Η φετινή 6η Δεκέμβρη

Η φετινή 6^η δεκέμβρη δεν είχε κάτι ιδιαίτερο, ακριβώς γιατί δεν είχε κάτι ιδιαίτερο. Τουλάχιστον όχι ιδιαίτερο με τον τρόπο που το εννοούν τα μμε, ώστε να το προβάλλουν (κόσμο στις πορείες) κι όχι ιδιαίτερο με τον τρόπο που το εννοούν τα μμε για όσα επιλέγουν να προβάλλουν, δηλ μπάχαλα, και το όργιο καταστολής, που κρύβεται από πίσω τους. Η σημερινή ανάρτηση αφορά πρωτίστως το πρώτο σκέλος, συνεπώς όσοι προσδοκούν «αίμα, δάκρυα και ιδρώτα» ας περιοριστούν στις εικόνες από τα δελτία ειδήσεων.

Ανηφορίζοντας προς τα προπύλαια, λίγο μετά τις 12, είδαμε κάτι σφους από το μας να μας προσπερνούν, σαν τα γεγονότα, με τα πλακάτ τους –αν και δεν πρέπει να υπήρχε γενικό, ανοιχτό κάλεσμα, αλλά στοχευμένη ειδοποίηση και ειδική αποστολή με κωδικό: σπάμε τις μαύρες ζώνες. Αν και τελικά η αναρχία είχε αμελητέα φιλική (;) συμμετοχή το πρωί κι επέλεξε να ρίξει τις δυνάμεις της στο απογευματινό κάλεσμα. Που λίγο έλειψε να συμπέσει χρονικά με το δικό μας, όπως πήγαινε το πράγμα.

Μα πόσο μπροστά είναι αυτό το κόμμα; Ίσα και με δύο ώρες, μπορώ να σου πω. Γιατί οι υπόλοιποι ακολούθησαν βασικά το σύστημα: ένα πράγμα τη φορά, ανά ώρα, μη μας πέσουν πολλά μαζεμένα. Κάλεσμα για τις 12 ή για τη 1, ανάλογα με την οργάνωση, κατεβαίνουμε στο δρόμο κατά τις 2, και λίγο πριν τις 3 ξεκινάμε την πορεία, για να τελειώσουμε κατά τις 4. Αν και ήταν φανερό πως βασικά περιμέναμε όλοι να λήξει η απαγόρευση των συναθροίσεων στις 3. Για να ακολουθήσει απρόσκοπτα το κανονισμένο δρομολόγιο, με το συνήθη (φαύλο) κύκλο, χωρίς να εκβιάσει την ικανοποίηση του φετίχ της σύγκρουσης και να δώσει πάτημα στην αστυνομία να χτυπήσει και να διαλύσει την πορεία. Τελικά ο δεκέμβρης άφησε κάτι πίσω του, κάνοντάς μας όλους πιο προσεκτικούς κι υποψιασμένους –τουλάχιστον χτες.

Εμείς λοιπόν πήραμε τοις μετρητοίς το αρχικό κάλεσμα και κατά τις 12 ήμασταν εκεί, μόνο εμείς-εμείς οι μόνοι συνεπείς. Ευτυχώς δηλ που είχε καλό καιρό, για κοντομάνικο και δεν τους περιμέναμε στημένοι μες στον κρύο. Ο δεκέμβρης κι αν φλεβίσει, εξεγέρσεις θα μυρίσει.

Το ωραίο είναι πως οι άλλοι έχουν μάθει το τελετουργικό του χώρου τους –ή μήπως ο χώρος τους προσαρμόστηκε σε αυτούς; Διαλεκτικά πάνε αυτά- και προσέρχονται κανονικά, δηλ με καθυστέρηση ενός ακαδημαϊκού δίωρου, δηλ λίγο πριν αρχίσει η πορεία –που στην αρχή φαινόταν σχετικά άμαζη, αλλά όσο περνούσε η ώρα πύκνωνε, μεγάλωνε κι έφτασε σε πολύ υψηλά επίπεδα. Με άλλα λόγια δηλ, αυτοί κάνουν πως καλούν για μια συγκεκριμένη ώρα και ο κόσμος τους κάνει πως έρχεται εγκαίρως. Ναι αλλά εμείς, γιατί τους πιστέψαμε;

Σε κάποια φάση πρόβαλε κι ένα ροζουλί ύφασμα, που έγραφε: «σύριζα των αγώνων για την ανατροπή», που αναρωτιόμασταν αν ήταν η υπογραφή ή το σύνθημα, κάτι σαν αίτημα ή προσευχή: μακάρι να γίνει ο σύριζα κόμμα της ανατροπής, είθε να δώσουν οι θεοί. Που όπως λέει κι ένας σφος (και το επαναλαμβάνω εδώ, γιατί ήταν καλό) είναι σα να πηγαίνεις έξω από το νεκροταφείο και να φωνάζεις κάτω ο θάνατος.

{Κι άμα δεις βρικόλακες, κόκκινους φιλάθλους

Ψήστους για να βάλουν σφυροδρέπανα στους τάφους

Όπως τραγουδούσε κι ο πανούσης. Ο οποίος μπορεί να μην κατεβαίνει σε πορείες για το ρωμανό, σιγά τώρα, αλλά ξαναχτύπησε με νέα συνέντευξη, όπου έκανε ακόμα πιο σαφές το ριζοσπαστικό του στίγμα.

Το ΚΚΕ θα έπρεπε να έχει 40% τώρα. Δεν έχουμε συμβάσεις εργασίας, ο μισθός κατεβαίνει πάλι στα 600 ευρώ κι αυτοί κάνουν μια απεργία το μήνα, η οποία κάνει τελικά δουλειά για την εργοδοσία.

Έκλεισε το καλύτερο εστιατόριο στο κέντρο, το Ιντεάλ, και κανονικά πρέπει να κάνει μήνυση στο ΠΑΜΕ, γιατί στις απεργίες κλείνει μόνο το κέντρο με αποτέλεσμα να πεθαίνουν οι επιχειρήσεις του. Γιατί δεν κλείνουν μια φορά το Mall στο Μαρούσι;

Κλείνει η παρένθεση}

Από κοντά και το πανό του μετώπου για την αριστερή συμπόρευση που ζητούσε πίσω τις ζωές μας και την χώρα μας. Και αυτό του σεκ, στα χρώματα της γερμανικής σημαίας, με κάποιο διεθνιστικό συμβολισμό που ομολογώ πως δεν καταλαβαίνω. Μάθαμε επίσης πως θα γίνει και μια συνδιάσκεψη ενοποίησης της δεα με το κόκκινο, ως εξαίρεση στον κανόνα για τους τροτσκιστές, που διασπώνται σαν αμοιβάδες. Κι η αππο του σαπουνά; Κι η ρόζα;

Κατεβαίνουμε επιτέλους στο οδόστρωμα. Οι δικοί μας φοιτητικοί σύλλογοι (τουρκικών σπουδών και νηπιαγωγών) μπαίνουν ανάμεσα στους εαακίτες, με τους οποίους έχει γίνει προφανώς συνεννόηση, ως απότοκο της πετυχημένης ειρηνικής συνύπαρξης στο πολυτεχνείο. Στο δικό μας μπλοκ ξεχωρίζει μια σφισσα που κρατάει πλακάτ με ένα στίχο του λειβαδίτη.

Οι εαακίτες από την άλλη φώναζαν συνθήματα «μπάτσοι, τιβί, πρυτανική αρχή» (όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί). Κοίτα να δεις όμως που ακόμα κι ο φορτσάκης, τάχθηκε για τα μάτια του κόσμου υπέρ της ικανοποίησης του αιτήματος του ρωμανού. Και τα καθάρματα έχουν ψυχή. (Όχι).

Μπροστά μπαίνουν καμιά εκατοστή μαύροι, κυρίως δεκαπεντάχρονα (κάτι μεταξύ μαθητών και χούλιγκαν) με στοχευμένα συνθήματα του τύπου: άρχισε ο αέρας βενζίνη να μυρίζει, το νίκο ρωμανό κανένας δεν αγγίζει. Μαζί τους κι ο πάνος κιάμος, που πρέπει να τον αχτίφαραν πέρσι οι γκόιν’ θρου.

Αρχίζουμε εν τω μεταξύ να αναρωτιόμαστε πόσο έξυπνο είναι να τους έχουμε εμπροσθοφυλακή. Δεν έγινε όμως το παραμικρό και το μόνο που έπεσε ήταν μια κρότου-λάμψης, έτσι για το έθιμο.

 Η περιφρούρηση των εαακιτών στάθηκε (για μία κι ελπίζω όχι τελευταία φορά) επάξια στο ύψος των απαιτήσεων, όταν εμφανίστηκε για λίγο ένα κορδόνι ματ στα πλαϊνά της συγκέντρωσης, πριν αρχίσει η πορεία, κι αργότερα στην πλατεία συντάγματος με τη διακριτική αστυνομική παρουσία στο δρόμο της μεγάλης βρετανίας.

η.. διακριτική παρουσία που λέγαμε
Το τανκ στο βάθος δε φαίνεται.

Το αυτό και στη θεσσαλονίκη όπου μέλη της εσε έσπευσαν με πυροσβεστήρες να σβήσουν τη φωτιά έξω από τα ζάρα, για να μην έχουμε μια νέα μαρφίν –όπως προσπάθησαν να το παίξουν τα κανάλια, αλλά δεν τους βγήκε.

Οι δικοί μας είχαν έρθει χωρίς μέτρα προστασίας, κασκαντεριλίκι –σα να λέμε χωρίς αλεξίπτωτο. Αλλά κατά βάθος υποψιαζόμασταν πως θα υπήρχε σε ετοιμότητα για άμεση επέμβαση ένας λόχος κρούσης από οικοδόμους και ναυτεργάτες στην κοα.

Κι αν φτάναμε τρεις παρά ένα στην αμερικής, όπου είχαν στήσει μπλόκο τα ματ; Θα πηγαίναμε για ηρωική σύγκρουση; Κι η πρώτη αλυσίδα θα σήκωνε τα κοντόξυλα, αλλά θα γυρνούσε εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο λεπτοδείκτης, τρεις ακριβώς, για να πάνε όλοι στην άκρη –σαν τους βρετανούς από το αστερίξ, που σταματούσαν κάθε απόγευμα στις πέντε τη μάχη με τους ρωμαίους, για να πιουν τσάι;

Τελικά φτάσαμε περασμένες τρεις και μπήκαμε χωρίς απρόοπτα στο σύνταγμα, όπου ήταν κι οι σύριοι απεργοί πείνας με αλυσίδες –στους οποίους θα συμπαρασταθεί λέει, με απεργία πείνας και αυτός, ο πρώην πασοκοδημαρ και όψιμος συριζαίος μιχελογιαννάκης!!

Η πορεία κατέληξε ειρηνικά στην ομόνοια, οι μαύροι έστριψαν από θεμιστοκλέους προς εξάρχεια, για να κάνουν ημίχρονο στην πλατεία. Η σύγκρουση αναβλήθηκε για το απόγευμα, η εξέγερση επ’ αόριστον και τα χριστούγεννα για όταν θα στολίσουμε τους σύριους στο σύνταγμα, όπως πρότεινε ο τσαουσόπουλος –που λέει όμως πως δεν είναι ρατσιστής, κι εγώ τον πιστεύω.

Το βράδυ στήθηκε μετά το τέλος της πορείας το γνωστό σκηνικό γύρω από τα εξάρχεια –και όχι μόνο- με τους μπαλούρδους να ξεσαλώνουν: να εγκλωβίζουν κόσμο στο μετρό, να συλλαμβάνουν δημοσιογράφους και να φτάνουν σε τριψήφιο αριθμό προσαγωγών, λες και κυνηγούσαν να σπάσουν κάποιο ρεκόρ.

Ο ρωμανός με τη δήλωσή του ακύρωσε εκ των προτέρων τα όποια επικοινωνιακά οφέλη επιχειρήσει να καρπωθεί η κυβέρνηση από τη συνάντηση του «διαλλακτικού και συζητήσιμου σαμαρά» με τους γονείς του.

Σήμερα είναι μια καινούρια μέρα, με τα συλλαλητήρια ενάντια στην ψήφιση του προϋπολογισμού και των αλλαγών στο ασφαλιστικό, που γκρεμίζουν ό,τι απέμεινε όρθιο. Όλοι στους δρόμους, να μην υποκύψει κανείς στην κρατική τρομοκρατία.