Ρίο - ο επίλογος

This is the end. My only friend, the end.

Ευτυχώς από μια άποψη, για να ξεκολλήσει η κε του μπλοκ και να γράψει για κάνα άλλο θέμα, που να απασχολεί περισσότερο το κλασικό της κοινό (αν νοείται τέτοιο).

Η ζωή είναι ένα νόμισμα με δύο όψεις. Ήττα και νίκη. Κορώνα (σε) κερδίζω, γράμματα χάνεις εσύ. Ουρανοξύστες και φαβέλες -που είναι σαν τίτλος ασπρόμαυρης ελληνικής ταινίας, με Βουγιουκλάκη και Παπαμιχαήλ. Άδειες κερκίδες και... υψηλές απουσίες. Όπου κάποιοι έλειπαν για να σνομπάρουν ένα θέ(α)μα που δεν τους αφορούσε, ή γιατί δεν είχαν λεφτά να αγοράσουν εισιτήριο. Κι άλλοι για το φόβο της γιούχας και του επικοινωνιακού κόστους, όπως ο προσωρινός Βραζιλιάνος πρωθυπουργός.

(*οι οποίες ήταν πολύ καλά περιφρουρημένες για δυο βδομάδες, μη τυχόν ξεστρατίσει κάποιος προς τα εκεί, αλλά δεν ήταν αυτός ο λόγος που οι περισσότεροι ανταποκριτές έκαναν πως δεν τις είδαν, σα να μην υπήρχαν -με μερικές τίμιες, φωτεινές εξαιρέσεις, σαν κι αυτό το κείμενο -που μου υπέδειξε ο Θερσίτης- του Δ. Μπουλούκου, που έχει βρεθεί μια χρονιά και στο Φεστιβάλ της οργάνωσης, σε μια εκδήλωση)

Ο Γιαπωνέζος αντίθετα δεν είχε τέτοια προβλήματα. Ντύθηκε Σούπερ Μά-Ριο (σε ένα σεφερλικής έμπνευσης λογοπαίγνιο με το Ρίο) και πρόλαβε να μας δώσει μια κιτς πρόγευση για όσα θα δούμε σε τέσσερα χρόνια, στο Τόκιο. Κάτι μεταξύ Καμπαμαρού και Πόκεμον-Go, δηλ anime και video game. Με το Sniper να δίνει τη χρήσιμη πληροφορία της ημέρας, ότι δηλ το Πόκεμον, σε αντίθεση με τον γενικό κανόνα, πρώτα έγινε παιχνίδι και μετά κινούμενο σχέδιο κι αυτό είναι το μόνο αξιοπρόσεκτο στοιχείο που έχει. Όσο για τους αγώνες του Τόκιο, μπορείτε να διαβάσετε εδώ μερικές (στ' αλήθεια) ενδιαφέρουσες πληροφορίες.

Το θέμα είναι από ποια σκοπιά θα δεις κάθε φορά τα πράγματα -κι αν υπάρχει όντως τέτοια, κάτι που να τα διαφοροποιεί. Γαλαζοπράσινα νερά έχει κι ο Ειρηνικός ή η Λευκάδα. Γαλαζοπράσινα είναι και στο λιμάνι του Πειραιά ή στις πισίνες του Ρίο, που πρασίνισαν από τα πολλά οικολογικά μηνύματα των διοργανωτών και από το κακό τους για την αφέλεια του κόσμου που τους πιστεύει.



Μπορείς να σταθείς στα επιτεύγματα της τεχνολογίας και τη βοήθεια που μας προσφέρει, πχ όταν μας φέρνει πιο κοντά και μας αποξενώνει. Ή στην τελετή λήξης του Ρίο, όπου η ολυμπιακή φλόγα έσβησε με τεχνητή βροχή κι ενώ στην πόλη έβρεχε -ούτως ή άλλως- με το τουλούμι. Ή και κατά τη διάρκεια των αγώνων, με τη βοήθεια του βίντεο και της δυνατότητας του ριπλέι για τους διαιτητές, σε κρίσιμες αμφισβητούμενες φάσεις, όπως στον τελικό του βόλεϊ, όπου είδαν ένα μπλοκ-άουτ υπέρ της Ιταλίας κι έδωσαν τον πόντο στους διοργανωτές Βραζιλιάνους, γιατί αυτό είχαν αποφασίσει, έτσι κι αλλιώς, να κάνουν.
Αλλά δεν ήταν αυτή η μόνη περίπτωση εκνευριστικής διαιτητικής απόφασης, που έκανε κάποιους να χάσουν την ψυχραιμία τους και να βγουν από τα ρούχα τους. Στην κυριολεξία...

Κι οι Ιρλανδοί είναι ακόμα πιο οξύθυμοι...

Μπορείς επίσης να σταθείς στην αυξημένη συγκομιδή μεταλλίων και να πανηγυρίσεις σαν τον Παπαδημούλη, Τα μετάλλια εξάλλου επιχρυσώνουν τη μίζερη καθημερινότητα και προσφέρονται για διάφορες μορφές εξαργύρωσης -αφού το βασικό τους υλικό είναι το ασήμι κι όχι ο χρυσός. Η Ελλάδα που ανακάμπτει, θριαμβεύει και ξανά προς τη δόξα τραβά. Οπότε λοιπόν μην είστε και εσείς μίζεροι κι αχάριστοι (δε θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας) τώρα που βγαίνουμε από το λούκι. Και αν όλα αυτά τελικά σας θυμίζουν το σαξές στόρι της ΝΔ και την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, πρέπει να ξέρετε πως το νόμισμα δεν είναι φετίχ. Μπορείτε να σκεφτείτε έξω απ' τα κυρίαρχα πλαίσια (και όχι μόνο το ευρώ, αλλά και την ΕΕ, το καπιταλιστικό κέρδος στην παραγωγή) και να τους πληρώσετε με το ίδιο νόμισμα.

Η άλλη όψη του νομίσματος μας λέει πως αυτή ήταν η μικρότερη ελληνική αποστολή της τελευταίας εικοσαετίας και ότι οι αθλητικές ομοσπονδίες φυτοζωούν, βλέποντας κάθε χρόνο τον προϋπολογισμό τους να μικραίνει. Οι υποδομές είναι ανύπαρκτες κι οι Έλληνες πρωταθλητές μένουν αβοήθητοι από την Πολιτεία, να αναζητούν χορηγίες που θα καλύψουν το έλλειμμα.

Αλλά η κρατική παραγωγή πρωταθλητών και μεταλλίων είναι απλώς η άλλη όψη (στο ίδιο νόμισμα) της σημερινής κατάστασης. Το πραγματικό ζητούμενο είναι ο μαζικός λαϊκός αθλητισμός (που έχει καταντήσει "αναχρονιστικό" ανέκδοτο), η μαζική ενασχόληση νέων παιδιών με τον αθλητισμό, που είναι υγιής, σε αντίθεση με τον πρωταθλητισμό -όπως είπε κι ο πατέρας της Κορακάκη. Και που σε δεύτερο πλάνο και παρεμπιπτόντως, μπορεί να ωφελήσει τον δεύτερο -όπως γινόταν δηλ στις χώρες του σοσιαλιστικού μπλοκ.

Κάτι που κινείται φυσικά έξω από τον ορίζοντα του κάθε φιλελέ, που παθιάζεται με την αριστεία και φλέγεται από μίσος ενάντια σε όσους (νομίζει ότι) την εμποδίζουν. Όσοι τώρα δεν έχουν την τύχη να γεννηθούν η να γίνουν άριστοι, μπορούν να διαλέξουν έναν Καιάδα και να πέσουν οικειοθελώς, για να μην εμποδίσουν την ανάδειξη των υπόλοιπων -εκτός και αν οι τελευταίοι διαλέξουν να πατήσουν στα πτώματα των πρώτων, για να πάρουν περισσότερη φόρα. Την ίδια ακριβώς αντίληψη έχουν και για την ιστορία, το ρόλο των μαζών, των κοινωνικών τάξεων, των μεγάλων προσωπικοτήτων. Αλλά αυτό ξεφεύγει από το σημερινό μας θέμα.

Μιας κι αναφέραμε τις σοσιαλιστικές χώρες, η τελευταία επιζώσα (κι εγώ έτσι το λέω, αλλά μου το έβγαλε λάθος ο αυτόματος διορθωτής), Κούβα, έφτασε τα 11 μετάλλια -αν και σε αυτά πρέπει ίσως να συνυπολογίσουμε τις διακρίσεις δύο Κουβανών αθλητών, που ανέβηκαν στο βάθρο με τα χρώματα άλλων χωρών, που τους έκλεισαν ως μεταγραφές (Ισπανία και Τουρκία). Ένα πολύ διαδεδομένο φαινόμενο στις μέρες μας, που ωστόσο δε μειώνει στο παραμικρό την εθνική περηφάνια κάποιων ρατσιστών, με αντιφατική συνείδηση (στα όρια της σχιζοφρένειας).

Στην πρώτη θέση, με διαφορά από το δεύτερο, οι ΗΠΑ (βαρεθήκαμε να ακούμε τον ύμνο τους), που είναι μια βιομηχανία πρωταθλητών κι επεκτείνονται πλέον (με όρους εκτατικής ανάπτυξης) και σε χώρους όπου δεν είχαν καμία παράδοση (όπως τα 1.500 μέτρα στους άνδρες, η άρση βαρών, κτλ). Κι η καλύτερή τους επίδοση (μαζί με το Λονδίνο) από το 84' στο Λος Άντζελες, όπου εκμεταλλεύτηκαν βέβαια την απουσία της ΕΣΣΔ και του σοσιαλιστικού μπλοκ (κάτι που μόνο εν μέρει ίσχυε τώρα, με τον αποκλεισμό αρκετών αθλητών της Ρωσίας). Αλλά όλα τα 46 χρυσά των Αμερικανών δεν αξίζουν όσο το ένα χρυσό που πήρε ένας Παλαιστίνιος αθλητής -με τα χρώματα της ΔΟΕ.

Και τώρα; Τι θα κάνουμε χωρίς Ολυμπιακούς; Χωρίς πρωτάθλημα έστω, αφού αναβλήθηκε η πρεμιέρα του (χωρίς κανείς πια να ενδιαφέρεται να καταλάβει γιατί); Τι θα κάνουμε χωρίς θέαμα (αφού δεν έχουμε άρτο) και βαρβάρους; Ήταν κι αυτοί μια κάποια λύση...

The Show must go on...