Για το θάνατο του Αντώνη Κακαρά

Για τον εκλιπόντα Αντώνη Κακαρά, θα μπορούσε να πει πολλά κανείς. Αρκεί να τον δει και να τον κρίνει ως σύμμαχο (ή κομμουνίζοντα, που θα έλεγε κι ο Σεχτάρ) κι όχι ως ολοκληρωμένο, διαμορφωμένο κομμουνιστή (μια ιδιότητα που δεν ξέρω πόσοι θα μπορούσαν να ισχυριστούν για τον εαυτό τους ότι την έχουν). Από την άλλη πάλι, είναι προτιμότερο να αφήνεις το ίδιο το έργο κάποιου να μιλάει για τον εαυτό του. Κι αυτό θα κάνω παρακάτω, παίρνοντας στοιχεία από το προσωπικό ιστολόγιο που διατηρούσε ο Α.Κ.

Ξεκινάμε με το σύντομο βιογραφικό, διανθισμένο με κάποιους δικούς του αστεϊσμούς, που μπορεί να βρει κανείς εκεί.

Ο Αντώνης Κακαράς (Γραβιά 1945) είναι (σ.σ.: ήταν) διδάκτωρ πολιτικής επιστήμης (εδέησε στα εξήντα του… άγνωστο γιατί το επιδίωξε και παραδόξως το κατάφερε). Υπηρέτησε ως αξιωματικός του ναυτικού από το ’62 μέχρι το ‘90 (με σημαντικές αποτυχίες είναι η αλήθεια, που κατά τα φαινόμενα και τον πτόησαν και τον καθιέρωσαν ως «απροσάρμοστο» εν γένει) ενώ κατά τη διάρκεια της δικτατορίας αποτάχθηκε, καταδικάστηκε και κλείστηκε στις φυλακές για ενάμιση χρόνο για «Προσβολή Στρατού και περιύβριση Αρχής«… (επιτυχίες που μάλλον του άφησαν αναπάντητες απορίες).

Από το 1990 λοιπόν, μέχρι το 2000 εργάσθηκε (άλλη μια μεγάλη αποτυχία αυτή) στην εμπορική ναυτιλία και στη συνέχεια μέχρι το 2010 δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου στη Χίο (ως συνεργάτης βάσει του Ν 407… τρομάρα του).

Στις αρχές τις νέας χιλιετίας (άγνωστο τι τον τσίμπησε αφού) προχώρησε σε αλλεπάλληλους εμβολισμούς της ελληνικής γλώσσας, χρησιμοποιώντας μάλιστα μιαν ιδιότυπη τεχνική (πόρρω απέχουσα της Τέχνης) του Λόγου, παριστάνοντας τον συγγραφέα!! Ως εκ τούτων, ταλαιπωρεί (ευτυχώς ελάχιστους) αναγνώστες με βιβλία, όπου καταχωρεί ό,τι του κατεβάσει η κούτρα και οι κούτρες άλλων, επίσης απροσάρμοστων, όπως ο Σάββας ο νεροκράτης, ο Παχώμιος και ένιοι πιο αποδεκτοί από την ημιθανή κοινωνία μας. Το γεγονός πως βρέθηκε ένας σοβαρός εκδότης και επιμένει να βγάζει τα βιβλία του, αποτελεί μία από τις απορίες που δεν εκφράζει στον ίδιον (τον εκδότη).

Έργα του είναι:

–Το Πολεμικό Ναυτικό στη Δικτατορία 1967-1974, (Ιστοριογραφία σε ξερή, στρατιωτική γλώσσα ενός γραφειοκράτη), Γνώση, Αθήνα 1993,

–Οι Έλληνες Στρατιωτικοί, (τρίτομη ιστοριογραφία, εκλαϊκευμένο αποτέλεσμα – έτσι ισχυρίζεται- του διδακτορικού του), Παπαζήση Αθήνα 2006,

–Όξω Απ’ τ’ Αμπέλια ρεεε, (μάλλον μωσαϊκό αφήγημα του χωριού, της πόλης κ.λ.π.) , Παπαζήση, Αθήνα 2008

–Off Shore Αγάπη μου (Έργα και Ημέρες της Φαμίλιας ‘’D’’), (Μυθιστόρημα ενδομεγαλοταξικών συγκρούσεων), Παπαζήση, Αθήνα 2008,

– Αλιώρι, το κονάκι των χοίρων, (Μυθιστόρημα πλήθους εγχώριων αυτοδικιών), Παπαζήση, Αθήνα 2009

– Η λίστα του τσαγκάρη, (Μυθιστόρημα και άλλων εγχώριων αυτοδικιών), Παπαζήση, Αθήνα 2010

–Οι φρουροί της συκαμινιάς, (Διηγήματα να φαν κι οι κότες), Παπαζήση, Αθήνα 2011

–Όταν γαβγίζει ο ντουνιάς, (Ά ρε Θεέ πλουτοκράτη κι εσύ!!), (Μυθιστόρημα και λοιπών διεθνών πλέον αυτοδικιών), Παπαζήση, Αθήνα 2012

– Ο Αρτέμης ο Λέλεκας ανάμεσα σε ανθρώπους και άλλα ζώα, (Μυθιστόρημα μελλοντολογικής προσέγγισης), Παπαζήση, Αθήνα 2013

– Η δικαιοσύνη σου δικαιοσύνη εις τον αιώνα, (Μυθιστόρημα και φλογερές, αποκρουστικές αληθινές φαντασιοπληξίες), Παπαζήση, Αθήνα 2014

–Το γηροκομείο του παραδείσου, (Διηγήματα, εξ ων μερικά βωμολοχικά, και άλλα σεμνά και κοινωνικοϊστορικού χαρακτήρα), Παπαζήση, Αθήνα 2015

-Άλλα περίεργα διηγήματα, άρθρα και συζητήσεις/ συνεντεύξεις επί διαφόρων επιστητών, όπως εμφανίζονται εδώ ( kakaras.wordpress.com ) αλλά και αλλού στο συμπαθές διαδίκτυο.. έξω οι υπερφίαλες και μεγαλόστομες δηλώσεις/κρίσεις στα επίσης συμπαθέστατα δίκτυα ως το φλύαρο facebook αλλά και το σεμνότερο, λιγόλογο tweeter.

Με ακόμα λιγότερα λόγια, ο άνθρωπος τα έχει πάρει στο κρανίο… ψυχραιμία λοιπόν… δεν είναι ανάγκη να εκδηλώσετε αυτοκαταστροφικές τάσεις διαβάζοντας τα προϊόντα του κυρίου αυτού! Μην τρελαθούμε κιόλας!

Το πιο σημαντικό είναι να σκεφτούμε πού βρισκόταν κι εργαζόταν ο Κακαράς (γιατί αυτά είναι που σε μεγάλο βαθμό διαμορφώνουν αντίστοιχα και τη συνείδησή μας) και πόσο σημαντικό ήταν για το Κόμμα ένας σύμμαχος σε ένα τέτοιο σημαντικό (κι όχι ιδιαίτερα ευνοϊκό προφανώς από την άποψη των συσχετισμών) πεδίο. Συναφές με τα παραπάνω είναι και μια παρατήρηση που έκανε η Νάντια Βαλαβάνη σε μια αποστροφή της εισήγησής της, κατά τη διάρκεια μιας βιβλιοπαρουσίασης από το έργο του Κακαρά.

Από το τρίτο βιβλίο κρατώ ιδιαίτερα τη νοσταλγική, κρυπτογραφική αναφορά του συγγραφέα στην «παράνομη» οργανωτική και πολιτική δραστηριότητα των κομμουνιστικών πυρήνων στα στρατιωτικά σώματα, κι ιδιαίτερα στο ναυτικό, ανάμεσα στους μόνιμους αξιωματικούς κατά την περίοδο των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων – μια δράση που είχε τις ρίζες της στη ριζοσπαστικοποίηση που προκάλεσαν τα κινήματα του ναυτικού αλλά και το γενικότερο αντιδικτατορικό κίνημα των τελευταίων χρόνων. Πρόκειται για την πρώτη δημόσια, αν δεν κάνω λάθος, αναφορά. Μένει, όσο είναι ακόμα καιρός, να καταγραφεί η ιστορία της, έστω κι αν δε μπορεί ακόμα να δημοσιοποιηθεί. Και γιατί να μην αποτελέσει αυτή η καταγραφή έναν καινούργιο τομέα δραστηριότητας για τον συγγραφέα;

Απ' όσο ξέρω, ο Κακαράς δεν ασχολήθηκε (ή δεν πρόλαβε να το κάνει) επισταμένα με την καταγραφή αυτών των ζητημάτων. Άφησε όμως ένα άλλο σημαντικό κι άκρως ενδιαφέρον τρίτομο έργο, όπου εξετάζει διάφορα ζητήματα και πτυχές για τη λειτουργία του στρατού και το ρόλο που έπαιξε σε κρίσιμες ιστορικές πτυχές (εμφύλιο, δικτατορία, κτλ). Σε αυτόν το σύνδεσμο μπορείτε να διαβάσετε μια παρουσίαση του βιβλίου, ενώ παρακάτω παραθέτω ένα απόσπασμα από συνέντευξη ενός αξιωματικού, που πήγε αμέριμνος να παρακολουθήσει μια σοβιετική ταινία...

«1964… Πάω με στολή να παρακολουθήσω το έργο «Θωρηκτό Ποτέμκιν» στο Ιντεάλ, γιατί θεώρησα ότι ήταν μια ναυτική… αξιωματικός κι εγώ, έτσι κάπως το θεώρησα. Μέσα σε λίγη ώρα ένιωσα ότι ο κόσμος πήγε να με φάει μέσα εκεί και μετά αναρωτιόμουν: Μα γιατί; Μα και εγώ έτσι θα ήμουν, ο αξιωματικός αμύνεται της πατρίδας και της κοινωνίας, των δημοκρατικών αρχών… Δεν καταλάβαινα δηλαδή ότι κάποιοι καταπατούσανε δεν ξέρω τι. Θεωρούσα ότι ο αξιωματικός είναι κάτι πάρα πολύ καλό, ακόμα και για τους ανθρώπους γύρω του…»

Αν έχετε χρόνο, μπορείτε να διαβάσετε επίσης τρία διηγήματα του Κακαρά, για να αποκτήσετε προσωπική άποψη για τη λογοτεχνική του πένα:

Πρωτομαγιά

Πλατεία

Το Πενηντάφυλλο

κι ένα τροποποιημένο απόσπασμα από ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο του, που αναφέρεται στην περίοδο της χούντας και το Πολυτεχνείο.

Αλλά για την ίδια περίοδο, πολύ μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει ένα πολιτικό κείμενο που έγραψε (πιθανότατα το τελευταίο που δημοσίευσε) για το απριλιανό πραξικόπημα των συνταγματαρχών και τους λόγους που δεν αντέδρασαν οι ένοπλες δυνάμεις.

Καθώς και δύο ακόμα άρθρα, για την ανταρσία του αντιτορπιλικού βέλους, και το φάκελο της Κύπρου, που δεν άνοιξε ποτέ επί της ουσίας.

Κι εξυπακούεται πως αν σας τραβήξουν το ενδιαφέρον, μπορείτε να συνεχίσετε την περιήγηση στο ιστολόγιό του και να δείτε κι άλλα ενδιαφέροντα κείμενα που φιλοξένησε, όσο ανανεωνόταν και τα οποία είναι ένα είδος παρακαταθήκης που αφήνει πίσω του.