κεφάλι του από τον πάγκο για να καταλάβει τι γίνεται και να τους χαζεύει. Να τα συγκρίνεις αυτά με τα καθ' ημάς στην Ελλάδα, με τους... υπέροχους λαούς και τις... καυτές έδρες, που στις ήττες βουβαίνονται και γίνονται εκκλησίες (όταν δεν ξεσπάνε κατά των δικών τους) και να βάζεις τα γέλια. Εδώ μπορούμε το πολύ να κάνουμε μια κερκίδα-κόλαση, με καπνογόνα, συνθήματα, κτλ. Αυτό που κάνουν εκεί είναι ο παράδεισος, το άκρον αώτο της αντίθεσης, με τραγούδι, ρυθμό και γνήσιο πάθος, όπου συμμετέχει όλο το γήπεδο κι όχι μόνο ένα πέταλο άλογων όντων.

Κι αφού λοιπόν δεν υπάρχει Σιρανό να ντύσει μουσικά αυτόν τον έρωτα, μπορείς να δανειστείς τα δικά τους λόγια και τα συνθήματα. Γιατί το να είσαι Αργεντίνος, είναι συναίσθημα, δεν μπορείς να σταματήσεις. Και όπως είπε ο Τζινόμπιλι στους συμπαίκτες του, στα αποδυτήρια, μετά από μια ήττα: προτιμώ να χάνω με όλους εσάς, παρά να νικάω με οποιουσδήποτε άλλους. Όπως κι εμείς προτιμάμε να βλέπουμε αυτόν στο γήπεδο να χάνει από τους γιάνκηδες, παρά να τους νικάει κάποια άλλη ομάδα -κι όχι πως δε θα είναι χάρμα οφθαλμών κι αυτό το δεύτερο.

Σε κάθε περίπτωση, ευχαριστούμε για όλα Μανου.
Muchas gracias al Manu...



Κρίμα μόνο που δεν είχε τον τιτάνα Βαγγέλη Ιωάννου να τον ρωτήσει μετά το τέλος του αγώνα αν ήταν δάκρυα χαράς. Για να του απαντήσει ότι δεν είναι απλά δάκρυα, είναι η Αργεντινή η ίδια, ένα συναίσθημα, δεν μπορεί να το σταματήσει. Cry for me Argentina... The truth is I never left you.


6 σχόλια:

Πι Ζήτα είπε...

Αυτομαστιγώνομαι που δεν διαβάζω τελικά το ιστολόγιο με κομμουνιστική συνέπεια.
Ανέμενε όμως το επικείμενο HUMBA! (24o αισίως)...

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ναι αλλά εξιλεώνεσαι, γιατί έκανες το πρώτο (και μοναδικό) σχόλιο σε αυτό το κείμενο, που και για μένα ήταν πολύ ιδιαίτερο.

Αναμένουμε στο ακουστικό μας για το νέο τεύχος (αλλά δεν ξέρω αν μπορεί να ξεπεράσει το εξώφυλλο του προηγούμενου).

https://thumbnailer.mixcloud.com/unsafe/300x300/extaudio/5/8/4/f/9556-554f-404f-a0db-d73d9020264d

Πι Ζήτα είπε...

Χαχαχα...
(σωστό κι αυτό)

υ.γ. Η μεγαλύτερη εθνική ομάδα των τελευταίων 20 ετών στην ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ κι ελπίζω πως το αυτό ή περίπου αυτό το αποδέχονται κι οι..."Γεωργίου" της χώρας.
Αυτή η ομάδα με είχε συνεπάρει δίχως να είμαι ποτέ ταυτισμένος με την ποδοσφαιρική τους εθνική. Να κι εδώ μια εγχώρια αντίφαση - οι αμπάσκετοι (σικ!) δεν ασχολούνται με αυτή την απίστευτη ομάδα μήπως και μάθουν δράμι μπάσκετ,καθότι ναι μεν (τάχα) "Αργεντινόφιλοι" αλλά "Ρε φίλε μόνο ποδόσφαιρο βλέπω"...
Κατά τα άλλα, ωραίες ομάδες έχουν ΦΥΣΙΚΑ και στο βόλλεϋ,αλλά και σε χόκεϋ ανδρών/γυναικών όπως και ράγκμπυ (ληγκ,θαρρώ).

υ.γ. ΑΣΧΕΤΟ
στην fantasy league του HUMBA! έλαβες συμμετοχή;
http://l.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Ffantasychallenge.euroleague.net%2Fprivateranking.php%3Fid_pri%3D1184&h=cAQG2duAE

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Δεν έχω ΦΒ καρδιά μου.
Αλλά και σε μια σφισσα που έχει, δεν της ανοίγει ο σύνδεσμος.

Πι Ζήτα είπε...

Δε χρειάζεται βρε FB. Και ανάλογο τιτίβισμα έπεσε κι έπαιξε...
(ενδεχομένως να έκανα copy/paste εσφαλμένο link)

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ε τότε mea culpa. Δεν το είδα εγκαίρως.
Κι έτσι ολοκληρώνω το διαλεκτικό κύκλο της αυτοκριτικής που ξεκίνησες στο πρώτο σχόλιο.