Πολιτικωλογίες

Ενώ το ενδιαφέρον στην αστική πολιτική σκηνή και την ιερή λειτουργία της αγίας ελληνικής δημοκρατίας κορυφώνεται με τις διαδικασίες για την εκλογή ΠτΔ (σε αυτό που ο σύγχρονος έλληνας στοχαστής λαϊκό στρώμα ονομάζει εύστοχα «αστικό πατατάκι»), η αγωνία μας για αυτή την κορύφωση και τις απάτητες κορυφές, στις οποίες μπορεί να οδηγήσουν οι εξελίξεις, αποτυπώνεται στην χτεσινή εικόνα της αλέκας με το βαριεστημένο ύφος και το πρόσωπο να στηρίζεται στα χέρια της, για να μην πέσει στο πάτωμα από την πολλή αγωνία. Απ’ αυτή τη σημειολογία και τη λογική ερμηνεία της γλώσσας του σώματος, εξαιρείται η γνωστή και εξαιρετέα σώτη, που πολλές φορές δεν μπορεί να κρατήσει όρθιο το κεφάλι της από τους πολλούς μπάφους –ένα πραγματικό αγκωνάρι και πυλώνας της σύγχρονης, σοσιαλφιλελεύθερης σκέψης.

Εδώ σε άλλο χαρακτηριστικό στιγμιότυπο

Και η αγωνία μας φουντώνει. Πότε θα βρεθούμε οι δυο μας μόνοι;

Θα την κάνουν γυριστή οι ψεκασμένοι έλληνες που βλέπουν το (εκλογικό τους και γενικά) τέλος να πλησιάζει; Θα ρίξει ο μητσοτάκουλας το σαμαρά, παίρνοντας αναδρομικά εκδίκηση για το 93’; Θα πάμε μήπως σε υπηρεσιακή λύση νέου παπαδήμου; Θα προταθεί για προεδρίνα η μαρία δαμανάκη, για να αναγνωριστούν επιτέλους οι προσπάθειές της και να βολευτεί σε μια θέση αντάξια των αγώνων της και του ξεπουλήματός τους; Θα πάμε τελικά σε εκλογές; Τις θέλει όμως ο σύριζα ή προτιμά να τις τρενάρει, για να πλησιάσει την αυτοδυναμία και να αποφύγει κάποια πακέτα μέτρων, κερδίζοντας μεγαλύτερη περίοδο χάριτος στην αρχή της διακυβέρνησής του; Και πόσο μπορεί να αντέξει χωρίς αλληλοφαγώματα μακριά από το μέλι της κυβερνητικής εξουσίας;

Η ζαρούλια έβαλε γλώσσα στο φιλί της στο μιχαλολιάκο; Γιατί δεν πήγε κι η ουρανία για να φιλήσει τον ναζομπαμπά της; Το παλτό της ρέιτσελ μύριζε αιθέρια έλαια και κοχύλια της θάλασσας; Πώς  να νιώθει άραγε ο λυκούδης που του τη βγήκε από αριστερά ως κι ο βύρων πολύδωρας; Ο μπούκουρας θα ψηφίσει κι αυτός πτδ επειδή φοβάται κάποιο πιστωτικό γεγονός; Υπάρχει έστω ένας ψηφοφόρος-μέλος της ανταρσυα που να πιστεύει πως τα ποσοστά που της δίνουν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα; Το κοινοβουλευτικό ματς είχε περισσότερο σασπένς από το οσφπ-πανιώνιος, που ξεκινούσε την ίδια ώρα για το πρωτάθλημα; Πέρδεται ή αφοδεύει κιόλας η φοράδα στο γενί τζαμί;

Και τι σηματοδοτεί η στροφή στις αμερικανοκουβανικές σχέσεις κι η απελευθέρωση των εναπομεινάντων κρατούμενων από τους πέντε κουβανούς (άσχετο με τα προηγούμενα, αλλά ίσως και το μόνο πραγματικά ενδιαφέρον ερώτημα);

Η αλήθεια πάντως είναι πως ακόμα και πολλοί δικοί μας σφοι περιμένουν τις εκλογές, για να σπάσει κάπως η καταθλιπτική μονοτονία του τελευταίου διαστήματος, να βγει νέα κυβέρνηση και να αρχίσει να κινείται κάτι, έστω και σε τέτοιο επίπεδο. Μια μονοτονία που δεν είναι κάτι το πρωτόγνωρο, αλλά γίνεται ακόμα πιο εμφατική κι αβάσταχτη, από την αναπόφευκτη σύγκριση με την κινητικότητα και τους αγώνες που ξεδιπλώθηκαν το αμέσως προηγούμενο διάστημα (χοντρικά τη διετία 10-12΄και τα μεθεόρτιά της, με την όποια κεκτημένη ταχύτητα που έβαινε διαρκώς μειούμενη). Κατανοώ απόλυτα το σκεπτικό, συμμερίζομαι την αφετηρία του, αλλά δε νομίζω πως μπορώ να συμφωνήσω.

Πού οφείλεται βασικά η παντελής απουσία ενδιαφέροντος; Δεν έγκειται μόνο, κατά τη γνώμη μου, στο ότι παρακολουθούμε μια στημένη λίγο-πολύ κούρσα με λίγο-πολύ προκαθορισμένα όρια, αλλά στο ότι τα.. καθαρόαιμα που συμμετέχουν είναι ψοφάλογα. Η κυβέρνηση έπιασε το στόχο των 160 βουλευτών (όπου έβαλε μόνη της τον πήχη) οπότε μπορεί να νιώθει κατά ένα 20% χαρούμενη και κατά το υπόλοιπο 80% να έχει εικόνα μεγάλης παρασκευής –σύμφωνα και με την τετράγωνη λογική του μελά.

Κι η γενική εντύπωση είναι πως ψυχορραγεί, πιάνεται από τα γκριζοβαμμένα μαλλιά της και καταφεύγει σε απεγνωσμένες κινήσεις και μια υστερική τρομολαγνεία στα όρια της γραφικότητας.

«Θα με κάνουν κι εμένα στο τέλος να ψηφίσω σύριζα», μου είπε για πλάκα μια σφισσα, μετά από ένα σύντομο ζάπινγκ στα δελτία ειδήσεων.

Από την άλλη αυτή η κυβέρνηση έκλεισε χτες δυόμισι χρόνια θητείας –και μπορεί να συνέχιζε αν δεν ήταν στη μέση ο σκόπελος της εκλογής προέδρου, εφόσον δε νιώθει κάποια ιδιαίτερη πίεση. Ο σύριζα εφαρμόζει στην εντέλεια την τακτική του ώριμου φρούτου (που ήδη σαπίζει και είναι έτοιμο να πέσει), εκφράζοντας περισσότερο την απογοήτευση του κόσμου (ένα ξεψυχισμένο, κουρασμένο «άντε να φύγουνε»), παρά κάποιο πλειοψηφικό ρεύμα ελπίδας.

Το σύστημα δε χρειάστηκε να καταφύγει ως τώρα στο χαρτί του σύριζα για να διαχειριστεί καλύτερα κάποια ασυνήθιστη συνθήκη (μια πιθανή, αναγκαστική έξοδο από το ευρώ ή μια ισχυρή κινηματική-κοινωνική πίεση). Τηρεί συνεπώς μια επαμφοτερίζουσα στάση απέναντι στην αξιωματική αντιπολίτευση, επιδιώκοντας την πλήρη ευθυγράμμισή της, και στις τελικές της λεπτομέρειες, με τους στρατηγικούς του σχεδιασμούς. Και δρα πιθανότατα με το σκεπτικό να μην κάψει εντελώς τον έτερο πυλώνα του νεόκοπου δικομματισμού, που διασφαλίζει την σταθερότητά του. Μήπως όμως έτσι καεί πρόωρα ο σύριζα και πάμε στο σενάριο της σύντομης αριστερής παρένθεσης;

Προέχει πάντως να βγουν τα κουκιά της αυτοδυναμίας, με το σύριζα να ψάχνει ένα ποσοστό που θα του δώσει 100 από τις 250 έδρες που μοιράζονται αναλογικά –εφόσον τις άλλες πενήντα τις παίρνει με το ληστρικό μπόνους του πρώτου κόμματος. Το οποίο αντιστοιχεί σε 40%, αλλά υπολογίζεται στο σύνολο των κομμάτων που ξεπερνάν το όριο του 3% (αν δηλ τα κόμματα που μένουν εκτός, φτάσουν αθροιστικά το 10%, το ποσοστό υπολογίζεται με βάση το υπόλοιπο 90% και ο πήχης πέφτει αυτόματα στο 36%). Το ιδανικό για εμάς σενάριο θα ήταν ίσως να αναγκαστεί να συνεργαστεί με το ποτάμι ή ένα τμήμα του πασόκ, για να σχηματίσει κυβέρνηση, που θα ρίξει μια ώρα αρχύτερα τις φιλολαϊκές μάσκες του. Ενώ το χειρότερο θα ήταν να πλησιάσει την αυτοδυναμία τόσο, ώστε να ασκήσει πίεση στη δική μας κοινοβουλευτική ομάδα (που θα του λείπει για να υπερβεί τους 150) για ψήφο ανοχής, όχι επειδή υπάρχει περίπτωση να τη δώσουμε, αλλά γιατί μπορεί να πιάσει σε κάποιο κόσμο, ως επιχείρημα εν όψει των δεύτερων εκλογών, τις οποίες φυσικά και θα προτιμήσει, ώστε να εντείνει την πόλωση και τις πιέσεις.

Το βασικό παρόλα αυτά είναι πως η κοινοβουλευτική μονοτονία δεν μπορεί να αλλάξει με εκλογικούς όρους –είναι ανόητο να το περιμένει κανείς αυτό. Κι αν οδηγηθούμε με αυτό το κλίμα, που επικρατεί σήμερα, στις κάλπες, η μπίλια θα κάτσει ασφαλώς σε κάποια από τις χειρότερες εκδοχές του φάσματος δυνατοτήτων που ανοίγονται μπροστά μας, εφόσον δεν μπουν δηλ άλλοι παράγοντες στο τραπέζι, για να αλλάξει το φύλλο. Και τότε θα αυξηθεί απελπιστικά η αβάσταχτη μονοτονία των ημερών..