Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι

Ακούγοντας χτες το μεσημέρι τη ζωή κωνσταντοπούλου να μιλάει από τα κοινοβουλευτικά έδρανα για θρίαμβο της δημοκρατίας στην τροπολογία για τον ηλεκτρονικό γεωεντοπισμό –που δε λειαίνεται η ουσία του, αν το βαφτίσουμε με έναν επιστημονικό όρο- και διαβάζοντας τις αναλύσεις διάφορων δημοσιολόγων, που σχεδόν πανηγύριζαν για τη νίκη με το βραχιολάκι, μου ήρθαν συνειρμικά μια σειρά εικόνες και σκέψεις.

-Ο δρομέας φειδιππίδης να ξεψυχάει φωνάζοντας στους δικούς του: νενικήκαμεν.

-Η χυδαία ομολογία αποστασίας (που είναι της μόδας ως λέξη με την εκλογή ΠτΔ) στην αντίπερα όχθη από το συγκατηγορούμενο του μπελογιάννη, τάκη λαζαρίδη, στο βιβλίο του με τον εμφατικό τίτλο: ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι –ήδη από το 87’, αρκετά πριν την τελική φάση εκδήλωσης της αντεπανάστασης. Που στη σημερινή συγκυρία θα μπορούσε να αντιστραφεί διαλεκτικά και να γίνει: δυστυχώς νικήσαμε σύντροφοι.

-Η «νίκη» της υπατίας. Της δικαστικής απόφασης για την ερτ. Και του άρθρου 16, με τη μη αναθεώρηση του συντάγματος, με το φοιτητικό κίνημα του (περιβόητου) μαϊούνη να αναλώνεται σε πολύωρες συζητήσεις και συντονιστικά για να αποφανθεί αν η αποχώρηση τότε του πασόκ από τη διαδικασία ήταν συστημικός ελιγμός ή νίκη του κινήματος. Που βασικά ήταν εν μέρει και τα δύο, ελιγμός υπό την πίεση του κινήματος, σαν τις δύο όψεις ενός νομίσματος. Μόνο που γρήγορα έγινε φανερό σε ποια πλευρά κάθισε τελικά το νόμισμα, και ποια γραμμή ήταν αυτή που καλούσε σε επαγρύπνηση, σε αντίθεση με την αυτοϊκανοποίηση και τον αποπροσανατολισμό που επικράτησε.

-Και μια παρόμοια –τηρουμένων των αναλογιών- περίπτωση (με πολύ διαφορετικό τέλος) ενός κούρδου πρόσφυγα στη θεσσαλονίκη, που έκανε απεργία πείνας για να του χορηγηθεί άσυλο και τη σταμάτησε τελικά στο παρά ένα, μετά από μια αντίστοιχη συμβιβαστική «λύση», με αποτέλεσμα ο αναρχικός χώρος –που είχε αγκαλιάσει την υπόθεση- να στραφεί εναντίον του και να βλέπει κανείς στους τοίχους σβησμένα και διορθωμένα συνθήματα αλληλεγγύης στον κούρδο, που του εύχονταν.. καλό θάνατο –με την ίδια περίπου φρασεολογία διαφόρων φασιστοειδών για το ρωμανό.

Ο ρωμανός κέρδισε μικρές ανάσες ελευθερίας σε ένα ούτως ή άλλως ασφυκτικό, καταπιεστικό πλαίσιο, που δεν αφήνει σχεδόν κανένα (έγκλειστο ή μη) να ανασάνει. Κατάφερε να αποσπάσει κάτι από μια κυβέρνηση, που αναγκάστηκε να τσαλακώσει το προφίλ του αδιάλλακτου κι ανυποχώρητου φορέα της αστικής εξουσίας. Δεν ήταν όμως τίποτα περισσότερο από έναν επώδυνο συμβιβασμό, που νομιμοποιεί ντε φάκτο κι από το παράθυρο τα ηλεκτρονικά βραχιολάκια ως μέτρο κι αποτελεί έμμεση αναγνώριση των ορίων ενός προσωπικού αγώνα –για τα οποία κανείς προφανώς δεν μπορεί να μεμφθεί το ρωμανό- παρά το ευρύ κίνημα αλληλεγγύης που αναπτύχθηκε γύρω του.

Τώρα λοιπόν που είναι η ώρα της αποτίμησης, μπορούν και πρέπει να τεθούν στο επίκεντρο μερικά σημεία, που αφορούν:

-συνολικά το άθλιο σωφρονιστικό σύστημα, τα δικαιώματα των κρατούμενων, τις άδειές τους που έχουν μπει στο στόχαστρο, τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησής τους στις φυλακές, που τους οδηγούν συχνά-πυκνά σε εξεγέρσεις.

-τον «καθημερινό (εκ)φασισμό» του αστικού κράτους και την εφαρμογή του δόγματος «νόμος και τάξη». Ό, τι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό βέβαια, όπως θα θυμάστε από το βουλγαράκη. Μόνο που οι πράξεις συγκεκριμένων ατόμων, ομάδων, τάξεων μοιάζουν πιο.. νόμιμες απ’ αυτές των υπόλοιπων, που δεν μπορούν καν να ασκήσουν τα αυτονόητα (;) κουτσουρεμένα δικαιώματά τους.

-τη ρηχή θεώρηση της κυβερνητικής στάσης ως ρεβανσισμού κι αδιαλλαξίας μιας ακροδεξιάς συμμορίας και όχι ως βασικής, κεντρικής επιλογής του αστικού κράτους και των μηχανισμών του. Που αφήνει εμμέσως να υπονοηθεί πως το κράτος μπορεί να γίνει πιο φιλικό με μια διαφορετική κυβέρνηση –οπότε θα ήταν κρίμα κι άδικο να πεθάνει ο ρωμανός, πριν έρθει στα πράγματα αυτή η κυβέρνηση που θα δικαιώσει τα αιτήματά του.

-την αξιοσημείωτη ικανότητα του αστικού πολιτικού συστήματος να φέρνει στα δικά του κοινοβουλευτικά μέτρα κάθε υπόθεση, να εκφυλίζει κάθε αγωνιστική κινητοποίηση –όπως έγινε χαρακτηριστικά με τον απεργό πείνας μιχελογιαννάκη. Που δεν ξέρω αν συνεχίζει ή όχι τον.. αγώνα του, αλλά εφόσον κράτησε την απεργία, μπορεί να τη συνέχισε χτες με μια βόλτα στο παρακείμενο υπουργείο οικονομικών και την ολονυχτία των συνταξιούχων, που μοίραζαν κρασί και φασολάδα –δε βοήθησε όμως καθόλου ο καιρός.

Και την εικόνα του προηγούμενου διημέρου στη βουλή, με την κυβέρνηση να μοιάζει σα να έχει έναν όμηρο στα χέρια της και να διαπραγματεύονται μαζί της οι άλλοι, για να την πείσουν να τον αφήσει να ζήσει· και με τους δημοσιογράφους των μέσων του σύριζα να βλέπουν την ελπιδοφόρα και πολυπόθητη ενότητα της αριστεράς στο θέμα της τροπολογίας (ου μην και κάποιο λαϊκό μέτωπο σε εμβρυακή μορφή).

-τα επιλεκτικά αντανακλαστικά ενός μεγάλου μέρους των αλληλέγγυων, για τους οποίους η μόνη επαφή με κάποιο απεργιακό αγώνα, είναι αυτή η απεργία πείνας του νίκου ρωμανού.

Και βασικά για την επόμενη μέρα. Που μπορεί να μην είχε τελικά κάποια ακραία, απρόβλεπτη εξέλιξη, που θα οδηγούσε σε ανεξέλεγκτες (;) καταστάσεις. Έχει όμως ένα απολύτως ελεγχόμενο και καταθλιπτικό προεκλογικό σκηνικό, που καλούμαστε να αλλάξουμε, αν δε θέλουμε να λουστούμε τις συνέπειές του.